ခင့်လင်တော်မောင်မလုပ်ဖူးသော အလုပ်ကို သူလုပ်လိုက်ပြန်ပြီ။ လိင်တံကို အဆုံးထိုးသွင်းထားကာ ကပ်ညှောင့်သောအခါ ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို အဆက်မပြတ် ပွတ်တိုက်ကစားသလိုမျိုးမို့ အရမ်းထိနေပါတော့၏။ ထို့အပြင် သူက ဘယ်လိုများလုပ်နေသည် မသိ သားအိမ်ခေါင်းကို တနေရာတည်းမှာ ပွတ်ဆောင့်နေသည်မျိုး မဟုတ်ဘဲ နေရာအနှံ့ဝိုက်ကာ တို့ကာ ထိနေသဖြင့် ထူးကဲလှ၏။ အိပ်ယာခင်းကို လက်နှင့်တင်းတင်းဆုပ်မိရသည်အထိ ခင့်မှာ အရသာထူး၏ ကောင်းမွန်မ၍ကို တဟင့်ဟင့် ခံစားနေရပါ၏။ သူကလည်း ခင်ကောင်းနေမှန်း သိသည်ထင်၏။ တချက်ပြီးတချက်ပိုပြင်းလာသလို သူ့လိင် တံကလည်း ကြာလေ၊ မာလေ၊ ကြီးလေ၊ ရှည်လည်ဟုပင် ခင်ထင်လာရအောင် ကောင်းသထက် ကောင်းနေပါတော့၏။ ကာမအရသာကို ကိုနဲ့ကျမှပင် ခင့် မှာ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားဖူးတော့သည်ဟု ဆိုရမလိုပင်ဖြစ်၏။ “ဟင့်ဟင့်… ကိုရယ်… အင့်… အဟင့်” အစရှိသော ခင့်ချစ်စဖွယ် ညည်းညူသံလေး များ၊ ကျေနပ်သံလေးများက တခန်းလုံးတွင် နာပျော်ဖွယ် အဆက်မပြတ်ထွက်ပေါ်နေလေ၏။ ထိုအတိုင်း ၁၅မိနစ်ခန့်ကြာလာသောအခါ ခင်မခံနိုင်ပြန်တော့ ပါ။ “ခဏနားပါရစေဦး ကိုမိုးရယ်… ခင် အသက်ရှူပါရစေဦးရှင်… ဟင့်…” အဲတော့လည်း စောစောက ကိုမြင့်နိုင်နှင့် ဖုန်းပြောနေတုန်းကလိုပင် ကိုက သူ့ လိင်တံကို အသာဆွဲထုတ်၊ အသာထိုးသွင်း ပေးကာ ခင့်ကို နားစေပါ၏။ ခင့်ရင်မှာ တငြိမ့်ငြိမ့်ဖြစ်ရပြန်ပြီ။ အမောပြေတော့ သူ့ကို ခင်ပြောမိရ၏။ “ကို ပြီး ချင်ရင် ခင့်ထဲမှာပဲ ပြီးလို့ရတယ်နော်၊ ခင် သားကြောဖြတ်ထားတယ်…”
သူက လိင်တံကို အပြီးထုတ်လိုက်ရင်း “ရပြီ ခင် ပက်လက်ပြန်လှန်တော့နော်…” ဟုသာ ပြန်ပြောလေ၏။ ခင်ခြေပစ်လက်ပစ်ဖြစ်နေပြီ။ ခင့်လင်သားပင် ခင့်ကို ယခုကဲ့သို့ ဖတ်ဖတ်မောအောင် မလုပ်ဖူးပေ။ ကိုကတော့ တကယ့် ယောက်ျားတယောက်ပါပဲ။ ခင်က ပက်လက်ပြန်လှန်ရင်း ဒူးထောင်ကာ ပေါင် များကို ဖြဲပြီး ကို့အတွက် အဆင်သင့်ပြင်ပေးလိုက်၏။ ကိုက ခင့်ကိုယ် ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီးနောက် သူ့လိင်တံကို အသာအယာပြန်ထိုးသွင်း၏။ ဘယ်လောက်မောနေပေမယ့် ကို့လိင်တံကြီး တိုးဝင်လာပြန်တော့လည်း အရသာတွေ့သွားရပြန်သည်မို့ ကို့ကို အားပါးတရဖက် လိုက်မိရပြန်၏။ လိင်တံကို အဆုံးထိ ထိုးထည့်ထားရင်း ကိုက ခင့်မျက်နှာအနှံကို နမ်းနေပြန်၏။“ချစ်တယ် ခင်ရယ်…” ဟုလည်း တိုးတိုးပြော၏။ “ခင်လည်း ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပါပဲ ကိုရယ်… ရင်ထဲမှာ နင့်နေအောင် ချစ်တာပါကွယ်…” ကို့မျက်နှာကိုလည်း ခင်ပြန်နမ်းမိရပြန်၏။ ကိုက ထိုအချိန်မှာပင် ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲတွင်ရှိနေသာ သူ့တံ ဆာကြီးကို ညင်သာစွာ အသွင်းအထုတ် လုပ်နေပြန်၏။ ခင်လည်းကို့ကို အားကျမခံပင်၊ အောက်မှ ညင်သာစွာပြန်လည်ကော့တင်ပေးနေမိရပါ၏။ “စောစောက လမ်းမှာပြောတဲ့စကားကို ခင်ပြန်ရုတ်သိမ်းချင်နေပြီကိုရယ်…” ကိုက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခင့်မျက်နှာလေးကိုသာ မြတ်နိုးစွာကြည့်နေ လေ၏။ “ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် ကို့ကို တနည်းနည်းနဲ့ ခင်ပြန်ဆုံချင်တယ်၊ အမြဲတန်းမဟုတ်တောင် တခါတလေပေါ့၊ ခင်ရူးတော့မယ် ထင်ပါရဲ့ ကိုရယ်… ကိုက ခင့်ကို သိပ်ဖမ်းစားနိုင်တာပဲ…” “ခင့်ဆန္ဒကအဓိကပါ ခင်ရယ်.. ကိုယ်က ခင်လိုအပ်တဲ့အချိန်မှာ ခင့်နားမှာ အမြဲရှိနေမယ့်သူပါ…” “ခင်ချစ်ပါတယ်ဆို မှ ကိုက ခင့်ကို ချွဲနေပြန်ပြီကွာ… မချွဲပါနဲ့ကိုရယ်၊ ခင်ကျေနပ်ပြီးသားပါးရှင်…” သူက ခင့်န၍တ်ခမ်းလေးကို တို့နမ်းလိုက်ပြန်၏။ “ဒီနုတ်ခမ်းလေးတွေကို မြင်ကတည်းက နမ်းချင်ခဲ့တာ၊ ၁၅နှစ်ကျော်မှပဲ နမ်းရတော့တယ်” ဟုပြောပြန်သေး၏။
“ကျေနပ်ပြီလား ကို…” “ဟင့်အင်း… နမ်းရတော့ ပိုနမ်းချင်လာတယ်၊ အခုလိုနေရတော့ ပိုပြီးစွဲလန်းလာတာပေါ့ ခင်ရယ်…” ခင်မျက်နှာပျက်ချင်ချင်ဖြစ် သွား၏။ “ခင်လည်း အတူတူပါပဲ ကိုရယ်.. ဒါပေမယ့်…” သူက ခင့်ကို စကားဆက်ခွင့်မပေးတော့ဘဲ န၍တ်ခမ်းကိုဖိကပ်နမ်းစုပ်လိုက်၏။ ခင့်မျက်လုံးများ စင်းကျသွားသည်တွင် သူ့ လက်နှစ်ဖက်က ခင့်ဒူးကို တွန်းကာ ခင့်ကို ခြေဆင်းခိုင်းပြန်၏။ ထို့နောက် ကို့လိင်တံကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ အဆုံးထည့်ထားပြန် ကာ ကပ်ညှောင့်နေပြန်တော့၏။ မကြာပါ ခင့်အာရုံက ချက်ချင်းပြောင်းသွား၏။ တတ်လည်း တတ်နိုင်လွန်းတဲ့ကိုပါပဲ။ သူ့ညှောင့်ချက်က ညင်သာ သော်လည်း သွက်လက်ပြီး ခင့်ကို ထိနေပြန်တော့၏။ အချက်ပေါင်းများစွာ ထိုအတိုင်း ဆက်ညှောင့်နေတော့ ခင်ဘယ်လိုမှ အားမရတော့ပါ။ အရည် တွေ ပိုလိုက်လာသလို ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ထောင်ကာ ဖြဲပေးမိရပြန်လေပြီ။ ဒီအခါမှာ သူက အညှောင့်ရပ်ပြီး ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှထကာ ဒူးထောက်ပြီးညှောင့် ပြန်၏။ ခင့်ရာဂစိတ်များ ပြန်ကြွတက်လာ ရပြန်ပြီ။ ဒူးထောက်ပြီး အချက်ပေါင်းများစွာ ညှောင့်ပြီးသွားပြန်သောအခါ ဆောင့်ဆောင့်ထိုင်လိုက်ပြန်၏။ ခင့် ကို စောစောကလိုပင် ပြီး အောင် လုပ်ပေဦးတော့မည်ဟု ခင်တွေးနေမိဆဲမှာ သူကလိင်တံကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ ထိုးသွင်းထားရင်းကပင် မွေ့ယာပေါ် ဖင်ချ ထိုင်လိုက် ကာ ခင့်တင်ပါးကိုကျော်ပြီး ခြေဆင်းလိုက်၏။ ဘာတွေလုပ်ဦးမှာပါလိမ့်ဟု ခင်တွေးနေမိ၏။ “ဒူးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ပိုက်ထား ခင်…” ဟု သူက ခိုင်းပြန်သည့်အတွက် ခင်လည်း သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ဒူးကိုလက်နှင့်ပိုက်ထား လိုက်ရပြန်၏။ သူကထိုအခါတွင်မှ နောက်သို့ အသာလှဲလိုက်ပြီး ခင့် အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ သူ့လိင်တံကို ကော့ထိုးပါတော့၏။ ခင်အကြီးအကျယ်ထိပြီ။ မာတောင်နေသော လိင်တံက ခင့်အင်္ဂါဇာတ် အပေါ်ပိုင်းရှိ ဂျီစပေါ့ကို ထိထိ မိမိကြီး ထိုးတိုက်နေသော အနေအထားကို သူရွေးချယ်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါ၏။
