STAYHOMEစတေးဟုမ်း
ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး။ မထင်တာတွေက ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ် ။ အမေရိကန်ပြည် အရှေ့ဖျားက မြို့ကြီးတ မြို့မှာ မြန်မာလူမျိုး တက်နေဝန်း နဲ့ ဇနီး ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ နေနေကြတာ ဆယ်နှစ် မက ရှိနေပါပြီ ။ တက်နေဝန်းက အိုင်တီသမား တ ယောက် ဖြစ်သလို ဇွန်ပန်းခိုင်က ရုံးတရုံးမှာ စာရင်းကိုင် ( အကောင့်တင့် ) ဖြစ်သည် ။ အလုပ် နဲ့ အိမ် အိမ်နဲ့ အလုပ် အေးဆေးတဲ့ ဘဝ ခရီးလမ်းကြောင်း ထဲမှာ သူတို့ လင်မယား မျောပါနေခဲ့ကြရာက အပြောင်းအလဲတွေက ဖြစ်လာသည် ။ ပထမဆုံး တရုတ် နိုင်ငံ ဝူဟန်မြို့မှာ လင်းနို့ တို့ ကြွက်တို့ ခွေးတို့ ရောင်းချနေတဲ့ ဈေးတန်းလေးကို သတင်းတွေမှာ တွေ့ရပြီး သာမန်လူတွေမစားတဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ ဟာတွေကို စားကြလို့ ကိုရိုနာဗိုင်းရက်စ် ပိုး စတင် ကူးစက်လာသည် လို့ ရေးကြသားကြတာကို ဖတ်ကြရတယ် ။
တက်နေဝန်းတို့ အတွက်က မြန်မာပြည်က လာခဲ့တဲ့ မြန်မာတွေမို့ သိပ်တော့ မဆန်းလှဘူး ။ သူတို့လည်း ပရစ်ကြော်တို့ မြွေသား ဖွတ်သား ယုန်သား လယ်ကြွက်ကြော်တွေ စားခဲ့ဘူးကြတယ်လေ ခဏကြာတော့ ဝူဟန်မြို့မှာ ဇီဝ လက်နက် စမ်းသပ်တဲ့ နေရာ ကြီး ရှိပြီး အဲဒီကနေ ရောဂါပိုးတွေ ပေါက်ထွက် ပျံ့နှံ့လာတယ် လို့ ထပ် ကြားရပြန်တယ် ။ အဲဒီ သတင်းနဲ့အတူ ၁၉၈၁ မှာ ထုတ်ဝေ ခဲ့တဲ့ စာရေးဆရာ DEAN KOONTZ ရေးသားတဲ့ THE EYES OF DARKNESS စာအုပ်မှာ ၂၀၂၀ ခုနှစ် အချိန်လောက်ကို ရောက် ရင် ဝူဟန်က စက်ရုံကြီးမှာ လုပ်တဲ့ WUHAN 400 ဆိုတဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်က နိုင်ငံတွေကို ပျံ့နှံ့လိမ့်မယ် လို့ ရေးထားတယ် ဆိုတာကို အဲဒီ စာအုပ်ရဲ့ ဓါတ်ပုံ အတွင်းက စာသားတွေရဲ့ ပုံတွေ သတင်းတက်လာတယ် ။ လူသားတွေ ဖန်တီး ထားတဲ့ MEN MADE ဗိုင်းရပ်စ် ဖြစ်သည် လို့ ပြောတဲ့လူက ပြောတယ် ။
တကယ် ဟုတ်မဟုတ် တက်နေဝန်းတို့လ ည်း မသိ ။ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်မို့ ဒီသတင်းတွေကို ဖတ်တော့ ဖတ်မိတယ် ။ အရမ်းကြီး တော့ စိတ်မဝင်စားခဲ့ ။ ဘယ်လိုဘဲ ဝူဟန်မြို့မှာ ဖြစ်နေပေမယ့် အမေရိကန်ပြည်က လူတွေက သူတို့နဲ့ မဆိုင်သလို နေလျက်ပါဘဲ ။ ဒါပေမယ့် တချို့သော ပြည်နယ် မြို့တွေမှာ ရထားတွေအပေါ် ဘတ်စ်ကားတွေ အပေါ် တရုတ် လူမျိုးတွေနဲ့ တရုတ်နဲ့ တူသူ အာရှ သားတွေ အပေါ်ကို စော်ကား ရှုံ့ချတာတွေ ရှိနေတယ်ဆိုတာ လည်း သတင်းတွေ ထွက်လာပါတယ် ..။ တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ဒေသမှာတော့ ဒါတွေလည်း မဖြစ် မကြုံရဘူး ။ မတွေ့ရဘူး ။ တက်နေဝန်းရဲ့ ဇနီးချောလေး ဇွန်ပန်းခိုင် က မြန်မာပြည်ကို ဒါတွေ မ ဖြစ်ခင်ထဲက ထွက်သွားခဲ့လို့ တက်နေဝန်း အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ။ ဇွန်ပန်းခိုင်ရဲ့ မိဘတွေက အသက်ကြီးကြပြီ ။ ကျန်းမာရေးက သိပ် မကောင်းကြဘူး ။ အခု မိခင်ဖြစ်သူက ဆေးရုံတက်ရတယ် ။ ဇွန်ပန်းခိုင်လည်း မြန်မာပြည်ကို မပြန်တာ ကြာပြီ ။ မိဘတွေကို လိုအပ်တဲ့ ဆေးဝါးတို့ ငွေတို့ဘဲ လှမ်းပို့ပေးနေခဲ့တယ် ။
” ကိုကိုရေ..မေမေ့ဆီကို ဇွန် သွားလိုက်တော့မယ်… ရုံးက ခွင့်ယူခဲ့ပြီးပြီ…” လို့ ဇွန်ပန်းခိုင်က ပြောပြီး တက်နေဝန်းကို လေယာဉ် လက်မှတ် ဝယ်ခိုင်းတယ်။ တက်နေဝန်းလည်း အွန်လိုင်းမှာ ရှာဖွေပြီး ဝယ်ပေးလိုက်တယ် ။ ဇွန်ပန်းခိုင် က မသွားခင် တက်နေဝန်း ကို ရန်ကုန်က သူ့ညီမလေး ငုဝါခိုင် က မနီးမဝေးက မြို့ကြီးမှာ သင်တန်း လာတက်ရမှာ.. သူကတော့ ရန်ကုန်က အမေ့ဆီကို ပြေးရ ပြီ … ငုဝါခိုင် ရောက်လာခဲ့ရင် ကျွေးမွေး ဧည့်ခံလိုက်ပါ.. အနီးအနားကို လိုက်ပြပို့ပေးလိုက်ပါ လို့ မှာသွားတယ်။ ဇွန်ပန်းခိုင် သွား တုံးက အေးအေးဆေးဆေးဘဲ ။ မြန်မာပြည်မှာလည်း ဗိုင်းရပ်စ် လုံးဝကို မရှိသေးဘူး ။ သူသွားပြီး တပတ်လောက်မှာ ဇွန်ပန်းခိုင်ရဲ့ ညီမလေး ငုဝါခိုင် တက်နေဝန်းဆီကို ဖုန်းဆက်လာတယ် ။
” အကိုတက်ရေ..ငုဝါ ရောက်နေပြီ . . သင်တန်းတွေ တက်နေတယ်…သင်တန်းပြီးရင် အကိုတက်တို့ဆီကို လာခဲ့မယ်…. မမဇွန် တော့ ရန်ကုန် ရောက်နေပြီ… မေမေက ဆေးရုံက ဆင်းပြီ… သက်သာတယ်တဲ့… ငုဝါလည်း အကိုတို့ဖက် ခဏ လာပြီးတာနဲ့ ရန် ကုန်ကို ပြန်မယ်လေ ..” တဲ့ ။ တက်နေဝန်းလည်း “လာခဲ့ ငုဝါ အကို လာခေါ်ပေးမယ်…ဒီအနီးအနား မြို့တွေ အကို လိုက်ပို့ပေးမယ် . သင်တန်းတွေ ပြီးရင် ဖုန်းဆက်လိုက်နော်…..” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ ရန်ကုန်ကနေလည်း ဇွန်ပန်းခိုင်က
“ခွင့်ယူလိုက်နော်…ကိုကို . .ညီမလေး ကို ဂရုစိုက်လိုက်နော်…ကိုကို…” လို့ တက်နေဝန်းကို ဖုန်းဆက်တယ် ။ အလုပ်ကို ဖုန်းဆက် ပြီး ခွင့်ကြို ယူလိုက်တယ် ။ ငုဝါခိုင် သင်တန်းတွေ ပြီးသွားပြီးတဲ့နောက် တက်နေဝန်းဆီကို ဖုန်းဆက်တော့ တက်နေဝန်း ငုဝါခိုင် ရောက်နေတဲ့ မြို့ကို ကားနဲ့ မောင်းသွားပြီးခေါ်ပေးလိုက်တယ် ။ ငုဝါခိုင်နဲ့ မတွေ့တာ နှစ်တွေ ကြာခဲ့ပြီ ။ တက်နေဝန်းလည်း စိုပြေ ဝင်းပ လှပနေတဲ့ ခယ်မလေးကို ကြည့်ပြီး အံ့သြနေသည် ။ သူတို့ မြန်မာပြည်က မထွက်လာခင်က ငုဝါခိုင်သည် ကလေးသာသာ ဆယ်ကျော်သက်လေးဘဲလေ ။
အပြန်ခရီးမှာ တလမ်းလုံး ငုဝါခိုင်ရဲ့ စကားသံလေးတွေကို နားထောင်ခဲ့ရတယ် ။ ငုဝါခိုင်က တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ဝန်းဒေသကို စိမ်းလန်းစိုပြေတဲ့ သစ်ပင်တွေ သစ်တောတွေနဲ့မို့ သာယာလိုက်တာ လို့ ချီးမွမ်းလာတယ် ။ လမ်းဘေးမှာ ဒရယ်လေးတွေ ယုန် ကလေးတွေကိုလည်း တွေ့ရလို့ အရမ်းသဘောကျတယ် ။ စကား တပြောပြောနဲ့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာကြတယ် ။ ” ဒါ အကို တို့ အိမ်လေးဘဲ ငုဝါ . . “ ” ဟင် . . .” သူတို့ အိမ်ကလေးကို ငုဝါခိုင် တွေ့တော့ … ” ဟယ်…ကိုတက်တို့ မဇွန်တို့ အိမ်လေးက လှ လိုက်တာ.. သိပ် သာယာတာဘဲ.. ခြံလည်း ကျယ်တယ်” လို့ ပြောတယ် ။ အိမ်ရှေ့က ချယ်ရီပင်တွေက ဝေဝေဆာဆာ ပွင့်နေတာ ကို ငုဝါခိုင် သိပ်သဘောကျတယ် ။ ဆယ်လ်ဖီတွေ ဆွဲတော့တာဘဲ ။ အိမ်ပြန်ရောက်ကြပြီးတဲ့နောက် အချိန်ကို ကြည့်ပြီး ငုဝါခိုင် နဲ့ တက်နေဝန်းတို့ ရန်ကုန်က ဇွန်ပန်းခိုင် ဆီကို ဖုန်းခေါ်ကြတယ်။ ဇွန်ပန်းခိုင်က ” ရောက်တုံးရောက်ခိုက် လျောက်လည်နော် ညီမ လေး… အကိုတက်ကို အားမနာနဲ့ . သူ့ကို စားချင်တာ လိုက်ကျွေးခိုင်း..လိုချင်တာ ဝယ်ခိုင်း…”
လို့ သူ့ညီမ ငုဝါခိုင်ကို မှာတယ် ။ ချစ်ဇနီးလေး ဇွန်ပန်းခိုင်က မသွားခင် ထဲကလည်း သေသေချာချာ မှာထားခဲ့တယ် ။ ညီမလေးကို လိုက်ပြ လိုက်ကျွေးပါ လို့ ။ အခုလည်း ရန်ကုန်ကနေ ဖုန်းနဲ့ ထပ်ပြောပြန်တယ် ။ တက်နေဝန်း ဇနီးသည် မှာတဲ့အတိုင်း ငုဝါခိုင်ကို သူစားချင်တဲ့ အစားအသောက်တွေကို ဆိုင်တွေမှာ လိုက်ကွေးတယ် ။ အင်း….ညီမလေး ငုဝါခိုင်က စားရုံတင် မဟုတ်ဘူး.. သောက် လည်း သောက်တယ်……ဇွန်ပန်းခိုင်က သူ ဝိုင် နဲ့ ကော့တေးလ်တွေ အသောက်များတိုင်း ” ဇွန်တို့အမျိုးတွေက အရက်ကြိုက် တယ်… သောက်တယ်… ဘမျိုးဘိုးတူ ဆိုတာမျိုးပေါ့…..” လို့ ပြောလေ့ ရှိသလိုဘဲ ညီမလေး ငုဝါ လည်း အရက်ကို ကြိုက်ပုံရ တယ်။ သောက်ရင် ထပ်မှာခိုင်းပြီး အသောက်များသွားတဲ့အတွက် တက်နေဝန်း တယောက် မျက်လုံးပြူးသွားရတယ် ။ အင်းလေ.. သူက သုံးလေးရက် လောက်ဘဲ နေမှာဘဲ… နေတဲ့ရက်တွေမှာ ပျော်ပါစေ … ငါ့တာဝန် အတိုင်း သူ့ကို လိုက်ကျွေးလိုက်ပို့မယ်…. လို့ တက်နေဝန်း စဉ်းစားလိုက်တယ် ။
ဒါပေမယ့် အိမ်လေးထဲမှာ သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ခယ်မလေးရဲ့ အတိုအပြတ် အဟိုက်တွေ ဝတ်တဲ့ အကျင့် တွေကြောင့် တက်နေဝန်း တယောက် ရင်မောနေရတယ် ။ ပိုပြီး မျက်လုံးတွေ ပြူးရတာက အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အိမ်နေရင်း အဝတ် တွေ လဲပြီးတဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က ဘလောက်စ်လေးကို အတွင်းမှာ ရင်စည်း မပါဘဲ ဝတ်ပြီး ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။ ငုဝါ ခိုင်ရဲ့ ရင်သားတွေက မသေးဘူး ။ လုံးထွားပြီး သိသိသာသာကြီးတွေ ။ လမ်းလျောက်တဲ့အခါ ဒီ ရင်သားကြီးတွေက တငြိမ့်ငြိမ့် တ သိမ့်သိမ့် တုန်နေကြတယ် ။ ခက်ပြီ ။ တက်နေဝန်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှား နေတယ် ။ ခယ်မလေးကတော့ သီချင်းဖွင့်ပြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကနေတယ် ။ ကိုယ်က လှုပ်တော့ ရင်စိုင်တွေကပါ လှုပ်တော့တာပေါ့ ။ နောက်တနေ့မှာလည်း ရာသီဥတု ပူတယ် ဆိုပြီး ဘောင်းဘီ တိုလေး ဝတ်တာ ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီက ဂျင်းဘောင်းဘီလို ကြပ်ကြပ် မဟုတ်ဘဲ ပေါင်ရင်းနေရာတွေမှာ ပွပွကြီးမို့ ဆိုဖါမှာ ထိုင်ချ လိုက်တဲ့ အခါတွေမှာ ပေါင်ဂွဆုံနေရာကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရတတ်တော့ တက်နေဝန်း တယောက်စိတ်တွေ နိုးကြားဖေါက်ပြန်လာ ရတယ် ။
