ထန်နေတဲ့ သူနာပြုဆရာမ

ထန်နေတဲ့ သူနာပြုဆရာမ

“ကိုကျော်မြ ရှင်နတ်ပြည်ရောက်ဖူးလား” နေမကောင်းချင်သလိုဖြစ်နေသဖြင့် ဆေးခန်းလာပြသည့် ကျော်မြ ကျေးရွာသူနာပြု ဆရာမလေး မိချို၏စကားကြောင့် နည်းနည်းကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားသည်။   ဒီနေ့မှ ဆေးမှူ းကလဲမရွိ။  မြို့ကတိုက်နယ် ဆေးရုံသို့ ခဏျပန်သြားရာ ဆေးခန်းတွင် မိချိုတစ်ယောက်သာရှိသည်။  ကျော်မြလဲ ယခင် ရွာမှာသူနာပြုဆရာမမရှိခင်တုန်းက  တော်တန်ရုံဖျားနာတာလောက်ဆိုလျှင် ကွမ်းရွက်ပုံလောက် ငန်းနီကျော်လောက်သောက်ပြီး အိပ်ယာထဲစောင်ခြုံကွေးကာ  ချွေးထုတ်နေကျဖြစ်သည်။ အသစ်ပြောင်းလာသည့် ဆေးမှူ းနှင့်အတူ သူနာပြုဆရာမလေး မိချိုပါပါလာတော့မှ ကျော်မြ အပါအဝင်ရွာသားကာလသားတော်တော်များများက နည်းနည်းလောက်ကိုယ်ပူချင်သလို နှာစေးချင်သလိုဖြစ်လာတာနှင့် ကျေးရွာ ဆေးခန်းကိုပြေးလေ့ရှိကြသည်။

ဆေးလိုချင်လို့တော့ မဟုတ်။  ရုပ်ချော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှသလောက် အပြောအဆိုညက်ညောသည့် သူနာပြုဆရာမလေး မိ ချိုနှင့်ပရောပရီလုပ်ချင်၍ဖြစ်သည်။ ယခုလဲ ကျော်မြ နေနည်းနည်းမကောင်းတာအကြောင်းပြပြီး ဆေးခန်းကိုလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။    ဆေးမှူ း မြို့တက်သွားတာကိုလဲကြားထားတော့ ဆရာမလေးနှင့်လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပရောပရီလုပ်လို့လဲရပြီဆိုသည့် ရည်မှန်းချက်နှင့်လာခဲ့ခြင်းပင်။  ကံတရားက ကျော်မြဘက်မှာရှိနေသည်ဟုပဲဆိုရမလား ။   ကျော်မြကိုဆေးတစ်လုံးထိုးပြီးလို့ ပြန် မယ်လုပ်တော့ မိုးကသည်းကြီးမဲကြီးထရွာလေရာ လာတုန်းက မိုးမရွာလောက်ဘူးထင်ပြီး ထီးယူမလာခဲ့သည့် ကျော်မြ ပြန်ရခက် ဖြစ်နေသည်။  မိချိုဆီကထီးကိုခဏငှားသွားလို့ရပေမဲ့ နေမကောင်းလက်စကို မိုးစိုတိစိုစွတ်ထဲသွားလျှင် အဖျားတက်လိမ့်မည်ဆို ပြီး မိုးချိုကတားထားလေသည်။  ဒါကြောင့် ကျော်မြ ဆေးခန်းအဝင်ဝနားက ခုံတန်းလျားပေါ်မှာထိုင်ရင်း မိုးတိတ်တာကိုစောင့်နေရ သည်။   ဆေးခန်းထဲမှာလဲ ထိုနေ့မှကံအားလျော်စွာပင် အခြားဆေးခန်းပြသူတစ်ယောက်မှမရှိ။   ကျော်မြနှင့် မိချိုနှစ်ယောက်ထဲ သာရှိလေသည်။

မိချိုက ကျော်မြကို ကျောပေးကာ ဆေးဗီရိုပေါ်က ဆေးဘူးတွေကိုသေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင် ပြန်စီနေရင်း ကျော်မြကိုစောစော ကမေးခွန်းမေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။   မိမိကိုကျောပေးထားသည့် ဆရာမလေးမိချိ၏ တင်အစုံကိုအမှတ်တမဲ့ငေးကြည့်နေမိသည့်  ကျော်မြ မိချိုမေးခွန်းကြောင့် သတိပြန်ဝင်လာပြီး ဘာဖြေရမှန်းမသိ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည်။   ကျော်မြဘာဖြေရမှန်းမသိ ဖြစ်နေစဉ် မိချိုဆီက အသံထပ်မံထွက်ပေါ်လာသည်။  “ကျွန်မတော့ အရှင်လတ်လတ်နတ်ပြည်ရောက်ဖူးတယ်ရှင့် ရှင်ကျွန်မပြော တာယုံလား”   ငယ်ငယ်ကရှေးလူကြီးတွေပြောကြသည့် သတိလစ်မေ့မျောကာ ငရဲပြည် နတ်ပြည်ခဏရောက်သွားပြီး အသက်ပြန် ရှင်လာသည့် သေရွာပြန်တွေအကြောင်းကို ကျော်မြပြန်သတိရသွားပြီး  “ဆရာမေလးက သေရွာပြန်တွေကိုပြောတာလား  ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကတော့လူကြီးတွေပြောတာကြားဖူးယ် ယုံတော့ယုံပါတယ်”   ဟုဖြေလိုက်လေရာ မိချို နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ  ကျော်မြဘက်ကိုလှည့်ပြီး အ တတ်ရန်ကောဆိုသည့် အကြည့်မျိုးဖြင့်ကြည့်လေသည်။

“ရှင်တော်တော်အတာပဲ ကိုကျော်မြရယ် ကဲရှင်ကကျွန်မပြောတာကိုသဘောမပေါက်တော့ ကျွန်မကိုယ်တိုင်ပြမယ် လာဒီကုတင် ပေါ်ခဏလာလှဲ အဲ့တံခါးဝနထိုင်မနေနဲ့ ရှင်ကနေကောင်းသေးတာမဟုတ်ဘူး လေကတဖြူ းဖြူ း အအေးပတ်ပြီး အဖျား တာရှည်လိမ့်မယ်”  မိချို၏စကားကြောင့် ကျော်မြလဲ ငါပဲဒီလောက်အတာလား ဟုခေါင်းကိုတဗျင်းဗျင်းကုတ်ရင်း မိချိုလုပ်ခိုင်း သည့်အတိုင်း လူနာတွေစမ်းသပ်ရန်ဆေးထိုးရန်ပြုလုပ်ထားသည့် အခန်းထောင့်ကကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်လေသည်။   “ကဲ ကိုကျော် မြ ပုဆိုးကိုခါးကနေဖြေလျှော့လိုက်”  ဆရာမလေးမိချိုကိုကြိတ်ကြိုက်နေတာမှန်ပေမဲ့ မကြာခဏလဲ မိချိုဖင်ကိုခိုးခိုးကြည့်နေကျ  ပေမဲ့ ရိုးသားလှသည့် ကျော်မြ သူ့ကိုဆေးထပ်ထိုးမည်ဟုထင်သွားပြီး  “ဟာ ဆရာမေလး ကျွန်တော့်ကိုဆေးထိုးဦးမလို့လား  စောစောကမှ တစ်လုံးဆရာမလေးကိုယ်တိုင်ထိုးပြီးပြီလေ”

