အညတရ

အညတရ

လက်ထဲမှာ ပူခနဲဖြစ်သွားသဖြင့် ဝေလင်း တစ်ယောက် ငေးမောပြီး အတွေးနွံထဲနစ်နေရာမှ သတိဝင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲကစီးကရက်မီးက အစီခံကို ထိလာပြီးသူ့လက်ကို အပူဟပ် သွားသည့်တိုင်အောင် သူ့အသိစိတ်တွေက ဆုံးစမဲ့လွင့်မျှောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေကြောင့် သူ့ရင်ထဲမှာပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဖေဖေ၊မေမေရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဖူးဆိုသော အသိကသူ့ရင်ထဲမှာ လွမ်းမိုးနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုမချစ်လို့လားချစ်ပါသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့ကိုသားအရင်းလိုပင် သဘောထားပြီး ချစ်ခဲ့ကြသည်။ သူ့ကလည်း ဖေဖေ ဦးဝေမင်းနှင့် မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းတို့ကို ချစ်ပါသည်။ သူတို့(၂)ဦးက သူ့ကိုသူမတို့သားအရင်းပါဟုပင်အခုထိပြောနေကြတုန်းပင်။

မထင်မှတ်သော အကြောင်းအရာတစ်ခုကြောင့် သူသိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ မေမေ ဒေါ်ဖြူပြာလင်းမှာ ရှိနေသော နှလုံးရောဂါကြောင့် မမကြီး နီလာမင်းနှင့် မမလေး နီလာလင်းတို့ကို မွေးဖွားပြီးသည့်နောက်တွင် ယောကျၤားလေးလိုချင်သဖြင့်ကလေးထပ်ယူခဲ့ကြသည်။ သို့သော်ထိုကိုယ်ဝန်ကား မေမေဖြူပြာလင်းတွင် အဖတ်မတင်ခဲ့။ ဆေးရုံတွင် ခက်ခက်ခဲခဲမွေးဖွားပြီး မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းအသက်ကိုကယ်ဆယ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း မွေးဖွားလာသည့် ကလေးမှာ ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘယ်သူမှန်းပင် သေချာမသိသော သူ၏မိခင်က သူ့ကိုဆေးရုံမှာ မွေးဖွားပြီး ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။

ဆေးရုံမှတ်တမ်းများမှာလဲ လိပ်စာလိမ်ဖြင့် ဆိုတော့ ဘယ်လိုမှစုံစမ်းမရခဲ့။ သို့ဖြင့် ယောကျၤားလေးအရူးအမူးလိုချင်နေသော ဖေဖေနှင့်မေမေကသူ့ကို အမွေစားအမွေခံစာချုပ်ဖြင့်မွေးစားခဲ့ကြသည်။ ထိုအကြောင်းများကို သူ(၁၀)တန်းအောင် တက္ကသိုလ်တက်သည့်အချိန်ထိမသိခဲ့ပါ။ သူထိုအကြောင်းများကို ဘယ်လိုသိလာရသလဲဆိုတော့.. အဓိကပြောရလျှင် မလတ်နီလာလင်းကို ဖေဖေ၊မေမေတို့မှ ပေးစားခဲ့သည့် သူ့ယောက်ဖ ကိုတင်မောင်ထွန်းနှင့်တိုက်ရိုက်သက်ဆိုုင်နေသည်။။ သောက်ကျင့်မကောင်းသော ထိုလူကြောင့် သူသည်ဖေဖေ၊မေမေတို့၏ မွေးစားသားဖြစ်ကြောင်း သူသိခဲ့ရပြီး အခုလိုစိတ်လေပြီး အိမ်မှာ မနေချင်သည့်အဆင့်အထိဖြစ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ မလတ်နှင့်သူကားငယ်ငယ်ကတည်းကအရမ်းချစ်ကြသည်။

ဆိုးတူကောင်းဘက် တိုင်ပင်ဖောတိုင်ပင်ဖက်…သူ့စိတ်ထဲမှာ မလတ်ကိုသူသတိရလာသည်။ မလတ်ရယ်… သူ့စိတ်ကူးများက ပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်ခဲ့ကြသည့် မိသားစုဘဝလေးဆီလွင့်မျှောသွားသည်။မလတ်နှင့်သူနှင့်ကား အသက်သိပ်မကွာ… မလတ်နှင့်သူနှင့် (၂)နှစ်သာ ကွာသဖြင့် သူတို့(၂)ဦးထက် (၆)နှစ်ကျော်လောက်ကြီးသော မကြီးနှင့် သူတို့ကြားမှာ တိုင်ပင်ရန်မဝံ့ရဲကြ။ မလတ်ကား ရုပ်တော်တော်လှသည်ဟု ဆိုရမည်။ မလတ်ကား(၉)တန်းကျောင်းသူဘ၀ ကတည်းကကြိုက်သူတွေဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသည်။ မလတ်ကား သူနှင့်အတူကျောင်းသွားကြလျှင် စာလိုက်ပေးသောသူများ၏ စာများကို ပြုံးပြုံးလေးယူလိုက်တာဘဲ။

သူကမယူစေချင်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မလတ်ကို ပေးလာသောစာများကို မလတ်မဖျောက်ပစ်မိလို့ ဖေဖေမေမေတို့တွေ့သွားလျှင် မလတ်ကိုရိုက်တာကြောင့်။ ဒါကြောင့် ရည်းစားစာတွေပေးလာလျှင်.မလတ်ကိုမယူစေချင်ကြောင်းပြောပေမဲ့.. မလတ်ကတော့ သူ့ကိုဒီလိုကြိုက်တဲ့သူများတာကို သဘောကျနေပုံပင်။ သူမကစာများကိုယူလာပြီး သူ့ကိုထိုသူများရေးသော ရည်းစားစာကိုပြကာ နှစ်ယောက်အတူ စာကျက်ရင်းပြကာ ခိုးဖတ်ရင်း အရေးအသားများကိုရီကြသည်။ ဒါပေမဲ့မလတ်က စာညံ့သည်။ စာမေးပွဲ (၁)နှစ်ကျပြီး (၁၀)တန်းနှစ်တွင် သူနှင့်အတူတူတက်ခဲ့ရသေးသည်။ သူစာမေးပွဲအောင်လို့ တက္ကသိုလ်တက်တော့ မလတ်ကား ဆယ်တန်း(၂)ခါမြောက်ကျသည်။

ဖေဖေမေမေတို့က… ကျမှာပေါ့…စာမလုပ်ဘဲ..ရည်းစားဘဲထားနေတာကိုလို့ပြောတော့ မလတ်ငိုသည်။ မလတ်ကိုသူသနားမိသည်…မလတ်သည်သူ့ကိုလာပေးသည့်ရည်းစားစာများကိုယူသော်လည်း ရည်းစားမထားခဲ့တာသူအသိဆုံး။ မလတ်၏ ဉာဏ်ထိုင်းမှုကြောင့် ကျတာပင်။ မလတ်ကိုသူကဘဲချော့ရသည်…ဖေဖေမေမေတို့ပြောတာကိုစိတ်ထဲမထားပါနဲ့ပေါ့ မလတ်ကား နေပါစေမောင်လေးရယ်..မလတ်ရဲ့ကံပေါ့.. တကယ်တော့ မလတ်ရည်းစားမထားဘူးဆိုတာ မောင်လေးအသိဆုံးပါလို့ ငိုယိုပြီးပြောခဲ့တာကို သူ့မျက်လုံးကမထွက်သေးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ သူဒုတိယနှစ်တက်လို့ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာမလတ်ကို အိမ်ကယောကျၤားပေးစားဖို့စီစဉ်နေပါပြီ။ ခြေငြိမ်အောင်လို့တဲ့။ ကိုတင်မောင်ထွန်းတဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးပင်။ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ထိုလူရဲ့မိဘတွေက ရင်းနှီးကြသည်။

ထိုမှစပြီး ပေးစားဖို့ရာ အထိဖြစ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့စီစဉ်ရခြင်းမှာလည်း ဖေဖေမေမေတို့က မကြီးတုန်းကသူတို့အသိတစ်ယောက်ရဲ့သား ဆရာဝန်တစ်ဦးနဲ့ ပေးစားခဲ့တာ အဆင်ပြေလို့ဖြစ်ပါတယ်။ မကြီးယောကျၤား ကိုကြီးကိုကိုအောင်က ခင်မင်ဖို့ကောင်းသလို သူနဲ့မလတ်ကိုလည်း သူ့ညီလေး၊ညီမလေးတွေလိုချစ်တဲ့အပြင် မကြီးနီလာမင်းအပေါ်မှာလည်း ခင်ပွန်းကောင်းပီသတဲ့သူတစ်ယောက်ပါ။ သူမှတ်မိပါသည်။ မလတ်ကို စေ့စပ်မည့်ညက။ သူကျောင်းကနေပြန်လာပြီး တစ်ပတ်ခန့်အကြာ မလတ်အခန်းအရှေ့ကအဖြတ်.. အခန်းထဲမှ မလတ်ရဲ့ငိုသံလိုလိုကြားရတာကြောင့်..သူဘာများဖြစ်တာလဲဆိုပြီး.. မလတ်အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့တယ်။ မလတ်ဟာ သူ့အခန်းထဲက ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့မှာ ကျုံကျုံ့လေးထိုင်ပြီး ငိုနေတာပါ။ သူဝင်သွားတော မလတ်ကိုမေးပါတယ်.ဘာဖြစ်တာလဲလို့.လို့ပေါ့။

မလတ်ကသူ့ကိုဖက်ပြီး ငိုပါတယ်.. မလတ်ကို ဖေဖေတို့ကယောကျၤားပေးစားတော့မယ်…အဲ့ဒါနင်မသိဘူးလားမောင်လေး..။ မနက်ဖြန်မနက်မှာ ဧည့်သည်တွေလာမယ်ဆိုတာ..မလတ်ကိုစေ့စပ်ပေးဖို့မောင်လေးရယ်… မျက်ရည်တွေ တွေတွေကျနေတဲ့ မလတ်ကိုသူဘယ်လိုကနေဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမှန်းမသိပါဘူး။ မလတ်ကပြောပါသေးတယ်..သူရုပ်မလှခဲ့ရင်ကောင်းမှာတဲ့.. အဲ့ဒါဆိုရင် အခုလိုသူမချစ်မနှစ်သက်တဲ့သူနဲ့ပေးစားခံရမှာမဟုတ်ဖူးတဲ့လေ…။ ခက်တာက လိုက်ပြေးရအောင်လည်းမလတ်မှာရည်းစားမရှိတာသူအသိဆုံး။ ဒီလိုနဲ့ဘဲမလတ်ဟာ ဖေဖေမေမေတို့ ပေးစားတာကိုယူဖို့အထိဖြစ်လာပါတယ်။ အဲ့ဒီကိုတင်မောင်ထွန်းကို အရင်ကတည်းကသူလည်းသဘောမကျပါဘူး အိမ်ကိုလာရင် သူ့ကိုကလေးလိုလိုဆက်ဆံတာရယ် အထက်စီးကဆက်ဆံပြီဒ မာနတစ်ခွဲသားနဲ့ကြောင့်မို့လို့ သူမျက်နှာကျောကိုမတည့်ပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ ဖေဖေမေမေတို့ကတော့ မလတ်ရဲ့သဘောကို ဘာမှမမေးဘဲ.. အခုလို အတင်းအကျပ်စီစဉ်တဲ့ အတွက် သူလည်းမကျေနပ်ပေမဲ့ ဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သူ့ကိုဖေဖေမေမေတို့က ကလေးတစ်ယောက်လိုဘဲမြင်ကြတာမဟုတ်လား။ သူအဲ့ကိစ္စကို အဲ့ညမှာ ဖေဖေမေမေတို့ကိုသွားပြောပါသေးတယ်.။ ဖေဖေမေမေတို့က သားငယ်..ဒီကိစ္စမှသားငယ်ဝင်မပါပါနဲ့လို့ပြောလိုက်တာကြောင့် သူလက်လျှော့ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ မလတ်ကိုစေ့စပ်ပေးပြီး နှစ်ပတ်ခန့်အကြာမှာ မလတ်နဲ့ အဲဒီကိုတင်မောင်ထွန်းဆိုတဲ့လူဟာ မင်္ဂလာဆောင်ခဲ့ကြပါတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်မှ မလတ်ဧည့်ခံတဲ့နေရာမှ လူသေကောင် တစ်ယောက်လိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေခဲ့တာသူမှတ်မိပါသေးတယ်။ ညဖက်ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ မကြီးယောကျၤားကိုကြီး ကိုကိုအောင်တို့အုပ်စုကို ကိုတင်မောင်ထွန်းက ဘက်ချလာနိုက်ဆိုပြီးဧည့်ခံတဲ့နေရာမှာ သူလည်းပါသွားခဲ့ပါတယ်။

