ရန်ကုန်နေဟာ အညိုးနဲ့များပူနေရော့သလားပဲ။ ကြွပ်ဆတ်မာကြောသော သစ်ကိုင်းခြောက်များသည် ညိုးရိနွမ်းပါးလာသည့် သစ် ရွက်အိုများကို ထိန်းမထားနိုင်တော့။တလွင့်လွင့် ဆင်းသက်လာသည့် သစ်ရွက်ခြောက်ကလေးအား “ဖြတ်”ခနဲ ဖမ်းပြီး ကလေး တစ်ယောက်လိုမြူးတူးခုန်ပေါက်နေသည့် ချစ်ရသူ။ နှစ်လိုဖွယ်ရာအပြုံးနှင့် ပါးချိုင့်ကလေး တစ္ခုသာရှိသည့် ချစ်သူ့မျက်နှာက အပြစ်ကင်းစင်လှပသည်။ ဟန်မင်းထက်၏ နဖူးမွ ချွေးစီးများပင်ဆို့နေသည်။ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်၊ ပေါတောတောနှင့်ကေလးသာသာ နေ သော အိသင်ဇာကိုချစ်သူအဖြစ်တော်ထားရတာ ပျော်ရသလိုတခါတခါ ဂွတီးဂွကျနိုင်လွန်းသည်။အခုလည်းကြည့် ချစ်ခင်ကြည်နူး ဖို့ လူပြတ်တဲ့နေရာလေးခေါ်ပါတယ်ဆိုမှ သစ်ရွက်ကြွေဖမ်းမယ်ဆိုလို့ ကိုယ်ကထိုင်နေရတယ်။ ခက်တော့လည်းခက်သည်။ သူ ကစားလို့မောသွားတေ့ာ ရေဘူးပေးဆိုပြီး ရေဘူးကို ဂလွတ်ဂလွတ်နဲ့ မော့သောက်၊ပြီးတော့လည်း ဟန်မင်းထက်ပေါင်ပေါ် ကေလး ပေါက်စလို လှဲအိပ်နေသည်။ ဒီလိုအပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ချာတိတ်မလေးကို တခြားစိတ်တွေဝင်ပေမယ့် မထိရက်မကိုင်ရက် ဖြစ်နေရ တာကြာပေါ့။. ချစ်သူရဲ့ ချွေးစလေးတွေနဲ့ ရေမွှေးနုနုပေါင်းစပ်ပြီး ထြက္လာတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ဟာ ဟန်မင်းထက်နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတာပဲ။
ခွေခွေလေးလှဲအိပ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ တင်ပါးလေးခပ်လုံးလုံးကို မြင်တော့ တံတွေးမြိုချရင်းအောက်က ဖွားဘက်တော်က တင်းခနဲဖြစ် သွားတာပေါ့။အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလို့ အရမ်းမဆိုးပေမယ့်အဲ့နေရာကြီးဖောင်းထလာတော့ ခေါင်းအုံးအိပ်နေတဲ့ အိသင်ဇာ က သိတာပါပဲ။ ဒီမွာပဲမပြောမဆိုနဲ့ ငေါက်ခနဲ ထ ထိုင်ရင်း “. .ထ…ကိုကြီး ထ…ပြန်ကြမယ်..” တဲ့။ ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့ ကြောင်သွားတာပေါ့။ “ခနေနဦး နေပူတယ် ငါးမိနစ်လောက် နားကြမယ်လေကွာ” ဟန်မင်းက ပြောပြောဆိုဆို သူ့ငပဲသူ လွယ်အိတ်နဲ့ဖုံးရင်း ရုပ်တည်နဲပြောသည်။ “မရဘူး..မရဘူး..ကိုကြီးမလိုက်ချင်နေခဲ့။ ူသမီးကေတ့ာ ပြန်မှာပဲ” ဆိုပြီး ရစ်ပါလေ ရော။ရစ်ရုံနဲ့မကျေနပ်နိုင်ဘူး နှုတ်ခမ်းကြီးထော်ပြီးစိတ်ကောက်နေလို့ တလမ်းလုံး ချော့ရသေး။ အောက်က ညီတော်မောင် ကတော့ ဘယ်အချိန် ပြေသွားတယ်မသိပါဘူး။ ချစ်သူကလည်း ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်ဆိုတော့ချက်ချင်းစိတ်ကောက်ပြေသွား ရော။အဲ့လိုပါဆို ဂွတီးဂွကျလေး။ အပြန်ကျတော့ သမိုင်းလမ်းဆုံ အထိပဲလမ်းကတူတယ်။အိသင်ဇာကလည်းအဲ့အထိပဲလိုက်ပို့ ခိုင်းတယ်။ သူနေတဲ့လှိုင်သာယာကိုလိုက်မပို့ခိုင်းဘူး။ ဟန်မင်းထက်ကတော့ဆယ်မိုင်ဖက်ကို ကားစီးပြန်တာပေါ့အိသင်ဇာတစ် ယောက် ဘတ်စ်ကားစောင့်နေတုန်း “ညီမေလး…အကို့မှတ်မိလား။ဘယ်သူများလဲလို့ကြည့်နေတာ၊ သော်တာလေးကို။ဘယ်သွားမ လို့လဲ။” တက္ကစီသမားရဲ့ ဖော်ဖော်ရွေရွေနှုတ်ဆက်သံကအိရဲ့ နားထဲကိုသံရည်ပူလောင်းချလိုက်သလိုပဲ။အတတ်နိုင်ဆုံးပြုံးပြီး “ဟုတ်…ကိုကြီးအိမ်ပြန်မလို့” “ကိုကြီးလိုက်ပို့ရမလား…ပန်းလှိုင်နားမှာမလား။တက်တက်…” “အာ..ရပါတယ်။ သမီးမလိုက်တော့ ပါဘူး။”
“ဒီလူနဲ့ဒီလူကိုကွာ..အားမနာနဲ့တက်၊ ဒီအချိန်ကလူလည်းရတာမဟုတ်ဘူး။လာလာ..” အတင်းတံခါးဖွင့်ပေးတော့ အားနာတာရယ် ဘေးလူတွေသတိထားမိလို့ မျက်နှာပူတာရယ်နဲ့တက်လိုက်မိသည်။ “ခုနက သော်တာ့ ကောင်လေးလား.။ ချောချောသန့်သန့်လေး ပဲ။ သော်တာတို့များကံတောင်းတာနော်။” “အဟီး..” “သော်တာ..အလုပ်လုပ်သေးလား။အကိုလည်းညဖက်မဆွဲဖြစ်တာကြာပြီ။ လှိုင်သာယာဖက်ကညဖက်ဆိုအန္တရာယ်များတယ်လေ။ ဒီရက်ပိုင်းမိန်းမ မီးဖွားဖို့ရှိတာနဲ့ ညဖက်ပြန်ဆွဲမလားလို့။ ဟာ…ငါလိုးမ သားကလည်း လူလိုမမောင်းဘူး။” တက္ကစီသမားက စကားပြောရင်း ဘေးကနေအရှိန်နဲ့မောင်းတက်သွားသော အောက်ဆိုဒ်ကား ကို ဆဲပါလေသည်။ “အဲ့ အောက်ဆိုဒ်ကားတွေ အရမ်းလူပါးဝတာ။တရားဝင်မဟုတ်တော့လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေတာ။ရဲတွေလည်းမ ဖမ်းဘူးဆိုတော့ခက်တာပါပဲ။ အဲ ခုနကမေးတာလည်းဖြေပါဦး။ သော်တာအလုပ်လုပ်သေးလား။” “မလုပ်ဖြစ်တာကြာပြီ….တစ် နှစ်တော့ကျော်ပြီ။အိမ်မှာက အမေကဆေးရုံကလည်းဆင်းလို့သက်သာနေပြီလေ။ အရိုးအကြောဆိုတော့အတော်ကုလိုက်ရတယ်။ သမီးတို့ညီအမသာ မကြိုးစားရင် မလွယ်ပါဘူး အကိုရယ်။ ခုတော့အလုပ်အိုဗာတိုင်ဆင်းရင်း အကြွေးလေးတွေဖဲ့ဆပ်နေရတယ်။ ပြန်လုပ်ဖို့စဉ်းစားမိပါသေးတယ်။ ကောင်လေးကိုလည်းအားနာလို့ ပြီးတော့အဲ့ငွေတွေလဲ သုံးရမှာစိတ်မသန့်ဘူး။” အိပြောပြသည် ကို ဂရုတစိုက်နားထောင်ရင်း “ဟုတ်တာလည်းဟုတ်တယ် သော်တာရေ။အကိုတို့လည်း ဒီငွေတွေယူရတာစိတ်တော့မသန့်ဘူး။ဒါ ပေမယ့်လည်းကွာ တခုမဟုတ်တခုတော့ရင်းရတာပဲမလား။ သငေ်္ဘာတက်ရင်အသက်ရင်းရတယ်။ မိသားစုနဲ့ပစ်ပြီးနေရတယ်။
