“ဟင့် သွား ဘာတွေလာမေးနေလဲ နားရှက်တယ်” ကျောင်းဆင်းတော့ ဆောင်းဦးတယောက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုံနေပြီ၊ ဘယ်လို များဖြစ်လာမလဲပေါ့၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ပြီးလွယ်အိပ်ထဲ ထည့်ထားပြီးပြီ၊ ပလေကပ်လုံချည်ပါးပါးလေးနဲ့ လီးထိပ်ပွတ်ပြီး သူ့လီးက မာခြင်လာသဖြင့် စိတ်ကို မနည်း လျှော့ထားရသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း ကားမှတ်တိုင်ရောက်တော့၊ ဆရာမဒေါ် ထွေးရီနဲ့ ဆောင်းဦးတို့ တယောက်နဲ့ တယောက် စကားတလုံးမှ မပြောဖြစ်ကြပဲ ကားအလာကိုစောင့်နေကြရသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ မှတ်တိုင်မှာ လူအရမ်းအကျပ်ကြီးလည်း မဟုတ်၊ အချောင်ကြီးလည်း မဟုတ် ဘတ်စကားရောက်လာတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ရှေ့မှတက်ခိုင်းပြီး ဆောင်းဦးက နောက်ကလိုက်သွား၏၊ ဒရိုင်ဘာနောက်ဘက် နေရာလေးတခုတွင် သူတို့ ဘေးခြင်းယျဉ်ရက် ရပ်ပြီးလိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်၊ ထုံးစံအတိုင်း နောက်တမှတ်တိုင်မှစပြီး လူများမှာ အတက်သာရှိပြီး အဆင်းမရှိ တော့သဖြင့် တဖြေးဖြေးကျပ်လာသောအခါ ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီဘက်ကို မသိမသာ မျက်နာ လှည့်လာခဲ့သည်၊
ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီမှာလည်း လူကျပ်လာသဖြင့် သူမရဲ့ ရင်နူစ်မွှာကို ကာကွယ်သည့်သဘောနဲ့ သူမ ဆလင်းဘက်ကိုညာဘက်နဲ့ မ ရင်ဘတ်ရှေ့တွင်ကာထားပြီး ဘယ်လက်က အပေါ်မှ တန်းကိုကိုင်ထားလေရာ ညာဘက်မှာရှိသော ဆောင်းဦး၏ ထောင်မတ်စပြု နေသော လီးကြီးမှာ သူမညာဘက်ပေါင်တန်ကို ပွတ်မိနေပေတော့သည်၊ သူမအဖို့တော့ ဆောင်းဦး အထောက်ခံနေရသည်မှာ ပုံ မှန်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း၊ ဒီတခါကတော့ ဆောင်းဦး ရဲ့ အလိုးတခါခံထားဘူးပြီးမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်လေရာ၊ ဒီလီးကြီးငါ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်ဘူးပါလား၊ ဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာပြီး မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးတွေနဲ့ ဖြန်းသွားပြီး ပူထူလာသဖြင့် ဆောင်းဦးမမြင် အောင် တဖက်လှည့် ပစ်လိုက်လေသည်၊ ဒါပေမဲ့ ဆောင်းဦးရဲ့လက်ဖဝါးသူမပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ဆောင်းဦးကိုလှည့်ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကုတ်ပြလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦးမှာဘာမှမသိသလိုနဲ့ အူတူတူပုံ လုပ်နေသဖြင့် ဆရာမဒေါ် ထွေးရီ မှာဆောင်းဦးလက်နဲ့ဝေးအောင် ကိုယ်ကိုတစောင်းလှည့်လိုက်လေသည်၊