မိချို ရိုးသားလှသည့် ကျော်မြကိုကြည့်ကာ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်ရင်း  “အလိုက်တာရှင် ကဲရှင်မချွတ်ရင် ကျွန်မကိုယ်တိုင်ပဲချွတ် ပေးမယ် “  ဟုဆိုကာ ကျော်မြပုဆိုးကို ခါးအပေါ်ဘက်သို့ဆတ်ခနဲလှန်တင်လိုက်လေသည်။   စောစောက သူနာပြုဆရာမလေးမိ ချို၏တင်ပါးကို ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်ကူးယဉ်ထားသည့် အရှိန်ကြောင့် အတွင်းခံလဲဝတ်မထားသည့် ကျော်မြပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ  မိုးပေါ်သို့ထောင်မတ်နေလေသည်။ ပုံမှန်လဲ ဆေးမှူ းမအားသည့်အချိန်ဆို မိချိုဆီမှာဖင်လှန်ဆေးထိုးနေကြပေမဲ့ ယခုလို ပက်လက်အနေအထားနှင့်မဟုတ်ပဲ မှောက်ခုံအနေအထားနှင့် ဖင်လှန်ပြီးသာဆေးထိုးနေကျမို့ ကျော်မြ ယောက်ျားလေးတန်မဲ့ရှက် သွားသည်။  မျက်နှာတွေထူပူပြီး မိချိုနှင့်မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲလောက်အောင်ဖြစ်သွားသည်။  မိချိုကတော့ နဂိုကလဲ သူနာပြုဆရာမ ပီပီ ယောက်ျားတွေ၏ပစ္စည်းကိုမြင်ဖူးနေကျမို့ သူမအတွက်သိပ်ပြီးထူးဆန်းဟန်မရှိ။  ကျော်မြလီးထိပ် အေရျပားကိုပဲ သူမ လက်ချောင်းလေးတွေနှင့်အောက်သို့လှန်ချလိုက်ရာ မှိုပွင့်သဖွယထကားထွက်နေသည့် ဒစ်ဖူးကြီးပေါ်လာလေတော့သည်။

လူပျိုဖြစ်ပြီးထဲက ကျော်မြ တစ်ခါမှ သူစိမ်းမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီမှာ လီးကိုင်မခံဖူးသေး။  ဒါကြောင့် ယခုလို ဆရာမလေးမိ ချို၏လက်ချောင်းတွေနှင့်ထိတွေ့ခံလိုက်ရတော့ ရှက်နေသည့်ကြားက လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်ပင်တုန်လာလေတော့သည်။   မိချု ကလဲ ကျော်မြလီးကြီးကို ကလေးငယ်တစ်ယောက် ကစားစရာအသစ်ရသလို မလွှတ်တမ်း သူမစိတ်ကြိုက်ဆုပ်နယ်ကစားနေလေ သည်။  အပြင်မှာလဲ မိုးကသဲကြီးမဲကြီးရွာနေတာမို့ ဆေးခန်းထဲမှာ မိချိုနှင့်ကျော်မြနှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လပ်ချင်တိုင်းလွတ်လပ်နေ လေရာ မိချိုစိတ်ကြိုက်ဖြစ်နေလေသည်။   ကျော်မြလီးကြီးကို ကိုင်တွယ်ကစားနေရင်းက မိချို ခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်ကာ ကျော်မြလီး ထိပ်ဒစ်ကြီးကိုလျှဖျားလေးနှင့် မပြောမဆိုဝိုက်ချလိုက်လေသည်။   လီးစုပ်သည်ဆိုတာကို အပြာစာအုပ်ထဲမှာသာဖတ်ဖူးထားသည့်  ကျော်မြတစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက အားတွေအကုန်လုံး စုပ်ယူခံခဲ့ရသကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်။

မိချိုစောစောကပြောသည့် နတ်ပြည်ရောက်သည်ဆိုတာဒါများလားလို့ ကျော်မြသဘောပေါက်လာသည်။  မိချိုကတော့ မလွှတ် သေး။  ဒစ်ကိုလျှာနှင့်ဝိုက်ရုံတင်မကသေး။ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးတော့ပါ ငုံလေသည်။   နောက် လီးအရင်းထိစုပ်ပေးလေရာ ကျော်မြ လီးမှာ မိချိုအာခေါင်ကိုသွားထောက်လေသည်။   ချောချောလှလှ သူနာပြုဆရာမလေး မိချိုကိုယ်တိုင်လီးစုပ်ပေးတာကိုခံနေရ သည့်အတွက် ကျော်မြစိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ မိချိုခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲအတင်းဖိသွင်းချကာ ကာမအရသာကိုခံစားနေလေသည်။   ထင်ရက်စရာမရှိလောက်အောင် လီးစုပ်ကျွမ်းလှသည့် မိချိုကလဲ ကျော်မြလီးကြီးကို ကလေးငယ်တစ်ယောက် ရေခဲချောင်းကို အားရပါးရအရသာခံစုပ်သည့်နှယ် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်စုပ်ပေးလေသည်။ လီးစုပ်ပေးရုံတင်မကပဲ ဥတြေကိုပါ လက်နှင့် ဆုပ်နယ်ပေးလေရာ မကြာခင် အတွေ့အကြုံမရှိသည့် ကျော်မြတစ်ယောက် တောင့်မခံနိုင်တော့ပဲ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားလေ တော့သည်။

မိချိုခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဖိသွင်းထားရင်း သုတ်ရည်တွေကိုပန်းထည့်လိုက်သည်မို့ မိချိုပါးစပ်ထဲကျော်မြသုတ်ရည်တွေဝင်  ကာ အာခေါင်ထဲသို့ပင် သုတ်ရည်တွေဝင်ကုန်လေသည်။  တစ်ချီပြီးသွားမှ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာသည့် ကျော်မြ ယခုမွ ဆရာမလေး မိချိုကို အားနာသွားပြီး  “အားတောင်းပန်ပါတယ် ဆရာမေလး ကျွန်တော်သတိလွတ်သွားတယ် ကန်တော့ဗျာ ကန်တော့ ကန်တော့  “  ဟု ရိုးသားစွာပင်တောင်းပန်လေသည်။   မိချိုကတော့ ကျော်မြသုတ်ရည်တွေကို မရွံမရှာ တဂွတ်ဂွတ်မြည်အောင် မျိုချရင်း တခ စ်ခစ်ရယ်ကာ ကျော်မြလီးပတ်လည်မှာကျန်နေသေးသည့် သုတ်ရည်တွေကိုပါ လျှာနှင့်လိုက်ယက်ပြီး မျိချပစ်လေသည်။  မိ ချို၏ထူးဆန်းသည့်အပြုအမူတွေကြောင့် ကျော်မြကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေစဉ် မိချို အူရိုင်းလူပျိုပေါက်လေး ကျော်မြကို   “လီးစုပ္ခံ ရတာဒါပထမဆုံးလား ကျွန်မရဲ့ လူပျိုရိုင်းလေး “  ဟုပွင့်လင်းစွာပင် ဒဲ့မေးချလိုက်လေသည်။   လီးတောင်အစုပ်ခံလိုက်ရပြီမို့ ကျော် မြလဲပြောရဲဆိုရဲရှိလာလေသည်။  “ဟုတ်ပါတယ် ဆရာမေလး ပထမဆုံးပါ ကောင်းးး ကောင်းလိုက်တာဗျာ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရေညက်သွားသလိုပဲ”  “ကဲဒါဆို ရှင်ကတော့ ကောင်းသွားပြီ ကျွန်မတော့ မကောင်းသေးဘူး ဒီတစ်ခါရှင်ကျွန်မကိုလုပ် ပေးရမဲ့အလှည့်”  “ကျွန်တော်ဘာပြန်လုပ်ပေးရမလဲ ဆရာမေလး “  “ရှင်တကယ်လုပ်ပေးရမှာနော် ငြင်းရင်း ရှင့်ကိုနောက်တစ်ခါဒါ မျိုးဘယ်တော့မှလုပ်မပေးတော့ဘူး ကဲလာ ကုတင်ပေါ်ကဆင်း”  မိချိုခိုင်းသည့်အတိုင်း ကျော်မြကုတင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်လေ သည်။