ကြီးပွားချင်တော့ ငွေကုန်ကြေးကျခံပြီးလုပ်ကြတာပဲမလား။ သော်တာလေးမပြောပါနဲ့ အကိုတိုတေ့ာင် လူတွေက လိုတုန်းသာ မလို ရင် စောက်ပြစ်ပြောစောက်တင်းတုတ်ကြတာကွ၊ဒါတောင် သော်တာတို့ဆီက ဖြတ်မစားဘူးနော်။ သော်တာတို့က ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ သိက္ခာနဲ့ရင်းရသလို အကိုတို့လည်း နာမည်တွေ သိက္ခာတွေရင်းရတာပါပဲကွာ။ စိတ်ဓာတ်တော့မကျနဲ့။စိတ်လည်းမညစ်နဲ့ ကိုယ်တို့ မှာက ရင်းစရာဆိုတော့ ဒါတွေပဲရှိတာမလား။ သူများတွေလိုသိန်းတစ်ရာ တစ်ထောင်မှမရင်းနိုင်တာ။ အို..ဆယ်သိန်းတောင် ကိုင်မ သုံးဖူးပါကွာ။ဒီဆင်းရဲတွင်းထဲက ထွက်ဖို့နေနေသာအသက်ရှင်ဖို့ကိုတောင် မနည်းရုန်းကန်နေရတာ။…ဟူး…” တက်ကစီသမားက တရစပ် မရပ်မနား စကားအရှည်ကြီးပြောရင်းသက်ပြင်းရှည်ကြီးချတော့ အိလည်း ဟူးခနဲ့ သက်ပြင်းချကာစဉ်းစားမိနေသည်။ သူ ပြောတာလည်းဟုတ်တယ်။ အကြွေးတွေ၊အိမ္လခ ရေဖိုးမီးဖိုး၊ အမေသာတခုခုထပ်ဖြစ်ရင်ပေါင်စရာနှံစရာမရှိတော့ဘူး။ အခုစက်ရုံ ကလည်း ထမင်းနပ်မှန်ရုံသာသာပဲ။စုထားဆောင်းထားတာ ရှိဖို့နေနေသာ အေမ အရင်ဆေးရုံတက်တုန်းကအကြွေးတောင်မကြေ သေး။ သိန်းသုံးဆယ်ကျော် ကျန်သေးသည်။ ညီအမနှစ်ယောက် ဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ ဆွဲထားကြတာ။ ဒါတောင် နှစ်ယောက်သား ရရာနည်းနဲ့ ပိုက်ဆံရှာကြလို့ မဟုတ်ရင် အမေသေတာကို ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ရမည့် ဘဝ။ “သော်တာရေ..ရောက်ပြီ အကိုအိမ်ယာရှေ့မှာပဲချ ပေးမယ်နော်။ ကားလမ်းက ပြင်နေတော့ အောက်ဖက်လမ်းကပတ်တက်ရမှာ။ အလုပ်ပြန်လုပ်လည်းပြော အကို့ဖုန်းက အရင်ဖုန်း ပဲ။ အေးဆေးစဉ်းစားကွာ။ အကိုလည်း အတင်းမတိုက်တွန်းပါဘူး။ ငါ့ညီမတို့က ရိုးရိုးသားသားတွေမို့ခင်နေတာ။ မင်းအမ စန္ဒာကို လည်းမေးလိုက်ဦး ကိုကြီးကနှုတ်ဆက်တယ်လို့။.” ပြောပြောဆိုဆို တံခါးဖွင့်ပေးရင်း နှုတ်ဆက်မှအိသင်ဇာလည်း အသိပြန်ဝင်လာ သည်။ဟူး….ခက်လိုက်တာကွယ်။ အပြန်လမ်းကျမွ နေက ပိုပူနေသည်ထင်ရတာပဲ။ ခြေလှမ်းတွေနှေးကွေးလေးလံပြီး ပစ်လှဲချင် စိတ်ကိုအားတင်းအိမ်ကိုအမြန်လျောက်လာခဲ့မိသည်။ ။
လောကဘုံမှ လမ်းဆုံများ ဆိုင်ကယ်သံတွေ၊အော်ဟစ်ဆဲဆို ရယ်မောနောက်ပြောင်သံတွေ ကားဟွန်းသံတွေကို နောက်ခံတေးလို ဖွင့်ဆိုပြီး နေမင်းကြီးက တရုတ်ပိုင် စက်ရုံကြီးတွေနောက်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့လေး ပုန်းခိုနေလေပြီ။ အေးမြနောက်ကျိသော တွင်းရေကို ဂရုတစိုက် ဖြည်းဖြည်းချင်းလောင်းချိုးရင်း ဈေးပေါပေါ ကိုယ်တိုက်ဆပ်ပြာကို ထဘီရင်ရှားပေါ်မှ သေချာတိုက်၊ လမ်းသွားလမ်း လာကို ဂရုမစိုက်အားပဲ ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် အရွက္ကို ဖက်နဲ့ထုပ်ရင်း ရေချိုးရသည်။ ငွေတိုးချေစားသော အိမ်ရှင်အဒေါ် ကြီး ဒီအချိန်ဆို ပိုက်ဆံထုတ်ကြီးပိုက်လို့ တစ်လောကလုံးမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ စည်ပိုင်းကြီးလှိမ့်သလိုလို လုံးလုံးကားကားကြီး ချီတက်လာပြီ။အပိုင်လူမိုက်ရဲ့မိန်းမဖြစ်တဲ့အပြင် နှုတ်ကြမ်းအာကြမ်း မိန်းမကြမ်းကြီးဆိုတေ့ာ သူ့ကို ပြသနာရှာဖို့နေနေသာ သူ့ အကြွေးနဲ့ ကင်းတဲ့သူက ဒီရပ်ကွက်ထဲ ခပ်ရှားရှား။ ရပ်ကွက်ဆိုပေမယ့် အကုန္လုံးက ကျူးကျော်၊ အိမ်တွေကလည်း သူ့အပိုင်လေး ငါးဆယ်လုံး။ “ဗီရိုပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ငွေနှစ်သောင်း ထုတ်ပါဦး အေမရ။ ဒေါ်မြင့်ကြီးလာနေပြီ။” အိသင်ဇာ ရေချိုးရင်း လှမ်းအော်ပြောသည်ကို “အေး..အေး” ဟုပြောရင်း အမေက ပိုက္ဆံထုတ္ကာ အိမ်ရှေ့ထိုင်စောင့်နေသည်။ ဒေါ်မြင့်ကြီးအိမ်ရှေ့ ရောက်ရောက်ချင်း အမေကအိမ်ပေါ်ကဆင်းကာ ပေးတော့ ပြုံးချိုသောမျက်နှာဖြင့် “အို အမရယ် ခါကသက်သာသေးတာလည်း မဟုတ်ပဲ ။ ကလေးတွေခိုင်းရောပေါ့။”
“ရပါတယ်အေ။ ပြောမနေပါနဲ့ သက်သာနေပါပြီ” “ဒါဖြင့် ကျမသွားတော့မယ်နော် အမ။ သတိထားဦး ထပ်ဖြစ်နေဦးမယ်။ န လင်ကျော်လေး သွေးလူးနော်။ “ ငွေရတော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ နှုတ်ဆက်ကာထွက်သွားသည်။ ငွေသာမပေးနိုင်လို့ကတော့ မှိုချိုးမျှစ်ချိုး ခံရခက်အောင် ပိုးစိုးပက်စက်ပြောမှာ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးသိသည်မို့ သူ့၏လောကွတ်စကားတွေက ဟိုဘက် နားဝင် ဒီဘက်နားကထွက်ပါပဲ။ ဒေါ်မြင့်ကြီးကို အိမ်လခအပြင် အကြွေးက သုံးသိန်းပေးဖို့ရှိသေးသည်။ အိမ်လခပုံမှန်ပေးနိုင်ပေ မယ့် အကြွေးကတော့ ငါးရက်ခြားတစ်ခါ နှစ်သောင်းနှစ်သောင်းနဲ့ ခွဲဆပ်နေရတာပေါ့။အတိုးကလည်းဆယ့်နှစ်ကျပ်တိုး။ လတွင်း ချင်း ငါးသိန်းဆပ်နိုင်ပေမယ့် သုံးသိန်းကတော့ ဒီလိုဖဲ့ဆပ်နေရတာပဲ။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ သနပ်ခါးလေးလူးညစာချက်ဖို့ ဆန်လေး ပြေးဝယ်၊ ထမင်းအိုးတည် အမေကေတာ့ အိမ်နောက်ဖေးမှာ ငရုတ်သီးထောင်းနေတယ်။ အိမ်မှာကလည်း ငရုတ်သီးအလှော် တောင့်တွေကို အထုတ်လိုက် ဝယ်ပြီး ထောင်းရောင်းသည်လေ။သူဌေးမဖြစ်ပေမယ့် ကွမ်းဖိုးဆေးဖိုးလေးတော့ ရောင်းရတာပဲ။
