ဘောနပ်စ်

ဘောနပ်စ်

သူ့နာမည်က ဇွဲ .. ။နာမည်အရင်းက ဇွဲနေအောင် ဖြစ်သော်လည်း နေအောင်ဆိုသည်က သူ့အဖေနာမည် ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ဇွဲဟု သာ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခဲ့သည်။ အများကလည်း သူပြောသလို သူ့ကို ဇွဲဟုသာ ခေါ်ခဲ့သဖြင့် အပေါင်းအသင်းများကြားတွင် သူ့နာမည် အရင်း ဇွဲနေအောင်ကို သိသည့်သူတောင် ရှားပါးလှသည်။

ဇွဲသည် ခေတ်လူငယ် တစ်ယောက် .. တိတိကျကျ ပြောရလျှင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းပြီးခါစ အသက်၂၄နှစ်အရွယ် တက်သစ်စ  လူငယ်တစ်ယောက်။ ဘယ်နေရာတွင် အသုံးတည့်မည်မှန်း သေချာမသိသော ဘွဲ့တစ်ခုကို ရန်ကုန်မြို့စွန်ရှိ တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှရရှိ ပိုင်ဆိုင်ထားသော လူငယ်ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ဟုလည်း ထပ်မံ၍ ဖြည့်စွက်ဆိုလို့ရသည်။

ဇွဲသည် ရန်ကုန်ဇာတိတော့ မဟုတ်။ အထက်အညာရှိ မြို့တစ်မြို့မှ နေ၍ ရန်ကုန်လာပြီး ကျောင်းတက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အညာသား ဟု ဆိုလို့ရသော်လည်း ဇွဲက ပုံမှန်အညာသားတစ်ယောက်နှင့်တော့ လုံးလုံးမှ မတူ။ ဇွဲက အသား မမည်း။ ညိုတောင်မှ မညို။ ဖြူ တာတော့ မဖြူဘဲ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်အတွက် ကြည့်ကောင်းယုံဟု ဆိုရမည့် အသားခပ်လတ်လတ်ကို ပိုင်ဆိုင် ထားသည်။

တကယ်လည်း ဇွဲရုပ်ရည်က မဆိုး။ ကိုရီးယားမင်းသားတစ်ယောက်လို အရမ်းကြီးချောနေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပေမယ့် မြန်မာမော် ဒယ်လ်ဘွိုင်းတစ်ယောက်လောက်တော့ ရုပ်ရည်ရှိသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့်လည်း ဇွဲသည် ကျောင်းနေတုန်းက အတန်းသူ  ကောင်မလေးများကြားတွင် တော်တော်ပေါ်ပြူလာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကလေးမလေး တော်တော်များ၏ ပါးစပ်ဖျားတွင် ရေပန်းစားခဲ့သူ  ဖြစ်သည်။ တစ်ချို့သော ကောင်မလှလှလေး တစ်ယောက်စ၊ နှစ်ယောက်စနှင့်မူ ရေပန်းစားသည်သာမက သူ့ရွှေပန်းပါ စားစေခဲ့ သည့် အဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းနိုင်ခဲ့သည်။

သို့ပေမယ့် ဒါတွေက ပြန်ကြည့်လိုက်လျှင် တစ်ထောင့်တစ်ည ပုံပြင်များသာ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ နားထောင်ကောင်းသော်လည်း  ကြီးတော့ ပုံပြင်စာအုပ်တောင် လှန်ကြည့်ရမှာ ပျင်းလှကြချည်သာ။ ဇွဲနှင့် ပတ်သက်ခဲ့သော ကောင်မလေးများလည်း  ထိုနည်းအတူပင်။ ချစ်တုန်း ကြိုက်တုန်းကတော့ အခြေအနေတစ်မျိုး၊ ကြာလာတော့ အခြေအနေက တစ်မျိုး …။

ဒုတိယနှစ် မရောက်ခင်မှာ ပထမရည်းစားနှင့် ပြတ်၊ နောက်ဆုံးနှစ် မရောက်ခင်မှာ ဒုတိယ ရည်းစားနှင့် လမ်းခွဲပြီး၊ ကျောင်းပြီးလို့ သုံးလကြသည်တွင် နောက်ဆုံးရည်းစားနှင့် နှစ်ဦးသဘောတူ ဘိုင့်ဘိုင် လုပ်ခဲ့သည်။ ဇွဲ၏ အသည်းကွဲဇာတ်လမ်းများတွင် အဓိက   တရားခံကို ပြောပြပါဆိုလျှင် တစ်ဦးထဲသာ ဖြစ်သည်။ တခြားမဟုတ်။ သဝွေထိုး င ဝဆွဲဆိုသည့် “ငွေ”သာလျှင် ဖြစ်ပေသည်။

ဟုတ်သည်။ ဇွဲ၏ မိဘတွေသည် သာမန်တောင်သူ လက်လုပ်လက်စား သမားတွေ ဖြစ်သည်။ ဘာလုပ်ငန်းကိုင်ငန်းမှ မရှိ။ ဒီကြားထဲ မောင်နှမ သုံးယောက်ထဲတွင် သူက အကြီးဆုံး။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဇွဲ ရန်ကုန်ရောက်လာသည်ဆိုတာကလဲ တက္ကသိုလ်တက်ဖို့  တစ်ခုထဲ မဟုတ်။ အဆင်ပြေလျှင် အလုပ်တစ်ခု ရအောင် ရှာပြီး သူ့နောက်တွင် အတွဲလိုက် ကျန်နေသေးသော ညီနှင့် ညီမလေးကို  ပြန်ကြည့်ဖို့ ဖြစ်သည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် ဇွဲသည် ကျောင်းတက်နေတုန်းကတည်းက ရရာအလုပ်ကို ရှာလုပ်ခဲ့သည်။ အလုပ်မရွေးဘဲ လုပ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့ပေ မယ့် လစာကောင်းကောင်းနှင့် အဆင်ပြေသည့် အလုပ်တစ်ခုတော့ လိုချင်ခဲ့သည်။ ခက်နေသည်က ဒါမျိုးအလုပ်ရဖို့ ဆိုတာကလဲ   ဘာမှန်းညာမှန်းတာ မသိတာ။ တက္ကသိုလ်က ဘွဲ့တစ်ခုကို အလုပ်ရှင်တိုင်းက လိုအပ်ချက်တစ်ခုအနေနှင့် တောင်းဆိုနေကြမြဲ   ဖြစ်သည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့ရသောအခါမှ နာမည်ကြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့သည်။

ဒါကလည်း ပြောရလျှင် သူတော်လွန်းလို့တော့ မဟုတ်။ လက်ရှိ သူနှင့်အတူနေသည့် ဘော်ဒါအရင်းအချာ ဖြစ်သူ ကောင်းမြတ်၏   အဆက်အသွယ်ကြောင့်ဟု ပြောရမည်။ ကောင်းမြတ်ဟု ဆိုတော့မှ မနက်ဘက် ရုံးမသွားခင် အိပ်ရာထဲ နှပ်နေတတ်သည့်သူ ..       အိပ်ခန်း၏ ဟိုဘက်ခြမ်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်းမြတ်၏ အိပ်ရာပေါ်တွင် စောင်တစ်ထည်သာ ဗလုံးဗထွေးနှင့် တွေ့နေ  ရပြီး လူကိုတော့ မတွေ့။ ဒီကောင် စောစောနိုးပြီး အပြင်ထွက်သွားတာလား .. ဒါမှမဟုတ် ညကတည်းက ပြန်မအိပ်တာလား .. မ  သေချာလှချေ။

ကောင်းမြတ်နှင့် ဇွဲသိသည်မှာ ကျောင်းကတည်းက ဖြစ်သည်။ ဇွဲ၏ ဒုတိယ ရည်းစားဖြစ်သူ နီနီခိုင်မာက ဓါတ်ပုံအလှ ရိုက်ချင်သည် ဆိုပြီး ပူဆာခဲ့ရာမှ ထိုအချိန်က အပျော်တမ်း ဓါတ်ပုံဆရာ စလုပ်နေသူ ကောင်းမြတ်နှင့် သိကျွမ်းခဲ့ရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူ့ လိုမျိုး အညာသား ဖြစ်သူ ကောင်းမြတ်နှင့် ဇွဲ အဖွဲ့ကျခဲ့သည်။ အဆောင်တောင်မှ ကောင်းမြတ် ရှိရာ အဆောင်သို့ ပြောင်းနေခဲ့ပြီး  ကျောင်းပြီးသည့်အချိန်တွင် ကောင်းမြတ်က ဖိတ်ခေါ်သည်နှင့် သူ့စတူဒီယိုအဖြစ် အသုံးပြုရန် ငှားထားခဲ့သော လမ်း၅ဝဘက်က  တိုက်ခန်းတစ်ခုတွင် သူနှင့်အတူ လိုက်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ရုပ်ရည်အားဖြင့် ဘာမှန်း မသိ .. ဂင်တိုတို .. လက်မောင်းနှစ်ဖက်တွင် တက်တူးအပြည့်နှင့် ဖြစ်သော ကောင်းမြတ်သည် လူကသာ  ဘာမှ မဟုတ်ပေမယ့် .. တော်ကီကတော့ မဆိုး။ နောက်ပြီး ဇွဲကသာ အနုပညာမျက်စိ မရှိတာ .. သူကတော့ အနုပညာရော  အကြမ်းပညာရော တော်တော်မျက်စိရှိသည်ဟု ဆိုရမည်။ သက်မဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခုပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ သက်ရှိလူသားတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်  ကောင်းမြတ်က ဆွဲဆောင်မှုရှိအောင် ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဇွဲလိုမျိုး ကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုတွင် အလုပ်မ ရပေမယ့် တခါတခါ တွက်ကြည့်ရင် သူ့အကျိုးအမြတ်က ဇွဲထက်တောင် သာသေးသည်ဟု ဆိုရမည်။

ထိုကဲ့သို့ အကျိုးအမြတ်ဆိုရာတွင် ပိုက်ဆံတစ်ခုထဲသာ ဆိုလိုသည် မဟုတ်။ အလှဓါတ်ပုံ ရိုက်ကူးခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ ဖြစ် သော မော်ဒယ်လ်ကောင်မလေးများနှင့် နှစ်ပါးသွားရခြင်းလည်း တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်သည်။ အဲ .. ဓါတ်ပုံလာရိုက်သည့်  မိန်းကလေးတိုင်းနှင့်တော့ ဒါမျိုး ဖြစ်တာ မဟုတ်။ ဒီနေရာတွင် ရိုးရိုးအလှ ဓါတ်ပုံ ရိုက်ကူးခြင်းနှင့် ဆက်ဆီဟု ခေါ်ရမည့် ဘော်ဒီ အသားပေး ရိုက်ကူးခြင်း မတူလှသည်ကိုတော့ သိနားလည်ဖို့ လိုအပ်သည်။သာမန်ရိုးရိုးမဟုတ်ဘဲ ဟိုဖော် ဒီဖော် ဒီဇိုင်းနှင့် လာရိုက် သော မိန်းကလေးများတွင်မူ ဆယ်ယောက်တွင် ငါးယောက်လောက်က ဇာတ်လမ်းစချင် စလို့ရသူများ ဖြစ်ကြသည်။

ဒါကြောင့်လည်း ဇွဲအနေနှင့် လောလောဆယ်တွင် ရည်းစားမရှိတာကို ဂရုမထားတာ ဖြစ်သည်။ စိတ်ပါလာလျှင် ကောင်းမြတ်နှင့်  အဆင်ပြေ၊ သူနှင့်လည်း အထာကျသလိုလို ဖြစ်နေသော စော်တစ်ဗွေနှင့် ကောက်အိပ်လိုက်ယုံသာ။ တစ်ခါတစ်လေမျိုးဆို နှစ် ယောက်ပေါင်းပြီးတောင် စော်ကို ဆွဲခဲ့သေးသည်။ စော်တိုင်းတော့ ဒါမျိုး ဗျင်းလို့ရတာ မဟုတ်။ အခြေအနေကလဲ ရှိသေးသလို၊  အချိန်အခါကလဲ ရှိသေးသည်။ အားလုံးပေါင်း အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင်တော့ ဒါမျိုးအဖြစ်လေးတွေ ဖန်တီးလို့ရသည်။

(ဝါး .. အလုပ်သွားရမှာ ပျင်းလိုက်တာကွာ) ..  သောကြာနေ့ ရောက်နေပြီမို့ ရုံးသွားချင်စိတ် မရှိသေးဘဲ အိပ်ရာက မထနိုင် ဖြစ်နေ လေသည်။ ရာသီဥတုကလည်း ဒီဇင်ဘာ ကုန်ခါနီးမို့ ခပ်အေးအေးလေး ဖြစ်နေရာ အိပ်ရာထဲတွင် ဆက်နှပ်ချင်သေးသည်။   ထို့ကြောင့် ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်း လျှောက်တွေးနေရင်းနဲ့ သူ့ဘဝဖြတ်သန်းခဲ့ပုံ အကြောင်း ရောက်သွားရာမှ ကောင်းမြတ်နှင့်   စကားပြောချင်လာသဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

(ခွေးကောင် .. စောစောစီးစီး ဘယ်ရောက်သွားတာရတာလဲ .. ဒါမှ မဟုတ် ညတုန်းက စော်ကိုပဲ ပြန်လိုက်ပို့တာများလား)    ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် ခုတလော နွဲ့ဒါလီဆိုသော မော်ဒယ်လ်ပေါက်စလေးတစ်ယောက်နှင့် ညက်နေသည်။ အဲဒီ နွဲ့ဒါလီဆိုသည် ကလဲ မော်ဒယ်လ်ကြီး စစ်စစ်ရယ်လို့ မဟုတ်။ ဖေ့ဘုတ်တွင် ဆယ်ဖီရိုက်ကာတင်ရင်း နဲနဲလူသိများလာရာမှ မော်ဒယ်လ်လုပ်ရင်း  ကောင်းမလားလို့ တွေးပြီး ဒီဘက်လိုင်းကို ပြောင်းလာသူ။ ကောင်းမြတ်ကိုယ်တိုင်ကလဲ ကင်မရာမင်းပေါက်စအဖြစ် အသက်မွေး နေသူဆိုတော့ ချိတ်အချင်းချင်း ချိတ်မိကြခြင်း ဖြစ်သည်။

နွဲ့ဒါလီသည် ရုပ်ကလေးကတော့ မဆိုး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အနေနှင့် ပြောရရင်တော့ သိပ်အထွားစား မဟုတ်။ သို့သော် ဒါတွေက  နွဲ့ဒါလီကို ဇွဲအနေနှင့် အပြင်မှာ မြင်ဖူးလို့ သိခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းမြတ်ရိုက်ပေးသော ဓါတ်ပုံတွေထဲမှာတော့ မရှိတာကို ရှိ အောင် ထုတ်ပြပြီး ရိုက်ထားသဖြင့် ဓါတ်ပုံတစ်ခုထဲသာ မြင်ဖူးမည်ဆိုလျှင် နွဲ့ဒါလီသည် လုံးကြီးပေါက်လှဟု ထင်စရာ အကြောင်း ရှိသည်။ ဒါကလဲ သိပ်တော့ ခက်ခဲလှသည့် ပညာမဟုတ်။

အကယ်၍ စာဖတ်သူသာ ယနေ့ခေတ် ဟာသစာရေးဆရာ အကြည်တော်၏ ကျွန်မမှ အင်္ဂလိပ်မှ မဟုတ်တာ မောင် ဆိုသော  စာအုပ်ကို ဖတ်ဖူးသည်ဆိုသော် ကောင်းမြတ်တို့လိုမျိုး ဓါတ်ပုံဆရာတွေ ဘယ်လိုဓါတ်ပုံရိုက်သည်ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားပေ လိမ့်မည်။ ဝမ်းကွာတားအဆင်တွင် နှစ်ကုန်းတစ်ကော့ (ဒါမှမဟုတ်) နှစ်ကော့တစ်ကုန်း စတိုင်လ်တွေ ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ  မြင်လိုက်တာနှင့် ဖုတ်လှှိုက်ဖုတ်လှှိုက် ဖြစ်စေသော ဓါတ်ပုံတွေ ထွက်လာလေ့ ရှိသည်သာ။

ဓါတ်ပုံမြင်ယုံနှင့်တင် ထိုသို့ ဖြစ်သည်ဆိုတော့ အပြင်မှာ တွေ့နေရသော ကောင်းမြတ်တို့လို လူမျိုးကား ပြောစရာ မရှိတော့။ မစွမ်း ရင်းကလဲရှိဆိုတော့ ကန်ဇွန်းခင်းကလဲ ညိပြီး .. ညိသည့် ကန်ဇွန်းခင်းတွင် ဒိုက်ဗင်ထိုး ဝင်လိုက်ယုံလေးပင်။ ဒါကြောင့်လဲ မနေ့ည က ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် နွဲ့ဒါလီ၏ အမေပေးတဲ့ ကန်ဇွန်းခင်းကွက်လေးတွင် ဒိုက်ထိုးနေခဲ့သည်သာ။

မနေ့ညက ဇွဲအိမ်ပြန်တာ နောက်ကျသည်။ ဘော့စ်ဖြစ်သူ ဦးမိုးလုံးဟိန်းကို ပါတီတစ်ခုသို့ လိုက်ပို့ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဦးမိုး  လုံးဟိန်း အမြဲတမ်း သုံးနေကျ ဒါရိုက်ဘာက နေမကောင်းလို့ ဆိုပြီး ရှောင်တစ်ခွင် ခွင့်ယူသွားသဖြင့် သူဌေးလူယုံလိုလို၊  အပါးတော်မြဲလိုလို ဖြစ်နေသော ဇွဲက ဒါရိုက်ဘာလုပ်ကာ လိုက်ပို့ခဲ့ရသည်။

အထက်တန်းစားများသာ ဖိတ်ကြားဧည့်ခံသော ပွဲမို့ ဇွဲ တစ်ယောက် နေရာ သိပ်မရ။ ပါတီကျင်းပရာ မြက်ခင်းပြင်၏ အစွန်တွင် ရှိသော ရေကူးကန်ဘက်တွင်သာ တစ်ယောက်ထဲ ငူငူငေါ င်ငေါင်ထိုင်ကာ ယစ်ရွှေရည်လေး တစ်ခွက်ခြင်း သုံးဆောင်ရင်း အချိန်ဖြုန်းခဲ့ရသည်။ မျက်စိကတော့ ရွှေပွဲလာ ပရိတ်သတ်ထဲက  ကောင်မလေးတွေ၊ ကောင်မကြီးတွေကို အမြည်းသဘောနှင့် သုံးဆောင်နေခဲ့သည်။ သို့သော် လှုပ်ရှားလို့ ရလောက်သည့် အကွက်  တော့ မတွေ့ခဲ့ ..။

အားလုံးကိစ္စပြီးလို့ သူတို့တိုက်ခန်း ပြန်ရောက်တော့ သန်းခေါင်ချိန်တောင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်သော့နှင့် တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင် လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် မီးထွန်းထားတာ မတွေ့။ ကောင်းမြတ်က သူ့တိုက်ခန်းကို အခန်းနှစ်ခန်း ကန့်ထားသည်။ တစ်ခန်းက ဇွဲ  တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အိပ်ခန်းဖြစ်ပြီး၊ ကပ်လျက် နောက်ဖေးဘက်တွင် စတူဒီယိုသဘောမျိုး နောက်ထပ်တစ်ခန်း ထပ်ခွဲထားသည်။   ခပ်  ထွေထွေနှင့် ပြန်လာသူ ဇွဲ .. တချိုးထဲ ဝင်ခွေတော့မည်ဟု တွေးပြီး အိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာစဉ်တွင် စတူဒီယိုခန်းဘက်မှ  စကားသံတစ်ချို့ကို ကြားလိုက်ရသည်။

“ကိုကောင်းရယ် .. ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ မရွံဘူးလား ..”  “မရွံပါဘူး .. ဒါလီဟာလေးက နီနီသန့်သန့်လေးလေ ..”    ချက် ဆို နားခွက်မီးတောက်သည်မို့ ဘာသံတွေလဲဆိုတာ ဇွဲ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ဒါ .. ဟိုကောင် .. နွဲ့ဒါလီနဲ့ အလုပ်ဖြစ်နေတဲ့ အသံတွေ ပဲ။ ဒီကောင်မလေးနဲ့ တွဲတာမှ တစ်ပတ်ကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေး။ တော်တော် လက်သွက်တဲ့ကောင်။ အခုတော့ စတူဒီယိုထဲမှာ ခေါ် ဖြုတ်နေပြီနဲ့ တူတယ်။ ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေလို့ ရွံတာတွေ၊ မရွံတာတွေ ဖြစ်နေရတာလဲ ဆိုတာ သိချင်လာတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ မ ဝင်ဖြစ်ဘဲ စတူဒီယိုအခန်းဘက် လျှောက်လာမိသည်။

ပုံမှန်ဆို ဇွဲ .. ဒါမျိုးကိစ္စတွေကို ချောင်းဖို့ စိတ်မဝင်စားပါ။ ကောင်းမြတ်နှင့် စော်တစ်ဗွေ ဖြစ်သည့် ကိစ္စက အထူးတလေ ချောင်းနေ စရာ မလိုအပ်ပေ။ သကောင့်သားက တခါတခါ သူတို့နှစ်ယောက်ခန်းတွင် သူရှိနေတာ မရှိနေတာတောင် ထည့်စဉ်းစားနေတာ  မဟုတ်။ သူနှင့် အထာညက်နေသော စော်ကို ခေါ်ပြီး သူ့ဘက်ခြမ်းက အိပ်ရာပေါ်တွင် ဖြုတ်ချင်ဖြုတ်နေတာ ဖြစ်သည်။  တမင်တကာ ချောင်းစရာ မလိုဘဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တာနှင့် မြင်နေရမြဲ။   တစ်ခုတော့ ရှိသည်။

ဇွဲနှင့် ကောင်းမြတ်က သိပ်ပြီးတော့  တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အထာတွေ၊ အကန့်တွေ မရှိ။ ကောင်းမြတ်တစ်ကောင် ဇွဲရှိနေခိုက် အခန်းထဲ စော်ခေါ်သွင်းပြီး ဖိနေလို့ လဲ (ငါ့ ကြောလှချည်လား)လို့ ဇွဲဘက်က မတွေး။ ထို့အတူ ကောင်းမြတ်နှင့် ညိနေသော စော်ကို ဇွဲက စိတ်ပါလို့ တက်ဖိလျှင်လဲ ဟို ကောင်က (ဒီငနာ ဖြတ်ခုတ်သွားတယ်)လို့ မတွေး။ ဆိုခဲ့သလို တခါတလေ နှစ်ယောက်ပေါင်းတောင် စော်ကို တက်ဆွဲချင်      ဆွဲကြ သေးတာမို့ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက်က Win Win situation – က များလေသည်။ (ဟိုက် .. မသာကောင် .. ဟုတ်လှချည်လား)

စတူဒီယိုခန်း၏ တံခါးက တမင်တကာပဲ ဖွင့်ထားတာလား၊ ပိတ်ဖို့ပဲ မေ့နေတာလား မသိ။ တံခါးရွက်က တစ်ဝက်သာသာလောက်  ပွင့်နေသဖြင့် အခန်းထဲကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည်။ ထိုသို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပိုမြင်ရန် ထပ်ပံ့ပိုးနေသည်က ဓါတ်ပုံ ရိုက်ရာတွင် အသုံးပြုသော ဆလိုက်မီးကြီး နှစ်လုံးကို ကောင်းမြတ်က ဖွင့်ထားလို့ ဖြစ်သည်။ ဆလိုက်မီးထိုးထားသည့်  ဇာတ်မင်းသားနှင့် မင်းသမီးကတော့ ဓါတ်ပုံရိုက်ရာတွင် သုံးတာလား၊ မသုံးတာလား မသိသည့် မို့ရာတစ်ခုပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စလစ်  ဝတ်စုံနှင့် လုံးထွေးနေသည်။

(ဟ .. ဒီဟာမလေးက မဆိုးဘူးပဲ .. လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး)  အခန်းတံခါးဘက်သို့ ကျောပေးပြီး လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းပေး ထားသော နွဲ့ဒါလီထံသို့ ဇွဲအကြည့်က အရင်ရောက်သည်။ မီးအလင်းအရောင်ကြောင့် အရှင်းသား မြင်နေရသော ပကတိတကိုယ် လုံးကို မျက်စိက စကန်ဖတ်သလို အသေးစိတ်ကြည့်မိသည်။ ကုန်းပေးထားသည့် ပိုစရှင်ကြောင့် လက်တစ်ဝါးအုပ်လောက် ရှိမည့်  နို့လေးတွေက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်နှင့် အောက်သို့ စူထွက်နေသည်။ အသက်ငယ်ငယ် အပျိုအရွယ်လေးမို့ တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြစ် နေရာ အချို့သော အိမ်ထောင်သည် မိန်းမကြီးတွေလို စင်ထိုးထားသော ဗူးသီးတွေအလား တွဲကျနေတာမျိုး ဖြစ်မနေ။ နွဲ့ဒါလီ၏ ခါး လေးကလဲ သေးသေးသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်ပြီး ကောင်းမြတ် မျက်နှာအပ်ထားသော တင်ပါးလေးတွေကမူ လုံးလုံးကော့ကော့လေး။

“မလုပ်နဲ့ဆို .. ကိုကောင်းရယ် .. ခက်တော့တာပဲ .. ရွံလဲ မရွံဘူး”  ညုတုတု ခရာသံလေးနှင့် လှမ်းပြောပြီး ဖင်လေးကို ဘယ်ညာ ယမ်းလိုက်မှ ဟိုကောင် ကောင်းမြတ် ဘာလုပ်နေသည်ဆိုတာ ဇွဲ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဟ .. ဒီကောင် နောက်ပေါက်ဖွင့်ဖို့များ  ကြံနေတာလား မသိ။ ဇွဲနေရာက လှမ်းကြည့်လျှင် ကောင်းမြတ်ခေါင်းနှင့် ကွယ်နေသဖြင့် ခုနက ဘာကိုလျက်နေသည်ဆိုတာ မမြင် ရတာ ဖြစ်သည်။ ဇွဲကြည့်နေစဉ်မှာပင် ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် မျက်နှာကို ဖင်ကြားက ခွာလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုရော အခါ နွဲ့ဒါလီ၏ အဖုတ်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။

(ဟ .. လူသာငါတာ အဖုတ်က မငယ်ပါလား)  အရည်တွေတလက်လက်နှင့် စိုနေသော အဖုတ်ကြီးက တကယ်ကို မသေး။ ကာမ ဆိပ်တက်နေသည့် အချိန်မို့လား မသိ။ ဖောင်းကားကာ ပြူးထွက်နေသည်။ ရီဝေဝေနှင့် မှန်လာခဲ့သည့် ဇွဲတစ်ယောက် စိတ်တွေ တောင် ဖျဉ်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ကိုယ်အပူရှိန်က တမဟုတ်ခြင်း တက်လာပြီး ပေါင်ကြားက ဒုတ်က အလိုလို မာတောင်လာသည်။   “ကိုကောင်း .. အတတ်မဆန်းနဲ့ကွာ .. နော် နော် .. ရိုးရိုးပဲ လုပ်ပါ ..”

နွဲ့ဒါလီ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်နောက် နေရာယူပြီး ကောင်းမြတ် က သူ့ဒုတ်နှင့် လှမ်းထောက်လိုက်သည်ကို   လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ငနဲသားက ဖင်သားနှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ကျကျနဖြဲထားရာ  စအိုဝ နီနီလေးက တကယ်ကို စူစူပွပွလေး ဖြစ်နေသည်။ ဇွဲကိုယ်တိုင် ကောင်းမြတ်လို စော်တွေကို ဖင်ချလေ့ ရှိသူဖြစ်ရာ ဒီ  မြင်ကွင်းတွင် စိတ်တွေ ဆူဝေတက်လာသည်။ ဝတ်ထားသည့် စတိုင်လ်ဘောင်းဘီသားကို ထောက်၍ ကန်တက်လာသည့် သူ့ ကောင်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းအုပ်ကိုင်မိသည်။

“ဟင့်အင်း .. ဟင့်အင်းကွာ .. မလုပ်နဲ့ “  “ဒါလီကလဲ .. ခနလေးပါ .. နဲနဲလေး စမ်းထည့်ကြည့်မယ် .. မခံနိုင်မှ ပြန်ထုတ်လိုက်မယ်  ..” “ဟင့်အင်းကွာ .. ဒါလီ ဖုတ်ဖုတ်ကိုပဲ လုပ်ပေးဦး .. နော် ကိုကောင်း .. နောက်မှ ..”    လီးထိပ်ဖူးနှင့် စအိုဝလေးကို လှမ်း ထောက်ခံရသော ကောင်မလေးခမျာ လန့်ဖြန့်သွားဟန် တူသည်။ ခေါင်းကလေး နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး ကောင်းမြတ်ကို အသား နာခံရှာသည်။ ကောင်းမြတ်က စကားနားမထောင်ဘဲ ထပ်ဖိထည့်နေသည်တွင် လေးဘက်ထောက်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်ကို  ဖြုတ်၍ လီးကို ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြားမှ လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။

“ကိုကောင်း .. ဒီဟာပဲ လုပ်ကွာ .. အားးးးး !!!”  စအိုဝစူစူလေးကို ရန်ရှာသလို လုပ်နေသော ကောင်းမြတ်လီးကို လှမ်းဆွဲပြီး စောက်  ဖုတ်ဝတွင် ပြောင်းတေ့ပေးလိုက်သည်တွင် ကောင်းမြတ်က တစ်ချက်ထဲနှင့် ကျင်းဝင်အောင် သွင်းပစ်လိုက်သည်။ နွဲ့ဒါလီ  ခါး ကလေးကုန်းကာတက်ပြီး၊ ခေါင်းမော့ထွက်သွားသည်။ ပါးစပ်က ကျယ်ကျယ်လောင်ကို အော်ညည်းသည်။ သို့သော် နာလို့  ညည်း  သံ မဟုတ်တာတော့ ဇွဲရော၊ ကိုယ်တိုင်လုပ်နေသူ ကောင်းမြတ်ပါ ရိပ်မိပါသည်။

နွဲ့ဒါလီ အဖုတ်အနေအထားနှင့်က ကောင်းမြတ် လီးကို ကောင်းကောင်းခံနိုင်မှာ သေချာပါသည်။ ကောင်းမြတ်လီးက ပြောရမည်ဆို လျှင် သိပ်အကြီးစားကြီးမှ မဟုတ်တာ။ သာမန်အရွယ်အစားလောက်ပဲ ရှိသည်။ အဲဒါကြောင့် ကောင်းမြတ်နှင့် ဖြစ်ပြီးသော စော် တစ်ချို့ ဇွဲနှင့်ဆက်ဖြစ်လျှင် သူ့ဟာကြီးကို ပိုကြိုက်သွားကြတာ များသည်။ ကောင်းမြတ်ကတောင် တခါက နောက် တောက်တောက်နှင့် သူပြောဖူးသည်။ (ဟေ့ကောင် .. ဇွဲ .. မင်းချပြီးတဲ့ စော်ဆိုရင် .. ငါကတော့ ဖင်ပဲ ချချင်တော့တယ် .. အဖုတ်က လုပ်လို့ မကောင်းတော့ဘူး) ဆိုပဲ ..။

“အီး .. ကောင်းတယ် .. ကိုကောင်း .. ဆောင့် ဆောင့် .. အင့် .. အင့် ..”   နွဲ့ဒါလီ ကော့လန်ပျံကားပြီး အော်ညည်းနေတဲ့အသံနောက်မှ  ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်နေတဲ့ အသံတွေက ကပ်လျက်လိုက်ပါ  နေသည်။ ဒါမျိုး အလိုးအဆောင့်တွင်မူ ကောင်းမြတ်က ဆရာကျသည်။ သက်လုံကောင်းသည်။ မနားတမ်းပင် အချက် လေးငါး ဆယ်လောက် အသာလေး ဆွဲနိုင်သည်။ အခုလဲကြည့်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး သွင်းထည့်လိုက်၊ ဒစ်ပိုင်းလောက်ပဲ ကျန်အောင် ပြန် ဆွဲထုတ်လိုက်နှင့် အသားကုန်ကို ကျုံးနေသည်။ သေချာသာ ကြည့်မည်ဆိုလျှင် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးနှစ်ဖက် သည် လီး တန်နှင့်အတူ လိပ်လိပ်၍ ဝင်သွားလိုက်၊ ပြန်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်ကို မြင်ရမည်သာ။ အရည်ကြည်မြုပ် ဖြူဖြူတွေကတော့  ပြောမနေနှင့်တော့။ အောက်ကခံထားသော မို့ရာပေါ်သို့ တပေါက်ပေါက်နှင့်ပင် ကျနေသည်။

ဇွဲကတော့ ဘာအကာအကွယ်မှ မပါဘဲ နိခ်ချည်းသပ်သပ် ကစ်နေသည့် ကောင်းမြတ်အစား အသည်းယားမိသည်။ ခံစားမှု ဖီလင်က  ဘာမှ မပါလျှင် ပိုကောင်းသည်ဆိုတာ သိပေမယ့် နွဲ့ဒါလီလိုမျိုး စော်နှင်တော့ အတင့်မရဲသင့်ဟု ထင်သည်။ သို့သော်လည်း  ဒါက ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာသောအတွေး။ ထိုအတွေးကို ကောင်းမြတ်နေရာတွင် ဝင်အစားထိုးပြီး နွဲ့ဒေါ်လီကို ဆော်ချင်သည့် စိတ်က  လွှမ်းမိုးသွားသည်။ လက်ကအလိုလို ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်မိပြီး၊ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဘေးသို့ တွန်းဖယ်ပြီး လီးကို ထုတ်ကိုင်  လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ အလိုလို ပွတ်မိသွားသည်။

“အင့် …. ကို .. ကောင်းလာပြီး .. ဒါလီ ပြီးတော့မယ် .. ဆောင့်ပေး .. ဆောင့်ပေး”  “အီး .. ကိုလဲ ပြီးတော့မယ် .. လာ .. လာပြီ”     ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် တရကြမ်းဆောင့်နေမှုကြောင့် နွဲ့ဒါလီက အရင်ပြီးသွားပုံရသည်။ တအားအားနှင့် ကုန်းအော်ပြီး ခေါင်း ငိုက်စိုက်ကျသွားတာ တွေ့ရသည်။ အဲဒီနောက် ကောင်းမြတ်က နှစ်ချက်သုံးချက် ထပ်ဆောင့်ပြီး သူ့ဒုတ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အ မြုပ်ရည်တွေ ရွှဲနေသော အဖုတ်ဝက ဆောင့်ချက်ကြမ်းကြမ်းများကြောင့် အနည်းငယ်ပြဲလန်ပြီး ကျန်ခဲ့တာ တွေ့ရသည်။ ဇွဲကြည့် နေစဉ်မှာပင် ကောင်းမြတ်က သူ့ဒုတ်ကို ဖင်သားမြောင်းကြားပေါ် ထပ်တင်ပြီး လက်နှင့် ဂွင်းအဆက်မပြတ် တိုက်သည်။

