အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ
” ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … ကျနော်တို့ကုမ္ပဏီက ဒီဇိုင်းသုံးရင် ကုန်ကျငွေ တခါတည်း တွက်ပေးပါတယ် … ခုဟာ ကိုမိုးစက် အဆောက်ဦးဒီဇိုင်း ပုံပေါ်မှ ဈေးအကြမ်းကို … မမခေါင်က … တွက်ပေးပါလိမ့်မယ် “ ” အော် … ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကဲ … ဒါဆို ကျ နော့် လက်တော့နဲ့ ဆြဲဗ်ာ … တခါတည်း ကျနော် ပုံဖေါ်ကြည့်ချင်လို့ “ ” ဟုတ် … ရပါတယ် … ခင်ဗျာ “ မိုးစက်မှာ စကားဆုံးသည် နှင့် သူယူလာသော လက်ဆွဲအိတ်အတွင်းမှ လက်တော့ပ် အလတ္စား တစ်လုံး ထုတ်ယူကာ ရှေ့မှ စားပွဲခုံပေါ်အား တင်ပေးလိုက်၏။ မိုးစက်ပြောပြသည် ပုံစံအတိုင်း နေမင်းခန့်မှာ ဂရုတစိုက်ဆွဲပေးနေစဉ် အိမ်အဝမှ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မိဘမ်ား အပြင်မှ ပြန်လာ ကြ တော့သည်။
” ဟော … ဧည့်သည်တွေ ရောက်နေပါလား “ ” ဟုတ် … မေကြီး … ပရောဂျက် အသစ္တခုပါ … ရုံးမသွားဖြစ်လို့ အိမ်မှာ အလုပ်လုပ် နေတာ “ ” အေးအေး … ငါတို့တော့ ပင်ပန်းလာပြီ … အပေါ်တက်နားပြီဟေ့ … ဧည့်သည်တွေ ခွင့်ပြုပါဦး “ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နုတ် ဆက်ရင်း နေမင်းခန့်အား တွေ့သွားရာ… ” အော် … နေမင်းခန့်ရော … ရောက်နေတာလား “ ” ဟုတ် … အန္တီ “ နေမင်းခန့် ဒီဇိုင်းစွဲ နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အေအးတစ္ဗူး ဖေါက်ကာ ဘေးနားချထားပေးသည်။ ” ကိုမိုးစက် လည်း … အေအး သုံးဆောင်ပါဦး “ နေမင်းခန့်ဘေးနား အေအးဗူး ချပေးစဉ် မိုးစက်မှာ တောက်လျှောက် လိုက်ကြည့်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်က စကားလှမ်းပြော လိုက်၏။
” ဟုတ် … မနုနုထွဋ်ခေါင် “ မိုးစက်မှာ နေမင်းခန့် အအေးသောက်နေစဉ် နုနုထဋ်ခေါင် ကိုယ်လုံးအား စူးစိုက်ငေးကြည့် နေ ပြန်သည်။ နေမင်းခန့်မှာ အေအးဗူးအား ပြန်ချရင်း မိုးစက်အား အလုပ်ပြန်စရန် ပြောလိုက်၏။ နေမင်းခန့် အသံကြောင့် မိုးစက်တစ် ယောက် အကြည့်များရွေ့ကာ သူလိုချင်သော ဒီဇိုင်းအနေထားအား ပြောပြနေသည်။ အချိန် ၄နာရီ ကျော်ကျော်တွင် မိုးစက်ပြော သော ဒီဇိုင်းအား နေမင်းခန့် အကြမ်း ဆွဲပြီးသွားတော့၏။ ဒီဇိုင်းပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဘေးမှ ကုန်ကျမည့် ငွေအား တွက်ချက် နေရာ ခဏအကြာတွင်…
” ကဲ … ကိုမိုးစက် … အဆောက်ဦး ဒီဇိုင်းအတွက် … ဈေးအကြမ်းရပါပြီ … သိန်းပေါင်း နှစ်သောင်းရှစ်ထောင် ပတ်လည်ပါရှင် “ ” ဟုတ် … အပန်းဖြေ တိုက်ခန်းတွေက … နှစ်ထပ်ထဲပါ … ကျနော် မှန်းထားတာနဲ့ … ဈေးက နဲနဲ များနေသလားလို့ပါ … နှစ်ခွဲ လောက်ပဲ မှန်းထားမိလို့ “ ” ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … သာမန် ဂိုဒေါင်နဲ့ လူနေအိမ်က မတူဘူးလေ … အဆောက်အအုံတွေရဲ့ အတွင်းပိုင်း ပြင်ဆင်မှု့ အပြင်ပိုင်း အလှဆင်မှု့အတွက် ဈေးနဲနဲ ပိုသြားတာပါ … ကိုမိုးစက်ရဲ့ အခန်းနံရံတွေ နဲ့ အိမ်အမိုးရဲ့ အတွန့်အတက် လေးတွေက ပုံမှန် အဆောက်အုံထက် ထူးခြားခန်းနေတာ “ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထိထိမိမိ စကားကြောင့် မိုးစက်မှာ ဘဝင် ခိုက်သွားရသည်။
” ကျနော့် ဒီဇိုင်းတွေက … မိုက်နေတာလား … ခိခိ “ ” ဒါပေါ့ရှင် … သာမန် ပလာစတာ ချောထားတဲ့အိမ်နဲ့ … အနုစိတ်ပြီး အလှ ဆင်ထားတဲ့အိမ် ကုန်ကျစရိတ် မတူဘူးပေါ့ … သုံးစွဲတဲ့ ပစ္စည်း ကွာလတီကောင်းရင် ကောင်းသလို အဆောက်အအုံရဲ့ အရည်အသွေးက တက်လာတာပေါ့ “ ” ဟုတ် … အဆောက်အအုံရဲ့ … အခင်းပိုင်းကျရော “ ” အဲဒါလည်း … က်မ ပြောသလိုပါပဲ … ရိုးရိုး တရုတ်ကြွေပားခင်းတာနဲ့ အီတလီ ဂရမ်နှိုက်ကျောက်ပြားခင်းတာ မတူဘူးလေ … ကိုမိုးစက် သုံးမယ့် ပစ္စည်း ကွာလတီ ပေါ် မူတည်ပြီး အဆောက်အဦး တန္ဖိုး ကွာခြားလာမှာ … အိမ္တံခါး သော့တွေက အစ ငါးထောင်တန်ကနေ ငါးသောင်းကျော်တန်ထိ အစားစားပေါ့ “
” ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကျနော် … အကောင်းဆုံး လုပ်ချင်တယ်ဗျာ “ ” ဟုတ် … က်မက … အိမ်အဝင်တံခါးဆို … သော့အကောင်း တတ်ပြီး အိမ်ထဲ ရေချိုးခန်းလို ဟာမျိုးကျ ပုံမှန်သော့ အမျိုးအစားပေါ့ … နောက် မီးပန်းဆိုင်တွေလည်း အိမ်ရှေ့ ကော်ရစ်တာကို တန္ဖိုး အသင့်အတင့် တပ်ဆင်ပြီး အတွင်းဘက် အနားယူမယ့် အခန်းမျိုး အီတလီမိတ္ကိုပဲ သုံးပေးမှာပါ … တတ်နိုင်သလောက် ကုန်ကျစရိတ် ချွေပေးတာပေါ့ရှင် “ ” ကဲ … မနုနုထွဋ်ခေါင် စကားနဲ့တင် ဆောက်ချင် နေပါပြီဗျာ … စရံချဖို့သာ စီစဉ်ပါတော့ “ ” သိုင်းခရုပါ … ကိုမိုးစက် … က်မ … ဒီတစ်ပတ်အတွင်း … စီစဉ်ပေးပါ့မယ်ရှင် “ အလုပ်ကိစ္စ ပြီးသဖြင့် မိုးစက်တစ်ယောက် ပြန်သွား တော့သည်။ နေမင်းခန့်လည်း အကြော တချက်ဆန့်ကာ ဘေးနား ထိုင်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်တန်ပေါ် လွဲခ် လိုက်တော့၏။ ” အိမ်ပေါ်မှာ မေကြီးတို့ရှိတယ် … နေမင်းခန့် … ထဦးအေ “ နေမင်းခန့်မှာ အိမ်မပြန်မချင်း တနေ့လုံး နုန့ထွဋ်ခေါင်အား နမ်းလိုက် ဖက်လိုက်ဖြင့် ကြည်နူး နေတော့သည်။
” စရံချတဲ့ချိန် … ကုမ္ပဏီ လာပေးမှာလား “ ” ဒါကေတာ့ … ဘယ်လိုလုပ်လုပ်ပါ … ရတယ် “ ” ဒါပဲနော် … သူအိမ်ခေါ်ရင် … ကျ နော် မသိပဲ … မသြားရဘူး “ ” ဟုတ်ပါပြီရှင် “ နောက် ၁ဝရက်ခန့် နေမင်းခန့် ရုံးလာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲ အီစီဂလီ လုပ်ရန် ဝင်လာခဲ့သည်။ ခါတိုင်း သူဝင်လာချိန် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ အသဲယားအောင် လုပ်ပြတတ်သော နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မေတြ့ ရေပ။ ချက်ချင်း ပြန်ထွက်လာရာ MD ဦးအောင်မိုးမှ အဆောက်အဦး ဆောက်ရန် လာအပ်သော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးအား အဆောက်အဦး ဒီဇိုင်းများ ရှင်းပြခိုင်းသဖြင့် နာရီဝက်ခန့် ရှင်းပြ နေရသည်။ ဒုတိယအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ရာ ဒီတ ကြိမ် အလုပ္စားပြဲနား လျှောက်သွားလိုက်၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် ထိုင်နေကြ ခုံလေးပေါ်ထိုင်ကာ စားပွဲပေါ် လက်တင်ရင်း အိပ်ပျော် သွား တော့သည်။
အိပ်ပျော်နေ ရင်း ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ စားပွဲပေါ် အလှတင်ထားသော ဖန်ပန်းအိုးလေး အောက်မှ စာရွတ်ခေါက်လေး တွေ့လိုက် ရသည်။ စာရွတ်ခေါက် လေးအား ဖြန့်ဖတ်ရင်း မျက်နှာပျက်သွားမိသည်။ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက် ဖုန်းဆက်ခေါ်သဖြင့် စရံစာချုပ် ချုပ်ဆိုရန် သွားနှင့်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း လိုက်လာခဲ့ရန် စာရေးထားခဲ့၏။ ချက်ချင်း ကုမ္ပဏီမှ ကားဖြင့် ထြက္လာကာ စာရွတ်လေးထဲမှ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်လာခဲ့သည်။
မြို့တွင်း တေနရာ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွ က် တခုအတွင်း ရောက်ရှိလာသည်။ ခြံဝင်းကျယ်ကြီးများနှင့် လှပခန်းနားသော တိုက်ကြီးများ ကြောင့် သာမန်မဟုတ်ပဲ လူချမ်းသာများသာ နေထိုင်ကြောင်း မြင်တွေ့နေရ၏။ လူသြားလူလာ နည်းပါးကာ ကားတစ္စီးစ နှစ်စီးစ လောက်သာ တွေ့ရှိရသည်။ ခဏအကြာ လိပ္စာထဲမွ ခြံဝင်းကြီးအား တွေ့ရှိရာ ကားထိုးရပ်လိုက်၏။ ခြံဝင်းထဲ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ကား လေး ရပ္ထားရာ လူခေါ်ဘဲလ်အား နှိပ်လိုက်တော့သည်။ ၅ကြိမ်လောက်နှိပ်ရာ မထူးခြားသဖြင့် ဘေးဘီ အရိပ်အခြေ ကြည့်ကာ အုတ် တံတိုင်းပေါ်မှ ကျော်ဝင်လာခဲ့၏။ အိမ်မကြီး တံခါးမွာ ပွင့်နေလျက် ဧည့်ခန်းတွင်း ဘဲဥပုံ ဖန်သားစားပွဲပေါ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပိုက်ဆံ အိတ်လေး တွေ့လိုက်ရသည်။
လူရိပ်လူရောင် မေတြ့ရပဲ ဧည် ခန်း ညာဘက်ခြမ်းနားမှ အော်ဟစ်သံ တိုးတိုး ကြားလိုက်မိသည်။ အသံလာရာဆီ ကွေ့လျှောက်လာ ရာ မွန္တံခါး တပ်ဆင်ထားသော အိပ်ခန်းတခန်းအား မြင်လိုက်ရ၏်။ အိပ်ခန်းအတွင်းထဲမှ အသံသဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်နေကာ အတွင်းဘက် အား မမြင်ရပေ။ မွန္တံခါးမ်ားမွာ အထူး တပ်ဆင်ထားသော မှန်တံခါးများဖြစ်ကာ အတွင်းဘက်မှ လော့ချထားသဖြင့် ဖွင့်မရချေ။ တံခါးသော့ပေါက် နေရာလေးမှ ချောင်းကြည့်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နေမင်းခန့် ဒေါသများ ငယ်ထိပ် တက်လာ တော့၏။
အိပ်ခန်းနံရံအား မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားဖြင့် နုနထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကျောကပ်ထားရသည်။ မိုးစက်မှာ နုနုထဋ်ခေါင်၏ လက်နှစ်ဖက်အား မြှောက်ကိုင်ကာ နံရံနှင့် ဖိကပ္ထား၏။ ဘယ်လက်ဖြင့် ဖိကိုင်ရင်း မိုးစက်၏ ညာဘက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထမိန်စကပ် အကွဲနေရာမှ လက်သွင်းကာ ပေါင်ရင်းသို့ ရောက်ရှိနေသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပေါင်တံများအား စိရင် အော်ဟစ် နေ တော့၏။
” ရှင် … မယုတ်မာနဲ့ … ခုလွတ် “ ” ဒီလို အခွင့်ရေး ရအောင် … ကြိုးစားထားခဲ့ရတာ … မလွတ်နိုင်ဘူး နုနုထွဋ်ခေါင် “ ” က်မ နဲ့ ဘာရန်ငြိုး ရှိလို့လည်း … ဒီလောက် ယုတ်မာနေတာက … ပြောစမ်း “ ” ဘာရန်ငြိုးမှ မရှိပါဘူး … ဟောဒီ မျက်နှာလေးရယ် ဟောဒီနို့ကြီးတွေရယ် … ပြီးတော့ ဟောဒီ စောက်ပတ်ကြီးရယ် … ရှိနေလို့ပါ “ ” အ … အားးးး “ စကားပြောရင်း မိုးစက် ညာဘက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ဆွဲညှစ် ပစ်ပြန်သည်။ ” ငြိမ်ငြိမ် … နေစမ်းကွာ “ ” လွတ်ပါရှင် … အောက်က … နာလို့ပါ “ ” ခဏေန … ကောင်းလာမှာပါကွာ … ငြိမ်ငြိမ်နေရင် လွတ်ပေးမယ် “ ” လွတ်ပေးပါ … အမေလး … သေပါပြီ “ ” ငါ ပြောတာ လိုက်လုပ် … မလုပ်ရင် စောက်ပတ် တပြင်လုံး ဆွဲစုပ်ပစ်မှာ “ ” အားးးး … ဟုတ် ဟုတ် “ မိုးစက်မှာ အမိန့်ပေးရင်း နုနု ထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ထပ်ညှစ် ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ စောက်မွှေးအုံ တစ်ခုလုံး မိုးစက်လက်ထဲ တင်းနေအောင် ဆွဲစုပ် ခံထား ရ၏။ အခန်းပြင်မှ ချောင်းကြည့် နေသော နေမင်းခန့်မှာ မှန်တံခါးချပ်ကြီး မ်ားအား တဒုံးဒုံး ထုကာ အော်ဟစ် နေတော့သည်။ နေမင်းခန့် လုပ်သမျှ အတွင်းခန်းမှ ဘာမှမကြားရပေ။ သို့သော် နေမင်းခန့် ကိုယ်လုံးအား အတွင်းဘက်မှ မိုးစက်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ မြင်နေရ၏။
” ဟားဟားးး … နင့်အကောင် ဘာမွ မတတ်နိုင်ဘူး မြင်လား … ခု … အကျႌချွတ် … လက်တွေ အရင် လွတ်ပေးမယ် “ နုနုထွဋ် ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်သို့ မျက်လုံးလေး ဆွေကြည့်ရင်း အကျႌ ကြယ်သီးများ ဖြုတ်ကာ အပေါ်အကျႌလက်ပြတ် လေးအား ချွတ်ပေးနေရှာသည်။ မိုးစက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်ကြားထဲမှ မထုတ်ပဲ စောက်ပတ်အုံအား ညှစ်ထားလျက်ပင်။ အပေါ်အကျႌ ကျွတ်သည်နှင့် လုံးဝန်း မို့မောက်သော ရင်သားစိုင်ကြီးများအား ထိန်းထားသော ဘရာစီယာ အနက်လေး ပေါ်လာ သည်။ မိုးစက်မှာ ဗရာစီယာ အထက္နား ရုန်းထွက်နေသော နို့အုံအပေါ်ခြမ်းအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးဆြေန၏။ ဘယ်ညာ ထိုးဆွရင်း လည်တိုင် ဖွေးဖွေးဆီသို့ လျှာအပြားလိုက် ပင့်ယက် လိုက်ပြန်သည်။