အဲ့ဒီဧည့်ခံပွဲမှာ ပြသနာကစတော့တာပါဘဲ။ မူးယစ်ရီဝေနေတဲ့ ကိုတင်မောင်ထွန်းဟာမပြောသင့်တဲ့စကားတွေကို အရက်ဝိုင်းမှာပြောခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီစကားတွေက ဘာတွေလဲဆိုတာကတော့.. သူဟာ ဖေဖေမေမေတို့ရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဘဲ မွေးစားသားဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပါ။ ကိုကြီး ကိုကိုအောင်ကတားမြစ်ပေမဲ့… သူ့ရဲ့အဖေနဲ့အမေဟာ သူ့ကို အမွေစားအမွေခံသားအဖြစ်မွေးစားရာမှာ ကိုတင်မောင်ထွန်းက သူ့မိဘတွေ သက်သေအဖြစ်လက်မှတ်ထိုးခဲ့ကြောင်း မူးပြီး ပြောပါတော့တယ်။သူကြားကြားချင်းမယုံကြည်နိုင်ခဲ့..။ သို့သော်လက်မခံချင်သောအမှန်တရား တစ်ခုကိုသူသိခဲ့ရပြီး မူးမူးနဲ့ပေါက်ကွဲခဲ့သည်။ တစ်ဖက်ဝိုင်းမှ လူတစ်ယောက်နဲ့ငြိပြီး ရိုက်ပွဲဖြစ်ကာ လူတစ်ယောက်ကိုရိုက်မှုဖြင့် သူအချုပ်ခန်းသို့ ပထမဆုံးအကြိမ်ရောက်ဖူးခဲ့သည်။

သို့သော် အချုပ်ထဲတွင် တစ်ညပြည့်အောင်မနေခဲ့ရပါ.။ မိဘများက မြို့မျက်နှာဖုံးများပီပီ..တစ်ဖက်သားကိုကျေနပ်လောက်အောင်တောင်းပန်ကာ ညတွင်းချင်း သူ့ကိုအချုပ်ခန်းထဲမှ လာထုတ်ခဲ့သည်။ ဖေဖေကသူ့ကိုတစ်ချက်မှမဆူပါ။ မေမေနှင့်မလတ်ကတော့ ငိုလိုက်တာကိုမပြောနှင့်တော့။ မကြီးနှင့် ကိုကြီးကိုကိုအောင်တို့ကတော့ နဂိုကအေးအေးသမားတွေမို့ဘာမှမပြော။ သူအိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ကိုဘာမှမဆူကြ.။ မလတ်ရဲ့အသစ်ကျပ်ချွတ်ယောကျၤားပြသနာကို စဖန်တီးခဲ့သူကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ ရှက်သည်ဆိုပြီး ရဲစခန်းသို့ပင်လိုက်မလာခဲ့.။ သို့သော်သူ့အနေဖြင့် အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် မေမေဖြူပြာလင်းကိုသူကိုမွေးစားထားတာ ဟုတ်မဟုတ်မေးတော့သည်။ မေမေကငိုပြီးမပြောပေမဲ့ နောက်ဆုံးသူအတန်တန်ငိုပြီးပြောသည့်အခါတွင်တော့.. မေမေကသူ့ကိုအမွေစားအမွေခံသားအဖြစ်မွေးစားထားသည့်စာချုပ်ကိုပြသည်။

ဖေဖေကတော့မျက်နှာမကောင်းလှ။ သူ့ကို မောင်လေးအရင်းအဖြစ်သာသိကြတော့ မလတ်သည်လည်းသူနှင့် မောင်နှမအရင်းမဟုတ်မှန်း ထိုအခါမှသိကြတော့သည်။ ဖေဖေနှင့်မေမေနှင့်သိနေသောမကြီးကလည်း သူငယ်စဉ်ကတည်းက အများမသိအောင်သာမက မလတ်ကိုပါမသိအောင်ဖုံးဖိထားခဲ့ပြီး.. သူ့အပေါ်အချစ်ပိုခဲ့ကြသည်။ သို့သော်ထိုအချိန်မှ စတင်ပြီးသူ့စိတ်တွေပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဖေဖေနှင့်မေမေ၏သားအရင်းမဟုတ်မှန်းသိလိုက်ရသော အချိန်မှစတင်ပြီး အားငယ်စိတ်တွေဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီအိမ်ကြီးနှင့်ဒီမိသားစုသည်သူနှင့်မဆိုင်တော့သလိုလို.. သို့နှင့် သူလည်းစိတ်လေလေနှင့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အိမ်မှာသွားနေခဲ့သည်..။

မေမေကသူ့ကို တော်တော်ချစ်သည်ဟုဆိုရမည်.။ နေ့တိုင်းလာလာခေါ်သည်.. ဖေဖေလည်းကျန်းမာရေးမကောင်းဘူး…သားအတွက်နဲ့စိတ်တော်တော်ထိခိုက်နေတယ်လို့ ပြောရှာသော်လည်း မေမေကိုယ်တိုင်လည်း နှလုံးရောဂါရှိနေသည်ကိုသူသိသဖြင့် သူ့အနေဖြင့် စိတ်က လွန်ဆွဲနေရသည်။ မကြီးကလည်းမကြာခဏလာခေါ်သဖြင့် အိမ်ကိုပြန်ခဲ့သည်။ ယခုအချိန်မှာတော့ သူအိမ်ပြန်ခဲ့ပေမဲ့ သူ့စိတ်တွေကပျော်ပျော်ရွင်ရွင်မရှိဘဲ အထီးကျန်သလိုခံစားနေရသဖြင့် မြို့အပြင်မှာရှိတဲ့ ရှုခင်းသာဆိုတဲ့ တောင်ကုန်းနေရာလေးမှာ ဝေလင်းတစ်ယောက် အတွေးနယ်ချဲ့နေခြင်းသာဖြစ်ပေတော့သည်။ အိမ်ရှေ့ကို ဆိုင်ကယ်ရပ်သံကြားရတယ်.. မောင်လေးပြန်လာပြီထင်တယ်ဟု မလတ်တွေးထင်လိုက်မိသည်…။ သူမအခန်းရှေ့မှ မောင်လေးရဲ့ခြေသံကို ကြားရသည်။ မောင်လေးဝေလင်းကား နည်းနည်းသောက်လာဟန်တူသည်…။

တံခါးကိုဟပြီးချောင်းကြည့်လိုက်တော့ မောင်လေးသည် ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့အခန်းတံခါးရှေ့မှာ ရပ်နေတာကိုတွေ့ရသည်..။ မမကြီးက ကိုကိုကြီးအပြောင်းကျရာနယ်သို့လိုက်သွားပြီ..။ ဖေဖေကလည်းခရီးထွက်သွားသည်.. အိမ်မှာ သူမရယ်၊မေမေရယ်၊အိမ်ဖော်မလေး မိအေးဘဲရှိတယ်။ .မေမေကတော့မောင်လေးစိတ်နဲ့ပင် နှလုံးရောဂါကပြန်ထနေသဖြင့် ညနေကပင် ဆရာဝန်လာကြည့်ပြီး ဆေးထိုးပေးထားသဖြင့် အိပ်မောကျနေဟန်တူသည်။ ကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ ညနေကတည်းက အပြင်ကိုကားတစ်စီးနဲ့ထွက်သွားပြီ..။ မောင်လေး…အခန်းရှေ့ရပ်နေသော ဝေလင်းမှာ..နောက်မှခေါ်လိုက်သံကြောင့်တုန်သွားသည်..။ မလတ်အသံ…။

မေမေနေမကောင်းဘူးမောင်လေးရယ်..မလတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့မလတ်မျက်ဝန်းတွေက အားငယ်နေသည့်ပုံစံတွေ။ သူ့ရင်ထဲလှိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ မလတ်ကို အခုလိုအနေအထားမျိုးမြင်ရတိုင်း ဘာဖြစ်လို့လဲမသိ မလတ်ကိုသူသနားသည်။ မောင်လေးရယ်..အိမ်မှာဘဲနေပါကွယ်… ဝေလင်းစိတ်ထဲမှာတော်တော်ဝမ်းနည်းလာသည်..။ မဖြစ်ဖူး..မမ…ကျွန်တော်ကလေ…ကျွန်တော်က.. မေမေရဲ့သားအရင်း..မလတ်တို့ရဲ့မောင်အရင်းမှမဟုတ်တာ… မလတ်မျက်ရည်လေး တွေစို့လာသည်။ စိတ်ထဲမှာဝမ်းနည်းမှုကြောင့်တလှပ်လှပ်ဖြစ်လာသည်.. မောင်လေးရယ်..နင်ဒီလိုတော့မပြောပါနဲ့.. ဘယ်သူတွေဘာပဲပြောပြော…နင်ဟာ ဖေဖေ၊မေမေတို့ရဲ့သား မလတ်တို့ရဲ့မောင်လေးဘဲ… အပြင်ကပြန်လာတာဆိုတော့ဘာမှမစားရသေးဘူးထင်တယ်..။ ဝေလင်းစိတ်ထဲလည်းဆာသလိုလိုဖြစ်နေသည်မို့ ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြလိုက်သည်…။

မလတ်လဲဆာတယ်… လာ..မလတ်ခူးကျွေးမယ်..မောင်လေး..။ မလတ်က ဝေလင်းကို ထမင်းစားခန်းထဲကိုခေါ်သွားသည်။ မေမေနေမကောင်းသဖြင့် သူမနှင့်မိအေးကလည်းပြုစုနေရသဖြင့်..ဘာမှဖွယ်ဖွယ်ရာရာမချက်နိုင်။ ညနေကတည်းက သူမလည်းစိတ်နှင့်လူနှင့်မကပ်သဖြင့် ဘာမှမစားဖြစ်။ ထမင်းကို ဆီ/ဆားနှင့်နယ်ပြီး.ငါးခြောက်ကြော်ဗူးထဲမှ ငါးခြောက်ကိုယူကာ နယ်လိုက်သည်။ အင့်..ပါးစပ်ဟ..မောင်လေး.. ကလေးတစ်ယောက်လိုပင်..ဝေလင်းကိုငယ်ကတည်းကသူမကအဲ့လိုခွံ့နေကျ.. ပလုပ်ပါးလောင်းနှင့် သူမခွံ့နေသော ထမင်းကို မောင်လေးဝေလင်းစားနေတာကိုကြည့်ပြီး သူမကြည်နူးမိသည်..။ သြော်..သူမရဲ့ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတဲ့ အချိန်လေးတွေက အတိတ်မှာကျန်ခဲ့ရပါပြီလေ။

မောင်လေးကို ထမင်းခွံ့ကျွေးရင်းသူမလည်းစားရင်း.. ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့် ကျလာသောမျက်ရည်လေးတွေက ပန်းကန်ပေါ်ကျသွားသည်။ ဝေလင်းအဖို့ဒါကိုမြင်လိုက်ရပြီး သူ့ရင်ထဲမှလည်း ဆို့တက်လာလေသည်.. သြော်…မလတ်ရယ်.။ သူ့စိတ်ထဲကမလတ်ကို အရမ်းကို သနားမိနေပါတော့တယ်။ မောင်လေးကား မေမေ့ကိုကြည့်ပြီး…ငိုသည်.. အသံမထွက်ဘဲမျက်ရည်တွေကျနေသည်.. ထိုအချိန်မှာ အိမ်ရှေ့မှ ဆူညံသော အသံတွေကြားရသည်..။ ကိုတင်မောင်ထွန်း မူးမူးနဲ့ပြန်လာပြီလေ..ဒီလိုပဲ..အမြဲတမ်းမူးပြီးပြန်လာတယ်။ နီလာ…နီလာ…ကိုယ့်ကိုလာတွဲဦး..ဝေါ့.. ရှေ့မှာ အန်နေသံကိုကြားရသည်..။ မလတ်က အိမ်အောက်ကို ကဗျာကယာဆင်းပြီး လင်ဖြစ်သူကိုသွားတွဲရသည်။ ကိုတင်မောင်ထွန်းက သီချင်းတွေ အော်ဟစ်ပြီးဆိုနေသေးသည်.. ကားတံခါးကိုပင် မပိတ်နိုင်တော့..။