ထိုအခါ မိချိုက ကုတင်ပေါ်မှာလှဲလိုက်ပြီး  “ကဲ ဒီတစ်ခါ စောစောကရှင့်ကိုလုပ်ပေးသလိုပဲ ကျွန်မကိုလဲ ပြန်လုပ်ပေး”   ပြောရင်းဆို ရင်း မိချိုဒူးထောင်ပေါင်ကားကာ ခါးကထဘီကို ဗိုက်ပေါ်ထိဆွဲတင်လိုက်လေသည်။   ခါးကအနီရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ပါ သူမကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ မိချိုခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားလေ တော့သည်။ တစ်ချိန်လုံး ထဘီဝတ်လျက်သားဖင်ကြီးကိုသာ ခိုးကြည့်ခဲ့ရသည့် ကျော်မြ။    ယခုတော့ ပုရိသမှန်သမျှကိုဆွဲဆောင် နိုင်စွမ်းရှိသည့် မိချိုခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အဝတ်အစားကင်းမဲ့စွာမြင်လိုက်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။    မိချိုပေါင်ကြားခေါင်း စိုက်ကာ အပြာစာအုပ်တွေထဲမှာဖတ်ဖူးထားသည့်အတိုင်း တတ်သလောက် မှတ်သလောက်နှင့် မိချိုအဖုတ်ကိုယက်လေ တော့သည်။  တစ်ခါမှ အဖုတ်ယက်မပေးဖူးသည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်ဆီမှာ အဖုတ်ယက်ခံရတာပေမဲ့ ကျော်မြ လျှာကြမ်းကြီး နှင့် အဖုတ်ကိုထိုးယက်လေရာ  မိချိုတစ်ယေယာက် အဖုတ်ထဲကအသားကုန်ယားတက်လာပြီး မျက်တောင်လေးတွေမှေးစင်းကာ  တဟင်းဟင်းညည်းရင်းအရသာခံနေလေသည်။

ကျော်မြခေါင်းကဆံပင်တွေကိုလဲ အားမလိုအားမရပွတ်သပ်ရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ ကျော်မြခေါင်းကိုဖိသွင်းထားလေသည်။     အတော်လေးကောင်းနေတုန်း ရုတ်တရက်ကျော်မြအဖုတ်ယက်တာကို ရပ်လိုက်သည့်အတွက် မိချိုအံ့သြသွားပြီး မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်လိုက်ရာ  သူမပေါင်ကြားမှာဒူးထောက်ပြီး သူမအဖုတ္ကို ဒုံးကျည်နှင့်ချိန်သလို လီးကြီးနှင့်ချိန်ထားသည့် ကျော်မြကိုတွေ့လိုက် လေသည်။  “ကိုကျော်မြ ရှင်မကောင်းဘူးနော် ရှင့်တုန်းကကျတော့ ကျွန်မပြီးအောင်စုပ်ပေးရတယ် ရှင့်အလှည့်ရောက်တော့ ရှင်က သေချာလုပ်မပေးဘူးပေါ့လေ”   မိချိုအဖုတ်ကိုပဲစိုက်ကြည့်နေရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သေည့် ကျော်မြ   “တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာ မေလး ကျွန်တော်ဆရာမလေးဟာကိုမြင်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ”   ဟုပြောကာ မိချိုအဖုတ်ထဲ  သူ့လီးကြီးကိုသေချာကိုင်ပြီး စွတ်ခနဲထိုးသွင်းချလိုက်လေသည်။  မိချိုအားခဲနအော်ရင်း နာကျင်မှုကိုခံစားလိုက်ရသည်။    မိုးက သဲကြီးမဲကြီးရွာနေသည့်အတွက် မိချိုကအသံကိုတော့ ဆေးခန်းအပြင်ဘက်က ဘသူမှမကြားနိုင်။  “ကိုကျော်မြရယ်ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပါ ကျွန်မထွက်မပြေးပါဘူး ရှင်လိုးချင်ရင် အချိန်အများကြီးရပါသေးတယ်”  မိန်းကလေးတန်မဲ့ ဗွင်းဗွင်းကြီးပြောချလိုက်သည့်  မိချို၏ညစ်တီးညစ်ပတ်စကားလုံးတွေကြောင့် ကျော်မြ စိတ်ပိုထလာပြီး သရဲသဘက်တစ်ကောင်သဖွယ်စ်လြာကာ  “မတတ်နိုင်တော့ဘူးဆရာမလေး ကျွန်တော်ဘလိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ”   ဟုပြောရင်း လီးကိုအဆုံးထိရောက်သွင်း အားကုန် ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

မိချိုနေရာမှာသာ တစ်ခါမှအလိုးမခံဖူးသည့် အပျိုမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆို ကွဲပြဲသွားနိုင်သည်။  မြို့ဆေးရုံမှာအလုပ်လုပ်တုန်း က ဆေးရုံအုပ်ကြီး ဦးထွန်းခိုင်၏ တစ်လက်ကိုင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူမို့သာ ကျော်မြလီးဒဏ်ကိုခံနိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။  ဒါတောင်သိပ် သက်သာလှတာမဟုတ်။  တောသူတောင်သားပီပီ ကျော်မြလီးကကြီးလဲကြီးသန်လဲသန်လှသည်။  မိချို လီးအဝင်လွယ်အောင်  ပေါင်တွေကိုအတင်းဖြဲကားပေးထားရသည်။  စောစောက ကျော်မြအဖုတ်ယက်ပေးထားလို့သာ အဖုတ်ထဲမှာကာမရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီး လီးဝင်ချောကာ မိချိုအနည်းငယ်ခံနိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။  ကျော်မြကတော့ လူပျိုရိုင်းပီပီ အရူးအမဲသားကျွေးသလို  နွားသိုးကြိုးပြတ်စွတ်လိုးလေသည်။  အချက်လေးငါးဆယ်လောက်စောင့်အပြီးမှာ မိချို ကျော်မြလီးဒဏ်ကိုတဖြည်းဖြည်းခံနိုင်လာ ပြီး ကျင့်သားရလာသည်။   သူမကိုယ်တိုင် ကျော်မြက တစ်ချက်ဆောင့်လိုးတိုင်း အလိုက်သင့်လေးနေပေးကာ ကာမအရသာကို  ခံစားနိုင်လာသည်။ အပြင်မှာ မိုးရွာလို့ ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေပေမဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် မိန်းမလိုးဖူးသည့် ကျော်မြခမျာတော့ ချွေးတွေရွှဲ နစ်နေသည်။   အဖျားတောင် ဘယ်ရောက်လို့ရောက်သွားလဲမသိတော့။  နောက်ထပ်အချက်သုံးလေးဆယ်လောက်စောင့်အပြီးမှာ တော့ ကျော်မြတောင့်မထားနိုင်တော့။