” ကဲ … ဗရာ ပါ … ချွတ်ဟာ ကြာတယ် “ မိုးစက် စကားအဆုံး နုနုထွဋ်ခေါင် လက္ကေလး နှစ်ဖက် တုန်ရင်စွာ နောက်ကျောဘက် ရောက်ကာ ဗရာစီယာချိတ်အား ဖြုတ်ပေးလိုက်ရ၏။ ချိတ်ပြုတ်သည်နှင့် လက်မောင်း တုတ်တုတ်လေးများ အလိုက်သင့် လျှောချ ကာ ဗရာစီယာအား ချွတ်ချနေသည်။ ဗရာစီယာအောက်မှ ဘွားကနဲ့ ပေါ်လာသော နို့အုံကြီးအား ကြည့်ရင်း မိုးစက်မှာ ညာဘက် နို့သီးခေါင်းလေးအား ဖိစုပ်လိုက်တော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ချစ်သူရှေ့ သူစိမ်းယောကျင်ား တစ်ဦးက အကျပ်ကိုင် နို့စို့နေရာ ဝမ်းနည်း ပြီး မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာခဲ့သည်။ မိုးစက်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားဖြင့် နုနုထဋ်ခေါင် အဖုတ်လေး အား ညှစ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးများအား တဖက်ပြီးတဖက် ဖိစို့နေ၏။ ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထမိန်စကပ်နှင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ထပ်ချွတ် ခိုင်းလိုက် ပြန်သည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်အား နံရံဘက် လှည့်ခိုင်းရင်း ခါးသေးကျဉ်လေး အောက်မှ ကော့ထွက်နေသော ဖင်ကြီးအား တဖြန်းဖြန်း ပိတ်ရိုက် ပစ်သည်။ ဖင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ရိုက်ချက်အတိုင်း တုန်ခါလာပြီး ခဏအကြာ လက်ဝါးရာများ နီရဲစြာ ပေါ်လာတော့၏။ မိုးစက်မှာ ဖင်အား ပစ်ရိုက်ရင်း ခေါင်းလေးမော့ကာ တအားအားအော်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာလေးအား ဘေးတိုက်ကြည့်ကာ အားရ ကျေနပ်လျက်ရှိသည်။ နံရံလက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီး ကော့ပေးထားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နောက်ဘက် ဒူးထောက် ထိုင်ချ လိုက်ပြန်၏။ ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ လက်ဝါးရာ မ်ားအား လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ယက်ပေး နေသည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခုန နာကျင်သမျှ စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသော သူမဖင်ကြီးအား မိုးစက်မှ လျှာနွေးနွေးလေးဖြင့် ပြန်ယက်ပေးသဖြင့် နာကျင်မှု့များ ပျောက်ကာ ဖေါ်မပြ တတ်သော ခံစားမှု့လေး ရရှိနေသည်။ ဖင်သားစိုင် တပြင်လုံး ယက်ပေးနေသော လျှာနွေးနွေး လေး၏ ထိပ်ဖျားလေးမှာ မထင်မှတ်ပဲ သူမ ဖင်ဝလေးထဲ ရောက်လာရာ ပေါင်တံများ အလိုအလျောက် ဖြဲပေးရင်း ခါးလေးခွက် ကာ ဖင်အား ရသလောက် ကော့ပေးနေရှာသည်။ မိုးစက်မှာလည်း နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်နှင့် မခွာတမ်း မျက်နှာအပ်ကာ ဖင်ပေါက်အား ကလိပေးနေသည်။ အတွေ့ကြုံမရှိသော နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ရုန်းကန် ငြင်းဆန်သော စိတ်များ ပျောက်ကွယ်ကာ တခါမွ မ ခံစားဘူးသော ကာမ အထိအတွေ့ အောက် မျောပါနေရသည်။
အပြင်မှ ချောင်းကြည့်နေသော နေမင်းခန့်မှာ တခဏတွင်း ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်နေ ရ၏။ နေမင်းခန့် ကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ ခပ္စူးစူး ညည်းသံများ ထွက်ပေါ်လာကာ ပေါင်တံများ တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း စောက် ရည်များ နောက်ပြန် ပန်းထုတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။ စောက်ခေါင်းဝမှ နောက်ပြန် ပန်းထုတ်သော စောက်ရည်များမှာ အစပိုင်း ခပ်ပြင်းပြင်း အရှိန်ဖြင့် မိုးစက်မျက်နှာအား ပန်းမိရာ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျော့လာရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ စီးက်လာ၏။ မိုးစက်မှာ အဖုတ်အား မထိပဲ ဖင်ဝလေး ကလိကာ ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။
ပေါင်သားများ တဇပ်ဇပ်တုန်နေပြီး ခဏအကြာတွင် ခါးလေး ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တွန့်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးကွေး ထိုင်ချရင်း အသက်မျှင်းရှု နေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် အနားယူစဉ် မိုးစက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ အဝတ္စားမ်ား ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကြွက်သား အမြှောင်းလိုက်ဖြင့် ပေါင်ကြားထဲ ငိုက်ဆင်း နေသော လီးမွာ ဒစ်ကြီး ကားထွက်နေ၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး လှည့်အကြည့် သူမ မျက်နှာရှေ့ ရမ်းနေသော လီးကြီးအား မြင်လိုက်ရာ မျက်လုံးလေး ပြူးနေရှာ၏။ သို့သော် ကြာကြာ မကြည့် လိုက်ရပေ မိုးစက်မှာ သူမကိုယ်လုံးအား ဆြဲမကာ နံရံပြန်ကပ်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ် ပစ်လိုက်သည်။
မျက်နှာလွဲပြီး ငြင်းဖို့ စဉ်းစားလိုက်စဉ် မိုးစက် လက်တဖက်မှာ သူမနို့အုံကြီးအား ညှစ်ချေလာသဖြင့် နို့အုံလာကိုင်သော လက်အား ဆွဲမိပြန်သည်။နူတ်ခမ်းချင်း အလိုက်သင့်စုပ်ကာ နို့အုံ ညှစ်ချေသော လက်အား ဆွဲချပစ်ရာ ပိုဆိုးသြားရ၏။ မိုးစက်လက်မှာ နိုအုံ အား ညှစ်ပေးနေရာမှ အောက်ဖက် ဆင်းသွားရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ပတ်လေးအား ဖိအုပ် လိုက်တော့သည်။ ဒီတကြိမ် အဖုတ် လေးအား မညှစ်ပဲ အဖုတ် အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးခြဲကာ အစိလေးအား ချိတ်ဆွဲ ပေးနေ၏။ ထို့နောက် နုနုထွဋ်ခေါင် လက်လေးအား ဆြဲယူကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲရှိ လီးပေါ် တင်ပေး လိုက်ပြန်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေး စုပ်လိုက် စောက်စိလေး ချေပေးလိုက်နှင့် ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ မသိမသာလေး တုန့်ပြန် လာတော့သည်။ လီးအား ညှစ်ကိုင် ပွတ်သပ်ရင်း သူမနို့အား စို့နေသော မိုးစက် ခေါင်းအား ခပ္ဖြဖြ ပွတ်ပေးနေ၏။ နေမင်းခန့်မှာ ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အပြုအမူများကြောင့် နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ မိုးစက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်အား ဖိခ်ကာ ဒူးထောက် ထိုင် ခိုင်း လိုက်ပြန်သည်။ မော့ကြည့်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နူတ်ခမ်းလေးထဲ လီးထိပ် တေ့ပေးလိုက်၏။ နူတ်ခမ်းလေး စိကာ နုနုထွဋ် ခေါင် တစ်ယောက် ခေါင်းလေးလွဲရင်း နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်ဖက် လှမ်းကြည့်နေသည်။ သို့သော် မိုးစက်ဆီမွ စကားသံ ခပ္ တိုးတိုး ထွက်ပေါ်လာကာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာလေးအား ဆွဲ့လှည့်လိုက်၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မိုးစက်အား မော့အကြည့် ဟေနေသာ နူတ်ခမ်းလေးထဲ ဒစ်ကြီး ရုတ်တရက် ဝင်ရောက် လာတော့သည်။
” ဟာ … မလုပ်နဲ့ … မမခေါင် … ထုတ် ထုတ် … မစုပ်ပေးပါနဲ့ … အဲဒါ ကျနော် အမြတ်တနိုး နမ်းနေတဲ့ … နူတ်ခမ်းလေးပါဗျာ “ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ခ်စ်သူ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဝင်ထွက်နေသော မိုးစက္လီးအား ကြည့်ကာ မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။ နုနု ထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေး စင်းကာ ပါးစပ်ထဲ နေရာအပြည့် ယူထားသော မိုးစက်လီးတံကြီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးနေရာ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ကြည့်နေရင်း ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲ့ဖြစ်ကာ လဲကျသွားတော့၏။
( ဇတ်သိမ်း ) ” ဝွီးးး … ဘုတ် … အွပ် …… အမေလးဗ် “ ” ဟောတော် … အိပ်ရင်းတန်းလန်း … ဖြစ်ရမယ် “ ” ဟာ … မမခေါင် … ဘာမွ မဖြစ်ဘူးနော် “ ” ခေါင်က … ခုံတစ်လုံး ယူထိုင်နေရတာလေ … မင်းက … ခေါင် ခုံပေါ် အိပ်နေတာ ကြာပေါ့ “ နုနုထွဋ် ခေါင် စကားအဆုံး နေမင်းခန့်လည်း ထရပ်ရင်း နူတ်ခမ်းနား နမ်းကြည့်နေရှာ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ယောင်ပြီး နူတ်ခမ်း စူပေးထားရာ အလုပ်ခန်း တံခါးဝ ကြည့်မိမှ ခေါင်းလေး နောက်ပြန် ဆုတ်လိုက်တော့သည်။ ” ဟဲ့ … နေမင်းခန်း … မင်းနဲ့ ဒုက္ခပဲ … ဘာလုပ်နေ တာလဲ … ဒါ ရုံးခန်းလေ … အိမ္မဟုတ္ဘူး “ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် တံခါးပေါက် လှမ်းကြည့်လိုက် နေမင်းခန့် မ်က္နာအား ကြည့် လိုက်နှင့် တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေရှာသည်။ နေမင်းခန့်မှာ နူတ်ခမ်း နမ်းကြည့်ပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် အကျႌ စေလးအား ဆွဲကြည့်နေ၏။
” မမခေါင် … အကျႌ လဲထားသေးလား “ ” ဘာလို့လဲရမှာလည်း … မနက်ထဲက ဒီအကျႌနဲ့ ဒီထမိန်ပဲ “ နေမင်းခန့်မှာ သူ့အိပ်မက် ထဲက နုနုထွဋ်ခေါင် ဝတ်သောအကျႌနှင့် ခုဝတ်ထားသော အကျႌ မတူသဖြင့် သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ပြန်ဖြေမှ စိတ်ထဲ အပူလုံး က်သြားရ၏။ ” ဟူးးးးးးးး … တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ “ ” အွန် “ ” ကျနော် … အိပ်မက် မက်နေတာဗျ “ ” အင်း … ခေါင် … အိမ်ခဏပြန်ပြီး နောက်တခေါက် ပြန်လာတော့ … မင်း ဒီခုံပေါ် အိပ်ပျော်နေတာ … MDက နိုးမလို့ … ခေါင်က … တညလုံး မင်းအိမ်မှာ အလုပ်ခိုင်းထားတယ် ပြောလို့ … မနိုးတော့တာ “ ” ကျနော် ပထမ တစ်ခေါက်လာတော့ မမခေါင် မရှိဘူးဗျ … နောင်တစ်ခေါက် ဒီထဲရောက်တော့ စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ “ ” ဒါနဲ့ … မင်းက … ခုံပေါ်အိပ်ရင်း ပြုတ်ကျပြီး … ဘာလို့ ငါ့ ပါးစပ် လာနမ်းတာတုန်း “ ” အဲဒါ … ဟိုဟာ ဗ်ာ “
” ဒေါက် … ဒေါက် … ဒေါက် “ နေမင်းခန့်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ စကားပြောစဉ် အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ” ဝင်ခဲ့ပါ … တံခါး စေ့ထားပါတယ် “ ” ကျွီ … ကျွိ “ ” အော် … MD ပါလား … ဘာရှိလို့လဲ ရှင့် “ ” မမလေးနဲ့ စာချုပ်ချုပ်မယ့်လူ … ရောက်နေလို့ အဲဒါ “ ” ဟုတ် … စာချုပ် ရေးပြီးပါပြီ … လွတ်လိုက်ပါ “ ” ပြီးတော့ … ကျနော် ခွင့်ယူချင်လို့ … မမေလး “ ” ဟုတ် MD … ခွင့်စာလေး … တင်ပေးထားခဲ့ပါ … ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ခွင့်ယူတာလည်း ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီချင်လို့ပါ “ ” ခွင့်က ၃ရက် ပါ … နယ်ပြန်ပြီး အမေဆုံးတာ နှစ်ပတ်လည် ဆွမ်းကပ်ကြမလို့ မောင်နှမတွေ မတွေ့တာလည်း ကြာပြီလေ “ ” အော် … ဟုတ် ဟုတ် MD … နက္ဖန္လား “ ” ဟုတ် မမေလး နက်ဖန် မနက်ပိုင်း … သွားရမှာမို့ပါ “ ” ကျမလည်း … ကုသိုလ် ယူပါရေစ … ဒီလိုလုပ် MD … ရုံးကပဲ သိန်း၂ဝထုတ်သွားပါ … က်မ စာရင်းထဲ ထည့်လိုက်နော် “ ” ဟုတ် … ကျေးဇူးပါ မမေလး … စာချုပ်ချုပ်မယ့်သူ ခု လွတ်လိုက်ရမလား “ ” ရပါတယ်ရှင် … လွတ်လိုက်ပါ “ ” ဒါဆို … ခုကတည်းက နူတ်ဆက်ပါတယ် မမေလး … နက္ဖန္က် မတွေ့နိုင် တော့ဘူး … အိမ္ကပဲ တန်းသွားရမယ် “ ” ဟုတ် … MD “ MD ဦးအောင်မိုး ထြက်သြားမွ နေမင်းခန့်ဘက် လှည့်စကားပြောနေ၏။