ခင့်လင်တော်မောင်သည် ဂျီစပေါ့ ဘယ်နားရှိမှန်းသိဖို့ ခင်းစွ၊ ကြားတောင်ကြားဖူးရဲ့လား။ ခင်မသေချာလှပေ။ ကိုကတော့ စလာကတည်းက ခင့်ကို ဂျီစပေါ့ နှင့် ပြီးခိုင်းသလို ဒုတိယအချီမှာလည်း ဂျီစပေါ့နှင့်အစိကို တလှည့်စီပွတ်ကာ ပြီးခိုင်းနိုင်ခဲ့၏။ ယခုလည်း ဂျီစပေါ့ကိုမှ သေချာထိသော နည်းကို သုံးတတ် ပေ၏။ ခင့်ညည်းသံလေးတွေ ညံစီလာရပြန်၏။ သူက အောက်မှ သွက်သွက်မြန်မြန်ကြီး ကော့ကာ ဆောင့်ထိုးနေပေ၏။ မကြာပါ။ ထုံးစံအတိုင်းပင်၊ ဂျီစ ပေါ့ကို မိမိရရထိလာသောအခါ ခင်ဆီးသွားချင်သလို ဖြစ်လာပြီ။ ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲအရသာထူး။ “ဟင့်ဟင့်… ကိုရယ်… အို… ဟင့်… ဟင့်… ဟာ့ဒါး… ဟာ့ ဒါး… ပလိစ်… ဟင့်…၏ ဟင့်…” ကို့ကိုတော့ ခင်မရှက်နိုင်တော့ပါ။ ဒီ့ထက် ပြင်းပြင်းကြမ်းကြမ်းလေး လ၍ပ်ရှားပေးဖို့ တောင်းပန်လိုက်မိရပါတော့၏။ ကိုကလည်း ခင့်အကြိုက်ကို သိပုံပါပဲ။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းသလို ထိထိမိမိလည်းရှိ၏။ သွက်လည်းသွက်၏။ ထိုအတိုင်း နောက်ထပ် ၅မိနစ်ခန့် မနားတမ်းညှောင့်နေသောအခါတွင်မူ ခင်ပြီးတော့မည်မှာ သေချာလာတော့၏။ “ဟင့်… ကိုရယ်… အိုင်(မ်) ကမ်းမင်း အဂိန်း… အို… အဟင့်… ကိုရေ… အိုင်(မ်) ကမ်းမင်း… အာ… အာ… အင့်… အဟင့် အိုင်(မ်)… အ… အ… အ…” ဒီတချီပြီးသည်က ၃ချီထဲတွင် အပြင်းဆုံးများဖြစ်နေသလားမသိ။ သူက နောက်ထပ် ၄- ၅ ၁၀ချက်လောက်ဆက်ဆောင့်ပြီး အလောသုံးဆယ်ထလိုက်၏။ ထို့နောက် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အချက်များစွာ ဆက်ဆောင့်ပြန်ရာ ခင့် မှာပြီးသည့်အရှိန်က လုံးလုံးပြန်မကျတော့ဘဲ ပြီးပြီးရင်း ပြီးရင်း ဆက်ဖြစ်နေပါတော့၏။ သူက ညှောင့်နေရင်းက ခင့်ကို မောသံဖြင့်လှမ်းမေးနေချေ သေး၏။
“ကိုယ်လည်း ပြီးလိုက်ချင်ပြီ ခင်ရယ်၊ ပြီးရတော့မလားဟင်…” တဲ့။ ခင့်မှာ မောနေရသည့်အထဲ သူ့ကို ထုရိုက်ချင်သွားရလောက်အောင် မချိတင်ကဲ ဖြစ် သွားရပါတော့၏။ လင်တော်မောင်ကို ခေါ် ပြလိုက်ချင်သွားရပြန်ပြီ။ သူပြီးချင်တာတောင် ခင့်ဆီက ခွင့်တောင်းနေသည့် ဒီယောက်ျားကို ခင်မချစ်ဘဲ မစွဲ လန်းဘဲမနေနိုင်တော့ပါ။ သူ့အမေးကို န၍တ်နှင့်မဖြေနိုင်တော့ဘဲ ခေါင်းကိုသာ သွက်သွက်ညိတ်ပြလိုက်ရ၏။ သူက ချက်ချင်းလိုပင် ဒူးထောက်လိုက်ကာ ခ င့်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်၏။ “ခြေထောက်တွေ တအားထောင်ပြီး ဖြဲပေးထားပါ ခင်ရယ်… နော်…” သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ဒူးခေါက်ကွေးမှနေပြီး ခြေထောက်များကို ဆွဲထောင်ဆန့်တန်းကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တအားဖြဲပေးထား လိုက်ပါ၏။ ခင်ပြီးနေသည့်အရှိန်ကတော့ တက်လို့ကောင်းနေဆဲ။ သူ့ ဆောင့်ချက်က ပြင်းသော်လည်း မသွက်တော့။ တချက်ချင်း မိမိရရကြီးဆောင့်နေသည်မှာ ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို ခပ်ကြမ်း ကြမ်းဆောင့်မိနေသည်မို့ အရသာက ပြင်းလှ၏။ ထိုအတိုင်းတချက်ချင်းဆောင့်နေရာမှ ၇ခကျြမွောကျမှာတော့ ခင့်မှာ “အမေ့… သေပါပြီကိုရယ်…” ဟု ညည်းရလောက်အောင် ပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းလှသော ဆောင့်ချက်က တိုးဝင်လာပါ၏။ ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို တင်းပုတ်နှင့်ထုလိုက်သကဲ့သို့ပင် ပြင်းထန်လှ၏။ ထိုအချက်နောက်မှာ တော့ သူဆက်မဆောင့်တော့ပါ။ သို့ရာတွင် သူ့သုတ်ရည်တွေက ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို စူးစူးရဲရဲပင် ပန်းနေပါလေ၏။
“အို…” ခင်ပျော်လိုက်တာ၊ ခင့်ပြီးခြင်းမှာ အခုမှပင် ပြည့်စုံသွားပါတော့၏။ လိင်တံကြီးကလည်း တချက်ပန်းတိုင်း တချက်ပွလာသလို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်က လည်း တချက် အပန်းခံရ တိုင်း တချက်ကြုံ့ဝင်နေသလိုဖြစ်နေတော့ရာ အကောင်းတကာ့ အကောင်းဆုံးအရသာပင်ဖြစ်ပါတော့၏။ ခင်သူ့ကို မြတ်နိုး တွယ်တာစွာပင် လက်နှင့်ရော ခြေနှင့်ပါ ဖက်ထားမိသည်သာမက တင်ပါးများကိုလည်း အတင်းကော့ပေး ထားမိရပါ၏။ သူ့သုတ်ရည်တွေကလည်း တော်တော်နှင့် မကုန်နိုင်ပါ။ လွန်ခဲ့သည့် ၁၅နှစ်ကတည်းက ခင့်အတွက် စုထားခဲ့လေသလားဟု အောက်မေ့ရလောက်အောင်ပင် ပန်းလို့မဆုံးဖြစ်နေသည်မို့ ခင့်မှာလည်း အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်နေမိပါတော့၏။ “ကို့ကို ခင်အရမ်းချစ်သွားပြီကွယ်…” “ကိုလည်း ခင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ…” “ဟုတ်ရဲ့လား ကိုရာ၊ ခင် က ကလေးအမေ အဖွားကြီးဖြစ်နေပြီလေ…” “ကလေးအမေအဖွားကြီးက ဘာတွေ လုပ်ထားမှန်းမှမသိတာ.. နစ်ပယ်(လ်)တွေဆိုလည်း ပန်းရောင်ထလို့၊ ဗာ(လ်)ဗာကလည်း စိုး တိုက်(တ်) ” အဲလိုတွေပြောတော့လည်း ခင်ရှက်သလိုလိုပင်။ သူပြောတာက ခင့်နို့သီးလေးတွေက ပန်းရောင်တဲ့၊ ခင့် ဟို… အခေါင်းကလည်း သိပ်ကြပ်တာပဲတဲ့။ “နောက်ပြီးတော့ ခင့်ကို ကိုယ်က ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်ကတည်းက ချစ်ခဲ့တာလေ…” “ယုံပါတယ် ကိုရယ်…” ခင် သက်ပြင်းချမိရ၏။ “ခင်တို့နှစ်ယောက်တော့ ဒုက္ခပဲနော်…” “ဘာဖြစ်လို့လဲ…” “ကံ၅ပါးမှာ တပါးပျက်သွားပြီလေ…” “ဘာလဲ၊ ကာမသေုမိစဆှာစာရ လား…” “ဒါပေါ့ ကိုရယ်…” “ခင်ရယ် အားလုံး ဖြစ်ခဲ့ကြပြီ.. ဘာလို့ မဟုတ်တာတွေလျှောက်တွေးနေမှာလဲ… ဘဝမှာ ဖြစ်ချိန်တန်ရင်ဖြစ်မှာ၊ ပျက်ချိန်တန် ပျက်မှာပေါ့… ဒါကို စိတ်အလေးမခံပါနဲ့ နော်…” “ကိုကတော့နော်… ခင်ချစ်ပါတယ်ဆိုမှ ပိုချစ်အောင် နည်းမျိုးစုံလုပ်နေတော့တာပဲ…” “ဘာလဲ ခင်ရဲ့…” “ကို့စကားကိုလည်း ခင်ချစ်သွားလို့ပြောတာ… ခင့်ကို သိပ်စွဲလန်းအောင်မလုပ်နဲ့နော်၊ တော်ကြာ ခင်က ကိုယ့်ကိုမခွဲနိုင်တော့ ပါဘူးဆိုမှ ကို ပြေးပေါက်မှား နေလိမ့်မယ်…” သူက ခင့်ပါးကို ဖိဖိလေး နမ်းလိုက်၏။ ခင့်ရင်မှာ တသိမ့်သိမ့်ကြည်နူးရပြန်၏။ ကာမကိစ္စပြီးသွားလျှင် ချက်ချင်းလိုပင် တရှူးရှူး အိပ်မောကျသွားတတ်သော လင်တော်မောင်ကို ဖျတ်ခနဲ သတိရလိုက်မိသေး၏။