“ဆရာမေလး ကျွန်တော်မရတော့ဘူး ပြီးတော့မယ်”  “အဲ့တာဆို ကျွန်မထဲပဲပြီးလိုက် ရှင့်သုတ်ရည်တွေ ကျွန်မဟာထဲအကုန်ပန်း  ထည့်လိုက်” မိချိုကိုယ်တိုင်လဲ အလိုးအဆောင့်သန်လှသည့် ကျော်မြလီးကြီးကြောင့် ပြီးချင်နေလေပြီ။  ကျော်မြလဲ တစ်ရစပ်ဆော င့်လိုးရင်း မိချိုအဖုတ်ထဲသုတ်ရည်တွေပန်းထည့်လိုက်လေသည်။  ကွန်ဒုံးမစွပ်ထားသည့် လီးနှင့် အလိုးခံရပြီး အဖုတ်ထဲသုတ်ရည် တွေပန်းထည့်ခံရသည့် အရသာက မိချိုအတွက်ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်။  ကျော်မြလဲ ပထမဆုံးမိန်းမလိုးဖူးတာမို့ မိချိုအဖုတ်ထဲလီးကိုစိမ် ထားရင်း အမောဖြေနေလေသည်။  မိချိုကိုယ်တိုင်လဲ အနားယူနေရင်း အမောပြေသွားတော့မှ   “ရှင့်လီးကြီး ထုတ်ပါဦး ကိုကျော်မြ ရယ် ကျွန်မလဲ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းဦးမယ် ရှင်ကလိုးလို့မဝသေးဘူးလား”  လို့ပြောရင်း ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ အနားကအဝတ်စ တစ်စကိုယူပြီး အဖုတ်မှာပေကျံနေသည့် ကျော်မြ၏သုတ်ရည်တွေကို သန့်ရှင်းသုတ်သင်ရလေသည်။  ကျော်မြလဲ သူစိတ်ထင်တို င်းလိုးတာခံထရသည့် သူနာပြုဆရာမလေးမိချိုကိုအခုမှ နည်းနည်းအားနာသွားသည်။  ဒါပေမဲ့ မိချို၏ပွင့်လင်းလှသည့်  ညစ်တီးညစ်ပတ်စကားလုံးတွေကိုတော့ ကျော်မြ နှစ်ခြိုက်နေမိသည်။  အပြာစာအုပ်ထဲမှာသာဖတ်ဖူးထားသည့် စကားလုံးတွေကို  မိချိုလို ချောချောလှလှ မြို့ကသူနာပြုဆရာမလေး၏ပါးစပ်ကနေ နားနှင့် ဆတ်ဆတ်ကြားနေရခြင်းဖြစ်သည့်အတွက် ကျေနပ် သာယာနေမိသည်။

မိချို ထဘီကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြန်ဝင်ရင်း  “ဒီအကြောင်းတွေကို ဘသူ့ကိုမှပြန်မပြောရဘူးနော် ကိုကျော်မြ ရှင်ပြန်ပြော လို့ကတော့ ကျွန်မရွာလူကြီးဆီမှာ ကိုကျော်မြ ကျွန်မကိုမုဒိန်းကျင့်ပြီး ရဲတိုင်ရင်သတ်ပစ်မယ်လို့ ပြောသွားပါတယ်လို့တိုင်မှာနော်” ဟု ကျော်မြကိုတစ်ခါထဲနှုတ်ပိတ်ထားလေသည်။   ကျော်မြလဲ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ ပုဆိုးကိုပြန်ဝတ်ရင်း   “စိတ္ခ်ပါဆရာမေလးရဲ့  လျှောက်ပြောရင် ကျွန်တော်စားပေါက်ပိတ်သွားမှာပေါ့ နောက်လဲ ဒီလိုလုပ္လို့ရေသးတယ္မလား ဆရာမေလး”   “ဒါတော့ရှင့်ပါးနပ် မှုနဲ့ပဲဆိုင်တယ် ရှင်လိမ္မာရင်တော့ရှင့်အတွက်ချည်းပဲ ကဲအခုတော့ မိုးလဲတစ်ဖြည်းဖြည်းစဲလာပြီ ရှင်ပြန်တော့တော်ကြာ တစ်ခြား သူတွေရိပ်မိကုန်မယ်”  ကျော်မြလဲ မိုးအနည်းငယ်စဲသည်နှင့် မိချိုဆီကထီးငှားကာ အိမ်သို့ခပ်သွက်သွက်ပြန်လာခဲ့လေသည်။

အိမ်ရောက်တော့ ထမင်းတောင်မစားနိုင်။  အိပ်ယာထဲလှဲကာ ဆရာမလေးမိချိုနှင့် ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့သည့်အကြောင်းကို ပြန်လည်စမြုံ့ ပြန်တွေးတောနေလေသည်။   ဒီညအတွက်တော့ ကျော်မြဂွင်းမထုနိုင်တော့။   ဆရာမလေးနှင့် နှစ်ချီတောင်ပြီးခဲ့သည်မို့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံပီပီ တော်တော်မျော့သွားလေသည်။  ပြီးပါပြီ….။

Zawgyi

ထန္ေနတဲ့ သူနာျပဳဆရာမ

“ကိုေက်ာ္ျမ ရွင္နတ္ျပည္ေရာက္ဖူးလား” ေနမေကာင္းခ်င္သလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ ေဆးခန္းလာျပသည့္ ေက်ာ္ျမ ေက်း႐ြာသူနာျပဳ ဆရာမေလး မိခ်ိဳ၏စကားေၾကာင့္ နည္းနည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။   ဒီေန႔မွ ေဆးမႉ းကလဲမ႐ြိ။  ၿမိဳ႕ကတိုက္နယ္ ေဆး႐ုံသို႔ ခဏ်ပန္ၾသားရာ ေဆးခန္းတြင္ မိခ်ိဳတစ္ေယာက္သာရွိသည္။  ေက်ာ္ျမလဲ ယခင္ ႐ြာမွာသူနာျပဳဆရာမမရွိခင္တုန္းက  ေတာ္တန္႐ုံဖ်ားနာတာေလာက္ဆိုလွ်င္ ကြမ္း႐ြက္ပုံေလာက္ ငန္းနီေက်ာ္ေလာက္ေသာက္ၿပီး အိပ္ယာထဲေစာင္ၿခဳံေကြးကာ  ေခြၽးထုတ္ေနက်ျဖစ္သည္။ အသစ္ေျပာင္းလာသည့္ ေဆးမႉ းႏွင့္အတူ သူနာျပဳဆရာမေလး မိခ်ိဳပါပါလာေတာ့မွ ေက်ာ္ျမ အပါအဝင္႐ြာသားကာလသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နည္းနည္းေလာက္ကိုယ္ပူခ်င္သလို ႏွာေစးခ်င္သလိုျဖစ္လာတာႏွင့္ ေက်း႐ြာ ေဆးခန္းကိုေျပးေလ့ရွိၾကသည္။

ေဆးလိုခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။  ႐ုပ္ေခ်ာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္လွသေလာက္ အေျပာအဆိုညက္ေညာသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလး မိ ခ်ိဳႏွင့္ပေရာပရီလုပ္ခ်င္၍ျဖစ္သည္။ ယခုလဲ ေက်ာ္ျမ ေနနည္းနည္းမေကာင္းတာအေၾကာင္းျပၿပီး ေဆးခန္းကိုလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။    ေဆးမႉ း ၿမိဳ႕တက္သြားတာကိုလဲၾကားထားေတာ့ ဆရာမေလးႏွင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပေရာပရီလုပ္လို႔လဲရၿပီဆိုသည့္ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္လာခဲ့ျခင္းပင္။  ကံတရားက ေက်ာ္ျမဘက္မွာရွိေနသည္ဟုပဲဆိုရမလား ။   ေက်ာ္ျမကိုေဆးတစ္လုံးထိုးၿပီးလို႔ ျပန္ မယ္လုပ္ေတာ့ မိုးကသည္းႀကီးမဲႀကီးထ႐ြာေလရာ လာတုန္းက မိုးမ႐ြာေလာက္ဘူးထင္ၿပီး ထီးယူမလာခဲ့သည့္ ေက်ာ္ျမ ျပန္ရခက္ ျဖစ္ေနသည္။  မိခ်ိဳဆီကထီးကိုခဏငွားသြားလို႔ရေပမဲ့ ေနမေကာင္းလက္စကို မိုးစိုတိစိုစြတ္ထဲသြားလွ်င္ အဖ်ားတက္လိမ့္မည္ဆို ၿပီး မိုးခ်ိဳကတားထားေလသည္။  ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္ျမ ေဆးခန္းအဝင္ဝနားက ခုံတန္းလ်ားေပၚမွာထိုင္ရင္း မိုးတိတ္တာကိုေစာင့္ေနရ သည္။   ေဆးခန္းထဲမွာလဲ ထိုေန႔မွကံအားေလ်ာ္စြာပင္ အျခားေဆးခန္းျပသူတစ္ေယာက္မွမရွိ။   ေက်ာ္ျမႏွင့္ မိခ်ိဳႏွစ္ေယာက္ထဲ သာရွိေလသည္။

မိခ်ိဳက ေက်ာ္ျမကို ေက်ာေပးကာ ေဆးဗီ႐ိုေပၚက ေဆးဘူးေတြကိုေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္စီေနရင္း ေက်ာ္ျမကိုေစာေစာ ကေမးခြန္းေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။   မိမိကိုေက်ာေပးထားသည့္ ဆရာမေလးမိခ်ိ၏ တင္အစုံကိုအမွတ္တမဲ့ေငးၾကည့္ေနမိသည့္  ေက်ာ္ျမ မိခ်ိဳေမးခြန္းေၾကာင့္ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ဘာေျဖရမွန္းမသိ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။   ေက်ာ္ျမဘာေျဖရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနစဥ္ မိခ်ိဳဆီက အသံထပ္မံထြက္ေပၚလာသည္။  “ကြၽန္မေတာ့ အရွင္လတ္လတ္နတ္ျပည္ေရာက္ဖူးတယ္ရွင့္ ရွင္ကြၽန္မေျပာ တာယုံလား”   ငယ္ငယ္ကေရွးလူႀကီးေတြေျပာၾကသည့္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာကာ ငရဲျပည္ နတ္ျပည္ခဏေရာက္သြားၿပီး အသက္ျပန္ ရွင္လာသည့္ ေသ႐ြာျပန္ေတြအေၾကာင္းကို ေက်ာ္ျမျပန္သတိရသြားၿပီး  “ဆရာေမလးက ေသ႐ြာျပန္ေတြကိုေျပာတာလား  ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေတာ့လူႀကီးေတြေျပာတာၾကားဖူးယ္ ယုံေတာ့ယုံပါတယ္”   ဟုေျဖလိုက္ေလရာ မိခ်ိဳ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ  ေက်ာ္ျမဘက္ကိုလွည့္ၿပီး အ တတ္ရန္ေကာဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ၾကည့္ေလသည္။

“ရွင္ေတာ္ေတာ္အတာပဲ ကိုေက်ာ္ျမရယ္ ကဲရွင္ကကြၽန္မေျပာတာကိုသေဘာမေပါက္ေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ျပမယ္ လာဒီကုတင္ ေပၚခဏလာလွဲ အဲ့တံခါးဝနထိုင္မေနနဲ႔ ရွင္ကေနေကာင္းေသးတာမဟုတ္ဘူး ေလကတျဖဴ းျဖဴ း အေအးပတ္ၿပီး အဖ်ား တာရွည္လိမ့္မယ္”  မိခ်ိဳ၏စကားေၾကာင့္ ေက်ာ္ျမလဲ ငါပဲဒီေလာက္အတာလား ဟုေခါင္းကိုတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ရင္း မိခ်ိဳလုပ္ခိုင္း သည့္အတိုင္း လူနာေတြစမ္းသပ္ရန္ေဆးထိုးရန္ျပဳလုပ္ထားသည့္ အခန္းေထာင့္ကကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ေလသည္။   “ကဲ ကိုေက်ာ္ ျမ ပုဆိုးကိုခါးကေနေျဖေလွ်ာ့လိုက္”  ဆရာမေလးမိခ်ိဳကိုႀကိတ္ႀကိဳက္ေနတာမွန္ေပမဲ့ မၾကာခဏလဲ မိခ်ိဳဖင္ကိုခိုးခိုးၾကည့္ေနက်  ေပမဲ့ ႐ိုးသားလွသည့္ ေက်ာ္ျမ သူ႔ကိုေဆးထပ္ထိုးမည္ဟုထင္သြားၿပီး  “ဟာ ဆရာေမလး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဆးထိုးဦးမလို႔လား  ေစာေစာကမွ တစ္လုံးဆရာမေလးကိုယ္တိုင္ထိုးၿပီးၿပီေလ”