” နေမင်းခန့် … ဒီခုံလာတော့ ဧည့်သည်လာရင် … မကောင်းဘူး “ ” ဟုတ် “ ခုံချင်းချိန်းထိုင်ပြီး ခဏအကြာ လူတစ်ယောက် ဝင် လာသည်။ ” ဟော … ကိုမိုးစက် … မင်္ဂလာပါ “ ” မင်္ဂလာပါဗျာ “ ” ထိုင်ပါ … ကိုမိုးစက် “ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မတ်တပ်ထရပ်၍ အလုပ်စားပွဲခုံ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံအား ညွှန်ပြရင်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဖက် ဘေးခုံတွင် ထိုင်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် မိုးစက်တို့ကြား ရောက်ရှိနေ၏။ စကား အနည်းငယ် ပြောကာ စာချုပ် လက်မှတ်မထိုးခင် နေမင်းခန့် အား ဝန်ထမ်း ၂ယောက် ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။ နေမင်းခန့်မှာ နောက် လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည်ဖြင့် စိတ်မချသလို ကြည့်ကာ အလုပ် ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ခွာသွားသည်။ ခဏာ အကြာ ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်နှင့် အတူ နေမင်းခန့် ပြန်ဝင်လာ၏။
” လာ … သမီးတို့ နှစ်ယောက် … ဟောဒီ အိပ်ထဲက … ပိုက်ဆံထုပ်တွေ စက်နဲ့ စစ်ပေးထား “ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက် ယူလာသော အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံထုတ်များအား ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်အား စစ်ခိုင်းရင်း မိုးစက်နှင့် ထပ်မန် စကား ပြောနေပြန်သည်။ နေမင်း ခန့် မျက်နှာ မအီမသာ ဖြစ်နေသည်ကို နုနုထွဋ်ခေါင် ခိုးကြည့်ရင်း ရိပ်မိနေသည်။ ” မမ … အားလုံးပေါင်း တစ်သောင်းပါ “ ” Oki … thz … သမီးတို့ … ရပါပြီ လုပ္စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့ “ ” ကဲ … ကိုမိုးစက် … ဒီနေရာလေးမှာ လက်မှတ်ထိုး လက်ဗွေ နှိပ်ပေး ပါဦး “ ” ဟုတ် “ ” ဒါက စရံစာချုပ်ပါ … ကိုမိုးစက် … ငွေအပြီး ချေမှ … စာချုပ် ထပ်ချုပ်ကြတာပေါ့ “ ” အလုပ်ခွင် စတာနဲ့ … ကျနော် ချေပေးမှာပါ … ကဲ … ကျနော့် ခွင့်ပြုပါဦး … နိုင်ငံခြား ပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်စရာရှိတာ လေးတွေ လုပ်လိုက်ဦးမယ်ဗျာ “
” ဟုတ် … See you … ကိုမိုးစက် … ဖြည်းဖြည်း နော် “ မိုးစက် ထွက်သွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မအောက်အီးနိုင်ပဲ နေမင်းခန့်အား လှည့်မေး လိုက်တော့သည်။ ” ကဲ … မျက်နှာက တချိန်လုံး … ဘာဖြစ် နေတာလည်းကွာ “ ” ဟူးးးး းးးးး “ ” ပြောလေ … ဘာစိတ်ညစ္စရာ ရှိနေတာလည်း “ ” မမခေါင် “ ” ရှင့် “ မျက်နှာ မသာမယာ ဖြစ်နေသော ချစ်သူလေးအား မျက်နှာ လေး ချေပြရင်း ထူးလိုက်၏။ ” ကျနော် … မမခေါင်နဲ့ စကားပြောချင်တာဗျာ “ ” ဟင် … ခုလည်း ပြောနေတာပဲလေ … အလုပ် ပြီးတာနဲ့ မင်းတန်းပြောနေတာကို “ ” ဒီမွာ … မပြောချင်လို့ပေါ့ဗျ “ ” အမေလး … ခေါင့် အသက်ရွယ်က … ပန်းခြံတွေ ရုပ်ရှင်ရုံ တွေ … သွားရမယ့် အရွယ်မဟုတ်ဘူးနော် “ ” ဟူးးးးး းးးးး “ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည် ခ်ကာ ငြိမ်သွားတော့သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေ့မင်းခန့် မျက်နှာအား ကြည့်ရင်း ထပ်ပြောလိုက်၏။
” ကဲ … မနက္က ခေါင် ပြန်ယူလာတဲ့ … ကွန်ပြူတာ အိမ်ပြန်သည်ခဲ့တော့ … အိမ်မှာပဲ ပြောတော့ “ ” ဟုတ် “ ခဏအကြာ နုနုထွဋ် ခေါင် ကားလေး ကုမ္ပဏီမှ ထြက္ခြာ သွားတော့သည်။ ” ကိုခန့် … MD ခေါ်နေတယ် “ ရုံးခန်း ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေချိန် ဝန်းထမ်း တစ်ယောက် လာပြောသဖြင့် MD အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ ” နေမင်းခန့် … ပရောဂျက် အသစ်အတွက် ပုံထပ်ပြင်ရမယ် ထင် တယ် … ကွန်ပျူတာယူပြီး မမလေးအိမ် သွားလိုက်ဦး … ပုံအဟောင်းတွေက အဲဒီကွန်ပျူတာထဲ သိမ်းထားတာနေမှာ “ ” ဟုတ် … MD … ခုပဲ သွားလိုက်ပါ့မယ် “
” ဟော … မောင်နေမင်းခန့် … လာထိုင် … ဟိုနေ့က အလုပ်တွေ မပြီးသေးတာလား “ ” ဟုတ် … အန္တီ “ နေမင်းခန့်မှာ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာရင်း ကွန်ပျူတာအား စားပွဲပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ ” အတော်ပဲ … အန်တီလည်း မင်းဦးလေးနဲ့ အပြင်သွားတော့မလို့ … သမီးလည်း ခုနမွ ရောက်တာ … ကဲ စိတ္ခ်လက္ခ် သွားပြီနော် ညေနစာ ဒီမွာစား အန္တီခ်က္ထားတာ ရှိတယ် … အန်တီတို့ လာမွ ပြန်နော် “ ” ဟုတ်ကဲ့ “ မိဘနှစ်ပါး ထွက်သွားသည်နှင့် ခဏအကြာ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် ဆင်းလာခဲ့သည်။မနက်က ဝတ်ထား သော အဝတ္စားမ်ားလဲကာ အကျႌလက်တကိုင်း အနက်လေး ဝတ်ဆင်ထား၏။ အကျႌအောက်နားစမှာ ပေါင်လယ်ထိ ဖုံးသဖြင့် အောက်ပိုင်း ထမိန် မဝတ်တော့ပေ။ ဆံနွယ်များအား စုချည်ကာ နောက်ကျောဘက် ပို့ထားရာ မျက်နှာလေးမှာ သဘာဝအတိုင်း ပေါ်လွင်လှပနေသည်။ လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ရင်း ဧည့်ခန်းတွင်း နေမင်းခန့် ထိုင်နေသော ထိုင်ခုံဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုင်ခုံ ရှည် ဖြစ်သော်လည်း ကပ်ထိုင်လိုက်သဖြင့် အောက်မှ ကူရှင်ပေါ် အိကားထွက်လာသော သူမဖင်ကြီးမှာ နေမင်းခန့်ပေါင်နှင့် ထိကပ် နေ၏။
” ကဲ … ပြောပါဦး … ခေါင်လည်း ဘာမွ မလုပ္မိပဲ … မျက်နှာက ဆွေးရောင်သန်းနေတာ “ ” ကျနော့် … အိပ်မက်ကြောင့်ပါ … မမ ခေါင်ရယ် “ နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် ပုခုံးအား လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် ခေါင်းလေး တခြမ်းစောင်း ကာ နေမင်းခန့်ဘက် မှီချလိုက်၏။ အကျႌလက်တကိုင်းလေး အောက်မှ ရင်သား အပေါ်ခြမ်းလေးမှာ ရုန်းထွက် နေသယောင် ဖြစ် နေတော့သည်။ နေမင်းခန့် ဘယ်လက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် ညာဘက်ပုခုံးအား ဖက်ထားရင်း အောက်သို့ လက္ဖဝါး ဆန့်ထုတ်ရာ ညာဖက် နို့အုံထိပ်နား တိုးဝင်သွား၏။ ” အာ … လက္က … ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ … ပလိစ် “ ” ဘာလို့လဲ … မ မ ခေါင် ရယ် “ စကားပြောရင်း အသံ တိမ်ဝင်သွားသော နေမင်းခန့် မျက်နာလေးအား မော့ကြည့်ရာ ဆွေးမြေ့နေသော မျက်ဝန်းအား တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။
” ရော် … အိမ့်ရှေ့ … ဧည့်ခန်း ထဲမှာလေ … မျက်နှာက ဘာဖြစ် “ ” အိမ်မက်ထဲက အတိုင်းဆို … ကျနော် သေမှာ မမခေါင် “ ” ပြောပြလေ ကြာ “ ” အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုမိုးစက်အိမ်ကို မမခေါင်က ပိုက်ဆံ လိုက်ယူတော့ … မမခေါင် ကို ကိုမိုးစက္က … မတ်တပ်ရပ် လျက် နံရံကပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ် မြှောက်ဖိထားတာဗျ “ ” အမ် “ ” ဘယ်လက်နဲ့ မမခေါင် လက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထား ပြီး … ညာလက္က … မမခေါင် … ဟို ဟို … ပေါင်ကြားကို နိုက်နေတာ “ ” အာ … ပေါက်ကရတွေကွာ “ နေမင်းခန့်မှာ စကားပြော ရင်း ဘယ်ဘက်လက်အား အကျႌထဲထိ ထိုးထဲ့ကာ နို့အုံကြီးအား ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။
” အ … ဟိတ် … နာတယ္ကြ … တအား မညှစ်နဲ့ … ဒါ ဧည့် ခန်း …… ထဲ … အု ဖလု … ပြွတ် ပြွတ် “ တားနေသော သူမ စကားမဆုံးမီ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးအား ဆွဲစုပ် ခံလိုက်ရသည်။ဘာအကြောင်းရင်းမှန်း မသိရပေမယ့် ဆွေးရိပ် သန်းနေသော ခ်စ်သူအား သနား စိတ်လေး ဝင်ကာ ရုတ်တရက် မငြင်းဆန်ချင်တော့။ စိတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်နေရင်း မျက်လုံးလေးမှာ အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဘက် လှမ်း ကြည့်နေရသည်။ မတော်တဆ ခြံစောင့် အလုပ်သမား ဝင်လာလျင် ဟုသော အေတြးက ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်နေမိ၏။တသက်လုံး တည်တည်ကြည်ကြည် နေခဲ့သမျှ ဧည့်ခန်းထဲ နေမင်းခန့်မှ နို့ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းအား ဆွဲစုပ်နေသည်ကို တရှိန်းရှိန်းခံစားရင်း လူမြင် မှာ စိုးကြောက်လာကာ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာပစ် လိုက်တော့သည်။
” အိမ်ပေါ် … သွားစို့ …ဒီမွာက … ခေါင် မေနတတ္ဘူး “ နေမင်းခန့်မှာ လှေကားအတိုင်း တက်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင် ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် အရောက် ဝမ်းလျား မှောက်ကာ မျက်နှာလေး ခေါင်းအုံး ကပ်ထားရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။ တသက်နဲ့တကိုယ် ရေချိုး ဆပ်ပြာတိုက်ချိန်သာ ပွတ်သပ် ကိုယ်တွယ်သော နို့အုံအား ညှစ်ချေခံ ရသဖြင့် ခပ်ကြိမ်းကြိမ်းလေး ခံစားနေရသေး၏။ နေမင်းခန့်မှာ မှောက်ယက် အနေထားလေး ဖြစ်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး တစ် စောင်း လှဲချလိုက်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော အလင်းရောင်ကြောင့် ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသော အ ကျႌအောက်နားစလေး အောက်မှ ပေါင်သားလေးမှာ ဝင်းအိနေ၏။
နေမင်းခန့် ညာဘက္လက္က ရုတ်တရက် ခါးလေးပေါ် ကျရောက်ချိန် ကိုယ်လုံးမှာ မသိမသာလေး တုန်သွားရသည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ် ယောက် ခါတိုင်း ဗိုက်သားမ်ား ဖင်သားများ ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ခံရစဉ် ဒီလောက် ခံစားချက် မပြင်းထန်ခဲ့ပေ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့် လက်မှာ ခါးအောက် ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှောက်အိပ်နေသော မျက်နှာပေါ်မှ ပါးပြင်လေး အား နမ်းရှိုက်နေသည်။ ကော့ထွက် နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ ပေါင်တန်ဆီသို့ ရွေ့သွားရာ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးများ ထလာရ၏။ ဒူးဆစ် အထက္နား အရောက် နေမင်းခန့်လက်မှာ ခဏရပ်သွားပြီး အပေါ်ပြန်တက် လာခဲ့ပြန်သည်။
အထက်သို့ ရွေ့လာရင်း ပေါင်လယ် ဖုံးထားသော အကျႌ အောက်နားစလေးအား ချိတ်ဆွဲလာခဲ့သည်။ ပေါင်အတွင်းသား မ်ားအား လက်ဝါးအုပ်ကာ ပွတ်သပ် ဆွဲလာသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခေါင်းအုံးအား မျက်နှာဖြင့် ထပ္ဖိကာ ခံစားချက်များ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း လေး ဖြစ်လာရ၏။ တဆက်တည်း နေမင်းခန့် စကားမ်ား ကြားယောင်လာကာ မိုးစက္က သူမ ပေါင်ကြားအား နိုက်ပေးနေသည့် အိပ်မက် ပုံရိပ်အား ခံစားမိနေသည်။ ထိုစဉ် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပြင်ဘက်မှ ပေါင်ဂွတည့်တည့်အား လက်ချောင်းများ ထိကပ် လာသဖြင့် ပေါင်တံ နှစ်ဖက်အား စိလိုက်ရသည်။ ချက်ချင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ပက်လက် လှန်ပစ်လိုက်၏။ ပက်လက်လှန်မှ သူမ အေ နထား ပိုဆိုး သွားတော့သည်။ ဘေးတစောင်း အနေထားဖြင့် နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးမွာ ထောင်ထွက်ကာ သူမ ညာဘက် ဖင် သားစိုင်အား ထောက်မိနေပြန်၏။ အိပ်ခန်းပြင်မှ လေနုအေးလေး ဝင်လာကာ ပြတင်း တံခါးရှိ လိုက္ကာ ခန်းစည်းစများ တလွင့်လွင့် ဖြစ်နေသော်လည်း သူမမျက်နှာလေး ချွေးအနည်းငယ် စို့တက်နေသည်။ နေမင်းခန့် လက်မှာ ပက်လက် အေနထား ဖြစ်နေသော သူမ ပေါင်ဂွကြား ပြန်လည် ရောက်ရှိလာသည်နှင့် မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ စကား ပြောလိုက်မိ၏။