ညရှစ်နာရီထိုးပြီ အမကပြန်မလာသေး။ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ အလုပ်မှာပဲအိပ်တော့မယ်တဲ့။ ဒီလောက်ဆို အိသင်ဇာသိသည်။ အမအလုပ်ပြန်လုပ်နေပြီ။ အမေတာ့ သမီးကို စိတ်ပူတဲ့စိတ်နဲ့ ထမင်းတစ်ပန်းကန်တောင် အကုနျမစားနိုငျဘူး။ အမအတွက် ဖယ်ထားတဲ့ ကြက်ဥကြော်လေးက အေးစက်မာကြောနေပြီ။ လမင်းကြီးကသာယာနေသလောက် လမ်းမကြီးက လူမပြတ်။ ည ကိုးနာရီဆိုတာ ဒီရက်ကွက်ထဲ ဆိုင်ကယ်တချို့ လူတချို့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာရှိတုန်း။ အိတ်အမည်းတွေ ကိုယ်စီနဲ့ အရက်ပုလင်း တွေဝယ်ကြတာ ပုရိသတို့ကတော့ မနက်ဖြန်အတွက် အားဆေး၊ မိန်းမတွေကလည်း ဒီအချိန်ဆို အိမ်ရှေ့ကို ပလတ်စတစ်ခုံလေး ချ ထွေရာလေးပါးစကားပြော အတင်းတုတ်ပေါ့။ အကင်ရောင်းသူကရောင်း ကွမ်းယာဆိုင်တချို့ လူစည်နေဆဲ။ အမေကတာ့ အိမ် ရှေ့မှာ ခုံလေးချ ခြင်ဘတ်တံ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ပြန်မလာတဲ့ သမီးကို မျှော်ရင်း အတွေးနယ်ချဲ့။ အိမ်ပေါ်က အိသင်ဇာကလည်း ဖုန်း ထဲက တက္ကစီသမားရဲ့ နံပါတ်ကိုကြည့်ရင်း ဝေခွဲရခက် ဆုံးဖြတ်နေဆဲ။ လောကကြီးက ဆူညံသလောက် သားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ကြောက်ဖို့ကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေတော့တာပဲ။
“ဆယ်နာရီထိုးတော့မယ် အေမရ။ အိပ်ကြမယ်လေ။ “ “အေးပါဟယ် အပြင်မှာက အေးလို့ပါ။” “အေးလို့ပြောတာပေါ့အမေရယ် အမေကမာတာလည်းမဟုတ်ပဲ။” “ငါအေမပါဟ သိပါတယ်။ နင်တို့ဟာလေ ဆရာကိုလုပ်တယ်။” ဇောင်ဇောင့်နဲ့တက်လာပြီး ဝါး ထားသော ကွမ်းကို ပလုပ်ကျင်းပြီး အိမ်တံခါးကိုပိတ်။ ခြင်ထောင်ထဲ ခြင်ဘတ်တံတရမ်းရမ်းလုပ်ရင်း ဘုရားရှိခိုးလို့ တတွတ် တွတ်နဲ့ဆုတောင်းနေတာ သမီးဖြစ်သူအတွက်ဆိုတာ ကြမ်းတပြေးထဲ အိပ်နေသော အိသင်ဇာ ကြားနေရတော့ သက်ပြင်းမောကြီး ချကာ အိပ်ရပါတော့သည်။ “ဆင်းရဲခြင်းက တံခါးခေါက်သောအခါ ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် အိပ်ခန်းထဲမှ အရှက်တရားသည် နောက်ဖေးပေါက်မှ ဆင်းပြေးသည်” ပေါက်လွှတ်ပဲစား စာရေးဆရာ ဒုန့်လပ်ဗ်မီ (ခေါ်)မချစ်ရ ဆိုတဲ့သူရဲ့ စကားက အိရဲ့ နားထဲမွာ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ ဆိုးတာက အိပ်မက်ဆိုးတွေက ခုထိမက်နေတုန်း။ နားထားတာ တစ်နှစ်ကျော်တာတောင် သူ့ကို ဆက္ဆံခဲ့ တဲ့ထဲကမွ ဆိုးရွားတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ခုထိ မမေ့နိုင်သေး။ အိကိုယ်တိုင်ကြည်နူးခဲ့ရတဲ့အခါတွေ တပ်မက်ခဲ့ရတာတွေလည်း သတိရမိသည်။. ပြန်တွေးလိုက်တိုင်း အဖုတ္ကေလးမွာ စိုစိစိဖြစ်လာတာပဲ။ မျက်စိမှိတ်လိုက်ရင် လိင်တံတွေ …..လိင်တံတွေ၊ မျက်နှာနားဝဲနေတဲ့ လိင်တံတွေ၊ ပါးစပ်ထဲဝင်လာတဲ့လိင်တံတွေ၊ မိန်းမကိုယ်ထဲ မညှာမတာ တရစပ်ဝင်ဆောင့်နေသော လိင်တံ၊ အဆီတဝင်းဝင်းမျက်နှာတွေ ချွေးစီးကျနေသော မျက်နှာတွေ၊ သိသိကြီးနဲ့ ကိုယ်တိုင်ကလည်း စိတ်လိုလက်ရ တင်ပါးဆုံ ကော ကော့ပြီး အငမ်းမရဖြစ်ခဲ့ပုံတွေ၊ အမွှေးတွေနဲ့ လဥကြီးနှစ်လုံးကို အတင်းအကြပ်စေခိုင်းမှုကြောင့် စုပ်ပေးရခဲ့တာတွေ၊ ဖြစ် အပျက်တွေက တစ်ခုချင်း တစ်ခုချင်း ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေရသလိုအိပ်ခါနီးတိုင်း ပေါ်လာသည်။ ပေါ်လာတိုင်းလဲ မျက်ရည်ဝဲသလို မိမိ၏မိန်းမကိုယ်မှလည်း စိုရွှဲလာတတ်၏။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်မိသည်။
ဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဟန်မင်းထက်ဆီ မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်။ “ကိုကြီး သမီးတို့ အဆက်အသွယ်မလုပ်ပဲ နေကြရအောင်။” ပြီးတော့ ဖုန်းကိုပိတ်ကာ အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ အိပ်မက် မက်တော့ အထူးအဆန်း၊ ဟန်မင်းထက်က လမ်းမကြီးပေါ်မှာ သူ့ကို လိုက်ရှာ နေသည်တဲ့။ သူကတော့ ဟိုတယ်တိုက်ပေါ်ကနေ လေးဖက်ထောက်ကုန်းလို့ အနောက်မှ ဝဝတုတ်တုတ် အသားမည်းမည်း လူကြီး၏ မညှာမတာ လိုးဆောင့်နေမှုကို ခံနေရသည်တဲ့။ ဟန်မင်းထက်ကတော့ ဖုနိးတွေခေါ်နေသည်။ အိတစ်ယောက်ဖုန်းကိုင်ဖို့ ပင် အားမရှိ၊ တအားအား အော်ကာ ငရဲအလားခံနေရသည်တဲ့။ အိပ်မက်ကနိုးတော့ မနက် လေးနာရီ။ အရည်ကြည်တွေစိမ့်ကာ ထဘီလေးလဲကွက်၊ အဖုတ်ကလည်းတင်းမာဖောင်းကြွနေသည်ပေါ့။ ဖုန်းလေးကို ဖွင့်တော့ အမေကအိပ်နေတုန်း။ ဖုန်းမီးလေး ကို အသုံးပြုကာ ခြေသံဖွဖွနင်းရင်း နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်လို့ ဝါးအိမ်သာလေးပေါ် ကားယားခွထိုင်ရင်း အစိလေးကို လက်သုံး ချောင်းနဲ့ ပွတ်နေမိသည်။ လူခြေတိတ်ချိန်ဆိုတော့ အိမ်သာတံခါးချက်မချထားမိ။ တဖြွတ်ဖြွတ်နဲ့ပွတ်နေတဲ့အသံက ဘေးအိမ်က ကြားချင်ကြားမှာ။