အဲဒါမှပိုဆိုးသွား၏၊ ဒေါ်ထွေးရီရဲ့ ကောက်ကောက်စွံ့စွံ့ တင်သားကြီးတွေက မာတင်းစပြုနေပြီဖြစ်သော ဆောင်းဦး၏လီးကြီးကို ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သလိုဖြစ်သွားကာ ဆောင်းဦးလီးကြီးမှာ အတင်းထောင်မတ်လာပြီး ဒေါ်ထွေးရီ တင်နှစ်လုံးကြားအတင်းတိုးဝင်ခွေ့ လာတော့သည်၊ အခုမှပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခမျာထောင်ခြောက်ထဲကျနေ သလိုဖြစ်သွားရ၏၊ ဆောင်းဦး လက်ဖပါးမှာသူမပေါင် ပေါ်မှ လွတ်မသွားသည့်အပြင် ထမိန်ခေါက်ကြားအောက်မှ ပေါင်ခွဆုံထိပင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်၊ ဒိနေ့ဝတ်လာသော အတွင်းခံ ပင်တီ ပါးပျော့ပျော့လေးကြောင့် ထမိန်သား တလွာပေါ်မှ ဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှ အပူငွေ့ကိုပင်သူမ အဖုတ်ပေါ်မှာ ခံစားရနေရ၏၊ ဆောင်းဦး လက်ဖဝါးမှ သူမအဖုတ်လွတ်အောင် ဖင်ကော့လိုက်ရင်လည်း ဆောင်းဦး၏ထောင်မတ်နေသော လီးထိတ်ကြီးက သူမဖင်ပေါက်ဝတည့်တည့်ကိုထိုးထောက်နေပြီး ဖင်ကိုရှေ့ကော့လိုက်ရင်လည်း၊ သူမအဖုတ်ကိုဆောင်းဦးလက်ဖဝါးမှာ ဝကွက်အပ်လိုက်သလိုဖြစ်သွား၏၊
နောက်ဆုံး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ လက်လျှော့ပေးလိုက် သည့်အချိန်မှာတော့ ဆောင်းဦး၏ လက်ဝါးက ဒေါ်ထွေးရီ ရဲ့အဖုတ်ပေါ်မှာ စိတ်ထင်တိုင်း ပွတ်သပ် ဆုပ်ခြေ ကိုင်တွယ်နေပေတေ့ရာ ဒေါ်ထွေးရီ၏ ဒူးများမှာ မတ်မတ်ရပ်ဖို့ပင် အားမရှိတော့သလို ချောင်ချိ နေပေတော့သည်၊ ‘ လာဆရာမ မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ ‘ ဟုဆိုကာဆောင်းဦးက သူမလက်ကိုဆွဲခေါ်ကာ ကားပေါ်ကဆင်းခဲ့ကြမှပဲ သူမခမျာ အသက်ကို ဝဝရူဖြစ်တော့သည်၊ သူမ ပင်တီတခုလုံး စောက်ဖုတ်မှအရည်တွေနဲ့ စိုရွဲလို့ပေါ့၊ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ် ညို့ခံထားရသူလို ကာမစိတ်တွေမွန်နေပြီး ဆောင်းဦးလက်ကိုပင် ဆွဲမဖြုတ်ပစ်တော့ပဲ လိုက်လာခဲ့မိသည်၊ဆရာမတူမလေး ကော အိမ်မှာရှိလားဟင်’ ‘ဟင့်အင်း သူဒီနေ့ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်’ ဆောင်းဦး အဖို့ အရမ်းကိုပျော်သွားရသည်၊
အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ အခန်းတံခါးကိုပိတ်သော့ခတ်ပြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခန်းကိုတန်းသွားပြီးတံခါးထပ်ပိတ် လိုက်သည်၊ အတွေ့အကြုံသိပ်မရှိသေးလို့ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ဆွဲဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ကာ မျက်နာပေါ်ကို အနမ်းမိုးတွေ ဆွေချလိုက်ရင်းက ထမိန်ကို ဘိုက်ပေါ်ထိဆွဲလန်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ ပင်တီကိုခက်ခက်ခဲခဲ လက်တဖက်ထည်းနဲ့ ရအောင်ချွတ်၊ ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို အရည်တွေနဲ့ စိုရွဲနေပြီဖြစ်သော အဖုတ်ဝမှာတေ့ ပြီးဖိသွင်းလိုက်လေ တော့သည်၊ ဖေါက်..စွပ်..ပြွတ် မြည်သံတွေနဲ့ အတူ ဆောင်းဦးမှာအားရပါးရဆောင့်ပေးနေမိတော့သည်၊ စနေတနင်္ဂနွေ ၂ရက်လုံး သေးသေးကျစ်ကျစ် ဒေါ်လေးကို ချနေခဲ့ရပြီး အခု အပြောင်းအလဲ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ထွားထွားမို့မို့ ကြီးကို ဆော်နေရသဖြင့် တမျိုး အရသာထူးနေပေတော့ရာ အားကုန်သွန်မှောက် တဖုန်းဖုန်း နှင့်ချနေမိလေသည်၊
ဒီတခါတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း အားကျမခံတော့ ၊ သောကြာနေ့ကမှ ပါကင်ဖွင့်ခံလို က်ရပြီး ခံစားလိုက်ရသည့် အရသာက အဲဒီအချိန်တုန်းက ထုံထိုင်းသလိုဖြစ်နေပြီး ဘာမှမသိလိုက်သော်လည်း၊ ပြန်စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ သူမအဖုတ်မှ အရည်တွေ တရွမ်းရွမ်းနဲ့ ဖြစ်နေအောင်ကို စနေ၊ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်လုံး ရွပိုး ထိုးနေခဲ့ရသည်၊ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ဆောင်းဦး စလာခဲ့ရင် အနှောက် အယှက်ကင်းအောင်၊ တူမလေးကို သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ စာသွား ကြည့်မယ်ဆိုတာကို ကြည်ကြည်သာသာ ခွင့်ပေးခဲ့သည်၊ အခု တော့ နှစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကာမဂုဏ် ကြောမှာမျှောခွင့်ရပြီမို့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင် ၊ ကာမ အရသာကို ခံစား နေပေတော့သည်၊ ဆောင်းဦးက ဖိဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက အောက်က အားကျမခံ ဖင်ကြီးကိုကြွကာကြွကာနဲ့ ပြန် ကော့ကော့ပေးနေလေသည်၊ ” ဖုတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..” ” အင်း..အီး..အွန့်..အွန့်..” သိပ်မကြာခင်ပဲ ဆရာမဒေါ်ခင်ထွေးရီမှာ တ ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ဆောင်းဦးကို တင်းတင်းကြီးဖက်ကာ တချီပြီးသွား တော့သည်၊ ဆောင်းဦးကတော့ အတွေ့အကြုံများ သူ လည်းဖြစ်၊ စနေ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက် စလုံးလည်း ဒေါ်တင်လေးနှင့် အချီပေါင်း များစွာ ဆွဲထားခဲ့သဖြင့် မပြီးနိူင်သေးဘဲဖြစ်နေရ သည်၊
သို့သော်လည်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားသဖြင့် အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ၏မာတင်းနေသော လီးကြီးကို ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်ထား ရင်း ငြိမ်နေရသည်၊ သူလည်း အရသာမရှိတော့မဟုတ်ပါ ၊ ပြီးသွားသော ဒေါ် ထွေးရီ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက ရှုံ့ချည် ပွချည် လုပ်ပေးနေတာကို သူ၏မာကျောနေသောလီးကြီးမှာ အပြည့်အဝခံစားနေ ရပေရာ၊ ငြိမ်ပြီး မှိန်းနေမိလေ သည်၊ ခနအကြာ ဒေါ်ထွေးရီ ငြိမ်ကျသွားမှ သူ့လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးခြင်း အဝင်အထွက်စလုပ်ပေး တော့၏၊ဒေါ်ထွေးရီမှာ အခုမှ ပြီးကာစမို့ အောက်မှ သိပ်မလှုပ်ရှားနိူင်ပဲရှိလေရာ၊ ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ၏ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကိုမ သူပုခုံးပေါ်ထမ်း လိုက်ပြီး ဒေါ်ထွေးရီ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နူစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းပြီး အားဖြင့်တချက်ခြင်း ဆောင့် ပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အားကနဲ ပင် အသံထွက်ညီးညူ မိတော့၏ ” အား မောင်ဆောင်းဦး အင်း အဲလိုဆောင့်..ဆောင့်..ရင် ဆရာမ..နာ..နာတယ်..ကွာ” ဆောင်းဦးက အားနာသွားပြီး အားနဲနဲ လျှော့ကာဆောင့်ပေးလေသည်၊ ခနအကြာမှာ အရှိန်ရလာတော့ ဒေါ်ထွေးရီ လည်း ဖင်ကြီးကော့ကာကော့ကာနှင့် တဟင်းဟင်း ဖြင့် ဖီးတက်လာပြီး ဆောင်းဦးလည်ဂုတ်ကိုလှမ်းဆွဲလာ သဖြင့် ဆောင်းဦးမှာ အစတုန်းကအတိုင်းခပ်ကြမ်းကြမ်း ပင် ပြန်ဆောင့်လေတော့သည်၊ ဒီတခါတော့ ဒေါ်ထွေးရီ မငြီးတော့ပါ၊
” ဖုတ်..ဖုတ်..ဖွတ်..ဖွတ်…စွတ်..စလွတ်..” ” အီး..အီး”နောက်ဆုံးတော့ ဆောင်းဦးလည်း မထိန်နိုင်တော့ပါ၊ဒေါ်ထွေးရီ သူ့ကို ကုတ်ညှစ်ပြီး တောင့်တင်းလာတာနဲ့ သူ့လီးကြီး ကိုလည်း ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ခေါင်းထဲ အဆုံးထိ ဖိသွင်း ကပ်ထားပြီး သုတ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ် ပစ်လွတ်ပစ်လိုက်ပါ တော့တယ်၊ဆောင်းဦးနဲ့ ဒေါ်ထွေးရီတို့ တယောက်နဲ့ တယောက် အိပ်ယာပေါ်ထွေးဖက်ထားကြရင်းနဲ့ အမောဖြေနေကြလေသည်၊ ဆရာမ ကောင်းလားဟင် “ဟင့် သွားဘာတွေလာမေး နေ တာလည်း နားရှက်တယ်” ” ကျနော်က တော့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်၊ ဆရာမ ဖင်ကြီးတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အတန်း ရှေ့မှာ ဘောဖျက် နေတာကြည့် ရင်းနဲ့ လိုးခြင်နေတာ” ”ဟယ်သွားရုပ်ရုပ်ပတ်ပတ်တွေ ပါးစပ်ကမပြောနဲ့ နားရှက်ပါတယ်ဆို၊ သွားထတော့ ဟိုကလေးတွေလာတော့မယ်” “ကျနော် ချစ်လို့ မဝသေးဘူး ဆရာမရယ် ဒီနေ့ သင်မနေပါနဲ့တော့” ” ဟယ် မသင် လို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မဟုတ်တာကို” ” ကျနော် ဟိုကောင်တွေလာရင်ပြောလိုက်မယ် ဆရာမ ခေါင်းကိုက်ပြီး ကိုယ်ပူနေလို့ဒီနေ့မ သင်ဘူးလို့၊ ငါလည်းအိမ်ကလာကြိုတာ စောင့်နေတာလို့၊ ဟိုကောင်တွေ ပျော်တောင်သွားအုန်းမယ်” ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီနည်းနည်း တွေသွားသည်၊ နောက်တော့မှ၊