” ဟိတ် … အိပ်မက် က … အဲဒီလောက်နဲ့ … မင်းက ခံစား သွားရတာပေါ့ “ ” ဘယ်ဟုတ်မလည်း … မမ ခေါင်ရယ် “ နေမင်းခန့် စကားပြန်ပြောချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် လက်အား ဗိုက်သားပေါ် ဆွဲတင် လိုက်သည်။ နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာ အား ကြည့်ရာ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးဖြီးဖြီးလေး ဖြစ်နေသဖြင့် လက် အောက်ပြန်ရွေ့ကာ အဖုတ်အုံ လေးအား အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပေါ်မှ ဖိကပ်လိုက်တော့၏။ ” ဟိတ် … အဲဒါ … မထိနဲ့လေကွာ “ မျက်နှာလေး ရဲတက္လာကာ ခေါင်းလေး တရမ်းရမ်းဖြင့် ပေါင်တံ နှစ်ဖက်အား ကျစ်နေအောင် စိထားပစ်သည်။ ထိုသို့ စိလိုက်သည်နှင့် နေမင်းခန့် လက်မှာ ပေါင်ကြားတွင်းစုကာ လက်ခလယ်နှင့် လက်သကြွယ်မှာ အစိလေးအား ခပ်တင်းတင်း ဖိသလိုဖြစ်သွားရ၏။
” အာ … ဟာ ကြာ “ နုနုထွဋ်ခေါင် ကိုယ့်အတတ် ကိုယ်စူးနေရသည်။နေမင်းခန့် လက်အား ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ဖမ်းထားသလို ဖြစ် နေ၏။ ” ထကြာ … အိပ်မက် အကြောင်း ဆက်ပြောလေ … ခေါင်နားထောင်ပေးမယ် “ ” ပြီးရော … ပြောရင်း လက်တွေ့ပြမယ် “ နေမင်းခန့် ထထိုင်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်လည်း ထထိုင်လိုက်သည်။ အဖုတ်လေးဆီမှ စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားသိရှိကာ မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်နေတော့၏။ နေမင်းခန့် မွာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ခန်း အနောက်ဖက် ဗီဒိုဘေးနား ကပ္ကာ အိပ်ခန်းနံရံအား လက်ထောက် ကပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် ကြောင်နေစဉ် အကျႌ အောက်နားစအား ခါးပေါ် လိပ်တင် ကာ ဖင်ကြီးအား ဖြန်းကနဲ့ ရိုက်ချလိုက်၏။
” အား … နာတယ် … နေမင်းခန့်ရဲ့ “ ” နေဦး … ဘောင်းဘီ ချွတ်ရဦးမယ် “ ပြောလဲပြော နုနုထွဋ်ခေါင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအချွတ်တွင် ဂွကြား နေရာလေးမှာ အရည်များ စိုနေတော့၏။ သို့သော် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မက်ထဲ မိုး စက်ရိုက်သလို ထပ်မရိုက်တော့ပေ။ ချက်ချင်း ဒူးထောက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အိကား ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင် ၂ဖက်အား တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းပေးနေ၏။ နုနုထွဋ်ခေါင် လည်ပြန်ကြည့်စဉ် ကုတင်ဘေး မှန်တင်ခုံမှ ဘဲဥပုံ မှန်ဝိုင်းထဲ သူမဖင်ကြီးအား နမ်းရှိုက်နေ သော နေမင်းခန့် လက်တဖက်မှာ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်နေသည်ကို မြင်လိုက် ရေတာ့၏။ အတွေ့ကြုံ မရှိသော်လည်း အသက် ရွယ်အရ နေမင်းခန့်မှာ သူမဖင်အား ယက်ရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။ မှန်ထဲမှ သူမတို့ ပုံရိပ်လေးအား ငေးကြည့် နေစဉ် ဖင်ဝလေးထဲ နေမင်းခန့် လျှာဖျားလေး တိုးဝင်လာ၏။
” ဟာ … အဲဒါ … ဖင်ပေါက်ကြီး … နေမင်းခန့်ရဲ့ … ဟိုအပေါက် မဟုတ္ဖူး … အ ရွီးးးး းးးး “ တားလဲတား ဖင်ဝလေးထဲ လျှာလေး တိုးဝင် မွှေနေသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်နေရသည်။ နေမင်းခန့်မှာ ဖင်ဝ နီညိုလေးအား မရပ္မနား ထိုးကလိရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်ဝ လေးမှ အရည်များ ပန်းထွက်လာချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ ဖင်ဝလေးအား လျှာဖြင့်ဝိုက်ကာ လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးထိုး မွှေပေး နေ၏။ ခဏအကြာ နေမင်းခန့် မျော်လင့် ထားသလို ပွက်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမဖင်ကြီး နောက်မှ နေမင်းခန့် မျက်နှာအား စင်ကုန်မည် စိုးသဖြင့် လက်ဖြင့် လှမ်းပိတ်ထားလိုက်၏။ စောက်ရည်များမှာ နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကြားထဲမှ လ်ွံထြက္ကာ ပေါင်ခြံထဲ စီးက် လာတော့သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် စိုးရိမ် ထိတ်လန့်နေရှာ၏။ သူမကိုယ် သူမ ဘာဖြစ် သွားမှန်းလည်း မ သိရှိပေ။ ကုတင်ဘက် ပြေးကာ လှဲချရင်း မှေးနေလိုက်သည်။
ဘေးတစ်စောင်း လှဲနေသော သူမပေါင်သားကြီးအား နေမင်းခန့်မှ ဆြဲလွန္ကာ ပက်လက်အနေထား ဖြစ်သွားစဉ် ပေါင်ဂွဆုံအား မျက်နှာ အပ်လိုက်တော့၏။ ပထမဆုံးအကြိမ် အဖုတ်လေး အယက် ခံလိုက်ရပြန်သည်။ စောက်ပတ်လေးအား တသက်လုံး သေးပေါက်ရုံ သက်သက် အသုံးပြုလာရာ ခုမွ သူမအား ဖေါ်မပြနိုင်သော အရသာမ်ား ပေးစွမ်းနိုင်သည်ကို သိရှိလိုက်ရတော့၏။ အဖုတ် အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးခွဲခံရပြီး အစိလေး စုပ်ခံရစဉ် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည် ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။ နေမင်းခန့် ပါးစပ်ထဲမှ အစိလေး ပြန်ထွက်လာတိုင်း နောက်တကြိမ် စုပ်နိုင်ရန် လိုက်တေ့ ပေးနေမိ၏။အရှက်နှင့် သိက္ခာ ပျောက်ဆုံးကာ ကာမစည်းစိမ် နောက် လိုက်ပါ နေမိတော့သည်။
” အ …… အားးးး …… မထုတ်နဲ …… စုပ် စုပ် …… ဆွဲစုပ်ပေးကွာ ‘ ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အော်သံလေး အိပ်ခန်းတွင်း ထွက် ပေါ်လာ၏။ ကာမ ပင်လယ်အား အဆုံးထိ ကူးခပ်စဉ် ညည်းသံများ အသားချင်း ထိရိုက်သံမ်ား စူးစူးဝါးဝါး ပြိုင်အော် နေကြသည်။ အိပ်ခန်းတွင်း အသက်ရှုသံ တိုးတိုးမွ အပ ငြိမ်သက်နေလျက် နာရီဝက်အကြာတွင် စည်းချက် က်က် အသားချင်း ရိုက်သံမ်ား ထပ် မန် ပေါ်ထွက် လာပြန်သည်။ ဒီတကြိမ်တွင် ပထမ အကြိမ်ထက် အေပးယူ တည့်လာကာ အံကြိတ်သံလေးများပါ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာခဲ့၏။ နာရီဝက်ခြား တခါ အသံပေါင်းစုံ ပေါ်ထွက်ကွာ ဆူညံလျက်ရှိသည်။
” အားလားလားးး … ဖြစ်ပါ့မလား နေမင်းခန့်ရယ် … ယောင်ကား နေပြီဟာ “ ” ဖြစ်ပါတယ် … မမခေါင်ရဲ့ … ဒါမျိုးက … ထပ်လုပ် ပေးမှ အယောင်ကျတာဗျ “ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ကာ နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားတွင်း နေရာ ယူ လိုက်ပြန်သည်။ ညည်းသံများ တောင်းဆိုသံများ ဆူညံနေရင်း ညရနာရီ လောက်တွင် တခန်းလုံး ငြိမ်သက် သွားတော့သည်။ နေလုံး ကြီး အနောက်ဖက် ငုတ်ရှိုး ပျောက်ကွယ်သွားစဉ် အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာရ၏။ နေမင်းခန့် လှေကား လက်တန်းလျားလေး ကိုင် ရင်း တထစ်ချင်း အောက်ဆင်းလာရာ နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ် လက်တင် အားပြုရင်း ပါလာခဲ့ သည်။ လှေကား အောက်ခြေသို့ အရောက် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကွတကွတဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း လျှောက်လာစဉ် မိဘနှစ်ပါးမှာ လည်း အပြင်က ပြန်ရောက် လာတော့၏။
” ဟဲ့ … သဲလေး … ကွတကွတနဲ့ … ဘာဖြစ်တာလဲ “ ” ရှင် … မေကြီး … ဟို ဟို … အဲ အဲဒါ … အိမ်ပေါ်မှာ ချောလဲလို့ “ မိခင်ဖြစ် သူအား ပြန်ဖြေရင်း ခေါင်းလေး ငုံ့ထား လိုက်ရသည်။ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မျက်နှာပူပူဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ရုတ်တရက် ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားရှေ့ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်၏။ ” ဟင် … ဘာဖြစ်တာလဲ … မင်းက “ ဒေါ် နန်းသဇင်မှာ နားမလည်နိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် နေမင်းခန့်အား ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ ” ကျနော့်ကို … မမခေါင် နဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါဗျာ “ ” ဟေ “ ” ဟမ် “ ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားမှာ ရိပ်မိနေသော်လည်း ဒီလောက် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ခွင့်တောင်းလာမည်ဟု ထင်မှတ်မထားပေ။
” အန္တီ သိသလောက်တော့ … မစောလွန်း ဘူးလားကွယ် “ ” ခု … မစောတော့ ဘူး … အန္တီ “ ” အမ် … ဘာလို့ “ ” ဟုတ် … နားနဲ့မ နာ … ဖဝါးနဲ့ နာပါခင်ဗျာ … ဟို ဟို … မမခေါင် … ချော်လဲလို့ပါ “ ” အမေလး …… ဖ်ား ဖ်ားးး ဖ်ားးးး … အန္တီ သဘောပေါက်ပြီ …… နေမင်းခန့် “ ” ဟုတ်ကဲ့ … ကျနော် …… ရှင်း … ရှင်း ပြ … “ ” မလိုပါဘူးကွယ် … မင်းမိဘ တွေ ဖွင့် ပြောပြီး … အမြန်ဆုံးသာ လာ တောင်းလှည့်ပါ “ ” နန်းရယ် … ချောလဲရုံနဲ့ … ကလေးတွေ ကိစ္စ … အလောတကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့လား “ ဒေါ်နန်းသဇင် စကား အဆုံး ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှ ဝင်ပြော နေရှာသည်။ ” တော် ဘာနားလည်လို့လဲ … အေးဆေးနေပါ … က်မ စီစဉ်မှာ “ ” ကဲ … သဲလေး … ချောလဲတာက … အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်လား … ကြမ်းပြင်ပေါ်လား “ ခင်ပွန်းသည်အား ပြောရင်း သမီးဖြစ်သူ နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းမေး လိုက်ပြန်၏။
” ကုတင်ပေါ်မှာပါ … မေကြီးရ “ ” ကဲ … တော်ကြားတဲ့ အတိုင်းပဲနော် … ကျမတို့တုန်းကလည်း … ကုတင်ပေါ် ချောလဲပြီး လက်ထပ်ခဲ့ကြတာပဲ မလား “ ” ဟာ … ကလေးတွေ ရှေ့ … နန်းရယ် “ ” အိုရ် … မေကြီးကလည်း “ ” ကဲ … နေမင်းခန့် … အမြန် ဆုံးသာ လူကြီးစုံရာနဲ့ … လာခဲ့ “ ” ဟုတ် … အန္တီ … ဒီက ရောက်ရောက်ချင်း … အိမ္ကို ပြောမှာပါခင်ဗျာ … မမခေါင် … သွားပြီနော် “ နေမင်းခန့်မှာ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာလေးဖြင့် နုတ်ဆက်က ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ္တံခါးဝ အရောက် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် အသံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ ” နေမင်းခန့် “ ” မမ ခေါင် “ ” ခဏ … အ … ကျွတ်ကျွတ် “ နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး နေမင်းခန့်ဆီ အသြား ပေါင်ကြားမှ စူးကနဲ့ နာကျင်သွားသဖြင့် ခပ္တိုးတိုး ညည်းလိုက်ရ၏။ ” အိမ်ရောက်ရင် … လူကြီးတွေ သေချာပြောပြပြီး … အမြန်ဆုံး လာနော် “ ” အင်းပါ … မမခေါင် ရယ် “ ” ကြည့်လိုက် ဖေကြီးရေ … တော့်သမီး ချော်လဲတာ အရှိန် ပြင်းပုံပဲ “ ” ဟာ …… မေကြီးနော် “ ” ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် “
Zawgyi
အခ်စ္မရွိ အမုန္းမသိ ငါရင္ခုန္တာ ငါမသိ
” ဒီလိုရွိပါတယ္ … ကိုမိုးစက္ … က်ေနာ္တို႔ကုမၸဏီက ဒီဇိုင္းသုံးရင္ ကုန္က်ေငြ တခါတည္း တြက္ေပးပါတယ္ … ခုဟာ ကိုမိုးစက္ အေဆာက္ဦးဒီဇိုင္း ပုံေပၚမွ ေဈးအၾကမ္းကို … မမေခါင္က … တြက္ေပးပါလိမ့္မယ္ “ ” ေအာ္ … ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ … ကဲ … ဒါဆို က် ေနာ့္ လက္ေတာ့နဲ႔ ႀဆဲဗ္ာ … တခါတည္း က်ေနာ္ ပုံေဖၚၾကည့္ခ်င္လို႔ “ ” ဟုတ္ … ရပါတယ္ … ခင္ဗ်ာ “ မိုးစက္မွာ စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ သူယူလာေသာ လက္ဆြဲအိတ္အတြင္းမွ လက္ေတာ့ပ္ အလတၥား တစ္လုံး ထုတ္ယူကာ ေရွ႕မွ စားပြဲခုံေပၚအား တင္ေပးလိုက္၏။ မိုးစက္ေျပာျပသည္ ပုံစံအတိုင္း ေနမင္းခန႔္မွာ ဂ႐ုတစိုက္ဆြဲေပးေနစဥ္ အိမ္အဝမွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ မိဘမ္ား အျပင္မွ ျပန္လာ ၾက ေတာ့သည္။