ရှင်..ဒီအရက်တွေသောက်လာပြန်ပြီလား..မေမေနေမကောင်းဘူးဆိုတာသိရက်နဲ့.. ချစ်လို့ကြိုက်လို့ယူထားရတဲ့ လင်မယားမဟုတ်တဲ့ခါကျတော့ သူတို့အိမ်ထောင်ရေးကလည်းအဆင်မပြေ။ သောက်ပိုတွေပြောမနေနဲ့…နားငြီးတယ်..ငါမူးနေပြီ.. ကိုတင်မောင်ထွန်းက ပြောရင်း ကားတံခါးကို ခြေထောက်နှင့်ကန်ပြီးပိတ်လိုက်သည်..။ မူးနေသော ကိုတင်မောင်ထွန်းကို သူမတို့အခန်းထဲတွဲပြီး ခေါ်သွားလိုက်သည်။ အိမ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကိုတင်မောင်ထွန်းကသူမကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်သည်…။ စိတ်မပါဘဲ…အခုလို မလွဲသာလို့ဆက်ဆံနေရတာ..သူမမင်္ဂလာဦးညကတည်းကပါဘဲ.။ ကိုတင်မောင်ထွန်းသည် သူမကို ချစ်ခြင်းကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ရာဂကြောင့်သာဆက်ဆံနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမဘဝမှာ အချစ်ဆိုတာဘာမှမသိလိုက်ခင်လေးမှာ ကိုတင်မောင်ထွန်းနဲ့ယူခဲ့ရသည်။

မလတ်ရဲ့ နို့တွေကို ကိုတင်မောင်ထွန်းက ကြမ်းတမ်းစွာဆုပ်နယ်နေသည်။ နာကျင်သော်လည်း မလတ် အံကျိတ်ကာခံနေသည်။ ဝဋ်ကျွေးရှိသမျှခံရပေဦးမည်။ သူမထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး ပေါင်ကိုဖြဲကာ အသားကုန်ထိုးတော့သည်။ အသေကောင်တစ်ကောင်လို မလတ်ငြိမ်ခံနေပြီး ဘာမှတုန့်ပြန်ခြင်းမရှိ။ ပြီးပြီးရောသာ..သဘောထားလိုက်သည်။ ဘာမှသူမစိတ်ထဲမှာမရှိတော့…လောကကြီးမှာ မချစ်မနှစ်သက်သူနဲ့ပေါင်းသင်းပြီး အသက်ရှင်နေရတာပင်ပန်းလှပါပြီ။ နောက်ဆုံးကိုတင်မောင်ထွန်းကား သူ၏ဆန္ဒပြည့်ဝသွားပြီး သူမဘေးမှာ တရှုးရှုးဖြင့် အိပ်ပျော်သွားလေပြီ။ မလတ်ကားအိပ်မပျော်နိုင်ပါ… အိပ်ယာပေါ်မှာ ထထိုင်လိုက်ပြီး ထောင်ထားသော ဒူးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ပိုက်ပြီး အသံမထွက်အောင် ကျိတ်ငိုနေပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ဟနေတဲ့ အခန်းတံခါးကြားကနေကြည့်နေတဲ့ ဝေလင်းလည်း နံရံကိုကျောမှီပြီး ရင်ထဲကဆို့တက်လာတာနဲ့အတူ မျက်ရည်တွေကပါးပြင်ပေါ်ကျလာပါတယ်..။ သြော်..မလတ်ရယ်..မလတ်ရဲ့ရင်ထဲကိုမြင်ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်နာကျင်ရပါတယ်ဗျာ…။

မလတ်ကား သူ့ရင်ထဲကဝေဒနာတွေကို မပြောဘဲ ကျိတ်မှိတ်ခံနေရတာမြင်ရတော့ သူ့ရင်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ်နာကျင်နေပြီး.. အခန်းထဲကို ဝင်ကာ မလတ်ကို နှစ်သိမ့်ပေးချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ နေမကောင်းလို့အိပ်ပျော်နေတဲ့ မေမေ့ အခန်းဆီသို့သာ တစ်လှမ်းချင်း ရွေ့လျားသွားပါတော့တယ်။ဆးရှိန်နဲ့အိပ်ပျော်နေသော..မေမေ့ရဲ့မျက်လုံးတွေက ပွင့်လာသည်.. မေမေက သူ့ကိုမြင်တော့ တော်တော်ဝမ်းသာသွားသည်…။ သားငယ်…မေမေ့ဆီကိုပြန်လာတာပဲ..အဟွတ်..အဟွတ်… မေမေကားချောင်းဆိုးနေသည်… သူကရေတစ်ခွက်ကို ခပ်က မေမေ့ကိုထွေးပွေ့ပြီး ရေကိုယုယုယယတိုက်လိုက်သည်။။ မေမေကား မျက်ရည်တွေကျပြီး.. သားရယ်..ဘေးလူတွေပြောတာကိုသားစိတ်ထဲမထားပါနဲ့…။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်…သားဟာမေမေတို့ရဲ့သားအရင်းဘဲ…။

သားဘယ်ကိုမှသွားစရာမလိုဘူး…မေမေတို့နဲ့ဘဲနေပါသားရယ်… စိတ်မကောင်းလှစွာဖြင့် ဝေလင်းလည်း မေမေဖြူပြာလင်းကိုဖက်ပြီး ငိုပါတော့တယ်။ သားဘယ်ကိုမှမသွားတော့ပါဘူးမေမေရယ်… မေမေကား ဝမ်းသာစွာပြုံးလိုက်ပြီး..မေမေခေါင်းတွေမူးတယ်သားရယ်.. အဲ့ဒါဆိုလည်း ခဏလောက်အိပ်လိုက်တော့လေ..မေမေ။ မေမေကား မကြာမှီပြန်လည်အိပ်ပြောသွားသည်။ သူ့အိပ်ထောင်ထဲမှဖုန်းက မည်လာသည်။ ညကြီးမှဘယ်သူပါလိမ့် ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ၏ကောင်မလေး မျိုးမျိုးသွယ်…. ပြောရလျှင်တော့ မျိုးမျိုးသွယ်နှင့် သူကားကျောင်းတက်စဉ် သမီးရီးစားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ မျိုးမျိုးသွယ်ကို သူချစ်ပါသည်။မျိုးမျိုးသွယ်တို့မိဘတွေကလည်း သူ့မွေးစားမိဘတွေလို ချမ်းသာသော အသိုင်းအဝိုင်းကတွေပင်။

ဝေလင်းကား အခန်းတံခါးကို မေမေမနိုးစေရန်အတွက် အသာအယာပြန်စေ့ထားခဲ့ပြီး အိမ်အောက်ထပ်သို့ဆင်းခဲ့သည်..။ ပြောလေ..မျိုး…ဘာရှိလို့လဲ..။ တစ်ဖက်မှ မျိုးမျိုးသွယ်ရဲ့အသံလေးက တုန်ယင်စွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာသည်။ မျိုးကိုမေ့လိုက်ပါတော့ ကို… ဘာ….. ဟုတ်တယ်ကို..မျိုးလေအိမ်ကပေးစားတဲ့သူနဲ့ယူရတော့မယ်…။ သူ့စိတ်တွေ ဗလောင်ဆူသွားသည်..။ မျိုး…အကိုတို့ခိုးပြေးကြရအောင်… မခိုးပါနဲ့တော့ အကိုရယ်…မျိုးလေဖေဖေတို့မေမေတို့ကိုကြောက်တယ်…။ မျိုးကို့ကိုချစ်ပါတယ်..မျိုးကိုနောင်ဘဝထိမုန်းလိုက်ပါ..ကို မျိုးမျိုးသွယ်ကား ပြောပြီးဖုန်းချသွားသည်။ သူပြန်ခေါ်သော်လည်း ဖုန်းကမကိုင်တော့ တောက်….သစ္စာဖောက်မ… သူဒေါသထွက်လွန်းသဖြင့် အသားများပင်တုန်လာသည်။ လောကကြီးကမတရားလှချည်လား။ ချစ်သူကလည်းသစ္စာဖောက်။ တကယ်တော့ မျိုးမျိုးသွယ်လေပြေလေးကိုသုံးသွားမှန်း သူသဘောပေါက်သည်။

သူ့ကိုမွေးစားသားမှန်းသိကတည်းကမျိုးမျိုးသွယ်ရောသူမမိဘတွေရော ဆက်ဆံရေးတွေ အနည်းငယ်ပြောင်းသွားတာသူသတိထားမိသည်။ သွားပေဦးတော့…မျိုးမျိုးသွယ်ရေ… ဂုဏ်ရှိန်တွေကမက်မောတဲ့သူတွေ..လောကကြီးမှာတယ်ပေါပါလား.. မေတ္တာစစ်က ဘယ်မလဲကွာ…သူဒေါသထွက်စွာဖြင့်တွေးနေမိပါတယ်။ ညကမေမေနားမှာ တစ်ချိန်လုံး ထိုင်ကာစောင့်ကြည့်နေသော ဝေလင်းလည်း အိပ်ပျော်တစ်ချက် မပျော်တစ်ချက်ဖြင့် မနက်(၇)နာရီခန့်တွင်…အိပ်ယာမှနိုးလာသည်.။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မလတ်တို့အခန်းမှစကားများသံသဲ့သဲ့ကိုကြားရသည်။ စကားများနေကြတာထင်တယ်..။ သူ့အနေနဲ့ဝင်ပါလို့မကောင်း..သူနှင့်မလတ်ကားအရင်ကလိုမောင်နှမအရင်းလို အနေအထားမျိုးဆိုဝင်ပါလို့ကောင်းတယ်။ ဖြန်း..မလတ်ပါးကို ကိုတင်မောင်ထွန်းရိုက်သောအသံကိုကြားရသည်.. ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းသောစကားသံများကလည်းထွက်ပေါ်လာသည်။

မဖြစ်တော့… သူမေမေမနိုးအောင်အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီးထာသွားသည်…။ မလတ်ကားကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ရက်လဲကျနေပြီး ပါးတွင်အနီစင်းကြီးနဲ့..။ ကိုတင်မောင်ထွန်း…ခင်ဗျားတော်သင့်ပြီထင်တယ်…သူဝင်ပြောလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်ထွန်းက မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့..သူ့ကိုကြည့်ပြီး…။ မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့ ဝင်ပြောရတာလဲ..ဟောကောင်။ဒါငါ့မိန်းမ..ငါရိုက်ချင်ရင်ရိုက်မယ်။ ကိုတင်မောင်ထွန်း..အပြောကြာင့်..သူနည်းနည်းဒေါသထွက်သွားသည်..။ ဒီမှာ…မလတ်ကကျုပ်အမဗျ..ခင်ဗျားတော်တော့.. ပြောကာမှပိုဆိုးလာသည်…ဟက်ဟက် အရမ်းချစ်ကြတာဘဲနော်.. မောင်နဲ့အမက…မသိရင်သမီးရီးစားကျနေတာဘဲ…ထွီ.. ခင်ဗျား…လျှောက်မပြောနဲ့…ခင်ဗျားစိတ်များမှတ်နေလား..။

သူအရမ်းစိတ်ဆိုးသွားသဖြင့် ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် ကိုတင်မောင်ထွန်းကိုရန်ပြုမည်ကြံစဉ် မလတ်က ကြားထဲမှဝင်ပါလာသည်။ တော်တော့မောင်လေး…ကိုတင်မောင်ထွန်း..ရှင်လဲတော်တော့.. မေမေ့ကိုသနားကြပါဦး.. တကယ်တန်းကျတော့ ကိုတင်မောင်ထွန်းကလူကြောက်တစ်ယောက်ပင်…။ သူတကယ်လုပ်မည်ကြံတော့ရွံ့နေသည်…။ အဲ့ဒါဆိုရင်..ငါသွားမယ်…ညမိုးချုပ်မှပြန်လာမယ်..ဒီအိမ်မှာနေရတာစိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်.. ကိုတင်မောင်ထွန်းကားခြေသံပြင်းပြင်းဖြင့်ပင်..အိမ်အောက်ထပ်သို့ခြေသံပြင်းပြင်းဖြင့်ပင် ဆင်းသွားသည်။ စကားများနေသံကို အိပ်ယာမှ နိုးလာသော ဒေါ်ဖြူပြာလင်းတစ်ယောက်. ကောင်းကောင်းကြီးကြားနေရပါတယ်…. အင်း…ငါမှားပြီ…ငါမှားပြီ..လို့လဲသူမကိုယ်သူမအပြစ်တင်နေပါတယ်။ သမီးလတ်စိတ်ဆင်းရဲနေရတာ သူမကြောင့်ပါလား… သြော်..သမီးရယ်…မေမေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါကွယ်… မျက်ဝန်းထောင့်မှ မျက်ရည်စလေးများကား ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ကျသွားပါတယ်။