“အာ့ .. ပြီး .. ပြီးပြီ !!”  ပထမဆုံး ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်တန်းက နွဲ့ဒါလီ၏ ခါးစပ်တွင် ထိုးထားသော အတောင်ပံပုံ တက် တူးကိုတောင် ကျော်၍ ကျောပြင် ဝင်းဝင်းလေးပေါ်ကျသည်။ နောက်ထပ်ဆက်ထွက်လာသည်ကတော့ အရင်ဆုံးဟာလောက်  အရှိန်မပြင်းတော့ဘဲ တက်တူးပုံ ပေါ်ကျသည်။ နောက်ဆုံးလက်ကျန်များကတော့ ဖင်သားလုံးလုံးဖွေးဖွေးများပေါ်တွင် ..   “ရှီး ..  ကောင်းလိုက်တာ .. ဒါလီရယ် ..”   “ဒါလီလဲ ကောင်းတယ် .. ကိုကောင်း .. ကိုက သိပ်တော်တာပဲ .. ပြွတ်”    နွဲ့ဒါလီက ခပ်ညုညု လေး ချွဲကာပြောရင်း သူ့အပေါ်ကုန်းကျလာသည့် ကောင်းမြတ်၏ နှုတ်ခမ်းကို ဆီး၍ နမ်းသည်။ တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် ပြွတ် ပြီးသည်တွင် ကောင်းမြတ်က မို့ရာဘေးသို့ လှဲချလိုက်သည်။ ထိုရောအခါ သူ့အကြည့်က အိပ်ခန်းတံခါးဝသို့ ရောက်လာရာ တံခါးဝ နားတွင် ကိုယ်တစ်ခြမ်းနီးပါးပေါ်အောင် ရပ်နေမိသူ ဇွဲနှင့် တည့်တည့်တိုးတော့သည်။

(ဟိုက်!! .. သေပြီ .. ဆြာ)  လီးထုတ်၊ ဂွင်းတိုက်နေသည့် အဖြစ်ကို ကောင်းမြတ် မြင်သွားပြီဖြစ်သဖြင့် သောက်ရှက်တော့ ကွဲပြီဟု  တွေးမိပြီး ဇွဲတစ်ယောက် မျက်နှာတွေ ထူပူသွားသည်။ ကမန်းကတမ်း လီးကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ကိုယ့်အိပ်ခန်းဘက်သို့  ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မျက်စိထဲတွင်တော့ သူ့အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး  ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာနှင့် မခိုးမခန့် လှမ်းကြည့်နေ သော ကောင်းမြတ်ပုံစံကို မြင်ယောင်နေသည် …။ လဒကောင် .. မသာဂျီး ..  “ဝါး … အူးးးး”  လက်နှစ်ဖက်ကို စောင်အောက်က  ထုတ်ပြီး ခေါင်းပေါ်မြှောက်တင် ကိုယ်ကိုတွန့်၍ ဇွဲ ပျင်းကျောဆွဲလိုက်သည်။

အိပ်ရာခေါင်းရင်းဘက်ရှိ နံရံတွင် ချိတ်ထားသော  တိုင်ကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်တော့ ရနာရီကျော်နေပြီ။ မထလို့ မဖြစ်တော့။ ဘော့စ်ဖြစ်နေလို့ ရုံးမသွားတာက ပြသနာမရှိ။ ဇွဲအနေနဲ့ ကတာ့ မနေ့ညက ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်ရောက် ရုံးသွားမှကို ဖြစ်မည်။ မဟုတ်လျှင် HR က အပေါက်ဆိုးဆိုး ဘွားတော်က သူဌေး လူယုံတွေ၊ ဘာတွေ ဂရုစိုက်နေတာမဟုတ်။ ရက်ပျက်ကြေးဆိုပြီး ဖျက်လိုက်ရင် ဘောနပ်စ်တောင် မရသေး။ ကိုယ့်လခထဲက အ ရင် ကွိသွားဦးမည်။ မဖြစ်သေး .. မဖြစ်သေး ..။

စောင်ကိုဖယ်ပြီး အိပ်နေရာမှ ထထိုင်မှ သူမနိုးခင်ကတည်းက နိုးနေသော ဖွားဖက်တော်ကို သတိပြုမိသည်။ (နေပါဦး .. ညီလေးရာ  .. မင်းအတွက် ဖြစ်လာမှာပေါ့) လို့ စိတ်ထဲက ပြောရင်း ရေချိုးခန်းဝင်ဖို့ သဘက်ဆွဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကောင်းမြတ်၏ စတူဒီယို ခန်းနားရောက်လို့ အနည်းငယ် ဟတတဖြစ်နေသော တံခါးပေါက်ကိုအတွေ့၊ အထဲသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်တွင် မျက်လုံးပြူးစရာ  မြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဆလိုက်မီးတွေ မပိတ်ဘဲ ထွန်းထားဆဲဖြစ်သော အခန်းထဲတွင် ကောင်းမြတ်က ရှိမနေပါ။ ညတုန်းက တွေ့ခဲ့ရသူ နွဲ့ဒါလီကတော့ ရှိ နေသေးသည်။ သို့သော် ပုံမှန် အနေအထားနှင့် ရှိနေတာ မဟုတ်။ သစ်သားကုလားထိုင် တစ်လုံးတွင် တုပ်နှောင်ချည်ထားလျက်နှင့်  ရှိနေတာဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် နွဲ့ဒါလီ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပုံမှန်အဝတ်အစားများ ရှိမနေဘဲ .. နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင်ကားများတွင် မြင်ရလေ့ ရှိသော လည်သာအနက်ရောင် ကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံကို Lingerie သဖွယ် ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ခြေတန်နှစ်ဖက်အား   ကုလားထိုင်၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်နှင့် တွဲချည်ထားပြီး၊ လက်နှစ်ဖက်ကိုမူ ခေါင်းပေါ်က မြှောက်ကာ လက်နောက်ပြန်ချည် ထားသည်။

နွဲ့ဒါလီ၏ ပါးစပ်ထဲတွင်လည်း ဘောဂက်လို့ ခေါ်သည့် ကြိုးနှင့်ဆက်ထားသော ဘောလုံးအနက်လေးကို ထည့်ပိတ် ထားသည်။     Spoiler     “အူး .. အီး … အယ် … အာ … အုံး … အီ … အီ … အေး … အာ”   ကောင်းမြတ် ဓါတ်ပုံရိုက်ကူးမှု  တော်တော်များများကို မီးထိုးပြ၊ ဆက်တင်ပြင် ဘာညာ လိုက်လုပ်ဖူးလို့ ဇွဲတစ်ယောက် မော်ဒယ်လ်ဝတ်စုံတော်တော်များများ မြင် ဖူးပါသည်။ သို့သော် ဒီလိုမျိုး ကိုယ်ကျပ်သားရေအနက် ပုံစံ .. ခပ်ဟော့ဟော့ ဒီဇိုင်းမျိုးကိုတော့ မတွေ့ခဲ့ဖူးပါ။

ဒီဇိုင်းက မိုက်သည့် အပြင်၊ လက်နောက်ပြန်မြှောက်ပြီး ထိုင်နေရမှုကြောင့် ရင်ဆိုင်တွေက မို့ပြီးတော့ကို ကော့ထွက်နေသည်။ မြင်လိုက်တာနှင့်  သွေးဆူဖွယ်ကောင်းအောင် ဆွဲဆောင်နေသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဇွဲ နေရာမှာ ဆက်ရပ်နေမိရာ အခန်းဝသို့ မျက်လုံးကစားနေသူ  နွဲ့ဒါလီက မြင်သွားရှာသည်။ ဘာတွေမှန်း မသိအော်ပြီး သူ့ကို လှမ်းပြောနေသည်။

ဇွဲ အခန်းပတ်လည်ကို အရင်လှည့်ကြည့်သည်။ သေချာသည်။ ဟိုကောင် ကောင်းမြတ် ရှိမနေ။ ကြည့်ရတာ   စောစောစီးစီး နိုးနေ ပြီး ရှူတင်ဝင်ဖို့လုပ်ရင်း ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာလို့ ထွက်သွားတာ ဖြစ်ရမည်။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်နေမိသည့် ဇွဲ၏ အတွေးက ညတုန်းက လူ မိခံလိုက်ရသည့် အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ရောက်သွားသည်။

“လဒကောင် .. တွေ့ကြသေးတာပေါ့”  စပ်ဖြီးဖြီး မျက်နှာအသွင် ပြောင်းသွားပြီးနောက် ဇွဲ အခန်းထဲသို့ ခပ်တည်တည် ဝင်လာ သည်။ သူဝင်လာသည်ကို မြင်တော့ နွဲ့ဒါလီက အားတက်သွားဟန်နှင့် တဝူးဝူးတဝါးဝါး ထပ်ပြောသည်။ ဇွဲ ရှူးဆိုပြီး လက်ညိုးတစ် ချောင်းထောင် နှုတ်ခမ်းနားကပ်ကာ လုပ်ပြလိုက်သည်။ နွဲ့ဒါလီ အသံလေး တိတ်သွားပြီး သူမ ဘေးနားရောက်လာသည့် ဇွဲအား  အားကိုးတကြီး မျက်နှာနှင့် မော့ကြည့်သည်။ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ရန်အတွက် ပြင်ဆင်ထားဟန် ရှိသော ဆေးဆိုးပန်းရိုက်မျက်နှာလေးက  မီးအလင်းရောင်ကြောင့် ဝင်းဝင်းလေး ဖြစ်နေသည်။

“ဘာမှ မပြောနဲ့ နွဲ့ဒါလီ .. ကို မေးတာကို ဖြေ .. ဟုတ်ရင်ခေါင်းညိတ်ပြ .. မဟုတ်ရင် ခေါင်းခါပြ ..”   ဇွဲ ဒီစကားပြောပြီးနောက် နွဲ့ ဒါလီ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်သည်။ သူထင်ထားသလို နွဲ့ဒါလီက ခေါင်းကို သာသာလေး ညိတ်ပြသည်။ ဒီလောက်ဆို မဆိုး။  ရှေ့ဆက်တက်ဖို့ ရနိုင်သည်ဆိုတာ ဇွဲ ရိပ်မိလိုက်သည်။ အပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်နေသဖြင့် ရင်စီးနေရာအထက်ပိုင်းတွင် ဝင်းစိုနေသော  နို့လုံးဖွေးဖွေးတို့၏ ထိပ်ပိုင်းအား လှမ်းမြင်နေရသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်သွားပြီး လက်က မို့မောက်နေသည့်  ထိုအပိုင်းအား လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။

“အူး … အူး … အ “  ဇွဲလက်ထဲ အိအိစီးစီးလေး ဖြစ်သွားသလောက် နွဲ့ဒါလီ၏ ကိုယ်ကလေးက တီကို ဆားနှင့်တို့လိုက်သလို တွန့် သွား၏။    “မရုန်းနဲ့လေ … ဒါလီ .. ဒီဟာတွေကနေ လွှတ်ချင်တယ် ဟုတ် ..”   “အု .. အု”   ဇွဲစကားကြောင့် နွဲ့ဒါလီ ပြန်ငြိမ်သွားပြီး  သူ့ကို မျက်လုံးလေးဝင့်ကာ ကြည့်နေသည်။ ဇွဲက မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်တော့၊ မျက်စောင်းလေး တစ်ခုပြန်ထိုးသည်။ ပြီး တော့ သူမပါးစပ်ကို မော့ပြရင်း ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော ဘောလုံးကို အမူအရာနှင့် ထုတ်ခိုင်းသည်။ ဇွဲ ဒီတစ်ခုတော့ လိုက်လျောလိုက် သည်။ နွဲ့ဒါလီ ခေါင်းကို နောက်ဘက်မှ ထိန်းကိုင်ပြီး သားရေကြိုးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ ပါးစပ်ထဲမှ ဘောလုံးက ကျွတ်ထွက် လာသည်။

“ကိုဇွဲ .. လုပ်ပါဦး .. ဒါလီကို ဒီဟာတွေ ဖြေပေဦး”  စကားပြောနိုင်သွားသည်နှင့် နွဲ့ဒါလီ သူ့အား အပြေးအလွှား ပြောရှာသည်။နွဲ့ ဒါလီ ဓါတ်ပုံလာရိုက်သည့် တစ်ရက်က ဇွဲက ကောင်းမြတ်ကို ဝိုင်းကူပေးထားသဖြင့် သူ့တို့သိနေကြတာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဇွဲက နွဲ့ ဒါလီ စကားကို  ဂရုစိုက်မနေ။ သူ့မှာလဲ သူ့အကြံနှင့်သူ။ ညတုန်းက ခပ်လှောင်လှောင် မျက်နှာပေးနှင့် ကြည့်သွားသော  ကောင်းမြတ်ကို ပညာပေးရမည်။

“ဖြေပေးမယ် .. ဒါလီ .. ဒါပေမယ့် ဒါလီကလဲ ကိုယ့်ကို ပြန်ဖြေပေးရမယ်”  “ဟင် .. ဘာဖြေရမလဲ လို့ ..” (နှုတ်ခမ်းစူကာ ညုတုတု အသံလေးနှင့် မေးသည်)   “ဒါကို ဖြေပေးရမှာ “   ဇွဲက ပါးစပ်နှင့်သာမက လက်ဖြင့်ပါ အဖြေပေးလိုက်သည်။ ဝတ်ထားသည့် ည ဝတ်ပိတ်ဘောင်းဘီကို သားရေကြိုးနေရာမှ အောက်သို့ဆွဲချလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အီးလိုပြောရင် မနက်ခင်းသစ်သားတန်းလို့ဆိုရ မယ့် အချောင်းကြီးက မားမားမတ်မတ် ထောင်လျက် ထွက်လာသည်။ နွဲ့ဒါလီ မျက်ဝန်းလေးများ လက်သွားပြီး၊ ပါးစပ်လေးက ဝိုင်း ဝိုင်းလေး ဟသွားရှာသည်။ ထွက်လာသည့် အသံကတော့ အိုခနဲဆိုသော အာမေတိတ်သံ ..။

နွဲ့ဒါလီတစ်ယောက် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားရသည်။ ဇွဲဆိုသည့်တစ်ယောက်ကို ကောင်းမြတ်နှင့် ပတ်သက်ကတည်းက သိနေသည်။  အရပ်မြင့်မြင့် ဗလတောင့်တောင့်နှင့် ဇွဲက ကောင်းမြတ်ထက် စာရင် ပိုကြည့်ကောင်းသည်မို့ မြင်မြင်ခြင်း စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်သာ။  အခုတော့ ဇွဲတစ်ယောက် တောင့်ဖြောင့်သည်ဆိုတာ ရုပ်ကလေးပဲ မဟုတ်ဆိုတာ ၊ သူမ မျက်နှာနားတွင် ဝဲနေသည့် အချောင်းကြီး  ကြောင့် သိလိုက်ရသည်။ ရင်ထဲ ဖိန်းခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်လာသည်။ “ဘယ်လိုလဲ စုပ်ပေးမယ် မှတ်လား .. မစုပ်ပေးဘူးဆို … ဒီအတိုင်း  ထားခဲ့လိုက်မယ် .. ကောင်းမြတ်ပြန်လာတာကို စောင့်”   နွဲ့ဒါလီ ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေသလို စိတ်လှုပ်ရှားနေမှန်း သိလို့ အကြပ်ကိုင်ပြီး  ပြောလိုက်သည်။ လူကိုယ်လဲ အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်တော့မည်ဟန် ကိုယ်ယောင်ပြသည်။ ဇွဲ ထင်သည့်အတိုင်း။ နွဲ့ဒါလီထံမှ  အလောတကြီးနှင့် တုံ့ပြန်သံကို ကြားရသည်။

“မသွားနဲ့ .. ကိုဇွဲ .. တကယ်ပဲ .. စိတ်ညစ်တယ်နော် .. လာ .. လာခဲ့ … လူကို အနိုင်ကို ကျင့်တယ် .. ဟွန်း”    မျက်စောင်းတစ်ချက်  ထပ်ထိုးလိုက်သည့် နွဲ့ဒါလီ၏ နှုတ်ခမ်းနီတာရဲလေးထံသို့ ဇွဲက သူ့အချောင်းကြီးကို ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ အဆင်ကော ပြေပါ့မ လားဟု ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြစ်နေသူ ဇွဲ .. နွဲ့ဒါလီ ပါးစပ်လေး ဟကာငုံလိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်မှပဲ စိတ်တစ်ဝက် အေးသွားရသည်။  ဟုတ်သည်လေ။ မတော် ဖြတ်ကိုက်လျှင် ဇွဲတစ်ယောက် ကျော်မကောင်း၊ ကြားမကောင်းသော ဒဏ်ရာနှင့် ဒီဇင်ဘာလကြီး  အနားယူနေရမည် မဟုတ်လား။

နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဖြတ်ပြီး သူမပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်လာသည့် ထိပ်ဖူးလုံးကြီးကို နွဲ့ဒါလီ ကောင်းကောင်း စုပ်ပေးလိုက် သည်။ ထိပ်ဝလေးအား လျှာလေးနှင့်ထိပြီး ကလိပေးလိုက်သည်တွင် ကိုဇွဲတစ်ယောက် သဘောကျသွားပုံနှင့် မျက်လုံးတွေပါ မှိတ်  သွားသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ကောင်းနေသလို နွဲ့ဒါလီအတွက်လဲ ဒီအသားချောင်းကြီးကို စုပ်ရတာ အားရစရာ ကောင်းနေသည်။  အတန်ကြီးက ထွားထွားကြီး၊ ထိပ်ဖူးကလဲ မနည်းမနော။ ရွှေငှက်ပျောသီးကြီး ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသလို တွေ့ကြုံနေရသည်။

“အီး … ကောင်း .. ကောင်းလိုက်တာ .. ဒါလီရယ် .. အဲ့လို မျိုးလေး .. အား ..”  လီးဒစ်အောက်က မေးသိုင်းကြိုးနေရာလေးအား  လျှာဖျားလေးနှင့် ပွတ်တိုက်ခံရသည်တွင် ဇွဲတစ်ယောက် ခြေဖနောင့်တွေပင် ကြွတက်သွားရသည်။ နွဲ့ဒါလီက သူမခေါင်းကို  ရှေ့နောက်လှုပ်ရှားရင်း လီးကို အဝင်အထွက်ဖြစ်အောင်လုပ်သည်။ ကောင်းချက်ကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့ .. နွဲ့ဒါလီ ကြည့်ရတာ  ပလွေပညာကို တော်တော်အဆင့်မြင့်မြင့် တတ်မြောက်ထားပုံရသည်။ အသက်ကလေး ငယ်ပေမယ့် ပညာကမငယ်။ ပါးကလေး များ ပိန်လိုက်၊ ဖောင်းလိုက် ဖြစ်လာသည်အထိ ကြိုးစား စုပ်ပေးသလို၊ လျှာကလေးကို ကောင်းကောင်း အသုံးချပြီး လီးကို ကလိ နေသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ကိုယ်ကို မနည်းပင် မတ်မတ်ရပ်နိုင်အောင် ကြိုးစားထားရသည်။

“အီး .. ကောင်းတာ .. ဒါလီရယ် .. စုပ်စုပ် .. အား .. အား”   လက်တစ်ဖက်က နွဲ့ဒါလီ၏ ခေါင်းအား ထိန်းကိုင်ပြီး သူမပါးစပ်ကို  အောက်သို့ပိုဖိချမိသလို၊ ကျန်တစ်ဖက်နှင့်လဲ နက်ပြောင်နေသော သားရေသားအောက်မှ မို့မောက်နေသည့် ရင်သားလုံးလုံး တစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲသည်။ နို့သီးရာလေး ထင်းနေသည့် နေရာကို လက်ဖြင့်အုပ်ပြီး လက်ညိုး လက်မသုံးကာ ဖိချေပေးလိုက်သည်။

“အူး … အိ … အိ”  အဓိက အချက်နေရာကို အဆွခံရတော့ နွဲ့ဒါလီလဲ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာရသည်။ အစတုန်းကတော့ ထိုင်ခုံ မှာ တုပ်နှောင်ပြီး ချည်ထားခံခဲ့ရသော ဘဝက လွတ်ချင်လို့။ အခုတော့ သူမကိုယ်တိုင် လီးစုပ်ရတာကို အရသာတွေ့သထက်တွေ့ နေသည်။ လက်နှစ်ဖက်၊ ခြေနှစ်ဖက် မလှုပ်နိုင်သည်ကိုတောင် မေ့ပြီး၊ လှုပ်နိုင်သည့် ပါးစပ်ကို သုံးပြီး အားရပါးရ ထပ်စုပ်သည်။ ဇွဲ ဟာကြီးကလဲ တကယ်ကို အားရလောက်အောင် ကြီးသည်မို့ သူမ စိတ်တွေဆူဝေပွက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလဲ ဖောင်းတက်ပြီး  အရည်ကြည်တွေ အလိုလို စို့လာရှာသည်။

“အူး .. မရတော့ဘူး .. ထွက် .. ထွက်ပြီ!!”  အိနွေးပူစက်သည့် နွဲ့ဒါလီ၏ ပါးစပ်အတွင်းသားလေးများက ပေးသည့် အရသာကို မခံ နိုင်တော့သည့်အဆုံး ဇွဲတစ်ယောက် ကျော့ကော့၊ ဖင်ကော့ တက်သွားသည်။ လီးကြီးက ဖောင်းကားတက်ပြီး ထိပ်ဝကနေမူ သုတ် ရည်ပူတွေ ပန်းထုတ်မိသည်။ နွဲ့ဒါလီကိုယ်တိုင်လဲ လည်ချောင်းထဲကို ထိုးကျလာသော သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်များကြောင့်၊ စိတ်ထဲတွင်  ပေါက်ကွဲထွက်ပြီး အဖုတ်ကနေ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ကျသည်။ သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် အသေးစား ကလိုင်းမက်စ် တစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

“အား .. ကောင်းလိုက်တာကွာ .. ကျေးကျေးပဲ .. ဒါလီ ..”  သုတ်ရည်တွေ ပြောင်စင်အောင် ကုန်သွားတော့ သူ့လီးကို နွဲ့ဒါလီ ပါးစပ် ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးအား လက်နှင့် လိမ်ဆွဲပြီး ပြောသည်။ နွဲ့ဒါလီက သူ့အား မျက်စောင်းတစ်ချက်  လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ထိုးရင်း တုံ့ပြန်သည်။   “ဒါ .. ဒါဆို ဒီဟာတွေ ဖြေပေးဦး .. ကောင်းမြတ်က ဘာမှန်း မသိဘူး .. ဓါတ်ပုံဆန်း ဆန်းရိုက်ရအောင် ပြောပြီး သူများကို ခုံမှာ ချည်သွားတယ် ..”   “ဖြေပေးရမှာပေါ့ .. နေဦး .. ကြိုးစက ဘယ်နားမှာပါလိမ့် ..”    လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ချည်ထားသော ကြိုးစအား ရှာဖွေရန် ဇွဲပြုသည်။

နွဲ့ဒါလီ မျက်လုံးလေးများ မျှော်လင့်ချက်ကြောင့် ဝင်း လက်သွားသည်။ သို့သော် ဇွဲက တစ်ခုခုကို အရေးတကြီး အမှတ်ရဟန်နှင့် စတူဒီယိုခန်းရှိ နံရံတွင် ချိတ်ထားသော တိုင်ကပ်နာရီကို  လက်ညိုးထိုးပြသည်။  “အာ .. ဆောရီး … ဒါလီ .. ကိုယ် ရုံးသွားဖို့ အချိန်နောက်ကျနေပီ .. ပြေးရဦးမယ် … နောက် .. နောက်မှနော်  ..” “ဟင် !! .. ဇွဲ .. ဇွဲ .. ခင်ဗျား .. ဒါဘာလုပ်တာလဲ ??? “    အခန်းဝသို့ လှည့်ထွက်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သော ဇွဲကို နွဲ့ဒါလီက  အသံစူးစူးနှင့်အော်ကာ လှမ်းမေးသည်။ သူမကိုယ်ကို လှုပ်ခါပြီးလဲ ရုန်းသည်။ ထိုင်ခုံနှင့် ကြမ်းပြင်ဆောင့်သံ တဒုန်းဒုန်း ထွက်လာ သည်။

ဇွဲ နွဲ့ဒါလီအား လှည့်ကြည့်၍ ရှူးဆိုပြီး လုပ်ပြသည်။ သူမနားသို့ ပြန်ရောက်လာပြီး ခုနက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချထားသော  ဘောဂက်ကို ပြန်ကောက်ယူသည်။  “တိတ်တိတ်လေး နေပြီး .. ကောင်းမြတ် ပြန်လာတာစောင့်နော် .. ဒါလီက လိမ္မာပါတယ် ..  ရော့ .. ပါးစပ်လေး ဟလိုက်ဦး .. အာာာာာ …”   နွဲ့ဒါလီတစ်ယောက် ဒေါသထွက် ခံပြင်းနေသည့်ဟန်နှင့် သူ့အား မျက်လုံးပြူးကြည့် နေပေမယ့် ဇွဲတစ်ယောက် မမှုတော့ပါ။ စပ်ဖြီးဖြီး မျက်နှာပေးနှင့် ပြုံးပြလိုက်ပြီးနောက် ရေချိုးဖို့ရန် နောက်ဘေးဘက် ထွက်လာခဲ့ သည်။ နွဲ့ဒါလီ၏ ဝူးဝူးဝါးဝါး အော်သံက တံခါးပိတ်ထားခဲ့သော စတူဒီယိုခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တော့သည်။

ဇွဲ ရုံးတက်ရသည့်နေရာက မြို့လည်ခေါင်ရှိ အဆင့်မြင့်အဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၅ထပ်မြောက် အလွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်း က သူ၏ အဓိက ရုံးခန်းအဖြစ် အဆိုပါအဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၅ထပ်တစ်ခုလုံးကို အပိုင်စီးထားသည်။ ဒီလောက်ဆိုလျှင် ဇွဲ၏  သူဌေး ဦးမိုးလုံးဟိန်းရဲ့ ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုကို စာဖတ်သူ အနည်းငယ် မှန်းဆမိမည် ထင်ပါသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည်  မြန်မာပြည်၏ နာမည်ကျော် သူဌေးကြီးများထဲမှ တစ်ဦးအပါအဝင် ခရိုနီ အကြီးစား တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။

နေ့စဉ် လာနေ့ကြအတိုင်း မြို့ထဲဘက်ရောက်မည့် ဘတ်စကား တစ်စီးကို စီး၍ ရုံးလာခဲ့သည်။ ပန်းဆိုးတန်းထိပ် ရောက်တော့ ကား က နွားလှည်းအသွင် ပြောင်းသွားပြီး ကတ္တရာလမ်းပေါ်တွင် နွံနစ်သလို တစ်ဘီးခြင်း လှိမ့်နေရှာသည်။ ဇွဲလည်း စိတ်မရှည်တော့ သည့် အဆုံး ဘတ်စကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ လျှောက်လာခဲ့သည်။  ရုံးအဆောက်အဦးရှိရာ အောက်ထပ်ရှိ ရုပ်ရှင်ရုံ နားရောက်တော့ မနက်ဘက် သူလုပ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း Bakery ဆိုင်မှာ ကော်ဖီနှင့် မုန့်ဝင်ဝယ်သည်။

နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ဝယ်နေကြ  ဖြစ်လို့ အရောင်းကောင်တာမှ  ကောင်မလေးများနှင့်တောင် ဇွဲ တော်တော်သိနေပြီ ဖြစ်သည်။ (ကိုဇွဲ .. ထုံးစံပဲ မှတ်လား)ဆိုပြီး  လှမ်းမေးသည့် ကောင်မလေးကို (ဟုတ်တယ် .. အသဲလေးရယ်) လို့ ခပ်နောက်နောက် ဖြေလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက ဟွန်းဆို ပြီး မျက်စောင်းထိုးပေမယ့် မျက်ဝန်းများကမူ ပြုံးစစ ဖြစ်နေသည်။ အသဲလေးဟု ခေါ်လိုက်သော ထိုကောင်မလေး နာမည်က  သဲသဲချိုဆိုတာ ဇွဲသိနေခဲ့သည် မဟုတ်လား ..။

ကိုယ့်ကိုကိုယ် နောက်ကျနေပြီဟု တွေးထားသော ဇွဲ .. ရုံးခန်းထဲ ရောက်လာချိန်တွင် သူ့သူဌေး ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ရောက်မလာ သေးပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တော်သေးသည်။ သူဌေးထက် စောရောက်နေလို့။ မဟုတ်လျှင် ကားပိတ်လို့ ဘာညာဆိုပြီး ဆင်ခြေပေးခြင်း ကို လက်မခံသော ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ အဆူအဟောက်ကို ခံချင်ခံနေရမှာ ဖြစ်သည်။   ဘော့စ် ဆိုပြီး ခေါ်ရသော ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည်  အသက်အားဖြင့် လေးဆယ်ကျော် အရွယ်လောက်ရှိသည်။ ဇွဲနှင့်ဆိုလျှင် နှစ်၂ဝနီးပါးလောက် ကွာဟသည်။ သို့သော် ဦးမိုးလုံးဟိန်း  က သူဌေးပီပီ သူ့ကိုယ်သူ အမြဲရှှိုင်းနေသူမို့ နုပျိုနေသည့်ဟန် ပေါက်သည်။

ဆိုးဆေး သုံးထားမှုကြောင့် ဆံပင်ဖြူရယ်လို့ မရှိသော  ခေါင်းက အမြဲနက်မှောင်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည်။ ပင်ကိုယ်ရုပ်သန့်သော ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည် အဆင့်မြင့်မြင့် ဝတ်စားဆင်ယူမှုနှင့်  ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ တကယ်ကို လူကြီးလူကောင်း ဂျန်တမန်း စတိုင်ထွက်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပဲလား မသိ .. ဦးမိုးလုံး ဟိန်းတွင် အခြား ယောကျ်ားသားများ အားကျချင်စရာကောင်းသော ဇာတ်လမ်းတွေက များလှလေသည်။  ဇွဲတစ်ယောက် ဦးမိုးလုံး ဟိန်းထံတွင် အလုပ်ဝင်ခဲ့သော နှစ်နှစ်ခွဲကျော်ကျော် ကာလတွင် သူ့ဘော့စ် ပတ်သက်ခဲ့သော မိန်းမတွေက မနည်းလှပါ။ အကြိမ် တိုင်း အကြိမ်တိုင်းတွင် သိလာခဲ့ရသော မိန်းကလေးများသည် တရုတ်စကားပုံ တစ်ခုအတိုင်း တောင်တစ်လုံးထက် တစ်လုံးပိုမြင့် သလိုမျိုး တင်စားလို့ရနိုင်သည်။

အကြောင်းမှာ ရှေ့ကတစ်ယောက်ထက်၊ နောက်ပေါ်လာသည့် တစ်ယောက်က ပိုချော၊ ပိုလှနေလို့ ဖြစ်သည်။ လက်ကီးဘတ်စတတ်ဆိုသော အသုံးအနှုန်းသည် ဦးမိုးလုံးဟိန်းကို ရွေး၍ ပြောထားဟန် ရှိသည်။   သို့သော်  တကယ်တမ်း ပြောရမည်ဆို ဦးမိုးလုံးဟိန်းကို ဇွဲ လုံးလုံး နားမလည်နိုင်ပါ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုသော် သူဌေးကတော် ဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းယ မုံကို ဇွဲတစ်ယောက် ကောင်းကောင်း သိနေလို့ ဖြစ်သည်။ မိုးကုတ်သူ ကျောင်းတွင်းပေါင်းများစွာကို ပိုင်ဆိုင်သော သူဌေးကြီးတစ် ဦး၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းယမုံသည် ဇွဲအမြင်တွင်တော့ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကျက်သရေ အရှိဆုံး၊ ဆွဲဆောင်မှု အရှိ ဆုံး၊ အချောမောဆုံးဟု ဆိုရမည့်သူ ဖြစ်သည်။

ဒေါ်နန်းယမုံဟု ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် အပြင်မှာ နန်းယမုံကို တွေ့လျှင် ဘယ်လိုမှ  ဒေါ်တပ်ခေါ်ချင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ အေးမြသည့် ရာသီဥတုတွင် နေထိုင်ကျင်လည်လာသော တောင်ပေါ်သူလဲ ဖြစ်၊ ဘက်ဂ ရောင်းတောင့်သည့် သူဌေးမလေး တစ်ဦးလဲ ဖြစ်သော နန်းယမုံသည် အသက်အားဖြင့် သုံးဆယ်ကျော်လာသည့်တိုင် ကြည့်လိုက် ရင် နှစ်ဆယ်ကျော် အရွယ်လေးလောက် ထင်ရသည်။ အပြစ်အနာအဆာ ကင်းသော မျက်နှာဖူးဖူးလေးအား ပုခုံးကျော်ရုံ ရှည်သော  ကော်ဖီရောင် ဆံနွယ်များနှင့် လှပစွာ ဝန်းရံထားသည်မှာ Photoshop effect သုံးကာ ပြင်ထားသည့်အလား ထင်ရသည်။

ငယ်ငယ်ကတည်းက ခြေမွေးမီးမလောင်၊ လက်မွေးမီးမလောင် နေလာခဲ့ရသူ ဖြစ်သည့်အပြင်၊ ဇွဲ သိထားသည့်အချက်အရ ယောဂ လဲ အမြဲလေ့ကျင့်သည်ဆိုသော ဒေါ်နန်းယမုံသည် တကိုယ်လုံး   အချိုးအစားပြေပြစ်ကာ ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။ အခုခေတ်  ချာတိတ်မလေးမျိုးလို ပိန်ပိန်လှီလှီ သေးသေးကွေးကွေးလဲ မဟုတ်။ ငါးပေခြောက်လက်မဆိုသော အရပ်နှင့် လိုက်ဖက်ညီသော  အချိုးစားကျနသည့် ကိုယ်လုံးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ အလုံးစုံကို ချုံငုံ၍ ပြောလိုက်ရလျှင် နန်းယမုံသည် နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင်မင်းသမီး  Charlize Theron နှင့် နင်လားငါလား ချောမောသူပင်။ ဆံပင်အရောင်လေးသာ ရွှေအိုရောင် ဆိုးလိုက်လျှင် မြန်မာပြည်ရဲ့  Charlize Theron လို့ ဆိုလို့ရနိုင်ပါသည်။  ဒါကြောင့်လဲ ဇွဲ .. သူ့ဘော့စ်ဖြစ်သူကို နားမလည်နိုင်တာဖြစ်သည်။

သူသာ ဦးမိုးလုံး ဟိန်းနေရာမှာ ဆိုလို့ကတော့ ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် ဖက်အိပ်ပြီး တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးအောင် လိုးနေမိမှာ သေချာပါသည်။    (အင်း .. လူ တွေ .. လူတွေ .. ကိုယ့်မှာ ရှိတာကျတော့ အဟုတ် မထင်ကြဘူး .. ခက်တော့တာပဲ)   သံဝေဂရသလို ညည်ညည်းညူညူ တွေးနေမိ သော ဇွဲ၏ အတွေးက သူဌေးကတော် ဒေါ်နန်းယမုံထံမှ ဦးမိုးလုံးဟိန်းဆီသို့ ပြန်ရောက်သွားသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် တခါတခါ ဘော့ စ်ကို မကြည်သော အချက်မှာ ဦးမိုးလုံးဟိန်းသည် ကလိမ်ကကျစ် ကျချင်သော ဗီဇလေး ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒါမျိုးက  စီးပွားရေးလုပ်သူများတွင် မကင်းသည်မို့ ဇွဲ နားလည်ပေးလို့ ရပါသည်။ သို့သော် တခါတခါ သူနှင့် လာပတ်သက်သလိုမျိုး ဖြစ်လာ ရသောအခါ ထိုအချက်က ဇွဲ မကျေနပ်ဖို့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ဥပမာ အနေနဲ့ ဆိုရလျှင် ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ စပွန်ဆာကောင်မလေးများ အတွက် အသုံးကို ဇွဲက ကုမ္ပဏီရဲ့စာရင်းတွင် မလှိမ့်တပတ်နှင့် ထည့်ပေးထားရသည်။ တကယ်တမ်း ထိုစာရင်းကို ကုမ္ပဏီ၏  ပိုင်ရှင်ဖြစ်သော ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် ရှင်းရတော့ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဝင်ကူသည်မဟုတ်။ ဇွဲသာ ရင်ထဲ ဘုရားတရားတရင်း ဒေါ်နန်းယမုံ  မျက်စိလည်အောင် ရှင်းပြရင်း ဖြေရှင်းရတာ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံကလဲ ပြောရလျှင် ခပ်တုံးတုံး ခပ်အအ သမားတော့ မဟုတ်။  အော်ဇီရှိ နာမည်ကြီး ကျောင်းတစ်ကျောင်းက ဘွဲ့တစ်ခု ရထားသူဖြစ်လို့ တစ်ချို့ကိစ္စများတွင် သူမက ဇွဲထက်တောင် ပိုအမြင် ကျယ်သေးသည်။

