တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ ”ဟယ် ကိုပိုင်စိုးမဟုတ်လား” ”ဟုတ်ပါ့ဗျား။ နှင်းမြတ်မွန်ပါလား။မတွေ့တာကြာလို့ ပိန်သွားတာလား ဝိတ်ချထားတာလား ဟမ်” ”နှစ်ခုစလုံးပဲ။ကြည့်စမ်း မတွေ့တာတောင်ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ခုဘယ်ရောက်နေလဲ။ဘာတွေလုပ်နေလဲ။ ဒီသင်တန်းမှာ ဟိုနေ့ ကတွေ့လိုက်လို့ ကိုပိုင်နဲ့တူတယ်ဆိုပြီး ကြည့်နေတာ။နှုတ်ဆက်မယ်လုပ်တော့ မတွေ့တော့ဘူး။မိန်းမရပြီလား။ကလေးကောရပြီ လား” ”အမလေးဗျာ။နှင်းမြတ်မွန်ရယ် မေးလိုက်တာလဲ ရေလေးဘာလေးသောက်ပါဦး။ဘယ်ကစဖြေရမှန်းမသိတော့ဘူး။” ”ခိခိအကုန်လုံးဖြေ။တကတည်း ပျောက်သွားလိုက်တာ ဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလဲ။ညီမတို့ကိုတော့ အရင်လိုခင်လို့ရပါတယ်။အဆက်ဖြတ် ထားပြီး မခင်ချင်တော့တာလား” ”မဟုတ်ပါဘူးအေ။ဒီလိုပါပဲ။ညည်းအားတယ်မဟုတ်လား။တခုခုသောက်ရင်းပြောကြတာပေါ့” ”အင်း အားပါတယ်။သွားမယ်လေ” အအေးဆိုင်တခုတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းစကားပြောဖြစ်ကြသည်။စုံေိတာပင်။ပြန်ခါနီးက နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ facebook အကောင့်ကိုတောင်းကာ သူ့ကိုအပ်လိုက်ပြီး သူမဖုန်းနံပါတ်လဲပေးသည်။ သူလဲ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်ပြီး ခဏနားကာ ရေချိုးပြီးအဝတ်လဲကာ ညနေစာစားဖို့ပြင်နေတုန်း ဖုန်းလာသဖြင့် ကိုင်လိုက်ရာ ပိုး ပိုး။စကားအတော်ကြာပြောပြီးနောက် သူ အတွေးတွေက အတိတ်ကို ပြန်ရောက်သွားသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ရှစ်နှစ်ကျော် ကိုးနှစ်လောက် […]