” ေဟာ … ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနပါလား “ ” ဟုတ္ … ေမႀကီး … ပေရာဂ်က္ အသစၱခုပါ … ႐ုံးမသြားျဖစ္လို႔ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ ေနတာ “ ” ေအးေအး … ငါတို႔ေတာ့ ပင္ပန္းလာၿပီ … အေပၚတက္နားၿပီေဟ့ … ဧည့္သည္ေတြ ခြင့္ျပဳပါဦး “ ေဒၚနန္းသဇင္မွာ ႏုတ္ ဆက္ရင္း ေနမင္းခန႔္အား ေတြ႕သြားရာ… ” ေအာ္ … ေနမင္းခန႔္ေရာ … ေရာက္ေနတာလား “ ” ဟုတ္ … အႏၲီ “ ေနမင္းခန႔္ ဒီဇိုင္းစြဲ ေနစဥ္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေအအးတစၺဴး ေဖါက္ကာ ေဘးနားခ်ထားေပးသည္။ ” ကိုမိုးစက္ လည္း … ေအအး သုံးေဆာင္ပါဦး “ ေနမင္းခန႔္ေဘးနား ေအအးဗူး ခ်ေပးစဥ္ မိုးစက္မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္က စကားလွမ္းေျပာ လိုက္၏။
” ဟုတ္ … မႏုႏုထြဋ္ေခါင္ “ မိုးစက္မွာ ေနမင္းခန႔္ အေအးေသာက္ေနစဥ္ ႏုႏုထဋ္ေခါင္ ကိုယ္လုံးအား စူးစိုက္ေငးၾကည့္ ေန ျပန္သည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေအအးဗူးအား ျပန္ခ်ရင္း မိုးစက္အား အလုပ္ျပန္စရန္ ေျပာလိုက္၏။ ေနမင္းခန႔္ အသံေၾကာင့္ မိုးစက္တစ္ ေယာက္ အၾကည့္မ်ားေ႐ြ႕ကာ သူလိုခ်င္ေသာ ဒီဇိုင္းအေနထားအား ေျပာျပေနသည္။ အခ်ိန္ ၄နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ မိုးစက္ေျပာ ေသာ ဒီဇိုင္းအား ေနမင္းခန႔္ အၾကမ္း ဆြဲၿပီးသြားေတာ့၏။ ဒီဇိုင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေဘးမွ ကုန္က်မည့္ ေငြအား တြက္ခ်က္ ေနရာ ခဏအၾကာတြင္…
” ကဲ … ကိုမိုးစက္ … အေဆာက္ဦး ဒီဇိုင္းအတြက္ … ေဈးအၾကမ္းရပါၿပီ … သိန္းေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ပတ္လည္ပါရွင္ “ ” ဟုတ္ … အပန္းေျဖ တိုက္ခန္းေတြက … ႏွစ္ထပ္ထဲပါ … က်ေနာ္ မွန္းထားတာနဲ႔ … ေဈးက နဲနဲ မ်ားေနသလားလို႔ပါ … ႏွစ္ခြဲ ေလာက္ပဲ မွန္းထားမိလို႔ “ ” ဒီလိုရွိပါတယ္ … ကိုမိုးစက္ … သာမန္ ဂိုေဒါင္နဲ႔ လူေနအိမ္က မတူဘူးေလ … အေဆာက္အအုံေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္း ျပင္ဆင္မႈ႕ အျပင္ပိုင္း အလွဆင္မႈ႕အတြက္ ေဈးနဲနဲ ပိုၾသားတာပါ … ကိုမိုးစက္ရဲ႕ အခန္းနံရံေတြ နဲ႔ အိမ္အမိုးရဲ႕ အတြန႔္အတက္ ေလးေတြက ပုံမွန္ အေဆာက္အုံထက္ ထူးျခားခန္းေနတာ “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ထိထိမိမိ စကားေၾကာင့္ မိုးစက္မွာ ဘဝင္ ခိုက္သြားရသည္။
” က်ေနာ့္ ဒီဇိုင္းေတြက … မိုက္ေနတာလား … ခိခိ “ ” ဒါေပါ့ရွင္ … သာမန္ ပလာစတာ ေခ်ာထားတဲ့အိမ္နဲ႔ … အႏုစိတ္ၿပီး အလွ ဆင္ထားတဲ့အိမ္ ကုန္က်စရိတ္ မတူဘူးေပါ့ … သုံးစြဲတဲ့ ပစၥည္း ကြာလတီေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို အေဆာက္အအုံရဲ႕ အရည္အေသြးက တက္လာတာေပါ့ “ ” ဟုတ္ … အေဆာက္အအုံရဲ႕ … အခင္းပိုင္းက်ေရာ “ ” အဲဒါလည္း … က္မ ေျပာသလိုပါပဲ … ႐ိုး႐ိုး တ႐ုတ္ေႂကြပားခင္းတာနဲ႔ အီတလီ ဂရမ္ႏႈိက္ေက်ာက္ျပားခင္းတာ မတူဘူးေလ … ကိုမိုးစက္ သုံးမယ့္ ပစၥည္း ကြာလတီ ေပၚ မူတည္ၿပီး အေဆာက္အဦး တႏၹိဳး ကြာျခားလာမွာ … အိမၱံခါး ေသာ့ေတြက အစ ငါးေထာင္တန္ကေန ငါးေသာင္းေက်ာ္တန္ထိ အစားစားေပါ့ “
” ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ … က်ေနာ္ … အေကာင္းဆုံး လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ “ ” ဟုတ္ … က္မက … အိမ္အဝင္တံခါးဆို … ေသာ့အေကာင္း တတ္ၿပီး အိမ္ထဲ ေရခ်ိဳးခန္းလို ဟာမ်ိဳးက် ပုံမွန္ေသာ့ အမ်ိဳးအစားေပါ့ … ေနာက္ မီးပန္းဆိုင္ေတြလည္း အိမ္ေရွ႕ ေကာ္ရစ္တာကို တႏၹိဳး အသင့္အတင့္ တပ္ဆင္ၿပီး အတြင္းဘက္ အနားယူမယ့္ အခန္းမ်ိဳး အီတလီမိတၠိဳပဲ သုံးေပးမွာပါ … တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုန္က်စရိတ္ ေခြၽေပးတာေပါ့ရွင္ “ ” ကဲ … မႏုႏုထြဋ္ေခါင္ စကားနဲ႔တင္ ေဆာက္ခ်င္ ေနပါၿပီဗ်ာ … စရံခ်ဖို႔သာ စီစဥ္ပါေတာ့ “ ” သိုင္းခ႐ုပါ … ကိုမိုးစက္ … က္မ … ဒီတစ္ပတ္အတြင္း … စီစဥ္ေပးပါ့မယ္ရွင္ “ အလုပ္ကိစၥ ၿပီးသျဖင့္ မိုးစက္တစ္ေယာက္ ျပန္သြား ေတာ့သည္။ ေနမင္းခန႔္လည္း အေၾကာ တခ်က္ဆန႔္ကာ ေဘးနား ထိုင္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေပါင္တန္ေပၚ လြဲခ္ လိုက္ေတာ့၏။ ” အိမ္ေပၚမွာ ေမႀကီးတို႔ရွိတယ္ … ေနမင္းခန႔္ … ထဦးေအ “ ေနမင္းခန႔္မွာ အိမ္မျပန္မခ်င္း တေန႔လုံး ႏုန႔ထြဋ္ေခါင္အား နမ္းလိုက္ ဖက္လိုက္ျဖင့္ ၾကည္ႏူး ေနေတာ့သည္။
” စရံခ်တဲ့ခ်ိန္ … ကုမၸဏီ လာေပးမွာလား “ ” ဒါေကတာ့ … ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ပါ … ရတယ္ “ ” ဒါပဲေနာ္ … သူအိမ္ေခၚရင္ … က် ေနာ္ မသိပဲ … မၾသားရဘူး “ ” ဟုတ္ပါၿပီရွင္ “ ေနာက္ ၁ဝရက္ခန႔္ ေနမင္းခန႔္ ႐ုံးလာခ်ိန္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အခန္းထဲ အီစီဂလီ လုပ္ရန္ ဝင္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း သူဝင္လာခ်ိန္ ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕ကာ အသဲယားေအာင္ လုပ္ျပတတ္ေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ေမၾတ့ ေရပ။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္လာရာ MD ဦးေအာင္မိုးမွ အေဆာက္အဦး ေဆာက္ရန္ လာအပ္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးအား အေဆာက္အဦး ဒီဇိုင္းမ်ား ရွင္းျပခိုင္းသျဖင့္ နာရီဝက္ခန႔္ ရွင္းျပ ေနရသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ရာ ဒီတ ႀကိမ္ အလုပၥားၿပဲနား ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ထိုင္ေနၾက ခုံေလးေပၚထိုင္ကာ စားပြဲေပၚ လက္တင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ သြား ေတာ့သည္။
အိပ္ေပ်ာ္ေန ရင္း ႐ုတ္တရက္ လန႔္ႏိုးကာ စားပြဲေပၚ အလွတင္ထားေသာ ဖန္ပန္းအိုးေလး ေအာက္မွ စာ႐ြတ္ေခါက္ေလး ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ စာ႐ြတ္ေခါက္ ေလးအား ျဖန႔္ဖတ္ရင္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားမိသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မိုးစက္ ဖုန္းဆက္ေခၚသျဖင့္ စရံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရန္ သြားႏွင့္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း လိုက္လာခဲ့ရန္ စာေရးထားခဲ့၏။ ခ်က္ခ်င္း ကုမၸဏီမွ ကားျဖင့္ ၾထကႅာကာ စာ႐ြတ္ေလးထဲမွ လိပ္စာအတိုင္း လိုက္လာခဲ့သည္။
ၿမိဳ႕တြင္း ေတနရာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြ က္ တခုအတြင္း ေရာက္ရွိလာသည္။ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လွပခန္းနားေသာ တိုက္ႀကီးမ်ား ေၾကာင့္ သာမန္မဟုတ္ပဲ လူခ်မ္းသာမ်ားသာ ေနထိုင္ေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕ေနရ၏။ လူၾသားလူလာ နည္းပါးကာ ကားတစၥီးစ ႏွစ္စီးစ ေလာက္သာ ေတြ႕ရွိရသည္။ ခဏအၾကာ လိပၥာထဲမြ ၿခံဝင္းႀကီးအား ေတြ႕ရွိရာ ကားထိုးရပ္လိုက္၏။ ၿခံဝင္းထဲ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ကား ေလး ရပၳားရာ လူေခၚဘဲလ္အား ႏွိပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ၅ႀကိမ္ေလာက္ႏွိပ္ရာ မထူးျခားသျဖင့္ ေဘးဘီ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ကာ အုတ္ တံတိုင္းေပၚမွ ေက်ာ္ဝင္လာခဲ့၏။ အိမ္မႀကီး တံခါးမြာ ပြင့္ေနလ်က္ ဧည့္ခန္းတြင္း ဘဲဥပုံ ဖန္သားစားပြဲေပၚ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ပိုက္ဆံ အိတ္ေလး ေတြ႕လိုက္ရသည္။
လူရိပ္လူေရာင္ ေမၾတ့ရပဲ ဧည္ ခန္း ညာဘက္ျခမ္းနားမွ ေအာ္ဟစ္သံ တိုးတိုး ၾကားလိုက္မိသည္။ အသံလာရာဆီ ေကြ႕ေလွ်ာက္လာ ရာ မြႏၲံခါး တပ္ဆင္ထားေသာ အိပ္ခန္းတခန္းအား ျမင္လိုက္ရ၏္။ အိပ္ခန္းအတြင္းထဲမွ အသံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚေနကာ အတြင္းဘက္ အား မျမင္ရေပ။ မြႏၲံခါးမ္ားမြာ အထူး တပ္ဆင္ထားေသာ မွန္တံခါးမ်ားျဖစ္ကာ အတြင္းဘက္မွ ေလာ့ခ်ထားသျဖင့္ ဖြင့္မရေခ်။ တံခါးေသာ့ေပါက္ ေနရာေလးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ရာ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေနမင္းခန႔္ ေဒါသမ်ား ငယ္ထိပ္ တက္လာ ေတာ့၏။
အိပ္ခန္းနံရံအား မတ္တပ္ရပ္လ်က္ အေနထားျဖင့္ ႏုနထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ေက်ာကပ္ထားရသည္။ မိုးစက္မွာ ႏုႏုထဋ္ေခါင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား ေျမႇာက္ကိုင္ကာ နံရံႏွင့္ ဖိကပၳား၏။ ဘယ္လက္ျဖင့္ ဖိကိုင္ရင္း မိုးစက္၏ ညာဘက္လက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ထမိန္စကပ္ အကြဲေနရာမွ လက္သြင္းကာ ေပါင္ရင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေပါင္တံမ်ားအား စိရင္ ေအာ္ဟစ္ ေန ေတာ့၏။
” ရွင္ … မယုတ္မာနဲ႔ … ခုလြတ္ “ ” ဒီလို အခြင့္ေရး ရေအာင္ … ႀကိဳးစားထားခဲ့ရတာ … မလြတ္ႏိုင္ဘူး ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ “ ” က္မ နဲ႔ ဘာရန္ၿငိဳး ရွိလို႔လည္း … ဒီေလာက္ ယုတ္မာေနတာက … ေျပာစမ္း “ ” ဘာရန္ၿငိဳးမွ မရွိပါဘူး … ေဟာဒီ မ်က္ႏွာေလးရယ္ ေဟာဒီႏို႔ႀကီးေတြရယ္ … ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ေစာက္ပတ္ႀကီးရယ္ … ရွိေနလို႔ပါ “ ” အ … အားးးး “ စကားေျပာရင္း မိုးစက္ ညာဘက္လက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အဖုတ္ေလးအား ဆြဲညႇစ္ ပစ္ျပန္သည္။ ” ၿငိမ္ၿငိမ္ … ေနစမ္းကြာ “ ” လြတ္ပါရွင္ … ေအာက္က … နာလို႔ပါ “ ” ခေဏန … ေကာင္းလာမွာပါကြာ … ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရင္ လြတ္ေပးမယ္ “ ” လြတ္ေပးပါ … အေမလး … ေသပါၿပီ “ ” ငါ ေျပာတာ လိုက္လုပ္ … မလုပ္ရင္ ေစာက္ပတ္ တျပင္လုံး ဆြဲစုပ္ပစ္မွာ “ ” အားးးး … ဟုတ္ ဟုတ္ “ မိုးစက္မွာ အမိန႔္ေပးရင္း ႏုႏု ထြဋ္ေခါင္ အဖုတ္ေလးအား ထပ္ညႇစ္ ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ေမႊးအုံ တစ္ခုလုံး မိုးစက္လက္ထဲ တင္းေနေအာင္ ဆြဲစုပ္ ခံထား ရ၏။ အခန္းျပင္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနေသာ ေနမင္းခန႔္မွာ မွန္တံခါးခ်ပ္ႀကီး မ္ားအား တဒုံးဒုံး ထုကာ ေအာ္ဟစ္ ေနေတာ့သည္။ ေနမင္းခန႔္ လုပ္သမွ် အတြင္းခန္းမွ ဘာမွမၾကားရေပ။ သို႔ေသာ္ ေနမင္းခန႔္ ကိုယ္လုံးအား အတြင္းဘက္မွ မိုးစက္ႏွင့္ႏုႏုထြဋ္ေခါင္တို႔ ျမင္ေနရ၏။
” ဟားဟားးး … နင့္အေကာင္ ဘာမြ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျမင္လား … ခု … အက်ႌခြၽတ္ … လက္ေတြ အရင္ လြတ္ေပးမယ္ “ ႏုႏုထြဋ္ ေခါင္မွာ ေနမင္းခန႔္ရွိရာ တံခါးေပါက္သို႔ မ်က္လုံးေလး ေဆြၾကည့္ရင္း အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ား ျဖဳတ္ကာ အေပၚအက်ႌလက္ျပတ္ ေလးအား ခြၽတ္ေပးေနရွာသည္။ မိုးစက္လက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေပါင္ၾကားထဲမွ မထုတ္ပဲ ေစာက္ပတ္အုံအား ညႇစ္ထားလ်က္ပင္။ အေပၚအက်ႌ ကြၽတ္သည္ႏွင့္ လုံးဝန္း မို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားအား ထိန္းထားေသာ ဘရာစီယာ အနက္ေလး ေပၚလာ သည္။ မိုးစက္မွာ ဗရာစီယာ အထကၷား ႐ုန္းထြက္ေနေသာ ႏို႔အုံအေပၚျခမ္းအား လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ထိုးေၾဆန၏။ ဘယ္ညာ ထိုးဆြရင္း လည္တိုင္ ေဖြးေဖြးဆီသို႔ လွ်ာအျပားလိုက္ ပင့္ယက္ လိုက္ျပန္သည္။