သားငယ်သူမအခန်းထဲဝင်လာတာကြောင့်..သူမအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ပါတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် နှလုံးတွေကလည်း မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်ပြီး မောလာပါတယ်။ ညကလဲ ကိုတင်မောင်ထွန်းပြန်မလာ..မလတ်ဒေါသထွက်သလိုလိုဖြစ်နေသေးသည်။ သို့သော် ကိုတင်မောင်ထွန်းပြန်မလာတာကိုပင်သူမကျေနပ်သလိုလို။ ပြန်လာတိုင်းလည်း မူးလို့ဆိုတော့စိတ်ညစ်သည်။ ဒီအချိန်လောက်ဆို ဟိုတယ်တစ်ခုခုမှာကောင်မတစ်ကောင်ကောင်နဲ့ပျော်နေတုန်းနေမှသေချာသည်။ မချစ်မနှစ်သက်ဘဲလက်ထပ်ခဲ့ရသော်လည်း သူမဇနီးကောင်းပီသအောင်ကြိုးစားခဲ့ပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ သူကလည်း သူမကိုစက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုသဘောထားနေသည်။

ငွေဖြင့် ဝယ်ခံရသောအရုပ်တစ်ရုပ်လိုပင်သူမဘဝက။ ညကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်သော်လည်း အစောကြီးနိုးခဲ့သည်။ မောင်လေးအခန်းကို ကြည့်လိုက်တော့မောင်လေးမရှိ။ အပြင်ထွက်သွားသည်နှင့်တူသည်။ မေမေ့အခန်းမှာတော့ မေမေအိပ်ပျော်နေဆဲပင်။ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ဖော်မလေးကလဲမရှိ ဈေးသွားသည်နှင့်တူသည်။ ကလင်..ကလင် ဧည့်ခန်းမှ စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်းမည်လာသည်။ သူမဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်….။ ဟဲလို..ပြောပါရှင်… ဒေါ်ဖြူပြာလင်းတို့အိမ်ကပါလား….။ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်…။ ဒေါ်ဖြူပြာလင်းများရှိပါသလားခင်ဗျ…။ မေမေနေမကောင်းလို့အိပ်ပျော်နေပါတယ်ရှင့်..ကျွန်မကိုပြောလို့ရပါတယ်.. ကျွန်မသူ့သမီးပါ….။ သြော်…ပြောရမှာတော့စိတ်မကောင်းပါဘူးခင်ဗျာ..ဦးက..(xx)မြို့ကရဲစခန်းကစခန်းမှူးပါ..။ ဦးဝေမင်းတစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့မြို့မှာ သူ့ကားနဲ့ကုန်တင်ကားတစ်စီးနဲ့ တိုက်မိပြီး အခင်းဖြစ်နေရာမှာဘဲ…ပွဲချင်းပြီးဆုံးသွားပါတယ်…အဲ့ဒါကာယကံရှင်မိသားစုတွေသိဖို့… ရှင်…ဖေဖေဆုံးပြီ….. ဟဲလို…ဟဲလို….ဆက်ပြောသော စခန်းမှူး၏ဖုန်းထဲမှအသံများကို မလတ်မကြားတော့…။

မျက်ရည်များက သူမပါးပေါ်ကိုပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာသည်။ ဆို့နင့်လာသော ရင်ဘတ်ထဲမှ အလုံးကြီးက ရင်ခေါင်းထဲအထိတက်လာသည်။ မျက်လုံးများပြာဝေလာပြီးနေရာတင်ဘဲခွေလဲကျသွားသည်။ အပြင်မှ ပြန်လာသောဝေလင်းလည်း ကြားလိုက်ရသော မလတ်၏အသံနှင့် မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ကြောင်အကြီးငေးကြည့်နေသည်…။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ နေရတာငြီးငွေ့လာသော ဒေါ်ဖြူပြာလင်းတစ်ယောက်လဲ ယောကျၤားဖြစ်သူ ကိုဝေမင်းဆုံးပြီဆိုသော အသံကိုကြားလိုက်သဖြင့် နှလုံးက မခံနိုင်တော့ဘဲ စူးအောင့်လာပြီး… သူမနားထဲမှာနောက်ဆုံးကြားလိုက်တာကတော့ ဈေးဝယ်ရာမှ ပြန်လာတဲ့ အိမ်ဖော်မလေးရဲ့အသံ…. လုပ်ကြပါဦး…မေမေကြီးဘာဖြစ်သွားတာလဲမသိဘူး…ဆိုတဲ့အသံ။

သူမအတွက်တစ်လောကလုံးအမှောင်အတိကျသွားပါတယ်။ အလင်းတန်းတစ်ခုပေါ်လာပါတယ်…..အလင်းတန်းထဲမှာကိုဝေမင်းပါလား… ပြုံးလို့ရွှင်လို့….သူမဆီကို ကိုဝေမင်းကလက်ကမ်းပေးတာကိုတွေ့သည်…။ သူမနှုတ်မှအသံမထွက်လာ..ကိုဝေမင်းရဲ့လက်တွေဆီကို သူမလက်တွေကိုပေးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သူမ စိတ်တွေနွေးထွေးလုံခြုံသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကိုဝေမင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ကောင်းကင်ပေါ်ကိုတက်သွားသလိုခံစားရသည်။ သူမကိုယ်သူမအပျိုဘဝတုန်းကလိုခံစားရတယ်။ ပျော်လိုက်တာကိုဝေမင်းရယ်…ကျွန်မမှာပျော်ရွှင်မှုတွေပျောက်ဆုံးနေတာကြာပြီ….. အခုမှဘဲပြန်ရတော့တယ်…ရှင့်ကိုကျေးဇူးတင်လိုက်တာကွယ်…။ မေမေနှင့်ဖေဖေ၏ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပွဲလေးကား ပြီးဆုံးတော့မည်။ အမျှ…အမျှဖေဖေနဲ့မေမေရယ်…ရောက်ရာအရပ်ကသာဓုခေါ်ပါတော့…။

သားနောင်ဘဝကျရင် ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ရဲ့ သားအရင်းဖြစ်ပါရစေဖေဖေနဲ့မေမေရယ်။ သားကိုခွင့်လွတ်ပါတော့. ဝေလင်းကား ကျဆင်းလာသောမျက်ရည်များကို လက်ခုံဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး ဆိုလိုက်ပါတယ်။ မလတ်ကတော့ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေသည်။ ကိုကိုကြီးနှင့် မမကြီးကတော့ လူကြီးပိုင်းရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သူတွေမို့ထင်သည်။ ခံစားနေရတာကမျက်နှာပေါ်မှာ ပေါ်လွင်နေပေမဲ့ မျက်ရည်တော့မကျအောင်ထိန်းထားနိုင်တာတွေ့ရသည်။ ကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ ရေစက်ချသည့်နေရာပင် မလာသူ့အခန်းထဲမှာ သောက်နေပြီ။ ဖေဖေနဲ့မေမေရေ အမျှအမျှအမျှ…. မလတ်တစ်ယောက် အမျှဝေရင်းလဲကျသွားတာကို သူမြင်လိုက်သည်။ ဟဲ့ဟဲ့..လုပ်ကြပါဦး…ခြေမကိုချိုး.. ဆူညံသွားသော အသံများနှင့်အတူ…မလတ်ကိုသတိလည်လာစေရန်ဝိုင်းဝန်းပြုစုနေကြသည်။ ရှိုက်သံများနှင့်အတူ မလတ်သတိရလာသည်။ ကဲကဲ…လတ်လတ်ကိုအခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်ကြ…ဘယ်သူပြောမှန်းပင်မသိလိုက်။ မမကြီးက မလတ်ကိုတွဲနေသည်…။

ဒါပေမဲ့ မမကြီးကမလတ်ကိုတွဲရာမှာ မလတ်ကမမကြီးထက်ထွားနေသဖြင့်မမကြီးယိုင်သွားသည်။ ဝေလင်းလည်း မြင်မကောင်းတော့သဖြင့်သူဝင်ထိန်းလိုက်သည်…။ မမကြီးဖယ်လိုက်တော့…မောင်တွဲမယ်… ဝေလင်းက မလတ်ကို ချိုင်းအောက်မဝင်ထမ်းပြီး တွဲခေါ်သွားသည်။ အပေါ်ထပ်ကိုတက်သော လှေခါးများကမြင့်နေသလိုလို… ယိုင်နဲ့နေသောမလတ်ခန္ဓာကိုယ်က သူ့အပေါ်မှီတွယ်နေသည်.. မလတ်၏ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို သူ့နှာခေါင်းဝလေးမှာရနေသည်…။ သနပ်ခါးပင် မလိမ်းထားသော မလတ်၏ ရနံ့လေးက သူ့ရင်ကို တုန်သွားစေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ။ မလတ်ကားသူမတို့လင်မယားအိပ်သော အခန်းရှေ့ကိုရောက်လာပြီ။ မလတ်က သူ့ကိုတစ်ချက်မော့ကြည့်သည်…။သူနှင့်ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်သည်။ ပြန်တော့မောင်လေး….မမအခန်းထဲဝင်တော့မယ်…။ မလတ်၏ မှေးစင်းနေသော မျက်ခွံဖောင်းဖောင်းလေးများကသွေးကြောစိမ်းလေးများပင်မြင်ရသည်။

မျက်လုံးလေးများက ရဲတွတ်နေသည်။ မျက်ရည်ဥလေးကမလတ်မျက်ဝန်းထောင့်မှ စီးကျလာသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားသည် အရမ်းကိုဝမ်းနည်းလာမိသလိုလိုဘဲ။ မခံမရပ်နိုင်အောင်ရင်ထဲမှာ နာကျင်လာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အခန်းတံခါးကပွင့်လာသည်…ကိုတင်မောင်ထွန်း…။ သူတို့နှစ်ဦးကို မသင်္ကာသောမျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်နေသည်။ မလတ်မူးလဲသွားလို့ လိုက်ပို့တာလို့သူပြောလိုက်တယ်… အော်..အေး..ဆိုပြီးပြန်ပြောတယ်လို့ထင်တာဘဲ…. သူလည်း တိတ်ဆိတ်စွာဘဲ…အောက်ထပ်ကိုပြန်ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ကျွန်တော့အတွက် အမွေကိုမလတ်ကိုဘဲပေးလိုက်ပါ…ကျွန်တော်မယူချင်ဘူး… ကိုတင်မောင်ထွန်း မျက်နှာဝင်းလက်သွားသလိုဘဲ။ ကိုကိုကြီးနှင့်မမကြီးက…။ မရဘူး..မောင်လေး…နင်ယူကိုယူရမယ်…နို့မို့ဆိုနင်ဘာလုပ်စားမှာလဲ…။

ဖေဖေနဲ့မေမေကလည်းဒီလိုလုံးဝဖြစ်စေချင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့ မလတ်ကလည်းသူ့အိမ်ထောင်နဲ့သူ။ မလတ်ကလည်းပြတ်သားသည်…။ မလတ်လုံးဝမယူဘူးနော်မောင်လေး….အားလုံးအညီအမျှခွဲပေးထားတာ…မောင်လေးယူကိုယူရမယ်။ ကိုကိုကြီးကလည်း.. ငါ့ညီရာ မင်း..ကိုကြီးတို့မကြီးတို့ကို မောင်နှမလိုသဘောထားတယ်ဆိုယူပါ…လို့တိုက်တွန်းပါတယ်။ ကိုတင်မောင်ထွန်းကတော့ သူရမဲ့ငွေထုပ်ကြီးကို အလွယ်တကူလက်လွတ်လိုက်ရလို့ သိပ်မကြည်ပါဘူး။ အမွေစာချုပ်စာတမ်းတွေအကုန်လုံးရှေ့နေကြီးနဲ့ရပ်ကွက်လူကြီးတွေရှေ့မှာလက်မှတ်ထိုးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့…။ ရှေ့နေကြီးနဲ့ အရပ်လူကြီးများရှေ့မှာ ကျွန်မတစ်ခုပြောချင်ပါတယ်ဆိုပြီး.. မလတ်က စာချုပ်တစ်ခုကိုရှေ့ကိုချလိုက်ပါတယ်။ ကွာရှင်းစာချုပ်တစ်ခုပါ…။