မိခ်ိဳ ႐ိုးသားလွသည့္ ေက်ာ္ျမကိုၾကည့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ရင္း  “အလိုက္တာရွင္ ကဲရွင္မခြၽတ္ရင္ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ပဲခြၽတ္ ေပးမယ္ “  ဟုဆိုကာ ေက်ာ္ျမပုဆိုးကို ခါးအေပၚဘက္သို႔ဆတ္ခနဲလွန္တင္လိုက္ေလသည္။   ေစာေစာက သူနာျပဳဆရာမေလးမိ ခ်ိဳ၏တင္ပါးကို ခိုးၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္ထားသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ အတြင္းခံလဲဝတ္မထားသည့္ ေက်ာ္ျမေပါင္ၾကားက လီးႀကီးမွာ  မိုးေပၚသို႔ေထာင္မတ္ေနေလသည္။ ပုံမွန္လဲ ေဆးမႉ းမအားသည့္အခ်ိန္ဆို မိခ်ိဳဆီမွာဖင္လွန္ေဆးထိုးေနၾကေပမဲ့ ယခုလို ပက္လက္အေနအထားႏွင့္မဟုတ္ပဲ ေမွာက္ခုံအေနအထားႏွင့္ ဖင္လွန္ၿပီးသာေဆးထိုးေနက်မို႔ ေက်ာ္ျမ ေယာက္်ားေလးတန္မဲ့ရွက္ သြားသည္။  မ်က္ႏွာေတြထူပူၿပီး မိခ်ိဳႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္။  မိခ်ိဳကေတာ့ နဂိုကလဲ သူနာျပဳဆရာမ ပီပီ ေယာက္်ားေတြ၏ပစၥည္းကိုျမင္ဖူးေနက်မို႔ သူမအတြက္သိပ္ၿပီးထူးဆန္းဟန္မရွိ။  ေက်ာ္ျမလီးထိပ္ ေအရ်ပားကိုပဲ သူမ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ေအာက္သို႔လွန္ခ်လိုက္ရာ မႈိပြင့္သဖြယထကားထြက္ေနသည့္ ဒစ္ဖူးႀကီးေပၚလာေလေတာ့သည္။

လူပ်ိဳျဖစ္ၿပီးထဲက ေက်ာ္ျမ တစ္ခါမွ သူစိမ္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာ လီးကိုင္မခံဖူးေသး။  ဒါေၾကာင့္ ယခုလို ဆရာမေလးမိ ခ်ိဳ၏လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ထိေတြ႕ခံလိုက္ရေတာ့ ရွက္ေနသည့္ၾကားက လီးႀကီးမွာ တဆတ္ဆတ္ပင္တုန္လာေလေတာ့သည္။   မိခ်ဳ ကလဲ ေက်ာ္ျမလီးႀကီးကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ကစားစရာအသစ္ရသလို မလႊတ္တမ္း သူမစိတ္ႀကိဳက္ဆုပ္နယ္ကစားေနေလ သည္။  အျပင္မွာလဲ မိုးကသဲႀကီးမဲႀကီး႐ြာေနတာမို႔ ေဆးခန္းထဲမွာ မိခ်ိဳႏွင့္ေက်ာ္ျမႏွစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လပ္ခ်င္တိုင္းလြတ္လပ္ေန ေလရာ မိခ်ိဳစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေနေလသည္။   ေက်ာ္ျမလီးႀကီးကို ကိုင္တြယ္ကစားေနရင္းက မိခ်ိဳ ေခါင္းကိုငုံ႔ခ်လိုက္ကာ ေက်ာ္ျမလီး ထိပ္ဒစ္ႀကီးကိုလွ်ဖ်ားေလးႏွင့္ မေျပာမဆိုဝိုက္ခ်လိုက္ေလသည္။   လီးစုပ္သည္ဆိုတာကို အျပာစာအုပ္ထဲမွာသာဖတ္ဖူးထားသည့္  ေက်ာ္ျမတစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက အားေတြအကုန္လုံး စုပ္ယူခံခဲ့ရသကဲ့သို႔ခံစားလိုက္ရသည္။

မိခ်ိဳေစာေစာကေျပာသည့္ နတ္ျပည္ေရာက္သည္ဆိုတာဒါမ်ားလားလို႔ ေက်ာ္ျမသေဘာေပါက္လာသည္။  မိခ်ိဳကေတာ့ မလႊတ္ ေသး။  ဒစ္ကိုလွ်ာႏွင့္ဝိုက္႐ုံတင္မကေသး။ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီးေတာ့ပါ ငုံေလသည္။   ေနာက္ လီးအရင္းထိစုပ္ေပးေလရာ ေက်ာ္ျမ လီးမွာ မိခ်ိဳအာေခါင္ကိုသြားေထာက္ေလသည္။   ေခ်ာေခ်ာလွလွ သူနာျပဳဆရာမေလး မိခ်ိဳကိုယ္တိုင္လီးစုပ္ေပးတာကိုခံေနရ သည့္အတြက္ ေက်ာ္ျမစိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ မိခ်ိဳေခါင္းကို ေပါင္ၾကားထဲအတင္းဖိသြင္းခ်ကာ ကာမအရသာကိုခံစားေနေလသည္။   ထင္ရက္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ လီးစုပ္ကြၽမ္းလွသည့္ မိခ်ိဳကလဲ ေက်ာ္ျမလီးႀကီးကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေရခဲေခ်ာင္းကို အားရပါးရအရသာခံစုပ္သည့္ႏွယ္ တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္စုပ္ေပးေလသည္။ လီးစုပ္ေပး႐ုံတင္မကပဲ ဥေၾတကိုပါ လက္ႏွင့္ ဆုပ္နယ္ေပးေလရာ မၾကာခင္ အေတြ႕အႀကဳံမရွိသည့္ ေက်ာ္ျမတစ္ေယာက္ ေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ အထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားေလ ေတာ့သည္။