အမွှေး ပြောင်စင်အောင် ရိပ်သင်ထားတဲ့ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ တခြမ်းကို လျပ်တပျက် တွေ့လိုက်ရလို့ ။ ခက်တော့ ခက်နေပြီ ။ အနေမတတ်တော့ ဖြဲပြနေသလို ဖြစ်နေပြီ ။ အထိန်းမတတ် ဇိန်းဇတ်ဇတ်မို့ တက်နေဝန်း တယောက် ဒိန်းတပ်တပ်နဲ့ ရင်ထဲ နေလို့ မကောင်း ။ နောက် တရက်မှာ လိုက်ပြတာက မြို့ကြီး ထဲက ပြတိုက်တွေ ကျောက်တိုင်တွေ နဲ့ ပန်းခြံတွေ ။ ZOO ကို တော့ ငုဝါခိုင်က မသွားချင်ဘူး တဲ့ ။ မြစ်ကမ်း နဘေး က THE WHARF မှာ ညနေစာ ကျွေးတယ် ။ တိုက်အမြင့် တိုက်ခေါင်မိုး ပေါ် မှာ မြစ်ကမ်း ရှုခင်းကို မြင်နေရတဲ့ ဘားနဲ့ စားသောက်ဆိုင်ပေါ့ ။ ငုဝါခိုင် တယောက် ကော့က်တေးလ် ကောင်းကောင်းတွေနဲ့ တွေ့ပြီလေ ။
” အပေါ်ကနေ ကြည့်ရတာ အရမ်း သာယာတာဘဲနော် . . . အဖြူရောင် မော်တော်ဘုတ်လေးတွေကလည်း အများကြီး တန်းစီနေ ကြတယ် ..” ထပ် ထပ် မှာရင်း ယူရင်းနဲ့ တော်တော် မူးသွားတယ် ။ အပြန်မှာ ကျောက်တိုင်ပန်းခြံ ဘေးက လမ်းကလေးမှာ လမ်း လျောက်ကြတော့ ငုဝါခိုင် တယောက် တက်နေဝန်းကို ပုခုံးမှီလိုက် လက်မောင်းကို တွဲဖက်လိုက်နဲ့ တော်တော်လေး ရေချိန်ကိုက်နေ တယ် ။ သူနဲ့ကိုယ် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သလို သူကလည်း ရုပ်ကလေးက ချောချော ကိုယ်လုံး အဆက်အပေါက်ကလည်း တကယ့်ကို တောင့်တင်း လှပ အချိုးကကျ ဆိုတော့ တက်နေဝန်း ဒါတွေကို အနီးကပ် မြင်နေရတော့ စိတ်ရိုင်းတွေက ထကြွရတယ် ။ သွေး တွေ ဆူဝေလာတယ် ။
စိတ်ထိန်း…စိတ်ထိန်း …. တက်နေဝန်း မင်း စိတ်တွေကို ထိန်း . . . မဖြစ်သင့်ဘူး . . . ဆင်ခြင် . . ဆင်ခြင် …..အိမ် အဝင်မှာ ငုဝါခိုင် က အမူးလွန်နေတဲ့ အတွက် သူ့ကို ဖက်ထားပြီး ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ဝင်တဲ့အတွက် သူ အမြင်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရတဲ့ အလှအပကြီး နှစ်လုံး က သူ့ ရင်ဘတ်ကို ထိလိုက် ဖိလိုက်နဲ့ အစစ်အမှန် အထိအတွေ့တွေကို ပေးခဲ့တယ် ။ စကပ်ကလည်း တိုတိုကားကားလေးမို့ ပေါင် တန် ဖြူဖြူ လှလှတွေကလည်း မမြင်ချင် အဆုံး ။ ” ကဲ..တက်အိပ်တော့ ငုဝါ ….” လှေခါး အတိုင် တက်သွားတဲ့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ စကပ် တိုတိုကားကားလေးကြောင့် မမြင်အပ်တဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေရော ပင်တီ အနက်လေးကိုရော မြင်လိုက်ရတယ် ။ မျက်စိလွှဲ ပြီး အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းမှာဘဲ တီဗီ ကြည့်နေလိုက်သည် ။ ခုန မြင်လိုက်ရတာတွေက မျက်စိထဲက ထွက်ကို မထွက်ဘူး ။
တီဗီမှာ တရုတ်ပြည် ဝူဟန်မြို့ကြီး ခြောက်ကပ်နေတာတွေ လူတွေ ဆေးရုံမှာ အတုံးအရုံး သေကြတာတွေ ပြနေတယ် ။ နောက်ထပ် ထိတာက အီရန်နိုင်ငံ ။ အမေရိကန်မှာတော့ ကူးစက်သူတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ များလာပြီ တဲ့ ။ ပို့တ်လန် နဲ့ ဝါရှင်တန် ပြည်နယ် ဖက်မှာ စတွေ့နေရပြီ ။ တဖြည်းဖြည်း များလာပြီ ။ ခယ်မချောလေးနဲ့ ဝေးဝေးနေမယ် လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတဲ့အတိုင်း သူ ရှိနေတဲ့ အပေါ်ထပ်ကိုတောင် မတက်တော့ဘဲ အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါရှည်ပေါ်မှာဘဲ အိပ်လိုက်တယ် ။ အိပ်မက်တွေက ဆောင်းတွင်းလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဂယောက်ဂယက် နဲ့ ။ အိပ်မက်ထဲမှာ သူနဲ့ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်တို့ ဆိုဖါပေါ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့ ထပ်ရက်ကြီး ဖြစ်နေတာကို မိန်းမ ဇွန်ပန်းခိုင် တွေ့သွားလို့ အရစ်တွေ စွတ်စက် တက်တယ်လို့ မက်တယ် ။ ချွေးတွေပြန် ငြင်းဆန် အော်ဟစ်ရလို့ လန့်နိုးလာတယ် ။ အဝတ်မဲ့ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေက စွဲမက်စရာဘဲ ။ အိပ်မက်ကို မြင်ယောင်နေမိတယ် ။ အောက် က ငတိကလည်း မာကြောပြီး ထောင်နေတယ် ။
မနက် လေးနာရီဘဲ ရှိသေးတယ် ။ ရေအေးအေး တပုလင်း ယူသောက်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ အိပ်လို့ မရတော့ဘူး ။ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ် ။ ပြန်နိုးတော့ မနက် ရှစ်နာရီ ခွဲနေပြီ ။ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ဖို့ အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းဆီကို တက်ခဲ့ လိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းရဲ့ အိမ် အောက်ထပ်မှာက အိမ်သာ ရှိပေမယ့် ရေချိုးခန်းမရှိဘူး ။ လက်ဆေးဖို့ ကြွေခွက် ( Sink )ပါပေ မယ့် တက်နေဝန်းက ဒီ အိမ်သာအခန်းလေး ( POWDER ROOM )ကို ဧည့်သည် အတွက်ဘဲ ထားပြီး မျက်နှာသစ် သွားတိုက်တာ ကို အပေါ်ထပ်က ရေချိုးခန်းမှာဘဲ လုပ်တယ် ။ အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းလေးထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားရ တယ် ။ အဝင်ဝ ကြမ်းပြင်မှာ ပင်တီလေး တထည် ။ ဝတ်ပြီးသား ပင်တီလေး ပါ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ပင်တီ ဆိုတာ သေချာတာပေါ့ ။ တက်နေဝန်း ကောက်ယူလိုက်တဲ့အခါ အလိုလို နှာခေါင်းနားကို တေ့ပြီး ရှူလိုက်မိတယ် ။ ချက်ချင်းဘဲ ငါ ဘာလုပ်လိုက်ပါလိမ့် လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှားသွားပြီ လို့ ထင်လိုက်မိပြီး ကဗျာကရာ ပင်တီနက်လေးကို ဘေးက စင်ပေါ်ကို သူ ပစ်တင်လိုက်တယ် ။
ပင်တီလေးက ရလိုက်တဲ့ ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူ့စိတ်တွေကို ထောင်းကနဲ ကြွသွားစေတယ် ။ စောက်ပတ်နံ့…… တနေကုန် ဝတ် ထားတဲ့ ပင်တီ ဂွဆုံနေရာက စောက်ပတ် အနံ့ ။ သူ့ပေါင်ကြားက လီးက ချက်ချင်း ထောင်လာတယ် ။ မနက် အိပ်ရာက ထထချင်း ဆိုရင် လီးကလည်း အမြဲ တောင်တယ်လေ ။ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မျက်နှာသစ် တဘက် နဲ့ သုတ်ရင်း သူနဲ့ ဇွန်ပန်းခိုင်တို့ အိပ် တဲ့ အိပ်ခန်းဆီကို အသွား ငုဝါခိုင်ကို ပေးနေထားတဲ့ အိပ်ခန်းကို အဖြတ်မှာ တံခါးကို ဖွင့်ဟထားတာကြောင့် သူ အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိတဲ့အခါ သူ့စိတ်တွေ ဘလောင်ဆူသွားတယ် ။ ခယ်မလေး ငုဝါခိုင်ဟာ ထမီတခြား လူတခြား ဖြစ်နေပြီး ကွေးကွေး လေး အိပ်နေတာမို့ ဖင်တုံးဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးနဲ့ ဒီကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူတွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။ ငုဝါခိုင် အိပ်ရာထရင် စားဖို့ တက်နေဝန်း ဘရိတ်ဖတ်စ် လုပ်လိုက်တယ် ။ ကြက်ဥမွှေကြော်…..ဘေကင် နဲ့ အာလူးပြားကြော် လုပ်လိုက် တယ် ။ ပေါင်မုန့်တွေ မီးကင်လိုက်တယ် ။ ကော်ဖီက တအိုး တည်လိုက်တယ် ။ ခဏအကြာ လှေခါးက ဆင်းလာတဲ့ ခြေသံ ကြားရ တယ် ။
” အကိုတက်……အနံ့ မွှေးလိုက်တာ… ဘာတွေများ လုပ်နေတာလဲ….” ငုဝါခိုင် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာတယ် ။ လုပ်ပြန်ပြီ ။ တီ ရှပ် ပါးပါးလေးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ ဝတ်ထားလို့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက တင်းမို့လုံးင်္ကြနေကြပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက တီရှပ် အသားမှာ ထင်းနေကြတယ် ။ လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့ ။ ဒီနေ့တော့ မိုင် နှစ်ရာ လောက် ဝေးတဲ့ မြိုကလေး တမြို့ကို ငုဝါခိုင်ကို တက်နေ ဝန်း ခေါ်သွားလိုက်တယ် ။ အချောစား ခယ်မလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အတူတူ သွားရတာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာပါ ။ သူမူးချင်တာ မူးတတ် တာကို သိထားပြီမို့ သူ့ကို သောက်ပါ သောက်မလားလို့ တက်နေဝန်း မဖိတ်ခေါ်တော့ဘူး ။ ဒီအခါမှာ ငုဝါခိုင်က သူ့ဖါသာ အရက် မှာသောက်တယ် ။ ဒီမြို့လေးက ရှေးဟောင်း မြို့ကလေး ။ ဒေသခံ လူနီရိုင်းတွေဆီက အတင်းကြီး လုယူခဲ့တုံးက ခံတပ်တွေ အမြောက်တွေ နဲ့ ဒီမြေကို အရောက်လာခဲ့ ကြတဲ့ အချိန် သုံးတဲ့ သင်္ဘော ပုံစံတူကို ပြထားတယ် ။ ငုဝါခိုင်ကို လိုက်ပြ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ပေးတယ် ။ ဒါမှ ဇနီးချောလေး ဇွန်ပန်းခိုင်က သဘောကျမှာလေ ။