မမကြီးနဲ့သူကတော့ မလတ်ကိုနားမလည်နိုင်စွာကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်မကိုကွာပေးပါ..ကိုတင်မောင်ထွန်း….. ကိုတင်မောင်ထွန်းရော ထိုင်နေတဲ့သူတွေအားလုံးအံ့အားသင့်သွားပါတယ်။ ရှင်နဲ့ ကျွန်မက မိဘတွေပေးစားလို့ယူခဲ့တာ..ဒီတော့ဖေဖေမေမေလဲဆုံးပြီ…။ ရှင်နဲ့ကွာဖို့ဘဲကျန်တော့တယ်…ရှင်ကျွန်မရမဲ့အမွေထဲက ဒီအိမ်ကြီးကလွဲရင်ကြိုက်တာယူသွားနိုင်တယ်..။ အရေးကြီးတာက ရှင်နဲ့မပေါင်းရရင်ပြီးရော။ ကိုတင်မောင်ထွန်းမျက်နှာနီသွားပါတယ်…ဒါပေမဲ့သူလည်းယောကျၤားဘဲလေ… မလတ်ဆီကမျှော်လင့်မထားတဲ့စကားကိုကြားပေမဲ့ ကြိုက်တာယူသွားနိုင်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို သူကျေနပ်သွားဟန်တူတယ်။ ဒါဆို..မင်းနဲ့ငါနဲ့ရပြီးမှ ဝယ်ထားတဲ့ ကားကိုငါယူသွားမယ်။ကျေနပ်တယ်နော်… မမကြီးနဲ့ကိုကိုကြီးရော အရပ်လူကြီးတွေဘာဘာမှဝင်ပြောချိန်ကို မရလိုက်ပါဘူး။ မလတ်ပုံစံက ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုပြတ်သားမဲ့ပုံစံ။ ကားကသိန်း(၁၀၀၀)ကျော်လောက်တန်တဲ့ကားပါ…ဒီကားကဖေဖေမေမေတို့ဝယ်ပေးထားတာပါ မလတ်ကတော့မှုဟန်မတူပါဘူး..။

ကိုကိုကြီးကတော့ စိတ်မွန်းကျပ်လာဟန်တူပါတယ်။ အပြင်ကိုထသွားတယ်…သူလည်းစိတ်ကျဉ်းကျပ်လာတာကြောင့် လိုက်သွားပါတယ်။ ခြံရှေ့မှကိုကိုကြီးကစီးကရက်တစ်လိပ်ကို သူ့အိပ်ကပ်ထဲကထုတ်ပြီး ဖွာရင်းငေးနေပါတယ်။ သူရောက်သွားတော့ ကိုကိုကြီးကဘာမှမပြောဘဲ သူ့ကိုဆေးလိပ်တစ်လိပ်ထုတ်ပေးတယ်။ သူလည်း ဆေးလိပ်ကိုမီးညှိလို့ရှိုက်ဖွာရင်း လမ်းမဘက်ကို တောင်စဉ်ရေရာမရအတွေးတွေနဲ့အတူ ငေးမောနေပါတော့တယ်။ ကိုကိုကြီးနှင့် မမကြီးလည်းနယ်ကိုပြန်သွားပြီ။ အိမ်ဖော်မလေးကလည်း သူမနယ်ပြန်သွားပြီဖြစ်သည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ အထုပ်များကိုဆွဲကာ ကိုတင်မောင်ထွန်းဆင်းလာပြီ။ သူမကို မထီတထီကြည့်လိုက်သေးသည်။ အခုတော့..မင်းဘင်္ဂလားမောင်နဲ့…မင်းနဲ့ဘဲကျန်တော့တယ်နော်…ဟက်ဟက်… ခနဲ့တဲ့တဲ့အပြောကို မလတ်ကလည်း ချက်ချင်းပြန်ပက်လိုက်ပါသည်… ဒါရှင့်အပူမပါပါဘူး…. အေးပေါ့လေ…အေးပေါ့….ဟက်ဟက် ကိုတင်မောင်ထွန်းက မထီတရီအပြုံးဖြင့် သူမကိုကြည့်ကာ ခနဲ့ရယ်ရယ်ပြီ သူ့အထုပ်များကိုကားပေါ်တင်သည်။

ကားတံခါးကို တမင်သက်သက် ဒုန်းခနဲ အသံမကျယ်ကျယ်အောင်ပိတ်လိုက်သေးသည်။ ကားစက်ကို တဗျည်းဗျည်းမြည်အောင်လုပ်သေးသည်။ နောက်ဆုံး ကြမ်းတမ်းစွာမောင်းထွက်သွားသည်။ လွတ်ပြီ..ကျွတ်ပြီဟု မလတ်ဝမ်းသာစွာရေရွက်လိုက်သည်။ သူမစိတ်တွေကဒေါင်းမလေးတစ်ကောင်လို မြူးကြွနေသည်..။ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းစွာ သူမအခန်းထဲကို ဝင်ကာ အိမ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်ပစ်လဲချလိုက်သည် မျက်လုံးများကိုမှေးမှိတ်လိုက်သည်။ သို့သော်ခဏပင် မအိပ်နိုင်…စိတ်တွေကလှုပ်ရှားလာသဖြင့်မှန်တင်ခုံရှေ့ကိုသွားလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့ကထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ကာ ဆံပင်များကိုသူမသေချာစွာဖြီးနေသည်။ မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနီပါးပါးလေးဆိုးလိုက်သည်။ သြော်…ဒီနေ့မှ ဘာကြောင့်များအလှပြင်ချင်နေပါလိမ့်ကွယ်… သူမကိုယ်သူမပင်နားမလည်နိုင်။ စိတ်တွေကလန်းဆန်းတက်ကြွနေလို့ထင်သည်။

သူမဒီလိုမနေဖြစ်ခဲ့တာကြာပြီ…. အဝတ်ဘီရိုကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဝတ်စုံများကိုတစ်စုံပြီးတစ်စုံထုတ်ဝတ်ကြည့်သည်။ မှန်ရှေ့တွင် တစ်ကိုယ်လုံးကိုလှည့်ပတ်ပြီး သူမလှမလှကြည့်လိုက်သေးသည်။ အပျိုတွေပင်ရှုံးလောက်အောင်လှနေသော သူမကိုယ်လုံးအလှကိုကြည့်ပြီး သူမ ခစ်ခနဲရီလိုက်သေးသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ…မောင်လေးကို သူမလှမလှမေးချင်စိတ်တွေပေါ်လာမိတယ်။ အခုမှသတိရတယ်..မောင်လေးဘာလုပ်နေပါလိမ့်… မနက်ကတည်းက အခန်းထဲကလဲထွက်မလာဘူးဟု သူမတွေးမိသည်..။ သူမသိချင်စိတ်ကို ထိန်းမရတော့ မောင်လေးဝေလင်းရဲ့ အခန်းဘက်သို့ သူမကိုယ်သူမမသိလိုက်ခင်မှာပင် ခြေလှမ်းများက တရွှေ့ရွှေ့ လှမ်းသွားလေတော့သည်။ ဝေလင်းက စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်သည်…။

အမွေလွဲစာချုပ်…မလတ်ကိုသူ့ရလိုက်သော အမွေတွေအားလုံးကို လွဲပေးလိုက်သောစာချုပ်။ ဘယ်ကိုသွားရမှန်းတော့ သူမသိသေး။ ဒီအိမ်ကြီးမှာ သူဆက်မနေချင်တော့။ ယခုတလော မလတ်မျက်နှာကို သူစေ့စေ့မကြည့်ရဲတာတော့အမှန်။ သူ့ အိတ်ကိုဆွဲလိုက်သည်……စားပွဲပေါ်မှာတော့ မလတ်ကိုနှုတ်ဆက်သည့်စာနှင့်စာချုပ်ကို ပန်းအိုးဖြင့်ဖိလိုက်သည်။ ဒါဘာ.လုပ်တာလဲမောင်လေး…. အခန်းတံခါးကပွင့်နေသဖြင့် မလတ်ဝင်လာတာကို သူမသိလိုက်…။ သူတစ်ချက်တုန်သွားသည်…။ ကျွန်တော်သွားတော့မယ်..မလတ်…သူ့အသံကတုန်ယင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်…။ မလတ်ထံမှရှိုက်သံကထွက်ပေါ်လာသည် မလတ်ငိုနေသည်…။

မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့ခြေလှမ်းများကိုကျောခိုင်းလိုက်သည်…။ နေဦးမောင်လေး…မလတ်မေးစရာရှိတယ်… မလတ်ကိုကျောပေးရပ်နေရင်းစကားကိုသူနားထောင်နေလိုက်သည်…။ မောင်လေးမလတ်ကိုတစ်ယောက်ထဲဒီအိမ်ကြီးမှာထားခဲ့တော့မှာပေါ့.. ထားနိုင်ခဲ့တယ်ပေါ့…မောင်လေး… မလတ်ကရှိုက်သံတစ်ဝက်ပါသော အသံတုန်တုန်လေးဖြင့်မေးနေသည်။ ဟုတ်…ဟုတ်…တယ်..သူ့အသံကလည်းတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်ဖြေလိုက်သည်… မင်း..မလတ်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြီးပြီးဖြေပါမောင်လေး… မလတ်သူ့ဆီလျှောက်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်… သူလှည့်လိုက်သည့် အချိန်တွင် မလတ်က သူ့နောက်နားအရပ်ဆိုတော့… မလတ်နှင့်သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားသည်။

နှုတ်ခမ်းနီဆိုးထားသော မလတ်၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်..။ မလတ်ရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို သူရနေပြီ။ သူမလတ်ကို ကြောက်နေသလိုလို ခံစားရတယ်။ မလတ်ကသူ့မျက်နှာကိုမော့ကြည့်နေတယ်။ မျက်ဝန်းထောင့်ကမျက်ရည်တွေကျလာပါတယ်။ ဝေလင်းသူ့ကိုယ်သူ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိလိုက်ခင်မှာဘဲ မလတ်ရဲ့မျက်ဝန်းထောင့်က မျက်ရည်လေးကို သူ့လက်မနဲ့ ယုယစွာသုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်… မငိုပါနဲ့…မလတ်ရယ်…ဆိုပြီး ဘယ်လိုကနေဘာတွေသူလုပ်လိုက်တယ်မသိပါဘူး…. မလတ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်ပါတယ်။ ပွေ့ဖက်ခံလိုက်ရသော မလတ်လဲ မောင်လေးရဲ့ အနမ်းတွေကို ကြည်ဖြူစွာခံယူနေသည်။ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို မောင်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာတေ့ာ သူမစိတ်တွေ အရမ်းကိုလှုပ်ရှားလာပြီး မောင်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို သူမအငမ်းမရပြန်စုပ်နေပါတယ်။

အသက်ရှုသံတွေလဲပြင်းလာပါတယ်။ မောင်လေးကနှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို ချိုင်းကလက်တစ်ဖက်ကမ တံကောက်ကွေးနားကနေတစ်ဖက်ကမပြီး စွေ့ခနဲပွေ့ချီကာ အနမ်းမိုးတွေရွာလိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ ရင်သားတွေကလည်း မောင်လေးရဲ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးမှာ ပိပြားနေပါတယ်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို မောင်လေးကကုတင်ပေါ် တင်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေသူမကို ထပ်လို့ အတင်းကိုအနမ်းမိိုးတွေရွာပါတော့တယ်။ မလတ်စိတ်ထဲမှာကြည်ဖြူစွာပါဘဲ..ကိုတင်မောင်ထွန်းနဲ့တုန်းကဒီလိုမျိုးသူမစိတ်တွေတစ်ခါမှ သူမမဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးတာအမှန်ပါ.။ သူမအကျျီကြယ်သီးတွေကို မောင်လေးလက်က တစ်ဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ ဆွဲဖြုတ်ကုန်ပါပြီ။ မြန်ဆန်လွန်းလှပါတယ်.။