မိခ်ိဳေခါင္းကို သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ ဖိသြင္းထားရင္း သုတ္ရည္ေတြကိုပန္းထည့္လိုက္သည္မို႔ မိခ်ိဳပါးစပ္ထဲေက်ာ္ျမသုတ္ရည္ေတြဝင္  ကာ အာေခါင္ထဲသို႔ပင္ သုတ္ရည္ေတြဝင္ကုန္ေလသည္။  တစ္ခ်ီၿပီးသြားမွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာသည့္ ေက်ာ္ျမ ယခုမြ ဆရာမေလး မိခ်ိဳကို အားနာသြားၿပီး  “အားေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာေမလး ကြၽန္ေတာ္သတိလြတ္သြားတယ္ ကန္ေတာ့ဗ်ာ ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့  “  ဟု ႐ိုးသားစြာပင္ေတာင္းပန္ေလသည္။   မိခ်ိဳကေတာ့ ေက်ာ္ျမသုတ္ရည္ေတြကို မ႐ြံမရွာ တဂြတ္ဂြတ္ျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်ရင္း တခ စ္ခစ္ရယ္ကာ ေက်ာ္ျမလီးပတ္လည္မွာက်န္ေနေသးသည့္ သုတ္ရည္ေတြကိုပါ လွ်ာႏွင့္လိုက္ယက္ၿပီး မ်ိခ်ပစ္ေလသည္။  မိ ခ်ိဳ၏ထူးဆန္းသည့္အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ေက်ာ္ျမေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနစဥ္ မိခ်ိဳ အူ႐ိုင္းလူပ်ိဳေပါက္ေလး ေက်ာ္ျမကို   “လီးစုပၡံ ရတာဒါပထမဆုံးလား ကြၽန္မရဲ႕ လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလး “  ဟုပြင့္လင္းစြာပင္ ဒဲ့ေမးခ်လိုက္ေလသည္။   လီးေတာင္အစုပ္ခံလိုက္ရၿပီမို႔ ေက်ာ္ ျမလဲေျပာရဲဆိုရဲရွိလာေလသည္။  “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာေမလး ပထမဆုံးပါ ေကာင္းးး ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရညက္သြားသလိုပဲ”  “ကဲဒါဆို ရွင္ကေတာ့ ေကာင္းသြားၿပီ ကြၽန္မေတာ့ မေကာင္းေသးဘူး ဒီတစ္ခါရွင္ကြၽန္မကိုလုပ္ ေပးရမဲ့အလွည့္”  “ကြၽန္ေတာ္ဘာျပန္လုပ္ေပးရမလဲ ဆရာေမလး “  “ရွင္တကယ္လုပ္ေပးရမွာေနာ္ ျငင္းရင္း ရွင့္ကိုေနာက္တစ္ခါဒါ မ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွလုပ္မေပးေတာ့ဘူး ကဲလာ ကုတင္ေပၚကဆင္း”  မိခ်ိဳခိုင္းသည့္အတိုင္း ေက်ာ္ျမကုတင္ေပၚကဆင္းလိုက္ေလ သည္။

ထိုအခါ မိခ်ိဳက ကုတင္ေပၚမွာလွဲလိုက္ၿပီး  “ကဲ ဒီတစ္ခါ ေစာေစာကရွင့္ကိုလုပ္ေပးသလိုပဲ ကြၽန္မကိုလဲ ျပန္လုပ္ေပး”   ေျပာရင္းဆို ရင္း မိခ်ိဳဒူးေထာင္ေပါင္ကားကာ ခါးကထဘီကို ဗိုက္ေပၚထိဆြဲတင္လိုက္ေလသည္။   ခါးကအနီေရာင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ပါ သူမကိုယ္တိုင္ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေလရာ မိခ်ိဳခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းမွာ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေလ ေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိန္လုံး ထဘီဝတ္လ်က္သားဖင္ႀကီးကိုသာ ခိုးၾကည့္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာ္ျမ။    ယခုေတာ့ ပုရိသမွန္သမွ်ကိုဆြဲေဆာင္ ႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ မိခ်ိဳခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို အဝတ္အစားကင္းမဲ့စြာျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။    မိခ်ိဳေပါင္ၾကားေခါင္း စိုက္ကာ အျပာစာအုပ္ေတြထဲမွာဖတ္ဖူးထားသည့္အတိုင္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ႏွင့္ မိခ်ိဳအဖုတ္ကိုယက္ေလ ေတာ့သည္။  တစ္ခါမွ အဖုတ္ယက္မေပးဖူးသည့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီမွာ အဖုတ္ယက္ခံရတာေပမဲ့ ေက်ာ္ျမ လွ်ာၾကမ္းႀကီး ႏွင့္ အဖုတ္ကိုထိုးယက္ေလရာ  မိခ်ိဳတစ္ေယယာက္ အဖုတ္ထဲကအသားကုန္ယားတက္လာၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးေတြေမွးစင္းကာ  တဟင္းဟင္းညည္းရင္းအရသာခံေနေလသည္။

ေက်ာ္ျမေခါင္းကဆံပင္ေတြကိုလဲ အားမလိုအားမရပြတ္သပ္ရင္း သူမေပါင္ၾကားထဲ ေက်ာ္ျမေခါင္းကိုဖိသြင္းထားေလသည္။     အေတာ္ေလးေကာင္းေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ေက်ာ္ျမအဖုတ္ယက္တာကို ရပ္လိုက္သည့္အတြက္ မိခ်ိဳအံ့ၾသသြားၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ  သူမေပါင္ၾကားမွာဒူးေထာက္ၿပီး သူမအဖုတၠိဳ ဒုံးက်ည္ႏွင့္ခ်ိန္သလို လီးႀကီးႏွင့္ခ်ိန္ထားသည့္ ေက်ာ္ျမကိုေတြ႕လိုက္ ေလသည္။  “ကိုေက်ာ္ျမ ရွင္မေကာင္းဘူးေနာ္ ရွင့္တုန္းကက်ေတာ့ ကြၽန္မၿပီးေအာင္စုပ္ေပးရတယ္ ရွင့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရွင္က ေသခ်ာလုပ္မေပးဘူးေပါ့ေလ”   မိခ်ိဳအဖုတ္ကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနရင္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ေသည့္ ေက်ာ္ျမ   “ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာ ေမလး ကြၽန္ေတာ္ဆရာမေလးဟာကိုျမင္ရေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ”   ဟုေျပာကာ မိခ်ိဳအဖုတ္ထဲ  သူ႔လီးႀကီးကိုေသခ်ာကိုင္ၿပီး စြတ္ခနဲထိုးသြင္းခ်လိုက္ေလသည္။  မိခ်ိဳအားခဲနေအာ္ရင္း နာက်င္မႈကိုခံစားလိုက္ရသည္။    မိုးက သဲႀကီးမဲႀကီး႐ြာေနသည့္အတြက္ မိခ်ိဳကအသံကိုေတာ့ ေဆးခန္းအျပင္ဘက္က ဘသူမွမၾကားႏိုင္။  “ကိုေက်ာ္ျမရယ္ျဖည္းျဖည္း လုပ္ပါ ကြၽန္မထြက္မေျပးပါဘူး ရွင္လိုးခ်င္ရင္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးရပါေသးတယ္”  မိန္းကေလးတန္မဲ့ ဗြင္းဗြင္းႀကီးေျပာခ်လိုက္သည့္  မိခ်ိဳ၏ညစ္တီးညစ္ပတ္စကားလုံးေတြေၾကာင့္ ေက်ာ္ျမ စိတ္ပိုထလာၿပီး သရဲသဘက္တစ္ေကာင္သဖြယ္စ္ၾလာကာ  “မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆရာမေလး ကြၽန္ေတာ္ဘလိုမွစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ”   ဟုေျပာရင္း လီးကိုအဆုံးထိေရာက္သြင္း အားကုန္ ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။