” အေးလေ အဲဒါဆိုလဲ မျက်နှာက ပိပိရိရိ နေ၊ ဒီကိစ္စလည်း နူတ်လုံနော်ဒါပဲ” ဆောင်းဦး ပုဆိုးကောက်ဝတ်ပြီး နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်တွင်သေးပေါက် လီးကြီးကို ရေဆေး ကြော၊ ရေသောက် ပြီးချိန် လောက်မှာ ဝင်းစိန်နဲ့ရူကြည်တို့ရောက်လာကြသည်၊ ဆောင်းဦး တံခါးဝကပင်ထွက် ခါ ဆရာမနေမကောင်းလို့ ဒီနေ့ ကျူရှင် ရှိမယ်မဟုတ် ကြောင်း သူလည်းပြန်မလို့ သူ့အဒေါ်ကားလာ ကြိုတာစောင့်နေတာဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်တာနဲ့ လှည့်ပြန်သွားကြ တော့သည်၊ ဝင်းစိန်တို့ ပြန်ဆင်းသွား ပြီး ဆောင်းဦးက တံခါး ပြန်ပိတ်ကာဂျက်ချလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦး ဆရာမအခန်းဘက်သွားမလို့လှည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သူမအခန်းထဲက ထွက်လာ ပြီး နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဘက်ကို လျှောက်သွား၏၊ လမ်းမှာဆုံတော့ ဆောင်းဦးကို မချိုမခြင် ပြုံးနဲ့ ပြုံးကြည့်ရင်း ဘို က်ခေါက်မနာအောင်လိမ်ဆွဲသွားလေသည်၊ ဆောင်းဦးက အနောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသော်လည်း ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ရေချိုးခန်း ထဲဝင်ပြီး အတွင်းက ဂလန့်ချလိုက်သဖြင့် ယောင်လည်လည်နဲ့၊ ထမင်းစားပွဲပေါ်က ယင်ကာအုပ်စလောင်းကို ဖယ်ပြီးဘာများနိူက် စားစရာရှိမလည်းဟုစပ်စုလိုက်လေသည်၊ ရေချိုးခန်းထဲမှရေသံသဲ့သဲ့ ကြားနေရသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေမှာ ပေါ့ ဟုတွေးရင်း ပုဂံတလုံးထဲက ငါးခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်း နိူက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကောက်ထည့်ဝါးလိုက်၏၊ အင်း ကောင်းလိုက်တာ ဆားပေါ့လေးဟုတွေးလိုက်ရင်း လက်တဖက်က ယင်ကာစလောင်းဖုံးမရက် တဖက်က ငါးခြောက်ဖုတ် ထပ်နိူက်နေတုန်း ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်၊
..ဟဲ့ကောင်လေး .. ဘိုက်ဆာနေပြီလား.. ..အင်း နဲနဲ ဆာသလိုပဲ ငါးခြောက်လေးကလည်း ဆားပေါ့လေးနော်.. ..ရော့ရော့ ထမင်း ပူပူလေးနဲ့ စားလိုက်..ငါကြက်ဥကျော်လိုက်မယ်.. ဆောင်းဦးလည်း ဘိုက်ဆာဆာနဲ့မို့ ငြင်းမနေတော့ပါ၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခူးထည့် ပေးလိုက်သော ထမင်းပူပူလေးမှာ ငါးရံခြောက်ဖုတ်လေး မြုတ်ပြီးစားနေလေသည်၊ နောက်တော့ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ကျော်ပေးသော ကြက်ဥနူစ်လုံးလည်း အားရပါးရတီးလိုက်၏၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း ဆာသလိုဖြစ်လာတာနဲ့ တခါထဲ ဝင်စားလိုက်တော့သည်၊ ” ခါတိုင်း အခုအချိန် ဆို ငါမဆာတတ်ပါဘူး ဟယ် နင်စားနေတာကြည့်ပြီး ငါလည်း ဘိုက်ဆာလာတယ်” ဆရာမဒေါ် ထွေးရီက စားနေရင်းဆောင်းဦး ကိုလှမ်းပြောလိုက်သည်၊ ဆောင်းဦးက ပြုံးစိစိနူင့်၊ ” ခါတိုင်း ဒီလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမှမလုပ်တာကိုး ဆရာမရဲ့” ” ခွေးကောင် လေး နာမယ် နင်တော့” ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ မှာ မျက်နှာနီမြန်းသွားပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ထမင်းငုံ့စားနေ တော့သည်၊