သင်္ဘော ရဲ့ ဝမ်းဘိုက်ထဲကို ဆင်းကြည့်ကြတော့ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ နေရာလေးကြောင့် ငုဝါခိုင် ချော်လဲတာ တက်နေဝန်းက သူ့ကိုယ် လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထိန်း ပေးလိုက်ရတယ် ။ ထွားအိတဲ့ ရင်စိုင်ကြီးတွေနဲ့ သူ့ရင်ဘတ် မိတ်ဆက်မိကြရပြန်ပြီ ။ သင်္ဘောပေါ် က ဆင်းခဲ့ ပြီးတဲ့နောက် ငုဝါခိုင် သေးအရမ်း ပေါက်ချင်လို့ အများသုံး အိမ်သာကို ပြေးရတယ် ။ အိမ်သာထဲက အထွက် သူက ” သေးထွက် သားတယ် အကိုတက်ရယ်….. ပင်တီ စိုသွားတယ်…..” လို့ ပြောပြီး စိုနေတဲ့ ပင်တီလေးကို အမှိုက်ပုံးထဲကို ပစ်လိုက် တာကို တက်နေဝန်း တွေ့လိုက်ရတယ် ။ ဒီနေ့နဲ့ နောက်နေ့တောင် မတူတော့ဘူး ။ Corona Virus ကလည်း စပြီး ပျံ့နှံ့နေပြီ ။ သေ တဲ့လူတွေ များသထက် များလာတယ် ။ အီတလီကတော့ ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး ။ သေတာ သောက်သောက်လဲ ။ လက်ဆေးကြပါ ဆိုတာ အထပ်ထပ် ကြေငြာနေတယ် ။
တက်နေဝန်းနဲ့ ငုဝါခိုင်တို့လည်း အပြင်က အစားတွေ မစားတော့ဘဲ ကိုယ့်ဖါသာဘဲ ချက်စားကြဖို့ တိုင်ပင်လိုက်ကြပြီး နှစ်ပတ်စာ လောက် ဈေးဝယ်ဖို့ ဈေးကို သွားကြတယ် ။ ဈေးတွေမှာ ဖရိုဖရဲတွေ ဖြစ်နေပြီ ။ အိမ်သာသုံး TOILET PAPER လုံးဝ ပြတ်သွား တယ် ။ ဆန်အိတ်တွေ မရှိတော့ ။ အကုန်ပြောင်နေတယ် ။ လူတွေက စစ်ဖြစ်နေတဲ့ တိုင်းပြည်လို ဟိုပြေးဒီပြေး ။ စိတ်တွေ မရှည် ကြ ။ ဆဲကြ အော်ကြ ။ အသားငါး နဲ့ ဆီပုံးတွေ ကြက်သွန် ခရမ်းချဉ်သီး ကြက်ဥ အကုန် ဝယ်လာတယ် ။ ငုဝါခိုင်ကတော့ အရက် ပုလင်း ဝိုင်ပုလင်းတွေ ဒါဇင်လိုက် ဆွဲလာတယ်။ အင်း… ရင်လေးစရာဘဲ ။ သူ သောက်တော့မယ်လေ ။ NEW YORK နဲ့ NEW ORLEANS မြို့တွေမှာ ကူးစက်နှုံးက အရမ်း မြန်တယ် ။ ဗြုံးဆို ကူးစက်သူတွေ တပုံကြီး ဖြစ် ဆေးရုံတွေ မနိုင် ဖြစ်ကုန်တယ် ။ STAY HOME အိမ်မှာဘဲ နေကြဖို့ ပြောနေကြတယ် ။ လေကြောင်းလိုင်းတွေလည်း ရပ်ဆိုင်းကုန်တယ် ။
ဒီအတိုင်း ဆိုရင် မြန်မာပြည် ရောက်နေတဲ့ မိန်းမလည်း ဒီ ပြန်လာဖို့ မသင့်တော်..ဒီက ခယ်မလေးလည်း မြန်မာပြည်ကို ပြန်ဖို့ မလွယ် ဖြစ်နေပြီ ။ အပျော်စီး သင်္ဘောတွေက ခရီးသည်တွေလည်း အကုန်နီးပါး ဗိုင်းရပ်စ် ကူးစက်ကုန်တယ် ။ လေယာဉ်စီးဖို့ လည်း ကြေက်စရာ ဖြစ်လာတယ် ။ LOCK DOWN တွေ လုပ်ကုန်တယ် ။ သေနှုံးတွေ ပိုပို မြင့်တက်လာတယ် ။ ဆေးရုံတွေမှာ လူနာတွေ ပြည့်ကြပ်နေတယ် ။ တက်နေဝန်းတို့ နေတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူနာတင်ကားတွေ အတချိန်လုံး ရောက်လာနေတယ်။ ကပ် ဆိုးကြီး နဲ့ ရင်ဆိုင်နေကြရပြီ ။ ဇွန်ပန်းခိုင်က ဖုန်းဆက်တယ် ။ သူလည်း ပြန်မလာနိုင်သေးသလို ငုဝါလည်း အဲဒီမှာဘဲ နေနေပါ ..တဲ့ ။ တက်နေဝန်းတော့ ငုဝါခိုင်နဲ့ အိမ်ထဲ အောင်းနေရပြီ ။ အိမ်ကလေးထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ။ ဟိုတယောက်ကလည်း ဖေါ်ချင် ပြ ချင် ။ မလုံ့တလုံနဲ့ ။ ဒီတယောက်ကလည်း နဂိုထဲက ခပ်ထန်ထန် ။ မိန်းမ မရှိလို့လည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတယ် ။ နီးနီးကပ်ကပ် ။ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်း ညိတော့မယ် ။
ငုဝါခိုင်လည်း တက်နေဝန်းနဲ့ ပိုပြီး ရင်းနှီးလာတော့ အပြောအဆိုတွေ ပိုပြီး ပွင့်လင်းလာသလိုဘဲ ..။ အနေအထိုင်ကလည်း အရင် ထက် ပိုပြီး ရဲတင်းလာတယ် ။ တရက်မှာ တက်နေဝန်း အိပ်ရာက မထခင် ငုဝါခိုင် မီးဖိုထဲ ဆင်းပြီး ကြော်လှော်နေတယ် ။ တက်နေ ဝန်း ဆင်းသွားတော့ တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားသွားတယ် ။ ငုဝါခိုင်က ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ ချည်သား တီရှပ် အဖြူ ပွပွကြီးကို တထပ် ထဲ ဝတ်ထားသလို အောက်ပိုင်းမှာက ပင်တီ အနွမ်းလေးနဲ့ ။ မလုံ့တလုံနဲ့ ဟင်းချက်နေတဲ့ ငုဝါခိုင် က ” အကိုတက်…..ကြိုက် လား…..” လို့ မေးလိုက်တာက ချက်နေတဲ့ ထမင်းကြော်ကို ပြောတာလား သူ့ ပင်တီလေးနဲ့ ပုံကို ပြောတာလား မသဲကွဲပါဘူး ။ အိုး ….အွန်လိုင်း လူမှုကွန်ယက် စာမျက်နှာမှာ တွေ့ရတဲ့ နံမည်ကျော် မြန်မာမော်ဒယ် မင်းသမီးကိုများ အားကျလို့ လုပ်လေသလား … ငု ဝါခိုင်ရယ် ။ တခါတခါ တက်နေဝန်း စိတ်တွေက ထိန်းချုပ်လို့ မရချင်တော့ ။
ရောဂါ ပျံ့နှံ့မှုတွေကြောင့် အိမ်တွင်းအောင်းနေရတဲ့ အချိန် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးကလည်း စားရမှာလည်း အခက် ။ မစား ဘဲ နေရတာလည်း တော်တော် ခက်တယ် ။ သူ့ဖက်ကတင် ဒီလို စိတ်တွေ ဖြစ်နေသလား ။ ငုဝါခိုင်ကလည်း သူ့ကို အရင်ကထက် ကပ်သလိုဘဲ ။ ညဖက် တီဗီ ထိုင်ကြည့်ကြရင် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ဖက်ကို တိုးကပ်လာတတ်တယ် ။ သူ့လက် မောင်းတွေကို လက်ဖက်တယ် ။ ကိုင်တယ် ။ တခါတခါ ပုခုံးကို လာမှီတယ် ။ သိပ် နီးကပ်လွန်းတော့ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့တွေကို ရလို့ စိတ်တွေ ခြောက်ခြားတယ် ။ ကတုန်ကရင် ဖြစ်လာတယ် ။ အောက်က ငတိကလည်း ဘာတောင်သလဲ မမေးနဲ့ ။ ကြီးကောင်ကြီးမား နဲ့ အိမ်သာထဲ ဝင်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာ ဆယ်ကြိမ် မကတော့ ။ မနက် ဆိုရင် ထချင်တဲ့ အချိန်မှ ထကြတယ် ဆိုတော့ ညဖက် ဆိုရင် လည်း အိပ်ချင်တဲ့ အချိန်ကျမှ အိပ်ကြတယ် ။ ဒီနေ့ညတော့ ညနေစောင်းထဲက မိုးတွေက အကြီးအကျယ် ရွာတယ် ။ လေမုန်တိုင်း ဝင်တယ် လို့ သတင်းမှာ ပြောတာ ကြားလိုက်သလိုဘဲ ။
ငုဝါခိုင်က စောင်လေး ခြုံပြီး တက်နေဝန်းရဲ့ ဘေးမှာ တီဗီ ထိုင်ကြည့်တယ် ။ စီအင်အင် ကြည့်လွန်းလို့ စိတ်တွေ ညစ်လာကြတယ် ။ ရောဂါ ကူးစက်တာတွေ သေတာတွေ ဆေး မရှိတာတွေ ကိုဘဲ တွေ့နေ ကြားနေရတယ် ။ ဒါကြောင့် “အကို တက်ရယ်…. ပျော် စရာလေး ကြည့်ကြရအောင်” လို့ ငုဝါ ခိုင်က ပြောလာတယ် ။ တက်နေဝန်း အနားကိုလည်း တအား ကပ်ထိုင်လာတယ် ။ ခက်ပြီ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက အိကနဲ လာထိတယ် ။ စောင်ကို တက်နေဝန်းကိုပါ ခြုံခိုင်းလိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းက စီးရီး အဟောင်း FRIENDS ကို ပြန်ကြည့်တယ် ။ ငုဝါခိုင် အော်ရယ်တယ် ။ ပြီးတော့ တက်နေဝန်းကို တအား ဖက်တယ် ။ စောင်ခြုံထဲ မှာ သူ့လက်တဖက်က တက်နေဝန်းရဲ့ ပေါင်တဖက်ကို လာကိုင်တယ် ။
အိုး…..သီးခံနိုင်တဲ့ ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အတိုင်းအတာကို ကျော်သွားပြီ ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ပေါင်ကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်နဲ့ တောင်နေတဲ့ သူ့ထိပ်ဖူး ကြီးက လက်သုံးလုံးတောင် မဝေးဘူး ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ။ တက်နေဝန်း ထိုင်ရာက ထလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ် ကို တက်ခဲ့လိုက်တယ် ။ ရေချိုးပစ်လိုက်ရင် ဒီစိတ်ရိုင်းတွေ ကျသွားမယ် လို့ ထင်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ် ပစ်လိုက်ပြီး ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်တယ် ။ ရေပန်းအောက်ကို ဝင်သွားမယ့်အချိန် ဟိုတနေ့က စင်လေးပေါ်ကို ပစ်တင်ခဲ့မိတဲ့ငုဝါခိုင်ရဲ့ ပင်တီလေးကို မြင်လိုက်တယ် ။ လက်က အလိုလို ကောက်မိသွားပြန်တယ် ။ နှာခေါင်းကို တေ့ပြီးလည်း ရှူလိုက်မိတယ် ။ အိုး… ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက ထောင်းကနဲ ။ အောက်က ငတိက မာတာမှ သံချောင်း ဘဲ ။ မတ်နေတာကလည်း ဒုံးပျံကြီးတစင်းလို ။
ပင်တီလေးကို ရှူတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ဝင်လိုက်တယ် ။ မျက်စိစုံပိတ်ပြီး ခေါင်းကိုမော့ထားရင်း ရေချိုးနေတဲ့ အချိန် အနောက်က အသံလိုလို ကြားလိုက်မိလို့ စောင်းငဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အနောက်ကို လာရပ်လိုက်တဲ့ ငုဝါခိုင်ကို တွေ့လိုက်ရ တယ် ။ “ဟင် . . .” ငုဝါခိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ် ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် ရှိမနေဘူး ။ ကိုယ်တုံးလုံး နစ်ကက်ကြီး ။ ” အကို တက် …ငုဝါရဲ့ ပင်တီကို ရှူနေတာ တွေ့လိုက်တယ် … ဘာလို့ ပင်တီကို ရှူမလဲ….. လူကို ရှုနိုင်တာဘဲကို…….” ငုဝါခိုင်က တက်နေ ဝန်းကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်တယ် ။ ထွားအိတဲ့ နို့ကြီးတွေက တက်နေဝန်းရဲ့ ကျောပြင်ကို အိကနဲ ဖိကပ်လာတယ် ။ ငုဝါ ခိုင်က သူ့လည်ဂုတ်ကို နမ်းနေတုံး လက်တဖက်က အနောက်ကနေ အရှေ့ပေါင်ကြားကို ရောက်လာလို့ တက်နေဝန်း တွန့်ကနဲ တုန် သွားတယ် ။ မာကြောတင်းထွား မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ သူ့ လုံးပတ်တုတ်တုတ်နဲ့ လီးကြီးကို ငုဝါခိုင်က ဖွဖွလေး ပွတ်သပ် ကိုင်ဆုပ် လိုက်ပါပြီ ။