မိခ်ိဳေနရာမွာသာ တစ္ခါမွအလိုးမခံဖူးသည့္ အပ်ိဳမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆို ကြဲၿပဲသြားႏိုင္သည္။  ၿမိဳ႕ေဆး႐ုံမွာအလုပ္လုပ္တုန္း က ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး ဦးထြန္းခိုင္၏ တစ္လက္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမို႔သာ ေက်ာ္ျမလီးဒဏ္ကိုခံႏိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။  ဒါေတာင္သိပ္ သက္သာလွတာမဟုတ္။  ေတာသူေတာင္သားပီပီ ေက်ာ္ျမလီးကႀကီးလဲႀကီးသန္လဲသန္လွသည္။  မိခ်ိဳ လီးအဝင္လြယ္ေအာင္  ေပါင္ေတြကိုအတင္းၿဖဲကားေပးထားရသည္။  ေစာေစာက ေက်ာ္ျမအဖုတ္ယက္ေပးထားလို႔သာ အဖုတ္ထဲမွာကာမရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္ထြက္ေနၿပီး လီးဝင္ေခ်ာကာ မိခ်ိဳအနည္းငယ္ခံႏိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။  ေက်ာ္ျမကေတာ့ လူပ်ိဳ႐ိုင္းပီပီ အ႐ူးအမဲသားေကြၽးသလို  ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္စြတ္လိုးေလသည္။  အခ်က္ေလးငါးဆယ္ေလာက္ေစာင့္အၿပီးမွာ မိခ်ိဳ ေက်ာ္ျမလီးဒဏ္ကိုတျဖည္းျဖည္းခံႏိုင္လာ ၿပီး က်င့္သားရလာသည္။   သူမကိုယ္တိုင္ ေက်ာ္ျမက တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုးတိုင္း အလိုက္သင့္ေလးေနေပးကာ ကာမအရသာကို  ခံစားႏိုင္လာသည္။ အျပင္မွာ မိုး႐ြာလို႔ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနေပမဲ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မိန္းမလိုးဖူးသည့္ ေက်ာ္ျမခမ်ာေတာ့ ေခြၽးေတြ႐ႊဲ နစ္ေနသည္။   အဖ်ားေတာင္ ဘယ္ေရာက္လို႔ေရာက္သြားလဲမသိေတာ့။  ေနာက္ထပ္အခ်က္သုံးေလးဆယ္ေလာက္ေစာင့္အၿပီးမွာ ေတာ့ ေက်ာ္ျမေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့။

“ဆရာေမလး ကြၽန္ေတာ္မရေတာ့ဘူး ၿပီးေတာ့မယ္”  “အဲ့တာဆို ကြၽန္မထဲပဲၿပီးလိုက္ ရွင့္သုတ္ရည္ေတြ ကြၽန္မဟာထဲအကုန္ပန္း  ထည့္လိုက္” မိခ်ိဳကိုယ္တိုင္လဲ အလိုးအေဆာင့္သန္လွသည့္ ေက်ာ္ျမလီးႀကီးေၾကာင့္ ၿပီးခ်င္ေနေလၿပီ။  ေက်ာ္ျမလဲ တစ္ရစပ္ေဆာ င့္လိုးရင္း မိခ်ိဳအဖုတ္ထဲသုတ္ရည္ေတြပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။  ကြန္ဒုံးမစြပ္ထားသည့္ လီးႏွင့္ အလိုးခံရၿပီး အဖုတ္ထဲသုတ္ရည္ ေတြပန္းထည့္ခံရသည့္ အရသာက မိခ်ိဳအတြက္ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္။  ေက်ာ္ျမလဲ ပထမဆုံးမိန္းမလိုးဖူးတာမို႔ မိခ်ိဳအဖုတ္ထဲလီးကိုစိမ္ ထားရင္း အေမာေျဖေနေလသည္။  မိခ်ိဳကိုယ္တိုင္လဲ အနားယူေနရင္း အေမာေျပသြားေတာ့မွ   “ရွင့္လီးႀကီး ထုတ္ပါဦး ကိုေက်ာ္ျမ ရယ္ ကြၽန္မလဲ ကုတင္ေပၚကဆင္းဦးမယ္ ရွင္ကလိုးလို႔မဝေသးဘူးလား”  လို႔ေျပာရင္း ကုတင္ေပၚကဆင္းကာ အနားကအဝတ္စ တစ္စကိုယူၿပီး အဖုတ္မွာေပက်ံေနသည့္ ေက်ာ္ျမ၏သုတ္ရည္ေတြကို သန႔္ရွင္းသုတ္သင္ရေလသည္။  ေက်ာ္ျမလဲ သူစိတ္ထင္တို င္းလိုးတာခံထရသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးမိခ်ိဳကိုအခုမွ နည္းနည္းအားနာသြားသည္။  ဒါေပမဲ့ မိခ်ိဳ၏ပြင့္လင္းလွသည့္  ညစ္တီးညစ္ပတ္စကားလုံးေတြကိုေတာ့ ေက်ာ္ျမ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိသည္။  အျပာစာအုပ္ထဲမွာသာဖတ္ဖူးထားသည့္ စကားလုံးေတြကို  မိခ်ိဳလို ေခ်ာေခ်ာလွလွ ၿမိဳ႕ကသူနာျပဳဆရာမေလး၏ပါးစပ္ကေန နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်နပ္ သာယာေနမိသည္။

မိခ်ိဳ ထဘီကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပန္ဝင္ရင္း  “ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘသူ႔ကိုမွျပန္မေျပာရဘူးေနာ္ ကိုေက်ာ္ျမ ရွင္ျပန္ေျပာ လို႔ကေတာ့ ကြၽန္မ႐ြာလူႀကီးဆီမွာ ကိုေက်ာ္ျမ ကြၽန္မကိုမုဒိန္းက်င့္ၿပီး ရဲတိုင္ရင္သတ္ပစ္မယ္လို႔ ေျပာသြားပါတယ္လို႔တိုင္မွာေနာ္” ဟု ေက်ာ္ျမကိုတစ္ခါထဲႏႈတ္ပိတ္ထားေလသည္။   ေက်ာ္ျမလဲ ကုတင္ေပၚကဆင္းကာ ပုဆိုးကိုျပန္ဝတ္ရင္း   “စိတၡ္ပါဆရာေမလးရဲ႕  ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ္စားေပါက္ပိတ္သြားမွာေပါ့ ေနာက္လဲ ဒီလိုလုပႅိဳ့ေရသးတယၼလား ဆရာေမလး”   “ဒါေတာ့ရွင့္ပါးနပ္ မႈနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္ ရွင္လိမၼာရင္ေတာ့ရွင့္အတြက္ခ်ည္းပဲ ကဲအခုေတာ့ မိုးလဲတစ္ျဖည္းျဖည္းစဲလာၿပီ ရွင္ျပန္ေတာ့ေတာ္ၾကာ တစ္ျခား သူေတြရိပ္မိကုန္မယ္”  ေက်ာ္ျမလဲ မိုးအနည္းငယ္စဲသည္ႏွင့္ မိခ်ိဳဆီကထီးငွားကာ အိမ္သို႔ခပ္သြက္သြက္ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းေတာင္မစားႏိုင္။  အိပ္ယာထဲလွဲကာ ဆရာမေလးမိခ်ိဳႏွင့္ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ခဲ့သည့္အေၾကာင္းကို ျပန္လည္စၿမဳံ႕ ျပန္ေတြးေတာေနေလသည္။   ဒီညအတြက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမဂြင္းမထုႏိုင္ေတာ့။   ဆရာမေလးႏွင့္ ႏွစ္ခ်ီေတာင္ၿပီးခဲ့သည္မို႔ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံပီပီ ေတာ္ေတာ္ေမ်ာ့သြားေလသည္။  ၿပီးပါၿပီ….။