ထမင်း၀ သွားတော့ ဆောင်းဦး နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ နောက်တနာရီနီးပါး အချိန်ရသေးသည်၊ လီးကလည်း နောက် တခါ တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ၊ ဆောင်းဦး က ပန်းကန်ဆေးနေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို အနောက်မှကြည့်လိုက်၏ ဒေါ်ထွေးရီ မှာ အပေါ်က အင်းကျီအဖြူရင်ဖုန်းကို မလဲရသေးသော်လည်း အိမ်နေရင်း ထမိန် ပျော့ပျော့ပါးပါး လဲ ဝတ်ထားသည်ကို သတိုထားမိ လိုက်သည်၊ အောက်ကဘာမှမဝတ်ထားလို့ ထင်သည်၊ တင်သားလုံးကြီးများမှာ ထမိန်နဲ့ ကပ်ပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တုံတုံ တုံတုံ ဖြစ်နေတာတွေကနေရသည်၊ ဆောင်းဦးက အနောက်သို့ သွားကပ်ရပ်လိုက်ပြီး တင်ပါးဆုံ ကြီးကိုလက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးရင်း ဆုပ် ညှစ် လိုက်သည်၊ ဒေါ်ထွေးရီက ဆောင်းဦးကို တတောင်ဆစ်နူင့် တွက် လိုက်ပြီး.. ” ဟေး တော်ပြီလေ ကွာ လက်က ညိမ်ညိမ်နေ စမ်း” ” ဆရာမက လည်း ခနနေရင် ကျနော် အိမ်ပြန်ရတော့မှာကို အချိန်ရတုန်းလေးလေ” ” ဘာဖြစ်လဲ ပြန်မဲ့ ဟာပြန်ပေါ့ အခုန တောင် နှစ်ခါကြီးတောင်…တော်ပြီ” ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တင်ပဆုံကြီးတွေကို ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်နေရင်းက သူမခါး လေးကိုပါဆွဲယူပြီး သိုင်းဖက် လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ခုခံအားနည်းစ ပြုနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ထွေးရီကို သူမအခန်းရှိရာကို ဆွဲခေါ်လာ ခဲ့တော့သည်၊ဒီတခါတော့ ဆောင်းဦး က အချိန်ယူကာ ဖြေးဖြေး ခြင်းလှုပ်ရှားတော့ သည်၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တကိုယ်လုံးကို ထွေးဖက်၊ မျက်နှာ လည်တိုင် အနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်းမှ ရင်ဖုံးအိန်းကျီ ကို စပြီးချွတ်သည်၊ နောက်တော့ ဘရာဇီယာ ထမိန် အဆင့်ဆင့်ဖြင့် သူရော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီပါ နူစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်ကုန်ကြရပြီး ကုတင်ပေါ် ထပ်လျှက်ကျသွားရတော့၏၊ ဆောင်းဦးက ကျွဲကောသီး တခြမ်းဖြတ်ပြီး မှောက်တင်ထားတာနဲ့ သဏ္ဍန်တူသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီရဲ့ နိူ့ကြီးနူစ်လုံးကို လက်နူစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေ ရင်းက အားရပါးရ ကုန်းစုပ်နေရာ၊ နိူ့တတခါမှ အစို့ မခံဘူးသော အပျိုကြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီခင်ဗျာ လူးလူးလိမ့်လိမ့်ဖြင့် အတော် ကို အရသာတွေ့နေရပေတော့သည်၊ ဆောင်းဦးက ဒေါ်ထွေးရီ ပေါင်နူစ်လုံးကို ခွဲလိုက်ပြီး ရေဆေးထားလို့ သန့်ရှင်းနေသော အဖုတ် ကြီးကို ငုံနမ်းလိုက်လေသည်၊ အို့ ဆောင်းဦး ဘာလုပ်တာလဲ ဆရာမကောင်းအောင်လုပ်ပေးမလို့ပါ ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးနက်နက် များမထူမပါး ဖုန်းအုပ်နေသဖြင့် လက်ဖြင့် အဖုတ်နူတ်ခမ်း တဖက်တချက်ကို အသာဖယ်ကာ၊ရှင်းလိုက်ရသည်၊