” မသင့်တော်ဘူး ထင်တယ်..ငုဝါ…..” ” ဒီမှာ အကိုတက်နဲ့ ငုဝါ နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိတာ… ဘယ်သူ သိတာလိုက်လို့…..” လီးကို ပွတ်သပ်နေတယ် ။ ထိပ်ဖူး ဒစ်ကားကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက် နယ်လိုက် နဲ့ ။ ” ငုဝါကို ရှူချင်လား…..လာ လေ….ပင်တီကိုကျတော့ ရှူနေပြီး . . . “ ငုဝါခိုင်က ရေချိုးခန်း နံရံကို မွျှကာ ပေါင်ကား ရပ်လိုက်ပြီး တက်နေဝန်းကို လက်တွေ ကနေ ဆွဲချပြီး ပေါင်ကြားမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ် ။ တက်နေဝန်းလည်း ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲ ခေါင်းအပ်လိုက်ရင်း မို့ဖေါင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စပြီး နမ်းလိုက်တယ် ။ ” အင်…ဟင့်……….” အကွဲကြောင်းကြီးကို သူ နမ်း ရှိုက်လိုက်တယ် ။ နှာခေါင်းထိပ်နဲ့ ထိုးတယ် ။
” အို…ကိုတက်ရယ်……ဟင်း…. ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ငုဝါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး… ဒါ ထိပ်တန်း လှို့ဝှက်ချက်…” ငုဝါခိုင်က ခါးလေး ကို ကော့ပေးလိုက်တယ် ။ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပိုမို့မောက်လာတယ် ။ တက်နေဝန်း နမ်းရှုံ့ရုံမက လျာကို ထုတ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ယက်လိုက်တယ် ။ ” အိုး…….အို…….အာ………အင်း . .” ငုဝါခိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေး မော့ ပါးစပ်လေး ဟပြီး ညည်း လိုက်တဲ့ အသံလေးပါ ။ နူးညံ့တဲ့ နီညိုညို နှုတ်ခမ်းသား ထူတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ယက်လိုက်မိတယ် ။ လက်တွေကလည်း ဖင်တုံးအိ အိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်မိတယ် ။ ” အား……အား…….အား……ရှီး……အာ့… အိုး… အိုး . . . .အူး . . “ ငုဝါခိုင်ရဲ့ လက်တွေက တက်နေဝန်းရဲ့ ဆံပင်တွေကို တအား ဆွဲထားကြတယ် ။ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေက စောက်ဖုတ်ကို သဲသဲမဲမဲ ယက်နေတဲ့ အချိန်မှာ အပေါ်ကို ဆန့်တန်းပြီး ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကိုလှမ်းကိုင် ညှစ်ထားမိရတယ် ။ စိတ်တွေကို လွှတ်လိုက်မိပြီ ။ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်တော့ ။ သူက လျာနဲ့ ယက်နေတဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က ကော့ကော့ပြီး သူ့မျက်နှာနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ် နေပြီ ။ ပါးစပ်ကလည်း မပီမသ အော်ညည်းနေတာ အကျယ်ကြီး ။
” ငူဝါ လိုချင်ပြီ…ငုဝါ တအား ယားနေပြီ….အို… အထဲက ယားတာ အရမ်း….အကိုတက်….. အိပ်ရာထဲ သွားကြစို့ကွာ….” လို့ ပြောနေတဲ့ ငုဝါခိုင်ကြောင့် တက်နေဝန်း ရေချိုးခန်းထဲကနေ အိပ်ခန်းထဲကို ရွှေ့လိုက်ရတယ် ။ ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်တော့ ငုဝါခိုင် က တက်နေဝန်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းချလိုက်တယ် ။ ရေမြုပ်မွေ့ယာကြီး အပေါ်ကို သူ ပက်လက် ကျသွားတဲ့အချိန် ကျားရိုင်းမ လေး တကောင်လို ငုဝါခိုင်က သူ့ကိုပေါ်ကို ခွတက်လာတယ် ။ ငုဝါခိုင်သည် အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့ ကောင်မလေးဘဲ ။ သူ့တန်ဆာကို လက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး သူ့စောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်တယ်။ လုပ်တာကိုင်တာက ကျွမ်းနေတယ် ။ တန်ဆာပေါ်ကို ဖိထိုင်ချတာက အရမ်း ကြီး မဟုတ်ဘူး ။ ထိန်းပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး ထိုင်ချလိုက်တာ ။ လုပ်နေကျ အလုပ်တခုလို ။ ” အို . . .” ငုဝါခိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး မ ဟတဟနဲ့ အသံလေး ထွက်သွားတယ် ။ တင်းတင်းစီးစီး အထိအတွေ့နဲ့ တန်ဆာက ငုဝါခိုင်ရဲ့ အထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တထစ်ထစ် နဲ့ ရောက်သွားတယ် ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ဆုပ်လိုက်တဲ့အချိန် ငုဝါခိုင်က ဖင်ကြီးတွေ တကြွကြွနဲ့ အပေါ်က ဖိချနေပြီ ။
” အင်း…..အီး….ဟင်း…….အိုး .ကို… ကိုတက်…. အိုး . . ဟင်း. . .အား….အင်း . ..” ငုဝါခိုင်ရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တုန်ခါနေတယ် ။ ငု ဝါခိုင် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါပြီး ဖိချနေတယ် ။ အပေါ်ကနေ လိုးနေတယ် ။ မြင်းစီးနေတဲ့ ကောင်းဘွိုင်မလေးရဲ့ စောက် ဖုတ်ထဲ သူ့တန်ဆာချောင်း ဝင်ထွက်နေတဲ့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အရသာက တအားကို ငြိမ့်နေတယ် ။ ” အို…ကောင်း တယ်…..ကောင်းတယ်….ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ..ကိုတက်ရယ်….အို… ကိုတက်စာက တကယ် ကြီးတယ်ကွာ…… ရှီး…….. ရှည် လဲ ရှည်တယ် . .” ငုဝါခိုင် စိတ်ကြိုက် အပေါ်ကနေပြီးတဲ့နောက် နေရာချင်း လဲလိုက်ကြပါတယ် ။ ဒီအခါ တက်နေဝန်းရဲ့ အလှည့် ။ ငုဝါခိုင်ရဲ့ ခြေထောက်တွေကို သူ့ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်ပြီး အပြတ်ကြုံးပြီ ။ ကျစ်လစ် သန်မာတဲ့ တက်နေဝန်းရဲ့ ဆောင့်အားနဲ့ သက်လုံကောင်းတာတွေကြောင့် အချက် တရာကျော် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုး အပြီး ငုဝါခိုင် အထွဋ်အထိပ်ကို တက်ရောက်သွားပါ တယ် ။
” အို…ကောင်းလိုက်တာ ကိုတက်ရယ် . . . အင်…. အင်…….ဟင်း . . .တအား….တအား ကောင်း….. ကောင်းသွား…..” တက်နေ ဝန်းလည်း ငုဝါခိုင် လမ်းဆုံး ရောက်သွားလို့ ကျေနပ်တယ် ။ သူမကောင်းသေးဘဲ မပြီးသေးဘဲ ကိုယ် မပြီးသွားချင်ဘူး ။ ငုဝါခိုင်နဲ့ တညလုံး တချီပြီး တချီ လိုးကြတယ် ။ နွားသိုးကြိုးပြတ် လို့ ပြောမလား ။ နွားငတ်ရေကျ လို့ ပြောမလား ။ လိုးလိုက်ကြတာ ဆက်တိုက် ။ ကိုဗစ် ၁၉ ဗိုင်းရပ်စ် ကပ်ရောဂါကြီးကြောင့် အိမ်တွင်းပုန်းရလို့ ခယ်မချောလေးကို ကောင်းကောင်း လိုးနေရတဲ့ သူ့ အဖြစ်ကို တက်နေဝန်း မယုံကြည်နိုင်အောင်ပါဘဲ။ စတေးဟုမ်းက ကြာဦးမယ်တဲ့ ။ ခယ်မချော လေးရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့နေတဲ့ တက်နေဝန်းသည် စောစောကဘဲ လူမှုကွန်ယက် စာမျက်နှာမှာ STAY HOME is GOOD!!!!!လို့ ရေးသားခဲ့ပါတယ် ။ အားလုံး ဘေးလွတ် ကျန်းမာကြပါစေ
Zawgyi
STAYHOMEစေတးဟုမ္း
ဒီလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါဘူး။ မထင္တာေတြက ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ ။ အေမရိကန္ျပည္ အေရွ႕ဖ်ားက ၿမိဳ႕ႀကီးတ ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳး တက္ေနဝန္း နဲ႔ ဇနီး ဇြန္ပန္းခိုင္တို႔ ေနေနၾကတာ ဆယ္ႏွစ္ မက ရွိေနပါၿပီ ။ တက္ေနဝန္းက အိုင္တီသမား တ ေယာက္ ျဖစ္သလို ဇြန္ပန္းခိုင္က ႐ုံးတ႐ုံးမွာ စာရင္းကိုင္ ( အေကာင့္တင့္ ) ျဖစ္သည္ ။ အလုပ္ နဲ႔ အိမ္ အိမ္နဲ႔ အလုပ္ ေအးေဆးတဲ့ ဘဝ ခရီးလမ္းေၾကာင္း ထဲမွာ သူတို႔ လင္မယား ေမ်ာပါေနခဲ့ၾကရာက အေျပာင္းအလဲေတြက ျဖစ္လာသည္ ။ ပထမဆုံး တ႐ုတ္ ႏိုင္ငံ ဝူဟန္ၿမိဳ႕မွာ လင္းႏို႔ တို႔ ႂကြက္တို႔ ေခြးတို႔ ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ေဈးတန္းေလးကို သတင္းေတြမွာ ေတြ႕ရၿပီး သာမန္လူေတြမစားတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ဟာေတြကို စားၾကလို႔ ကို႐ိုနာဗိုင္းရက္စ္ ပိုး စတင္ ကူးစက္လာသည္ လို႔ ေရးၾကသားၾကတာကို ဖတ္ၾကရတယ္ ။
တက္ေနဝန္းတို႔ အတြက္က ျမန္မာျပည္က လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြမို႔ သိပ္ေတာ့ မဆန္းလွဘူး ။ သူတို႔လည္း ပရစ္ေၾကာ္တို႔ ေႁမြသား ဖြတ္သား ယုန္သား လယ္ႂကြက္ေၾကာ္ေတြ စားခဲ့ဘူးၾကတယ္ေလ ခဏၾကာေတာ့ ဝူဟန္ၿမိဳ႕မွာ ဇီဝ လက္နက္ စမ္းသပ္တဲ့ ေနရာ ႀကီး ရွိၿပီး အဲဒီကေန ေရာဂါပိုးေတြ ေပါက္ထြက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာတယ္ လို႔ ထပ္ ၾကားရျပန္တယ္ ။ အဲဒီ သတင္းနဲ႔အတူ ၁၉၈၁ မွာ ထုတ္ေဝ ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ DEAN KOONTZ ေရးသားတဲ့ THE EYES OF DARKNESS စာအုပ္မွာ ၂၀၂၀ ခုႏွစ္ အခ်ိန္ေလာက္ကို ေရာက္ ရင္ ဝူဟန္က စက္႐ုံႀကီးမွာ လုပ္တဲ့ WUHAN 400 ဆိုတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္က ႏိုင္ငံေတြကို ပ်ံ႕ႏွံ႔လိမ့္မယ္ လို႔ ေရးထားတယ္ ဆိုတာကို အဲဒီ စာအုပ္ရဲ႕ ဓါတ္ပုံ အတြင္းက စာသားေတြရဲ႕ ပုံေတြ သတင္းတက္လာတယ္ ။ လူသားေတြ ဖန္တီး ထားတဲ့ MEN MADE ဗိုင္းရပ္စ္ ျဖစ္သည္ လို႔ ေျပာတဲ့လူက ေျပာတယ္ ။
တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ တက္ေနဝန္းတို႔လ ည္း မသိ ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ ဒီသတင္းေတြကို ဖတ္ေတာ့ ဖတ္မိတယ္ ။ အရမ္းႀကီး ေတာ့ စိတ္မဝင္စားခဲ့ ။ ဘယ္လိုဘဲ ဝူဟန္ၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အေမရိကန္ျပည္က လူေတြက သူတို႔နဲ႔ မဆိုင္သလို ေနလ်က္ပါဘဲ ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ ရထားေတြအေပၚ ဘတ္စ္ကားေတြ အေပၚ တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္နဲ႔ တူသူ အာရွ သားေတြ အေပၚကို ေစာ္ကား ရႈံ႕ခ်တာေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ လည္း သတင္းေတြ ထြက္လာပါတယ္ ..။ တက္ေနဝန္းတို႔ ေနတဲ့ ေဒသမွာေတာ့ ဒါေတြလည္း မျဖစ္ မႀကဳံရဘူး ။ မေတြ႕ရဘူး ။ တက္ေနဝန္းရဲ႕ ဇနီးေခ်ာေလး ဇြန္ပန္းခိုင္ က ျမန္မာျပည္ကို ဒါေတြ မ ျဖစ္ခင္ထဲက ထြက္သြားခဲ့လို႔ တက္ေနဝန္း အိမ္မွာ တေယာက္ထဲ ။ ဇြန္ပန္းခိုင္ရဲ႕ မိဘေတြက အသက္ႀကီးၾကၿပီ ။ က်န္းမာေရးက သိပ္ မေကာင္းၾကဘူး ။ အခု မိခင္ျဖစ္သူက ေဆး႐ုံတက္ရတယ္ ။ ဇြန္ပန္းခိုင္လည္း ျမန္မာျပည္ကို မျပန္တာ ၾကာၿပီ ။ မိဘေတြကို လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါးတို႔ ေငြတို႔ဘဲ လွမ္းပို႔ေပးေနခဲ့တယ္ ။
” ကိုကိုေရ..ေမေမ့ဆီကို ဇြန္ သြားလိုက္ေတာ့မယ္… ႐ုံးက ခြင့္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ…” လို႔ ဇြန္ပန္းခိုင္က ေျပာၿပီး တက္ေနဝန္းကို ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ဝယ္ခိုင္းတယ္။ တက္ေနဝန္းလည္း အြန္လိုင္းမွာ ရွာေဖြၿပီး ဝယ္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဇြန္ပန္းခိုင္ က မသြားခင္ တက္ေနဝန္း ကို ရန္ကုန္က သူ႔ညီမေလး ငုဝါခိုင္ က မနီးမေဝးက ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ သင္တန္း လာတက္ရမွာ.. သူကေတာ့ ရန္ကုန္က အေမ့ဆီကို ေျပးရ ၿပီ … ငုဝါခိုင္ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံလိုက္ပါ.. အနီးအနားကို လိုက္ျပပို႔ေပးလိုက္ပါ လို႔ မွာသြားတယ္။ ဇြန္ပန္းခိုင္ သြား တုံးက ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဗိုင္းရပ္စ္ လုံးဝကို မရွိေသးဘူး ။ သူသြားၿပီး တပတ္ေလာက္မွာ ဇြန္ပန္းခိုင္ရဲ႕ ညီမေလး ငုဝါခိုင္ တက္ေနဝန္းဆီကို ဖုန္းဆက္လာတယ္ ။
” အကိုတက္ေရ..ငုဝါ ေရာက္ေနၿပီ . . သင္တန္းေတြ တက္ေနတယ္…သင္တန္းၿပီးရင္ အကိုတက္တို႔ဆီကို လာခဲ့မယ္…. မမဇြန္ ေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္ေနၿပီ… ေမေမက ေဆး႐ုံက ဆင္းၿပီ… သက္သာတယ္တဲ့… ငုဝါလည္း အကိုတို႔ဖက္ ခဏ လာၿပီးတာနဲ႔ ရန္ ကုန္ကို ျပန္မယ္ေလ ..” တဲ့ ။ တက္ေနဝန္းလည္း “လာခဲ့ ငုဝါ အကို လာေခၚေပးမယ္…ဒီအနီးအနား ၿမိဳ႕ေတြ အကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ . သင္တန္းေတြ ၿပီးရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္…..” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ။ ရန္ကုန္ကေနလည္း ဇြန္ပန္းခိုင္က
“ခြင့္ယူလိုက္ေနာ္…ကိုကို . .ညီမေလး ကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္ေနာ္…ကိုကို…” လို႔ တက္ေနဝန္းကို ဖုန္းဆက္တယ္ ။ အလုပ္ကို ဖုန္းဆက္ ၿပီး ခြင့္ႀကိဳ ယူလိုက္တယ္ ။ ငုဝါခိုင္ သင္တန္းေတြ ၿပီးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ တက္ေနဝန္းဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ တက္ေနဝန္း ငုဝါခိုင္ ေရာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ကားနဲ႔ ေမာင္းသြားၿပီးေခၚေပးလိုက္တယ္ ။ ငုဝါခိုင္နဲ႔ မေတြ႕တာ ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ၿပီ ။ တက္ေနဝန္းလည္း စိုေျပ ဝင္းပ လွပေနတဲ့ ခယ္မေလးကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနသည္ ။ သူတို႔ ျမန္မာျပည္က မထြက္လာခင္က ငုဝါခိုင္သည္ ကေလးသာသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးဘဲေလ ။
အျပန္ခရီးမွာ တလမ္းလုံး ငုဝါခိုင္ရဲ႕ စကားသံေလးေတြကို နားေထာင္ခဲ့ရတယ္ ။ ငုဝါခိုင္က တက္ေနဝန္းတို႔ ေနတဲ့ ရပ္ဝန္းေဒသကို စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ သစ္ပင္ေတြ သစ္ေတာေတြနဲ႔မို႔ သာယာလိုက္တာ လို႔ ခ်ီးမြမ္းလာတယ္ ။ လမ္းေဘးမွာ ဒရယ္ေလးေတြ ယုန္ ကေလးေတြကိုလည္း ေတြ႕ရလို႔ အရမ္းသေဘာက်တယ္ ။ စကား တေျပာေျပာနဲ႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာၾကတယ္ ။ ” ဒါ အကို တို႔ အိမ္ေလးဘဲ ငုဝါ . . “ ” ဟင္ . . .” သူတို႔ အိမ္ကေလးကို ငုဝါခိုင္ ေတြ႕ေတာ့ … ” ဟယ္…ကိုတက္တို႔ မဇြန္တို႔ အိမ္ေလးက လွ လိုက္တာ.. သိပ္ သာယာတာဘဲ.. ၿခံလည္း က်ယ္တယ္” လို႔ ေျပာတယ္ ။ အိမ္ေရွ႕က ခ်ယ္ရီပင္ေတြက ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္ေနတာ ကို ငုဝါခိုင္ သိပ္သေဘာက်တယ္ ။ ဆယ္လ္ဖီေတြ ဆြဲေတာ့တာဘဲ ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်ိန္ကို ၾကည့္ၿပီး ငုဝါခိုင္ နဲ႔ တက္ေနဝန္းတို႔ ရန္ကုန္က ဇြန္ပန္းခိုင္ ဆီကို ဖုန္းေခၚၾကတယ္။ ဇြန္ပန္းခိုင္က ” ေရာက္တုံးေရာက္ခိုက္ ေလ်ာက္လည္ေနာ္ ညီမ ေလး… အကိုတက္ကို အားမနာနဲ႔ . သူ႔ကို စားခ်င္တာ လိုက္ေကြၽးခိုင္း..လိုခ်င္တာ ဝယ္ခိုင္း…”
လို႔ သူ႔ညီမ ငုဝါခိုင္ကို မွာတယ္ ။ ခ်စ္ဇနီးေလး ဇြန္ပန္းခိုင္က မသြားခင္ ထဲကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့တယ္ ။ ညီမေလးကို လိုက္ျပ လိုက္ေကြၽးပါ လို႔ ။ အခုလည္း ရန္ကုန္ကေန ဖုန္းနဲ႔ ထပ္ေျပာျပန္တယ္ ။ တက္ေနဝန္း ဇနီးသည္ မွာတဲ့အတိုင္း ငုဝါခိုင္ကို သူစားခ်င္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ေကြးတယ္ ။ အင္း….ညီမေလး ငုဝါခိုင္က စား႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး.. ေသာက္ လည္း ေသာက္တယ္……ဇြန္ပန္းခိုင္က သူ ဝိုင္ နဲ႔ ေကာ့ေတးလ္ေတြ အေသာက္မ်ားတိုင္း ” ဇြန္တို႔အမ်ိဳးေတြက အရက္ႀကိဳက္ တယ္… ေသာက္တယ္… ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…..” လို႔ ေျပာေလ့ ရွိသလိုဘဲ ညီမေလး ငုဝါ လည္း အရက္ကို ႀကိဳက္ပုံရ တယ္။ ေသာက္ရင္ ထပ္မွာခိုင္းၿပီး အေသာက္မ်ားသြားတဲ့အတြက္ တက္ေနဝန္း တေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရတယ္ ။ အင္းေလ.. သူက သုံးေလးရက္ ေလာက္ဘဲ ေနမွာဘဲ… ေနတဲ့ရက္ေတြမွာ ေပ်ာ္ပါေစ … ငါ့တာဝန္ အတိုင္း သူ႔ကို လိုက္ေကြၽးလိုက္ပို႔မယ္…. လို႔ တက္ေနဝန္း စဥ္းစားလိုက္တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ အိမ္ေလးထဲမွာ သူနဲ႔ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခယ္မေလးရဲ႕ အတိုအျပတ္ အဟိုက္ေတြ ဝတ္တဲ့ အက်င့္ ေတြေၾကာင့္ တက္ေနဝန္း တေယာက္ ရင္ေမာေနရတယ္ ။ ပိုၿပီး မ်က္လုံးေတြ ျပဴးရတာက အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အိမ္ေနရင္း အဝတ္ ေတြ လဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ငုဝါခိုင္က ဘေလာက္စ္ေလးကို အတြင္းမွာ ရင္စည္း မပါဘဲ ဝတ္ၿပီး ေရာက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ။ ငုဝါ ခိုင္ရဲ႕ ရင္သားေတြက မေသးဘူး ။ လုံးထြားၿပီး သိသိသာသာႀကီးေတြ ။ လမ္းေလ်ာက္တဲ့အခါ ဒီ ရင္သားႀကီးေတြက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တ သိမ့္သိမ့္ တုန္ေနၾကတယ္ ။ ခက္ၿပီ ။ တက္ေနဝန္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွား ေနတယ္ ။ ခယ္မေလးကေတာ့ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ကေနတယ္ ။ ကိုယ္က လႈပ္ေတာ့ ရင္စိုင္ေတြကပါ လႈပ္ေတာ့တာေပါ့ ။ ေနာက္တေန႔မွာလည္း ရာသီဥတု ပူတယ္ ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီ တိုေလး ဝတ္တာ ဝတ္တဲ့ ေဘာင္းဘီက ဂ်င္းေဘာင္းဘီလို ၾကပ္ၾကပ္ မဟုတ္ဘဲ ေပါင္ရင္းေနရာေတြမွာ ပြပြႀကီးမို႔ ဆိုဖါမွာ ထိုင္ခ် လိုက္တဲ့ အခါေတြမွာ ေပါင္ဂြဆုံေနရာကို ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရတတ္ေတာ့ တက္ေနဝန္း တေယာက္စိတ္ေတြ ႏိုးၾကားေဖါက္ျပန္လာ ရတယ္ ။
အေမႊး ေျပာင္စင္ေအာင္ ရိပ္သင္ထားတဲ့ ခယ္မေလး ငုဝါခိုင္ရဲ႕ မိန္းမအဂၤါ တျခမ္းကို လ်ပ္တပ်က္ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ ။ အေနမတတ္ေတာ့ ၿဖဲျပေနသလို ျဖစ္ေနၿပီ ။ အထိန္းမတတ္ ဇိန္းဇတ္ဇတ္မို႔ တက္ေနဝန္း တေယာက္ ဒိန္းတပ္တပ္နဲ႔ ရင္ထဲ ေနလို႔ မေကာင္း ။ ေနာက္ တရက္မွာ လိုက္ျပတာက ၿမိဳ႕ႀကီး ထဲက ျပတိုက္ေတြ ေက်ာက္တိုင္ေတြ နဲ႔ ပန္းၿခံေတြ ။ ZOO ကို ေတာ့ ငုဝါခိုင္က မသြားခ်င္ဘူး တဲ့ ။ ျမစ္ကမ္း နေဘး က THE WHARF မွာ ညေနစာ ေကြၽးတယ္ ။ တိုက္အျမင့္ တိုက္ေခါင္မိုး ေပၚ မွာ ျမစ္ကမ္း ရႈခင္းကို ျမင္ေနရတဲ့ ဘားနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေပါ့ ။ ငုဝါခိုင္ တေယာက္ ေကာ့က္ေတးလ္ ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီေလ ။
” အေပၚကေန ၾကည့္ရတာ အရမ္း သာယာတာဘဲေနာ္ . . . အျဖဴေရာင္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေလးေတြကလည္း အမ်ားႀကီး တန္းစီေန ၾကတယ္ ..” ထပ္ ထပ္ မွာရင္း ယူရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ မူးသြားတယ္ ။ အျပန္မွာ ေက်ာက္တိုင္ပန္းၿခံ ေဘးက လမ္းကေလးမွာ လမ္း ေလ်ာက္ၾကေတာ့ ငုဝါခိုင္ တေယာက္ တက္ေနဝန္းကို ပုခုံးမွီလိုက္ လက္ေမာင္းကို တြဲဖက္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္ေန တယ္ ။ သူနဲ႔ကိုယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္သလို သူကလည္း ႐ုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာ ကိုယ္လုံး အဆက္အေပါက္ကလည္း တကယ့္ကို ေတာင့္တင္း လွပ အခ်ိဳးကက် ဆိုေတာ့ တက္ေနဝန္း ဒါေတြကို အနီးကပ္ ျမင္ေနရေတာ့ စိတ္႐ိုင္းေတြက ထႂကြရတယ္ ။ ေသြး ေတြ ဆူေဝလာတယ္ ။
စိတ္ထိန္း…စိတ္ထိန္း …. တက္ေနဝန္း မင္း စိတ္ေတြကို ထိန္း . . . မျဖစ္သင့္ဘူး . . . ဆင္ျခင္ . . ဆင္ျခင္ …..အိမ္ အဝင္မွာ ငုဝါခိုင္ က အမူးလြန္ေနတဲ့ အတြက္ သူ႔ကို ဖက္ထားၿပီး ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ဝင္တဲ့အတြက္ သူ အျမင္နဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ အလွအပႀကီး ႏွစ္လုံး က သူ႔ ရင္ဘတ္ကို ထိလိုက္ ဖိလိုက္နဲ႔ အစစ္အမွန္ အထိအေတြ႕ေတြကို ေပးခဲ့တယ္ ။ စကပ္ကလည္း တိုတိုကားကားေလးမို႔ ေပါင္ တန္ ျဖဴျဖဴ လွလွေတြကလည္း မျမင္ခ်င္ အဆုံး ။ ” ကဲ..တက္အိပ္ေတာ့ ငုဝါ ….” ေလွခါး အတိုင္ တက္သြားတဲ့ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ စကပ္ တိုတိုကားကားေလးေၾကာင့္ မျမင္အပ္တဲ့ ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴႀကီးေတြေရာ ပင္တီ အနက္ေလးကိုေရာ ျမင္လိုက္ရတယ္ ။ မ်က္စိလႊဲ ၿပီး ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းမွာဘဲ တီဗီ ၾကည့္ေနလိုက္သည္ ။ ခုန ျမင္လိုက္ရတာေတြက မ်က္စိထဲက ထြက္ကို မထြက္ဘူး ။
တီဗီမွာ တ႐ုတ္ျပည္ ဝူဟန္ၿမိဳ႕ႀကီး ေျခာက္ကပ္ေနတာေတြ လူေတြ ေဆး႐ုံမွာ အတုံးအ႐ုံး ေသၾကတာေတြ ျပေနတယ္ ။ ေနာက္ထပ္ ထိတာက အီရန္ႏိုင္ငံ ။ အေမရိကန္မွာေတာ့ ကူးစက္သူေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာၿပီ တဲ့ ။ ပို႔တ္လန္ နဲ႔ ဝါရွင္တန္ ျပည္နယ္ ဖက္မွာ စေတြ႕ေနရၿပီ ။ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာၿပီ ။ ခယ္မေခ်ာေလးနဲ႔ ေဝးေဝးေနမယ္ လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္း သူ ရွိေနတဲ့ အေပၚထပ္ကိုေတာင္ မတက္ေတာ့ဘဲ ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖါရွည္ေပၚမွာဘဲ အိပ္လိုက္တယ္ ။ အိပ္မက္ေတြက ေဆာင္းတြင္းလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဂေယာက္ဂယက္ နဲ႔ ။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူနဲ႔ ခယ္မေလး ငုဝါခိုင္တို႔ ဆိုဖါေပၚမွာ ကိုယ္တုံးလုံးေတြနဲ႔ ထပ္ရက္ႀကီး ျဖစ္ေနတာကို မိန္းမ ဇြန္ပန္းခိုင္ ေတြ႕သြားလို႔ အရစ္ေတြ စြတ္စက္ တက္တယ္လို႔ မက္တယ္ ။ ေခြၽးေတြျပန္ ျငင္းဆန္ ေအာ္ဟစ္ရလို႔ လန႔္ႏိုးလာတယ္ ။ အဝတ္မဲ့ ဖင္တုံး ျဖဴျဖဴႀကီးေတြက စြဲမက္စရာဘဲ ။ အိပ္မက္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္ ။ ေအာက္ က ငတိကလည္း မာေၾကာၿပီး ေထာင္ေနတယ္ ။
မနက္ ေလးနာရီဘဲ ရွိေသးတယ္ ။ ေရေအးေအး တပုလင္း ယူေသာက္လိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ ။ အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး ။ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ။ ျပန္ႏိုးေတာ့ မနက္ ရွစ္နာရီ ခြဲေနၿပီ ။ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ အေပၚထပ္က ေရခ်ိဳးခန္းဆီကို တက္ခဲ့ လိုက္တယ္ ။ တက္ေနဝန္းရဲ႕ အိမ္ ေအာက္ထပ္မွာက အိမ္သာ ရွိေပမယ့္ ေရခ်ိဳးခန္းမရွိဘူး ။ လက္ေဆးဖို႔ ေႂကြခြက္ ( Sink )ပါေပ မယ့္ တက္ေနဝန္းက ဒီ အိမ္သာအခန္းေလး ( POWDER ROOM )ကို ဧည့္သည္ အတြက္ဘဲ ထားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္တာ ကို အေပၚထပ္က ေရခ်ိဳးခန္းမွာဘဲ လုပ္တယ္ ။ အေပၚထပ္ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားရ တယ္ ။ အဝင္ဝ ၾကမ္းျပင္မွာ ပင္တီေလး တထည္ ။ ဝတ္ၿပီးသား ပင္တီေလး ပါ ။ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ပင္တီ ဆိုတာ ေသခ်ာတာေပါ့ ။ တက္ေနဝန္း ေကာက္ယူလိုက္တဲ့အခါ အလိုလို ႏွာေခါင္းနားကို ေတ့ၿပီး ရႉလိုက္မိတယ္ ။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ငါ ဘာလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားသြားၿပီ လို႔ ထင္လိုက္မိၿပီး ကဗ်ာကရာ ပင္တီနက္ေလးကို ေဘးက စင္ေပၚကို သူ ပစ္တင္လိုက္တယ္ ။
ပင္တီေလးက ရလိုက္တဲ့ ညႇီစို႔စို႔ အနံ႔ေလးက သူ႔စိတ္ေတြကို ေထာင္းကနဲ ႂကြသြားေစတယ္ ။ ေစာက္ပတ္နံ႔…… တေနကုန္ ဝတ္ ထားတဲ့ ပင္တီ ဂြဆုံေနရာက ေစာက္ပတ္ အနံ႔ ။ သူ႔ေပါင္ၾကားက လီးက ခ်က္ခ်င္း ေထာင္လာတယ္ ။ မနက္ အိပ္ရာက ထထခ်င္း ဆိုရင္ လီးကလည္း အၿမဲ ေတာင္တယ္ေလ ။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ တဘက္ နဲ႔ သုတ္ရင္း သူနဲ႔ ဇြန္ပန္းခိုင္တို႔ အိပ္ တဲ့ အိပ္ခန္းဆီကို အသြား ငုဝါခိုင္ကို ေပးေနထားတဲ့ အိပ္ခန္းကို အျဖတ္မွာ တံခါးကို ဖြင့္ဟထားတာေၾကာင့္ သူ အမွတ္မထင္ ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါ သူ႔စိတ္ေတြ ဘေလာင္ဆူသြားတယ္ ။ ခယ္မေလး ငုဝါခိုင္ဟာ ထမီတျခား လူတျခား ျဖစ္ေနၿပီး ေကြးေကြး ေလး အိပ္ေနတာမို႔ ဖင္တုံးျဖဴျဖဴႀကီး ႏွစ္လုံးနဲ႔ ဒီၾကားက ျပဴးထြက္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို သူေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ ။ ငုဝါခိုင္ အိပ္ရာထရင္ စားဖို႔ တက္ေနဝန္း ဘရိတ္ဖတ္စ္ လုပ္လိုက္တယ္ ။ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္…..ေဘကင္ နဲ႔ အာလူးျပားေၾကာ္ လုပ္လိုက္ တယ္ ။ ေပါင္မုန႔္ေတြ မီးကင္လိုက္တယ္ ။ ေကာ္ဖီက တအိုး တည္လိုက္တယ္ ။ ခဏအၾကာ ေလွခါးက ဆင္းလာတဲ့ ေျခသံ ၾကားရ တယ္ ။
” အကိုတက္……အနံ႔ ေမႊးလိုက္တာ… ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနတာလဲ….” ငုဝါခိုင္ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာတယ္ ။ လုပ္ျပန္ၿပီ ။ တီ ရွပ္ ပါးပါးေလးကို အတြင္းခံ မပါဘဲ ဝတ္ထားလို႔ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးက တင္းမို႔လုံးၾကၤေနၾကၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက တီရွပ္ အသားမွာ ထင္းေနၾကတယ္ ။ လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ။ ဒီေန႔ေတာ့ မိုင္ ႏွစ္ရာ ေလာက္ ေဝးတဲ့ ၿမိဳကေလး တၿမိဳ႕ကို ငုဝါခိုင္ကို တက္ေန ဝန္း ေခၚသြားလိုက္တယ္ ။ အေခ်ာစား ခယ္မေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အတူတူ သြားရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါ ။ သူမူးခ်င္တာ မူးတတ္ တာကို သိထားၿပီမို႔ သူ႔ကို ေသာက္ပါ ေသာက္မလားလို႔ တက္ေနဝန္း မဖိတ္ေခၚေတာ့ဘူး ။ ဒီအခါမွာ ငုဝါခိုင္က သူ႔ဖါသာ အရက္ မွာေသာက္တယ္ ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက ေရွးေဟာင္း ၿမိဳ႕ကေလး ။ ေဒသခံ လူနီ႐ိုင္းေတြဆီက အတင္းႀကီး လုယူခဲ့တုံးက ခံတပ္ေတြ အေျမာက္ေတြ နဲ႔ ဒီေျမကို အေရာက္လာခဲ့ ၾကတဲ့ အခ်ိန္ သုံးတဲ့ သေဘၤာ ပုံစံတူကို ျပထားတယ္ ။ ငုဝါခိုင္ကို လိုက္ျပ ဓါတ္ပုံေတြ ႐ိုက္ေပးတယ္ ။ ဒါမွ ဇနီးေခ်ာေလး ဇြန္ပန္းခိုင္က သေဘာက်မွာေလ ။