“ကို့ကို မေးရဦးမယ်…” “မေး…” “ကို မိန်းမတွေအကြောကို ဘာလို့ အဲလောက်တောင်သိတာလဲဟင်…” “ဘာတွေသိနေလို့လဲ ခင်ရဲ့…” “ကိုက မသိချင် ယောင်ဆောင်နေပြန်ပြီ… ဥပမာ ကိုရာ၊ ဂျီစပေါ့ကို ကိုဘယ်လိုလုပ်သိနေတာလဲ” “ဒါလား… ခင်ကရော ဘယ်လိုသိလဲ…” ခင် ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်မိရ၏။ ကိုက ခင့်ကို ဆရာမကြီးလို့ ထင်နေပြီနဲ့တူတယ်။ ခင်က စာအုပ်တွေ အရမ်းဖတ်တော့ “စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ဘူးတာပေါ့… ခင်ထင်တယ်၊ ခင့်အကိုတွေ က ဆရာဝန်တွေဆိုတော့ သူတို့ရဲ့ အနာတော်မီစာအုပ်ထဲမှာ ငယ်ငယ်က ဖတ်ဘူးတာလား မသိဘူး..” “ကိုလည်း ခင့်လိုပါပဲ.. စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ဖူး တာ… နောက်ပြီးတော့ လက်တွေ့စမ်းကြည့်တာပဲ…” “ခင်တော့ ဖတ်ရုံပဲ ဖတ်ဘူးတာ၊ လက်တွေ့ကတော့ ကိုနဲ့တွေ့မှ သိတော့တာ… နောက်တခုရှိသေး တယ် ကိုရဲ့… ကို့ကို ပြောပြရင် ကိုယုံပါ့မလားမသိဘူး.. ခင်လေ… ကို ခင့်အောက်ပိုင်းကို နမ်းပေးတော့ အရမ်းအားနာတာပဲ.. ဗီဒီယိုတွေထဲမှာတော့ ကြည့် ဘူးတာပေါ့… ဒါပေမယ့် ဗမာယောက်ျားတွေ လုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ ထင်ထားတာ.. ကိုနမ်းပေးတော့ ခင့်ရင်ထဲမှာ အရမ်းလည်း ကြည်နူးတယ်၊ အရမ်းလည်း အားနာတာပဲ…” “ခင်ကလည်းကွာ… ကိုယ်က ခင့်ကို အရမ်းချစ်လို့ပဲဟာ…” “ယုံပါတယ်ကိုရယ်… ခင်လည်း ကို့ကို နမ်းပေးတာ ပထမဆုံးအကြိမ် ပဲ၊ ကို့အတွက် အဆင်မှပြေရဲ့လား မသိဘူး.. ခင့်ဘဝမှာ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ အဲဒီ့နေရာကို နမ်းဖို့မဆိုထားနဲ့ လက်နဲ့တောင် မကိုင်ဖူးဘူးဆိုရင် ကိုယုံမ လား…” “တကယ်…” “ဟုတ်တယ် ကိုရဲ့… ကိုနဲ့ကျမှ ခင်လည်း ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှန်းမသိဘူး၊ ရှက်တာလည်း မရှိတော့၊ ကြောက်တာလည်း မရှိတော့ဘူး.. ခင့်ကိုတော့ ကို တော်တော်အထင်သေးသွားမှာပဲနော်…” “ကြံကြံဖန်ဖန်ခင်ရယ်၊ ဘာလို့အထင်သေးရမှာလဲ… ခင်ပြောသလိုပဲ အခုလိုသိရတော့ ပိုတောင် ကြည်နူးသေးတယ်.. ဒါနဲ့နေပါဦး.. ခင်က ဆက်စ် ဗီဒီယိုတွေကြည့်ဖူးတယ်လား…” ခင်ရယ်လိုက်ပြန်၏။
“ကြည့်ဖူးတာပေါ့ ကိုရဲ့.. ခင့်မှာ ဗရုတ်သူငယ်ချင်းတယောက်ရှိတယ်၊ လွင်မာတဲ့.. အဲဒီ့ကောင်က သိပ်ကဲတာ… သူ့ဆီမှာ အဲလို အခွေတွေ အများကြီးပဲ… သူ့အိမ်သွားလည်တဲ့အခါဆို ခင်တို့ကို ပြတော့တာပဲ… မကြည့်ချင်ဘူးပြောလည်း မရဘူး… ကိုကတော့ ယောက်ျားလေးဆိုတော့ ခင့်ထက်တောင် ကြည့်ဖူး မှာပေါ့နော်…” “ဒါပေါ့ ခင်ရဲ့…” ခင် ခဏငြိမ်နေ၏။ သူက ပက်လက်အနေအထားဖြင့် ခင့်ကို ဘယ်လက်ဖြင့်သိုင်းဖက်ထားသလို ခင်က သူ့ဘက်သို့စောင်း ကာ သူ့ကို ဖက်လည်းဖက် ခွလည်းခွထားလေ၏။ ညားခါစ ဇနီးမောင်နှံလိုပင်ဖြစ်၏။ တယောက်ကိုတယောက် ယုယုယယပိုက်ထွေးရင်း အိပ်မောကျသွား ခဲ့ကြသလို မနက်လင်း၍ နိုးလာတော့လည်း တယောက်ကို တယောက် ပိုက်ထွေးထားဆဲဖြစ်၏။ သူက အရင်နိုးနေသည်ထင်၏။ ခင်နိုးလာပြီး မျက်လုံးဖွင့် လိုက်သောအခါ ခင့်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေသောသူ့ကိုမြင်ရ၏။ စောင်ထူထူအောက်တွင် တယောက်နှင့်တယောက် ဖက်ထားရသည်မှာ ဇိမ်ရှိလှ သလိုပင်။ ခင်တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်တခုဖြစ်သည့် ဝတ်လ်စလ်အိပ်ခြင်းကိုလည်း သူနှင့်မှ လုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါ၏။ နှစ်ယောက်စလုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း အနေအထားဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြရာ နိုးလာတော့လည်း တယောက်အသား တယောက် ထိလျက်အနေအထား ဖြစ်သဖြင့် ပိုပြီးနွေးထွေးနေ၏။ သူက ခင့်န၍တ်ခမ်းကို နမ်းပြီး မင်္ဂလာနံနက်ခင်းဟု န၍တ်ဆက်၏။ ထိုအနမ်းသည် ထိုနေ့တနေ့တာအတွက် ညားခါစသူတို့ နှစ်ဦးအား လင်မယားကိစ္စများ ဆောင်ရွက်ဖြစ်စေရန် နိုးဆော်သော အနမ်းလည်းဖြစ်၏။
တနေကုန်အခန်းအောင်းကြ၏။ နံနက်စာနှင့် နေ့လည်စာကို အခန်းသို့ပင် မှာယူစားသောက်ကြ၏။ ခင့်ကိုယ်မှာ အဝတ် မကပ်ဘဲ အကြာဆုံးနေဖူးခြင်း လည်းဖြစ်၏။ မနက်စာနှင့် နေ့လည်စာလာပို့ချိန်တွင် သူကခါးကို မွေးပွမျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီး ပတ်ကာ ထွက်ယူ၏။ ခင်က အိပ်ခန်းတွင်းမှာ ဒီတိုင်း ကျန်ရစ်၏။ ခင့်ကိုယ်မှာ အဝတ်မကပ်ဘဲ အကြာဆုံးနေခြင်းဖြစ်သလို ကာမစပ်ယှက်မ၍ကို ခံယူရာတွင်လည်း အကြာဆုံးပင်ဖြစ်ပါ၏။ မနက်မိုးလင်း မျက်စိနှစ်လုံးပွင့်ပြီး နုတ်ဆက်အနမ်းမှာ ကတည်းက ခင့်မှာ တချီပြီးရ၏။ ထို့နောက် မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီး ရေချိုး ကြပြန်တော့ ရေချိုးကန်ထဲမှာ စပ်ယှက်ပြန်သေး၏။ ထိုမှ နှစ်ယောက်သား အိပ်ရာပေါ် ပြန်ရောက်လာကြကာစပ်ယှက်ဖြစ်ပြန်၏။ အရှိန်တက်လာခိုက်မှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်၊ ထို့နောက် ယုယုယယညင်ညင်သာသာ၊ ထို့နောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန်။ သူကလည်း နည်းပေါင်းစုံကို သုံး၏။ ခင့်ကိုယ်ကို ခေါင်းမှ ခြေဖျားအထိ သူနမ်းသလို သူ့ကို လည်း ခင်က ထိုအတိုင်း နမ်းဖြစ်၏။ နေ့လည်စာ စား ချိန် ရောက်သောအခါ ခင် သုံးချီပြီးနေခဲ့ပြီ။ သူကမူ ပြီးအောင်မလုပ်သေး။ အတော်လည်း ထိန်းနိုင် သော ကိုပင်ဖြစ်ပါ၏။ သူ့နည်းပေါင်းစုံထဲတွင် ခင်အနှစ်သက်ဆုံးပုံစံမှာ ခင့်ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကွေးလျက် ထောင်ထားခိုင်းကာ သူက ခင် နှင့်ထောင့်မှန်ကျအနေအထားမှာနေပြီး ထိုးသွင်းသောနည်းဖြစ်၏။ သူက ဘေးတိုက်အနေအထားဖြင့် ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲထိုး ဆောင့်ပေးခြင်းဖြစ်၏။ ခင်က ပက်လက်၊ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့ သူ့တံဆာကို ဒူးထောက်ကာ သွင်းပြီးနောက် သူက ခင့်ညာဘက်ခြမ်းသို့ ဘေးတိုက်လှဲချလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် တ ယောက်ကိုတယောက် နမ်းရ၍ပ်ရန်၊ ပွေ့ဖက်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့သော်လည်း လက်ချင်း ဆုပ်ထားလို့ရသည်၊ သူက ခင့်နို့များကို လှမ်းပြီးဆုပ်နယ်ပွတ်သပ် ကစားနိုင်၏။