မောင်လေးဝေလင်းရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက မလတ်ရဲ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီး မောင်လေးရဲ့ ပုဆိုးအောက်ကမာကျောနေတဲ့ ပူပူနွေးနွေးအချောင်းကြီးက သူမရဲ့ ရွှေကြုတ်လေးအမြောင်းမှာ ပွတ်သပ်နေတာကြောင့် သူမရင်ခုန်သံတွေကလဲ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့မြည်နေပါတယ်။ စကားတစ်လုံးမှ မပြောကြဘဲ မောင်လေးရဲ့လက်ကသူမထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူမလက်ကလည်းမောင်လေးရဲ့ ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီးသားဖြစ်နေပါပြီ။ မောင်လေးရဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီကို သူမကဘဲ အနမ်းခြင်းဖလှယ်ရင်းဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မောင်လေးဝေလင်းရဲ့ ဒုတ်ကြီးကလည်းပေါ်လာပါတယ်။ မောင်လေးရဲ့ဒုတ်ကြီးကိုသူမလက်နဲ့ ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမရွှေကြုတ်အဝလေးနဲ့တေ့ပေးလိုက်တဲ့အခါမှာ မောင်လေးက လည်း အငမ်းမရ အတင်းကိုထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ ဒုတ်ခနဲ အရင်းထိထောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ အင့်ခနဲသူမအသံထွက်ပြီး မောင်လေးရဲ့ ကောျပြင်ကြီးကို မောင်လေးချိုင်းအောက်ကနေလက်ရှိုလို့ဖက်ထားပါတယ်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုလည်းမောင်လေးရဲ့ခါးကို ချိန်လိုက်ပါတယ်။

မောင်လေးလက်တွေက မွေ့ယာပေါ်ထောက်ပြီး မလတ်ကိုအပီကြုံးတော့တာပါဘဲ။ မလတ်ကလည်း ယုယကြည်ဖြူစွာနဲ့ သူမမောင်လေးဝေလင်းရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမရဲ့ ရွှေကြုတ်အတွင်းသားလေးတွေနဲ့ဖမ်းဖမ်းညှစ်ကာ သူမခါးကိုကော့ကော့ပေးနေပါတယ်။ အင့်အင့်.ဆိုတဲံအသံလေးက မလတ်နှုတ်ဖျားက ထွက်ပေါ်နေပါတယ်။ သူမလက်တွေကလည်း ဝေလင်းကိုလွှတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား အတင်းကိုဖက်ထားပါတယ်။ နာရီဝက်လောက် ဝေလင်းတစ်ယောက် မလတ်ရဲ့ရွှေကြုတ်ကြီးထဲကို သူ့ဒုတ်ကိုထည့်ပြီး သွင်းထုတ်လုပ်တဲ့အခါမှာ သူ့အချောင်းကြီးကကျင်တက်ပြီး စိမ့်လာသလိုလိုဖြစ်လာပါတယ်…ထိုအချိန်မှမလတ်မျက်နှာကလည်းတစ်မျိုးလေးဖြစ်သွားပြီး မလတ်ရဲ့လက်ချောင်းတွေဟာ သူ့ကျောကို အတင်းကုတ်လို့ ကော့ကော့ပေးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့ဒုတ်ထဲကနေ ပြစ်ခနဲပြစ်ခနဲပန်းထွက်သွားတဲ့ အချစ်ရေတွေဟာ မလတ်ရဲ့ ရွှေကြုတ်အတွင်းသားနံရံတွေကိုပန်းထွက်သွားသလို…

မလတ်ရဲ့ရွှေကြုတ်ထဲ ကထွက်ကျလာတဲ့ အရည်တွေနဲ့သူ့အရည်တွေဟာ သူ့ဒုတ်ကြီးစိုက်ထားတာကို နှုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ မလတ်ရဲ့ရွှေကြုတ်ထဲက ယိုဖိတ်ကျလာက မလတ်ရဲ့ဖင်ကြားထဲကို လိမ့်ဆင်းသွားပါတော့တယ်။ သူလည်းမလတ်ကိုယုယစွာဖြင့် အပေါ်က နေထပ်ပြီး မလတ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနေ့ တေ့ကာ နမ်းရင်း…အမောဖြေနေပါတော့တယ်.. မလတ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာလည်း သူ့လိုဘဲကြည်နူးဝမ်းသာမှု ချစ်ခင်စုံမက်မှုကို အသေအချာခံစားနေရမယ်ဆိုတာ စကားတစ်ခွန်းမှပြောစရာမလိုဘဲသိလိုက်ပါပြီလေ… သြော်…မလတ်ရယ်…တကယ်တော့..ကျွန်တော်ဟာ ..မလတ်အနားကနေဘယ်ကိုမှမသွားနိုင်ဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိလိုက်ပါပြီလေ…..ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

အညတရ

လက္ထဲမွာ ပူခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဝလင္း တစ္ေယာက္ ေငးေမာၿပီး အေတြးႏြံထဲနစ္ေနရာမွ သတိဝင္လာသည္။ သူ႔လက္ထဲကစီးကရက္မီးက အစီခံကို ထိလာၿပီးသူ႔လက္ကို အပူဟပ္ သြားသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔အသိစိတ္ေတြက ဆုံးစမဲ့လြင့္ေမွ်ာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲမွာျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ေဖေဖ၊ေမေမရဲ႕သားအရင္းမဟုတ္ဖူးဆိုေသာ အသိကသူ႔ရင္ထဲမွာ လြမ္းမိုးေနသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုမခ်စ္လို႔လားခ်စ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔ကိုသားအရင္းလိုပင္ သေဘာထားၿပီး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ကလည္း ေဖေဖ ဦးေဝမင္းႏွင့္ ေမေမေဒၚျဖဴျပာလင္းတို႔ကို ခ်စ္ပါသည္။ သူတို႔(၂)ဦးက သူ႔ကိုသူမတို႔သားအရင္းပါဟုပင္အခုထိေျပာေနၾကတုန္းပင္။

မထင္မွတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ သူသိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ေမေမ ေဒၚျဖဴျပာလင္းမွာ ရွိေနေသာ ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ မမႀကီး နီလာမင္းႏွင့္ မမေလး နီလာလင္းတို႔ကို ေမြးဖြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေယာက်ၤားေလးလိုခ်င္သျဖင့္ကေလးထပ္ယူခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ထိုကိုယ္ဝန္ကား ေမေမျဖဴျပာလင္းတြင္ အဖတ္မတင္ခဲ့။ ေဆး႐ုံတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲေမြးဖြားၿပီး ေမေမေဒၚျဖဴျပာလင္းအသက္ကိုကယ္ဆယ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမြးဖြားလာသည့္ ကေလးမွာ ဆုံးသြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘယ္သူမွန္းပင္ ေသခ်ာမသိေသာ သူ၏မိခင္က သူ႔ကိုေဆး႐ုံမွာ ေမြးဖြားၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။

ေဆး႐ုံမွတ္တမ္းမ်ားမွာလဲ လိပ္စာလိမ္ျဖင့္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွစုံစမ္းမရခဲ့။ သို႔ျဖင့္ ေယာက်ၤားေလးအ႐ူးအမူးလိုခ်င္ေနေသာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကသူ႔ကို အေမြစားအေမြခံစာခ်ဳပ္ျဖင့္ေမြးစားခဲ့ၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို သူ(၁၀)တန္းေအာင္ တကၠသိုလ္တက္သည့္အခ်ိန္ထိမသိခဲ့ပါ။ သူထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ဘယ္လိုသိလာရသလဲဆိုေတာ့.. အဓိကေျပာရလွ်င္ မလတ္နီလာလင္းကို ေဖေဖ၊ေမေမတို႔မွ ေပးစားခဲ့သည့္ သူ႔ေယာက္ဖ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုုင္ေနသည္။။ ေသာက္က်င့္မေကာင္းေသာ ထိုလူေၾကာင့္ သူသည္ေဖေဖ၊ေမေမတို႔၏ ေမြးစားသားျဖစ္ေၾကာင္း သူသိခဲ့ရၿပီး အခုလိုစိတ္ေလၿပီး အိမ္မွာ မေနခ်င္သည့္အဆင့္အထိျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မလတ္ႏွင့္သူကားငယ္ငယ္ကတည္းကအရမ္းခ်စ္ၾကသည္။

ဆိုးတူေကာင္းဘက္ တိုင္ပင္ေဖာတိုင္ပင္ဖက္…သူ႔စိတ္ထဲမွာ မလတ္ကိုသူသတိရလာသည္။ မလတ္ရယ္… သူ႔စိတ္ကူးမ်ားက ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္ မိသားစုဘဝေလးဆီလြင့္ေမွ်ာသြားသည္။မလတ္ႏွင့္သူႏွင့္ကား အသက္သိပ္မကြာ… မလတ္ႏွင့္သူႏွင့္ (၂)ႏွစ္သာ ကြာသျဖင့္ သူတို႔(၂)ဦးထက္ (၆)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ႀကီးေသာ မႀကီးႏွင့္ သူတို႔ၾကားမွာ တိုင္ပင္ရန္မဝံ့ရဲၾက။ မလတ္ကား ႐ုပ္ေတာ္ေတာ္လွသည္ဟု ဆိုရမည္။ မလတ္ကား(၉)တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ ကတည္းကႀကိဳက္သူေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည္။ မလတ္ကား သူႏွင့္အတူေက်ာင္းသြားၾကလွ်င္ စာလိုက္ေပးေသာသူမ်ား၏ စာမ်ားကို ၿပဳံးၿပဳံးေလးယူလိုက္တာဘဲ။

သူကမယူေစခ်င္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မလတ္ကို ေပးလာေသာစာမ်ားကို မလတ္မေဖ်ာက္ပစ္မိလို႔ ေဖေဖေမေမတို႔ေတြ႕သြားလွ်င္ မလတ္ကို႐ိုက္တာေၾကာင့္။ ဒါေၾကာင့္ ရည္းစားစာေတြေပးလာလွ်င္.မလတ္ကိုမယူေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာေပမဲ့.. မလတ္ကေတာ့ သူ႔ကိုဒီလိုႀကိဳက္တဲ့သူမ်ားတာကို သေဘာက်ေနပုံပင္။ သူမကစာမ်ားကိုယူလာၿပီး သူ႔ကိုထိုသူမ်ားေရးေသာ ရည္းစားစာကိုျပကာ ႏွစ္ေယာက္အတူ စာက်က္ရင္းျပကာ ခိုးဖတ္ရင္း အေရးအသားမ်ားကိုရီၾကသည္။ ဒါေပမဲ့မလတ္က စာညံ့သည္။ စာေမးပြဲ (၁)ႏွစ္က်ၿပီး (၁၀)တန္းႏွစ္တြင္ သူႏွင့္အတူတူတက္ခဲ့ရေသးသည္။ သူစာေမးပြဲေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ မလတ္ကား ဆယ္တန္း(၂)ခါေျမာက္က်သည္။

ေဖေဖေမေမတို႔က… က်မွာေပါ့…စာမလုပ္ဘဲ..ရည္းစားဘဲထားေနတာကိုလို႔ေျပာေတာ့ မလတ္ငိုသည္။ မလတ္ကိုသူသနားမိသည္…မလတ္သည္သူ႔ကိုလာေပးသည့္ရည္းစားစာမ်ားကိုယူေသာ္လည္း ရည္းစားမထားခဲ့တာသူအသိဆုံး။ မလတ္၏ ဉာဏ္ထိုင္းမႈေၾကာင့္ က်တာပင္။ မလတ္ကိုသူကဘဲေခ်ာ့ရသည္…ေဖေဖေမေမတို႔ေျပာတာကိုစိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ေပါ့ မလတ္ကား ေနပါေစေမာင္ေလးရယ္..မလတ္ရဲ႕ကံေပါ့.. တကယ္ေတာ့ မလတ္ရည္းစားမထားဘူးဆိုတာ ေမာင္ေလးအသိဆုံးပါလို႔ ငိုယိုၿပီးေျပာခဲ့တာကို သူ႔မ်က္လုံးကမထြက္ေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သူဒုတိယႏွစ္တက္လို႔ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာမလတ္ကို အိမ္ကေယာက်ၤားေပးစားဖို႔စီစဥ္ေနပါၿပီ။ ေျခၿငိမ္ေအာင္လို႔တဲ့။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးပင္။ ေဖေဖေမေမတို႔နဲ႔ထိုလူရဲ႕မိဘေတြက ရင္းႏွီးၾကသည္။