” ကဲ … ဗရာ ပါ … ခြၽတ္ဟာ ၾကာတယ္ “ မိုးစက္ စကားအဆုံး ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လေကၠလး ႏွစ္ဖက္ တုန္ရင္စြာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ေရာက္ကာ ဗရာစီယာခ်ိတ္အား ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရ၏။ ခ်ိတ္ျပဳတ္သည္ႏွင့္ လက္ေမာင္း တုတ္တုတ္ေလးမ်ား အလိုက္သင့္ ေလွ်ာခ် ကာ ဗရာစီယာအား ခြၽတ္ခ်ေနသည္။ ဗရာစီယာေအာက္မွ ဘြားကနဲ႔ ေပၚလာေသာ ႏို႔အုံႀကီးအား ၾကည့္ရင္း မိုးစက္မွာ ညာဘက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား ဖိစုပ္လိုက္ေတာ့၏။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ခ်စ္သူေရွ႕ သူစိမ္းေယာက်င္ား တစ္ဦးက အက်ပ္ကိုင္ ႏို႔စို႔ေနရာ ဝမ္းနည္း ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာခဲ့သည္။ မိုးစက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနထားျဖင့္ ႏုႏုထဋ္ေခါင္ အဖုတ္ေလး အား ညႇစ္ကိုင္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္း နီတာရဲေလးမ်ားအား တဖက္ၿပီးတဖက္ ဖိစို႔ေန၏။ ခဏအၾကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ထမိန္စကပ္ႏွင့္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအား ထပ္ခြၽတ္ ခိုင္းလိုက္ ျပန္သည္။
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား နံရံဘက္ လွည့္ခိုင္းရင္း ခါးေသးက်ဥ္ေလး ေအာက္မွ ေကာ့ထြက္ေနေသာ ဖင္ႀကီးအား တျဖန္းျဖန္း ပိတ္႐ိုက္ ပစ္သည္။ ဖင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားမွာ ႐ိုက္ခ်က္အတိုင္း တုန္ခါလာၿပီး ခဏအၾကာ လက္ဝါးရာမ်ား နီရဲျစာ ေပၚလာေတာ့၏။ မိုးစက္မွာ ဖင္အား ပစ္႐ိုက္ရင္း ေခါင္းေလးေမာ့ကာ တအားအားေအာ္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ မ်က္ႏွာေလးအား ေဘးတိုက္ၾကည့္ကာ အားရ ေက်နပ္လ်က္ရွိသည္။ နံရံလက္ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီး ေကာ့ေပးထားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ေနာက္ဘက္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ် လိုက္ျပန္၏။ ဖင္သားစိုင္ႀကီးေပၚမွ လက္ဝါးရာ မ္ားအား လွ်ာျဖင့္ အျပားလိုက္ ယက္ေပး ေနသည္။
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ခုန နာက်င္သမွ် စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနေသာ သူမဖင္ႀကီးအား မိုးစက္မွ လွ်ာေႏြးေႏြးေလးျဖင့္ ျပန္ယက္ေပးသျဖင့္ နာက်င္မႈ႕မ်ား ေပ်ာက္ကာ ေဖၚမျပ တတ္ေသာ ခံစားမႈ႕ေလး ရရွိေနသည္။ ဖင္သားစိုင္ တျပင္လုံး ယက္ေပးေနေသာ လွ်ာေႏြးေႏြး ေလး၏ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ မထင္မွတ္ပဲ သူမ ဖင္ဝေလးထဲ ေရာက္လာရာ ေပါင္တံမ်ား အလိုအေလ်ာက္ ၿဖဲေပးရင္း ခါးေလးခြက္ ကာ ဖင္အား ရသေလာက္ ေကာ့ေပးေနရွာသည္။ မိုးစက္မွာလည္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ဖင္ႏွင့္ မခြာတမ္း မ်က္ႏွာအပ္ကာ ဖင္ေပါက္အား ကလိေပးေနသည္။ အေတြ႕ႀကဳံမရွိေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ ျငင္းဆန္ေသာ စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကာ တခါမြ မ ခံစားဘူးေသာ ကာမ အထိအေတြ႕ ေအာက္ ေမ်ာပါေနရသည္။
အျပင္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ေနမင္းခန႔္မွာ တခဏတြင္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား နားမလည္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန ရ၏။ ေနမင္းခန႔္ ၾကည့္ေနစဥ္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ဆီမွ ခပၥဴးစူး ညည္းသံမ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ေပါင္တံမ်ား တဇပ္ဇပ္တုန္ရင္း ေစာက္ ရည္မ်ား ေနာက္ျပန္ ပန္းထုတ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေစာက္ေခါင္းဝမွ ေနာက္ျပန္ ပန္းထုတ္ေသာ ေစာက္ရည္မ်ားမွာ အစပိုင္း ခပ္ျပင္းျပင္း အရွိန္ျဖင့္ မိုးစက္မ်က္ႏွာအား ပန္းမိရာ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ေလ်ာ့လာရင္း သူမေပါင္ၾကားထဲ စီးက္လာ၏။ မိုးစက္မွာ အဖုတ္အား မထိပဲ ဖင္ဝေလး ကလိကာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေပါင္သားမ်ား တဇပ္ဇပ္တုန္ေနၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ခါးေလး ဆက္ကနဲ႔ ဆက္ကနဲ႔ တြန႔္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေကြး ထိုင္ခ်ရင္း အသက္မွ်င္းရႈ ေနေတာ့၏။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အနားယူစဥ္ မိုးစက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွ အဝတၥားမ္ား ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ႂကြက္သား အေျမႇာင္းလိုက္ျဖင့္ ေပါင္ၾကားထဲ ငိုက္ဆင္း ေနေသာ လီးမြာ ဒစ္ႀကီး ကားထြက္ေန၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး လွည့္အၾကည့္ သူမ မ်က္ႏွာေရွ႕ ရမ္းေနေသာ လီးႀကီးအား ျမင္လိုက္ရာ မ်က္လုံးေလး ျပဴးေနရွာ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာ မၾကည့္ လိုက္ရေပ မိုးစက္မွာ သူမကိုယ္လုံးအား ႀဆဲမကာ နံရံျပန္ကပ္ရင္း ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္ ပစ္လိုက္သည္။
မ်က္ႏွာလြဲၿပီး ျငင္းဖို႔ စဥ္းစားလိုက္စဥ္ မိုးစက္ လက္တဖက္မွာ သူမႏို႔အုံႀကီးအား ညႇစ္ေခ်လာသျဖင့္ ႏို႔အုံလာကိုင္ေသာ လက္အား ဆြဲမိျပန္သည္။ႏူတ္ခမ္းခ်င္း အလိုက္သင့္စုပ္ကာ ႏို႔အုံ ညႇစ္ေခ်ေသာ လက္အား ဆြဲခ်ပစ္ရာ ပိုဆိုးၾသားရ၏။ မိုးစက္လက္မွာ ႏိုအုံ အား ညႇစ္ေပးေနရာမွ ေအာက္ဖက္ ဆင္းသြားရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေစာက္ပတ္ေလးအား ဖိအုပ္ လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီတႀကိမ္ အဖုတ္ ေလးအား မညႇစ္ပဲ အဖုတ္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း လက္ခလယ္ျဖင့္ ထိုးၿခဲကာ အစိေလးအား ခ်ိတ္ဆြဲ ေပးေန၏။ ထို႔ေနာက္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လက္ေလးအား ႀဆဲယူကာ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲရွိ လီးေပၚ တင္ေပး လိုက္ျပန္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလး စုပ္လိုက္ ေစာက္စိေလး ေခ်ေပးလိုက္ႏွင့္ ခဏအၾကာတြင္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ဆီမွ မသိမသာေလး တုန႔္ျပန္ လာေတာ့သည္။ လီးအား ညႇစ္ကိုင္ ပြတ္သပ္ရင္း သူမႏို႔အား စို႔ေနေသာ မိုးစက္ ေခါင္းအား ချပၹျဖ ပြတ္ေပးေန၏။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ မိုးစက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္အား ဖိခ္ကာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ ခိုင္း လိုက္ျပန္သည္။ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ႏူတ္ခမ္းေလးထဲ လီးထိပ္ ေတ့ေပးလိုက္၏။ ႏူတ္ခမ္းေလး စိကာ ႏုႏုထြဋ္ ေခါင္ တစ္ေယာက္ ေခါင္းေလးလြဲရင္း ေနမင္းခန႔္ရွိရာ တံခါးေပါက္ဖက္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးစက္ဆီမြ စကားသံ ခပ္ တိုးတိုး ထြက္ေပၚလာကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာေလးအား ဆြဲ႕လွည့္လိုက္၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ မိုးစက္အား ေမာ့အၾကည့္ ေဟေနသာ ႏူတ္ခမ္းေလးထဲ ဒစ္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္ လာေတာ့သည္။
” ဟာ … မလုပ္နဲ႔ … မမေခါင္ … ထုတ္ ထုတ္ … မစုပ္ေပးပါနဲ႔ … အဲဒါ က်ေနာ္ အျမတ္တႏိုး နမ္းေနတဲ့ … ႏူတ္ခမ္းေလးပါဗ်ာ “ ေနမင္းခန႔္ တစ္ေယာက္ ခ္စ္သူ ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးထဲ ဝင္ထြက္ေနေသာ မိုးစကႅီးအား ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ႏုႏု ထြဋ္ေခါင္မွာ မ်က္လုံးေလး စင္းကာ ပါးစပ္ထဲ ေနရာအျပည့္ ယူထားေသာ မိုးစက္လီးတံႀကီးအား မက္မက္ေမာေမာ စုပ္ေပးေနရာ ေနမင္းခန႔္ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲ႔ျဖစ္ကာ လဲက်သြားေတာ့၏။
( ဇတ္သိမ္း ) ” ဝြီးးး … ဘုတ္ … အြပ္ …… အေမလးဗ္ “ ” ေဟာေတာ္ … အိပ္ရင္းတန္းလန္း … ျဖစ္ရမယ္ “ ” ဟာ … မမေခါင္ … ဘာမြ မျဖစ္ဘူးေနာ္ “ ” ေခါင္က … ခုံတစ္လုံး ယူထိုင္ေနရတာေလ … မင္းက … ေခါင္ ခုံေပၚ အိပ္ေနတာ ၾကာေပါ့ “ ႏုႏုထြဋ္ ေခါင္ စကားအဆုံး ေနမင္းခန႔္လည္း ထရပ္ရင္း ႏူတ္ခမ္းနား နမ္းၾကည့္ေနရွာ၏။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေယာင္ၿပီး ႏူတ္ခမ္း စူေပးထားရာ အလုပ္ခန္း တံခါးဝ ၾကည့္မိမွ ေခါင္းေလး ေနာက္ျပန္ ဆုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ” ဟဲ့ … ေနမင္းခန္း … မင္းနဲ႔ ဒုကၡပဲ … ဘာလုပ္ေန တာလဲ … ဒါ ႐ုံးခန္းေလ … အိမၼဟုတၻဴး “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ တံခါးေပါက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ ေနမင္းခန႔္ မ္ကၷာအား ၾကည့္ လိုက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနရွာသည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ႏူတ္ခမ္း နမ္းၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အက်ႌ ေစလးအား ဆြဲၾကည့္ေန၏။
” မမေခါင္ … အက်ႌ လဲထားေသးလား “ ” ဘာလို႔လဲရမွာလည္း … မနက္ထဲက ဒီအက်ႌနဲ႔ ဒီထမိန္ပဲ “ ေနမင္းခန႔္မွာ သူ႔အိပ္မက္ ထဲက ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ဝတ္ေသာအက်ႌႏွင့္ ခုဝတ္ထားေသာ အက်ႌ မတူသျဖင့္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ျပန္ေျဖမွ စိတ္ထဲ အပူလုံး က္ၾသားရ၏။ ” ဟူးးးးးးးး … ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ “ ” အြန္ “ ” က်ေနာ္ … အိပ္မက္ မက္ေနတာဗ် “ ” အင္း … ေခါင္ … အိမ္ခဏျပန္ၿပီး ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာေတာ့ … မင္း ဒီခုံေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ … MDက ႏိုးမလို႔ … ေခါင္က … တညလုံး မင္းအိမ္မွာ အလုပ္ခိုင္းထားတယ္ ေျပာလို႔ … မႏိုးေတာ့တာ “ ” က်ေနာ္ ပထမ တစ္ေခါက္လာေတာ့ မမေခါင္ မရွိဘူးဗ် … ေနာင္တစ္ေခါက္ ဒီထဲေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ “ ” ဒါနဲ႔ … မင္းက … ခုံေပၚအိပ္ရင္း ျပဳတ္က်ၿပီး … ဘာလို႔ ငါ့ ပါးစပ္ လာနမ္းတာတုန္း “ ” အဲဒါ … ဟိုဟာ ဗ္ာ “
” ေဒါက္ … ေဒါက္ … ေဒါက္ “ ေနမင္းခန႔္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္တို႔ စကားေျပာစဥ္ အခန္းျပင္မွ တံခါးေခါက္သံ ေပၚထြက္လာသည္။ ” ဝင္ခဲ့ပါ … တံခါး ေစ့ထားပါတယ္ “ ” ကြၽီ … ကြၽိ “ ” ေအာ္ … MD ပါလား … ဘာရွိလို႔လဲ ရွင့္ “ ” မမေလးနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္လူ … ေရာက္ေနလို႔ အဲဒါ “ ” ဟုတ္ … စာခ်ဳပ္ ေရးၿပီးပါၿပီ … လြတ္လိုက္ပါ “ ” ၿပီးေတာ့ … က်ေနာ္ ခြင့္ယူခ်င္လို႔ … မေမလး “ ” ဟုတ္ MD … ခြင့္စာေလး … တင္ေပးထားခဲ့ပါ … ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခြင့္ယူတာလည္း ကူညီႏိုင္တာဆို ကူညီခ်င္လို႔ပါ “ ” ခြင့္က ၃ရက္ ပါ … နယ္ျပန္ၿပီး အေမဆုံးတာ ႏွစ္ပတ္လည္ ဆြမ္းကပ္ၾကမလို႔ ေမာင္ႏွမေတြ မေတြ႕တာလည္း ၾကာၿပီေလ “ ” ေအာ္ … ဟုတ္ ဟုတ္ MD … နကၹႏႅား “ ” ဟုတ္ မေမလး နက္ဖန္ မနက္ပိုင္း … သြားရမွာမို႔ပါ “ ” က်မလည္း … ကုသိုလ္ ယူပါေရစ … ဒီလိုလုပ္ MD … ႐ုံးကပဲ သိန္း၂ဝထုတ္သြားပါ … က္မ စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ေနာ္ “ ” ဟုတ္ … ေက်းဇူးပါ မေမလး … စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူ ခု လြတ္လိုက္ရမလား “ ” ရပါတယ္ရွင္ … လြတ္လိုက္ပါ “ ” ဒါဆို … ခုကတည္းက ႏူတ္ဆက္ပါတယ္ မေမလး … နကၹႏၠ္ မေတြ႕ႏိုင္ ေတာ့ဘူး … အိမၠပဲ တန္းသြားရမယ္ “ ” ဟုတ္ … MD “ MD ဦးေအာင္မိုး ၾထက္ၾသားမြ ေနမင္းခန႔္ဘက္ လွည့္စကားေျပာေန၏။