သေဘၤာ ရဲ႕ ဝမ္းဘိုက္ထဲကို ဆင္းၾကည့္ၾကေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ေနရာေလးေၾကာင့္ ငုဝါခိုင္ ေခ်ာ္လဲတာ တက္ေနဝန္းက သူ႔ကိုယ္ လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖက္ထိန္း ေပးလိုက္ရတယ္ ။ ထြားအိတဲ့ ရင္စိုင္ႀကီးေတြနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ မိတ္ဆက္မိၾကရျပန္ၿပီ ။ သေဘၤာေပၚ က ဆင္းခဲ့ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ငုဝါခိုင္ ေသးအရမ္း ေပါက္ခ်င္လို႔ အမ်ားသုံး အိမ္သာကို ေျပးရတယ္ ။ အိမ္သာထဲက အထြက္ သူက ” ေသးထြက္ သားတယ္ အကိုတက္ရယ္….. ပင္တီ စိုသြားတယ္…..” လို႔ ေျပာၿပီး စိုေနတဲ့ ပင္တီေလးကို အမႈိက္ပုံးထဲကို ပစ္လိုက္ တာကို တက္ေနဝန္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။ ဒီေန႔နဲ႔ ေနာက္ေန႔ေတာင္ မတူေတာ့ဘူး ။ Corona Virus ကလည္း စၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီ ။ ေသ တဲ့လူေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္ ။ အီတလီကေတာ့ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး ။ ေသတာ ေသာက္ေသာက္လဲ ။ လက္ေဆးၾကပါ ဆိုတာ အထပ္ထပ္ ေၾကျငာေနတယ္ ။
တက္ေနဝန္းနဲ႔ ငုဝါခိုင္တို႔လည္း အျပင္က အစားေတြ မစားေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဖါသာဘဲ ခ်က္စားၾကဖို႔ တိုင္ပင္လိုက္ၾကၿပီး ႏွစ္ပတ္စာ ေလာက္ ေဈးဝယ္ဖို႔ ေဈးကို သြားၾကတယ္ ။ ေဈးေတြမွာ ဖ႐ိုဖရဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ။ အိမ္သာသုံး TOILET PAPER လုံးဝ ျပတ္သြား တယ္ ။ ဆန္အိတ္ေတြ မရွိေတာ့ ။ အကုန္ေျပာင္ေနတယ္ ။ လူေတြက စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္လို ဟိုေျပးဒီေျပး ။ စိတ္ေတြ မရွည္ ၾက ။ ဆဲၾက ေအာ္ၾက ။ အသားငါး နဲ႔ ဆီပုံးေတြ ၾကက္သြန္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ၾကက္ဥ အကုန္ ဝယ္လာတယ္ ။ ငုဝါခိုင္ကေတာ့ အရက္ ပုလင္း ဝိုင္ပုလင္းေတြ ဒါဇင္လိုက္ ဆြဲလာတယ္။ အင္း… ရင္ေလးစရာဘဲ ။ သူ ေသာက္ေတာ့မယ္ေလ ။ NEW YORK နဲ႔ NEW ORLEANS ၿမိဳ႕ေတြမွာ ကူးစက္ႏႈံးက အရမ္း ျမန္တယ္ ။ ၿဗဳံးဆို ကူးစက္သူေတြ တပုံႀကီး ျဖစ္ ေဆး႐ုံေတြ မႏိုင္ ျဖစ္ကုန္တယ္ ။ STAY HOME အိမ္မွာဘဲ ေနၾကဖို႔ ေျပာေနၾကတယ္ ။ ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြလည္း ရပ္ဆိုင္းကုန္တယ္ ။
ဒီအတိုင္း ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းမလည္း ဒီ ျပန္လာဖို႔ မသင့္ေတာ္..ဒီက ခယ္မေလးလည္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႔ မလြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ ။ အေပ်ာ္စီး သေဘၤာေတြက ခရီးသည္ေတြလည္း အကုန္နီးပါး ဗိုင္းရပ္စ္ ကူးစက္ကုန္တယ္ ။ ေလယာဥ္စီးဖို႔ လည္း ေၾကက္စရာ ျဖစ္လာတယ္ ။ LOCK DOWN ေတြ လုပ္ကုန္တယ္ ။ ေသႏႈံးေတြ ပိုပို ျမင့္တက္လာတယ္ ။ ေဆး႐ုံေတြမွာ လူနာေတြ ျပည့္ၾကပ္ေနတယ္ ။ တက္ေနဝန္းတို႔ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူနာတင္ကားေတြ အတခ်ိန္လုံး ေရာက္လာေနတယ္။ ကပ္ ဆိုးႀကီး နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရၿပီ ။ ဇြန္ပန္းခိုင္က ဖုန္းဆက္တယ္ ။ သူလည္း ျပန္မလာႏိုင္ေသးသလို ငုဝါလည္း အဲဒီမွာဘဲ ေနေနပါ ..တဲ့ ။ တက္ေနဝန္းေတာ့ ငုဝါခိုင္နဲ႔ အိမ္ထဲ ေအာင္းေနရၿပီ ။ အိမ္ကေလးထဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ။ ဟိုတေယာက္ကလည္း ေဖၚခ်င္ ျပ ခ်င္ ။ မလုံ႔တလုံနဲ႔ ။ ဒီတေယာက္ကလည္း နဂိုထဲက ခပ္ထန္ထန္ ။ မိန္းမ မရွိလို႔လည္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတယ္ ။ နီးနီးကပ္ကပ္ ။ ႀကိဳးခ်င္းထား ႀကိဳးခ်င္း ညိေတာ့မယ္ ။
ငုဝါခိုင္လည္း တက္ေနဝန္းနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာေတာ့ အေျပာအဆိုေတြ ပိုၿပီး ပြင့္လင္းလာသလိုဘဲ ..။ အေနအထိုင္ကလည္း အရင္ ထက္ ပိုၿပီး ရဲတင္းလာတယ္ ။ တရက္မွာ တက္ေနဝန္း အိပ္ရာက မထခင္ ငုဝါခိုင္ မီးဖိုထဲ ဆင္းၿပီး ေၾကာ္ေလွာ္ေနတယ္ ။ တက္ေန ဝန္း ဆင္းသြားေတာ့ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားသြားတယ္ ။ ငုဝါခိုင္က ကိုယ္အေပၚပိုင္းမွာ ခ်ည္သား တီရွပ္ အျဖဴ ပြပြႀကီးကို တထပ္ ထဲ ဝတ္ထားသလို ေအာက္ပိုင္းမွာက ပင္တီ အႏြမ္းေလးနဲ႔ ။ မလုံ႔တလုံနဲ႔ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ ငုဝါခိုင္ က ” အကိုတက္…..ႀကိဳက္ လား…..” လို႔ ေမးလိုက္တာက ခ်က္ေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ကို ေျပာတာလား သူ႔ ပင္တီေလးနဲ႔ ပုံကို ေျပာတာလား မသဲကြဲပါဘူး ။ အိုး ….အြန္လိုင္း လူမႈကြန္ယက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႕ရတဲ့ နံမည္ေက်ာ္ ျမန္မာေမာ္ဒယ္ မင္းသမီးကိုမ်ား အားက်လို႔ လုပ္ေလသလား … ငု ဝါခိုင္ရယ္ ။ တခါတခါ တက္ေနဝန္း စိတ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရခ်င္ေတာ့ ။
ေရာဂါ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈေတြေၾကာင့္ အိမ္တြင္းေအာင္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးကလည္း စားရမွာလည္း အခက္ ။ မစား ဘဲ ေနရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္ ။ သူ႔ဖက္ကတင္ ဒီလို စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနသလား ။ ငုဝါခိုင္ကလည္း သူ႔ကို အရင္ကထက္ ကပ္သလိုဘဲ ။ ညဖက္ တီဗီ ထိုင္ၾကည့္ၾကရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ဖက္ကို တိုးကပ္လာတတ္တယ္ ။ သူ႔လက္ ေမာင္းေတြကို လက္ဖက္တယ္ ။ ကိုင္တယ္ ။ တခါတခါ ပုခုံးကို လာမွီတယ္ ။ သိပ္ နီးကပ္လြန္းေတာ့ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႔ေတြကို ရလို႔ စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားတယ္ ။ ကတုန္ကရင္ ျဖစ္လာတယ္ ။ ေအာက္က ငတိကလည္း ဘာေတာင္သလဲ မေမးနဲ႔ ။ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား နဲ႔ အိမ္သာထဲ ဝင္ၿပီး ကြင္းတိုက္ရတာ ဆယ္ႀကိမ္ မကေတာ့ ။ မနက္ ဆိုရင္ ထခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ထၾကတယ္ ဆိုေတာ့ ညဖက္ ဆိုရင္ လည္း အိပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ အိပ္ၾကတယ္ ။ ဒီေန႔ညေတာ့ ညေနေစာင္းထဲက မိုးေတြက အႀကီးအက်ယ္ ႐ြာတယ္ ။ ေလမုန္တိုင္း ဝင္တယ္ လို႔ သတင္းမွာ ေျပာတာ ၾကားလိုက္သလိုဘဲ ။
ငုဝါခိုင္က ေစာင္ေလး ၿခဳံၿပီး တက္ေနဝန္းရဲ႕ ေဘးမွာ တီဗီ ထိုင္ၾကည့္တယ္ ။ စီအင္အင္ ၾကည့္လြန္းလို႔ စိတ္ေတြ ညစ္လာၾကတယ္ ။ ေရာဂါ ကူးစက္တာေတြ ေသတာေတြ ေဆး မရွိတာေတြ ကိုဘဲ ေတြ႕ေန ၾကားေနရတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ “အကို တက္ရယ္…. ေပ်ာ္ စရာေလး ၾကည့္ၾကရေအာင္” လို႔ ငုဝါ ခိုင္က ေျပာလာတယ္ ။ တက္ေနဝန္း အနားကိုလည္း တအား ကပ္ထိုင္လာတယ္ ။ ခက္ၿပီ ။ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ဖြံ႕ထြားတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြက အိကနဲ လာထိတယ္ ။ ေစာင္ကို တက္ေနဝန္းကိုပါ ၿခဳံခိုင္းလိုက္တယ္ ။ တက္ေနဝန္းက စီးရီး အေဟာင္း FRIENDS ကို ျပန္ၾကည့္တယ္ ။ ငုဝါခိုင္ ေအာ္ရယ္တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ တက္ေနဝန္းကို တအား ဖက္တယ္ ။ ေစာင္ၿခဳံထဲ မွာ သူ႔လက္တဖက္က တက္ေနဝန္းရဲ႕ ေပါင္တဖက္ကို လာကိုင္တယ္ ။
အိုး…..သီးခံႏိုင္တဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာကို ေက်ာ္သြားၿပီ ။ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ေပါင္ကိုကိုင္ထားတဲ့ လက္နဲ႔ ေတာင္ေနတဲ့ သူ႔ထိပ္ဖူး ႀကီးက လက္သုံးလုံးေတာင္ မေဝးဘူး ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ တက္ေနဝန္း ထိုင္ရာက ထလိုက္ၿပီး အေပၚထပ္ ကို တက္ခဲ့လိုက္တယ္ ။ ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္ရင္ ဒီစိတ္႐ိုင္းေတြ က်သြားမယ္ လို႔ ထင္ၿပီး ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို အကုန္လုံး ခြၽတ္ ပစ္လိုက္ၿပီး ေရပန္းကို ဖြင့္လိုက္တယ္ ။ ေရပန္းေအာက္ကို ဝင္သြားမယ့္အခ်ိန္ ဟိုတေန႔က စင္ေလးေပၚကို ပစ္တင္ခဲ့မိတဲ့ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ပင္တီေလးကို ျမင္လိုက္တယ္ ။ လက္က အလိုလို ေကာက္မိသြားျပန္တယ္ ။ ႏွာေခါင္းကို ေတ့ၿပီးလည္း ရႉလိုက္မိတယ္ ။ အိုး… ညႇီစို႔စို႔ အနံ႔ေလးက ေထာင္းကနဲ ။ ေအာက္က ငတိက မာတာမွ သံေခ်ာင္း ဘဲ ။ မတ္ေနတာကလည္း ဒုံးပ်ံႀကီးတစင္းလို ။