ဒါတွေကို ဂရုမစိုက်မိ၊ အိစိတ်ထဲ အရမ်းတောက်လောင်နေတဲ့ ကာမမီး ငြိမ်းဖို့သာ လောနေမိသည်။ ကံဆိုးချင်တော့ ဘေးအိမ်က ကိုဝင်းထွန်း တရေးနိုး တာနဲ့သွားကြုံတာပဲ။ ခြံတွေက ခြံစည်းရိုးလည်းမရှိဘူး။ အိမ်သာဆိုတာကလည်း မြစ်ကိုကျောပေး တည်ထားတာလေ။ဟိုဖက်ဒီဖက်က ခြေလှမ်းကျဲကျဲသုံးလှမ်းဆိုရောက်နေတာ။ အရုဏ်ဦးအလင်းရောင်အောက်မှာ ဖုန်းလေးကို ဘယ်လက်နဲ့ကိုင်ရင်း မက်စိလေးစင်းပြီးညာလက္က အားပါးတရ ပွတ်နေတဲ့ အိသင်ဇာကို ဟနေတဲ့တံခါးကြားက တွေ့ရတော့ မုတ္ဆိ တ္ပ်ားစြဲသလို ဖြစ်တာပဲ။ တံခါးဖွင့်ပြီး တက်လိုးချင်ပေမယ့် အိမ်နီးချင်းလဲဖြစ် အသံတစ်ခုခုထွက်ရင် ကလေးသုံးယောက်အဖေဆို တော့ ကျန်တဲ့သူ မသတ်ခင် သူ့မိန်းမကအရင်သတ်မှာလေ။ ဒီတော့ သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ပြိး ခြေသံလုံလုံနင်းရင်း ဟနေတဲ့တံခါးကြား နေ ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ဗီဒီယိုခိုးရိုက်တာပေါ့။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ဖြဲကားပြီး ဇိမ်ယူနေတဲ့ အိလည်း ကြာကြာမခံဘူး။ ဖင်ကြီးကော့ ကော့ပြီး အ..အ..အနဲ့ ပြီးသွားတယ်။ ဗီဒီယိုကလည်း အဲ့အထိပါ ရိုက်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတာနဲ့သူလဲ လစ်တာပေါ့၊ အိကေတာ့မသိ ပါဘူး။ အမြန်ရေဆေး အိမ်ပေါ်မှာခဏလှဲပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ ဒီအလုပ်ပြန်လုပ်တော့မယ်ပေါ့။ ။ စာအုပ်ဟောင်းရဲ့ စာရွက်သစ် ကြက်သွေးရောင် ကောင်းကင်မှာ စက်ရုံဆင်းတွေရဲ့ အရိပ်သာဟပ်မယ်ဆို ကောင်းကင်ယံမှာ ရှစ်ခေါပဏီစစ်တပ် ကြီး ချီလာတယ်ထင်ရလောက်တယ်။လူတွေ၊လူတွေ အများကြီးမှ တကယ့်အများကြီး။ အဲ့ထဲကမွ ချွေးစေးကျမှုကြောင့် နည်း နည်းသာကျန်တဲ့ ပါးကွက်ကြားလေးနဲ့ အိသင်ဇာအပါအဝင်ပဲ။
အလုပ်ကဆင်းဆင်းချင်းမှာပဲ လာကြိုဖို့ တက္ကစီကိုကြီးကိုဖုန်းခေါ်ထားတယ်။ ဟောတွေ့ပါပြီ။ကွမ်းယာဆိုင်ကနေ အိကို လက် ကလေးလှမ်းပြပြီး နှုတ်ဆက်တယ်။အသာအယာ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး သွားရင်းကားပေါ်ရောက်တော့ ကားသမားကလည်း မောင်းသွားသည်။“ဒီနေ့ညတော့၇ခွဲလောက်ပြန်မယ်နော်ကိုကြီးအိမ်ရှစ်နာရီပြန်ရမှာ အမေတစ်ယောက်တည်း။နောက်ကျမယ် ပြောထားပေမယ့်မျှော်နေမှာ” “အေးပါ…ငါသိပါတယ်။ ဈေးကကော အရင်ဈေးပဲလား။” “ဟုတ်ကိုကြီး။ တစ္နာရီ နှစ်သောင်းခွဲ။” “အဲ့တာပြောမလို့၊ အဲ့ဈေးမရတော့ဘူး။ ညီမလေးကိုနှိမ်တာမဟုတ်ဘူးနော်။ ခုခေတ်က တစ္နာရီ ငါးထောင်ဆိုပြိး အသည်းသန် တွေ လုပ်ကြတာ့ ခေတ်ပျက်နေပြီ။ ဖောက်သည်ဟောင်းတွေကိုတော့ပြောထားပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ ကိုကြီးစိုက်ပေးမယ်။ နောက်နေ့အတွက် အေးဆေးစဉ်းစားနော်” “အာ..ကိုကြီးကလည်း..မဟုတ္တာ။ ငါးထောငိတော့ မလုပ်ပါဘူး။ပြီးတော့ ကိုကြီးစိုက် ပေးစရာလည်းမလိုပါဘူး။” “မဟုတ်ဘူးလေးကွာ။ တစ်သောင်းခွဲလောက်တောင်းခိုင်းတာ။ ငါ့ညီမလေးက ငါးထောင်အစားမှ မဟုတ်တာ။ပြီးတော့ ကိုကြိးကလည်းအလကားမပေးပါဘူး။ ဒီညတော့အသစ်ကလေးကို ကိုကြီးသုံးချင်လို့ပါ ဟဲဟဲ။” “အမေ လး…ငါ့ကိုကြီးကတော့လေ။ သဘော သဘော။ နှစ်သောင်းခွဲမပေးနဲ့ နှစ်သောင်းပဲပေး။” “တကယ်လား။”
“တကယ် တကယ်။ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်ပဲကို” “ဒါဆို ပျော်ပြီလေ..ဟားဟား” တည်းခိုခန်းရောက်တော့ ခြောက်နာရီထိုးနေပြီ။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လက်သန့်စင်တာနဲ့ ခြောက်ခွဲပေါ့။. အကျီတွေချွတ်ပြီး သေချာခေါက်ထားရင်း တံဘတ်လေးပတ်လို့ စောင့်နေတာပေါ့။ သူကေတာ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ စိမ်ပြေနပြေရေချိုးပြီး ထြက္လာတာ အဝတ်တောင်မကပ်ဘူး။ ရောက်ရောက်ချင်း အိကို တံဘတ်ချွတ်ခိုင်းတယ်။ အိလည်းချွတ်ပေးပြီး လှဲမယ်အလုပ် မလှဲနဲ့ဦးတဲ့ ဒီတိုင်းလေးထိုင်တဲ့။ဖင်ပြောင် လေး ကျုံ့ကျုံ့လေး ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတာကို သူက ရေသုတ်နေရင်းအရသာခံကြည့်နေတာ။ တဖြည်းဖြည်းသူ့ လီးက တောင်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူက “သော်တာ…ကလေး..ကိုကြီးကိုလီးစုပ်ပေးကွာ” ဆိုလို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ပြီး လီးချောင်းကြီးကို တတ်သမ်ွ အကုန်သုံးပြီး စုပ်ပေးလိုက်တယ်။လီးကြီးကမာတောင်ပြီး ရဲတက္လာတာပဲ။ လျာနဲ့ကလိတယ် အာခေါင်ထိ ထိုးထည့်ပေးတယ်။ အို..လဥပါစုပ်ပေးတယ်။ ဒါလည်းသူကမပြီးဘူး။ ဆယ်မိနစ်လောက်စုပ်ပေးပြီတော့ လီးက တံတွေးတွေနဲ့စိုရွှဲနေပြီ။ ဒီတော့မှ ပြောတယ်။