” ေနမင္းခန႔္ … ဒီခုံလာေတာ့ ဧည့္သည္လာရင္ … မေကာင္းဘူး “ ” ဟုတ္ “ ခုံခ်င္းခ်ိန္းထိုင္ၿပီး ခဏအၾကာ လူတစ္ေယာက္ ဝင္ လာသည္။ ” ေဟာ … ကိုမိုးစက္ … မဂၤလာပါ “ ” မဂၤလာပါဗ်ာ “ ” ထိုင္ပါ … ကိုမိုးစက္ “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မတ္တပ္ထရပ္၍ အလုပ္စားပြဲခုံ၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခုံအား ၫႊန္ျပရင္း ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ေနမင္းခန႔္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ဘယ္ဖက္ ေဘးခုံတြင္ ထိုင္ေနသျဖင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ႏွင့္ မိုးစက္တို႔ၾကား ေရာက္ရွိေန၏။ စကား အနည္းငယ္ ေျပာကာ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္မထိုးခင္ ေနမင္းခန႔္ အား ဝန္ထမ္း ၂ေယာက္ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေနာက္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည္ျဖင့္ စိတ္မခ်သလို ၾကည့္ကာ အလုပ္ ခန္းအတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ခဏာ အၾကာ ဝန္ထမ္းမေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ေနမင္းခန႔္ ျပန္ဝင္လာ၏။
” လာ … သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ … ေဟာဒီ အိပ္ထဲက … ပိုက္ဆံထုပ္ေတြ စက္နဲ႔ စစ္ေပးထား “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မိုးစက္ ယူလာေသာ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံထုတ္မ်ားအား ဝန္ထမ္းမေလး ႏွစ္ေယာက္အား စစ္ခိုင္းရင္း မိုးစက္ႏွင့္ ထပ္မန္ စကား ေျပာေနျပန္သည္။ ေနမင္း ခန႔္ မ်က္ႏွာ မအီမသာ ျဖစ္ေနသည္ကို ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ခိုးၾကည့္ရင္း ရိပ္မိေနသည္။ ” မမ … အားလုံးေပါင္း တစ္ေသာင္းပါ “ ” Oki … thz … သမီးတို႔ … ရပါၿပီ လုပၥရာ ရွိတာ သြားလုပ္ေတာ့ “ ” ကဲ … ကိုမိုးစက္ … ဒီေနရာေလးမွာ လက္မွတ္ထိုး လက္ေဗြ ႏွိပ္ေပး ပါဦး “ ” ဟုတ္ “ ” ဒါက စရံစာခ်ဳပ္ပါ … ကိုမိုးစက္ … ေငြအၿပီး ေခ်မွ … စာခ်ဳပ္ ထပ္ခ်ဳပ္ၾကတာေပါ့ “ ” အလုပ္ခြင္ စတာနဲ႔ … က်ေနာ္ ေခ်ေပးမွာပါ … ကဲ … က်ေနာ့္ ခြင့္ျပဳပါဦး … ႏိုင္ငံျခား ျပန္ထြက္ဖို႔ လုပ္စရာရွိတာ ေလးေတြ လုပ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ “
” ဟုတ္ … See you … ကိုမိုးစက္ … ျဖည္းျဖည္း ေနာ္ “ မိုးစက္ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ မေအာက္အီးႏိုင္ပဲ ေနမင္းခန႔္အား လွည့္ေမး လိုက္ေတာ့သည္။ ” ကဲ … မ်က္ႏွာက တခ်ိန္လုံး … ဘာျဖစ္ ေနတာလည္းကြာ “ ” ဟူးးးး းးးးး “ ” ေျပာေလ … ဘာစိတ္ညစၥရာ ရွိေနတာလည္း “ ” မမေခါင္ “ ” ရွင့္ “ မ်က္ႏွာ မသာမယာ ျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူေလးအား မ်က္ႏွာ ေလး ေခ်ျပရင္း ထူးလိုက္၏။ ” က်ေနာ္ … မမေခါင္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တာဗ်ာ “ ” ဟင္ … ခုလည္း ေျပာေနတာပဲေလ … အလုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ မင္းတန္းေျပာေနတာကို “ ” ဒီမြာ … မေျပာခ်င္လို႔ေပါ့ဗ် “ ” အေမလး … ေခါင့္ အသက္႐ြယ္က … ပန္းၿခံေတြ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ေတြ … သြားရမယ့္ အ႐ြယ္မဟုတ္ဘူးေနာ္ “ ” ဟူးးးးး းးးးး “ ေနမင္းခန႔္ တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းရွည္ ခ္ကာ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေန႔မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာအား ၾကည့္ရင္း ထပ္ေျပာလိုက္၏။
” ကဲ … မနကၠ ေခါင္ ျပန္ယူလာတဲ့ … ကြန္ျပဴတာ အိမ္ျပန္သည္ခဲ့ေတာ့ … အိမ္မွာပဲ ေျပာေတာ့ “ ” ဟုတ္ “ ခဏအၾကာ ႏုႏုထြဋ္ ေခါင္ ကားေလး ကုမၸဏီမွ ၾထၾကၡာ သြားေတာ့သည္။ ” ကိုခန႔္ … MD ေခၚေနတယ္ “ ႐ုံးခန္း ေရွ႕ ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနခ်ိန္ ဝန္းထမ္း တစ္ေယာက္ လာေျပာသျဖင့္ MD အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။ ” ေနမင္းခန႔္ … ပေရာဂ်က္ အသစ္အတြက္ ပုံထပ္ျပင္ရမယ္ ထင္ တယ္ … ကြန္ပ်ဴတာယူၿပီး မမေလးအိမ္ သြားလိုက္ဦး … ပုံအေဟာင္းေတြက အဲဒီကြန္ပ်ဴတာထဲ သိမ္းထားတာေနမွာ “ ” ဟုတ္ … MD … ခုပဲ သြားလိုက္ပါ့မယ္ “
” ေဟာ … ေမာင္ေနမင္းခန႔္ … လာထိုင္ … ဟိုေန႔က အလုပ္ေတြ မၿပီးေသးတာလား “ ” ဟုတ္ … အႏၲီ “ ေနမင္းခန႔္မွာ ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လာရင္း ကြန္ပ်ဴတာအား စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ” အေတာ္ပဲ … အန္တီလည္း မင္းဦးေလးနဲ႔ အျပင္သြားေတာ့မလို႔ … သမီးလည္း ခုနမြ ေရာက္တာ … ကဲ စိတၡ္လကၡ္ သြားၿပီေနာ္ ေညနစာ ဒီမြာစား အႏၲီခ္ကၳားတာ ရွိတယ္ … အန္တီတို႔ လာမြ ျပန္ေနာ္ “ ” ဟုတ္ကဲ့ “ မိဘႏွစ္ပါး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ခဏအၾကာ အိမ္အေပၚထပ္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ဆင္းလာခဲ့သည္။မနက္က ဝတ္ထား ေသာ အဝတၥားမ္ားလဲကာ အက်ႌလက္တကိုင္း အနက္ေလး ဝတ္ဆင္ထား၏။ အက်ႌေအာက္နားစမွာ ေပါင္လယ္ထိ ဖုံးသျဖင့္ ေအာက္ပိုင္း ထမိန္ မဝတ္ေတာ့ေပ။ ဆံႏြယ္မ်ားအား စုခ်ည္ကာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ပို႔ထားရာ မ်က္ႏွာေလးမွာ သဘာဝအတိုင္း ေပၚလြင္လွပေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ရင္း ဧည့္ခန္းတြင္း ေနမင္းခန႔္ ထိုင္ေနေသာ ထိုင္ခုံေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုင္ခုံ ရွည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကပ္ထိုင္လိုက္သျဖင့္ ေအာက္မွ ကူရွင္ေပၚ အိကားထြက္လာေသာ သူမဖင္ႀကီးမွာ ေနမင္းခန႔္ေပါင္ႏွင့္ ထိကပ္ ေန၏။
” ကဲ … ေျပာပါဦး … ေခါင္လည္း ဘာမြ မလုပၼိပဲ … မ်က္ႏွာက ေဆြးေရာင္သန္းေနတာ “ ” က်ေနာ့္ … အိပ္မက္ေၾကာင့္ပါ … မမ ေခါင္ရယ္ “ ေနမင္းခန႔္မွာ စကားေျပာရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ပုခုံးအား လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေခါင္းေလး တျခမ္းေစာင္း ကာ ေနမင္းခန႔္ဘက္ မွီခ်လိုက္၏။ အက်ႌလက္တကိုင္းေလး ေအာက္မွ ရင္သား အေပၚျခမ္းေလးမွာ ႐ုန္းထြက္ ေနသေယာင္ ျဖစ္ ေနေတာ့သည္။ ေနမင္းခန႔္ ဘယ္လက္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ညာဘက္ပုခုံးအား ဖက္ထားရင္း ေအာက္သို႔ လကၹဝါး ဆန႔္ထုတ္ရာ ညာဖက္ ႏို႔အုံထိပ္နား တိုးဝင္သြား၏။ ” အာ … လကၠ … ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ … ပလိစ္ “ ” ဘာလို႔လဲ … မ မ ေခါင္ ရယ္ “ စကားေျပာရင္း အသံ တိမ္ဝင္သြားေသာ ေနမင္းခန႔္ မ်က္နာေလးအား ေမာ့ၾကည့္ရာ ေဆြးေျမ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းအား ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။
” ေရာ္ … အိမ့္ေရွ႕ … ဧည့္ခန္း ထဲမွာေလ … မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ “ ” အိမ္မက္ထဲက အတိုင္းဆို … က်ေနာ္ ေသမွာ မမေခါင္ “ ” ေျပာျပေလ ၾကာ “ ” အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုမိုးစက္အိမ္ကို မမေခါင္က ပိုက္ဆံ လိုက္ယူေတာ့ … မမေခါင္ ကို ကိုမိုးစကၠ … မတ္တပ္ရပ္ လ်က္ နံရံကပ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚ ေျမႇာက္ဖိထားတာဗ် “ ” အမ္ “ ” ဘယ္လက္နဲ႔ မမေခါင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္ထား ၿပီး … ညာလကၠ … မမေခါင္ … ဟို ဟို … ေပါင္ၾကားကို ႏိုက္ေနတာ “ ” အာ … ေပါက္ကရေတြကြာ “ ေနမင္းခန႔္မွာ စကားေျပာ ရင္း ဘယ္ဘက္လက္အား အက်ႌထဲထိ ထိုးထဲ့ကာ ႏို႔အုံႀကီးအား ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္။
” အ … ဟိတ္ … နာတၾယၠ … တအား မညႇစ္နဲ႔ … ဒါ ဧည့္ ခန္း …… ထဲ … အု ဖလု … ႁပြတ္ ႁပြတ္ “ တားေနေသာ သူမ စကားမဆုံးမီ ႏႈတ္ခမ္း ဖူးဖူးေလးအား ဆြဲစုပ္ ခံလိုက္ရသည္။ဘာအေၾကာင္းရင္းမွန္း မသိရေပမယ့္ ေဆြးရိပ္ သန္းေနေသာ ခ္စ္သူအား သနား စိတ္ေလး ဝင္ကာ ႐ုတ္တရက္ မျငင္းဆန္ခ်င္ေတာ့။ စိတ္ထဲ ေျဗာင္းဆန္ေနရင္း မ်က္လုံးေလးမွာ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္ဘက္ လွမ္း ၾကည့္ေနရသည္။ မေတာ္တဆ ၿခံေစာင့္ အလုပ္သမား ဝင္လာလ်င္ ဟုေသာ ေအၾတးက ထိတ္ကနဲ႔ ျဖစ္ေနမိ၏။တသက္လုံး တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေနခဲ့သမွ် ဧည့္ခန္းထဲ ေနမင္းခန႔္မွ ႏို႔ကိုင္ကာ ႏူတ္ခမ္းအား ဆြဲစုပ္ေနသည္ကို တရွိန္းရွိန္းခံစားရင္း လူျမင္ မွာ စိုးေၾကာက္လာကာ ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ခြာပစ္ လိုက္ေတာ့သည္။
” အိမ္ေပၚ … သြားစို႔ …ဒီမြာက … ေခါင္ ေမနတတၻဴး “ ေနမင္းခန႔္မွာ ေလွကားအတိုင္း တက္သြားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ခါးေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ရင္း လိုက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းထဲ ကုတင္ေပၚ အေရာက္ ဝမ္းလ်ား ေမွာက္ကာ မ်က္ႏွာေလး ေခါင္းအုံး ကပ္ထားရင္း ရင္ခုန္ေနမိသည္။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ေရခ်ိဳး ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္သာ ပြတ္သပ္ ကိုယ္တြယ္ေသာ ႏို႔အုံအား ညႇစ္ေခ်ခံ ရသျဖင့္ ခပ္ႀကိမ္းႀကိမ္းေလး ခံစားေနရေသး၏။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေမွာက္ယက္ အေနထားေလး ျဖစ္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ေဘး တစ္ ေစာင္း လွဲခ်လိုက္သည္။အိပ္ခန္းတြင္း ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္ေရာက္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ေပါင္လယ္ထိသာဖုံးေသာ အ က်ႌေအာက္နားစေလး ေအာက္မွ ေပါင္သားေလးမွာ ဝင္းအိေန၏။
ေနမင္းခန႔္ ညာဘကႅကၠ ႐ုတ္တရက္ ခါးေလးေပၚ က်ေရာက္ခ်ိန္ ကိုယ္လုံးမွာ မသိမသာေလး တုန္သြားရသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ ေယာက္ ခါတိုင္း ဗိုက္သားမ္ား ဖင္သားမ်ား ဆုပ္နယ္ ပြတ္သပ္ခံရစဥ္ ဒီေလာက္ ခံစားခ်က္ မျပင္းထန္ခဲ့ေပ။ ဒီေန႔မွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနရ၏။ေနမင္းခန႔္ လက္မွာ ခါးေအာက္ ဖင္သားႀကီးအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း ေမွာက္အိပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ ပါးျပင္ေလး အား နမ္းရႈိက္ေနသည္။ ေကာ့ထြက္ ေနေသာ ဖင္သားစိုင္ႀကီးေပၚမွ ေပါင္တန္ဆီသို႔ ေ႐ြ႕သြားရာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေမႊးမ်ား ထလာရ၏။ ဒူးဆစ္ အထကၷား အေရာက္ ေနမင္းခန႔္လက္မွာ ခဏရပ္သြားၿပီး အေပၚျပန္တက္ လာခဲ့ျပန္သည္။