ဇွဲအတွက်တော့ တကယ်ကို ရှိရှိသမျှ တန်ခိုးရှင်များအား တရသည့် ကိစ္စ ဖြစ်ပါသည်။   အခုရက်ပိုင်းအတွင်း ဇွဲ  သူ့ဘော့စ်ကို မကြည်သည်က နောက်တိုးစပွန်ဆာ ကိစ္စတစ်ခုက သူနှင့် တိုက်ရိုက် ပတ်သက်လာလို့ ဖြစ်သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက  လက်ရှိ ရှိနေသော စပွန်ဆာကောင်မလေး တစ်ယောက် အပြင်၊ သိပ်မကြာသေးခင်က Miss ဘွဲ့ရခဲ့သော ကောင်မလေးတစ် ယောက်ကို စပွန်ဆာ ထပ်ပေးသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ဇွဲ ဘာမှ ပြောမိမှာ မဟုတ်သော်လည်း .. ခက်သည်က အဲဒီတစ်ယောက် စပွန် ဆာကိစ္စကို သူက လိုက်ဖန်တီးပေးရတာ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး ဖြစ်ချင်တော့ ချောချောငယ်ဆိုသော အဲဒီအသစ်တစ်ယောက်သည်  သူ့ရည်းစားဟောင်း နီနီခိုင်မာနှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ ဇွဲတို့ ကျောင်းထဲက ဖြစ်သည်။

ဒီတော့ ပြောရလျှင် ဇွဲအတွက် မျက်နှာပူ စရာလိုလို၊ မျက်နှာနာစရာလိုလို ခံစားခဲ့ရသည်။ ချောချောငယ် ကိစ္စအတွက် သူလိုက်လုပ်ပေးရတာ တကယ်ကို မကျေနပ် ..။  သို့သော် သူ့မှာ No Choice !!   ဝယ်လာသည့် ကော်ဖီလေး ကုန်ခါနီးသည့် အချိန်တွင် ဦးမိုးလုံးဟိန်း ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့ ရသည်။ အမြဲတမ်း ကျော့ကျော့မော့မော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် တွေ့ရလေ့ရှိသော ဦးမိုးလုံးဟိန်း .. ဒီနေတော့ ဖိုသီဖတ်သီ ဖြစ်ကာ ကို့ ရိုးကားရား ပုံစံပေါက်နေသည်။ ဇွဲသည်ပင် အံ့အားသင့်မိသည်မို့ ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေရာမှ ထ၍    နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“ဂွတ်မော နင်း .. ဘော့စ်”   “ဇွဲ .. မင်းလာဦး .. ငါ .. မင်းနဲ့ ပြောစရာ ရှိတယ်”  လေသံတင်းတင်းနှင့် ပြောပြီး သူ့ရုံးခန်းဘက်လှည့်ထွက်သွား သော ဦးမိုးလုံးဟိန်းကြောင့် ဇွဲ စိတ်တွေ စနိုးစနောင့် ဖြစ်မိသည်။ မနေ့ည ပါတီမှာတုန်းက အကောင်းကြီး။ အခု မနက်ကျတော့ ပုံစံ က ညတုန်းကနှင့် မတူ။ ဘာများ ဖြစ်လာတာပါလိမ့်။ ဇက်ကလေးပုပြီး ကိုယ်ကိုယို့ကာ ဘော့စ်နောက်မှ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာခဲ့ သည်။   အခန်းထဲရောက်လို့ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက လက်ဟန်နှင့် တံခါးပိတ်ခိုင်းလိုက်သည်တွင်၊ ဇွဲ ပိတ်လိုက်ပြီးနောက် အခန်းအလယ်ရှိ  စားပွဲရှေ့က ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက တခြားဘက်ရှိ သူ့နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်နှင့် စ ပြောသည်။

“မင်း .. ခနနေရင် .. ချောချောဆီ သွားလိုက်”   (ဟင်) ..   “ငါပြောတာ သေချာနားထောင် … ချောချောဆီ သွား .. ပြီး ရင် သူနဲ့မင်း သမီးရည်းစားတွေလို ဓါတ်ပုံရိုက်ခဲ့ ..” “ဟင် !!”   ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ထဲကနေသာ မဟုတ်ဘဲ ပါးစပ်ကနေပါ (ဟင်)ဟု  ထွက်သွားသည်။ စိတ်ထဲ မရှင်းတော့သည်မို့ ဦးမိုးလုံးဟိန်းပြောနေသည်ကို ဖြတ်၍ မေးမိသည်။    “သမီးရည်းစား ဟုတ်လား ..  ဘော့စ် .. ကျနော် နားမလည်ဘူး??”   “ငါပြောတာ မပြီးသေးဘူး .. ဖြတ်မမေးနဲ့ .. ဒီမှာဟေ့ .. ငါနဲ့ ချောချောကို ငါ့မိန်းမက မိသွား လို့ဟေ .. အဲဒါ မင်းက ချောချောရည်းစားအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ပေးဖို့ ခိုင်းနေတာ ..”

“ကျနော်က .. ချောချောရည်းစား ..??”   “ဟုတ်တယ် .. မင်းက ချောချောရည်းစား .. ဒီမှာကွာ ငါပြောပြမယ် .. ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုသိသွားမှန်း မသိဘူး .. ငါ့မိန်းမက ငါနဲ့ ချောချော တွဲနေတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရထားတယ် .. ဟိုလိုပုံတွေတော့ မဟုတ်ဘူး .. ရိုးရိုးပုံတွေပဲ .. ဒါပေမယ့် ဒါတွေပြပြီး ညတုန်းက ငါ့ ကို ရစ်တာ အသည်းအသန်ပဲ .. အဲဒီတော့ မင်းက ချောချောနဲ့တွဲပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ထားလိုက် .. ငါ့မိန်းမ မေးလာရင် မင်းရည်းစားလို့  ဖြေလိုက် .. ငါနဲ့က မင်းဆီလာလည်ရင်း သိသွားတာလို့ ဖြေပေးလိုက် .. တခြားဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. တစ်ခါနှစ်ခါ စကားပြောဖူး တယ်ပေါ့ .. ဒါဆို သူယုံသွားလိမ့်မယ် .. ဟုတ်ပြီလား ..”    ဒီတော့မှပဲ အကြောင်းရင်းကို လိပ်ပတ်လည်အောင် ဇွဲ နားလည်လိုက် သည်။

လက်စသတ်တော့ သူ့ကို ဓါးစာခံအဖြစ် သုံးနေတာကိုး။ ဓါးခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှိုခိုင်းတာနှင့် မထူး …။    ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏  လူလည်ကျမှုကို ဇွဲ သိပ်မကျေနပ်။ သို့သော် အတင်းအကြပ်ကြီးလဲ ငြင်းဆန်လို့က မဖြစ်။ ဒီလူက   မကျေနပ်လို့ အခုချက်ချင်း  အလုပ်ထွက်ဆိုလျှင် သူ့ခမျာ တခြားလခကောင်းသော အလုပ်ရှာဖို့က လွယ်လှသည် မဟုတ်။ နောက်ပြီးတော့ အခုအချိန်ပိုင်းက  တကယ့် အချိန်ကြီး။ နှစ်ကုန်ခါနီးပြီဆိုတော့ ဒီလကုန်မှာ ရမည့် ဘောနပ်စ်ကို မျှော်နေရသေးသည် မဟုတ်လား။ တော်ကြာ  အလုပ်ပြုတ်သွားလို့ လခမရသည့်အပြင် မြိုးမြိုးမြက်မြက်လေး ရနိုင်သော ဘောနပ်စ်နှင့် လွဲသွားလျှင် အခက် ..

“ဟုတ် ..  ဟုတ်ကဲ့ .. ဘော့စ်” (နှုတ်က လက်ခံသည့် သဘောထွက်လိုက်ပေမယ့် ဇွဲ၏ မျက်နှာက ရှုံ့တွနေသည်) “အေး .. တကယ်လို့ အရမ်း ကြီး အချေအတင် ဖြစ်လာရင်တော့ မင်းနဲ့ ချောချော ကို ငါတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ချိန်းပြီး တစ်နေရာမှာ တွေ့လိုက်မယ် .. ငါ့မိန်းမ  အထင်လွဲမှာ စိုးလို့ ဖြေရှင်းပြတဲ့ သဘောပေါ့ .. အဲဒီလောက်ဆို ယမုံက ယုံမှာပါ .. မင်းကို သူသိနေတာပဲ”   “လွယ် .. လွယ်တော့  မလွယ်ဘူး ထင်တယ် .. ဘော့စ်” (မဝံ့မရဲသံလေးနှင့် ဇွဲလှမ်းပြောရှာသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ဒေါ်နန်းယမုံအား လိမ်ညာရမည် ဆိုတာ ကို သိပ်ပြီးတော့ မလုပ်ချင်)   “ဟွကောင် .. တော်တော် … ထပ်မပြောနဲ့ .. မင်းနဲ့ငါနဲ့ ညှိနှှိုင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး .. ငါ့မိန်းမ မေးရင်  မင်းနဲ့ ချောချောက ရည်းစားလို့ ဖြေ .. ဒါပဲ … သိပြီလား !!!”   ဒေါသထွက်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် အော်လိုက်သည့် ဦးမိုးလုံးဟိန်း ကြောင့် ဇွဲတစ်ယောက် ဇက်ကလေး ပုသွားရှာသည်။ မတတ်နိုင်။

သူ့ဆန်စားမှတော့ ရဲယုံပဲရှိတော့သည်။ နောင်ကိစ္စ နောက်ကျမှပဲ  ရှင်းတာပေါ့။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဇွဲပုံစံကို ကြည့်ပြီး နောက်ဆုံးပိတ်လက်နက်ကို ထုတ်သုံးပြန်သည်။   “ငါပြောသလိုသာလုပ် .. ဇွဲ ..  အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ် .. အဲ့လိုမှ မဟုတ်ရင်တော့ မင်း ဒီမှာ ဆက်အလုပ်လုပ်မနေနဲ့တော့ ..”   “ဗျာ .. ကျနော်!!” (မျက်လုံးအပြူး သားနှင့် အထစ်ငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ကာ ဇွဲ ပြန်ဖြေမိသည်)   “အေး .. အဲဒါ ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲ .. မင်း လုပ်တတ်ပါတယ် ဇွဲရာ .. ဟိုစာရင်း တွေတောင် လုပ်ပေးခဲ့သေးတာပဲ .. စိတ်ပူမနေနဲ့ .. ဒီတစ်ခါထဲ .. ငါ မင်းကို ဘောနပ်စ် ကောင်းကောင်းပေးမှာပါ ..”   “ဟုတ် .. ကဲ့  .. ကျနော် အဆင်ပြေအောင် လုပ်လိုက်ပါ့မယ် .. ဘော့စ်”   ဒီစကားကြားတော့မှ ဦးမိုးလုံးဟိန်း မျက်နှာက ပြုံးရွှင်သွားသည်။

ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက သူ့ဟန်းဖုန်းကို ထုတ်ပြီး နံပါတ်တစ်ခုကို ရှာဟန်ပြုသည်။ “ငါ အခု ချောချောဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် .. မင်း  တစ်ခါထဲ သွားလိုက်”    “ဟုတ်ကဲ့ .. ဘော့စ်” (ဇွဲ ထိုင်ရာမှထပြီး ရုံးခန်းထဲက ထွက်လာမည့် အပြု ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူ့မျက်လုံး တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်သည်)    “ငါ မှာလိုက်မယ်နော် ဇွဲ .. ချောချောနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် လိုတာထက် မပိုစေနဲ့ ..  တစ်ခုခု သတင်းပြန်ကြားရင် မင်း ငါ့အကြောင်း သိတယ်နော် ..”   “အာ .. မဖြစ်စေရပါဘူး .. ဘော့စ် .. ကျနော် သိပါတယ်”      ဇွဲ တစ်ယောက် ပါးစပ်ကနေ ဖြေရှင်းလိုက်ရင်း အခန်းထဲမှ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ အခန်းထဲက မထွက်ခင်မှာပင် ဘော့စ် ဖြစ်သူ၏ ချွဲပစ်နေသော လေသံကို ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ရသေးသည်။

(ခေး ..   နိုးပြီလား .. မောနင်း)ဆိုသည့် အသံ။ နား ကလော်ဖွယ် ကောင်းလှသည့်မို့ သောက်မြင်ကပ်ကပ်နှင့် စိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲမိသည်။ သေနာဂျီး .. အဲဒီလောက် လီးသရမ်းနေ တာ အေကိုက်ပါစေ .. တော် .. ဟွင်း .. ဟွင်း ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီးနောက် အဆေက်အဦးအောက်ထပ်သို့ ဓါတ်လှေကားဖြင့်  ဆင်းလာခဲ့သည်။ ရုံးရှေ့ရောက်တော့ ချောချောငယ်ဆီ ဘယ်လိုသွားရရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားလိုက်သည်။ ချောချောငယ်က မြေနီ ကုန်းဘက်တွင် နေသည်မို့ ဇွဲတို့ ရုံးခန်းကနေ လိုင်းကားစီးသွားလို့ရသည်။ နောက်တော့မှ ဘော့စ်ခိုင်းလို့ သွားရတာပဲဟု အတွေး ပေါက်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက လာနေသည့် တက်စီတစ်စီးကို လက်ပြလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်လေ .. ဓါးခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှိုရမည့်သူ   .. ဒီလောက်တော့ သုံးပိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟု ဇွဲတွေးလိုက်သည်။

(မြေနီကုန်းက ကွန်ဒိုကို ပို့ပေးပါ) ဟု ကားသမားကို ပြောပြီးနောက် ဇွဲ နောက်ခန်းကနေ အငြိမ့်သား ထိုင်လိုက်လာခဲ့သည်။ လမ်းဘေးဝဲယာကို ဟိုငေးဒီငေးကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာသည့် ဇွဲ .. သူ့အတွေးတွေက ချောချောငယ်ဆီသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။
ဇွဲ .. ချောချောငယ်ကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူ့ရည်းစားဖြစ်သူ နီနီခိုင်မာနှင့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်လို့သာမက၊ ချောချောငယ်သည် နီနီခိုင်မာလိုပဲ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့၊ အိုက်တင်ထုတ်ဖို့ ဝါသနာပါသူ ဖြစ်သည်။

ပြောရမည်ဆိုလျှင် ကောင်းမြတ်နှင့်တောင် ချောချောငယ် သိသေးသည်။ သို့သော် နီနီခိုင်မာနှင့် ဇွဲ ညက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း ချောချောငယ်နှင့် သူ .. သိပ်ပတ်သက်ခြင်း မရှိခဲ့။ အဲဒါကြောင့် ချောချောငယ် ဘာလုပ်၊ ဘာကိုင်နေသည်ကို ဇွဲ သေချာ မသိခဲ့။ နီနီခိုင်မာနှင့် ပြတ်သွားသည့် အချိန်တွင် ချောချောငယ်နှင့် ကျောင်းထဲမှာ တစ်ခါနှစ်ခါ ဆုံသေးသည်။ သို့သော် တစ်ခွန်းစ၊ နှစ်ခွန်းစ နှုတ်ဆက်ယုံတင် မပိုခဲ့။ ကျောင်းပြီးလျှင် တွေ့စရာလည်း မရှိတော့ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။

တကယ်တမ်း ပြန်တွေ့ရပြန်တော့ ချောချောငယ်၏ အနေအထားက ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားသည့် အခြေအနေ။ နာမည်ကြီး  ပြိုင်ပွဲတစ်ခုတွင် ချောချောငယ် Miss အဖြစ် အရွေးခံရသည်က ဇွဲအတွက် ထူးခြားသော အကြောင်းတရား မဟုတ်။ အရပ်ရှည် ရှည်တွင် ဖြောင့်စင်းသွယ်တန်းသော ခြေတံတွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော ချောချောငယ်သည် ကြည့်လိုက်တာနှင့် မော်ဒယ်ရုပ် ထွက် နေသည့်သူ။ မော်ဒယ်တစ်ယောက် အသာလေး ဖြစ်နိုင်သော ချောမောသည့် ရုပ်ရှည်ကိုလည်း ချောချောငယ်ဆိုသော နာမည်နှင့် လိုက်အောင် ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။

ဒီတော့ ၂၀၁၅အတွက် ဘာMiss .. ညာMiss ဆိုတာ အံ့သြစရာ ကိစ္စမဟုတ်။ အံ့သြဖို့ ကောင်း သည်က သူ့ဘော့စ် ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဒါလေးကို စပွန်ဆာ ပေးထားပြီး .. ချောချောငယ်ကလည်း စပွန်ဆာ ကျိတ်ပြီး လက်ခံထား သည့် အဖြစ်သာ။  သိခါစတုန်းကတော့ ဇွဲမှာ ဖင်ကြား အမြီးညှပ်နေသလိုကို ခံစားရသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူနှင့် ချောချောငယ် ကို မသိဘူး ထင်ပြီး၊ ချောချောငယ် နေဖို့ထိုင်ဖို့အတွက် စီစဉ်ခိုင်းသောအခါ ပိုလို့တောင် ဆိုးသေးသည်။ အခု ချောချောငယ် ရှိနေ မည်ဆိုသော မြေနီကုန်းဘက်က ကွန်ဒိုခန်းကို ဇွဲပင် ရုံးအသုံးစရိတ်ထဲထည့်ကာ ဝယ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဟွန်ဒါ FIT လေးတစ်စီးလည်း  သပ်သပ် ဝယ်ပေးခဲ့ရသေးသည်။

ချောချောငယ် ကိစ္စ အကုန်လုံး ဇွဲပင် လိုက်လုပ်ပေးခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။ မသိတဲ့သူဆိုလျှင် ချော ချောငယ်ကပင် သူ့ရည်းစား .. သူ့စော်လို ထင်မိမှာ သေချာသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဘော့စ်က ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်တာ ဖြစ်ရမည်။   “တောက် !! .. မစားရ အညှော်ခံပဲ”   “ဟင် .. ဗျာ .. ဘာညှော်လို့လဲ .. ကျနော်တော့ ဘာအနံ့မှ မရပါဘူး”   နှုတ်မှ ယောင်ယမ်းပြီး  မကျေမနပ်နှင့် ရေရွတ်မိတော့ ကြားသွားသည့် ကားသမားက အူကြောင်ကြောင်နှင့် သူ့ကို လှမ်းပြောသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ရှက် ရှက်နှင့် မောင်းမှာသာ မောင်းဗျာ ..ဘာညှော်မှ မဟုတ်ဘူးဟု ခပ်မာမာ ပြောလိုက်မိတော့သည်။

ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ဖုန်းဆက် ထားသည် ဆိုလို့လား မသိ ချောချောငယ်က သူ့ထက် အရင် ကွန်ဒိုခန်းကို ရောက်နေရှာသည်။ လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်တော့  တိုက်ခန်းတံခါးကို အပြေးအလွှား လာဖွင့်ပေးရှာသည်။ မျက်နှာလှလှလေးသည် Miss အဖြစ် အရွေးခံရတုန်းကနှင့် တခြားစီ၊ ပူပန် ကြောင့်ကြမှုအသွင်တွေ ရောင်ပြန်ဟပ်နေသည်။   “ဇွဲ .. ဘယ်လို လုပ်ကြမှာလဲ .. ပြောပါဦး .. ငါတော့ ရင်တွေ တုန်လိုက်တာ ..”    ချောချောငယ်တစ်ယောက် ရင်တွေတုန်နေသလို ဇွဲကိုယ်တိုင်လည်း ရင်တွေတုန်သွားသည်။ သူ ရင်တုန်ရခြင်းက ချောချောငယ် သည် သူမအိမ်ကနေ ကမန်းကတမ်းများ ထွက်လာသည်လား မသိ။

အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားလို့ ဆိုရမည့် ချည်သားဂါဝန်ပါး တစ်  ထည်သာ တစ်ခုတည်းသော အဝတ်အစားအဖြစ် ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ဂါဝန်က ကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ်သည့်အတွက် ရင်ဘတ်အပေါ် ပိုင်းက ရှင်းလင်းနေရာ၊ အောက်ခံဘရာကြိုး အနက်ရောင်လေးသာမက မို့မို့ဝင်းဝင်း ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေပါ မြင်နေရသည်။ နို့ လုံးလုံးဖွေးဖွေးနှစ်ခုကြားက အလယ်မြောင်းနေရာသည်လဲ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစားဖြစ်သည့်အလျောက် ထင်းခနဲကို လှစ်ဟပြနေ ရှာသည်။   “နေ .. ပါ .. ဦး ဟ .. ငါ အိမ်ထဲ ဝင်ပါရစေဦး”   ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ စပွန်ဆာကိစ္စကြောင့် ရင်းနှီးနေခဲ့ပြီမို့ ဇွဲနှင့် ချောချော ငယ်က ပြောမနာဆိုမနာ ဖြစ်နေရှာသည်။

အိမ်ထဲသို့ သူမရှေ့က လျှောက်ကာဝင်လာရင်း ပါကေးအပြည့်ခင်းထားသော ဧည့်ခန်းထဲ က အကောင်းစား နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် အခန့်သား ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ချောချောငယ်က သူ့နောက်က ပါလာပြီး   မျက်စောင်းထိုးနေရာက တစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်က ဒူးခေါင်းဖုံးယုံသာ ရှိသည်မို့  ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးတွေကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ ဇွဲ မျက်လုံးတွေက တဒင်္ဂတော့ ထိုနေရာတွေမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။   ဦးမိုး လုံးဟိန်းထံတွင် တခြားစပွန်ဆာကောင်မလေးတွေ ရှိသော်လည်း ချောချောငယ်က သူနှင့် ပတ်သက်နေသည်မို့ တခါတလေတော့ လဲ ဇွဲ သူမကို သနားမိသည်။ တခါတလေတော့လဲ သူမကို အားကျမိသည်။

သိန်းဂဏန်းအားဖြင့် ထောင်ကျော်တန်မည့် တိုက်ခန်း  တစ်ခန်းအပြင်၊ လစဉ်ထောက်ပံ့ကြေးဆိုပြီး မှန်မှန်ရနေသည့် ဘဝ။ ဒီကြားထဲ အခြေအနေပေးရင် ပေးသလို နိုင်ငံခြားထွက် ရှော့ ပင်းပတ်တာက ရှိသေးသည်။ သာယာလိုက်တဲ့ ဘဝ ..။ တောက် .. ငါလဲ စပွန်ဆာ ရှာဦးမှပဲ .. ဒေါ်နန်းယမုံက ငါ့စပွန်ဆာပေးလို့ ကတော့ မူတောင် မူမနေဘူး .. ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပစ်လိုက်မှာ ..   “ဇွဲ .. ပြော .. ပြောဦး .. ငါတို့က ဘာလုပ်ရမှာလဲ??”   ချော ချောငယ်၏ စကားကြောင့် ဇွဲ သူလာရင်း ကိစ္စကို သတိရသွားသည်။ အချိန်ဖြုန်းနေလို့ မဖြစ်။ မြန်မြန်ပြီး မြန်မြန်ပြန်မှ။ တော်ကြာ နေ ချောချောငယ်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ဘာဖြစ်လို့ ကြာနေလဲဟု ဦးမိုးလုံးဟိန်းက လိုက်ရစ်နေဦးမည်။

သူ့ဘောင်းဘီထဲက ဖုန်းကို  ထုတ်ပြီး ချောချောငယ်အား သူတို့နှစ်ယောက်အတူ သမီးရည်းစားအဖြစ် ဟန်ဆောင် ဓါတ်ပုံရိုက်ကူးရမည့်အကြောင်း ရှင်းပြလိုက် သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ၏ လက်မှ လွတ်ဖို့ ဒီကိစ္စက အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ဟုလည်း ရှင်းပြလိုက်ရာ ချောချောငယ်က မဆိုင်းမတွပင်  လက်ခံသည်။ နှစ်ယောက်အတူတွဲ ဆယ်ဖီရိုက်ဖို့ ဇွဲထိုင်နေရာ ဆိုဖာသို့ သူမ ပြောင်းပြီးလာထိုင်သည်။  “ဘယ်လိုနေရမှာလဲ .. ဇွဲ”  လူချင်း ပူးကပ်သွားပြီး ချောချောငယ်က သူ့ဘက်သို့ လှည့်ပြီး လေသံတိုးတိုးနှင့် မေးသည်။ ရုတ်တရက်တော့ ဇွဲ ချောချောငယ်ကို   အဖြေပြန်မပေးနိုင်။ သူ့အကြည့်တွေက နီးကပ်စွာ ရှိနေသော ချောချောငယ်၏ မျက်နှာလှလှလေးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။  အထူးသဖြင့် ဆေးမဆိုးဘဲနှင့် သန္တာရောင်တောက်နေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေ။

အင်း .. ဒီ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဖိပြီး နမ်းလိုက်ရရင်  .. “ဇွဲ !! .. ပြောဦးလေ”   “အော် .. အင်း .. လာ .. ဒီဘက်တိုး”    သူ့ပုခုံးကို ပုခုံးချင်းတိုက်ကာ ချောချောငယ် မူနွဲ့နွဲ့နှင့် ပြောမှ ဇွဲ  တစ်ယောက် အတွေးအိပ်မက်မှ နိုးပြီး ကမန်းကတမ်း ပြောရရှာသည်။ ချောချောငယ် သူ့စကားအတိုင်း လူချင်းထိစပ်အောင် တိုး ထိုင်လိုက်သောအခါ သဏ္ဍာန်လုပ် သရုပ်တူအောင် ဖက်မယ်နော်ဆိုပြီး ခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ ချောချောငယ်က ဖက်လေဟု နွဲ့ကာ  အပြောတွင် လက်တစ်ဖက်ကို သူမ ပုခုံးပေါ်ကျော်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ချောချောငယ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲပါကျလာသလို၊ သူ့လက် ကလဲ အကာအကွယ်မဲ့သော လက်မောင်းသားတစ်ဖက်ကို စမ်းမိသည်။

“ဆယ်ဖီ ရိုက်မယ်နော် .. ချောငယ် .. ဒီမှာကြည့် ..”   လက်တစ်ဖက်နှင့် ကိုင်ထားသော ဖုန်းကို မြှောက်လိုက်သည်တွင် သူရော၊ ချောချောငယ်ပါ ဖုန်းစကရင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အခု တော့ ချောချောငယ် မျက်နှာက ခုနတုန်းကနှင့် မတူ၊ ပြုံးစစနှင့် ဖြစ်နေရာ နဂိုချောသည့် မျက်နှာလေးက ဝင်းဝင်းလှလှလေး ဖြစ် နေသည်။ ကလစ်ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ သူတို့နှစ်ယောက် ဖက်ထားသည့် ပုံတစ်ပုံ ရိုက်ပြီးသွားသည်။ နောက်ထပ်တစ်ခါ ထပ်ရိုက် ဦးမယ်ဟု ဇွဲက အပြောတွင် ချောငယ်က ခေါင်းကလေးအသာငုံ့ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဇွဲခါးကို လာဖက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လက် ညိုးနှင့်လက်ခလယ်ကို မြှောက်ပြရင်း ဟန်ပါပါပြုံးသည်။ ကလစ်ခနဲ မြည်အောင် ဇွဲ တစ်ပုံထပ်ရိုက်လိုက်သည်။

“ဒီလောက်နဲ့ တော့ ရဦးမယ် မထင်ဘူး .. ချော .. ဒေါ်နန်းယမုံက ထက်တယ်ဟ ..”  “ဒါဆို ဒီဘွားတော် ယုံအောင် ဘာလုပ်ရမလဲ .. နင်နဲ့ ငါ ကစ် ဆင်ဆွဲရမလား” ချောငယ်၏ စကားကြောင့် ဇွဲ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ နားထဲတွင် ဦးမိုးလုံးဟိန်း မှာလိုက်သော စကားကို   ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ ချောငယ်ဆီကသာ သတင်းပြန်ကြားလျှင် သေချာတာကတော့ သူ အလုပ်ပြုတ်မည့်ကိန်း။ ချောငယ်ပြော သည့် အစီအစဉ်ကို စိတ်ဝင်စားပေမယ့် (ဟီး) ကိုယ့်ဘက်ကိုတော့ လွတ်အောင် အရင်ကာထားမှ ဖြစ်မည်။   “အဲဒါကတော့  အကောင်းဆုံးပဲ .. ဒါပေမယ့် ဘော့စ်အထင်လွဲမှာလဲ စိုးရတယ် .. ငါ အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ဘူးနော် ..”

“အာ .. ဇွဲကလဲ .. ငါ  နင့်ကို ဘယ်လိုမှ မထင်ပါဘူး .. တကယ်ဆို ဒီထက်မက နင့်ကို ငါဂရုစိုက်သင့်တာ .. ငါ့အပေါ် အထင်မသေးဘဲ နင် ဆက်ဆံခဲ့တာပဲ”    “ချောငယ် .. နင် တကယ်ပြောနေတာလား”   “တကယ်ပါ .. ဇွဲ ရယ်”  ဇွဲနှင့် ချောချောငယ် အကြည့်ချင်း မလွှဲဘဲ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ဇွဲ၏ မျက်ဝန်းထဲက အကြည့်သည် လိုလားတပ်မက်မှုနှင့် ပြည့်နေပြီး၊ ချောချောငယ်၏ အကြည့်  များက ဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်နှင့် ရီဝေနေရှာသည်။ ဇွဲ၏ မျက်နှာက ရှေ့သို့ တဖြေးဖြေချင်း တိုးသွားသည်တွင် နှုတ်ခမ်းနီနီပြည့်ပြည့် လေး တစ်စုံကက မော့၍ ရှေ့ထွက်လာသည်။

နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခု ဖြေးညင်းစွာ ထိတွေ့လိုက်ခြင်းသည် သူတို့နှစ်ဦးအတွက် ရှေ့ဆက်  ဖို့ အစပျိုးလိုက်တာနှင့် တူနေလေသည်။  နှစ်ဦးသား ရွရွလေး နမ်းနေရာကနေ တော်တော်ကြာတော့ အရှိန်တက်လာပြီး  ခပ်ကြမ်းကြမ်းအဆင့်သို့ အလိုလို ကူးပြောင်းသွားသည်။ ချောချောငယ်၏ လျှာလေးကို ဇွဲက သူ့လျှာနှင့် ဆွပေးသလို၊ သူ့လျှာကို  အရုတ်တွင် ချောချောငယ်က သူမလျှာလေးနှင့် တဖန်လိုက်ဆွဲသည်။ အပေါ်ဘက်ပိုင်းတွင် ထိုသို့ Kiss နှင့် နှစ်ပါးသွား နစ်မျောနေ သလို၊ အောက်ဘက်တွင်လည်း ဇွဲလက်တွေက အပြတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ လက်တစ်ဖက်က ချောချောငယ်အား သိုင်းဖက်ထားပြီး၊  ကျန်တစ်ဖက်ကမူ ရင်သားလုံးလုံးတစ်ဖက်ကို ဂါဝန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကာ ဆော့ကစားသည်။

ချောချောငယ်ခမျာတော့ သူ့လည်ပင်း ကို လက်ယှက်ကာ ဖက်ထားရင်း ကြောင်ပေါက်စလေးလို တအင်အင် ညည်းနေရှာသည်။   “လာကွာ .. ဇွဲ .. အခန်းထဲ သွား ရအောင်”   “အင်း .. သွားလေ”   ချောချောငယ်၏ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ဆွဲပွေ့ချီပြီး ဇွဲပင် ရှေ့ဆောင်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ သည်။ အခန်းအလယ်ရှိ အကောင်းစား နှစ်ယောက်အိပ်မို့ရာကြီးကို မြင်တော့ ဟန်ကျလေခြင်းဆိုပြီး ပြုံးမိသည်။ ချောငယ် ကတောင် ဘာပြုံးတာလဲဟု လှမ်းမေးရာ၊ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. ချောနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ရလို့ဆိုပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို  စွေ့ခနဲ ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ဝတ်လာသည့် အဝတ်တွေကို အမြန်ချွတ်သည်။ ချောချောငယ်ကလဲ အားကျမခံ သူမဝတ် ထားသော ဂါဝန်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှ မြှောက်ချွတ်လိုက်သည်။

“အမေ့”   ပန်းဆီရောင်တောက်နေသော ဘရာလေးကို လက် နောက်ပြန်ခေါက်၍ ဖြုတ်လိုက်သည် ရှိသေး .. စိတ်ဇောတွေ တက်နေပုံ ရသည့် ဇွဲက သူမကိုယ်ပေါ် ပြိုဆင်းလာသဖြင့် ချောချော ငယ် ယောင်ယမ်း၍ ညည်းမိသည်။ ထူထဲသော ဇွဲနှုတ်ခမ်းတွေက ဘရာမလွတ်သေးသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးတစ်ဖက်ကို ရွှတ်ခနဲ နမ်း လိုက်တော့ သူမကိုယ်လေး ကော့သွားရှာသည်။ ဇွဲ နှုတ်က လှလိုက်တာ ချောရယ်ဆိုပြီး ရေရွတ်လိုက်ပြီး ရင်သားတွေအား ဖုံးထား သော ဘရာလေးကို ဆွဲချွတ်သည်။ လှပ်ခနဲအေးသွားသော ခံစားမှုနောက်တွင် နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိစုပ်ခြင်းကို သူမနို့သီး ခေါင်းလေးတစ်ဖက် ခံလိုက်ရသည်။

“အင်း …. ဇွဲ …. အာ့ ..”   မသေးလွန်း မကြီးလွန်းသော နို့သီးလေးနှစ်ဖက်ကို  အပြန်ပြန်အလှန်လှန် စုပ်ရင်း ဇွဲ သူ့အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် အံ့အားသင့်နေမိသည်။ မနက်ခင်းတုန်းက မမျှော်လင့်ဘဲ နွဲ့ဒါလီ၏  ပါးစပ်ကို အချောင် လိုးလိုက်ရသည်။ အခုကျတော့တစ်ခါ ချောချောငယ်ကို ဖြုတ်ရဦးမည်။ ဤအတိုင်းသာဆို ဒီဇင်ဘာလ အကုန် မှာ ရမည်ဆိုသော ဘောနပ်စ်တောင် ဒီနေ့ အဖြစ်အပျက်နှင့်တင် ညီမျှသွားမှာ သေချာပါသည်။ စိတ်ထဲ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ဖြစ် သွားသည့်အလျောက်၊ ချောချောငယ်သည် ဦးမိုးလုံးဟိန်း စပွန်ဆာ (ဘော့စ်၏ ဘာညာသာရကာ) ဆိုတာကို မေ့သွားပြီး ဇွဲနှုတ်ခမ်း က အောက်ဘက်သို့ ဆင်းသွားရှာသည်။

“အင့် … ဇွဲ … လျက် … လျက် .. ကောင်းတယ် .. အစိလေးလဲ စုပ်ပေးဦး … မရပ်နဲ့ .. အာ့  .. အာ”  နှစ်ယောက်အိပ် အိပ်ရာကြီး၏ တစ်ဖက်စွန်းတွင် ပန်းဆီရောင် ဘရာလေးနှင့်အတူ ပင်တီသေးသေးလေးက တွန့်လိမ်ကာ  လဲလျောင်းနေသည်။ မိနစ်ပိုင်းမျှ အချိန်ကာလတစ်ခု ကြာပြီးသွားသောအခါ ထိုအရာများကို ထပ်၍ ဇွဲ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီက   နေရာယူသွားသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ၏ ဘေးတွင် ထပ်မံ၍ ရောက်ရှိသွားသည်က ထောင့်စွန်းလေး ပြဲနေသော ကွန်ဒွန်းအိတ် တစ်ခု ဖြစ်သည်။