“သော်တာလေး ကုတင်ပေါ် ကျောခင်းလိုက်။” အိ…ကုတင်ပေါ်ကျောခင်းပီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းချထားတာပေါ့။ အိရဲ့တံတွေး တွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ လီးကြီးကို မနှိုးမဆွရသေးတဲ့.စောက်ဖုတ်လေးထဲ မညှာမတာထိုးထညိ့တာပါပဲ။ အပြောချိုသလောက်အလုပ်က ကြမ်းတာ။ အိ ကို အနည်းဆုံးတော့ ပွတ်ပေးမယ်ထင်တာ ဘာမှတောင် မကလိဘူး။ နို့တောင်မစိ့ုဘူး။ အိမွာ စိတ်ထလို့ အရည် ကြည်နဲနဲထွက်ရုံပဲရှိတာ။ အဖုတ်မဖောင်းသေးဘူး။ နာတာပေါ့။ တံတွေးကြောင့်သာ ချောပြီးဝင်ပေမယ့် ့အထဲရောက်လေနာလေ ပဲ။အံကြိတ်ခံပေမယ့် …တဝက်အရောက်မှာတင် မရတော့လို့ “အား…ကိုကြီး အရမ်းနာတယ်….ခန..ခန..” ဆိုပြီးအော်ကာမှ သူက အိခါးကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တာ ဗြစ်ခနဲ မြည်ပြီး ဝင်ချသွားတယ်။ ခေါင်းထဲ မိုက္ခနဲ ဖြစ်ပြီး မျက်ရည်တွေပါကျတယ်။ နာ လွန်းလို့။ ခနလောက် ဆွံ့အသွားပြီး ပြီးမှ တအီးအီးနဲ့ငိုမိတာပါပဲ။ အိငိုနေတာကို သူမြင်တော့ ဆက်မလိုးဘူး။လီးကိုဒီတိုင်း ထည့် ထားတယ်။အဆုံးထိပဲ…။သု့လီးကြီးကလည်း အိငိုနေမှ ပိုကြီးလာတာလား။ အိအဖုတ္ကပဲ ကျုံ့လာတာလား။ မသိတော့ဘူး။ဒါကိုသူ က “မငိုနဲ့ သော်တာလေး တိတ်တိတ်..အသက်ဝဝရှု လိုးတော့မယ်နော်” ဆိုပြီး အဆုံးထိဝင်နေတဲ့လီးကြီးကို မထုတ်ပဲ စကော ဝိုင်းလှည့်နေတယ်။ ပြဲနေတဲ့နေရာတွေကိုထိရင် တွန့်ခနဲ ဖြစ်ပြီးစပ်လိုက်နာလိုက်တာ။ ရုန်းလည်းမရပါဘူး။ သူကခါးကိုကိုင်ထား တာ။ လူကောင်လည်းကြည့်ပါဦး။ သူ့အရပ်က ခြောက်ပေနားရှိတယ်။ အိက ငါးပေတိတိ။ ဖင်လုံးကြီးပေမယ့် ရင်သားကသိပ်မ ကြီး။မျက်နှာချောတာလေးပဲရှိတာ။
အိအခုလို ငိုကြီးရှိုက်ငင်ဖြစ်နေတာကို သူက အရသာခံကြည့်နေတာ။ပြီးတော့ နှယ်နေတာ လီးကွီးနဲ့။ အဖုတ်ကလေးဟာ ကြာ ကြာမခြောက်နိုင်ပါဘူး။ဖောင်းကြွစိုရွှဲလာတယ်။ဒါကိုသူက ဘာပြောလဲဆို “ကြည့်ပါလားကွယ့်သော်တာလေးက မုဒိမ်းအကျင့်ခံရ တာကို ဖီလ်းတာတကယ်ပဲ။ ကိုယ်ဖြင့် ကွားကာစကမယုံဘူး။ တကယ်တန်တယ်ကွာ။” တဲ့။ သူပြောကာမှ ကိုယ်လဲ ပိုထန်လာမိ တယ်။ အဖုတ်ထဲအရမ်းယားနေပြီ အရည်လည်းအတော်ထွက်နေပြီ။ ဖင်ကလည်း သူမွှေသလို လိုက်မွှေနေမိတယ်။ ပါးစပ်ကလိုး ပေးပါမပြောရုံတမယ်ပဲ။ ဒါကို ဆက်ပြောသေးတယ်။ “သော်တာလေးက ငွေလိုလို့ ဖာခံတာမွမဟုတ္တာ။ ဖင်ယားနေလို့ ပတ်ခံနေ တာပဲ။”တဲ့။ အမေလး ရှက်လိုက်တာ။ ရှက်လို့လား ကောင်းလို့လားနာလို့လားမသိ မျက်ရည်တွေစီးနေသလောက် အဖုတ်ကလည်း အရမ်းယားနေပြီ။အခုချိန် သူ့လီးကြီးဆွဲမနှုတ်သွားအောင် အတင်းဖိကပ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ထားမိတယ်။အိအခြေအနေကိုရိပ်မိတဲ့သူက လည်း လီးကိုချက်ချင်းဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။.. ရင်ဘတ်ထဲ ဟာခနဲ ဖြစ်သွားတာ။..တကယ်။ ဖင်ကြီးတကြွကြွနဲ့ပါသွားတာ။ ပြီးတာ နဲ့သူက အိကို “ဖင်ဖြဲထား..ကိုကြီးဂွင်းထုချင်လို့”တဲ့ ကြည့်ပါဦးပြောပုံက အိကို အရမ်းထန်နေအောင် လုပ်ပြီးကာမှ လိုးမေပးပဲ ထုမယ်တဲ့။
“မရဘူး လိုးပေးကွာ။” ..ဘယ်ကဘယ်လိုထွက်လာတယ်မသိဘူး။နှုတ်က ထြက္လာတဲ့စကား။ဒါကိုသူက ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်ရင်း ဘယ်ကိုလိုးကမှာလဲ ဆိုပြိးမေးတယ်။ စိတ်မရှည်တာနဲ့ “ဟောဒီစောက်ပတ်ကို လိုး..လိုး”ဆိုပြီး လက်နဲ့ဖြဲပြမိတယ်။ ဒီတော့မှ သူကလည်း လီးကြီးထည့်ရင်း အားပါးတရဆောင့်ပေးတော့တာပဲ။ ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ.. မိနစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း နှစ်ချီပြိးသွားတယ်။ သူကမပြီးသေးဘူး ဆက်ဆောင့်နေတယ်။ နာရီဝက်…မပြီးသေးဘူး။ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ကြာလာတယ် မပြီး သေး။ အဖုတ္က ပူနေပြီ။ အထဲကနာနေစပ်နေပြီ။ မပြီးသေးဘူး။ သူကမညှာဘူး။ ဆက်လိုးနေတုန်း မောရင်အရှိန်လျော့တယ်။ ပြီး ရင်ဆက်လိုးတယ်။ အိစောက်ဖုတ်ထဲ အတော်ခံရခက်တယ်။ ပူပူကြီးနဲ့ နာနေတာပဲရှိတယ်။ သူကလည်း တစ်နာရီကျော်ပြီ မပြီး ဘူး။လိုးနေရင်းအိငါးမိနစ်တိတိ သတိပါမေ့တယ်။ သူကလိုးနေတုန်း။ ည ၇ခွဲတော့မှ လီးကိုဆွဲချွတ်ပြီး အိမျက်နှာခွ ဂွင်းထုတာ လ ရည်တွေ အိရဲ့သနပ်ခါး ကျိုးတို့ကျဲတဲ့ ပါးပြင်မှာ ပေကုန်တာပေါ့။ အိလည်း မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။