ပင္တီေလးကို ရႉတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေရပန္းေအာက္ကို ဝင္လိုက္တယ္ ။ မ်က္စိစုံပိတ္ၿပီး ေခါင္းကိုေမာ့ထားရင္း ေရခ်ိဳးေနတဲ့ အခ်ိန္ အေနာက္က အသံလိုလို ၾကားလိုက္မိလို႔ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အေနာက္ကို လာရပ္လိုက္တဲ့ ငုဝါခိုင္ကို ေတြ႕လိုက္ရ တယ္ ။ “ဟင္ . . .” ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္ ဆိုလို႔ ခ်ည္တမွ်င္ေတာင္ ရွိမေနဘူး ။ ကိုယ္တုံးလုံး နစ္ကက္ႀကီး ။ ” အကို တက္ …ငုဝါရဲ႕ ပင္တီကို ရႉေနတာ ေတြ႕လိုက္တယ္ … ဘာလို႔ ပင္တီကို ရႉမလဲ….. လူကို ရႈႏိုင္တာဘဲကို…….” ငုဝါခိုင္က တက္ေန ဝန္းကို အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္တယ္ ။ ထြားအိတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြက တက္ေနဝန္းရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို အိကနဲ ဖိကပ္လာတယ္ ။ ငုဝါ ခိုင္က သူ႔လည္ဂုတ္ကို နမ္းေနတုံး လက္တဖက္က အေနာက္ကေန အေရွ႕ေပါင္ၾကားကို ေရာက္လာလို႔ တက္ေနဝန္း တြန႔္ကနဲ တုန္ သြားတယ္ ။ မာေၾကာတင္းထြား မတ္မတ္ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔ လုံးပတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ လီးႀကီးကို ငုဝါခိုင္က ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ ကိုင္ဆုပ္ လိုက္ပါၿပီ ။
” မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္တယ္..ငုဝါ…..” ” ဒီမွာ အကိုတက္နဲ႔ ငုဝါ ႏွစ္ေယာက္ထဲဘဲ ရွိတာ… ဘယ္သူ သိတာလိုက္လို႔…..” လီးကို ပြတ္သပ္ေနတယ္ ။ ထိပ္ဖူး ဒစ္ကားႀကီးကို လက္ကေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ နယ္လိုက္ နဲ႔ ။ ” ငုဝါကို ရႉခ်င္လား…..လာ ေလ….ပင္တီကိုက်ေတာ့ ရႉေနၿပီး . . . “ ငုဝါခိုင္က ေရခ်ိဳးခန္း နံရံကို မြွ်ကာ ေပါင္ကား ရပ္လိုက္ၿပီး တက္ေနဝန္းကို လက္ေတြ ကေန ဆြဲခ်ၿပီး ေပါင္ၾကားမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္ ။ တက္ေနဝန္းလည္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္တန္ေတြ ၾကားထဲ ေခါင္းအပ္လိုက္ရင္း မို႔ေဖါင္းတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စၿပီး နမ္းလိုက္တယ္ ။ ” အင္…ဟင့္……….” အကြဲေၾကာင္းႀကီးကို သူ နမ္း ရႈိက္လိုက္တယ္ ။ ႏွာေခါင္းထိပ္နဲ႔ ထိုးတယ္ ။
” အို…ကိုတက္ရယ္……ဟင္း…. ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ ငုဝါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူး… ဒါ ထိပ္တန္း လႈိ႕ဝွက္ခ်က္…” ငုဝါခိုင္က ခါးေလး ကို ေကာ့ေပးလိုက္တယ္ ။ ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးက ပိုမို႔ေမာက္လာတယ္ ။ တက္ေနဝန္း နမ္းရႈံ႕႐ုံမက လ်ာကို ထုတ္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို ယက္လိုက္တယ္ ။ ” အိုး…….အို…….အာ………အင္း . .” ငုဝါခိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ ပါးစပ္ေလး ဟၿပီး ညည္း လိုက္တဲ့ အသံေလးပါ ။ ႏူးညံ့တဲ့ နီညိဳညိဳ ႏႈတ္ခမ္းသား ထူေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ယက္လိုက္မိတယ္ ။ လက္ေတြကလည္း ဖင္တုံးအိ အိႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္မိတယ္ ။ ” အား……အား…….အား……ရွီး……အာ့… အိုး… အိုး . . . .အူး . . “ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ လက္ေတြက တက္ေနဝန္းရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို တအား ဆြဲထားၾကတယ္ ။ ဖင္တုံးႀကီးေတြကို ကိုင္ဆုပ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြက ေစာက္ဖုတ္ကို သဲသဲမဲမဲ ယက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေပၚကို ဆန႔္တန္းၿပီး ဖြံ႕ထြားတဲ့ ႏို႔အုံႀကီး ႏွစ္လုံးကိုလွမ္းကိုင္ ညႇစ္ထားမိရတယ္ ။ စိတ္ေတြကို လႊတ္လိုက္မိၿပီ ။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေတာ့ ။ သူက လ်ာနဲ႔ ယက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ငုဝါခိုင္က ေကာ့ေကာ့ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ ေနၿပီ ။ ပါးစပ္ကလည္း မပီမသ ေအာ္ညည္းေနတာ အက်ယ္ႀကီး ။
” ငူဝါ လိုခ်င္ၿပီ…ငုဝါ တအား ယားေနၿပီ….အို… အထဲက ယားတာ အရမ္း….အကိုတက္….. အိပ္ရာထဲ သြားၾကစို႔ကြာ….” လို႔ ေျပာေနတဲ့ ငုဝါခိုင္ေၾကာင့္ တက္ေနဝန္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန အိပ္ခန္းထဲကို ေ႐ႊ႕လိုက္ရတယ္ ။ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ငုဝါခိုင္ က တက္ေနဝန္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တြန္းခ်လိုက္တယ္ ။ ေရျမဳပ္ေမြ႕ယာႀကီး အေပၚကို သူ ပက္လက္ က်သြားတဲ့အခ်ိန္ က်ား႐ိုင္းမ ေလး တေကာင္လို ငုဝါခိုင္က သူ႔ကိုေပၚကို ခြတက္လာတယ္ ။ ငုဝါခိုင္သည္ အေတြ႕အႀကဳံ ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးဘဲ ။ သူ႔တန္ဆာကို လက္နဲ႔ ဆြဲယူၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္မွာ ေတ့လိုက္တယ္။ လုပ္တာကိုင္တာက ကြၽမ္းေနတယ္ ။ တန္ဆာေပၚကို ဖိထိုင္ခ်တာက အရမ္း ႀကီး မဟုတ္ဘူး ။ ထိန္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး ထိုင္ခ်လိုက္တာ ။ လုပ္ေနက် အလုပ္တခုလို ။ ” အို . . .” ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလး မ ဟတဟနဲ႔ အသံေလး ထြက္သြားတယ္ ။ တင္းတင္းစီးစီး အထိအေတြ႕နဲ႔ တန္ဆာက ငုဝါခိုင္ရဲ႕ အထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တထစ္ထစ္ နဲ႔ ေရာက္သြားတယ္ ။ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ဖင္တုံးႀကီးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ဆုပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ငုဝါခိုင္က ဖင္ႀကီးေတြ တႂကြႂကြနဲ႔ အေပၚက ဖိခ်ေနၿပီ ။
” အင္း…..အီး….ဟင္း…….အိုး .ကို… ကိုတက္…. အိုး . . ဟင္း. . .အား….အင္း . ..” ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက တုန္ခါေနတယ္ ။ ငု ဝါခိုင္ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါၿပီး ဖိခ်ေနတယ္ ။ အေပၚကေန လိုးေနတယ္ ။ ျမင္းစီးေနတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္မေလးရဲ႕ ေစာက္ ဖုတ္ထဲ သူ႔တန္ဆာေခ်ာင္း ဝင္ထြက္ေနတဲ့ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အရသာက တအားကို ၿငိမ့္ေနတယ္ ။ ” အို…ေကာင္း တယ္…..ေကာင္းတယ္….ဟင္း… ေကာင္းလိုက္တာ..ကိုတက္ရယ္….အို… ကိုတက္စာက တကယ္ ႀကီးတယ္ကြာ…… ရွီး…….. ရွည္ လဲ ရွည္တယ္ . .” ငုဝါခိုင္ စိတ္ႀကိဳက္ အေပၚကေနၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနရာခ်င္း လဲလိုက္ၾကပါတယ္ ။ ဒီအခါ တက္ေနဝန္းရဲ႕ အလွည့္ ။ ငုဝါခိုင္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို သူ႔ပုခုံးေပၚ ထမ္းတင္ၿပီး အျပတ္ႀကဳံးၿပီ ။ က်စ္လစ္ သန္မာတဲ့ တက္ေနဝန္းရဲ႕ ေဆာင့္အားနဲ႔ သက္လုံေကာင္းတာေတြေၾကာင့္ အခ်က္ တရာေက်ာ္ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္လိုး အၿပီး ငုဝါခိုင္ အထြဋ္အထိပ္ကို တက္ေရာက္သြားပါ တယ္ ။
” အို…ေကာင္းလိုက္တာ ကိုတက္ရယ္ . . . အင္…. အင္…….ဟင္း . . .တအား….တအား ေကာင္း….. ေကာင္းသြား…..” တက္ေန ဝန္းလည္း ငုဝါခိုင္ လမ္းဆုံး ေရာက္သြားလို႔ ေက်နပ္တယ္ ။ သူမေကာင္းေသးဘဲ မၿပီးေသးဘဲ ကိုယ္ မၿပီးသြားခ်င္ဘူး ။ ငုဝါခိုင္နဲ႔ တညလုံး တခ်ီၿပီး တခ်ီ လိုးၾကတယ္ ။ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ လို႔ ေျပာမလား ။ ႏြားငတ္ေရက် လို႔ ေျပာမလား ။ လိုးလိုက္ၾကတာ ဆက္တိုက္ ။ ကိုဗစ္ ၁၉ ဗိုင္းရပ္စ္ ကပ္ေရာဂါႀကီးေၾကာင့္ အိမ္တြင္းပုန္းရလို႔ ခယ္မေခ်ာေလးကို ေကာင္းေကာင္း လိုးေနရတဲ့ သူ႔ အျဖစ္ကို တက္ေနဝန္း မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ စေတးဟုမ္းက ၾကာဦးမယ္တဲ့ ။ ခယ္မေခ်ာ ေလးရဲ႕ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး မိေမြးတိုင္း ကိုယ္ေတြကို အားရပါးရ ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ နမ္းရႈံ႕ေနတဲ့ တက္ေနဝန္းသည္ ေစာေစာကဘဲ လူမႈကြန္ယက္ စာမ်က္ႏွာမွာ STAY HOME is GOOD!!!!!လို႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္ ။ အားလုံး ေဘးလြတ္ က်န္းမာၾကပါေစ