အမြဲတမ်း ဇွဲ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲတွင် လိုလိုမယ်မယ်ထည့်ဆောင်ထားသော ကွန်ဒွန်းနှစ်ခုထဲမှ တစ်ခု ..    “ဖြေး ဖြေး  .. နော် .. ဇွဲ .. ဇွဲဟာကြီးက ကြီးတယ်”   ဦးမိုးလုံးဟိန်းဟာက ဘယ်လောက်ကြီးသည် မသိသော်လည်း၊ ကိုယ့်ဟာကြီးကို ကြီးသည် ဟု အပြောခံရလိုက်မှုကြောင့် ယောကျ်ားလေးတို့ သဘာဝ သွေးနထင်တောင် ရောက်သွားသည်။ လျှာနှင့် ကောင်းကောင်းကျွေး ထားခဲ့သဖြင့် အရည်ကြည်ပေါင်းစုံနှင့် ပြောင်လက်နေသောအကွဲကြောင်းလေးပေါ်သို့ ထိပ်ဖူးကို အရင်တင်သည်။

အစွပ်စွပ်ထား သဖြင့် တိုက်ရိုက်ထိတွေ့သည့် အရသာတော့ မရပေမယ့်၊ ကျေနပ်မှုကတော့ အပြည့်ဖြစ်နေရာ ထိုအတွေ့နှင့်ပင် ဇွဲတစ်ယောက်  ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးပြီး၊ ခနအကြာတွင် အောက်ဘက် တွင် ရှိနေသော ကျပ်ပြားဝိုင်းပေါက်လေးထဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်။  အူးခနဲ အားခနဲ ညည်းသံက နှစ်ယောက်စလုံး နှုတ်ဖျားမှ တပြိုင် တည်းထွက်ပေါ်လာသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးထားသည့် ချောချောငယ် ခြေတန်တွေ ပို၍ ကားထွက်သွားပြီး၊ ဇွဲ၏ ဖင်ကြီး ကမူ ရှေ့သို့တိုးကာ  နေရာထပ်ယူလိုက်သည်။

တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နှင့် ဝင်နေသော လီးက အဖုတ်အတွင်းသားနံရံတွေကို  ပွတ်တိုက်ပြီး ထပ်ဝင်ပြန်သည်။ အရမ်းကြီး တင်းကျပ်နေတာမျိုး မဖြစ်ပေမယ့်၊ စီးစီးပိုးပိုး ထိထိမိမိတော့ ရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။  နှစ်ယောက်စလုံး မျက်ဝန်းတွေ တိုင်ပင်ထားသလို မှိတ်ကျသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ..    လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ဆိုသော အချိန် သည် ခြေရည်တူ ဘောလုံးအသင်းနှစ်ခု ရေကုန်ရေခမ်း ကန်နေတာကို ကြည့်နေရသလို ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားရှာသည်။ ဒီလေး ဆယ့်ငါးမိနစ်မျှသော အချိန်အတွင်း ချောချောငယ်နှင့် ဇွဲသည် ပိုစရှင်အမျိုးမျိုး ပြောင်းဖြစ်သွားသည်။

ဘောသမားစကားနှင့်ဆိုရင် တော့ ထိုးစစ်တွေ၊ ခံစစ်တွေ ပြောရမှာဖြစ်သည်။ ဇွဲကအပေါ်ရောက်လိုက်၊ ချောချောငယ်က အပေါ်ရောက်လိုက်နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်း  ဖြစ်နေခြင်းကို ဆိုလိုပါသည်။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ ဘယ်လိုအနေအထားနှင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့လီးကြီးသည် ချောချောငယ်  အဖုတ်နှင့် တပ်အပ်ဖြစ်နေခြင်းသာ။ ဘယ်အချိန်မှ ကွာသွားသနည်းဆိုသော် သုတ်ရည်တွေ စိတ်ရှိလက်ရှိ အဖုတ်ထဲမှာ ပန်းထုတ် လိုက်ပြီးမှ ဖြစ်သည်။ ဗြစ်ခနဲ မြည်ပြီး အဖုတ်ထဲမှ လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက်လာသည့် အချိန်တွင် အဖုတ်အတွင်းသားများသည်  လည်း အရည်ကြည်များနှင့် စိုလက်ကာ ဝင်းပြောင်နေသည်။

ဇွဲ မာန်လျော့သွားသော သူ့လီးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ပျော့တွဲကာ ပါလာ သော ကွန်ဒွန်း၏ ထိပ်ပိုင်းသည် သုတ်ရည်တွေရဲ့ အလေးချိန်နှင့် အောက်ကို ငိုက်စိုက်ကျနေလေသည်။  “ဒါပဲနော် .. ဇွဲ .. ရှေ့ လျှောက် နင် ငါ့ကို ပစ်မထားရဘူး”   “ပစ်မထားပါဘူးကွာ .. စိတ်ချ .. နင်ကလဲ .. ငါတို့နှစ်ယောက်ကိစ္စကို နင့်လူကြီး မသိစေနဲ့ ..”  “ပြောစရာလား .. ကောင်စုတ်ရဲ့ .. ငါ နေရာပျောက်သွားမှာပေါ့ .. ဟွန်း”    မူနွဲ့နွဲ့နှင့် အိပ်ရာပေါ်တွင် တတောင်ဆစ်လေးထောက်က  ထထိုင်ရင်း ချောချောငယ်က အကျ ႌပြန်ဝတ်နေသော သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးသည်။

ဇွဲက အင်္ကျ ီဝတ်ပြီးသွားလို့  ဘောင်းဘီဝတ်ရန် မို့ရာပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာနှင့် ချောချောငယ်ကို လှမ်းစသည်။ (အေး .. ကောင်စုတ်လုပ်နေ ..  စကားနောက် တရားပါ ..  နောက်တစ်ခါဆိုရင် အဲဒီကောင်ကို စုပ်နေရမယ်) ဟု ဆိုလိုက်တော့၊ ချောချောငယ်က သူမနားရှိ  ခေါင်းအုံးတစ်ခုနှင့် ကောက်ပေါက်သည်။ ဇွဲကိုတော့ မထိဘဲ ဘေးနားကို ကျသည်။ တဟားဟားနှင့် ဇွဲ အော်ရယ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ   ထွက်လာခဲ့တော့ … မို့ရာပေါ်မှာ ကျန်နေခဲ့သေးသူ ချောချောငယ်ထံမှာ ထောပနာပြုသည့်အသံက လိုက်လာသည်။ “ကောင်စုတ် .. စုပ်ပါလိမ့်မယ် .. အားဂျီးဂျီး ..”

ဇွဲ သူ့ရုံးပြန်ရောက်သောအခါ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ရှိမနေတော့။ ရီ စက်ရှင်(ဧည့်ကြိုဌာန)က တစ်ယောက်ကို မေးကြည့်တော့ အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်ထွက်သွားသည်ဟု ပြောသည်။ ဖုန်းခေါ်လျှင်  ကောင်းမလား၊ ကောင်းပါ့မလားဟု စဉ်းစားနေတုန်းမှာပင် ဦးမိုးလုံးဟိန်းဆီကနေ ဖုန်းဝင်လာသည်။  “ဘယ်လိုလဲ … ဇွဲ .. ငါ ခိုင်း တာ လုပ်ပြီးသွားပြီလား”   “ပြီးပြီ ဘော့စ် .. အဆင်ပြေတယ် .. အခုပဲ ရုံးပြန်ရောက်တယ်”  “အေး .. အဲဒါဆို .. မင်း ရုံးမှာပဲ ဆက် နေလိုက် .. ငါ့ မိန်းမရောက်လာရင် အဆင်ပြေအောင် ပြောထား .. အဆင်မပြေရင်တော့ မင်း သိမယ် ..”    “ဟုတ်ကဲ့ .. ဘော့စ် ..  အဆင်ပြေအောင် လုပ်ထားပါ့မယ်”   နှုတ်ကအလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကောင်းကောင်းကြီး ကျိန်ဆဲ နေမိသည်။

သို့သော် သူ့အတွေးက ချောချောငယ်၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်ယောင်လာသည်တွင် အလိုလို ပြုံးချင် သွားသည်။ ဆိုးတော့ မဆိုးဘူးဟ .. ဒီလိုမျိုးသာ ဘော့စ်စပွန်ဆာတွေရဲ့ချစ်သူရည်းစားအဖြစ် ဟန်ဆောင်ရရင် သူ့အတွက်တော့  တော်တော်အကျိုးအမြတ် ဖြစ်မည့်ကိန်း။ ခူးပြီးခပ်ပြီးသားလေး စားလိုက်ယုံပဲ .. အဟီး တစ်နေ့ကုန် ညနေစောင်းသည်အထိ ဇွဲ တစ်ယောက် ရုံးထဲမှာ ရှိနေပေမယ့် ဦးမိုးလုံးဟိန်း ခန့်မှန်းသလို ဒေါ်နန်းယမုံ ပေါ်မလာပါ။ ဇွဲသာလျှင် ရုံးကိစ္စ၊ ပရောဂျက်ကိစ္စ၊ အစ ရှိသဖြင့် စာရင်းတွေနှင့် အလုပ်တွေများနေသည်။ ညနေ သူများတွေ ရုံးဆင်းလို့ ပြန်သွားတာတောင် သူ့ခမျာ အလုပ်မပြီးသေးလို့  ဆက်နေရသည်။ ညခုနှစ်နာရီကျော်တော့ မဖြစ်သေးဘူး .. ငါပြန်မှပဲဟု တွေးပြီး ထဖို့ပြင်သည်။

အဲဒီအချိန်မှာတင် ဖုန်းက တင်ခနဲ နေပြီး မက်ဆိတ်ဝင်လာသံကြားသည်။ ဖုန်းစကရင် လော့ခ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တွေ့လိုက်သည်က သူ့ဘော့စ်ဆီက။    “Tomorrow come to office” (မနက်ဖြန် ရုံးသွားတဲ့)   ပုံမှန်ဆို ဇွဲတို့အလုပ်က စနေနေ့ လာစရာမလို။ ရုံးပိတ်သည်။ အရမ်း အလုပ်များသည့် အချိန်မျိုးတွင်သာ အိုဗာတိုင် သဘောမျိုး လာလာဆင်းပေးရသည်။ အင်း .. ထူးတော့ မထူးပါဘူး။ ငါလည်း  တကယ်လုပ်စရာ အလုပ်တွေ ရှိနေတာပဲ။ လာလိုက်ပါ့မယ်ဟု ဇွဲ တွေးလိုက်ပြီး (Yes, Boss) လို့ ပြန်ရိုက်လိုက်သည်။ မဆိုင်းမတွ ဘဲ မက်ဆိတ်ပြန်ဝင်လာသည်က (I play golf with Sein Group) .. ဟင် .. သူ့ ဂေါ့ဖ်ရိုက်တာ ငါနဲ့လဲ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူးဆိုပြီး  အတွေးဝင်သည်မှ မဆုံးသေး .. နောက်ထပ် မက်ဆိတ်တစ်စောင် ထပ်တွေ့ပြန်သည်။

(If my wife came, explain her) ဆိုပဲ။  တောက် !! .. လက်စသတ်တော့ ဒီကိစ္စအတွက် သူ့ကို ရုံးလာခိုင်းတာ ဖြစ်ရမည်။ ကဲပါ .. ထားလိုက်ပါတော့။ မဟုတ်လည်း ..  အလုပ်ကိစ္စအတွက် လာရမှာပဲဟု တွေးပြီး ရုံးထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။  အိမ်ပြန်ရတော့မည်ဆိုမှ မနက်ခင်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို  သတိရပြီး ကောင်းမြတ် အကြောင်းက ခေါင်းထဲ ရောက်လာသည်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး သူ့ဆီ ဖုန်းမဆက်ပုံ ထောက်တော့ ကြည့်ရ တာ နွဲ့ဒါလီက သူနှင့် ပတ်သက်ပြီး တိုင်တန်းထားပုံ မရ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းမြတ် စိတ်ဆိုးနေလျှင် ချော့ဖို့က သူ့တာဝန်မို့  ညစာအတွက် ကောင်းမြတ်ကြိုက်လေ့ရှိသော ဘဲကင်တစ်ကောင်နှင့်၊ ခေါက်ဆွဲကြော် ပွဲကြီးတစ်ပွဲကို ဝင်ဝယ်လိုက်သည်။ ပြီး တော့ စားသောက်ဆိုင်ရှေ့ကပင် ကားငှားပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။

ကောင်းမြတ် ရှိနေမည် ထင်ပေမယ့် တိုက်ခန်းပြန်ရောက်ချိန် တွင် သူ့ကို မတွေ့။ စားစရာထုပ်တွေကို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာပင် တင်ထားလိုက်ပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ဖုန်းနှစ်ခါခေါ်သည့်တိုင်  ကောင်းမြတ်က မကိုင်သဖြင့် (လဒကောင်)ဟု ကျိန်ဆဲလိုက်ပြီး အခန်းထဲသာ ဝင်လာခဲ့သည်။ နည်းနည်းလေး အေးတေးတေး ဖြစ် နေသော ရာသီဥတုဆိုပေမယ့် တိုက်ခန်းဆိုသည့်အတွက် လှောင်လှသည်။ ရေချိုးလိုက်ဦးမှဟု တွေးပြီး တဘက်တစ်ထည်ဆွဲကာ  ရေချိုးခန်းဘက် ဝင်လာခဲ့သည်။ စိမ်ပြေနပြေ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်ကနေ စကားသံတွေ ကြားရသည်။

“ဟွကောင် .. ကောင်းမြတ် .. ငါ့တောင် မစောင့်ဘဲ ဆွဲနေတာလား ဟ”   အိမ်ရှေ့က ဆက်တီစားပွဲတွင် ထားခဲ့သော ခေါက်ဆွဲ ကြော်ထုပ်ကို ဖွင့်ပြီး အားရပါးရတွယ်နေသူက ကောင်းမြတ်။ သူတစ်ယောက်ထဲသာ မဟုတ်။ မနက်ကတွေ့ခဲ့ရသည့် နွဲ့ဒါလီပါ ရှိ နေသည်။ အဝတ်အစားကတော့ မနက်ကတွေ့ခဲ့ရသလို မဟုတ်ဘဲ တီရှပ်အနက်ရောင်ကို၊ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုလေးနှင့် တွဲဝတ် ထားသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ထိုင်နေရာနားတွင်မူ City Mart တံဆိပ်နှင့် ပစ္စည်းပစ္စယအချို့ကိုတွေ့နေရသည်။ အပြင်ကနေ ဈေးဝယ် ပြီး ပြန်လာတာဖြစ်ရမည်။  “မင်းတောင်မှ ငါ့ဟာကို ဆွဲသေးတာပဲ .. ခွေးကောင်”

“ဟုတ်တယ် .. ပြီးတော့ ကြိုးလည်း ဖြေမသွား ပေးဘူး .. ကိုကောင်း သူငယ်ချင်းက မကောင်းဘူး .. ဟွန်း” “မဟုတ်ပါဘူး ဟ .. ကောင်းမြတ်က ဘာလုပ်ဖို့ ပြင်ထားမှန်း မသိလို့ လေ .. ကိုယ်ထွက်သွားတော့ သူပြန်လာတာပဲ မဟုတ်လား”  ရန်တွေ့နေသည့် ကောင်းမြတ်တို့အတွဲကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး  စကားရောဖောရောလိုက်ကာ သူတို့နှင့်အတူ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ တူတစ်ချောင်းကို ဖောက်ယူ၍လည်း ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို နှှိုက် မြည်းသည်။ နွဲ့ဒါလီက သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်သာ ဟွန်းဆို၍ ထိုးပြီး ဘာမှဆက်မပြော။ သူမအကြည့်တွေက ရေချိုးထား သဖြင့် စိုပြေဝင်းလက်နေသည့် သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသို့ ရောက်နေသည်ကိုတော့ ဇွဲ သတိထားမိပါသည်။

“ဟေ့ကောင် .. အင်္ကျ ီ သွားဝတ် .. မင်း ဗလတွေ ပြပြီး ငါ့ အချစ်လေးကို လာဖျာရောင်း မနေနဲ့ .. သွား .. သွား !!”   ဆက်တီစားပွဲအောက်က Megazine  စာအုပ်အဟောင်းတစ်ခုနှင့် ကောက်ပေါက်ခံလိုက်ရသဖြင့် တဟားဟားနှင့် ထရယ်ပြီး ဇွဲ သူ့အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ အိမ်နေ ရင်းအဖြစ် တီရှပ်တစ်ထည်နှင့် ဦးဂျမ်းပုဆိုးတစ်ထည်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အပြင်ပြန်ထွက်လာသည်။ ဇွဲ အိမ်ရှေ့ပြန် ရောက်လာတော့ ခုနတုန်းက ခေါက်ဆွဲကြော်နှင့် ဘဲကင်သာ ရှိသော စားပွဲပေါ်တွင် မိုးမိုးမတ်မတ်ရပ်နေသော အရာတစ်ခုရှိ နေသည်။ ဘလက်ခ်လေဘယ် တစ်ပုလင်းသာ …။

ထို့နောက်တွင်တော့ ..  ယစ်ရွှေရည်ဆိုသည်ကား လူတစ်ယောက်၏ စဉ်းစား ဉာဏ်ကို ဖုံးကွယ်သွားစေတတ်ပြီး၊ ကိုယ်အတွင်းမှ ကိန်းအောင်းနေသော ဆိုးသွမ်းသည့်စိတ်ကို အပြင်ရောက်လာအောင် ထုတ်ပြ တတ်သော မျက်လှည့်ဆရာတစ်ဦးပင်။ ဇွဲတို့ သုံးယောက်လည်း ဘလက်ခ်လေဘယ် တန်ခိုးနှင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဟီး ဟီးဟားဟားနှင့် စကားတွေပြော၊ ကာရာအိုကေခွေ ဖွင့်ပြီး သီချင်းတွေ လိုက်အော်ကြနှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေသည်။ တော်တော် လေးကြာတော့ မနက်ဖြန် အလုပ်သွားရဦးမှာဆိုပြီး အသိရှိနေသေးသူ ဇွဲက ဝိုင်းမှ အရင်ထပြီး အိပ်ခန်းထဲဝင်လာသည်။

ကိုယ့်အိပ် ယာကို ကိုယ်ပြန်ရောက်တွင် တခြားဘာဆိုဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ မှောက်ချလိုက်သည်။ မိနစ် ပိုင်းအတွင်း သူ့အသိအား အမိုက်မှောင်က ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။  ခပ်ဝေးဝေးက လာသလို နားထဲတွင် အသံသဲ့သဲ့တွေကို ကြားရ သည်။ ကြားခါစက ဘာသံတွေမှန်း မသိပေမယ့် တစတစ အသံတွေပို၍ သဲကွဲလာသည်။ တအီးအီး တအားအားနှင့် ညည်းသံတွေ ဖြစ်ပြီး အသံတွေက သူ့ဘေးနားမှာပင် ကြားနေရသည်။

ဖိပြီးတော့ အိပ်မိထားလို့ အနည်းငယ်ကျင်နေသည့် လက်တစ်ဖက်ကို လှုပ် ပြီး၊ ထိုလက်ဖြင့်ပင် သူ့မျက်လုံးကို ပွတ်ကြည့်သည်။ အမြင်အာရုံတွင် စူးခနဲ ဖြစ်သွားမှုကြောင့် မျက်တောင်ကို တဖျတ်ဖျတ်ခပ် လိုက်ရာ အခန်းမီးကို ဖွင့်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဟိုကောင် .. ကောင်းမြတ် မီးမပိတ်ဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲဟု ခပ်ငေါက်ငေါက်  လှမ်းမေးမည်ပြုလိုက်ပေမယ့် မေးခွန်းထုတ်သည့်ဆီသို့ မရောက်လိုက်ပါ။  “အင်း … ကောင်းတယ် … ဒါလီ .. အဲ့လိုမျိုး ခါးကိုလှုပ် ပေး”  “ဒါမျိုးလား .. ခိ .. ခိ”   “ဟုတ်တယ် .. အဲ့လိုမျိုး … ထိ .. ထိတယ်ကွာ”    မြင်ကွင်းကတော့ ပက်ပက်စက်စက်ကို လှ နေသည်။

ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ဖြစ်နေကြသော ကောင်းမြတ်နှင့် နွဲ့ဒါလီသည် .. ကောင်းမြတ်က အောက်ကပက်လက် .. နွဲ့ဒါလီက  အပေါ်က ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းမြတ်ခြေရင်းကို မျက်နှာမူကာ နွဲ့ဒါလီက တက်ခွထားပြီး တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေက  ကောင်းမြတ်ဆီးစပ်နှင့် ဖိကပ်နေသည်။ ဇွဲကြည့်နေစဉ်မှာပင် နွဲ့ဒါလီက သူမခါးကို ဝေ့ကာဝိုက်ကာနှင့် လှုပ်ရှားနေသည်ကိုတွေ့ရ သည်။ ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် မှီထားသည့် ခေါင်းအုံးထက်မှ ဦးခေါင်းကြွတက်သွားသဖြင့် နွဲ့ဒါလီ၏ ဖိကျိတ်ပေးမှုက  တော်တော်ကောင်းစေပုံရသည်ဟု ခန့်မှန်းမိသည်။

နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ကမ္ဘာလို့ သတ်မှတ်ပြီး ချစ်ပွဲနွှဲနေကြသည့် ကောင်းမြတ်တို့ အတွဲကို ကြည့်ရင်း ဇွဲ စိတ်တွေထလာသည်။ နွဲ့ဒါလီ၏ ပါးစပ်ကို မနက်က လိုးခဲ့ရသည်ဆိုသောအချက်နှင့် ချောချောငယ်ကို  ကောင်းကောင်းကြီး ဖြုတ်ခဲ့ရသည်ဆိုသော အဖြစ်အပျက်တို့ကြောင့် ဇွဲ၏ ဆက်စ်ဒရိုက် (ကာမမောင်းနှင်မှုအား) က တက်ကြွ နေသည်။ ခါတိုင်း ဒါမျိုးအဖြစ်အပျက်နှင့် ကြုံလျှင် ကောင်းမြတ်အား ကျောပေး၍ အိပ်နေလိုက်သော်လည်း၊ အခုတော့ ထိုသို့ မ လုပ်ဖြစ်။ မလုပ်ဖြစ်သည့် အပြင် ကိုယ်ကိုပါ သူတို့ရှိရာဘက်သို့ ထပ်မံ၍ စောင်းလိုက်ရာ ကောင်းမြတ်က သူနိုးနေသည်ဆိုတာကို   အရင်ဆုံး သတိပြုမိသွားသည်။

“ဟွကောင် .. တရေးနိုးလာပြီလား .. ဟီး”    “ဟိုင်း .. ကိုဇွဲ … ခိ .. ခိ”   ကြည့်ရတာ နှစ်ယောက် စလုံး မှန်နေပုံရသည်။ ကောင်းမြတ်က အခွက်ပြောင်နေသလို၊ နွဲ့ဒါလီကလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်မနေ။ ဒီအခြေအနေက ဘာ ကို ဆိုလိုသည်မှန်း ဇွဲ ရိပ်မိသည်မို့ ခပ်တည်တည်ပင် အိပ်နေရာက ကောက်ထပြီး ကောင်းမြတ်တို့ အတွဲရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့ သည်။ လမ်းထလျှောက်လိုက်မိတော့ ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည့်အကောင်က သုံးယောက်စလုံး သတိပြုမိစရာ အဖြစ် မြောက်ကြွမြောက်ကြွနှင့် အချက်ပေးနေသည်။  “ဟွကောင် .. အပေါ်ပိုင်းပဲနော် .. တခြားဟာတွေ မပါဘူး”   ကောင်းမြတ် က မှန်သာမှန်နေပေမယ့် ဇွဲပစ္စည်း၏ အနေအထားကို သိနေသည့်အလျောက် သတိတရနှင့်   လှမ်းတားသည်။

ဇွဲလည်း  ကောင်းမြတ်နှင့် ပြိုင်၍ ဈေးဆစ်မနေ။ လောလောဆယ်တွင် တင်းမာထောင်တက်နေသော သူ့လီး ပျော့သွားဖို့သာ အာရုံထဲရှိ ပါသည်။ ဘယ်အပေါက်ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ရဖို့က အဓိက။ သူ့ကို ညုတုတု မျက်နှာပေးနှင့် ကြည့်နေသော နွဲ့ဒါလီ၏ ရှေ့သွားရပ်လိုက် ပြီး ပုဆိုးစကို ဖြေချလိုက်သည်။  “ဝိုး .. ကျောင်းဆရာကြီးပါလား .. ကိုဇွဲ … ခိ .. ခိ”   ပါးစပ်ကသာ ဒီလိုအသံထွက်လာပေမယ့်  တကယ်တမ်းတော့ သူ့ဟာကြီးကို သဘောကျမှန်း ချက်ချင်းဆိုသလို လက်သွယ်သွယ်လေး တစ်ဖက်နှင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်မှုကြောင့် ဇွဲ  နားလည်လိုက်ပါသည်။ နွဲ့ဒါလီ လက်နှင့်ဆွဲခေါ်ရာသို့ ဖင်ကို ထပ်တိုးပေးလိုက်သည်တွင် နှုတ်ခမ်းနီနီလေးနှင့် ထိပ်ဖူးနီတာရဲကြီး   နီးစပ်သွားသည်။

“အ .. အင့် .. ကိုကောင်း … ကြမ်းလှချည်လား .. ဒါလီ ခါးလေး ကျိုးသွားမယ်နော် .. ခိ .. ခိ”   နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟ၍ လီးဒစ်ကို ငုံလိုက်မည်အပြုမှာပင် နွဲ့ဒါလီကိုယ်ကလေးက မြောက်တက်သွားလို့ ချိန်သားလွဲသွားသည်။ အောက်ဘက်မှာ ရှိနေ သူ ကောင်းမြတ်က သူ့အစွမ်းကို ပြချင်သည့်နှယ် ဒါလီခါးလေးကို လက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ပြီး ပင့်ဆောင့်လိုက်ပုံရသည်။ ဇွဲ နှုတ်ခမ်း ထောင့်လေး ကွေးသွားအောင် ပြုံးမိသည်။ ကောင်းမြတ်ရဲ့ ဒီအထာတွေက ရိုးနေပြီ။ ကောင်းမြတ် အောက်ကနေ ဘာတွေလုပ် နေသည်ကို ဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ အပေါ်အောက် ယမ်းခါနေသော နွဲ့ဒါလီခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်လေးထဲ လီးတန်အား  ထိုးထည့်လိုက်သည်။

(အား … ဇိမ်ရှိလိုက်တာ …)   ထို့နောက်တွင်တော့ …   ဇွဲနှင့် ကောင်းမြတ်တို့အတွဲ ထိုညက ကောင်းကောင်း ကြီး သရီးဆမ်းလိုက်ကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက်တော့ ဒါမျိုးက ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ မဟုတ်လို့ နှစ်ယောက်စလုံးက  အတွဲညီကြသည်။ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံအဖြစ် သင်ခန်းစာတွေ တပြုံကြီး ရရှိသွားသူကား နွဲ့ဒါလီ။ မနေ့ညက တဟင့်အင်းထဲ  ဟင့်အင်းခဲ့သော နောက်ပေါက်လေးသည်လည်းပဲ ကောင်းမြတ်အဖွင့်ကို ခံလိုက်ရသည်။   ကောင်းမြတ်အတွက် ကျေနပ်ဖို့ ဖြစ် သလို .. နွဲ့ဒါလီအတွက်လည်း ကျေနပ်စရာက အကြိမ်ပေါင်းကို မရေတွက်နိုင်တော့။ ဇွဲအတွက်ကမူ ကျေနပ်ချက်က နှစ်ကြိမ်ထက်  မပိုလိုက်။ တော်ပြီလေ။ တစ်နေ့တာအတွင်း လေးကြိမ်ဆိုသော စံချိန်သည် နည်းမှ မနည်းတာ။

ဒီနေ့အဖို့တော့ ဒီလောက်ပဲ။  မနက်ဖြန်ဆိုတာက ရှိသေးသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းမြတ်နှင့် နွဲ့ဒါလီက ကြည်ဖြူတိုင်း အသားကုန်ဆွဲလို့တော့ မဖြစ်။  တော်ကြာနေ ကောင်းမြတ်က သူ့ကို ဖုသွားမှာ စိုးရသေးသည်။ လောလောဆယ်တွင် သူက ကောင်းမြတ်အခန်းမှာ ကပ်ခိုနေရသည်   မဟုတ်လား။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နွဲ့ဒါလီ၏ အဖုတ်ကို လုပ်လိုက်ရသည့်အတွက် ဇွဲ ကျေနပ်ပါသည်။ နွဲ့ဒါလီလည်း ကျေနပ်သည် ဆိုတာ ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် အော်ညည်းပြီး အပြီးကြမ်းနှင့် ပြီးသွားမှုကြောင့် သေချာလှပါသည်။ တော်လောက်ပြီ အိပ်တော့ မည်ဆိုပြီး သူ့ဘက်ခြမ်းကို ပြန်ကူးဖို့ ပြင်တော့ နွဲ့ဒါလီက မသွားနဲ့ဦး     ကိုဇွဲဆိုပြီး သူ့လက်ကို လှမ်းဆွဲနေသေးသည်။

ဇွဲက  မနက်ဖြန် ရုံးတက်ရမှာမို့ အိပ်တော့မယ် .. ဂွတ်နိုက်လို့ စကားဖြတ်ပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့ရသည်။ တကယ်လည်း ကိုယ့်အိပ်ရာပြန် ရောက်တော့ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံ၍ ထိုးအိပ်လိုက်သည်။ ကောင်းမြတ်နှင့် နွဲ့ဒါလီ ဘယ်လို ဆက်စခန်းသွားသည်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်အား တော့ ….   စနေနေ့မနက် ရုံးသွားရခြင်းကို သင်သာ အလုပ်သမားတစ်ယောက်ဆိုလျှင် ကြိုက်နှစ်သက်မည် မဟုတ်ပါ။ ဇွဲလည်း  ထို့အတူပင် ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဒီနေ့တော့ အလုပ်ကိစ္စတွေ ရှိနေသည့်အပြင် ဘော့စ်ရဲ့မိန်းမကိစ္စကလည်း ရှိနေသဖြင့် ကျိတ် မှိတ်ကာ ရုံးကို ထွက်လာခဲ့ရသည်။ ဇွဲ ထင်ထားသည့်အတိုင်း ရုံးရောက်တော့ တစ်ရုံးလုံးတွင် သူနှင့် ငွေစာရင်းဌာနက ဝန်ထမ်းတစ်  ယောက်သာရှိသည်။

ထိုတစ်ယောက်ကလည်း ဖိုင်တစ်ခု ရုံးမှာ ကျန်ခဲ့လို့ ပြန်လာယူတာသာ ဖြစ်ပြီး၊ ဖိုင်တွေ့ပြီးနောက် နာရီဝက်အ ကြာတွင် ပြန်တော့မည်ဆိုပြီး ပျောက်သွားသည်။ ဇွဲသာလျှင် စာရင်းရှင်းတမ်းများနှင့် နပန်းလုံးလျက် ကျန်ခဲ့ရှာသည်။   ကိုယ့် အလုပ်နှင့်ကိုယ် အာရုံရောက်ပြီး မြန်မြန်ပြီးအောင် လုပ်နေသဖြင့် အချိန်မည်မျှ ကြာသွားမှန်း ဇွဲ သတိမထားမိပါ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လည်း မေ့လျောသလို ဖြစ်နေရာ တဒေါက်ဒေါက်နှင့် အသံထွက်လာမှ အသံလာရာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ထိုရောအခါ ဇွဲတစ် ယောက် အသက်ရှူဖို့ရန် မေ့လျော့သွားစေနိုင်သော မြင်ကွင်းတစ်ခုအား တွေ့လိုက်ရသည်။   တိတ်ဆိတ်နေသော ရုံးခန်းကျယ်ကြီး ထဲတွင် တဒေါက်ဒေါက်နှင့် အသံမှန်မှန်ထွက်အောင် ဖန်တီးလိုက်သူကား တခြားမဟုတ်။

ဘော့စ်ဖြစ်သူ ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ မိန်းမ ဒေါ် နန်းယမုံ လမ်းလျှောက်လာရာမှ စီးထားသည့် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်၏ အသံသာ ဖြစ်သည်။ ဇွဲတစ်ယောက် အသက်ရှူရန် မေ့လျောသွား စေသည့် အကြောင်းကား ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အပြင်အဆင်ကြောင့်ဟု ရှင်းပြရလိမ့်မည်။ ဒေါ်နန်းယမုံ လှသည်၊ ချောသည်ဆိုတဲ့အချက် ကိုကား ယောကျ်ား၊မိန်းမ အယောက်တစ်ရာတွင်၊ တစ်ရာလုံး ထောက်ခံကြမည်သာ။ သို့အတွက်ကြောင့် အထူးရှင်းပြနေရန် လို လိမ့်မည် မထင်ပါ။ ဒေါ်နန်းယမုံသည် မြင်ရုံနှင့် ဈေးကြီးပေးဝယ်ရလိမ့်မည်ဟု သိသာသော ဘော်ငွေရောင် Halter Dress ကို  ဝတ်ဆင်ထားသည်။

ဝတ်စုံ၏ အရှည်က ဒူးအထိတောင် မရောက်သဖြင့် အပြစ်အနာဆာကင်းကာ ဖြောင့်စင်းသွယ်တန်းနေသော   ပေါင်တန်များကို မြင်နေရသည်။ အပေါ်ဘက်တွင်မူ လည်တိုင်ကျော့ကျော့အား သိုင်းပတ်ထားသော အစနှစ်စနေရာမှ လွဲ၍ ကျန် သည့်နေရာများက အကာအကွယ်မဲ့နေရာ ကျော့ရှင်းသော ပုခုံးသားဝင်းဝင်းလေးနှင့်အတူ၊ မို့မောက်ပြည့်ဖြိုးသော ရင်သားတွေ၏  အနေအထားကို အဝေးကပင် သိသာစွာ တွေ့နေရသည်။ ရုံးခန်းထဲတွင် မီးတွေ ဖွင့်ထားတာ ဖြစ်သည့်တိုင် ဒေါ်နန်းယမုံ  လမ်းလျှောက်လာတိုင်း ထိုနေရာတစ်ဝိုက်တွင် လင်းခနဲ ဖြစ်သွားသလို ဇွဲ၏ မျက်လုံးထဲတွင် ခံစားမြင်ယောင်နေသည်။ Spoiler  “ရှင့် ဘော့စ် ရှိနေလား”   အနားရောက်လာသည့် ဒေါ်နန်းယမုံက ရုံးအတွင်း မျက်စိဝေ့ကာ ကစားလိုက်ပြီး သူ့ကို ချိုသာစွာပင် မေး လိုက်သည်။