ဒါကိုသူက အတင်း အကျီပြန်ဝတ်ခိုင်းတယ်။ အိလည်း ဝတ်ရတာပဲ။ နောက်ကျနေပြီလေ။ လမ်းထိပ်ကနေ အိမ္ကို ပြန်ရတာ ဒူးတွေ မခိုင်ချင်ဘူး။ခြေထောက်ခပ်ကြဲကြဲ လှမ်းလိုက်တိုင်း နာနေတာ တော်တော်ဆိုး။ အိမ်ရောက်တော့ စောင့်နေတဲ့အမေကိုတွေ့တယ်။ အေမက ဘာမှတော့မပြောဘူး။ထမင်းစားဦးတဲ့။ ခူးထားတယ်တဲ့ အမရဲ့ကြက်ဥကြော်အေးအေး သတိရတာနဲ့ မစားချင်ပေမယ့် အ မေစိတ်ချမ်းသာအောင် စားပေးရတာပဲ။ စားနေတဲ့အချိန် စောက်ဖုတ်ထဲကတော့ မီးစကြီးထိုးသလို တခါတခါပူစပ်နေတုန်း။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာတော့ ငွေငါးသောင်းနဲ့။ မနက်ဖြန်ဈေးဖိုးနဲ့ သဘက်ခါ အကြွေးတော့ပေးနိုင်ပြီလေ..။ ။ သမုဒယ ပစ္စယာ ဒုက္ခ “အတွင်းတွင် ဘာမှမရှိသော သစ်အယ်သီးပင် အခွဲခံရသော် “ခွက်” ဟူ၍ အသံပြုတတ်သေးရာ အသိဉာဏ်ရှိသော ခံစား တတ်လှသော လူသားများအဖို့ မိမိတို့၏ သေဆုံးရခြင်းအပေါ် လွန်စွာအလေးဂရုအပြုခံလိုကြသည်။”ဤကား နီရှေး၏အဆိုအမိန့် ပင်တည်း။ သူရိန်နေမင်းသည် အနောက်အရပ်၏ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းနောက်တွင် ပြူတစ် ပြူတစ်လုပ်၍ နွေးထွေး လင်းသန့်သော ရောင်ခြည်ဝါများဖြင့် အလုပ်ဆင်းလာသော အလုပ်သမားတို့ကို လန်းဆန်းစေသည်။ ကားဟွန်းသံ၊ ဆိုင်ကယ်ကို လီဗာ ခပ်ပြင်း ပြင်းဆွဲသံ၊ လောင်းကစားဝိုင်းများ၊ ပြီတီတီမျက်နှာများ ၊ ဒီနေ့၏ အလုံးကြီးကျပြီး မနက်ဖြန်အတွက် အလုံးကြီးဆို့နေသော သူများ၊ ကာလသုံးပါးကို ဂရုမစိုက်ပဲ အရက်ဆိုင်ထဲ ဟင်းချိုတခွက်နှင့် အမူးသောက်နေသော ယောကျာ်းရင့်မာကြီးများ၊ ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဝတ္တုတွေ၊မြို့ပြပုံပြင်တွေ ကိုယ်စီနှင့် လည်ပတ်နေသော လှိုင်သာယာမြို့တော်ကြီး၏ ညနေခင်းသည် စိတ်ဝင်စား စရာအပြည့်။
ထောင်သောင်းချီသော လူအုပ်ထဲမှ တီရှပ်အဖြူ ထဘီအပြာနှင့် တစ်ယောက်တည်း ကွဲထွက်နေသည့် ချစ်သူကိုမြင်ရတော့ ဟန် မင်း အပြေးသွားကာ အရှေ့ကပိတ်ရပ်မိသည်။ “အိ… ဘာလို့ဖုန်းမကိုင်တာလဲ။ ကိုကြီးဖုန်းကို ဘာလို့ ဘေလာ့ထားတာလဲ။ အဲ့လို ဖြတ်လို့ မရဘူးလေ။ “ မထင်မှတ်ထားသောအချိန်မှာ မမျှော်လင့်ထားသောသူကိုတွေ့ရသောကြောင့် ဆွဲခြင်းလေးပင် ပြုတ်ကျ မတတ်ဖြစ်သွားရသော်လည်း အိတစ်ယောက် မာန်ကိုတင်းကာ “အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားချင်လို့ပါ။ကိုကြီးနဲ့ သမီးဆက်မတွဲချင် တော့ဘူး။” “အဲ့လိုတော့မလုပ်နဲ့လေကွာ၊ အကြောင်းအရင်း အကျိုးအကြောင်းတေ့ာပြောဦး။” “ဟင့်အင်း၊ အိတို့ဒီမှာပဲရပ်ကြရင် ကောင်းမယ်။ ဆက်မလိုက်ခဲ့ပါနဲ့ သွားတော့မယ်။” အနီးနားက တက္ကစီကိုတားကာ ထွက်သွားသော အိသင်ဇာကိုကြည့်ရင်း နာကြည်းစိတ် ဒေါသစိတ်တို့ကို ဟန်မင်းထက်မြိုချကာ ကားဂိတ်သို့သာ လှည့်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ ကောင်လေးကို ရှောင်ချင်စိတ်ဖြင့် သာ ဟိုလူ့ တက္ကစီပေါ်တက်လာရတာမနေ့က ဒဏ်ရာ အနာမကျက်သေး။ “အလုပ်လုပ်ဦးမှာလား ကေလးမ။” ခရီးရောက်မဆိုက် မေးလိုက်သံကြောင့် မျက်ရည်ထိန်းထားရသော အိတစ်ယောက် ငိုချချင်လာသည်။ မဖြစ်သေးဘူးလေ။
“ဟုတ်တယ် ကိုကြီး၊ ဒီည အိမ်မပြန်ချင်တော့ဘူး။ အမေ့ကိုဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်။” အေမ့ကို ဒီနေ့ ညဆိုင်းပါထပ်ဆင်းမှာ ဖြစ်ကြောင်း ပြောတော့ အေမက ဆူပါတော့သည်။ အမေဆူသည်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မစိုးရိမ်မပူပန်ဖို့ပြောကာ ဖုန်းပိတ် တော့ ကားက တည်းခိုခန်းနားတောင်ရောက်နေပြီ။ တည်းခိုခန်းထောင့်လေးက အရိပ်လေးမှာ ကားအကောင်းစားကြီးရပ်ထား ပြီး အသင့်စောင့်နေပုံရတဲ့ ရှပ်အကျီအဖြူနဲ့ ဗိုက်ပူပူလူကြီးကို တက်ကစီဆရာက ဆင်းပြီး စကားတွေပြောနေပုံရသည်။မကြာ ခင်မှာပဲပြန်လာပြီး အိကိုအကျိုးအကြောင်း ပြောပြသည်။ “သော်တာရေ..နိုက်ကို တစ်သိန်းခွဲနဲ့ ညှိပေးခဲ့တယ်။ မကြောက်နဲ့နော်။ အေးဆေး။” ထမင်းချိုင့်လေးကိုင်ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းရင်း သူ့ဆီသွားတော့ အဘိုးကြီးက သူ့ကားပေါ်မှာ ပစ္စညိးတွေထားခဲ့ဖို့ ပြောသည်။ထမင်းချိုင့်ရော ဆွဲခြင်းရောထားပြီး ပိုက်ဆံအိတ်နဲ့ ဖုန်းလေးသာ ပါလာသည်ပေါ့။ တည်းခိုခန်းထဲရောက်တော့ ဘိုး တော်က အချိန်မဆွဲဘူး။ အိပ်ရာပေါ်ပစ်လှဲလို့ သူ့ရဲ့ စတိုင်ပင်ကို ဆွဲချွတ်ချပြီး လီးစုပ်ပေး ဆိုပြီးပြောသည်။