..အိုကွာ..ဟင်း…အို့ မောင်ဆောင်းဦး ဆောင်းဦး၏ အတွေ့အကြုံ များနေပြီ ဖြစ်သော လျှာက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ အဖု တ်နူတ်ခမ်းများကို ပွတ်သပ်ရင်းက လျှာထိတ်ကလေးဖြင့် မြေပဲစေ့လေးကို ထိတို့ ကစားပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ တလူးလူးလွန့် လွန့်ဖြင့်၊ နောက်တော့ ဆောင်းဦးက လျှာကိုမာတောင့်တောင့်လုပ်ပြီး အဖုတ်ခေါင်းတွင်း ဝင်သလောက် သွင်းလေတော့ နူးညံ့ ပူနွေးနေသည့် လျှာလေး၏ အထိအတွေ့က ဒေါ်ထွေးရီ၏ အဖုတ်တွင်း ထူးခြားလှသည့် ခံစားမှုကို ဖြစ်စေလေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ အသံထွက် အော်ငြီးရင်းက ဆောင်းဦး၏ ဆံပင်များကိုပင် ဆုပ်ဖွဆွဲ ကိုင်မိလေတော့သည်၊ ဆောင်းဦး မှာ ကိုယ့် အကြံနဲ့ ကိုယ်မို့ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့် ကော့ပျံ နေရာမှ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားသည် အထိ လျှာအညှောင်းခံကာ လုပ်ပေးလိုက် လေသည်၊ ပြီးမှ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ဘေးတွင် လှဲလျောင်းရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရူကာ နားနေလိုက်သည်၊
ဒေါ်ထွေးရီက ဆောင်းဦးမျက်နှာ ကို သူမလက်ဖဝါးဖြင့် ကြင်နာစွာ ပွတ်သပ်ပေးရင်းက ..မေားသွားပြီလား မောင်ဆောင်းဦး..မင်းဒီ အရွယ်လေးနဲ့ အတတ်မျိုးစုံလှချေလားကွယ်…မောသွားပြီလား..နားတော့နော်…ဆရာမကို ချစ်တာကိုးလို့ အဲဒါကြောင့် ဆရာမ ကောင်းအောင်လုပ်ပေး တာပါ၊…ဆရာမကလည်း မင်းကိုချစ်ပါတယ်ကွာ..မင်းက ဆရာမရဲ့ ပထမဆုံး တွေ့ကြုံဖူးတဲ့ ယောက် ကျားလေးပါပဲ..ဒါပေမဲ့ မင်းနူတ်လုံရမယ်နော်..အဲဒါပေါက်ကြားပြီး သတင်းပြန့် သွားရင်တော့ ဆရာမ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပဲသတ်သေ လိုက်တော့ မယ်..လူကြားထဲမှာ ဒီမျက်နှာ မပြရဲတော့ဘူး.. ဆောင်းဦးက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ၏စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အရှက်ကြီးတာ ကြားလိုက်ရတော့ နဲနဲ တော့ လန့်သွား၏၊ ဒါပေမဲ့ ငါလည်း ဘယ်သူ့မှ ရှောက်ပြောမှာမှ မဟုတ်တာလေလို့ တွေးပြီးကိုလိုခြင်တာ တောင်းဖို့ စကားစလိုက်သည်၊ ..ကျနော်လည်း အဲဒီလောက်တော့ နားလည် ပါတယ် ဆရာမရယ်..ဘာမှ မစိုးရိမ်ပါနဲ့..ဆရာမ ကျ နော့် ကိုချစ်ရင်တခုလုပ်ပေးပါလား.. ..ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ကွာ.. ..ဟိုလေ..အခုနက ကျနော် ဆရာမကိုလုပ်ပေးသလိုမျိုးလေ..ဟင့်အင်းကွာ.. ငါမှ မလုပ်တတ်တာ..နောက်ပြီးတော့ ဟို..ဟို.. ..ဟင်..