ဒေါ်နန်းယမုံ၏ ပုံစံ အေးအေးဆေးဆေးနှင့် ရှိနေသော်လည်း ဇွဲကမူ ဘော့စ်ပြောခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတွေ ခေါင်း ထဲရောက်လာသည်မို့ စိတ်ထဲမသက်မသာ ဖြစ်မိသည်။ မလုံမလဲနှင့် ထိုင်နေရာမှ   ထ၍တောင် နှုတ်ဆက်မိသည်။    “မ .. မရှိဘူး ..  ဆရာမ .. ဘော့စ် ဂေါ့ဖ်သွားရိုက်မယ်လို့ ပြောသွားတယ်”   ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အကြည့်က စွန်ရဲတစ်ကောင်နှယ် သူ့မျက်ဝန်းတွေ ပေါ် ကျလာသဖြင့် ဇွဲ မျက်လွှာကို အမြန်ချလိုက်ရသည်။ စားပွဲပေါ်ရှိ စာရင်းစာရွက်တစ်ချို့ကို ဘာရယ်မဟုတ် ညီသွားအောင် ပြန် စီနေလိုက်သည်။   “အင်း .. ကောင်းပြီလေ .. ဒါဆို ရှင်နဲ့ ကျမပြောစရာ ရှိတယ် .. ကျမနောက်က လိုက်ခဲ့”     ဇွဲတစ်ယောက်  တံတွေးတစ်ချက်မျိုချပြီး ရှေ့ကလျှောက်သွားသည့် ဒေါ်နန်းယမုံနောက်မှ ကပ်ကာ လိုက်လာခဲ့သည်။

ဟန်ချက်ညီညီနှင့် လျှောက် သွားသော ဒေါ်နန်းယမုံ၏ လက်ထဲတွင် အဆောင်အယောင်များအဖြစ် Prada အိတ်အကောင်းစားနှင့် Mercedes တံဆိပ်ပါ ကား သော့ကို ကိုင်ဆွဲထားသည်။ သို့သော် ဇွဲ ထိုအရာတွေကို စိတ်မဝင်စားပါ။ သူ စိတ်ဝင်စားနေသည်က ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှ  စွင့်ကားလုံးထွက်နေသော တင်သားများကို။ ဘာပင်တီကြိုးအရာမှ မတွေ့ရသဖြင့် ဒေါ်နန်းယမုံ အောက်ခံများ ဝတ်ထားရဲ့လားလို့  စိတ်ထဲကနေ အဖြေရှာနေမိသည်။ ဒါမှမဟုတ် ဂျီစထရင်းများ ဝတ်ထားတာလား။ ဖြူဖွေးလုံးဝန်းနေမည့် ဖင်သားကြီးများကြား တွင် ကြိုးတစ်ချောင်း ဂျီစထရင်းနှင့်ဆိုသော် ..  “ဇွဲ !!”  “ဗျာ … ဆရာမ”   ညို့ငင်ကာ အခေါ်ခံရသည့်နှယ် လိုက်ပါလာသည့် ဇွဲ ..  ဒေါ်နန်းယမုံထံမှ ခပ်တင်းတင်း ခေါ်သံကြောင့် အိပ်မက်က လန့်နိုးသူလို ပျာပျာသလဲ ထူးမိသည်။

ဒေါ်နန်းယမုံက ဘော့စ်၏ ရုံးခန်း ထဲက အလုပ်စားပွဲကြီးဆီသို့ ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားနေသည်။  “တံခါး ပိတ်လိုက်ဦး ပြောနေတာ မကြားဘူးလား .. ဇွဲ”   “အော်  .. ဟုတ်ကဲ့”  ဘာခိုင်းလိုက်သည်ကို သိလိုက်သည်မို့ ဇွဲတစ်ယောက် ဖြတ်ကျော်လာခဲ့သည့် ရုံးခန်းတံခါးကို အလျင်အမြန် သွား ပိတ်သည်။ အပြင်ဘက်သို့ ဖောက်ထွင်းမြင်နိုင်သော မှန်ချပ်ကြီးအား ကာရံထားသော လိုက်ကာလိပ်က မနေ့ကတင် ချထားသဖြင့်  အလုံပိတ်ရုံးခန်းထဲမှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိနေသည်ကို မည်သူမှ သိနိုင်မှာမဟုတ်။ ဇွဲတစ်ယောက် လည်ချောင်းထဲ တက်လာ  သည့် တံတွေးကို မသိမသာ မျိုချပြီး အခန်းဘက် မျက်နှာပြန်မူလိုက်သည်တွင် ဒေါ်နန်းယမုံက စားပွဲနောက်ရှိ ဆုံလည်ခုံတွင် မထိုင် ဘဲ ရှေ့ဘက်စားပွဲစွန်းတွင် တင်ပခွေလွှဲ ဝင်ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

သူမလက်ထဲတွင်တော့ A4 အရွယ် ရှိမည့် စက္ကူအိတ် အညိုတစ်လုံးကို ထုတ်၍ ကိုင်ထားသည်။   “ဇွဲ .. ဒီကို လာဦး .. မင်းကို အရမ်းဆိုးတဲ့ ကိစ္စတစ်ခု ပြစရာရှိတယ်”   ဦးမိုးလုံးဟိန်း  ပြောထားသည့် ကိစ္စတော့ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ ဇွဲသိလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့စိတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းစွာ ရင်ခုန်သံမမှန်သလို ခံစားနေ ရသည်။ ဘော့စ်ဖြစ်သူအတွက် လိမ်ညာထွက်ဆိုဖို့ မဟုတ်ဘဲ ဒေါ်နန်းယမုံနှင့် နှစ်ယောက်ထဲရှိနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်ဟူသော အချက်ကို တွေးမိလိုက်တော့ စားပွဲစွန်းမှာ ထိုင်နေသဖြင့် တွဲလွဲကျနေသော ခြေတန်လှလှလေးတွေအား မကြည့်မိအောင်  သတိထားနေရသည်။

ဒါတောင်မှ ရွှေရောင်တောက်နေသော ကြိုးသိုင်းဖိနပ်လှလှလေး ထိပ်ပိုင်းမှ ထိုးထွက်နေသော ခြေချောင်း လေးတွေသည် ချစ်စရာကောင်းအောင် အလှပုံဖော်ထားသည်ကို သတိပြုမိသေးသည်။   “ရော့ .. စိတ်ကို ခိုင်ခိုင်ထားပြီး .. အဲဒီမှာ  ကြည့်ကြည့် ..”  ဒေါ်နန်းယမုံက သူမလက်ထဲ ကိုင်ထားသော စက္ကူအိတ်ရှည်ထဲမှ ဓါတ်ပုံတစ်ခုကို ထုတ်ပြီး ငုံ့ကာ လှမ်းပေးသည်။  လက်ဖြန့်ကာ လှမ်းယူလိုက်သော ဇွဲ မျက်လုံးတွေက ဓါတ်ပုံပေါ်မှာ ရှိမနေပါ။ ကိုယ်ကိုကိုင်းလိုက်မှုကြောင့် ရင်ဘတ်နေရာမှ အကျ  ႌစကွာသွားသဖြင့် မောက်ကြွနေသည့် ဒေါ်နန်းယမုံ၏ အရှေ့ပိုင်းကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်မိသွားသည်။ တစွန်းတစမြင်နေရ သော ဆက်ဆီဘရာဖြူဖြူလေးထဲမှ ဖောင်းထွက်နေသည့် နို့လုံးတွေက ဖြူဖွေးဥနုနေသည်။

မနည်းကို အရှိန်လွန်နေသော  မျက်လုံးများအား ဘရိတ်ဖမ်းကာ အုပ်ရင်း လက်ထဲရောက်လာသည့် ဓါတ်ပုံကိုကြည့်မိသည်။ ဦးမိုးလုံးဟိန်း ပြောထားသည့် အတိုင်းပင်။ ချောချောငယ်နှင့် ဦးမိုးလုံးဟိန်းက သူမအတွက် ဝယ်ထားပေးသော ကွန်ဒို၏ ရှေ့မျက်နှာစာ ခြံဝင်းတွင် တူယှဉ်တွဲကာ  လျှောက်လာသည့် ပုံဖြစ်သည်။ လက်ချင်းတွဲထားသည်လည်းမဟုတ်၊ ခါးကိုဖက်ထားသည်လည်းမဟုတ်လို့ ဇွဲတစ်ယောက်  စိတ်သက်သာရာ ရသည်။ ဒီလောက်ဆို လိမ်ပြောရဖို့ သိပ်မဆိုး။ မျက်နှာက အံ့အားသင့်သည့်ပုံကို ဖန်တီးလိုက်ပြီး ဒေါ်နန်းယမုံကို  မော့ကြည့်သည်။ ဒေါ်နန်းယမုံက သူ့မျက်နှာကို အကဲခတ်သလို ငုံ့ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။   “ဒါ .. ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်တာ လဲ”  “အင်း … တို

 

Zawgyi

 

ေဘာနပ္စ္

သူ႔နာမည္က ဇြဲ .. ။နာမည္အရင္းက ဇြဲေနေအာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနေအာင္ဆိုသည္က သူ႔အေဖနာမည္ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဇြဲဟု သာ ေခၚေဝၚသုံးစြဲခဲ့သည္။ အမ်ားကလည္း သူေျပာသလို သူ႔ကို ဇြဲဟုသာ ေခၚခဲ့သျဖင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားၾကားတြင္ သူ႔နာမည္ အရင္း ဇြဲေနေအာင္ကို သိသည့္သူေတာင္ ရွားပါးလွသည္။

ဇြဲသည္ ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ .. တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးခါစ အသက္၂၄ႏွစ္အ႐ြယ္ တက္သစ္စ  လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဘယ္ေနရာတြင္ အသုံးတည့္မည္မွန္း ေသခ်ာမသိေသာ ဘြဲ႕တစ္ခုကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွရရွိ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ လူငယ္ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ဟုလည္း ထပ္မံ၍ ျဖည့္စြက္ဆိုလို႔ရသည္။

ဇြဲသည္ ရန္ကုန္ဇာတိေတာ့ မဟုတ္။ အထက္အညာရွိ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ ေန၍ ရန္ကုန္လာၿပီး ေက်ာင္းတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အညာသား ဟု ဆိုလို႔ရေသာ္လည္း ဇြဲက ပုံမွန္အညာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတာ့ လုံးလုံးမွ မတူ။ ဇြဲက အသား မမည္း။ ညိဳေတာင္မွ မညိဳ။ ျဖဴ တာေတာ့ မျဖဴဘဲ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ၾကည့္ေကာင္းယုံဟု ဆိုရမည့္ အသားခပ္လတ္လတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ ထားသည္။

တကယ္လည္း ဇြဲ႐ုပ္ရည္က မဆိုး။ ကိုရီးယားမင္းသားတစ္ေယာက္လို အရမ္းႀကီးေခ်ာေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာေမာ္ ဒယ္လ္ဘြိဳင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဇြဲသည္ ေက်ာင္းေနတုန္းက အတန္းသူ  ေကာင္မေလးမ်ားၾကားတြင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကေလးမေလး ေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားခဲ့သူ  ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေကာင္မလွလွေလး တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စႏွင့္မူ ေရပန္းစားသည္သာမက သူ႔ေ႐ႊပန္းပါ စားေစခဲ့ သည့္ အျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းႏိုင္ခဲ့သည္။

သို႔ေပမယ့္ ဒါေတြက ျပန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္မ်ားသာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းေသာ္လည္း  ႀကီးေတာ့ ပုံျပင္စာအုပ္ေတာင္ လွန္ၾကည့္ရမွာ ပ်င္းလွၾကခ်ည္သာ။ ဇြဲႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း  ထိုနည္းအတူပင္။ ခ်စ္တုန္း ႀကိဳက္တုန္းကေတာ့ အေျခအေနတစ္မ်ိဳး၊ ၾကာလာေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး …။

ဒုတိယႏွစ္ မေရာက္ခင္မွာ ပထမရည္းစားႏွင့္ ျပတ္၊ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မေရာက္ခင္မွာ ဒုတိယ ရည္းစားႏွင့္ လမ္းခြဲၿပီး၊ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သုံးလၾကသည္တြင္ ေနာက္ဆုံးရည္းစားႏွင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဘိုင့္ဘိုင္ လုပ္ခဲ့သည္။ ဇြဲ၏ အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ အဓိက   တရားခံကို ေျပာျပပါဆိုလွ်င္ တစ္ဦးထဲသာ ျဖစ္သည္။ တျခားမဟုတ္။ သေဝြထိုး င ဝဆြဲဆိုသည့္ “ေငြ”သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။

ဟုတ္သည္။ ဇြဲ၏ မိဘေတြသည္ သာမန္ေတာင္သူ လက္လုပ္လက္စား သမားေတြ ျဖစ္သည္။ ဘာလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမွ မရွိ။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ထဲတြင္ သူက အႀကီးဆုံး။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဇြဲ ရန္ကုန္ေရာက္လာသည္ဆိုတာကလဲ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔  တစ္ခုထဲ မဟုတ္။ အဆင္ေျပလွ်င္ အလုပ္တစ္ခု ရေအာင္ ရွာၿပီး သူ႔ေနာက္တြင္ အတြဲလိုက္ က်န္ေနေသးေသာ ညီႏွင့္ ညီမေလးကို  ျပန္ၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇြဲသည္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကတည္းက ရရာအလုပ္ကို ရွာလုပ္ခဲ့သည္။ အလုပ္မေ႐ြးဘဲ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပ မယ့္ လစာေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လိုခ်င္ခဲ့သည္။ ခက္ေနသည္က ဒါမ်ိဳးအလုပ္ရဖို႔ ဆိုတာကလဲ   ဘာမွန္းညာမွန္းတာ မသိတာ။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕တစ္ခုကို အလုပ္ရွင္တိုင္းက လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနႏွင့္ ေတာင္းဆိုေနၾကၿမဲ   ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ရေသာအခါမွ နာမည္ႀကီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ရခဲ့သည္။

ဒါကလည္း ေျပာရလွ်င္ သူေတာ္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္။ လက္ရွိ သူႏွင့္အတူေနသည့္ ေဘာ္ဒါအရင္းအခ်ာ ျဖစ္သူ ေကာင္းျမတ္၏   အဆက္အသြယ္ေၾကာင့္ဟု ေျပာရမည္။ ေကာင္းျမတ္ဟု ဆိုေတာ့မွ မနက္ဘက္ ႐ုံးမသြားခင္ အိပ္ရာထဲ ႏွပ္ေနတတ္သည့္သူ ..       အိပ္ခန္း၏ ဟိုဘက္ျခမ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္၏ အိပ္ရာေပၚတြင္ ေစာင္တစ္ထည္သာ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ေတြ႕ေန  ရၿပီး လူကိုေတာ့ မေတြ႕။ ဒီေကာင္ ေစာေစာႏိုးၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာလား .. ဒါမွမဟုတ္ ညကတည္းက ျပန္မအိပ္တာလား .. မ  ေသခ်ာလွေခ်။

ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ဇြဲသိသည္မွာ ေက်ာင္းကတည္းက ျဖစ္သည္။ ဇြဲ၏ ဒုတိယ ရည္းစားျဖစ္သူ နီနီခိုင္မာက ဓါတ္ပုံအလွ ႐ိုက္ခ်င္သည္ ဆိုၿပီး ပူဆာခဲ့ရာမွ ထိုအခ်ိန္က အေပ်ာ္တမ္း ဓါတ္ပုံဆရာ စလုပ္ေနသူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ သိကြၽမ္းခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ လိုမ်ိဳး အညာသား ျဖစ္သူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ဇြဲ အဖြဲ႕က်ခဲ့သည္။ အေဆာင္ေတာင္မွ ေကာင္းျမတ္ ရွိရာ အေဆာင္သို႔ ေျပာင္းေနခဲ့ၿပီး  ေက်ာင္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းျမတ္က ဖိတ္ေခၚသည္ႏွင့္ သူ႔စတူဒီယိုအျဖစ္ အသုံးျပဳရန္ ငွားထားခဲ့ေသာ လမ္း၅ဝဘက္က  တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ သူႏွင့္အတူ လိုက္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ ဘာမွန္း မသိ .. ဂင္တိုတို .. လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္တြင္ တက္တူးအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းျမတ္သည္ လူကသာ  ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ .. ေတာ္ကီကေတာ့ မဆိုး။ ေနာက္ၿပီး ဇြဲကသာ အႏုပညာမ်က္စိ မရွိတာ .. သူကေတာ့ အႏုပညာေရာ  အၾကမ္းပညာေရာ ေတာ္ေတာ္မ်က္စိရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ သက္မဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္  ေကာင္းျမတ္က ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေပးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဇြဲလိုမ်ိဳး ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္မ ရေပမယ့္ တခါတခါ တြက္ၾကည့္ရင္ သူ႔အက်ိဳးအျမတ္က ဇြဲထက္ေတာင္ သာေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။

ထိုကဲ့သို႔ အက်ိဳးအျမတ္ဆိုရာတြင္ ပိုက္ဆံတစ္ခုထဲသာ ဆိုလိုသည္ မဟုတ္။ အလွဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ကူးျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ ေသာ ေမာ္ဒယ္လ္ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရျခင္းလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ အဲ .. ဓါတ္ပုံလာ႐ိုက္သည့္  မိန္းကေလးတိုင္းႏွင့္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တာ မဟုတ္။ ဒီေနရာတြင္ ႐ိုး႐ိုးအလွ ဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ကူးျခင္းႏွင့္ ဆက္ဆီဟု ေခၚရမည့္ ေဘာ္ဒီ အသားေပး ႐ိုက္ကူးျခင္း မတူလွသည္ကိုေတာ့ သိနားလည္ဖို႔ လိုအပ္သည္။သာမန္႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘဲ ဟိုေဖာ္ ဒီေဖာ္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ လာ႐ိုက္ ေသာ မိန္းကေလးမ်ားတြင္မူ ဆယ္ေယာက္တြင္ ငါးေယာက္ေလာက္က ဇာတ္လမ္းစခ်င္ စလို႔ရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဇြဲအေနႏွင့္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ရည္းစားမရွိတာကို ဂ႐ုမထားတာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ပါလာလွ်င္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္  အဆင္ေျပ၊ သူႏွင့္လည္း အထာက်သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ ေစာ္တစ္ေဗြႏွင့္ ေကာက္အိပ္လိုက္ယုံသာ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ိဳးဆို ႏွစ္ ေယာက္ေပါင္းၿပီးေတာင္ ေစာ္ကို ဆြဲခဲ့ေသးသည္။ ေစာ္တိုင္းေတာ့ ဒါမ်ိဳး ဗ်င္းလို႔ရတာ မဟုတ္။ အေျခအေနကလဲ ရွိေသးသလို၊  အခ်ိန္အခါကလဲ ရွိေသးသည္။ အားလုံးေပါင္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေလးေတြ ဖန္တီးလို႔ရသည္။

(ဝါး .. အလုပ္သြားရမွာ ပ်င္းလိုက္တာကြာ) ..  ေသာၾကာေန႔ ေရာက္ေနၿပီမို႔ ႐ုံးသြားခ်င္စိတ္ မရွိေသးဘဲ အိပ္ရာက မထႏိုင္ ျဖစ္ေန ေလသည္။ ရာသီဥတုကလည္း ဒီဇင္ဘာ ကုန္ခါနီးမို႔ ခပ္ေအးေအးေလး ျဖစ္ေနရာ အိပ္ရာထဲတြင္ ဆက္ႏွပ္ခ်င္ေသးသည္။   ထို႔ေၾကာင့္ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္းနဲ႔ သူ႔ဘဝျဖတ္သန္းခဲ့ပုံ အေၾကာင္း ေရာက္သြားရာမွ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္   စကားေျပာခ်င္လာသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

(ေခြးေကာင္ .. ေစာေစာစီးစီး ဘယ္ေရာက္သြားတာရတာလဲ .. ဒါမွ မဟုတ္ ညတုန္းက ေစာ္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ပို႔တာမ်ားလား)    ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ ခုတေလာ ႏြဲ႕ဒါလီဆိုေသာ ေမာ္ဒယ္လ္ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ညက္ေနသည္။ အဲဒီ ႏြဲ႕ဒါလီဆိုသည္ ကလဲ ေမာ္ဒယ္လ္ႀကီး စစ္စစ္ရယ္လို႔ မဟုတ္။ ေဖ့ဘုတ္တြင္ ဆယ္ဖီ႐ိုက္ကာတင္ရင္း နဲနဲလူသိမ်ားလာရာမွ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ရင္း  ေကာင္းမလားလို႔ ေတြးၿပီး ဒီဘက္လိုင္းကို ေျပာင္းလာသူ။ ေကာင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကင္မရာမင္းေပါက္စအျဖစ္ အသက္ေမြး ေနသူဆိုေတာ့ ခ်ိတ္အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္မိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ႏြဲ႕ဒါလီသည္ ႐ုပ္ကေလးကေတာ့ မဆိုး။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္အေနႏွင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ သိပ္အထြားစား မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြက  ႏြဲ႕ဒါလီကို ဇြဲအေနႏွင့္ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးလို႔ သိျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းျမတ္႐ိုက္ေပးေသာ ဓါတ္ပုံေတြထဲမွာေတာ့ မရွိတာကို ရွိ ေအာင္ ထုတ္ျပၿပီး ႐ိုက္ထားသျဖင့္ ဓါတ္ပုံတစ္ခုထဲသာ ျမင္ဖူးမည္ဆိုလွ်င္ ႏြဲ႕ဒါလီသည္ လုံးႀကီးေပါက္လွဟု ထင္စရာ အေၾကာင္း ရွိသည္။ ဒါကလဲ သိပ္ေတာ့ ခက္ခဲလွသည့္ ပညာမဟုတ္။

အကယ္၍ စာဖတ္သူသာ ယေန႔ေခတ္ ဟာသစာေရးဆရာ အၾကည္ေတာ္၏ ကြၽန္မမွ အဂၤလိပ္မွ မဟုတ္တာ ေမာင္ ဆိုေသာ  စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးသည္ဆိုေသာ္ ေကာင္းျမတ္တို႔လိုမ်ိဳး ဓါတ္ပုံဆရာေတြ ဘယ္လိုဓါတ္ပုံ႐ိုက္သည္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားေပ လိမ့္မည္။ ဝမ္းကြာတားအဆင္တြင္ ႏွစ္ကုန္းတစ္ေကာ့ (ဒါမွမဟုတ္) ႏွစ္ေကာ့တစ္ကုန္း စတိုင္လ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ  ျမင္လိုက္တာႏွင့္ ဖုတ္လွႈိက္ဖုတ္လွႈိက္ ျဖစ္ေစေသာ ဓါတ္ပုံေတြ ထြက္လာေလ့ ရွိသည္သာ။

ဓါတ္ပုံျမင္ယုံႏွင့္တင္ ထိုသို႔ ျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ အျပင္မွာ ေတြ႕ေနရေသာ ေကာင္းျမတ္တို႔လို လူမ်ိဳးကား ေျပာစရာ မရွိေတာ့။ မစြမ္း ရင္းကလဲရွိဆိုေတာ့ ကန္ဇြန္းခင္းကလဲ ညိၿပီး .. ညိသည့္ ကန္ဇြန္းခင္းတြင္ ဒိုက္ဗင္ထိုး ဝင္လိုက္ယုံေလးပင္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မေန႔ည က ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အေမေပးတဲ့ ကန္ဇြန္းခင္းကြက္ေလးတြင္ ဒိုက္ထိုးေနခဲ့သည္သာ။

မေန႔ညက ဇြဲအိမ္ျပန္တာ ေနာက္က်သည္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ပါတီတစ္ခုသို႔ လိုက္ပို႔ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုး  လုံးဟိန္း အၿမဲတမ္း သုံးေနက် ဒါ႐ိုက္ဘာက ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး ေရွာင္တစ္ခြင္ ခြင့္ယူသြားသျဖင့္ သူေဌးလူယုံလိုလို၊  အပါးေတာ္ၿမဲလိုလို ျဖစ္ေနေသာ ဇြဲက ဒါ႐ိုက္ဘာလုပ္ကာ လိုက္ပို႔ခဲ့ရသည္။

အထက္တန္းစားမ်ားသာ ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံေသာ ပြဲမို႔ ဇြဲ တစ္ေယာက္ ေနရာ သိပ္မရ။ ပါတီက်င္းပရာ ျမက္ခင္းျပင္၏ အစြန္တြင္ ရွိေသာ ေရကူးကန္ဘက္တြင္သာ တစ္ေယာက္ထဲ ငူငူေငါ င္ေငါင္ထိုင္ကာ ယစ္ေ႐ႊရည္ေလး တစ္ခြက္ျခင္း သုံးေဆာင္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရသည္။ မ်က္စိကေတာ့ ေ႐ႊပြဲလာ ပရိတ္သတ္ထဲက  ေကာင္မေလးေတြ၊ ေကာင္မႀကီးေတြကို အျမည္းသေဘာႏွင့္ သုံးေဆာင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လႈပ္ရွားလို႔ ရေလာက္သည့္ အကြက္  ေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ ..။

အားလုံးကိစၥၿပီးလို႔ သူတို႔တိုက္ခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေသာ့ႏွင့္ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္ လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ မီးထြန္းထားတာ မေတြ႕။ ေကာင္းျမတ္က သူ႔တိုက္ခန္းကို အခန္းႏွစ္ခန္း ကန႔္ထားသည္။ တစ္ခန္းက ဇြဲ  တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္ခန္းျဖစ္ၿပီး၊ ကပ္လ်က္ ေနာက္ေဖးဘက္တြင္ စတူဒီယိုသေဘာမ်ိဳး ေနာက္ထပ္တစ္ခန္း ထပ္ခြဲထားသည္။   ခပ္  ေထြေထြႏွင့္ ျပန္လာသူ ဇြဲ .. တခ်ိဳးထဲ ဝင္ေခြေတာ့မည္ဟု ေတြးၿပီး အိပ္ခန္းဘက္ ေလွ်ာက္လာစဥ္တြင္ စတူဒီယိုခန္းဘက္မွ  စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“ကိုေကာင္းရယ္ .. ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ မ႐ြံဘူးလား ..”  “မ႐ြံပါဘူး .. ဒါလီဟာေလးက နီနီသန႔္သန႔္ေလးေလ ..”    ခ်က္ ဆို နားခြက္မီးေတာက္သည္မို႔ ဘာသံေတြလဲဆိုတာ ဇြဲ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ဒါ .. ဟိုေကာင္ .. ႏြဲ႕ဒါလီနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အသံေတြ ပဲ။ ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲတာမွ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသး။ ေတာ္ေတာ္ လက္သြက္တဲ့ေကာင္။ အခုေတာ့ စတူဒီယိုထဲမွာ ေခၚ ျဖဳတ္ေနၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနလို႔ ႐ြံတာေတြ၊ မ႐ြံတာေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ မ ဝင္ျဖစ္ဘဲ စတူဒီယိုအခန္းဘက္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။

ပုံမွန္ဆို ဇြဲ .. ဒါမ်ိဳးကိစၥေတြကို ေခ်ာင္းဖို႔ စိတ္မဝင္စားပါ။ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ေစာ္တစ္ေဗြ ျဖစ္သည့္ ကိစၥက အထူးတေလ ေခ်ာင္းေန စရာ မလိုအပ္ေပ။ သေကာင့္သားက တခါတခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခန္းတြင္ သူရွိေနတာ မရွိေနတာေတာင္ ထည့္စဥ္းစားေနတာ  မဟုတ္။ သူႏွင့္ အထာညက္ေနေသာ ေစာ္ကို ေခၚၿပီး သူ႔ဘက္ျခမ္းက အိပ္ရာေပၚတြင္ ျဖဳတ္ခ်င္ျဖဳတ္ေနတာ ျဖစ္သည္။  တမင္တကာ ေခ်ာင္းစရာ မလိုဘဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ ျမင္ေနရၿမဲ။   တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။

ဇြဲႏွင့္ ေကာင္းျမတ္က သိပ္ၿပီးေတာ့  တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အထာေတြ၊ အကန႔္ေတြ မရွိ။ ေကာင္းျမတ္တစ္ေကာင္ ဇြဲရွိေနခိုက္ အခန္းထဲ ေစာ္ေခၚသြင္းၿပီး ဖိေနလို႔ လဲ (ငါ့ ေၾကာလွခ်ည္လား)လို႔ ဇြဲဘက္က မေတြး။ ထို႔အတူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ညိေနေသာ ေစာ္ကို ဇြဲက စိတ္ပါလို႔ တက္ဖိလွ်င္လဲ ဟို ေကာင္က (ဒီငနာ ျဖတ္ခုတ္သြားတယ္)လို႔ မေတြး။ ဆိုခဲ့သလို တခါတေလ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေတာင္ ေစာ္ကို တက္ဆြဲခ်င္      ဆြဲၾက ေသးတာမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္က Win Win situation – က မ်ားေလသည္။ (ဟိုက္ .. မသာေကာင္ .. ဟုတ္လွခ်ည္လား)

စတူဒီယိုခန္း၏ တံခါးက တမင္တကာပဲ ဖြင့္ထားတာလား၊ ပိတ္ဖို႔ပဲ ေမ့ေနတာလား မသိ။ တံခါး႐ြက္က တစ္ဝက္သာသာေလာက္  ပြင့္ေနသျဖင့္ အခန္းထဲကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည္။ ထိုသို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ပိုျမင္ရန္ ထပ္ပံ့ပိုးေနသည္က ဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ ဆလိုက္မီးႀကီး ႏွစ္လုံးကို ေကာင္းျမတ္က ဖြင့္ထားလို႔ ျဖစ္သည္။ ဆလိုက္မီးထိုးထားသည့္  ဇာတ္မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးကေတာ့ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ရာတြင္ သုံးတာလား၊ မသုံးတာလား မသိသည့္ မို႔ရာတစ္ခုေပၚတြင္ ဝတ္လစ္စလစ္  ဝတ္စုံႏွင့္ လုံးေထြးေနသည္။

(ဟ .. ဒီဟာမေလးက မဆိုးဘူးပဲ .. လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလး)  အခန္းတံခါးဘက္သို႔ ေက်ာေပးၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပး ထားေသာ ႏြဲ႕ဒါလီထံသို႔ ဇြဲအၾကည့္က အရင္ေရာက္သည္။ မီးအလင္းအေရာင္ေၾကာင့္ အရွင္းသား ျမင္ေနရေသာ ပကတိတကိုယ္ လုံးကို မ်က္စိက စကန္ဖတ္သလို အေသးစိတ္ၾကည့္မိသည္။ ကုန္းေပးထားသည့္ ပိုစရွင္ေၾကာင့္ လက္တစ္ဝါးအုပ္ေလာက္ ရွိမည့္  ႏို႔ေလးေတြက လုံးလုံးက်စ္က်စ္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ စူထြက္ေနသည္။ အသက္ငယ္ငယ္ အပ်ိဳအ႐ြယ္ေလးမို႔ တင္းတင္းရင္းရင္း ျဖစ္ ေနရာ အခ်ိဳ႕ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမႀကီးေတြလို စင္ထိုးထားေသာ ဗူးသီးေတြအလား တြဲက်ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္မေန။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ခါး ေလးကလဲ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းျမတ္ မ်က္ႏွာအပ္ထားေသာ တင္ပါးေလးေတြကမူ လုံးလုံးေကာ့ေကာ့ေလး။

“မလုပ္နဲ႔ဆို .. ကိုေကာင္းရယ္ .. ခက္ေတာ့တာပဲ .. ႐ြံလဲ မ႐ြံဘူး”  ညဳတုတု ခရာသံေလးႏွင့္ လွမ္းေျပာၿပီး ဖင္ေလးကို ဘယ္ညာ ယမ္းလိုက္မွ ဟိုေကာင္ ေကာင္းျမတ္ ဘာလုပ္ေနသည္ဆိုတာ ဇြဲ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟ .. ဒီေကာင္ ေနာက္ေပါက္ဖြင့္ဖို႔မ်ား  ႀကံေနတာလား မသိ။ ဇြဲေနရာက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေကာင္းျမတ္ေခါင္းႏွင့္ ကြယ္ေနသျဖင့္ ခုနက ဘာကိုလ်က္ေနသည္ဆိုတာ မျမင္ ရတာ ျဖစ္သည္။ ဇြဲၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ဖင္ၾကားက ခြာလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုေရာ အခါ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အဖုတ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။

(ဟ .. လူသာငါတာ အဖုတ္က မငယ္ပါလား)  အရည္ေတြတလက္လက္ႏွင့္ စိုေနေသာ အဖုတ္ႀကီးက တကယ္ကို မေသး။ ကာမ ဆိပ္တက္ေနသည့္ အခ်ိန္မို႔လား မသိ။ ေဖာင္းကားကာ ျပဴးထြက္ေနသည္။ ရီေဝေဝႏွင့္ မွန္လာခဲ့သည့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ ေတာင္ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ကိုယ္အပူရွိန္က တမဟုတ္ျခင္း တက္လာၿပီး ေပါင္ၾကားက ဒုတ္က အလိုလို မာေတာင္လာသည္။   “ကိုေကာင္း .. အတတ္မဆန္းနဲ႔ကြာ .. ေနာ္ ေနာ္ .. ႐ိုး႐ိုးပဲ လုပ္ပါ ..”