ခင့်အစိလေးကို လက်နှင့်လှမ်းကစားနိုင်၏။ အကောင်းဆုံးမှာ အဝင်အထွက်ဖြစ်၏။ ထိုနည်းမှာ ကော့ထိုးသော နည်းပြီးလျှင် ခင်အကြိုက်ဆုံးဖြစ်၏။ ကော့ ထိုးသောနည်းမှာတော့ ခင့်ဂျီစပေါ့ကို မိမိရရထိ သဖြင့် ခင်သဘောကျ၏။ အားအရဆုံးမှာတော့ ခင့်ကို လေးဘက်ကုန်းခိုင်းကာ သူက နောက်မှ သွင်းထား လျက်ကြမ်းကြမ်းသွက်သွက် ကပ်ညှောင့်သော နည်းပင်ဖြစ်၏။ ဒုတိယအားအအရဆုံးကတော့ သူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အားပါးတရ ထိုးဆောင့် ချက်များပင်ဖြစ် ပါ၏။ မည်သည့်နည်းနှင့်ဖြစ်စေ၊ ခင့်အတွက်ကတော့ ကောင်းနေသည်ချည်းပင်။ သူ့လိင်တံတင်မက သူ့လျှာကပါ ခင့်ကို အရသာစုံ ပေးနိုင် လွန်းပါ၏။ ခင်လည်း အားကျမခံပင် အင်္ဂါဇာတ်နှင့်တင်မကဘဲ နုတ်ခမ်းများလျှာများဖြင့်ပါ သူ့လိင်တံကို အရသာများပြန်ပေး ဖြစ်ခဲ့ပါ၏။ အစာစားတော့ ရော၊ စားပြီးလို့ ခဏတဖြုတ်နားတော့ရော တယောက်ကိုတယောက် ဖက်လျက်သာ။ ဝတ်လစ်စလ် အနေအထားဖြင့်သာ။ ပြီးရင်တော့ ကို့ရဲ့ မဆုံးနိုင်သော အနမ်းရှည်မှ အစပြုကာ ခင်တယောက် ကာမဂုဏ်အာရုံကို အပြည့်အဝခံစားရပြန် လေ၏။ ထူးခြားသည်မှာ နာရီပေါင်းများစွာ စပ်ယှက်နေကြသည်ဖြစ် လည်း တယောက်ကိုတယောက် ညည်းငွေ့သည်မရှိ၊ ဝသည် မရှိ၊ အားရသည်မရှိအောင်ဖြစ်နေကြခြင်းသာဖြစ်၏။ ကိမ်ဖန်များလာလေလေ၊ တယောက်နှင့် တယောက် အပေးအယူမျှလာလေလေ၊ ပိုပြီး အရသာတွေ့လေလေ၊ တယောက်ကိုတယောက် ပိုပြီး တပ်မက်လာလေလေသာဖြစ်၏။ ညစာကိုတော့ အပြင်ထွက်စားဖြစ်ကြ၏။ မနေ့က ဆိုင်လေးမှာ ကဗျာဆန်ဆန်၊ ဖယောင်းတိုင်မီးလေးနှင့် နွေးနွေးထွေးထွေး။ ခင်ကြိုက်သော ဝိုင်အဖြူအေးအေးနှင့်။ ဆိုင် သို့ အသွားရော၊ အပြန်မှာပါ သူ့ကိုတွယ်မှီရင်း၊ လက်ချင်းတွဲရင်း လမ်းလျှောက်ရသော အရသာကို ခင်ခံစားရ၏။ ညစာစားရင်းနှင့် ခင် သူ့ကို ပြောဖြစ်သော စကားတခွန်းရှိသေး၏။
“အိုင်(မ်) ဂက်တင်း ဟော်နီ…” လို့ပင်။ မြန်မာလို ဆိုရင်တော့ ခင့်ရာဂစိတ်တွေ ကြွကလာပြန်ပြီဟု ပြောလိုက်မိခြင်းပင်ဖြစ်၏။ သူကလည်း ခင့်လိုပါပဲဟု ပြန်ပြောကာ ခင့်လက်ကလေးကို ဆွဲယူပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေး၏။ ခင်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အဟုတ်ပင်၊ သူ့လိင်တံကြီးက မာနေပြန်၏။ ခင့် ရင်မှာ အရမ်းကြည်နူးရ၏။ တနေကုန် စပ်ယှက်ခဲ့တာတောင် သူဆန္ဒရှိနေတုန်းဆိုသော အသိကြောင့်ဖြစ်၏။ “အိုင်(မ်) အောလ်စိုး ဒရစ်ပင်း ဝကျ(တ်) ” ဟု ခင်သူ့ကို ပြန်ပြောလိုက်မိရသေး၏။ ခင်လည်း ကို့လိုပဲ ရွှဲရွှဲစိုနေပါပြီရှင်ဟု ပြော လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါ၏။ မြန်မာလို ပြောရအောင်တော့ ခင့်န၍တ်က မရဲ လှပါ။ ထို့ကြောင့် ညစာကို ခပ်လောလောစားသောက်ခဲ့ကြပြီး အခန်းသို့ မြန်မြန်ပင်ပြန်ခဲ့ကြပြန်၏။ ထို့နောက်တွင်ကား ခင်တို့၏မဆုံးနိုင်သော ချစ်ပွဲကြီး ပင်ဖြစ်ပါ၏။ နောက်တည ဆုံခွင့်မရှိတော့သည်ကို နှစ်ယောက်လုံးက သိနေကြသဖြင့် အိပ်ဖို့ကို မစဉ်းစားဖြစ်ကြတော့။ ချစ်ပြီးရင်း ချစ်ဖို့သာ အားသန်နေ ကြ၏။ ကိုမြင့်နိုင်က ထုံးစံအတိုင်း ညဖက်တွင် ဖုန်းဆက်၏။ သူက ထုံးစံအတိုင်း ကိုမြင့်နိုင်နှင့် ခင်ဖုန်းပြောနေတုန်းမှာ ခင့်ကို နောက်ကနေ စပ်ယှက်နေ သေး၏။ ဒီတခါမှာတော့ ခင် ရဲသွားပြီ။ ကိုမြင့်နိုင်နှင့်စကားပြော လုံးလုံးမပျက်ဘဲ သူပေးနေသော အရသာကို ခံယူလိုက်နိုင်သလို သူ့စည်းချက်နှင့်ညီအောင် လည်း ခင့်တင်ပါးကို ဝိုက်ကာ၊ ခင့်ကာနှင့် ကုန်းပေးလိုက်နိုင်ခဲ့ပါ၏။ ညနှစ်နာရီသာသာတွင်တော့ ခင် မောလှပြီမို့ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွား၏။ သူလည်း အိပ်ပျော်သွားပါ၏။ ၄နာရီ၁၀မိနစ်ခန့်တွင် ခင်နိုးလာ၏။ ဝိုင်ကြောင့် ရင်ပူပြီးနိုးလာခြင်းဖြစ်၏။ ရေထ သောက်ရန် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ အထွက်တွင် သူလည်း ဖျတ်ခနဲနိုးလာ၏။ ရေကို တဝသောက်ကြ၊ ဆီးသွားကြပြီးသည့်နောက်တွင်ကား မတိုင်ပင် ထားဘဲနှင့် စိတ်ဇောသန်သန် စပ်ယှက်ဖြစ်ကြပြန်၏။ လေယာဉ်ချိန်က မနက်၁၀နာရီ။ ၉နာရီ ကွင်းအရောက်ပေါ့။ ခင်တို့နှစ်ယောက် မနက်စာပင် မစားဖြစ်တော့ချေ။ ၄နာရီလုံးလုံး မနားတမ်း စပ်ယှက်နေဖြစ် ကြ၏။ ခင်က အားမရနိုင်သလို သူလည်း အားမရနိုင်ဟန်မတူပါ။ ၇နာရီခှဲသောအခါတွင်မူ ခင်သူ့ကို သတိ ပေးရပြီ။ ထိုအခါကျမှ သူက ပွဲသိမ်းဖို့ကြိုးစား တော့၏။ အဲတော့လည်း ခင့်မှာ ဖတ်ဖတ်မောရပြန်၏။ သူ့ကော့ထိုးနည်းကို အသုံးပြုကာ ခင့်ကို ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်အောင်ပြီးစေခြင်း ဖြစ်သလို သူ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ၂၄နာရီကြာ မပြီးအောင်ထိန်းကာ စုဆောင်းထားသည်များကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း နှင့် အမြောက်အများပန်း ထုတ်ပေးလေတော့၏။
၈နာရီလောက်ကျတော့မှ ကမန်းကတန်း ရေချိုးအဝတ်လဲကြ။ သူကလည်း အခန်းပြန် ပစ္စည်းသိမ်း၊ ခင်လည်း ပစ္စည်းသိမ်းကာ အငှားယာဉ်ပေါ်ရောက် တော့ ၈နာရီ ၄၅မိနစ်ပင်ရှိနေလေပြီ။ လေဆိပ်မှာလည်း မြန်မာတယောက်မှမရှိသဖြင့် ခင်နှင့်သူမှာ တယောက်ကိုတယောက်ပွေ့ဖက်ထားမြဲ။ လေယာဉ်ပေါ် မှာ လည်း နမ်းကြမြဲ။ တွတ်ထိုးကြမြဲ။ ဘန်ကောက်ရောက်တော့မှ ကိုယ်ရှိန်သပ်ကြရ၏။ ဘန်ကောက်မှာတော့ မြန်မာတွေ များသဖြင့် အသိက တွေ့ချင် တွေ့နေနိုင် သည်မို့ တယောက်နှင့်တယောက် မျက်လုံးနှင့်မှလွဲပြီး မချစ်နိုင်ကြ။ ကံကောင်းချင်တော့ ရန်ကုန်အပြန် ထိုင်းလေယာဉ်မှာကျတော့ သူရော၊ ခင် ပါ ပထမတန်းက စီးနင်းလိုက်ပါကြသည်မို့ ထို အတန်းမှာ တခြားမြန်မာခရီးသည် တယောက်မှ မတွေ့ရပေ။ နိုင်ငံခြားသားပင် နှစ်ဦးသာပါသည်မို့ ခင်နှင့်သူ တို့ တွတ်ထိုးနိုင်၊ နမ်း နိုင်ကြသေး၏။ နာရီဝက်သာသာကြာသော ထိုခရီးစဉ်က နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် မြန်ဆန်လွန်းလှ၏။ သေချာသည်ကတော့ ရန် ကုန်ရောက်လျှင် ခွဲကြရဦးမည်၊ လွမ်းကြရဦးမည်သာဖြစ်၏။ သို့သော် လင်တော်မောင်က အမေရိကမှ တော်တော်နှင့် ပြန်ရောက်ဦးမည်မဟုတ်သည့် အတူတူ ခင် သူနှင့်တွေ့ခွင့်ရအောင် အားထုတ်မိဦးမည်လည်း ဖြစ်နေပါတော့၏။