အိလည်း မငြင်းဆန် နိုင်။ အကျီမချွတ်ရသေးပဲ လီးအရင်စုပ်ရတာဆိုတော့ ရင်ထဲတော့တမျိုးကြီး။ အဘိုးကြီးက အသက်၆ဝ လောက်တော့ရှိမယ်ထင် တယ်။လိင်တံက တော်ရုံမာမလာဘူး။ အိစုပ်ပေးရတာ အာခေါင်တွေပါခြောက်လာတယ်။သူ့လီးက မာမလာဘူး။ မိနစ်နှစ်ဆယ် လောက်စုပ်ပြီးတော့ နည်းနည်းမာလာတုန်း- ” ပါးစပ်ကိုလိုးမယ်နော် သမီး” ဆိုပြီး အိရဲ့ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးအောက်က ဂုတ်သား ဖွေးဖွေးလေးကို ဆွဲကိုင်လို့ လက်နောက်တစ်ဖက်က အိရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်၊ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်ကိုလိုးသလို ပါးစပ္ကို လိုးတာပေါ့။ အိပါးစပ်ထဲ လီးကြီးဝင်ထွက်နေတာ စိတ်ထဲ လုံးဝမသန့်ဘူး။ ခါတိုင်းစုပ်ပေးယက်ပေးဖူးပေမယ့် ပါးစပ်ကိုလိုးတာကတော့ ပထမ ဆုံးအကြိမ်ပဲ။ အဲ့တော့ ပျို့တက်လာတယ်။ ဗိုက်ထဲ အစာမရှိတော့ ပိုမောသလိုပဲ။ အဘိုးကြီးပေါင်ကြားခေါင်းတိုးဝင်ရင်း ပါးစပ်ကို ဖင်လိုးသလိုအလိုးခံနေရတဲ့အချိန် အိရဲ့ကောင်လေး ဟန်မင်းထက်ကတော့ အဲ့တည်းခိုခန်းနားက ဘီယာဆိုင်မှာ တခွက်ပြီးတခွက် သောက်နေတာ…အငမ်းမရ။ ိုးကြီးက အိပါးစပ်ကိုလိုးလို့ဝတော့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ လီးကိုထိုးထည့်သည်။ မညှာမတာပါပဲ။ နှုျိးဆှပေးခွငျးမရှိ၊ အစိလေးကိုတောင် မပွတ်ပေး။
အိခမ်ာ မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့အောင် နာကျင်ခံစားနေရသည်။ ဒါကို သူက အလွန်သဘောတွေ့သွားပုံရသည်။ အဘိုးကြီး၏ မုဒိမ်းကျင့်မှုကြောင့် နာကျင်နေသော်လည်း စိတ်ထဲတွင်တော့ ကျေနပ်နေသလို၊ အိကိုသူ စိတ်တိုင်းကျ ပုံစံမျိုးစုံလုပ်ပြီးတော့ ညရှစ်နာရီထိုးနေပြီ။ထိုစဉ် တီတီတီ နှင့် သူ့လက်ကိုင်ဖုန်းလေးမှ ဖုန်းဝင်လာ သောကြောင့် လိုးလက်စကြီးကို ဆက်မလုပ်ပဲ လီးကိုစိမ္ထားကာ ဖုန်းပြောနေသည်။ “အိုကေ အိုကေ၊ အကိုခုလာခဲ့မယ်။” …. “အ ကို့ စက်ရုံတစ်ခု မီးလှန့်လို့တဲ့ ။ ခဏသွားကြည့်ဦးမယ်။ ညဆယ်နာရိလောက်ပြန်လာခဲ့မယ်။ရော့ တစ်သိန်း။ မနက္က်မွ တစ်သိန်းထပ် ယူ။” ပြောပြောဆိုဆို လီးကြီးဆွဲထုတ်ပြီး အကျီဝတ်ကာ အပြင်ထွက်သွားသောသူ့ကို ကုတင်ပေါ်မှ ပက္လက္ကေလး ကြည့်နေရင်း အိ အရမ်းစိတ်ညစ်နေမိသည်။
ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ အတွင်းခံတောငိမဝတ်ပဲ အဝတ်လေးတွေ ဝတျပွီး အခန်းသော့အပ်လို့ နီးစပ်ရာဆိုင်ရှာတော့ တရုတ် စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ကိုတွေ့ရတယ်။ ခေါက်ဆွဲကြော်လေး စားဦးမှဆိုပြီး မှာနေတုန်း ဟန်မင်းထက်နဲ့တိုး. “အိ…..” “ဟင်… ကိုကြီး” “ခေါက်ဆွဲကြော်လာဝယ်တာလား။” “အင်း..” “ဘယ်မှာနေတာလဲ” “ဒီနားပါပဲ။အိသွားတာ့မယ်။” ခေါက်ဆွဲကြော်ယူပြီး မပြေးရုံတမယ် တည်းခိုခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်လို့ ဗိုက်ထဲ ခေါက်ဆွဲတပွဲဝင်သွားတော့ နည်းနည်း မှေးချင် လာသည်။ ထိုစဉ်တောင်ခနဲ မက်ဆေ့ ဝင်လာလို့ကြည့်တော့..ဟန်မင်းထက်. “အဆင်ပြေရဲ့လား…” ဖုန်းကိုပိတ်ရင်း အိပ္ခ်လိုက္တာ အတော်ကြာတယ်ထင်ရတယ်။ အခန်းတံခါးလာခေါက်မှ လန့်နိုးသည်။တံခါးထဖွင့်ပေးတော့ ဟိုလူကြီး။ အချိန်က ည ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးနေပြီ။ “တေ်ာသေးတယ် မီးမကူးဘူး။ အချိန်မီသွားလို့။” “. ..” “ကဲ… ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်။ သမီးလည်းမချိုးရ သေးဘူးမလား။ လာလာ တူတူချိုးကြတာပေါ့။” “. ….” အပြန်အလှန် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောရင်း ရေနွေးနဲ့ သေချာချိုးရတော့ ပထမ ရှက်သလိုလို ဖြစ်ပေမယ့် အကြောအချဉ်တွေပြေ လန်းဆန်းလာပြီး စိတ်လည်းနည်းနည်းကြွလာမိသည်။ အိက စိတ်ကြွ တုန်းရှိသေး သူ့ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးက အတော်မာတင်းနေပြီ။ ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ဝါးပေါ်တင်ပြီး လိင်တံကို သေချာ တိုက်ချွတ်ပေး ရင်း ဂွင်းထုပေးတော့ မျက်စိကြီးမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသည်လေ။ ကြာကြာဇိမ်မယူ…အိကို ရေချိုးဇလုံထဲပလက်လှန်ခိုင်းပြီး ဆပ်ပြာ တွေနဲ့ အမြုပ်ထနေတဲ့ လီးတံကြီးကို ကိုင်ရင်း သေချာကြည့်ကာ ဂွင်းထိုင်ထုနေပါတော့သည်။ ချောမောပြေပြစ်သော အိသင်ဇာရဲ့ မျက်နှာလေး၊ ဖြူဝင်းသောအသားအရည်၊