ထိုမွစၿပီး ေပးစားဖို႔ရာ အထိျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔စီစဥ္ရျခင္းမွာလည္း ေဖေဖေမေမတို႔က မႀကီးတုန္းကသူတို႔အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕သား ဆရာဝန္တစ္ဦးနဲ႔ ေပးစားခဲ့တာ အဆင္ေျပလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ မႀကီးေယာက်ၤား ကိုႀကီးကိုကိုေအာင္က ခင္မင္ဖို႔ေကာင္းသလို သူနဲ႔မလတ္ကိုလည္း သူ႔ညီေလး၊ညီမေလးေတြလိုခ်စ္တဲ့အျပင္ မႀကီးနီလာမင္းအေပၚမွာလည္း ခင္ပြန္းေကာင္းပီသတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ သူမွတ္မိပါသည္။ မလတ္ကို ေစ့စပ္မည့္ညက။ သူေက်ာင္းကေနျပန္လာၿပီး တစ္ပတ္ခန႔္အၾကာ မလတ္အခန္းအေရွ႕ကအျဖတ္.. အခန္းထဲမွ မလတ္ရဲ႕ငိုသံလိုလိုၾကားရတာေၾကာင့္..သူဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး.. မလတ္အခန္းထဲဝင္သြားခဲ့တယ္။ မလတ္ဟာ သူ႔အခန္းထဲက ကိုယ္လုံးေပၚ မွန္ႀကီးေရွ႕မွာ က်ဳံက်ဳံ႕ေလးထိုင္ၿပီး ငိုေနတာပါ။ သူဝင္သြားေတာ မလတ္ကိုေမးပါတယ္.ဘာျဖစ္တာလဲလို႔.လို႔ေပါ့။

မလတ္ကသူ႔ကိုဖက္ၿပီး ငိုပါတယ္.. မလတ္ကို ေဖေဖတို႔ကေယာက်ၤားေပးစားေတာ့မယ္…အဲ့ဒါနင္မသိဘူးလားေမာင္ေလး..။ မနက္ျဖန္မနက္မွာ ဧည့္သည္ေတြလာမယ္ဆိုတာ..မလတ္ကိုေစ့စပ္ေပးဖို႔ေမာင္ေလးရယ္… မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ေနတဲ့ မလတ္ကိုသူဘယ္လိုကေနဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိပါဘူး။ မလတ္ကေျပာပါေသးတယ္..သူ႐ုပ္မလွခဲ့ရင္ေကာင္းမွာတဲ့.. အဲ့ဒါဆိုရင္ အခုလိုသူမခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ေပးစားခံရမွာမဟုတ္ဖူးတဲ့ေလ…။ ခက္တာက လိုက္ေျပးရေအာင္လည္းမလတ္မွာရည္းစားမရွိတာသူအသိဆုံး။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲမလတ္ဟာ ေဖေဖေမေမတို႔ ေပးစားတာကိုယူဖို႔အထိျဖစ္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီကိုတင္ေမာင္ထြန္းကို အရင္ကတည္းကသူလည္းသေဘာမက်ပါဘူး အိမ္ကိုလာရင္ သူ႔ကိုကေလးလိုလိုဆက္ဆံတာရယ္ အထက္စီးကဆက္ဆံၿပီဒ မာနတစ္ခြဲသားနဲ႔ေၾကာင့္မို႔လို႔ သူမ်က္ႏွာေက်ာကိုမတည့္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေဖေဖေမေမတို႔ကေတာ့ မလတ္ရဲ႕သေဘာကို ဘာမွမေမးဘဲ.. အခုလို အတင္းအက်ပ္စီစဥ္တဲ့ အတြက္ သူလည္းမေက်နပ္ေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုေဖေဖေမေမတို႔က ကေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲျမင္ၾကတာမဟုတ္လား။ သူအဲ့ကိစၥကို အဲ့ညမွာ ေဖေဖေမေမတို႔ကိုသြားေျပာပါေသးတယ္.။ ေဖေဖေမေမတို႔က သားငယ္..ဒီကိစၥမွသားငယ္ဝင္မပါပါနဲ႔လို႔ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ သူလက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ မလတ္ကိုေစ့စပ္ေပးၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန႔္အၾကာမွာ မလတ္နဲ႔ အဲဒီကိုတင္ေမာင္ထြန္းဆိုတဲ့လူဟာ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မွ မလတ္ဧည့္ခံတဲ့ေနရာမွ လူေသေကာင္ တစ္ေယာက္လိုပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့တာသူမွတ္မိပါေသးတယ္။ ညဖက္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မႀကီးေယာက်ၤားကိုႀကီး ကိုကိုေအာင္တို႔အုပ္စုကို ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက ဘက္ခ်လာႏိုက္ဆိုၿပီးဧည့္ခံတဲ့ေနရာမွာ သူလည္းပါသြားခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒီဧည့္ခံပြဲမွာ ျပသနာကစေတာ့တာပါဘဲ။ မူးယစ္ရီေဝေနတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းဟာမေျပာသင့္တဲ့စကားေတြကို အရက္ဝိုင္းမွာေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီစကားေတြက ဘာေတြလဲဆိုတာကေတာ့.. သူဟာ ေဖေဖေမေမတို႔ရဲ႕သားအရင္းမဟုတ္ဘဲ ေမြးစားသားျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကိုႀကီး ကိုကိုေအာင္ကတားျမစ္ေပမဲ့… သူ႔ရဲ႕အေဖနဲ႔အေမဟာ သူ႔ကို အေမြစားအေမြခံသားအျဖစ္ေမြးစားရာမွာ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက သူ႔မိဘေတြ သက္ေသအျဖစ္လက္မွတ္ထိုးခဲ့ေၾကာင္း မူးၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။သူၾကားၾကားခ်င္းမယုံၾကည္ႏိုင္ခဲ့..။ သို႔ေသာ္လက္မခံခ်င္ေသာအမွန္တရား တစ္ခုကိုသူသိခဲ့ရၿပီး မူးမူးနဲ႔ေပါက္ကြဲခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ဝိုင္းမွ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ၿငိၿပီး ႐ိုက္ပြဲျဖစ္ကာ လူတစ္ေယာက္ကို႐ိုက္မႈျဖင့္ သူအခ်ဳပ္ခန္းသို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရာက္ဖူးခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ တစ္ညျပည့္ေအာင္မေနခဲ့ရပါ.။ မိဘမ်ားက ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားပီပီ..တစ္ဖက္သားကိုေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ေတာင္းပန္ကာ ညတြင္းခ်င္း သူ႔ကိုအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ လာထုတ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖကသူ႔ကိုတစ္ခ်က္မွမဆူပါ။ ေမေမႏွင့္မလတ္ကေတာ့ ငိုလိုက္တာကိုမေျပာႏွင့္ေတာ့။ မႀကီးႏွင့္ ကိုႀကီးကိုကိုေအာင္တို႔ကေတာ့ နဂိုကေအးေအးသမားေတြမို႔ဘာမွမေျပာ။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ကိုဘာမွမဆူၾက.။ မလတ္ရဲ႕အသစ္က်ပ္ခြၽတ္ေယာက်ၤားျပသနာကို စဖန္တီးခဲ့သူကိုတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ ရွက္သည္ဆိုၿပီး ရဲစခန္းသို႔ပင္လိုက္မလာခဲ့.။ သို႔ေသာ္သူ႔အေနျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမျဖဴျပာလင္းကိုသူကိုေမြးစားထားတာ ဟုတ္မဟုတ္ေမးေတာ့သည္။ ေမေမကငိုၿပီးမေျပာေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးသူအတန္တန္ငိုၿပီးေျပာသည့္အခါတြင္ေတာ့.. ေမေမကသူ႔ကိုအေမြစားအေမြခံသားအျဖစ္ေမြးစားထားသည့္စာခ်ဳပ္ကိုျပသည္။

ေဖေဖကေတာ့မ်က္ႏွာမေကာင္းလွ။ သူ႔ကို ေမာင္ေလးအရင္းအျဖစ္သာသိၾကေတာ့ မလတ္သည္လည္းသူႏွင့္ ေမာင္ႏွမအရင္းမဟုတ္မွန္း ထိုအခါမွသိၾကေတာ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမႏွင့္သိေနေသာမႀကီးကလည္း သူငယ္စဥ္ကတည္းက အမ်ားမသိေအာင္သာမက မလတ္ကိုပါမသိေအာင္ဖုံးဖိထားခဲ့ၿပီး.. သူ႔အေပၚအခ်စ္ပိုခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီးသူ႔စိတ္ေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ၏သားအရင္းမဟုတ္မွန္းသိလိုက္ရေသာ အခ်ိန္မွစတင္ၿပီး အားငယ္စိတ္ေတြဝင္လာခဲ့သည္။ ဒီအိမ္ႀကီးႏွင့္ဒီမိသားစုသည္သူႏွင့္မဆိုင္ေတာ့သလိုလို.. သို႔ႏွင့္ သူလည္းစိတ္ေလေလႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာသြားေနခဲ့သည္..။

ေမေမကသူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သည္ဟုဆိုရမည္.။ ေန႔တိုင္းလာလာေခၚသည္.. ေဖေဖလည္းက်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး…သားအတြက္နဲ႔စိတ္ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ေနတယ္လို႔ ေျပာရွာေသာ္လည္း ေမေမကိုယ္တိုင္လည္း ႏွလုံးေရာဂါရွိေနသည္ကိုသူသိသျဖင့္ သူ႔အေနျဖင့္ စိတ္က လြန္ဆြဲေနရသည္။ မႀကီးကလည္းမၾကာခဏလာေခၚသျဖင့္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူအိမ္ျပန္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြကေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ြင္႐ြင္မရွိဘဲ အထီးက်န္သလိုခံစားေနရသျဖင့္ ၿမိဳ႕အျပင္မွာရွိတဲ့ ရႈခင္းသာဆိုတဲ့ ေတာင္ကုန္းေနရာေလးမွာ ေဝလင္းတစ္ေယာက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနျခင္းသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ကို ဆိုင္ကယ္ရပ္သံၾကားရတယ္.. ေမာင္ေလးျပန္လာၿပီထင္တယ္ဟု မလတ္ေတြးထင္လိုက္မိသည္…။ သူမအခန္းေရွ႕မွ ေမာင္ေလးရဲ႕ေျခသံကို ၾကားရသည္။ ေမာင္ေလးေဝလင္းကား နည္းနည္းေသာက္လာဟန္တူသည္…။

တံခါးကိုဟၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေလးသည္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕အခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ေနတာကိုေတြ႕ရသည္..။ မမႀကီးက ကိုကိုႀကီးအေျပာင္းက်ရာနယ္သို႔လိုက္သြားၿပီ..။ ေဖေဖကလည္းခရီးထြက္သြားသည္.. အိမ္မွာ သူမရယ္၊ေမေမရယ္၊အိမ္ေဖာ္မေလး မိေအးဘဲရွိတယ္။ .ေမေမကေတာ့ေမာင္ေလးစိတ္နဲ႔ပင္ ႏွလုံးေရာဂါကျပန္ထေနသျဖင့္ ညေနကပင္ ဆရာဝန္လာၾကည့္ၿပီး ေဆးထိုးေပးထားသျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနဟန္တူသည္။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ ညေနကတည္းက အျပင္ကိုကားတစ္စီးနဲ႔ထြက္သြားၿပီ..။ ေမာင္ေလး…အခန္းေရွ႕ရပ္ေနေသာ ေဝလင္းမွာ..ေနာက္မွေခၚလိုက္သံေၾကာင့္တုန္သြားသည္..။ မလတ္အသံ…။

ေမေမေနမေကာင္းဘူးေမာင္ေလးရယ္..မလတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မလတ္မ်က္ဝန္းေတြက အားငယ္ေနသည့္ပုံစံေတြ။ သူ႔ရင္ထဲလႈိက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ မလတ္ကို အခုလိုအေနအထားမ်ိဳးျမင္ရတိုင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိ မလတ္ကိုသူသနားသည္။ ေမာင္ေလးရယ္..အိမ္မွာဘဲေနပါကြယ္… ေဝလင္းစိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ဝမ္းနည္းလာသည္..။ မျဖစ္ဖူး..မမ…ကြၽန္ေတာ္ကေလ…ကြၽန္ေတာ္က.. ေမေမရဲ႕သားအရင္း..မလတ္တို႔ရဲ႕ေမာင္အရင္းမွမဟုတ္တာ… မလတ္မ်က္ရည္ေလး ေတြစို႔လာသည္။ စိတ္ထဲမွာဝမ္းနည္းမႈေၾကာင့္တလွပ္လွပ္ျဖစ္လာသည္.. ေမာင္ေလးရယ္..နင္ဒီလိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔.. ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ…နင္ဟာ ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ရဲ႕သား မလတ္တို႔ရဲ႕ေမာင္ေလးဘဲ… အျပင္ကျပန္လာတာဆိုေတာ့ဘာမွမစားရေသးဘူးထင္တယ္..။ ေဝလင္းစိတ္ထဲလည္းဆာသလိုလိုျဖစ္ေနသည္မို႔ ေခါင္းကိုၿငိမ့္ျပလိုက္သည္…။