ႏြဲ႕ဒါလီ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ေနာက္ ေနရာယူၿပီး ေကာင္းျမတ္ က သူ႔ဒုတ္ႏွင့္ လွမ္းေထာက္လိုက္သည္ကို   လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ငနဲသားက ဖင္သားႏွစ္ျခမ္းကို လက္ျဖင့္ က်က်နၿဖဲထားရာ  စအိုဝ နီနီေလးက တကယ္ကို စူစူပြပြေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဇြဲကိုယ္တိုင္ ေကာင္းျမတ္လို ေစာ္ေတြကို ဖင္ခ်ေလ့ ရွိသူျဖစ္ရာ ဒီ  ျမင္ကြင္းတြင္ စိတ္ေတြ ဆူေဝတက္လာသည္။ ဝတ္ထားသည့္ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီသားကို ေထာက္၍ ကန္တက္လာသည့္ သူ႔ ေကာင္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းအုပ္ကိုင္မိသည္။

“ဟင့္အင္း .. ဟင့္အင္းကြာ .. မလုပ္နဲ႔ “  “ဒါလီကလဲ .. ခနေလးပါ .. နဲနဲေလး စမ္းထည့္ၾကည့္မယ္ .. မခံႏိုင္မွ ျပန္ထုတ္လိုက္မယ္  ..” “ဟင့္အင္းကြာ .. ဒါလီ ဖုတ္ဖုတ္ကိုပဲ လုပ္ေပးဦး .. ေနာ္ ကိုေကာင္း .. ေနာက္မွ ..”    လီးထိပ္ဖူးႏွင့္ စအိုဝေလးကို လွမ္း ေထာက္ခံရေသာ ေကာင္မေလးခမ်ာ လန႔္ျဖန႔္သြားဟန္ တူသည္။ ေခါင္းကေလး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေကာင္းျမတ္ကို အသား နာခံရွာသည္။ ေကာင္းျမတ္က စကားနားမေထာင္ဘဲ ထပ္ဖိထည့္ေနသည္တြင္ ေလးဘက္ေထာက္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို  ျဖဳတ္၍ လီးကို ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“ကိုေကာင္း .. ဒီဟာပဲ လုပ္ကြာ .. အားးးးး !!!”  စအိုဝစူစူေလးကို ရန္ရွာသလို လုပ္ေနေသာ ေကာင္းျမတ္လီးကို လွမ္းဆြဲၿပီး ေစာက္  ဖုတ္ဝတြင္ ေျပာင္းေတ့ေပးလိုက္သည္တြင္ ေကာင္းျမတ္က တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ က်င္းဝင္ေအာင္ သြင္းပစ္လိုက္သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ  ခါး ကေလးကုန္းကာတက္ၿပီး၊ ေခါင္းေမာ့ထြက္သြားသည္။ ပါးစပ္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ကို ေအာ္ညည္းသည္။ သို႔ေသာ္ နာလို႔  ညည္း  သံ မဟုတ္တာေတာ့ ဇြဲေရာ၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနသူ ေကာင္းျမတ္ပါ ရိပ္မိပါသည္။

ႏြဲ႕ဒါလီ အဖုတ္အေနအထားႏွင့္က ေကာင္းျမတ္ လီးကို ေကာင္းေကာင္းခံႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေကာင္းျမတ္လီးက ေျပာရမည္ဆို လွ်င္ သိပ္အႀကီးစားႀကီးမွ မဟုတ္တာ။ သာမန္အ႐ြယ္အစားေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ျဖစ္ၿပီးေသာ ေစာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ ဇြဲႏွင့္ဆက္ျဖစ္လွ်င္ သူ႔ဟာႀကီးကို ပိုႀကိဳက္သြားၾကတာ မ်ားသည္။ ေကာင္းျမတ္ကေတာင္ တခါက ေနာက္ ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ သူေျပာဖူးသည္။ (ေဟ့ေကာင္ .. ဇြဲ .. မင္းခ်ၿပီးတဲ့ ေစာ္ဆိုရင္ .. ငါကေတာ့ ဖင္ပဲ ခ်ခ်င္ေတာ့တယ္ .. အဖုတ္က လုပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး) ဆိုပဲ ..။

“အီး .. ေကာင္းတယ္ .. ကိုေကာင္း .. ေဆာင့္ ေဆာင့္ .. အင့္ .. အင့္ ..”   ႏြဲ႕ဒါလီ ေကာ့လန္ပ်ံကားၿပီး ေအာ္ညည္းေနတဲ့အသံေနာက္မွ  ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင့္ေနတဲ့ အသံေတြက ကပ္လ်က္လိုက္ပါ  ေနသည္။ ဒါမ်ိဳး အလိုးအေဆာင့္တြင္မူ ေကာင္းျမတ္က ဆရာက်သည္။ သက္လုံေကာင္းသည္။ မနားတမ္းပင္ အခ်က္ ေလးငါး ဆယ္ေလာက္ အသာေလး ဆြဲႏိုင္သည္။ အခုလဲၾကည့္။ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး သြင္းထည့္လိုက္၊ ဒစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ က်န္ေအာင္ ျပန္ ဆြဲထုတ္လိုက္ႏွင့္ အသားကုန္ကို က်ဳံးေနသည္။ ေသခ်ာသာ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးႏွစ္ဖက္ သည္ လီး တန္ႏွင့္အတူ လိပ္လိပ္၍ ဝင္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရမည္သာ။ အရည္ၾကည္ျမဳပ္ ျဖဴျဖဴေတြကေတာ့  ေျပာမေနႏွင့္ေတာ့။ ေအာက္ကခံထားေသာ မို႔ရာေပၚသို႔ တေပါက္ေပါက္ႏွင့္ပင္ က်ေနသည္။

ဇြဲကေတာ့ ဘာအကာအကြယ္မွ မပါဘဲ နိခ္ခ်ည္းသပ္သပ္ ကစ္ေနသည့္ ေကာင္းျမတ္အစား အသည္းယားမိသည္။ ခံစားမႈ ဖီလင္က  ဘာမွ မပါလွ်င္ ပိုေကာင္းသည္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ႏြဲ႕ဒါလီလိုမ်ိဳး ေစာ္ႏွင္ေတာ့ အတင့္မရဲသင့္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း  ဒါက ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာေသာအေတြး။ ထိုအေတြးကို ေကာင္းျမတ္ေနရာတြင္ ဝင္အစားထိုးၿပီး ႏြဲ႕ေဒၚလီကို ေဆာ္ခ်င္သည့္ စိတ္က  လႊမ္းမိုးသြားသည္။ လက္ကအလိုလို ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္မိၿပီး၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ေဘးသို႔ တြန္းဖယ္ၿပီး လီးကို ထုတ္ကိုင္  လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အလိုလို ပြတ္မိသြားသည္။

“အင့္ …. ကို .. ေကာင္းလာၿပီး .. ဒါလီ ၿပီးေတာ့မယ္ .. ေဆာင့္ေပး .. ေဆာင့္ေပး”  “အီး .. ကိုလဲ ၿပီးေတာ့မယ္ .. လာ .. လာၿပီ”     ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ တရၾကမ္းေဆာင့္ေနမႈေၾကာင့္ ႏြဲ႕ဒါလီက အရင္ၿပီးသြားပုံရသည္။ တအားအားႏွင့္ ကုန္းေအာ္ၿပီး ေခါင္း ငိုက္စိုက္က်သြားတာ ေတြ႕ရသည္။ အဲဒီေနာက္ ေကာင္းျမတ္က ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ထပ္ေဆာင့္ၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အ ျမဳပ္ရည္ေတြ ႐ႊဲေနေသာ အဖုတ္ဝက ေဆာင့္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ၿပဲလန္ၿပီး က်န္ခဲ့တာ ေတြ႕ရသည္။ ဇြဲၾကည့္ ေနစဥ္မွာပင္ ေကာင္းျမတ္က သူ႔ဒုတ္ကို ဖင္သားေျမာင္းၾကားေပၚ ထပ္တင္ၿပီး လက္ႏွင့္ ဂြင္းအဆက္မျပတ္ တိုက္သည္။

“အာ့ .. ၿပီး .. ၿပီးၿပီ !!”  ပထမဆုံး ပန္းထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္တန္းက ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ခါးစပ္တြင္ ထိုးထားေသာ အေတာင္ပံပုံ တက္ တူးကိုေတာင္ ေက်ာ္၍ ေက်ာျပင္ ဝင္းဝင္းေလးေပၚက်သည္။ ေနာက္ထပ္ဆက္ထြက္လာသည္ကေတာ့ အရင္ဆုံးဟာေလာက္  အရွိန္မျပင္းေတာ့ဘဲ တက္တူးပုံ ေပၚက်သည္။ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္မ်ားကေတာ့ ဖင္သားလုံးလုံးေဖြးေဖြးမ်ားေပၚတြင္ ..   “ရွီး ..  ေကာင္းလိုက္တာ .. ဒါလီရယ္ ..”   “ဒါလီလဲ ေကာင္းတယ္ .. ကိုေကာင္း .. ကိုက သိပ္ေတာ္တာပဲ .. ႁပြတ္”    ႏြဲ႕ဒါလီက ခပ္ညဳညဳ ေလး ခြၽဲကာေျပာရင္း သူ႔အေပၚကုန္းက်လာသည့္ ေကာင္းျမတ္၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ဆီး၍ နမ္းသည္။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ႁပြတ္ ၿပီးသည္တြင္ ေကာင္းျမတ္က မို႔ရာေဘးသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔အၾကည့္က အိပ္ခန္းတံခါးဝသို႔ ေရာက္လာရာ တံခါးဝ နားတြင္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းနီးပါးေပၚေအာင္ ရပ္ေနမိသူ ဇြဲႏွင့္ တည့္တည့္တိုးေတာ့သည္။

(ဟိုက္!! .. ေသၿပီ .. ၾဆာ)  လီးထုတ္၊ ဂြင္းတိုက္ေနသည့္ အျဖစ္ကို ေကာင္းျမတ္ ျမင္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေသာက္ရွက္ေတာ့ ကြဲၿပီဟု  ေတြးမိၿပီး ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူသြားသည္။ ကမန္းကတမ္း လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ကိုယ့္အိပ္ခန္းဘက္သို႔  ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့ သူ႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး  ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႏွင့္ မခိုးမခန႔္ လွမ္းၾကည့္ေန ေသာ ေကာင္းျမတ္ပုံစံကို ျမင္ေယာင္ေနသည္ …။ လဒေကာင္ .. မသာဂ်ီး ..  “ဝါး … အူးးးး”  လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေစာင္ေအာက္က  ထုတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚေျမႇာက္တင္ ကိုယ္ကိုတြန႔္၍ ဇြဲ ပ်င္းေက်ာဆြဲလိုက္သည္။

အိပ္ရာေခါင္းရင္းဘက္ရွိ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ  တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ မထလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ေဘာ့စ္ျဖစ္ေနလို႔ ႐ုံးမသြားတာက ျပသနာမရွိ။ ဇြဲအေနနဲ႔ ကတာ့ မေန႔ညက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ ႐ုံးသြားမွကို ျဖစ္မည္။ မဟုတ္လွ်င္ HR က အေပါက္ဆိုးဆိုး ဘြားေတာ္က သူေဌး လူယုံေတြ၊ ဘာေတြ ဂ႐ုစိုက္ေနတာမဟုတ္။ ရက္ပ်က္ေၾကးဆိုၿပီး ဖ်က္လိုက္ရင္ ေဘာနပ္စ္ေတာင္ မရေသး။ ကိုယ့္လခထဲက အ ရင္ ကြိသြားဦးမည္။ မျဖစ္ေသး .. မျဖစ္ေသး ..။

ေစာင္ကိုဖယ္ၿပီး အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္မွ သူမႏိုးခင္ကတည္းက ႏိုးေနေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို သတိျပဳမိသည္။ (ေနပါဦး .. ညီေလးရာ  .. မင္းအတြက္ ျဖစ္လာမွာေပါ့) လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ဖို႔ သဘက္ဆြဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္းျမတ္၏ စတူဒီယို ခန္းနားေရာက္လို႔ အနည္းငယ္ ဟတတျဖစ္ေနေသာ တံခါးေပါက္ကိုအေတြ႕၊ အထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မ်က္လုံးျပဴးစရာ  ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ဆလိုက္မီးေတြ မပိတ္ဘဲ ထြန္းထားဆဲျဖစ္ေသာ အခန္းထဲတြင္ ေကာင္းျမတ္က ရွိမေနပါ။ ညတုန္းက ေတြ႕ခဲ့ရသူ ႏြဲ႕ဒါလီကေတာ့ ရွိ ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ပုံမွန္ အေနအထားႏွင့္ ရွိေနတာ မဟုတ္။ သစ္သားကုလားထိုင္ တစ္လုံးတြင္ တုပ္ေႏွာင္ခ်ည္ထားလ်က္ႏွင့္  ရွိေနတာျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ပုံမွန္အဝတ္အစားမ်ား ရွိမေနဘဲ .. ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ ျမင္ရေလ့ ရွိေသာ လည္သာအနက္ေရာင္ ကိုယ္က်ပ္ဝတ္စုံကို Lingerie သဖြယ္ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္အား   ကုလားထိုင္၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြဲခ်ည္ထားၿပီး၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ ေခါင္းေပၚက ေျမႇာက္ကာ လက္ေနာက္ျပန္ခ်ည္ ထားသည္။

ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္လည္း ေဘာဂက္လို႔ ေခၚသည့္ ႀကိဳးႏွင့္ဆက္ထားေသာ ေဘာလုံးအနက္ေလးကို ထည့္ပိတ္ ထားသည္။     Spoiler     “အူး .. အီး … အယ္ … အာ … အုံး … အီ … အီ … ေအး … အာ”   ေကာင္းျမတ္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ကူးမႈ  ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မီးထိုးျပ၊ ဆက္တင္ျပင္ ဘာညာ လိုက္လုပ္ဖူးလို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေမာ္ဒယ္လ္ဝတ္စုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္က်ပ္သားေရအနက္ ပုံစံ .. ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။

ဒီဇိုင္းက မိုက္သည့္ အျပင္၊ လက္ေနာက္ျပန္ေျမႇာက္ၿပီး ထိုင္ေနရမႈေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ေတြက မို႔ၿပီးေတာ့ကို ေကာ့ထြက္ေနသည္။ ျမင္လိုက္တာႏွင့္  ေသြးဆူဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇြဲ ေနရာမွာ ဆက္ရပ္ေနမိရာ အခန္းဝသို႔ မ်က္လုံးကစားေနသူ  ႏြဲ႕ဒါလီက ျမင္သြားရွာသည္။ ဘာေတြမွန္း မသိေအာ္ၿပီး သူ႔ကို လွမ္းေျပာေနသည္။

ဇြဲ အခန္းပတ္လည္ကို အရင္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာသည္။ ဟိုေကာင္ ေကာင္းျမတ္ ရွိမေန။ ၾကည့္ရတာ   ေစာေစာစီးစီး ႏိုးေန ၿပီး ရႉတင္ဝင္ဖို႔လုပ္ရင္း ကိစၥတစ္ခုေပၚလာလို႔ ထြက္သြားတာ ျဖစ္ရမည္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ေနမိသည့္ ဇြဲ၏ အေတြးက ညတုန္းက လူ မိခံလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။

“လဒေကာင္ .. ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့”  စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာအသြင္ ေျပာင္းသြားၿပီးေနာက္ ဇြဲ အခန္းထဲသို႔ ခပ္တည္တည္ ဝင္လာ သည္။ သူဝင္လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီက အားတက္သြားဟန္ႏွင့္ တဝူးဝူးတဝါးဝါး ထပ္ေျပာသည္။ ဇြဲ ရႉးဆိုၿပီး လက္ညိဳးတစ္ ေခ်ာင္းေထာင္ ႏႈတ္ခမ္းနားကပ္ကာ လုပ္ျပလိုက္သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ အသံေလး တိတ္သြားၿပီး သူမ ေဘးနားေရာက္လာသည့္ ဇြဲအား  အားကိုးတႀကီး မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားဟန္ ရွိေသာ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္မ်က္ႏွာေလးက  မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဝင္းဝင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။

“ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ႏြဲ႕ဒါလီ .. ကို ေမးတာကို ေျဖ .. ဟုတ္ရင္ေခါင္းညိတ္ျပ .. မဟုတ္ရင္ ေခါင္းခါျပ ..”   ဇြဲ ဒီစကားေျပာၿပီးေနာက္ ႏြဲ႕ ဒါလီ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ သူထင္ထားသလို ႏြဲ႕ဒါလီက ေခါင္းကို သာသာေလး ညိတ္ျပသည္။ ဒီေလာက္ဆို မဆိုး။  ေရွ႕ဆက္တက္ဖို႔ ရႏိုင္သည္ဆိုတာ ဇြဲ ရိပ္မိလိုက္သည္။ အေပၚစီးမွ ငုံ႔ၾကည့္ေနသျဖင့္ ရင္စီးေနရာအထက္ပိုင္းတြင္ ဝင္းစိုေနေသာ  ႏို႔လုံးေဖြးေဖြးတို႔၏ ထိပ္ပိုင္းအား လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္သြားၿပီး လက္က မို႔ေမာက္ေနသည့္  ထိုအပိုင္းအား လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။

“အူး … အူး … အ “  ဇြဲလက္ထဲ အိအိစီးစီးေလး ျဖစ္သြားသေလာက္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ကိုယ္ကေလးက တီကို ဆားႏွင့္တို႔လိုက္သလို တြန႔္ သြား၏။    “မ႐ုန္းနဲ႔ေလ … ဒါလီ .. ဒီဟာေတြကေန လႊတ္ခ်င္တယ္ ဟုတ္ ..”   “အု .. အု”   ဇြဲစကားေၾကာင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ ျပန္ၿငိမ္သြားၿပီး  သူ႔ကို မ်က္လုံးေလးဝင့္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ဇြဲက မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္ေတာ့၊ မ်က္ေစာင္းေလး တစ္ခုျပန္ထိုးသည္။ ၿပီး ေတာ့ သူမပါးစပ္ကို ေမာ့ျပရင္း ပါးစပ္ထဲဝင္ေနေသာ ေဘာလုံးကို အမူအရာႏွင့္ ထုတ္ခိုင္းသည္။ ဇြဲ ဒီတစ္ခုေတာ့ လိုက္ေလ်ာလိုက္ သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ထိန္းကိုင္ၿပီး သားေရႀကိဳးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ပါးစပ္ထဲမွ ေဘာလုံးက ကြၽတ္ထြက္ လာသည္။

“ကိုဇြဲ .. လုပ္ပါဦး .. ဒါလီကို ဒီဟာေတြ ေျဖေပဦး”  စကားေျပာႏိုင္သြားသည္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ သူ႔အား အေျပးအလႊား ေျပာရွာသည္။ႏြဲ႕ ဒါလီ ဓါတ္ပုံလာ႐ိုက္သည့္ တစ္ရက္က ဇြဲက ေကာင္းျမတ္ကို ဝိုင္းကူေပးထားသျဖင့္ သူ႔တို႔သိေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲက ႏြဲ႕ ဒါလီ စကားကို  ဂ႐ုစိုက္မေန။ သူ႔မွာလဲ သူ႔အႀကံႏွင့္သူ။ ညတုန္းက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္သြားေသာ  ေကာင္းျမတ္ကို ပညာေပးရမည္။

“ေျဖေပးမယ္ .. ဒါလီ .. ဒါေပမယ့္ ဒါလီကလဲ ကိုယ့္ကို ျပန္ေျဖေပးရမယ္”  “ဟင္ .. ဘာေျဖရမလဲ လို႔ ..” (ႏႈတ္ခမ္းစူကာ ညဳတုတု အသံေလးႏွင့္ ေမးသည္)   “ဒါကို ေျဖေပးရမွာ “   ဇြဲက ပါးစပ္ႏွင့္သာမက လက္ျဖင့္ပါ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ည ဝတ္ပိတ္ေဘာင္းဘီကို သားေရႀကိဳးေနရာမွ ေအာက္သို႔ဆြဲခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အီးလိုေျပာရင္ မနက္ခင္းသစ္သားတန္းလို႔ဆိုရ မယ့္ အေခ်ာင္းႀကီးက မားမားမတ္မတ္ ေထာင္လ်က္ ထြက္လာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား လက္သြားၿပီး၊ ပါးစပ္ေလးက ဝိုင္း ဝိုင္းေလး ဟသြားရွာသည္။ ထြက္လာသည့္ အသံကေတာ့ အိုခနဲဆိုေသာ အာေမတိတ္သံ ..။

ႏြဲ႕ဒါလီတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားသြားရသည္။ ဇြဲဆိုသည့္တစ္ေယာက္ကို ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ကတည္းက သိေနသည္။  အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဗလေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ဇြဲက ေကာင္းျမတ္ထက္ စာရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းသည္မို႔ ျမင္ျမင္ျခင္း စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္သာ။  အခုေတာ့ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေတာင့္ေျဖာင့္သည္ဆိုတာ ႐ုပ္ကေလးပဲ မဟုတ္ဆိုတာ ၊ သူမ မ်က္ႏွာနားတြင္ ဝဲေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီး  ေၾကာင့္ သိလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲ ဖိန္းခနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္လာသည္။ “ဘယ္လိုလဲ စုပ္ေပးမယ္ မွတ္လား .. မစုပ္ေပးဘူးဆို … ဒီအတိုင္း  ထားခဲ့လိုက္မယ္ .. ေကာင္းျမတ္ျပန္လာတာကို ေစာင့္”   ႏြဲ႕ဒါလီ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသလို စိတ္လႈပ္ရွားေနမွန္း သိလို႔ အၾကပ္ကိုင္ၿပီး  ေျပာလိုက္သည္။ လူကိုယ္လဲ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ေတာ့မည္ဟန္ ကိုယ္ေယာင္ျပသည္။ ဇြဲ ထင္သည့္အတိုင္း။ ႏြဲ႕ဒါလီထံမွ  အေလာတႀကီးႏွင့္ တုံ႔ျပန္သံကို ၾကားရသည္။

“မသြားနဲ႔ .. ကိုဇြဲ .. တကယ္ပဲ .. စိတ္ညစ္တယ္ေနာ္ .. လာ .. လာခဲ့ … လူကို အႏိုင္ကို က်င့္တယ္ .. ဟြန္း”    မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္  ထပ္ထိုးလိုက္သည့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ႏႈတ္ခမ္းနီတာရဲေလးထံသို႔ ဇြဲက သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ အဆင္ေကာ ေျပပါ့မ လားဟု ရင္တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနသူ ဇြဲ .. ႏြဲ႕ဒါလီ ပါးစပ္ေလး ဟကာငုံလိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္မွပဲ စိတ္တစ္ဝက္ ေအးသြားရသည္။  ဟုတ္သည္ေလ။ မေတာ္ ျဖတ္ကိုက္လွ်င္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာ္မေကာင္း၊ ၾကားမေကာင္းေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ ဒီဇင္ဘာလႀကီး  အနားယူေနရမည္ မဟုတ္လား။

ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ၿပီး သူမပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ ထိပ္ဖူးလုံးႀကီးကို ႏြဲ႕ဒါလီ ေကာင္းေကာင္း စုပ္ေပးလိုက္ သည္။ ထိပ္ဝေလးအား လွ်ာေလးႏွင့္ထိၿပီး ကလိေပးလိုက္သည္တြင္ ကိုဇြဲတစ္ေယာက္ သေဘာက်သြားပုံႏွင့္ မ်က္လုံးေတြပါ မွိတ္  သြားသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေကာင္းေနသလို ႏြဲ႕ဒါလီအတြက္လဲ ဒီအသားေခ်ာင္းႀကီးကို စုပ္ရတာ အားရစရာ ေကာင္းေနသည္။  အတန္ႀကီးက ထြားထြားႀကီး၊ ထိပ္ဖူးကလဲ မနည္းမေနာ။ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီးႀကီး ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသလို ေတြ႕ႀကဳံေနရသည္။

“အီး … ေကာင္း .. ေကာင္းလိုက္တာ .. ဒါလီရယ္ .. အဲ့လို မ်ိဳးေလး .. အား ..”  လီးဒစ္ေအာက္က ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာေလးအား  လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ ပြတ္တိုက္ခံရသည္တြင္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေျခဖေနာင့္ေတြပင္ ႂကြတက္သြားရသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီက သူမေခါင္းကို  ေရွ႕ေနာက္လႈပ္ရွားရင္း လီးကို အဝင္အထြက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ .. ႏြဲ႕ဒါလီ ၾကည့္ရတာ  ပေလြပညာကို ေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္ျမင့္ တတ္ေျမာက္ထားပုံရသည္။ အသက္ကေလး ငယ္ေပမယ့္ ပညာကမငယ္။ ပါးကေလး မ်ား ပိန္လိုက္၊ ေဖာင္းလိုက္ ျဖစ္လာသည္အထိ ႀကိဳးစား စုပ္ေပးသလို၊ လွ်ာကေလးကို ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်ၿပီး လီးကို ကလိ ေနသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ကိုယ္ကို မနည္းပင္ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားရသည္။

“အီး .. ေကာင္းတာ .. ဒါလီရယ္ .. စုပ္စုပ္ .. အား .. အား”   လက္တစ္ဖက္က ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ေခါင္းအား ထိန္းကိုင္ၿပီး သူမပါးစပ္ကို  ေအာက္သို႔ပိုဖိခ်မိသလို၊ က်န္တစ္ဖက္ႏွင့္လဲ နက္ေျပာင္ေနေသာ သားေရသားေအာက္မွ မို႔ေမာက္ေနသည့္ ရင္သားလုံးလုံး တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ ႏို႔သီးရာေလး ထင္းေနသည့္ ေနရာကို လက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး လက္ညိဳး လက္မသုံးကာ ဖိေခ်ေပးလိုက္သည္။

“အူး … အိ … အိ”  အဓိက အခ်က္ေနရာကို အဆြခံရေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီလဲ ေသြးသားေတြ ဆူပြက္လာရသည္။ အစတုန္းကေတာ့ ထိုင္ခုံ မွာ တုပ္ေႏွာင္ၿပီး ခ်ည္ထားခံခဲ့ရေသာ ဘဝက လြတ္ခ်င္လို႔။ အခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ လီးစုပ္ရတာကို အရသာေတြ႕သထက္ေတြ႕ ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျခႏွစ္ဖက္ မလႈပ္ႏိုင္သည္ကိုေတာင္ ေမ့ၿပီး၊ လႈပ္ႏိုင္သည့္ ပါးစပ္ကို သုံးၿပီး အားရပါးရ ထပ္စုပ္သည္။ ဇြဲ ဟာႀကီးကလဲ တကယ္ကို အားရေလာက္ေအာင္ ႀကီးသည္မို႔ သူမ စိတ္ေတြဆူေဝပြက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလဲ ေဖာင္းတက္ၿပီး  အရည္ၾကည္ေတြ အလိုလို စို႔လာရွာသည္။

“အူး .. မရေတာ့ဘူး .. ထြက္ .. ထြက္ၿပီ!!”  အိေႏြးပူစက္သည့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္အတြင္းသားေလးမ်ားက ေပးသည့္ အရသာကို မခံ ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာ့ေကာ့၊ ဖင္ေကာ့ တက္သြားသည္။ လီးႀကီးက ေဖာင္းကားတက္ၿပီး ထိပ္ဝကေနမူ သုတ္ ရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္မိသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီကိုယ္တိုင္လဲ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ထိုးက်လာေသာ သုတ္ရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ားေၾကာင့္၊ စိတ္ထဲတြင္  ေပါက္ကြဲထြက္ၿပီး အဖုတ္ကေန အရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္က်သည္။ သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ အေသးစား ကလိုင္းမက္စ္ တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။

“အား .. ေကာင္းလိုက္တာကြာ .. ေက်းေက်းပဲ .. ဒါလီ ..”  သုတ္ရည္ေတြ ေျပာင္စင္ေအာင္ ကုန္သြားေတာ့ သူ႔လီးကို ႏြဲ႕ဒါလီ ပါးစပ္ ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးအား လက္ႏွင့္ လိမ္ဆြဲၿပီး ေျပာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီက သူ႔အား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္  လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ထိုးရင္း တုံ႔ျပန္သည္။   “ဒါ .. ဒါဆို ဒီဟာေတြ ေျဖေပးဦး .. ေကာင္းျမတ္က ဘာမွန္း မသိဘူး .. ဓါတ္ပုံဆန္း ဆန္း႐ိုက္ရေအာင္ ေျပာၿပီး သူမ်ားကို ခုံမွာ ခ်ည္သြားတယ္ ..”   “ေျဖေပးရမွာေပါ့ .. ေနဦး .. ႀကိဳးစက ဘယ္နားမွာပါလိမ့္ ..”    လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးစအား ရွာေဖြရန္ ဇြဲျပဳသည္။

ႏြဲ႕ဒါလီ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ဝင္း လက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲက တစ္ခုခုကို အေရးတႀကီး အမွတ္ရဟန္ႏွင့္ စတူဒီယိုခန္းရွိ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီကို  လက္ညိဳးထိုးျပသည္။  “အာ .. ေဆာရီး … ဒါလီ .. ကိုယ္ ႐ုံးသြားဖို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနပီ .. ေျပးရဦးမယ္ … ေနာက္ .. ေနာက္မွေနာ္  ..” “ဟင္ !! .. ဇြဲ .. ဇြဲ .. ခင္ဗ်ား .. ဒါဘာလုပ္တာလဲ ??? “    အခန္းဝသို႔ လွည့္ထြက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာ ဇြဲကို ႏြဲ႕ဒါလီက  အသံစူးစူးႏွင့္ေအာ္ကာ လွမ္းေမးသည္။ သူမကိုယ္ကို လႈပ္ခါၿပီးလဲ ႐ုန္းသည္။ ထိုင္ခုံႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေဆာင့္သံ တဒုန္းဒုန္း ထြက္လာ သည္။

ဇြဲ ႏြဲ႕ဒါလီအား လွည့္ၾကည့္၍ ရႉးဆိုၿပီး လုပ္ျပသည္။ သူမနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ခုနက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်ထားေသာ  ေဘာဂက္ကို ျပန္ေကာက္ယူသည္။  “တိတ္တိတ္ေလး ေနၿပီး .. ေကာင္းျမတ္ ျပန္လာတာေစာင့္ေနာ္ .. ဒါလီက လိမၼာပါတယ္ ..  ေရာ့ .. ပါးစပ္ေလး ဟလိုက္ဦး .. အာာာာာ …”   ႏြဲ႕ဒါလီတစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္ ခံျပင္းေနသည့္ဟန္ႏွင့္ သူ႔အား မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္ ေနေပမယ့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ မမႈေတာ့ပါ။ စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးဖို႔ရန္ ေနာက္ေဘးဘက္ ထြက္လာခဲ့ သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္သံက တံခါးပိတ္ထားခဲ့ေသာ စတူဒီယိုခန္းထဲမွာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

ဇြဲ ႐ုံးတက္ရသည့္ေနရာက ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ အဆင့္ျမင့္အေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၅ထပ္ေျမာက္ အလႊာတြင္ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း က သူ၏ အဓိက ႐ုံးခန္းအျဖစ္ အဆိုပါအေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၅ထပ္တစ္ခုလုံးကို အပိုင္စီးထားသည္။ ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ဇြဲ၏  သူေဌး ဦးမိုးလုံးဟိန္းရဲ႕ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈကို စာဖတ္သူ အနည္းငယ္ မွန္းဆမိမည္ ထင္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္  ျမန္မာျပည္၏ နာမည္ေက်ာ္ သူေဌးႀကီးမ်ားထဲမွ တစ္ဦးအပါအဝင္ ခ႐ိုနီ အႀကီးစား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။

ေန႔စဥ္ လာေန႔ၾကအတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲဘက္ေရာက္မည့္ ဘတ္စကား တစ္စီးကို စီး၍ ႐ုံးလာခဲ့သည္။ ပန္းဆိုးတန္းထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ကား က ႏြားလွည္းအသြင္ ေျပာင္းသြားၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ႏြံနစ္သလို တစ္ဘီးျခင္း လွိမ့္ေနရွာသည္။ ဇြဲလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့ သည့္ အဆုံး ဘတ္စကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။  ႐ုံးအေဆာက္အဦးရွိရာ ေအာက္ထပ္ရွိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ နားေရာက္ေတာ့ မနက္ဘက္ သူလုပ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း Bakery ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန႔္ဝင္ဝယ္သည္။

ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဝယ္ေနၾက  ျဖစ္လို႔ အေရာင္းေကာင္တာမွ  ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ေတာင္ ဇြဲ ေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ (ကိုဇြဲ .. ထုံးစံပဲ မွတ္လား)ဆိုၿပီး  လွမ္းေမးသည့္ ေကာင္မေလးကို (ဟုတ္တယ္ .. အသဲေလးရယ္) လို႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေျဖလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက ဟြန္းဆို ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေပမယ့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကမူ ၿပဳံးစစ ျဖစ္ေနသည္။ အသဲေလးဟု ေခၚလိုက္ေသာ ထိုေကာင္မေလး နာမည္က  သဲသဲခ်ိဳဆိုတာ ဇြဲသိေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား ..။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနာက္က်ေနၿပီဟု ေတြးထားေသာ ဇြဲ .. ႐ုံးခန္းထဲ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔သူေဌး ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ေရာက္မလာ ေသးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေသးသည္။ သူေဌးထက္ ေစာေရာက္ေနလို႔။ မဟုတ္လွ်င္ ကားပိတ္လို႔ ဘာညာဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးျခင္း ကို လက္မခံေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ အဆူအေဟာက္ကို ခံခ်င္ခံေနရမွာ ျဖစ္သည္။   ေဘာ့စ္ ဆိုၿပီး ေခၚရေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္  အသက္အားျဖင့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေလာက္ရွိသည္။ ဇြဲႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္၂ဝနီးပါးေလာက္ ကြာဟသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း  က သူေဌးပီပီ သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲရွႈိင္းေနသူမို႔ ႏုပ်ိဳေနသည့္ဟန္ ေပါက္သည္။

ဆိုးေဆး သုံးထားမႈေၾကာင့္ ဆံပင္ျဖဴရယ္လို႔ မရွိေသာ  ေခါင္းက အၿမဲနက္ေမွာင္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ပင္ကိုယ္႐ုပ္သန႔္ေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ဝတ္စားဆင္ယူမႈႏွင့္  ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ တကယ္ကို လူႀကီးလူေကာင္း ဂ်န္တမန္း စတိုင္ထြက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲလား မသိ .. ဦးမိုးလုံး ဟိန္းတြင္ အျခား ေယာက်္ားသားမ်ား အားက်ခ်င္စရာေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းေတြက မ်ားလွေလသည္။  ဇြဲတစ္ေယာက္ ဦးမိုးလုံး ဟိန္းထံတြင္ အလုပ္ဝင္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ကာလတြင္ သူ႔ေဘာ့စ္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ မိန္းမေတြက မနည္းလွပါ။ အႀကိမ္ တိုင္း အႀကိမ္တိုင္းတြင္ သိလာခဲ့ရေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တ႐ုတ္စကားပုံ တစ္ခုအတိုင္း ေတာင္တစ္လုံးထက္ တစ္လုံးပိုျမင့္ သလိုမ်ိဳး တင္စားလို႔ရႏိုင္သည္။

အေၾကာင္းမွာ ေရွ႕ကတစ္ေယာက္ထက္၊ ေနာက္ေပၚလာသည့္ တစ္ေယာက္က ပိုေခ်ာ၊ ပိုလွေနလို႔ ျဖစ္သည္။ လက္ကီးဘတ္စတတ္ဆိုေသာ အသုံးအႏႈန္းသည္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ေ႐ြး၍ ေျပာထားဟန္ ရွိသည္။   သို႔ေသာ္  တကယ္တမ္း ေျပာရမည္ဆို ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ဇြဲ လုံးလုံး နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေသာ္ သူေဌးကေတာ္ ျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယ မုံကို ဇြဲတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သိေနလို႔ ျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္သူ ေက်ာင္းတြင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ သူေဌးႀကီးတစ္ ဦး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမုံသည္ ဇြဲအျမင္တြင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်က္သေရ အရွိဆုံး၊ ဆြဲေဆာင္မႈ အရွိ ဆုံး၊ အေခ်ာေမာဆုံးဟု ဆိုရမည့္သူ ျဖစ္သည္။

ေဒၚနန္းယမုံဟု ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ အျပင္မွာ နန္းယမုံကို ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္လိုမွ  ေဒၚတပ္ေခၚခ်င္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ေအးျမသည့္ ရာသီဥတုတြင္ ေနထိုင္က်င္လည္လာေသာ ေတာင္ေပၚသူလဲ ျဖစ္၊ ဘက္ဂ ေရာင္းေတာင့္သည့္ သူေဌးမေလး တစ္ဦးလဲ ျဖစ္ေသာ နန္းယမုံသည္ အသက္အားျဖင့္ သုံးဆယ္ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ၾကည့္လိုက္ ရင္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေလးေလာက္ ထင္ရသည္။ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းေသာ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးအား ပုခုံးေက်ာ္႐ုံ ရွည္ေသာ  ေကာ္ဖီေရာင္ ဆံႏြယ္မ်ားႏွင့္ လွပစြာ ဝန္းရံထားသည္မွာ Photoshop effect သုံးကာ ျပင္ထားသည့္အလား ထင္ရသည္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျခေမြးမီးမေလာင္၊ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနလာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ဇြဲ သိထားသည့္အခ်က္အရ ေယာဂ လဲ အၿမဲေလ့က်င့္သည္ဆိုေသာ ေဒၚနန္းယမုံသည္ တကိုယ္လုံး   အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္ကာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္။ အခုေခတ္  ခ်ာတိတ္မေလးမ်ိဳးလို ပိန္ပိန္လွီလွီ ေသးေသးေကြးေကြးလဲ မဟုတ္။ ငါးေပေျခာက္လက္မဆိုေသာ အရပ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေသာ  အခ်ိဳးစားက်နသည့္ ကိုယ္လုံးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ အလုံးစုံကို ခ်ဳံငုံ၍ ေျပာလိုက္ရလွ်င္ နန္းယမုံသည္ ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး  Charlize Theron ႏွင့္ နင္လားငါလား ေခ်ာေမာသူပင္။ ဆံပင္အေရာင္ေလးသာ ေ႐ႊအိုေရာင္ ဆိုးလိုက္လွ်င္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕  Charlize Theron လို႔ ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါသည္။  ဒါေၾကာင့္လဲ ဇြဲ .. သူ႔ေဘာ့စ္ျဖစ္သူကို နားမလည္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။