ဆရာမကလည်း ချစ်တယ်လည်းဆိုသေးတယ်..ကျနော် ကျတော့ လုပ်ပေးရတယ်..အင်းလေ မလုပ်ပေးခြင်လဲ နေပါ.. .အောင်မယ်..ကိုပို..သွား..လုပ်ပေးပါ့မယ်..ဒီက မလုပ်တတ်လို့ပါ ဆို..တခါထဲ ..ကဲပြော ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ..ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်ပြီး မတ်မတ် ထောင် နေသော ဆောင်းဦး၏လိင်တန် ကြီးကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း .ဟင့်..သူ့ဟာကြီးကလည်း ထောင်နေတာပဲ..ခွီ.. ရှက် အန်းအန်း ဆရာမ ရဲ့လက်ကို ဆောင်းဦးက ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူလိင်တန်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်၊
..အိ.နွေးနွေးကြီးနော်.. ဒေါ်ထွေးရီ တယောက် နဲနဲ ရဲတင်းလာပြီး စိတ်ဝင်တစား ပွတ်သပ်ကြည့်နေတော့ ဆောင်းဦး လိင်တန်ပြီးမှာ ပိုပြီးမာတင်းလာ၏၊ ..ဆရာမ လုပ်လေ ထိပ်ဖူးကို သကြားလုံးစုပ် သလိုငုံစုပ်ပေး ပြီးတော့ အတန်နဲ့ ဥ ကို ရက်ပေးလေ.. ဆောင်းဦး ကပြောလည်းပြော ဆရာမရဲ့ လည်ဂုတ်ကလေးကို သူမဆံပင်ဖါးလျား အောက်မှ ဆွဲယူ ဖိချပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ထွေးရီ ရဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံက ပွင့်အာသွားပြီး ဆောင်းဦး ရဲ့ ဒစ်ဖူးကို ငုံမိသွားလေသည်၊ နောက်တော့ ဆောင်းဦးပြောတဲ့ အတိုင်း ကလေး လော်လီပေါ့ စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်လေရာ ဆောင်းဦးမှာ အီစိမ့်နေအောင် ခံစားရလေသည်၊ ခနကြာတော့ ဆောင်းဦးက သူ့ဖင် ကို ကြွကြွပေးပြီး ဒေါ်ထွေးရီ ပါးစပ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း စညှောင့်လေရာ ဒေါ်ထွေးရီ မှာ သူငါ့ အဖုတ်ကို လုပ်သလို ငါ့ပါးစပ်ကိုလုပ် နေတာပါလားဟု၊ စအထာပေါက်လာတော့သည်၊ တချက်တချက် ညှောင့်လိုက်တော့ ဆောင်းဦး ၏လိင်တန်ထိတ်ဖူးကြီးက သူမ၏ အာဂေါင်ကိုထိုးထိုးမိသွားရာ အော့ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွား၍ သူမလက်ဖြင့် ဆောင်းဦး ဆီးခုံကို တွန်းတွန်း ပြီး တားထားရ၏၊ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ ၏ မလုပ်တတ် လုပ်တတ် နှင့် တအားစုပ်နေမှုက ဆောင်းဦးကို အရမ်းကောင်းစေသဖြင့် ဆောင်းဦးမှာ စိတ်မ ထိန်းနိူင်တော့ပဲ ဒေါ်ထွေးရီ ခေါင်းကို လက်နူစ်ဖက်နူင့် ထိန်းကိုင်ထားပြီး ဖင်ကိုကော့ကော့ ညှောင့်လေတော့ရာ မကြာမီမှာပဲ လီးထိပ်မှာ ယားလာကာ သုတ်ရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထွက်သွားလေတော့သည်၊ ဒေါ်ထွေးရီမှာ ကုန်းထဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း သူမခေါင်းကို ဆောင်းဦးက လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် သူမအာဂေါင်ထဲ ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်များကို မျိုချပြစ်လိုက် ရလေသည်။ ပြီးပါပြီ