အထက္သို႔ ေ႐ြ႕လာရင္း ေပါင္လယ္ ဖုံးထားေသာ အက်ႌ ေအာက္နားစေလးအား ခ်ိတ္ဆြဲလာခဲ့သည္။ ေပါင္အတြင္းသား မ္ားအား လက္ဝါးအုပ္ကာ ပြတ္သပ္ ဆြဲလာသျဖင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေခါင္းအုံးအား မ်က္ႏွာျဖင့္ ထပၹိကာ ခံစားခ်က္မ်ား တဖိန္းဖိန္း တရွိန္းရွိန္း ေလး ျဖစ္လာရ၏။ တဆက္တည္း ေနမင္းခန႔္ စကားမ္ား ၾကားေယာင္လာကာ မိုးစကၠ သူမ ေပါင္ၾကားအား ႏိုက္ေပးေနသည့္ အိပ္မက္ ပုံရိပ္အား ခံစားမိေနသည္။ ထိုစဥ္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ အျပင္ဘက္မွ ေပါင္ဂြတည့္တည့္အား လက္ေခ်ာင္းမ်ား ထိကပ္ လာသျဖင့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ဖက္အား စိလိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္း ခႏၶာကိုယ္အား ပက္လက္ လွန္ပစ္လိုက္၏။ ပက္လက္လွန္မွ သူမ ေအ နထား ပိုဆိုး သြားေတာ့သည္။ ေဘးတေစာင္း အေနထားျဖင့္ ေနမင္းခန႔္ေပါင္ၾကားမွ လီးမြာ ေထာင္ထြက္ကာ သူမ ညာဘက္ ဖင္ သားစိုင္အား ေထာက္မိေနျပန္၏။ အိပ္ခန္းျပင္မွ ေလႏုေအးေလး ဝင္လာကာ ျပတင္း တံခါးရွိ လိုကၠာ ခန္းစည္းစမ်ား တလြင့္လြင့္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူမမ်က္ႏွာေလး ေခြၽးအနည္းငယ္ စို႔တက္ေနသည္။ ေနမင္းခန႔္ လက္မွာ ပက္လက္ ေအနထား ျဖစ္ေနေသာ သူမ ေပါင္ဂြၾကား ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ကာ စကား ေျပာလိုက္မိ၏။
” ဟိတ္ … အိပ္မက္ က … အဲဒီေလာက္နဲ႔ … မင္းက ခံစား သြားရတာေပါ့ “ ” ဘယ္ဟုတ္မလည္း … မမ ေခါင္ရယ္ “ ေနမင္းခန႔္ စကားျပန္ေျပာခ်ိန္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေနမင္းခန႔္ လက္အား ဗိုက္သားေပၚ ဆြဲတင္ လိုက္သည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာ အား ၾကည့္ရာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ လက္ ေအာက္ျပန္ေ႐ြ႕ကာ အဖုတ္အုံ ေလးအား အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ အေပၚမွ ဖိကပ္လိုက္ေတာ့၏။ ” ဟိတ္ … အဲဒါ … မထိနဲ႔ေလကြာ “ မ်က္ႏွာေလး ရဲတကႅာကာ ေခါင္းေလး တရမ္းရမ္းျဖင့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ဖက္အား က်စ္ေနေအာင္ စိထားပစ္သည္။ ထိုသို႔ စိလိုက္သည္ႏွင့္ ေနမင္းခန႔္ လက္မွာ ေပါင္ၾကားတြင္းစုကာ လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သႂကြယ္မွာ အစိေလးအား ခပ္တင္းတင္း ဖိသလိုျဖစ္သြားရ၏။
” အာ … ဟာ ၾကာ “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ကိုယ့္အတတ္ ကိုယ္စူးေနရသည္။ေနမင္းခန႔္ လက္အား ေပါင္ျဖင့္ ညႇပ္ဖမ္းထားသလို ျဖစ္ ေန၏။ ” ထၾကာ … အိပ္မက္ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာေလ … ေခါင္နားေထာင္ေပးမယ္ “ ” ၿပီးေရာ … ေျပာရင္း လက္ေတြ႕ျပမယ္ “ ေနမင္းခန႔္ ထထိုင္သည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္လည္း ထထိုင္လိုက္သည္။ အဖုတ္ေလးဆီမွ စိုစိစိုစိ ျဖစ္ေနသည္ကို ခံစားသိရွိကာ မ်က္ႏွာေလး အို႔တို႔အမ္းတန္း ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေနမင္းခန႔္ မြာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား ကုတင္ေပၚမွ အိပ္ခန္း အေနာက္ဖက္ ဗီဒိုေဘးနား ကပၠာ အိပ္ခန္းနံရံအား လက္ေထာက္ ကပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေၾကာင္ေနစဥ္ အက်ႌ ေအာက္နားစအား ခါးေပၚ လိပ္တင္ ကာ ဖင္ႀကီးအား ျဖန္းကနဲ႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္၏။
” အား … နာတယ္ … ေနမင္းခန႔္ရဲ႕ “ ” ေနဦး … ေဘာင္းဘီ ခြၽတ္ရဦးမယ္ “ ေျပာလဲေျပာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအား ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအခြၽတ္တြင္ ဂြၾကား ေနရာေလးမွာ အရည္မ်ား စိုေနေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ေနမင္းခန႔္မွာ အိပ္မက္ထဲ မိုး စက္႐ိုက္သလို ထပ္မ႐ိုက္ေတာ့ေပ။ ခ်က္ခ်င္း ဒူးေထာက္ကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ အိကား ေကာ့ထြက္ေနေသာ ဖင္သားစိုင္ ၂ဖက္အား တရႈံ႕ရႈံ႕ နမ္းေပးေန၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လည္ျပန္ၾကည့္စဥ္ ကုတင္ေဘး မွန္တင္ခုံမွ ဘဲဥပုံ မွန္ဝိုင္းထဲ သူမဖင္ႀကီးအား နမ္းရႈိက္ေန ေသာ ေနမင္းခန႔္ လက္တဖက္မွာ ေပါင္ၾကားထဲ ပြတ္သပ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ ေရတာ့၏။ အေတြ႕ႀကဳံ မရွိေသာ္လည္း အသက္ ႐ြယ္အရ ေနမင္းခန႔္မွာ သူမဖင္အား ယက္ရင္း ဂြင္းထုေနသည္ကို ခန႔္မွန္းမိလိုက္သည္။ မွန္ထဲမွ သူမတို႔ ပုံရိပ္ေလးအား ေငးၾကည့္ ေနစဥ္ ဖင္ဝေလးထဲ ေနမင္းခန႔္ လွ်ာဖ်ားေလး တိုးဝင္လာ၏။
” ဟာ … အဲဒါ … ဖင္ေပါက္ႀကီး … ေနမင္းခန႔္ရဲ႕ … ဟိုအေပါက္ မဟုတၹဴး … အ ႐ြီးးးး းးးး “ တားလဲတား ဖင္ဝေလးထဲ လွ်ာေလး တိုးဝင္ ေမႊေနသျဖင့္ တကိုယ္လုံး တုန္ေနရသည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ဖင္ဝ နီညိဳေလးအား မရပၼနား ထိုးကလိရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အဖုတ္ဝ ေလးမွ အရည္မ်ား ပန္းထြက္လာခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ဖင္ဝေလးအား လွ်ာျဖင့္ဝိုက္ကာ လွ်ာထိပ္ေလးႏွင့္ ထိုးထိုး ေမႊေပး ေန၏။ ခဏအၾကာ ေနမင္းခန႔္ ေမ်ာ္လင့္ ထားသလို ပြက္ကနဲ႔ ပန္းထြက္လာခ်ိန္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ သူမဖင္ႀကီး ေနာက္မွ ေနမင္းခန႔္ မ်က္ႏွာအား စင္ကုန္မည္ စိုးသျဖင့္ လက္ျဖင့္ လွမ္းပိတ္ထားလိုက္၏။ ေစာက္ရည္မ်ားမွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လက္ၾကားထဲမွ လ္ြံၾထကၠာ ေပါင္ၿခံထဲ စီးက္ လာေတာ့သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန႔္ေနရွာ၏။ သူမကိုယ္ သူမ ဘာျဖစ္ သြားမွန္းလည္း မ သိရွိေပ။ ကုတင္ဘက္ ေျပးကာ လွဲခ်ရင္း ေမွးေနလိုက္သည္။
ေဘးတစ္ေစာင္း လွဲေနေသာ သူမေပါင္သားႀကီးအား ေနမင္းခန႔္မွ ႀဆဲလြႏၠာ ပက္လက္အေနထား ျဖစ္သြားစဥ္ ေပါင္ဂြဆုံအား မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္ေတာ့၏။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖုတ္ေလး အယက္ ခံလိုက္ရျပန္သည္။ ေစာက္ပတ္ေလးအား တသက္လုံး ေသးေပါက္႐ုံ သက္သက္ အသုံးျပဳလာရာ ခုမြ သူမအား ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ အရသာမ္ား ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ကို သိရွိလိုက္ရေတာ့၏။ အဖုတ္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း လွ်ာျဖင့္ ထိုးခြဲခံရၿပီး အစိေလး စုပ္ခံရစဥ္ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ေနမင္းခန႔္ ပါးစပ္ထဲမွ အစိေလး ျပန္ထြက္လာတိုင္း ေနာက္တႀကိမ္ စုပ္ႏိုင္ရန္ လိုက္ေတ့ ေပးေနမိ၏။အရွက္ႏွင့္ သိကၡာ ေပ်ာက္ဆုံးကာ ကာမစည္းစိမ္ ေနာက္ လိုက္ပါ ေနမိေတာ့သည္။
” အ …… အားးးး …… မထုတ္နဲ …… စုပ္ စုပ္ …… ဆြဲစုပ္ေပးကြာ ‘ ခဏအၾကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ေအာ္သံေလး အိပ္ခန္းတြင္း ထြက္ ေပၚလာ၏။ ကာမ ပင္လယ္အား အဆုံးထိ ကူးခပ္စဥ္ ညည္းသံမ်ား အသားခ်င္း ထိ႐ိုက္သံမ္ား စူးစူးဝါးဝါး ၿပိဳင္ေအာ္ ေနၾကသည္။ အိပ္ခန္းတြင္း အသက္ရႈသံ တိုးတိုးမြ အပ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ နာရီဝက္အၾကာတြင္ စည္းခ်က္ က္က္ အသားခ်င္း ႐ိုက္သံမ္ား ထပ္ မန္ ေပၚထြက္ လာျပန္သည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ ပထမ အႀကိမ္ထက္ ေအပးယူ တည့္လာကာ အံႀကိတ္သံေလးမ်ားပါ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ နာရီဝက္ျခား တခါ အသံေပါင္းစုံ ေပၚထြက္ကြာ ဆူညံလ်က္ရွိသည္။
” အားလားလားးး … ျဖစ္ပါ့မလား ေနမင္းခန႔္ရယ္ … ေယာင္ကား ေနၿပီဟာ “ ” ျဖစ္ပါတယ္ … မမေခါင္ရဲ႕ … ဒါမ်ိဳးက … ထပ္လုပ္ ေပးမွ အေယာင္က်တာဗ် “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးအား တခ်က္ၾကည့္ကာ ေနမင္းခန႔္မွာ ေပါင္ၾကားတြင္း ေနရာ ယူ လိုက္ျပန္သည္။ ညည္းသံမ်ား ေတာင္းဆိုသံမ်ား ဆူညံေနရင္း ညရနာရီ ေလာက္တြင္ တခန္းလုံး ၿငိမ္သက္ သြားေတာ့သည္။ ေနလုံး ႀကီး အေနာက္ဖက္ ငုတ္ရႈိး ေပ်ာက္ကြယ္သြားစဥ္ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးလာရ၏။ ေနမင္းခန႔္ ေလွကား လက္တန္းလ်ားေလး ကိုင္ ရင္း တထစ္ခ်င္း ေအာက္ဆင္းလာရာ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေနမင္းခန႔္ ပုခုံးေပၚ လက္တင္ အားျပဳရင္း ပါလာခဲ့ သည္။ ေလွကား ေအာက္ေျခသို႔ အေရာက္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ကြတကြတျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္း ေလွ်ာက္လာစဥ္ မိဘႏွစ္ပါးမွာ လည္း အျပင္က ျပန္ေရာက္ လာေတာ့၏။
” ဟဲ့ … သဲေလး … ကြတကြတနဲ႔ … ဘာျဖစ္တာလဲ “ ” ရွင္ … ေမႀကီး … ဟို ဟို … အဲ အဲဒါ … အိမ္ေပၚမွာ ေခ်ာလဲလို႔ “ မိခင္ျဖစ္ သူအား ျပန္ေျဖရင္း ေခါင္းေလး ငုံ႔ထား လိုက္ရသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပူပူျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္း ခုံေပၚထိုင္လိုက္စဥ္ ေနမင္းခန႔္မွာ ႐ုတ္တရက္ ေဒၚနန္းသဇင္တို႔ လင္မယားေရွ႕ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ” ဟင္ … ဘာျဖစ္တာလဲ … မင္းက “ ေဒၚ နန္းသဇင္မွာ နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေနမင္းခန႔္အား ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။ ” က်ေနာ့္ကို … မမေခါင္ နဲ႔ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါဗ်ာ “ ” ေဟ “ ” ဟမ္ “ ေဒၚနန္းသဇင္တို႔ လင္မယားမွာ ရိပ္မိေနေသာ္လည္း ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး ခြင့္ေတာင္းလာမည္ဟု ထင္မွတ္မထားေပ။
” အႏၲီ သိသေလာက္ေတာ့ … မေစာလြန္း ဘူးလားကြယ္ “ ” ခု … မေစာေတာ့ ဘူး … အႏၲီ “ ” အမ္ … ဘာလို႔ “ ” ဟုတ္ … နားနဲ႔မ နာ … ဖဝါးနဲ႔ နာပါခင္ဗ်ာ … ဟို ဟို … မမေခါင္ … ေခ်ာ္လဲလို႔ပါ “ ” အေမလး …… ဖ္ား ဖ္ားးး ဖ္ားးးး … အႏၲီ သေဘာေပါက္ၿပီ …… ေနမင္းခန႔္ “ ” ဟုတ္ကဲ့ … က်ေနာ္ …… ရွင္း … ရွင္း ျပ … “ ” မလိုပါဘူးကြယ္ … မင္းမိဘ ေတြ ဖြင့္ ေျပာၿပီး … အျမန္ဆုံးသာ လာ ေတာင္းလွည့္ပါ “ ” နန္းရယ္ … ေခ်ာလဲ႐ုံနဲ႔ … ကေလးေတြ ကိစၥ … အေလာတႀကီး မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔လား “ ေဒၚနန္းသဇင္ စကား အဆုံး ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွ ဝင္ေျပာ ေနရွာသည္။ ” ေတာ္ ဘာနားလည္လို႔လဲ … ေအးေဆးေနပါ … က္မ စီစဥ္မွာ “ ” ကဲ … သဲေလး … ေခ်ာလဲတာက … အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚလား … ၾကမ္းျပင္ေပၚလား “ ခင္ပြန္းသည္အား ေျပာရင္း သမီးျဖစ္သူ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား လွမ္းေမး လိုက္ျပန္၏။
” ကုတင္ေပၚမွာပါ … ေမႀကီးရ “ ” ကဲ … ေတာ္ၾကားတဲ့ အတိုင္းပဲေနာ္ … က်မတို႔တုန္းကလည္း … ကုတင္ေပၚ ေခ်ာလဲၿပီး လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာပဲ မလား “ ” ဟာ … ကေလးေတြ ေရွ႕ … နန္းရယ္ “ ” အိုရ္ … ေမႀကီးကလည္း “ ” ကဲ … ေနမင္းခန႔္ … အျမန္ ဆုံးသာ လူႀကီးစုံရာနဲ႔ … လာခဲ့ “ ” ဟုတ္ … အႏၲီ … ဒီက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း … အိမၠိဳ ေျပာမွာပါခင္ဗ်ာ … မမေခါင္ … သြားၿပီေနာ္ “ ေနမင္းခန႔္မွာ ၿပဳံး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ႏုတ္ဆက္က ထြက္လာခဲ့သည္။ အိမၱံခါးဝ အေရာက္ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အသံေလး ထြက္ေပၚလာေတာ့၏။ ” ေနမင္းခန႔္ “ ” မမ ေခါင္ “ ” ခဏ … အ … ကြၽတ္ကြၽတ္ “ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ထရပ္ၿပီး ေနမင္းခန႔္ဆီ အၾသား ေပါင္ၾကားမွ စူးကနဲ႔ နာက်င္သြားသျဖင့္ ခပၱိဳးတိုး ညည္းလိုက္ရ၏။ ” အိမ္ေရာက္ရင္ … လူႀကီးေတြ ေသခ်ာေျပာျပၿပီး … အျမန္ဆုံး လာေနာ္ “ ” အင္းပါ … မမေခါင္ ရယ္ “ ” ၾကည့္လိုက္ ေဖႀကီးေရ … ေတာ့္သမီး ေခ်ာ္လဲတာ အရွိန္ ျပင္းပုံပဲ “ ” ဟာ …… ေမႀကီးေနာ္ “ ” ခ္ခ္ ခ္ခ္ ခ္ခ္ “