သူသာ ဦးမိုးလုံး ဟိန္းေနရာမွာ ဆိုလို႔ကေတာ့ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ဖက္အိပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ လိုးေနမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။    (အင္း .. လူ ေတြ .. လူေတြ .. ကိုယ့္မွာ ရွိတာက်ေတာ့ အဟုတ္ မထင္ၾကဘူး .. ခက္ေတာ့တာပဲ)   သံေဝဂရသလို ညည္ညည္းညဴညဴ ေတြးေနမိ ေသာ ဇြဲ၏ အေတြးက သူေဌးကေတာ္ ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ဦးမိုးလုံးဟိန္းဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ တခါတခါ ေဘာ့ စ္ကို မၾကည္ေသာ အခ်က္မွာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ ကလိမ္ကက်စ္ က်ခ်င္ေသာ ဗီဇေလး ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒါမ်ိဳးက  စီးပြားေရးလုပ္သူမ်ားတြင္ မကင္းသည္မို႔ ဇြဲ နားလည္ေပးလို႔ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တခါတခါ သူႏွင့္ လာပတ္သက္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာ ရေသာအခါ ထိုအခ်က္က ဇြဲ မေက်နပ္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဥပမာ အေနနဲ႔ ဆိုရလွ်င္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ စပြန္ဆာေကာင္မေလးမ်ား အတြက္ အသုံးကို ဇြဲက ကုမၸဏီရဲ႕စာရင္းတြင္ မလွိမ့္တပတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးထားရသည္။ တကယ္တမ္း ထိုစာရင္းကို ကုမၸဏီ၏  ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ရွင္းရေတာ့ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဝင္ကူသည္မဟုတ္။ ဇြဲသာ ရင္ထဲ ဘုရားတရားတရင္း ေဒၚနန္းယမုံ  မ်က္စိလည္ေအာင္ ရွင္းျပရင္း ေျဖရွင္းရတာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံကလဲ ေျပာရလွ်င္ ခပ္တုံးတုံး ခပ္အအ သမားေတာ့ မဟုတ္။  ေအာ္ဇီရွိ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဘြဲ႕တစ္ခု ရထားသူျဖစ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ သူမက ဇြဲထက္ေတာင္ ပိုအျမင္ က်ယ္ေသးသည္။

ဇြဲအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို ရွိရွိသမွ် တန္ခိုးရွင္မ်ားအား တရသည့္ ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။   အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ဇြဲ  သူ႔ေဘာ့စ္ကို မၾကည္သည္က ေနာက္တိုးစပြန္ဆာ ကိစၥတစ္ခုက သူႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္လာလို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက  လက္ရွိ ရွိေနေသာ စပြန္ဆာေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ အျပင္၊ သိပ္မၾကာေသးခင္က Miss ဘြဲ႕ရခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ ေယာက္ကို စပြန္ဆာ ထပ္ေပးသည္။ ပုံမွန္အတိုင္းဆို ဇြဲ ဘာမွ ေျပာမိမွာ မဟုတ္ေသာ္လည္း .. ခက္သည္က အဲဒီတစ္ေယာက္ စပြန္ ဆာကိစၥကို သူက လိုက္ဖန္တီးေပးရတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ အဲဒီအသစ္တစ္ေယာက္သည္  သူ႔ရည္းစားေဟာင္း နီနီခိုင္မာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ဇြဲတို႔ ေက်ာင္းထဲက ျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ ေျပာရလွ်င္ ဇြဲအတြက္ မ်က္ႏွာပူ စရာလိုလို၊ မ်က္ႏွာနာစရာလိုလို ခံစားခဲ့ရသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကိစၥအတြက္ သူလိုက္လုပ္ေပးရတာ တကယ္ကို မေက်နပ္ ..။  သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ No Choice !!   ဝယ္လာသည့္ ေကာ္ဖီေလး ကုန္ခါနီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ အၿမဲတမ္း ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္း .. ဒီေနေတာ့ ဖိုသီဖတ္သီ ျဖစ္ကာ ကို႔ ႐ိုးကားရား ပုံစံေပါက္ေနသည္။ ဇြဲသည္ပင္ အံ့အားသင့္မိသည္မို႔ ထိုင္ခုံတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ထ၍    ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ဂြတ္ေမာ နင္း .. ေဘာ့စ္”   “ဇြဲ .. မင္းလာဦး .. ငါ .. မင္းနဲ႔ ေျပာစရာ ရွိတယ္”  ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာၿပီး သူ႔႐ုံးခန္းဘက္လွည့္ထြက္သြား ေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေၾကာင့္ ဇြဲ စိတ္ေတြ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္မိသည္။ မေန႔ည ပါတီမွာတုန္းက အေကာင္းႀကီး။ အခု မနက္က်ေတာ့ ပုံစံ က ညတုန္းကႏွင့္ မတူ။ ဘာမ်ား ျဖစ္လာတာပါလိမ့္။ ဇက္ကေလးပုၿပီး ကိုယ္ကိုယို႔ကာ ေဘာ့စ္ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာခဲ့ သည္။   အခန္းထဲေရာက္လို႔ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လက္ဟန္ႏွင့္ တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္သည္တြင္၊ ဇြဲ ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အခန္းအလယ္ရွိ  စားပြဲေရွ႕က ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက တျခားဘက္ရွိ သူ႔ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး စိတ္ရႈပ္ေထြးဟန္ႏွင့္ စ ေျပာသည္။

“မင္း .. ခနေနရင္ .. ေခ်ာေခ်ာဆီ သြားလိုက္”   (ဟင္) ..   “ငါေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္ … ေခ်ာေခ်ာဆီ သြား .. ၿပီး ရင္ သူနဲ႔မင္း သမီးရည္းစားေတြလို ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ခဲ့ ..” “ဟင္ !!”   ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္ထဲကေနသာ မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္ကေနပါ (ဟင္)ဟု  ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲ မရွင္းေတာ့သည္မို႔ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေျပာေနသည္ကို ျဖတ္၍ ေမးမိသည္။    “သမီးရည္းစား ဟုတ္လား ..  ေဘာ့စ္ .. က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး??”   “ငါေျပာတာ မၿပီးေသးဘူး .. ျဖတ္မေမးနဲ႔ .. ဒီမွာေဟ့ .. ငါနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာကို ငါ့မိန္းမက မိသြား လို႔ေဟ .. အဲဒါ မင္းက ေခ်ာေခ်ာရည္းစားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ခိုင္းေနတာ ..”

“က်ေနာ္က .. ေခ်ာေခ်ာရည္းစား ..??”   “ဟုတ္တယ္ .. မင္းက ေခ်ာေခ်ာရည္းစား .. ဒီမွာကြာ ငါေျပာျပမယ္ .. ဘယ္ကေန ဘယ္လိုသိသြားမွန္း မသိဘူး .. ငါ့မိန္းမက ငါနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာ တြဲေနတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြ ရထားတယ္ .. ဟိုလိုပုံေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ႐ိုး႐ိုးပုံေတြပဲ .. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြျပၿပီး ညတုန္းက ငါ့ ကို ရစ္တာ အသည္းအသန္ပဲ .. အဲဒီေတာ့ မင္းက ေခ်ာေခ်ာနဲ႔တြဲၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ထားလိုက္ .. ငါ့မိန္းမ ေမးလာရင္ မင္းရည္းစားလို႔  ေျဖလိုက္ .. ငါနဲ႔က မင္းဆီလာလည္ရင္း သိသြားတာလို႔ ေျဖေပးလိုက္ .. တျခားဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. တစ္ခါႏွစ္ခါ စကားေျပာဖူး တယ္ေပါ့ .. ဒါဆို သူယုံသြားလိမ့္မယ္ .. ဟုတ္ၿပီလား ..”    ဒီေတာ့မွပဲ အေၾကာင္းရင္းကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ဇြဲ နားလည္လိုက္ သည္။

လက္စသတ္ေတာ့ သူ႔ကို ဓါးစာခံအျဖစ္ သုံးေနတာကိုး။ ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳခိုင္းတာႏွင့္ မထူး …။    ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏  လူလည္က်မႈကို ဇြဲ သိပ္မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္ အတင္းအၾကပ္ႀကီးလဲ ျငင္းဆန္လို႔က မျဖစ္။ ဒီလူက   မေက်နပ္လို႔ အခုခ်က္ခ်င္း  အလုပ္ထြက္ဆိုလွ်င္ သူ႔ခမ်ာ တျခားလခေကာင္းေသာ အလုပ္ရွာဖို႔က လြယ္လွသည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္ပိုင္းက  တကယ့္ အခ်ိန္ႀကီး။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ ဒီလကုန္မွာ ရမည့္ ေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္ေနရေသးသည္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ  အလုပ္ျပဳတ္သြားလို႔ လခမရသည့္အျပင္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလး ရႏိုင္ေသာ ေဘာနပ္စ္ႏွင့္ လြဲသြားလွ်င္ အခက္ ..

“ဟုတ္ ..  ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္” (ႏႈတ္က လက္ခံသည့္ သေဘာထြက္လိုက္ေပမယ့္ ဇြဲ၏ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕တြေနသည္) “ေအး .. တကယ္လို႔ အရမ္း ႀကီး အေခ်အတင္ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ မင္းနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာ ကို ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္မယ္ .. ငါ့မိန္းမ  အထင္လြဲမွာ စိုးလို႔ ေျဖရွင္းျပတဲ့ သေဘာေပါ့ .. အဲဒီေလာက္ဆို ယမုံက ယုံမွာပါ .. မင္းကို သူသိေနတာပဲ”   “လြယ္ .. လြယ္ေတာ့  မလြယ္ဘူး ထင္တယ္ .. ေဘာ့စ္” (မဝံ့မရဲသံေလးႏွင့္ ဇြဲလွမ္းေျပာရွာသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေဒၚနန္းယမုံအား လိမ္ညာရမည္ ဆိုတာ ကို သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခ်င္)   “ဟြေကာင္ .. ေတာ္ေတာ္ … ထပ္မေျပာနဲ႔ .. မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ညႇိႏွႈိင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး .. ငါ့မိန္းမ ေမးရင္  မင္းနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာက ရည္းစားလို႔ ေျဖ .. ဒါပဲ … သိၿပီလား !!!”   ေဒါသထြက္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ေၾကာင့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဇက္ကေလး ပုသြားရွာသည္။ မတတ္ႏိုင္။

သူ႔ဆန္စားမွေတာ့ ရဲယုံပဲရွိေတာ့သည္။ ေနာင္ကိစၥ ေနာက္က်မွပဲ  ရွင္းတာေပါ့။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဇြဲပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆုံးပိတ္လက္နက္ကို ထုတ္သုံးျပန္သည္။   “ငါေျပာသလိုသာလုပ္ .. ဇြဲ ..  အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္း ဒီမွာ ဆက္အလုပ္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ..”   “ဗ်ာ .. က်ေနာ္!!” (မ်က္လုံးအျပဴး သားႏွင့္ အထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ကာ ဇြဲ ျပန္ေျဖမိသည္)   “ေအး .. အဲဒါ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ .. မင္း လုပ္တတ္ပါတယ္ ဇြဲရာ .. ဟိုစာရင္း ေတြေတာင္ လုပ္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ .. စိတ္ပူမေနနဲ႔ .. ဒီတစ္ခါထဲ .. ငါ မင္းကို ေဘာနပ္စ္ ေကာင္းေကာင္းေပးမွာပါ ..”   “ဟုတ္ .. ကဲ့  .. က်ေနာ္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ .. ေဘာ့စ္”   ဒီစကားၾကားေတာ့မွ ဦးမိုးလုံးဟိန္း မ်က္ႏွာက ၿပဳံး႐ႊင္သြားသည္။

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက သူ႔ဟန္းဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္တစ္ခုကို ရွာဟန္ျပဳသည္။ “ငါ အခု ေခ်ာေခ်ာဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ .. မင္း  တစ္ခါထဲ သြားလိုက္”    “ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္” (ဇြဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ႐ုံးခန္းထဲက ထြက္လာမည့္ အျပဳ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူ႔မ်က္လုံး တည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္သည္)    “ငါ မွာလိုက္မယ္ေနာ္ ဇြဲ .. ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လိုတာထက္ မပိုေစနဲ႔ ..  တစ္ခုခု သတင္းျပန္ၾကားရင္ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္ေနာ္ ..”   “အာ .. မျဖစ္ေစရပါဘူး .. ေဘာ့စ္ .. က်ေနာ္ သိပါတယ္”      ဇြဲ တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကေန ေျဖရွင္းလိုက္ရင္း အခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ အခန္းထဲက မထြက္ခင္မွာပင္ ေဘာ့စ္ ျဖစ္သူ၏ ခြၽဲပစ္ေနေသာ ေလသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။

(ေခး ..   ႏိုးၿပီလား .. ေမာနင္း)ဆိုသည့္ အသံ။ နား ကေလာ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္မို႔ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲမိသည္။ ေသနာဂ်ီး .. အဲဒီေလာက္ လီးသရမ္းေန တာ ေအကိုက္ပါေစ .. ေတာ္ .. ဟြင္း .. ဟြင္း ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ အေဆက္အဦးေအာက္ထပ္သို႔ ဓါတ္ေလွကားျဖင့္  ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႐ုံးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆီ ဘယ္လိုသြားရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ေျမနီ ကုန္းဘက္တြင္ ေနသည္မို႔ ဇြဲတို႔ ႐ုံးခန္းကေန လိုင္းကားစီးသြားလို႔ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဘာ့စ္ခိုင္းလို႔ သြားရတာပဲဟု အေတြး ေပါက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက လာေနသည့္ တက္စီတစ္စီးကို လက္ျပလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ .. ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳရမည့္သူ   .. ဒီေလာက္ေတာ့ သုံးပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ဇြဲေတြးလိုက္သည္။

(ေျမနီကုန္းက ကြန္ဒိုကို ပို႔ေပးပါ) ဟု ကားသမားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဇြဲ ေနာက္ခန္းကေန အၿငိမ့္သား ထိုင္လိုက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေဘးဝဲယာကို ဟိုေငးဒီေငးၾကည့္ရင္း လိုက္ပါလာသည့္ ဇြဲ .. သူ႔အေတြးေတြက ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။
ဇြဲ .. ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူ႔ရည္းစားျဖစ္သူ နီနီခိုင္မာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႔သာမက၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ နီနီခိုင္မာလိုပဲ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔၊ အိုက္တင္ထုတ္ဖို႔ ဝါသနာပါသူ ျဖစ္သည္။

ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ေတာင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ သိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ နီနီခိုင္မာႏွင့္ ဇြဲ ညက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ သူ .. သိပ္ပတ္သက္ျခင္း မရွိခဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ဘာလုပ္၊ ဘာကိုင္ေနသည္ကို ဇြဲ ေသခ်ာ မသိခဲ့။ နီနီခိုင္မာႏွင့္ ျပတ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ေက်ာင္းထဲမွာ တစ္ခါႏွစ္ခါ ဆုံေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခြန္းစ၊ ႏွစ္ခြန္းစ ႏႈတ္ဆက္ယုံတင္ မပိုခဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ ေတြ႕စရာလည္း မရွိေတာ့ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။

တကယ္တမ္း ျပန္ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ အေနအထားက ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ အေျခအေန။ နာမည္ႀကီး  ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ Miss အျဖစ္ အေ႐ြးခံရသည္က ဇြဲအတြက္ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္။ အရပ္ရွည္ ရွည္တြင္ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေသာ ေျခတံေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ ေမာ္ဒယ္႐ုပ္ ထြက္ ေနသည့္သူ။ ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ အသာေလး ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေခ်ာေမာသည့္ ႐ုပ္ရွည္ကိုလည္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။

ဒီေတာ့ ၂၀၁၅အတြက္ ဘာMiss .. ညာMiss ဆိုတာ အံ့ၾသစရာ ကိစၥမဟုတ္။ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္း သည္က သူ႔ေဘာ့စ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဒါေလးကို စပြန္ဆာ ေပးထားၿပီး .. ေခ်ာေခ်ာငယ္ကလည္း စပြန္ဆာ က်ိတ္ၿပီး လက္ခံထား သည့္ အျဖစ္သာ။  သိခါစတုန္းကေတာ့ ဇြဲမွာ ဖင္ၾကား အၿမီးညႇပ္ေနသလိုကို ခံစားရသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကို မသိဘူး ထင္ၿပီး၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔အတြက္ စီစဥ္ခိုင္းေသာအခါ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေသးသည္။ အခု ေခ်ာေခ်ာငယ္ ရွိေန မည္ဆိုေသာ ေျမနီကုန္းဘက္က ကြန္ဒိုခန္းကို ဇြဲပင္ ႐ုံးအသုံးစရိတ္ထဲထည့္ကာ ဝယ္ေပးခဲ့ရသည္။ ဟြန္ဒါ FIT ေလးတစ္စီးလည္း  သပ္သပ္ ဝယ္ေပးခဲ့ရေသးသည္။

ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကိစၥ အကုန္လုံး ဇြဲပင္ လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ မသိတဲ့သူဆိုလွ်င္ ေခ်ာ ေခ်ာငယ္ကပင္ သူ႔ရည္းစား .. သူ႔ေစာ္လို ထင္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဘာ့စ္က ဒီယုန္ျမင္လို႔ ဒီၿခဳံထြင္တာ ျဖစ္ရမည္။   “ေတာက္ !! .. မစားရ အေညႇာ္ခံပဲ”   “ဟင္ .. ဗ်ာ .. ဘာေညႇာ္လို႔လဲ .. က်ေနာ္ေတာ့ ဘာအနံ႔မွ မရပါဘူး”   ႏႈတ္မွ ေယာင္ယမ္းၿပီး  မေက်မနပ္ႏွင့္ ေရ႐ြတ္မိေတာ့ ၾကားသြားသည့္ ကားသမားက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ရွက္ ရွက္ႏွင့္ ေမာင္းမွာသာ ေမာင္းဗ်ာ ..ဘာေညႇာ္မွ မဟုတ္ဘူးဟု ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။

ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဖုန္းဆက္ ထားသည္ ဆိုလို႔လား မသိ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ထက္ အရင္ ကြန္ဒိုခန္းကို ေရာက္ေနရွာသည္။ လူေခၚဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့  တိုက္ခန္းတံခါးကို အေျပးအလႊား လာဖြင့္ေပးရွာသည္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးသည္ Miss အျဖစ္ အေ႐ြးခံရတုန္းကႏွင့္ တျခားစီ၊ ပူပန္ ေၾကာင့္ၾကမႈအသြင္ေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနသည္။   “ဇြဲ .. ဘယ္လို လုပ္ၾကမွာလဲ .. ေျပာပါဦး .. ငါေတာ့ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ ..”    ေခ်ာေခ်ာငယ္တစ္ေယာက္ ရင္ေတြတုန္ေနသလို ဇြဲကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ေတြတုန္သြားသည္။ သူ ရင္တုန္ရျခင္းက ေခ်ာေခ်ာငယ္ သည္ သူမအိမ္ကေန ကမန္းကတမ္းမ်ား ထြက္လာသည္လား မသိ။

အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားလို႔ ဆိုရမည့္ ခ်ည္သားဂါဝန္ပါး တစ္  ထည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ အဝတ္အစားအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂါဝန္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရင္ဘတ္အေပၚ ပိုင္းက ရွင္းလင္းေနရာ၊ ေအာက္ခံဘရာႀကိဳး အနက္ေရာင္ေလးသာမက မို႔မို႔ဝင္းဝင္း ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြပါ ျမင္ေနရသည္။ ႏို႔ လုံးလုံးေဖြးေဖြးႏွစ္ခုၾကားက အလယ္ေျမာင္းေနရာသည္လဲ ပစၥည္းရွိ လူတန္းစားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထင္းခနဲကို လွစ္ဟျပေန ရွာသည္။   “ေန .. ပါ .. ဦး ဟ .. ငါ အိမ္ထဲ ဝင္ပါရေစဦး”   ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ စပြန္ဆာကိစၥေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီမို႔ ဇြဲႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာ ငယ္က ေျပာမနာဆိုမနာ ျဖစ္ေနရွာသည္။

အိမ္ထဲသို႔ သူမေရွ႕က ေလွ်ာက္ကာဝင္လာရင္း ပါေကးအျပည့္ခင္းထားေသာ ဧည့္ခန္းထဲ က အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ အခန႔္သား ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ေနာက္က ပါလာၿပီး   မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာက တစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္က ဒူးေခါင္းဖုံးယုံသာ ရွိသည္မို႔  ေျခသလုံးသားဝင္းဝင္းေလးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဇြဲ မ်က္လုံးေတြက တဒဂၤေတာ့ ထိုေနရာေတြမွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။   ဦးမိုး လုံးဟိန္းထံတြင္ တျခားစပြန္ဆာေကာင္မေလးေတြ ရွိေသာ္လည္း ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္မို႔ တခါတေလေတာ့ လဲ ဇြဲ သူမကို သနားမိသည္။ တခါတေလေတာ့လဲ သူမကို အားက်မိသည္။

သိန္းဂဏန္းအားျဖင့္ ေထာင္ေက်ာ္တန္မည့္ တိုက္ခန္း  တစ္ခန္းအျပင္၊ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုၿပီး မွန္မွန္ရေနသည့္ ဘဝ။ ဒီၾကားထဲ အေျခအေနေပးရင္ ေပးသလို ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေရွာ့ ပင္းပတ္တာက ရွိေသးသည္။ သာယာလိုက္တဲ့ ဘဝ ..။ ေတာက္ .. ငါလဲ စပြန္ဆာ ရွာဦးမွပဲ .. ေဒၚနန္းယမုံက ငါ့စပြန္ဆာေပးလို႔ ကေတာ့ မူေတာင္ မူမေနဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ပစ္လိုက္မွာ ..   “ဇြဲ .. ေျပာ .. ေျပာဦး .. ငါတို႔က ဘာလုပ္ရမွာလဲ??”   ေခ်ာ ေခ်ာငယ္၏ စကားေၾကာင့္ ဇြဲ သူလာရင္း ကိစၥကို သတိရသြားသည္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလို႔ မျဖစ္။ ျမန္ျမန္ၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္မွ။ ေတာ္ၾကာ ေန ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာေနလဲဟု ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လိုက္ရစ္ေနဦးမည္။

သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက ဖုန္းကို  ထုတ္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာငယ္အား သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ သမီးရည္းစားအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ကူးရမည့္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ သည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လက္မွ လြတ္ဖို႔ ဒီကိစၥက အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္ဟုလည္း ရွင္းျပလိုက္ရာ ေခ်ာေခ်ာငယ္က မဆိုင္းမတြပင္  လက္ခံသည္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲ ဆယ္ဖီ႐ိုက္ဖို႔ ဇြဲထိုင္ေနရာ ဆိုဖာသို႔ သူမ ေျပာင္းၿပီးလာထိုင္သည္။  “ဘယ္လိုေနရမွာလဲ .. ဇြဲ”  လူခ်င္း ပူးကပ္သြားၿပီး ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ ေမးသည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဇြဲ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို   အေျဖျပန္မေပးႏိုင္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက နီးကပ္စြာ ရွိေနေသာ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။  အထူးသျဖင့္ ေဆးမဆိုးဘဲႏွင့္ သႏၲာေရာင္ေတာက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ။

အင္း .. ဒီ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိၿပီး နမ္းလိုက္ရရင္  .. “ဇြဲ !! .. ေျပာဦးေလ”   “ေအာ္ .. အင္း .. လာ .. ဒီဘက္တိုး”    သူ႔ပုခုံးကို ပုခုံးခ်င္းတိုက္ကာ ေခ်ာေခ်ာငယ္ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ေျပာမွ ဇြဲ  တစ္ေယာက္ အေတြးအိပ္မက္မွ ႏိုးၿပီး ကမန္းကတမ္း ေျပာရရွာသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ သူ႔စကားအတိုင္း လူခ်င္းထိစပ္ေအာင္ တိုး ထိုင္လိုက္ေသာအခါ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေအာင္ ဖက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ဖက္ေလဟု ႏြဲ႕ကာ  အေျပာတြင္ လက္တစ္ဖက္ကို သူမ ပုခုံးေပၚေက်ာ္၍ ဖက္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲပါက်လာသလို၊ သူ႔လက္ ကလဲ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ လက္ေမာင္းသားတစ္ဖက္ကို စမ္းမိသည္။

“ဆယ္ဖီ ႐ိုက္မယ္ေနာ္ .. ေခ်ာငယ္ .. ဒီမွာၾကည့္ ..”   လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကို ေျမႇာက္လိုက္သည္တြင္ သူေရာ၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္ပါ ဖုန္းစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အခု ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ မ်က္ႏွာက ခုနတုန္းကႏွင့္ မတူ၊ ၿပဳံးစစႏွင့္ ျဖစ္ေနရာ နဂိုေခ်ာသည့္ မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းဝင္းလွလွေလး ျဖစ္ ေနသည္။ ကလစ္ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားသည့္ ပုံတစ္ပုံ ႐ိုက္ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ ဦးမယ္ဟု ဇြဲက အေျပာတြင္ ေခ်ာငယ္က ေခါင္းကေလးအသာငုံ႔ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ဇြဲခါးကို လာဖက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း ဟန္ပါပါၿပဳံးသည္။ ကလစ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ဇြဲ တစ္ပုံထပ္႐ိုက္လိုက္သည္။

“ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ့ ရဦးမယ္ မထင္ဘူး .. ေခ်ာ .. ေဒၚနန္းယမုံက ထက္တယ္ဟ ..”  “ဒါဆို ဒီဘြားေတာ္ ယုံေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ .. နင္နဲ႔ ငါ ကစ္ ဆင္ဆြဲရမလား” ေခ်ာငယ္၏ စကားေၾကာင့္ ဇြဲ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ နားထဲတြင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း မွာလိုက္ေသာ စကားကို   ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ေခ်ာငယ္ဆီကသာ သတင္းျပန္ၾကားလွ်င္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိန္း။ ေခ်ာငယ္ေျပာ သည့္ အစီအစဥ္ကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ (ဟီး) ကိုယ့္ဘက္ကိုေတာ့ လြတ္ေအာင္ အရင္ကာထားမွ ျဖစ္မည္။   “အဲဒါကေတာ့  အေကာင္းဆုံးပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေဘာ့စ္အထင္လြဲမွာလဲ စိုးရတယ္ .. ငါ အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..”

“အာ .. ဇြဲကလဲ .. ငါ  နင့္ကို ဘယ္လိုမွ မထင္ပါဘူး .. တကယ္ဆို ဒီထက္မက နင့္ကို ငါဂ႐ုစိုက္သင့္တာ .. ငါ့အေပၚ အထင္မေသးဘဲ နင္ ဆက္ဆံခဲ့တာပဲ”    “ေခ်ာငယ္ .. နင္ တကယ္ေျပာေနတာလား”   “တကယ္ပါ .. ဇြဲ ရယ္”  ဇြဲႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ အၾကည့္ခ်င္း မလႊဲဘဲ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဇြဲ၏ မ်က္ဝန္းထဲက အၾကည့္သည္ လိုလားတပ္မက္မႈႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီး၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ အၾကည့္  မ်ားက ဖိတ္ေခၚမႈအျပည့္ႏွင့္ ရီေဝေနရွာသည္။ ဇြဲ၏ မ်က္ႏွာက ေရွ႕သို႔ တေျဖးေျဖခ်င္း တိုးသြားသည္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီျပည့္ျပည့္ ေလး တစ္စုံကက ေမာ့၍ ေရွ႕ထြက္လာသည္။

ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခု ေျဖးညင္းစြာ ထိေတြ႕လိုက္ျခင္းသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ေရွ႕ဆက္  ဖို႔ အစပ်ိဳးလိုက္တာႏွင့္ တူေနေလသည္။  ႏွစ္ဦးသား ႐ြ႐ြေလး နမ္းေနရာကေန ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အရွိန္တက္လာၿပီး  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအဆင့္သို႔ အလိုလို ကူးေျပာင္းသြားသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ လွ်ာေလးကို ဇြဲက သူ႔လွ်ာႏွင့္ ဆြေပးသလို၊ သူ႔လွ်ာကို  အ႐ုတ္တြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူမလွ်ာေလးႏွင့္ တဖန္လိုက္ဆြဲသည္။ အေပၚဘက္ပိုင္းတြင္ ထိုသို႔ Kiss ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြား နစ္ေမ်ာေန သလို၊ ေအာက္ဘက္တြင္လည္း ဇြဲလက္ေတြက အျပတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေခ်ာေခ်ာငယ္အား သိုင္းဖက္ထားၿပီး၊  က်န္တစ္ဖက္ကမူ ရင္သားလုံးလုံးတစ္ဖက္ကို ဂါဝန္ေပၚကေန အုပ္ကာ ေဆာ့ကစားသည္။

ေခ်ာေခ်ာငယ္ခမ်ာေတာ့ သူ႔လည္ပင္း ကို လက္ယွက္ကာ ဖက္ထားရင္း ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို တအင္အင္ ညည္းေနရွာသည္။   “လာကြာ .. ဇြဲ .. အခန္းထဲ သြား ရေအာင္”   “အင္း .. သြားေလ”   ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ကိုယ္လုံးအိအိေလးကို ဆြဲေပြ႕ခ်ီၿပီး ဇြဲပင္ ေရွ႕ေဆာင္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ သည္။ အခန္းအလယ္ရွိ အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္အိပ္မို႔ရာႀကီးကို ျမင္ေတာ့ ဟန္က်ေလျခင္းဆိုၿပီး ၿပဳံးမိသည္။ ေခ်ာငယ္ ကေတာင္ ဘာၿပဳံးတာလဲဟု လွမ္းေမးရာ၊ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. ေခ်ာနဲ႔ ခ်စ္ပြဲဝင္ရလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူမကိုယ္လုံးေလးကို  ေစြ႕ခနဲ ကုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး ဝတ္လာသည့္ အဝတ္ေတြကို အျမန္ခြၽတ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကလဲ အားက်မခံ သူမဝတ္ ထားေသာ ဂါဝန္ေလးကို ေခါင္းေပၚမွ ေျမႇာက္ခြၽတ္လိုက္သည္။

“အေမ့”   ပန္းဆီေရာင္ေတာက္ေနေသာ ဘရာေလးကို လက္ ေနာက္ျပန္ေခါက္၍ ျဖဳတ္လိုက္သည္ ရွိေသး .. စိတ္ေဇာေတြ တက္ေနပုံ ရသည့္ ဇြဲက သူမကိုယ္ေပၚ ၿပိဳဆင္းလာသျဖင့္ ေခ်ာေခ်ာ ငယ္ ေယာင္ယမ္း၍ ညည္းမိသည္။ ထူထဲေသာ ဇြဲႏႈတ္ခမ္းေတြက ဘရာမလြတ္ေသးသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္ဖက္ကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္း လိုက္ေတာ့ သူမကိုယ္ေလး ေကာ့သြားရွာသည္။ ဇြဲ ႏႈတ္က လွလိုက္တာ ေခ်ာရယ္ဆိုၿပီး ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီး ရင္သားေတြအား ဖုံးထား ေသာ ဘရာေလးကို ဆြဲခြၽတ္သည္။ လွပ္ခနဲေအးသြားေသာ ခံစားမႈေနာက္တြင္ ေႏြးေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိစုပ္ျခင္းကို သူမႏို႔သီး ေခါင္းေလးတစ္ဖက္ ခံလိုက္ရသည္။

“အင္း …. ဇြဲ …. အာ့ ..”   မေသးလြန္း မႀကီးလြန္းေသာ ႏို႔သီးေလးႏွစ္ဖက္ကို  အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စုပ္ရင္း ဇြဲ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာင္ အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ မနက္ခင္းတုန္းက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႏြဲ႕ဒါလီ၏  ပါးစပ္ကို အေခ်ာင္ လိုးလိုက္ရသည္။ အခုက်ေတာ့တစ္ခါ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ျဖဳတ္ရဦးမည္။ ဤအတိုင္းသာဆို ဒီဇင္ဘာလ အကုန္ မွာ ရမည္ဆိုေသာ ေဘာနပ္စ္ေတာင္ ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္တင္ ညီမွ်သြားမွာ ေသခ်ာပါသည္။ စိတ္ထဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျဖစ္ သြားသည့္အေလ်ာက္၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း စပြန္ဆာ (ေဘာ့စ္၏ ဘာညာသာရကာ) ဆိုတာကို ေမ့သြားၿပီး ဇြဲႏႈတ္ခမ္း က ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားရွာသည္။

“အင့္ … ဇြဲ … လ်က္ … လ်က္ .. ေကာင္းတယ္ .. အစိေလးလဲ စုပ္ေပးဦး … မရပ္နဲ႔ .. အာ့  .. အာ”  ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ရာႀကီး၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ပန္းဆီေရာင္ ဘရာေလးႏွင့္အတူ ပင္တီေသးေသးေလးက တြန႔္လိမ္ကာ  လဲေလ်ာင္းေနသည္။ မိနစ္ပိုင္းမွ် အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ၾကာၿပီးသြားေသာအခါ ထိုအရာမ်ားကို ထပ္၍ ဇြဲ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီက   ေနရာယူသြားသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ၏ ေဘးတြင္ ထပ္မံ၍ ေရာက္ရွိသြားသည္က ေထာင့္စြန္းေလး ၿပဲေနေသာ ကြန္ဒြန္းအိတ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။

အၿမဲတမ္း ဇြဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ လိုလိုမယ္မယ္ထည့္ေဆာင္ထားေသာ ကြန္ဒြန္းႏွစ္ခုထဲမွ တစ္ခု ..    “ေျဖး ေျဖး  .. ေနာ္ .. ဇြဲ .. ဇြဲဟာႀကီးက ႀကီးတယ္”   ဦးမိုးလုံးဟိန္းဟာက ဘယ္ေလာက္ႀကီးသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ကိုယ့္ဟာႀကီးကို ႀကီးသည္ ဟု အေျပာခံရလိုက္မႈေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးတို႔ သဘာဝ ေသြးနထင္ေတာင္ ေရာက္သြားသည္။ လွ်ာႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းေကြၽး ထားခဲ့သျဖင့္ အရည္ၾကည္ေပါင္းစုံႏွင့္ ေျပာင္လက္ေနေသာအကြဲေၾကာင္းေလးေပၚသို႔ ထိပ္ဖူးကို အရင္တင္သည္။

အစြပ္စြပ္ထား သျဖင့္ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕သည့္ အရသာေတာ့ မရေပမယ့္၊ ေက်နပ္မႈကေတာ့ အျပည့္ျဖစ္ေနရာ ထိုအေတြ႕ႏွင့္ပင္ ဇြဲတစ္ေယာက္  ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ပြတ္ပြတ္ဆြဲေပးၿပီး၊ ခနအၾကာတြင္ ေအာက္ဘက္ တြင္ ရွိေနေသာ က်ပ္ျပားဝိုင္းေပါက္ေလးထဲ ဖိသြင္းလိုက္သည္။  အူးခနဲ အားခနဲ ညည္းသံက ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏႈတ္ဖ်ားမွ တၿပိဳင္ တည္းထြက္ေပၚလာသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားေပးထားသည့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေျခတန္ေတြ ပို၍ ကားထြက္သြားၿပီး၊ ဇြဲ၏ ဖင္ႀကီး ကမူ ေရွ႕သို႔တိုးကာ  ေနရာထပ္ယူလိုက္သည္။

တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏွင့္ ဝင္ေနေသာ လီးက အဖုတ္အတြင္းသားနံရံေတြကို  ပြတ္တိုက္ၿပီး ထပ္ဝင္ျပန္သည္။ အရမ္းႀကီး တင္းက်ပ္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေပမယ့္၊ စီးစီးပိုးပိုး ထိထိမိမိေတာ့ ရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။  ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ဝန္းေတြ တိုင္ပင္ထားသလို မွိတ္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..    ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္ သည္ ေျခရည္တူ ေဘာလုံးအသင္းႏွစ္ခု ေရကုန္ေရခမ္း ကန္ေနတာကို ၾကည့္ေနရသလို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားရွာသည္။ ဒီေလး ဆယ့္ငါးမိနစ္မွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဇြဲသည္ ပိုစရွင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းျဖစ္သြားသည္။

ေဘာသမားစကားႏွင့္ဆိုရင္ ေတာ့ ထိုးစစ္ေတြ၊ ခံစစ္ေတြ ေျပာရမွာျဖစ္သည္။ ဇြဲကအေပၚေရာက္လိုက္၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္က အေပၚေရာက္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း  ျဖစ္ေနျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔လီးႀကီးသည္ ေခ်ာေခ်ာငယ္  အဖုတ္ႏွင့္ တပ္အပ္ျဖစ္ေနျခင္းသာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ကြာသြားသနည္းဆိုေသာ္ သုတ္ရည္ေတြ စိတ္ရွိလက္ရွိ အဖုတ္ထဲမွာ ပန္းထုတ္ လိုက္ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။ ျဗစ္ခနဲ ျမည္ၿပီး အဖုတ္ထဲမွ လီးတန္ႀကီး ကြၽတ္ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားသည္  လည္း အရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ စိုလက္ကာ ဝင္းေျပာင္ေနသည္။

ဇြဲ မာန္ေလ်ာ့သြားေသာ သူ႔လီးကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေပ်ာ့တြဲကာ ပါလာ ေသာ ကြန္ဒြန္း၏ ထိပ္ပိုင္းသည္ သုတ္ရည္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ေအာက္ကို ငိုက္စိုက္က်ေနေလသည္။  “ဒါပဲေနာ္ .. ဇြဲ .. ေရွ႕ ေလွ်ာက္ နင္ ငါ့ကို ပစ္မထားရဘူး”   “ပစ္မထားပါဘူးကြာ .. စိတ္ခ် .. နင္ကလဲ .. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိစၥကို နင့္လူႀကီး မသိေစနဲ႔ ..”  “ေျပာစရာလား .. ေကာင္စုတ္ရဲ႕ .. ငါ ေနရာေပ်ာက္သြားမွာေပါ့ .. ဟြန္း”    မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ တေတာင္ဆစ္ေလးေထာက္က  ထထိုင္ရင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္က အက် ႌျပန္ဝတ္ေနေသာ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။

ဇြဲက အက်ၤ ီဝတ္ၿပီးသြားလို႔  ေဘာင္းဘီဝတ္ရန္ မို႔ရာေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို လွမ္းစသည္။ (ေအး .. ေကာင္စုတ္လုပ္ေန ..  စကားေနာက္ တရားပါ ..  ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ အဲဒီေကာင္ကို စုပ္ေနရမယ္) ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူမနားရွိ  ေခါင္းအုံးတစ္ခုႏွင့္ ေကာက္ေပါက္သည္။ ဇြဲကိုေတာ့ မထိဘဲ ေဘးနားကို က်သည္။ တဟားဟားႏွင့္ ဇြဲ ေအာ္ရယ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွ   ထြက္လာခဲ့ေတာ့ … မို႔ရာေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ေသးသူ ေခ်ာေခ်ာငယ္ထံမွာ ေထာပနာျပဳသည့္အသံက လိုက္လာသည္။ “ေကာင္စုတ္ .. စုပ္ပါလိမ့္မယ္ .. အားဂ်ီးဂ်ီး ..”

ဇြဲ သူ႔႐ုံးျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ရွိမေနေတာ့။ ရီ စက္ရွင္(ဧည့္ႀကိဳဌာန)က တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္ထြက္သြားသည္ဟု ေျပာသည္။ ဖုန္းေခၚလွ်င္  ေကာင္းမလား၊ ေကာင္းပါ့မလားဟု စဥ္းစားေနတုန္းမွာပင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းဆီကေန ဖုန္းဝင္လာသည္။  “ဘယ္လိုလဲ … ဇြဲ .. ငါ ခိုင္း တာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီလား”   “ၿပီးၿပီ ေဘာ့စ္ .. အဆင္ေျပတယ္ .. အခုပဲ ႐ုံးျပန္ေရာက္တယ္”  “ေအး .. အဲဒါဆို .. မင္း ႐ုံးမွာပဲ ဆက္ ေနလိုက္ .. ငါ့ မိန္းမေရာက္လာရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာထား .. အဆင္မေျပရင္ေတာ့ မင္း သိမယ္ ..”    “ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္ ..  အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားပါ့မယ္”   ႏႈတ္ကအလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲ ေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ သူ႔အေတြးက ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးေလးကို ျမင္ေယာင္လာသည္တြင္ အလိုလို ၿပဳံးခ်င္ သြားသည္။ ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူးဟ .. ဒီလိုမ်ိဳးသာ ေဘာ့စ္စပြန္ဆာေတြရဲ႕ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ရရင္ သူ႔အတြက္ေတာ့  ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးအျမတ္ ျဖစ္မည့္ကိန္း။ ခူးၿပီးခပ္ၿပီးသားေလး စားလိုက္ယုံပဲ .. အဟီး တစ္ေန႔ကုန္ ညေနေစာင္းသည္အထိ ဇြဲ တစ္ေယာက္ ႐ုံးထဲမွာ ရွိေနေပမယ့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ခန႔္မွန္းသလို ေဒၚနန္းယမုံ ေပၚမလာပါ။ ဇြဲသာလွ်င္ ႐ုံးကိစၥ၊ ပေရာဂ်က္ကိစၥ၊ အစ ရွိသျဖင့္ စာရင္းေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြမ်ားေနသည္။ ညေန သူမ်ားေတြ ႐ုံးဆင္းလို႔ ျပန္သြားတာေတာင္ သူ႔ခမ်ာ အလုပ္မၿပီးေသးလို႔  ဆက္ေနရသည္။ ညခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါျပန္မွပဲဟု ေတြးၿပီး ထဖို႔ျပင္သည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာတင္ ဖုန္းက တင္ခနဲ ေနၿပီး မက္ဆိတ္ဝင္လာသံၾကားသည္။ ဖုန္းစကရင္ ေလာ့ခ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္သည္က သူ႔ေဘာ့စ္ဆီက။    “Tomorrow come to office” (မနက္ျဖန္ ႐ုံးသြားတဲ့)   ပုံမွန္ဆို ဇြဲတို႔အလုပ္က စေနေန႔ လာစရာမလို။ ႐ုံးပိတ္သည္။ အရမ္း အလုပ္မ်ားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္သာ အိုဗာတိုင္ သေဘာမ်ိဳး လာလာဆင္းေပးရသည္။ အင္း .. ထူးေတာ့ မထူးပါဘူး။ ငါလည္း  တကယ္လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ လာလိုက္ပါ့မယ္ဟု ဇြဲ ေတြးလိုက္ၿပီး (Yes, Boss) လို႔ ျပန္႐ိုက္လိုက္သည္။ မဆိုင္းမတြ ဘဲ မက္ဆိတ္ျပန္ဝင္လာသည္က (I play golf with Sein Group) .. ဟင္ .. သူ႔ ေဂါ့ဖ္႐ိုက္တာ ငါနဲ႔လဲ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး  အေတြးဝင္သည္မွ မဆုံးေသး .. ေနာက္ထပ္ မက္ဆိတ္တစ္ေစာင္ ထပ္ေတြ႕ျပန္သည္။

(If my wife came, explain her) ဆိုပဲ။  ေတာက္ !! .. လက္စသတ္ေတာ့ ဒီကိစၥအတြက္ သူ႔ကို ႐ုံးလာခိုင္းတာ ျဖစ္ရမည္။ ကဲပါ .. ထားလိုက္ပါေတာ့။ မဟုတ္လည္း ..  အလုပ္ကိစၥအတြက္ လာရမွာပဲဟု ေတြးၿပီး ႐ုံးထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။  အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္ဆိုမွ မနက္ခင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို  သတိရၿပီး ေကာင္းျမတ္ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး သူ႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ပုံ ေထာက္ေတာ့ ၾကည့္ရ တာ ႏြဲ႕ဒါလီက သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္တန္းထားပုံ မရ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ စိတ္ဆိုးေနလွ်င္ ေခ်ာ့ဖို႔က သူ႔တာဝန္မို႔  ညစာအတြက္ ေကာင္းျမတ္ႀကိဳက္ေလ့ရွိေသာ ဘဲကင္တစ္ေကာင္ႏွင့္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲကို ဝင္ဝယ္လိုက္သည္။ ၿပီး ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕ကပင္ ကားငွားၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။

ေကာင္းျမတ္ ရွိေနမည္ ထင္ေပမယ့္ တိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ခ်ိန္ တြင္ သူ႔ကို မေတြ႕။ စားစရာထုပ္ေတြကို အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပင္ တင္ထားလိုက္ၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းႏွစ္ခါေခၚသည့္တိုင္  ေကာင္းျမတ္က မကိုင္သျဖင့္ (လဒေကာင္)ဟု က်ိန္ဆဲလိုက္ၿပီး အခန္းထဲသာ ဝင္လာခဲ့သည္။ နည္းနည္းေလး ေအးေတးေတး ျဖစ္ ေနေသာ ရာသီဥတုဆိုေပမယ့္ တိုက္ခန္းဆိုသည့္အတြက္ ေလွာင္လွသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမွဟု ေတြးၿပီး တဘက္တစ္ထည္ဆြဲကာ  ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ဝင္လာခဲ့သည္။ စိမ္ေျပနေျပ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းဘက္ကေန စကားသံေတြ ၾကားရသည္။

“ဟြေကာင္ .. ေကာင္းျမတ္ .. ငါ့ေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ဆြဲေနတာလား ဟ”   အိမ္ေရွ႕က ဆက္တီစားပြဲတြင္ ထားခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲ ေၾကာ္ထုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနသူက ေကာင္းျမတ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ မဟုတ္။ မနက္ကေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ႏြဲ႕ဒါလီပါ ရွိ ေနသည္။ အဝတ္အစားကေတာ့ မနက္ကေတြ႕ခဲ့ရသလို မဟုတ္ဘဲ တီရွပ္အနက္ေရာင္ကို၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ တြဲဝတ္ ထားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ထိုင္ေနရာနားတြင္မူ City Mart တံဆိပ္ႏွင့္ ပစၥည္းပစၥယအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ေနရသည္။ အျပင္ကေန ေဈးဝယ္ ၿပီး ျပန္လာတာျဖစ္ရမည္။  “မင္းေတာင္မွ ငါ့ဟာကို ဆြဲေသးတာပဲ .. ေခြးေကာင္”

“ဟုတ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးလည္း ေျဖမသြား ေပးဘူး .. ကိုေကာင္း သူငယ္ခ်င္းက မေကာင္းဘူး .. ဟြန္း” “မဟုတ္ပါဘူး ဟ .. ေကာင္းျမတ္က ဘာလုပ္ဖို႔ ျပင္ထားမွန္း မသိလို႔ ေလ .. ကိုယ္ထြက္သြားေတာ့ သူျပန္လာတာပဲ မဟုတ္လား”  ရန္ေတြ႕ေနသည့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး  စကားေရာေဖာေရာလိုက္ကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ တူတစ္ေခ်ာင္းကို ေဖာက္ယူ၍လည္း ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို ႏွႈိက္ ျမည္းသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာ ဟြန္းဆို၍ ထိုးၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာ။ သူမအၾကည့္ေတြက ေရခ်ိဳးထား သျဖင့္ စိုေျပဝင္းလက္ေနသည့္ သူ႔ကိုယ္အေပၚပိုင္းသို႔ ေရာက္ေနသည္ကိုေတာ့ ဇြဲ သတိထားမိပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ .. အက်ၤ ီ သြားဝတ္ .. မင္း ဗလေတြ ျပၿပီး ငါ့ အခ်စ္ေလးကို လာဖ်ာေရာင္း မေနနဲ႔ .. သြား .. သြား !!”   ဆက္တီစားပြဲေအာက္က Megazine  စာအုပ္အေဟာင္းတစ္ခုႏွင့္ ေကာက္ေပါက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ တဟားဟားႏွင့္ ထရယ္ၿပီး ဇြဲ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေန ရင္းအျဖစ္ တီရွပ္တစ္ထည္ႏွင့္ ဦးဂ်မ္းပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ဇြဲ အိမ္ေရွ႕ျပန္ ေရာက္လာေတာ့ ခုနတုန္းက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွင့္ ဘဲကင္သာ ရွိေသာ စားပြဲေပၚတြင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ရပ္ေနေသာ အရာတစ္ခုရွိ ေနသည္။ ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တစ္ပုလင္းသာ …။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..  ယစ္ေ႐ႊရည္ဆိုသည္ကား လူတစ္ေယာက္၏ စဥ္းစား ဉာဏ္ကို ဖုံးကြယ္သြားေစတတ္ၿပီး၊ ကိုယ္အတြင္းမွ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ဆိုးသြမ္းသည့္စိတ္ကို အျပင္ေရာက္လာေအာင္ ထုတ္ျပ တတ္ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးပင္။ ဇြဲတို႔ သုံးေယာက္လည္း ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တန္ခိုးႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဟီး ဟီးဟားဟားႏွင့္ စကားေတြေျပာ၊ ကာရာအိုေကေခြ ဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ၾကႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေလးၾကာေတာ့ မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရဦးမွာဆိုၿပီး အသိရွိေနေသးသူ ဇြဲက ဝိုင္းမွ အရင္ထၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္လာသည္။

ကိုယ့္အိပ္ ယာကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္တြင္ တျခားဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ မိနစ္ ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသိအား အမိုက္ေမွာင္က ဖုံးလႊမ္းသြားသည္။  ခပ္ေဝးေဝးက လာသလို နားထဲတြင္ အသံသဲ့သဲ့ေတြကို ၾကားရ သည္။ ၾကားခါစက ဘာသံေတြမွန္း မသိေပမယ့္ တစတစ အသံေတြပို၍ သဲကြဲလာသည္။ တအီးအီး တအားအားႏွင့္ ညည္းသံေတြ ျဖစ္ၿပီး အသံေတြက သူ႔ေဘးနားမွာပင္ ၾကားေနရသည္။

ဖိၿပီးေတာ့ အိပ္မိထားလို႔ အနည္းငယ္က်င္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို လႈပ္ ၿပီး၊ ထိုလက္ျဖင့္ပင္ သူ႔မ်က္လုံးကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ အျမင္အာ႐ုံတြင္ စူးခနဲ ျဖစ္သြားမႈေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ လိုက္ရာ အခန္းမီးကို ဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟိုေကာင္ .. ေကာင္းျမတ္ မီးမပိတ္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္  လွမ္းေမးမည္ျပဳလိုက္ေပမယ့္ ေမးခြန္းထုတ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။  “အင္း … ေကာင္းတယ္ … ဒါလီ .. အဲ့လိုမ်ိဳး ခါးကိုလႈပ္ ေပး”  “ဒါမ်ိဳးလား .. ခိ .. ခိ”   “ဟုတ္တယ္ .. အဲ့လိုမ်ိဳး … ထိ .. ထိတယ္ကြာ”    ျမင္ကြင္းကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ကို လွ ေနသည္။

ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီသည္ .. ေကာင္းျမတ္က ေအာက္ကပက္လက္ .. ႏြဲ႕ဒါလီက  အေပၚက ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းျမတ္ေျခရင္းကို မ်က္ႏွာမူကာ ႏြဲ႕ဒါလီက တက္ခြထားၿပီး တင္ပါးလုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးေတြက  ေကာင္းျမတ္ဆီးစပ္ႏွင့္ ဖိကပ္ေနသည္။ ဇြဲၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ႏြဲ႕ဒါလီက သူမခါးကို ေဝ့ကာဝိုက္ကာႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသည္ကိုေတြ႕ရ သည္။ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ မွီထားသည့္ ေခါင္းအုံးထက္မွ ဦးေခါင္းႂကြတက္သြားသျဖင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ဖိက်ိတ္ေပးမႈက  ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေစပုံရသည္ဟု ခန႔္မွန္းမိသည္။

ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ကမာၻလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ခ်စ္ပြဲႏႊဲေနၾကသည့္ ေကာင္းျမတ္တို႔ အတြဲကို ၾကည့္ရင္း ဇြဲ စိတ္ေတြထလာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ကို မနက္က လိုးခဲ့ရသည္ဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို  ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျဖဳတ္ခဲ့ရသည္ဆိုေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ေၾကာင့္ ဇြဲ၏ ဆက္စ္ဒ႐ိုက္ (ကာမေမာင္းႏွင္မႈအား) က တက္ႂကြ ေနသည္။ ခါတိုင္း ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ႀကဳံလွ်င္ ေကာင္းျမတ္အား ေက်ာေပး၍ အိပ္ေနလိုက္ေသာ္လည္း၊ အခုေတာ့ ထိုသို႔ မ လုပ္ျဖစ္။ မလုပ္ျဖစ္သည့္ အျပင္ ကိုယ္ကိုပါ သူတို႔ရွိရာဘက္သို႔ ထပ္မံ၍ ေစာင္းလိုက္ရာ ေကာင္းျမတ္က သူႏိုးေနသည္ဆိုတာကို   အရင္ဆုံး သတိျပဳမိသြားသည္။

“ဟြေကာင္ .. တေရးႏိုးလာၿပီလား .. ဟီး”    “ဟိုင္း .. ကိုဇြဲ … ခိ .. ခိ”   ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး မွန္ေနပုံရသည္။ ေကာင္းျမတ္က အခြက္ေျပာင္ေနသလို၊ ႏြဲ႕ဒါလီကလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္မေန။ ဒီအေျခအေနက ဘာ ကို ဆိုလိုသည္မွန္း ဇြဲ ရိပ္မိသည္မို႔ ခပ္တည္တည္ပင္ အိပ္ေနရာက ေကာက္ထၿပီး ေကာင္းျမတ္တို႔ အတြဲရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္မိေတာ့ ပုဆိုးေအာက္မွ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္အေကာင္က သုံးေယာက္စလုံး သတိျပဳမိစရာ အျဖစ္ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြႏွင့္ အခ်က္ေပးေနသည္။  “ဟြေကာင္ .. အေပၚပိုင္းပဲေနာ္ .. တျခားဟာေတြ မပါဘူး”   ေကာင္းျမတ္ က မွန္သာမွန္ေနေပမယ့္ ဇြဲပစၥည္း၏ အေနအထားကို သိေနသည့္အေလ်ာက္ သတိတရႏွင့္   လွမ္းတားသည္။

ဇြဲလည္း  ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ၿပိဳင္၍ ေဈးဆစ္မေန။ ေလာေလာဆယ္တြင္ တင္းမာေထာင္တက္ေနေသာ သူ႔လီး ေပ်ာ့သြားဖို႔သာ အာ႐ုံထဲရွိ ပါသည္။ ဘယ္အေပါက္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ရဖို႔က အဓိက။ သူ႔ကို ညဳတုတု မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ေရွ႕သြားရပ္လိုက္ ၿပီး ပုဆိုးစကို ေျဖခ်လိုက္သည္။  “ဝိုး .. ေက်ာင္းဆရာႀကီးပါလား .. ကိုဇြဲ … ခိ .. ခိ”   ပါးစပ္ကသာ ဒီလိုအသံထြက္လာေပမယ့္  တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ဟာႀကီးကို သေဘာက်မွန္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္သြယ္သြယ္ေလး တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္မႈေၾကာင့္ ဇြဲ  နားလည္လိုက္ပါသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ လက္ႏွင့္ဆြဲေခၚရာသို႔ ဖင္ကို ထပ္တိုးေပးလိုက္သည္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးႏွင့္ ထိပ္ဖူးနီတာရဲႀကီး   နီးစပ္သြားသည္။

“အ .. အင့္ .. ကိုေကာင္း … ၾကမ္းလွခ်ည္လား .. ဒါလီ ခါးေလး က်ိဳးသြားမယ္ေနာ္ .. ခိ .. ခိ”   ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟ၍ လီးဒစ္ကို ငုံလိုက္မည္အျပဳမွာပင္ ႏြဲ႕ဒါလီကိုယ္ကေလးက ေျမာက္တက္သြားလို႔ ခ်ိန္သားလြဲသြားသည္။ ေအာက္ဘက္မွာ ရွိေန သူ ေကာင္းျမတ္က သူ႔အစြမ္းကို ျပခ်င္သည့္ႏွယ္ ဒါလီခါးေလးကို လက္ႏွင့္ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ပင့္ေဆာင့္လိုက္ပုံရသည္။ ဇြဲ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္ေလး ေကြးသြားေအာင္ ၿပဳံးမိသည္။ ေကာင္းျမတ္ရဲ႕ ဒီအထာေတြက ႐ိုးေနၿပီ။ ေကာင္းျမတ္ ေအာက္ကေန ဘာေတြလုပ္ ေနသည္ကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ အေပၚေအာက္ ယမ္းခါေနေသာ ႏြဲ႕ဒါလီေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ေလးထဲ လီးတန္အား  ထိုးထည့္လိုက္သည္။

(အား … ဇိမ္ရွိလိုက္တာ …)   ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …   ဇြဲႏွင့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲ ထိုညက ေကာင္းေကာင္း ႀကီး သရီးဆမ္းလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးက ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံ မဟုတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက  အတြဲညီၾကသည္။ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံအျဖစ္ သင္ခန္းစာေတြ တၿပဳံႀကီး ရရွိသြားသူကား ႏြဲ႕ဒါလီ။ မေန႔ညက တဟင့္အင္းထဲ  ဟင့္အင္းခဲ့ေသာ ေနာက္ေပါက္ေလးသည္လည္းပဲ ေကာင္းျမတ္အဖြင့္ကို ခံလိုက္ရသည္။   ေကာင္းျမတ္အတြက္ ေက်နပ္ဖို႔ ျဖစ္ သလို .. ႏြဲ႕ဒါလီအတြက္လည္း ေက်နပ္စရာက အႀကိမ္ေပါင္းကို မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။ ဇြဲအတြက္ကမူ ေက်နပ္ခ်က္က ႏွစ္ႀကိမ္ထက္  မပိုလိုက္။ ေတာ္ၿပီေလ။ တစ္ေန႔တာအတြင္း ေလးႀကိမ္ဆိုေသာ စံခ်ိန္သည္ နည္းမွ မနည္းတာ။

ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။  မနက္ျဖန္ဆိုတာက ရွိေသးသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီက ၾကည္ျဖဴတိုင္း အသားကုန္ဆြဲလို႔ေတာ့ မျဖစ္။  ေတာ္ၾကာေန ေကာင္းျမတ္က သူ႔ကို ဖုသြားမွာ စိုးရေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူက ေကာင္းျမတ္အခန္းမွာ ကပ္ခိုေနရသည္   မဟုတ္လား။  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အဖုတ္ကို လုပ္လိုက္ရသည့္အတြက္ ဇြဲ ေက်နပ္ပါသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီလည္း ေက်နပ္သည္ ဆိုတာ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေအာင္ ေအာ္ညည္းၿပီး အၿပီးၾကမ္းႏွင့္ ၿပီးသြားမႈေၾကာင့္ ေသခ်ာလွပါသည္။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ အိပ္ေတာ့ မည္ဆိုၿပီး သူ႔ဘက္ျခမ္းကို ျပန္ကူးဖို႔ ျပင္ေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီက မသြားနဲ႔ဦး     ကိုဇြဲဆိုၿပီး သူ႔လက္ကို လွမ္းဆြဲေနေသးသည္။

ဇြဲက  မနက္ျဖန္ ႐ုံးတက္ရမွာမို႔ အိပ္ေတာ့မယ္ .. ဂြတ္ႏိုက္လို႔ စကားျဖတ္ၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည္။ တကယ္လည္း ကိုယ့္အိပ္ရာျပန္ ေရာက္ေတာ့ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခဳံ၍ ထိုးအိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္အား ေတာ့ ….   စေနေန႔မနက္ ႐ုံးသြားရျခင္းကို သင္သာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဇြဲလည္း  ထို႔အတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ကိစၥေတြ ရွိေနသည့္အျပင္ ေဘာ့စ္ရဲ႕မိန္းမကိစၥကလည္း ရွိေနသျဖင့္ က်ိတ္ မွိတ္ကာ ႐ုံးကို ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဇြဲ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ႐ုံးေရာက္ေတာ့ တစ္႐ုံးလုံးတြင္ သူႏွင့္ ေငြစာရင္းဌာနက ဝန္ထမ္းတစ္  ေယာက္သာရွိသည္။

ထိုတစ္ေယာက္ကလည္း ဖိုင္တစ္ခု ႐ုံးမွာ က်န္ခဲ့လို႔ ျပန္လာယူတာသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဖိုင္ေတြ႕ၿပီးေနာက္ နာရီဝက္အ ၾကာတြင္ ျပန္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္။ ဇြဲသာလွ်င္ စာရင္းရွင္းတမ္းမ်ားႏွင့္ နပန္းလုံးလ်က္ က်န္ခဲ့ရွာသည္။   ကိုယ့္ အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ အာ႐ုံေရာက္ၿပီး ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာသြားမွန္း ဇြဲ သတိမထားမိပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လည္း ေမ့ေလ်ာသလို ျဖစ္ေနရာ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အသံထြက္လာမွ အသံလာရာဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ ဇြဲတစ္ ေယာက္ အသက္ရႉဖို႔ရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုအား ေတြ႕လိုက္ရသည္။   တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ႐ုံးခန္းက်ယ္ႀကီး ထဲတြင္ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အသံမွန္မွန္ထြက္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သူကား တျခားမဟုတ္။

ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ မိန္းမ ေဒၚ နန္းယမုံ လမ္းေလွ်ာက္လာရာမွ စီးထားသည့္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္၏ အသံသာ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ အသက္ရႉရန္ ေမ့ေလ်ာသြား ေစသည့္ အေၾကာင္းကား ေဒၚနန္းယမုံ၏ အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ဟု ရွင္းျပရလိမ့္မည္။ ေဒၚနန္းယမုံ လွသည္၊ ေခ်ာသည္ဆိုတဲ့အခ်က္ ကိုကား ေယာက်္ား၊မိန္းမ အေယာက္တစ္ရာတြင္၊ တစ္ရာလုံး ေထာက္ခံၾကမည္သာ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အထူးရွင္းျပေနရန္ လို လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ေဒၚနန္းယမုံသည္ ျမင္႐ုံႏွင့္ ေဈးႀကီးေပးဝယ္ရလိမ့္မည္ဟု သိသာေသာ ေဘာ္ေငြေရာင္ Halter Dress ကို  ဝတ္ဆင္ထားသည္။

ဝတ္စုံ၏ အရွည္က ဒူးအထိေတာင္ မေရာက္သျဖင့္ အျပစ္အနာဆာကင္းကာ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေနေသာ   ေပါင္တန္မ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ အေပၚဘက္တြင္မူ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့အား သိုင္းပတ္ထားေသာ အစႏွစ္စေနရာမွ လြဲ၍ က်န္ သည့္ေနရာမ်ားက အကာအကြယ္မဲ့ေနရာ ေက်ာ့ရွင္းေသာ ပုခုံးသားဝင္းဝင္းေလးႏွင့္အတူ၊ မို႔ေမာက္ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ရင္သားေတြ၏  အေနအထားကို အေဝးကပင္ သိသာစြာ ေတြ႕ေနရသည္။ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ မီးေတြ ဖြင့္ထားတာ ျဖစ္သည့္တိုင္ ေဒၚနန္းယမုံ  လမ္းေလွ်ာက္လာတိုင္း ထိုေနရာတစ္ဝိုက္တြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားသလို ဇြဲ၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ခံစားျမင္ေယာင္ေနသည္။ Spoiler  “ရွင့္ ေဘာ့စ္ ရွိေနလား”   အနားေရာက္လာသည့္ ေဒၚနန္းယမုံက ႐ုံးအတြင္း မ်က္စိေဝ့ကာ ကစားလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ခ်ိဳသာစြာပင္ ေမး လိုက္သည္။

ေဒၚနန္းယမုံ၏ ပုံစံ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ရွိေနေသာ္လည္း ဇြဲကမူ ေဘာ့စ္ေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ေခါင္း ထဲေရာက္လာသည္မို႔ စိတ္ထဲမသက္မသာ ျဖစ္မိသည္။ မလုံမလဲႏွင့္ ထိုင္ေနရာမွ   ထ၍ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။    “မ .. မရွိဘူး ..  ဆရာမ .. ေဘာ့စ္ ေဂါ့ဖ္သြား႐ိုက္မယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္”   ေဒၚနန္းယမုံ၏ အၾကည့္က စြန္ရဲတစ္ေကာင္ႏွယ္ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြ ေပၚ က်လာသျဖင့္ ဇြဲ မ်က္လႊာကို အျမန္ခ်လိုက္ရသည္။ စားပြဲေပၚရွိ စာရင္းစာ႐ြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘာရယ္မဟုတ္ ညီသြားေအာင္ ျပန္ စီေနလိုက္သည္။   “အင္း .. ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆို ရွင္နဲ႔ က်မေျပာစရာ ရွိတယ္ .. က်မေနာက္က လိုက္ခဲ့”     ဇြဲတစ္ေယာက္  တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ၿပီး ေရွ႕ကေလွ်ာက္သြားသည့္ ေဒၚနန္းယမုံေနာက္မွ ကပ္ကာ လိုက္လာခဲ့သည္။

ဟန္ခ်က္ညီညီႏွင့္ ေလွ်ာက္ သြားေသာ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လက္ထဲတြင္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားအျဖစ္ Prada အိတ္အေကာင္းစားႏွင့္ Mercedes တံဆိပ္ပါ ကား ေသာ့ကို ကိုင္ဆြဲထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ ထိုအရာေတြကို စိတ္မဝင္စားပါ။ သူ စိတ္ဝင္စားေနသည္က ခါးက်င္က်င္ေလးေအာက္မွ  စြင့္ကားလုံးထြက္ေနေသာ တင္သားမ်ားကို။ ဘာပင္တီႀကိဳးအရာမွ မေတြ႕ရသျဖင့္ ေဒၚနန္းယမုံ ေအာက္ခံမ်ား ဝတ္ထားရဲ႕လားလို႔  စိတ္ထဲကေန အေျဖရွာေနမိသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ီစထရင္းမ်ား ဝတ္ထားတာလား။ ျဖဴေဖြးလုံးဝန္းေနမည့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားၾကား တြင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ီစထရင္းႏွင့္ဆိုေသာ္ ..  “ဇြဲ !!”  “ဗ်ာ … ဆရာမ”   ညိဳ႕ငင္ကာ အေခၚခံရသည့္ႏွယ္ လိုက္ပါလာသည့္ ဇြဲ ..  ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ခပ္တင္းတင္း ေခၚသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က လန႔္ႏိုးသူလို ပ်ာပ်ာသလဲ ထူးမိသည္။

ေဒၚနန္းယမုံက ေဘာ့စ္၏ ႐ုံးခန္း ထဲက အလုပ္စားပြဲႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။  “တံခါး ပိတ္လိုက္ဦး ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား .. ဇြဲ”   “ေအာ္  .. ဟုတ္ကဲ့”  ဘာခိုင္းလိုက္သည္ကို သိလိုက္သည္မို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည့္ ႐ုံးခန္းတံခါးကို အလ်င္အျမန္ သြား ပိတ္သည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိုင္ေသာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးအား ကာရံထားေသာ လိုက္ကာလိပ္က မေန႔ကတင္ ခ်ထားသျဖင့္  အလုံပိတ္႐ုံးခန္းထဲမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိေနသည္ကို မည္သူမွ သိႏိုင္မွာမဟုတ္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တက္လာ  သည့္ တံေတြးကို မသိမသာ မ်ိဳခ်ၿပီး အခန္းဘက္ မ်က္ႏွာျပန္မူလိုက္သည္တြင္ ေဒၚနန္းယမုံက စားပြဲေနာက္ရွိ ဆုံလည္ခုံတြင္ မထိုင္ ဘဲ ေရွ႕ဘက္စားပြဲစြန္းတြင္ တင္ပေခြလႊဲ ဝင္ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သူမလက္ထဲတြင္ေတာ့ A4 အ႐ြယ္ ရွိမည့္ စကၠဴအိတ္ အညိဳတစ္လုံးကို ထုတ္၍ ကိုင္ထားသည္။   “ဇြဲ .. ဒီကို လာဦး .. မင္းကို အရမ္းဆိုးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျပစရာရွိတယ္”   ဦးမိုးလုံးဟိန္း  ေျပာထားသည့္ ကိစၥေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ဇြဲသိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းစြာ ရင္ခုန္သံမမွန္သလို ခံစားေန ရသည္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူအတြက္ လိမ္ညာထြက္ဆိုဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေတြးမိလိုက္ေတာ့ စားပြဲစြန္းမွာ ထိုင္ေနသျဖင့္ တြဲလြဲက်ေနေသာ ေျခတန္လွလွေလးေတြအား မၾကည့္မိေအာင္  သတိထားေနရသည္။

ဒါေတာင္မွ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ေနေသာ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္လွလွေလး ထိပ္ပိုင္းမွ ထိုးထြက္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္း ေလးေတြသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ အလွပုံေဖာ္ထားသည္ကို သတိျပဳမိေသးသည္။   “ေရာ့ .. စိတ္ကို ခိုင္ခိုင္ထားၿပီး .. အဲဒီမွာ  ၾကည့္ၾကည့္ ..”  ေဒၚနန္းယမုံက သူမလက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ရွည္ထဲမွ ဓါတ္ပုံတစ္ခုကို ထုတ္ၿပီး ငုံ႔ကာ လွမ္းေပးသည္။  လက္ျဖန႔္ကာ လွမ္းယူလိုက္ေသာ ဇြဲ မ်က္လုံးေတြက ဓါတ္ပုံေပၚမွာ ရွိမေနပါ။ ကိုယ္ကိုကိုင္းလိုက္မႈေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေနရာမွ အက်  ႌစကြာသြားသျဖင့္ ေမာက္ႂကြေနသည့္ ေဒၚနန္းယမုံ၏ အေရွ႕ပိုင္းကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္မိသြားသည္။ တစြန္းတစျမင္ေနရ ေသာ ဆက္ဆီဘရာျဖဴျဖဴေလးထဲမွ ေဖာင္းထြက္ေနသည့္ ႏို႔လုံးေတြက ျဖဴေဖြးဥႏုေနသည္။

မနည္းကို အရွိန္လြန္ေနေသာ  မ်က္လုံးမ်ားအား ဘရိတ္ဖမ္းကာ အုပ္ရင္း လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ဓါတ္ပုံကိုၾကည့္မိသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ေျပာထားသည့္ အတိုင္းပင္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူမအတြက္ ဝယ္ထားေပးေသာ ကြန္ဒို၏ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ၿခံဝင္းတြင္ တူယွဥ္တြဲကာ  ေလွ်ာက္လာသည့္ ပုံျဖစ္သည္။ လက္ခ်င္းတြဲထားသည္လည္းမဟုတ္၊ ခါးကိုဖက္ထားသည္လည္းမဟုတ္လို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္  စိတ္သက္သာရာ ရသည္။ ဒီေလာက္ဆို လိမ္ေျပာရဖို႔ သိပ္မဆိုး။ မ်က္ႏွာက အံ့အားသင့္သည့္ပုံကို ဖန္တီးလိုက္ၿပီး ေဒၚနန္းယမုံကို  ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံက သူ႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ငုံ႔ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။   “ဒါ .. ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္တာ လဲ”  “အင္း … တို