ရှက်ရွံ့နီရဲနေသော ပါးအို့အို့လေး၊ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်၊ အားလုံးကို အရသာခံရင်းသေချာဂွင်းထုနေတဲ့အသံ တဖ တ္ဖတ္က ရေချိုးခန်းထဲ ပဲတင်ထွက်နေသည်ပေါ့။ အိလည်း စိတ်ပါလာပြီး အဖုတ္ကို ပွတ်ပြနေမိသည်။ လက်ခလယ်ထိုးထည့်ပြတော့ သူအတော် ကျေနပ်သွားသည်ထင်ရဲ့ အရှိန်မြန်လာ၏။သူမြန်လာသလို အိလည်းမြန်လာတာပေါ့။ အိရေဇလုံထဲက ရေတွေက ဘောင်ဘင်ခတ်နေပြီ မတ်တပ်ရပ်နေသော သူကလည်း တဖြည်းဖြည်း အိမျက်နှာနား လီးတံကွီးတိုးလာ၏။ အိရဲ့ ပါးနုနုလေးကို လီးနဲ့ဖိထိုးတော့ အိလည်း အ…အ….အ. နဲ့ ပြီးသွားမိသည်။ အိပြီးတာမြင်တော့သူ့လရည်တွေကို မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပေ သွား အောင် ပန်းထုတ်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဟန်မင်းထက်ကတော့ မက်ဆေ့ပို့လို့ကောင်းတုန်း။ မနက်ခင်းရဲ့နေရောင်ခြည်က လိုက်ကာတွေကို တိုးမဝင်နိုင်ပေမယ့်အခန်းလေးကို ပြပြကလေး လင်းစေ၏။ နိုးနိုးချင်းသတိရမိတော့ ကိုယ့်မှာ အဝတ်အစားမ ပါ၊ ညက ဘယ်လောက်တောင် ပြဲ ကြမ်းခဲ့ကြလည်း ပင်မမှတ်မိတော့၊ ရေချိုးပီးပီးချင်း ဘီယာတူတူထိုင်သောက်ကြတာပဲမှတ်မိ တယ်။စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ဘယ်လောက်သောက်လိုက်တယ်မသိဘူး၊ ဘာမှမမှတ်မိ။ အတော်ပွဲ ကြမ်းခဲ့တာတော့ အေသအခ်ာ။ ခေါင်းအုံးတွေကလည်း ကြမ်းပြင်မှာ စောင်ကလည်း တူတူပဲ။ အဘိုးကြီးကတော့ အိကို ဖက်ထားတယ်။ အိတကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက် ထားသလိုနာကျင်ကိုက်ခဲလို့။
အဖုတ်ကလေးထဲကလည်း စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ တဆစ်ဆစ်နာနေဆဲ။ အဝတ်အစားတွေကလည်း တောင်တစ်ခု မြောက်တစ်ခု။ ကွန်ဒုံး အဟောင်း လေငါးခုတောင်တွေ့ရသည်။ မောမောနဲ့ ပြန်အိပ်မယ်အလုပ်မှာပဲ ဘိုးတော်ကနိုးလာပြီး အိကို တယုတယနမ်း၏။ “သိပ် ချစ် ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးမ၊ ငါးသောင်းမုန့်ဖိုးပိုပေးခဲ့မယ်။ တစ်သိန်းယူ။နောက်လည်း ဆက်သွယ်မယ်။” အဘိုးကြီးက နမ်းပြီးပြီးချင်းပြောပြောဆိုဆို အကျီ ကောက်ဝတ်လို့ ပိုက်ဆံတစ်သိန်းထုတ် ပစ္ခ်ကာ။ “လိုက်မပို့တော့ဘူးနော်။ တက္ကစီနဲ့ပဲ ပြန် လိုက်တော့။ ဒီနေ့တစ်ရက်စာပါ ရှင်းပေးခဲ့တယ်။ အိပ်ချင်အိပ်ဦး။” သူ့ပစ္စည်းတွေသူယူကာ ပြန်သွားတော့ အိခမ်ာ ထဖို့တောငိ အနိုင်နိုင်။ သန့်စင်ခန်းထဲသွားပြီး အပေါ့သွားဖို့တောင်လမ်းမလျောက်နိုင်ဘူး။ ကွတကွတနဲ့။ ခနေနေတာ့ အဝတ်အစားလေးတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ဟောက်စ်ကိပင်းခေါ်ရှင်းခိုင်းတယ်။ ကိုယ္က မလှုပ်နှိုင် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေရတုန်း။ ဟောက်စ်ကိပင်းကောင်လေးက ကွန်ဒုံး တွေသိမ်း တံပတ်တွေ အဝတ်တွေ ခါ။ လောင်ဒရီထဲ ထည့်ရမှာတွေ သိမ်း။ အကုန်ပြီးတော့ ငိုင်နေတဲ့ အိကိုကြည့်ရင်း ပြုံးချိုစွာ ပြောသည်။ “အမ.ပြန်ချင်.ပြန်လို့ရပြီနော်။ အောက်မှာ ထမင်းချိုင့် ယူသွားဦး။” “. ..ခနေ့လး..တက္ကစီငှါးပေးဦးနော်” “ဟုတ်ကဲ့ အမ။” တက္ကစီပေါ်ရောက်တော့ ခြေပစ်လက်ပစ်ပဲ ကျောမှီလှဲရင်းနဲ့ အနားယူနေရင်း အသက္ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းရှူနေမိတယ်။
ဖုန်းကအဲ့ကျမှ မက်ဆေ့ထပ်ဝင်တယ်။ “တွေ့ရအောင်..”တဲ့။ ပို့ထားတဲ့စာတွေကလည်းအများကြီး။ မောလိုက်တာကွယ်။ “သမီး တို့ပြတ်ပြီမလား မဆက်သွယ်ပါနဲ့တော့။” စာပြန်ပို့ရင်း ဖုန်ကိုပါဝါပိတ်လို့ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက နှစ်သိန်းအုပ်ကို ကိုင်နေမိတယ်။ ရပ်ကွက်ထဲရောက်ရောက်ချင်း ဒေါ်မြင့်ကြီးတို့အိမ်ကိုပဲသွားလို့ ကျန်တဲ့ နှစ်သိန်းခြောက်သောင်းမှာ နှစ်သိန်းဆပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ် မြင့်ကြီးပြီးရင် ပေးစရာသိပ်မကျန်တော့ဘူး။ အမက တခြားသူတွေကို အကြွေးဆပ်ဖို့ တာဝန်ယူထားတယ်။ ကိုယ်က နောက်ထပ် တစ်ယောက်ပဲဆပ်ရတော့မယ်။တစ်သိန်းပဲလေ။ လစာထုတ်ရင် ဆပ်နိုင်ပါပြီ။ဒီအလုပ်ကိုလဲ နားရမလား…မနားရဘူး လား။ အပြန်လမ်းမှာ စဉ်းစားနေမိတာပဲ။ စုမိဆောင်းမိမရှိသေးတော့လဲ…. “ကိုကြီး…သေ်ာတာ.ပါ…..။.. ဟုတ်..ဟုတ်.. အဆင်ပြေတယ်။ သမီးတစ်ရက်လောက်နားမလို့။ သဘက်ခါမှချိန်းပေးနော်။ ဟုတ်ကဲ့…ပြေပါတယ်။ ဟုတ်။သမိုင်းမှာပဲ လာကြို ပေးနော်။ ဟုတ်..ရုံးပိတ်ရက်လေ။ တစ်နေကုန်လား..ဟုတ်ကဲ့..ရုံးဆင်းချိန်ပြန်ဖို့ ပြောပေးထားပေါ့။ ဟုတ်…တစ္ခြဲပါပဲ။ မနက်၉ ည၄ပေါ့။ ဟုတ်..ကျေးဇူးကိုကြီး။ ဒါပဲနော်။” ဖုန်းကိုချရင်း အိမ်နားရောက်တော့ ခပ်တည်တည်လမ်းလျောက်လာတာပဲ။ အေမကေ တာ့ အိမ်ရှေ့မှာ ဆေးပေါ့လိပ်ကြီးဖွာရင်း သမီးကို မြင်တော့ စိတ်ထဲကအလုံးကြီး ကျသွားပုံပါပဲ။
“ထမင်းကြော်ထားတယ်။ စားဦး မပူခင်လေး” “ဟုတ်..အေမ။” “နေ့ဆိုင်းပဲဆင်းပါအေ။ အိုဗာတိုင်မဆင်းစမ်းနဲ့။” “ဟုတ်..အေမ။ ဒီလပါပဲ ပြီးရင် အကြွေးကြေပြီ။” “အေးပါ…စားဦး ပြီးမှ ရေမိုးချိုးပြိးနားတော့။ ငါလည်း ကုန်စိမ်းလေးသွားရောင်းဦးမယ်။ လမ်းသွားလမ်းလာလေးရှိတုန်း။ အိမ်တံခါးလေးပိတ်ထားကြားလား။” “ဟုတ်..အေမ..” အေမျဖစ်သူ ကုန်စိမ်းဗန်းကို ရှကျပွီး တ ရွေ့ ရွေ့ ထွက်သွားတယ်။ ထမင်းကြော်ပူပူလေး စားပြီးတော့ အိမ်မှုကိစ္စလုပ်၊ ရေမိုးချိုးလို့ တေရးတမော အိပ်တာပေါ့။ မေ့ဖြစ် အောင်မေ့တာက အိမ်တံခါးကို ပိတ်ပါရဲ့ အရှေ့တံခါးပဲ ပိတ်ခဲ့တယ်။ အေနာက္တံခါးက ဖွင့်ရက်သားကြီး။