မလတ္လဲဆာတယ္… လာ..မလတ္ခူးေကြၽးမယ္..ေမာင္ေလး..။ မလတ္က ေဝလင္းကို ထမင္းစားခန္းထဲကိုေခၚသြားသည္။ ေမေမေနမေကာင္းသျဖင့္ သူမႏွင့္မိေအးကလည္းျပဳစုေနရသျဖင့္..ဘာမွဖြယ္ဖြယ္ရာရာမခ်က္ႏိုင္။ ညေနကတည္းက သူမလည္းစိတ္ႏွင့္လူႏွင့္မကပ္သျဖင့္ ဘာမွမစားျဖစ္။ ထမင္းကို ဆီ/ဆားႏွင့္နယ္ၿပီး.ငါးေျခာက္ေၾကာ္ဗူးထဲမွ ငါးေျခာက္ကိုယူကာ နယ္လိုက္သည္။ အင့္..ပါးစပ္ဟ..ေမာင္ေလး.. ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္..ေဝလင္းကိုငယ္ကတည္းကသူမကအဲ့လိုခြံ႕ေနက်.. ပလုပ္ပါးေလာင္းႏွင့္ သူမခြံ႕ေနေသာ ထမင္းကို ေမာင္ေလးေဝလင္းစားေနတာကိုၾကည့္ၿပီး သူမၾကည္ႏူးမိသည္..။ ေၾသာ္..သူမရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ရပါၿပီေလ။

ေမာင္ေလးကို ထမင္းခြံ႕ေကြၽးရင္းသူမလည္းစားရင္း.. ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ က်လာေသာမ်က္ရည္ေလးေတြက ပန္းကန္ေပၚက်သြားသည္။ ေဝလင္းအဖို႔ဒါကိုျမင္လိုက္ရၿပီး သူ႔ရင္ထဲမွလည္း ဆို႔တက္လာေလသည္.. ေၾသာ္…မလတ္ရယ္.။ သူ႔စိတ္ထဲကမလတ္ကို အရမ္းကို သနားမိေနပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေလးကား ေမေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး…ငိုသည္.. အသံမထြက္ဘဲမ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္.. ထိုအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕မွ ဆူညံေသာ အသံေတြၾကားရသည္..။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္း မူးမူးနဲ႔ျပန္လာၿပီေလ..ဒီလိုပဲ..အၿမဲတမ္းမူးၿပီးျပန္လာတယ္။ နီလာ…နီလာ…ကိုယ့္ကိုလာတြဲဦး..ေဝါ့.. ေရွ႕မွာ အန္ေနသံကိုၾကားရသည္..။ မလတ္က အိမ္ေအာက္ကို ကဗ်ာကယာဆင္းၿပီး လင္ျဖစ္သူကိုသြားတြဲရသည္။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ၿပီးဆိုေနေသးသည္.. ကားတံခါးကိုပင္ မပိတ္ႏိုင္ေတာ့..။

ရွင္..ဒီအရက္ေတြေသာက္လာျပန္ၿပီလား..ေမေမေနမေကာင္းဘူးဆိုတာသိရက္နဲ႔.. ခ်စ္လို႔ႀကိဳက္လို႔ယူထားရတဲ့ လင္မယားမဟုတ္တဲ့ခါက်ေတာ့ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးကလည္းအဆင္မေျပ။ ေသာက္ပိုေတြေျပာမေနနဲ႔…နားၿငီးတယ္..ငါမူးေနၿပီ.. ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက ေျပာရင္း ကားတံခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္ၿပီးပိတ္လိုက္သည္..။ မူးေနေသာ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကို သူမတို႔အခန္းထဲတြဲၿပီး ေခၚသြားလိုက္သည္။ အိမ္ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကသူမကိုကုတင္ေပၚတြန္းလွဲလိုက္သည္…။ စိတ္မပါဘဲ…အခုလို မလြဲသာလို႔ဆက္ဆံေနရတာ..သူမမဂၤလာဦးညကတည္းကပါဘဲ.။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းသည္ သူမကို ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ရာဂေၾကာင့္သာဆက္ဆံေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူမဘဝမွာ အခ်စ္ဆိုတာဘာမွမသိလိုက္ခင္ေလးမွာ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔ယူခဲ့ရသည္။

မလတ္ရဲ႕ ႏို႔ေတြကို ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက ၾကမ္းတမ္းစြာဆုပ္နယ္ေနသည္။ နာက်င္ေသာ္လည္း မလတ္ အံက်ိတ္ကာခံေနသည္။ ဝဋ္ေကြၽးရွိသမွ်ခံရေပဦးမည္။ သူမထမိန္ကိုလွန္တင္ၿပီး ေပါင္ကိုၿဖဲကာ အသားကုန္ထိုးေတာ့သည္။ အေသေကာင္တစ္ေကာင္လို မလတ္ၿငိမ္ခံေနၿပီး ဘာမွတုန႔္ျပန္ျခင္းမရွိ။ ၿပီးၿပီးေရာသာ..သေဘာထားလိုက္သည္။ ဘာမွသူမစိတ္ထဲမွာမရွိေတာ့…ေလာကႀကီးမွာ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူနဲ႔ေပါင္းသင္းၿပီး အသက္ရွင္ေနရတာပင္ပန္းလွပါၿပီ။ ေနာက္ဆုံးကိုတင္ေမာင္ထြန္းကား သူ၏ဆႏၵျပည့္ဝသြားၿပီး သူမေဘးမွာ တရႈးရႈးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလၿပီ။ မလတ္ကားအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါ… အိပ္ယာေပၚမွာ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေထာင္ထားေသာ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ပိုက္ၿပီး အသံမထြက္ေအာင္ က်ိတ္ငိုေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဟေနတဲ့ အခန္းတံခါးၾကားကေနၾကည့္ေနတဲ့ ေဝလင္းလည္း နံရံကိုေက်ာမွီၿပီး ရင္ထဲကဆို႔တက္လာတာနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြကပါးျပင္ေပၚက်လာပါတယ္..။ ေၾသာ္..မလတ္ရယ္..မလတ္ရဲ႕ရင္ထဲကိုျမင္ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နာက်င္ရပါတယ္ဗ်ာ…။

မလတ္ကား သူ႔ရင္ထဲကေဝဒနာေတြကို မေျပာဘဲ က်ိတ္မွိတ္ခံေနရတာျမင္ရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္နာက်င္ေနၿပီး.. အခန္းထဲကို ဝင္ကာ မလတ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမေမ့ အခန္းဆီသို႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေ႐ြ႕လ်ားသြားပါေတာ့တယ္။ဆးရွိန္နဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ..ေမေမ့ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ပြင့္လာသည္.. ေမေမက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္…။ သားငယ္…ေမေမ့ဆီကိုျပန္လာတာပဲ..အဟြတ္..အဟြတ္… ေမေမကားေခ်ာင္းဆိုးေနသည္… သူကေရတစ္ခြက္ကို ခပ္က ေမေမ့ကိုေထြးေပြ႕ၿပီး ေရကိုယုယုယယတိုက္လိုက္သည္။။ ေမေမကား မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး.. သားရယ္..ေဘးလူေတြေျပာတာကိုသားစိတ္ထဲမထားပါနဲ႔…။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္…သားဟာေမေမတို႔ရဲ႕သားအရင္းဘဲ…။

သားဘယ္ကိုမွသြားစရာမလိုဘူး…ေမေမတို႔နဲ႔ဘဲေနပါသားရယ္… စိတ္မေကာင္းလွစြာျဖင့္ ေဝလင္းလည္း ေမေမျဖဴျပာလင္းကိုဖက္ၿပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ သားဘယ္ကိုမွမသြားေတာ့ပါဘူးေမေမရယ္… ေမေမကား ဝမ္းသာစြာၿပဳံးလိုက္ၿပီး..ေမေမေခါင္းေတြမူးတယ္သားရယ္.. အဲ့ဒါဆိုလည္း ခဏေလာက္အိပ္လိုက္ေတာ့ေလ..ေမေမ။ ေမေမကား မၾကာမွီျပန္လည္အိပ္ေျပာသြားသည္။ သူ႔အိပ္ေထာင္ထဲမွဖုန္းက မည္လာသည္။ ညႀကီးမွဘယ္သူပါလိမ့္ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ၏ေကာင္မေလး မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္…. ေျပာရလွ်င္ေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ႏွင့္ သူကားေက်ာင္းတက္စဥ္ သမီးရီးစားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ကို သူခ်စ္ပါသည္။မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္တို႔မိဘေတြကလည္း သူ႔ေမြးစားမိဘေတြလို ခ်မ္းသာေသာ အသိုင္းအဝိုင္းကေတြပင္။

ေဝလင္းကား အခန္းတံခါးကို ေမေမမႏိုးေစရန္အတြက္ အသာအယာျပန္ေစ့ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းခဲ့သည္..။ ေျပာေလ..မ်ိဳး…ဘာရွိလို႔လဲ..။ တစ္ဖက္မွ မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ရဲ႕အသံေလးက တုန္ယင္စြာျဖင့္ ထြက္ေပၚလာသည္။ မ်ိဳးကိုေမ့လိုက္ပါေတာ့ ကို… ဘာ….. ဟုတ္တယ္ကို..မ်ိဳးေလအိမ္ကေပးစားတဲ့သူနဲ႔ယူရေတာ့မယ္…။ သူ႔စိတ္ေတြ ဗေလာင္ဆူသြားသည္..။ မ်ိဳး…အကိုတို႔ခိုးေျပးၾကရေအာင္… မခိုးပါနဲ႔ေတာ့ အကိုရယ္…မ်ိဳးေလေဖေဖတို႔ေမေမတို႔ကိုေၾကာက္တယ္…။ မ်ိဳးကို႔ကိုခ်စ္ပါတယ္..မ်ိဳးကိုေနာင္ဘဝထိမုန္းလိုက္ပါ..ကို မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ကား ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။ သူျပန္ေခၚေသာ္လည္း ဖုန္းကမကိုင္ေတာ့ ေတာက္….သစၥာေဖာက္မ… သူေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္ အသားမ်ားပင္တုန္လာသည္။ ေလာကႀကီးကမတရားလွခ်ည္လား။ ခ်စ္သူကလည္းသစၥာေဖာက္။ တကယ္ေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ေလေျပေလးကိုသုံးသြားမွန္း သူသေဘာေပါက္သည္။

သူ႔ကိုေမြးစားသားမွန္းသိကတည္းကမ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ေရာသူမမိဘေတြေရာ ဆက္ဆံေရးေတြ အနည္းငယ္ေျပာင္းသြားတာသူသတိထားမိသည္။ သြားေပဦးေတာ့…မ်ိဳးမ်ိဳးသြယ္ေရ… ဂုဏ္ရွိန္ေတြကမက္ေမာတဲ့သူေတြ..ေလာကႀကီးမွာတယ္ေပါပါလား.. ေမတၱာစစ္က ဘယ္မလဲကြာ…သူေဒါသထြက္စြာျဖင့္ေတြးေနမိပါတယ္။ ညကေမေမနားမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး ထိုင္ကာေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ေဝလင္းလည္း အိပ္ေပ်ာ္တစ္ခ်က္ မေပ်ာ္တစ္ခ်က္ျဖင့္ မနက္(၇)နာရီခန႔္တြင္…အိပ္ယာမွႏိုးလာသည္.။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မလတ္တို႔အခန္းမွစကားမ်ားသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားရသည္။ စကားမ်ားေနၾကတာထင္တယ္..။ သူ႔အေနနဲ႔ဝင္ပါလို႔မေကာင္း..သူႏွင့္မလတ္ကားအရင္ကလိုေမာင္ႏွမအရင္းလို အေနအထားမ်ိဳးဆိုဝင္ပါလို႔ေကာင္းတယ္။ ျဖန္း..မလတ္ပါးကို ကိုတင္ေမာင္ထြန္း႐ိုက္ေသာအသံကိုၾကားရသည္.. ႐ုန႔္ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာစကားသံမ်ားကလည္းထြက္ေပၚလာသည္။

မျဖစ္ေတာ့… သူေမေမမႏိုးေအာင္အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီးထာသြားသည္…။ မလတ္ကားၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ရက္လဲက်ေနၿပီး ပါးတြင္အနီစင္းႀကီးနဲ႔..။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္း…ခင္ဗ်ားေတာ္သင့္ၿပီထင္တယ္…သူဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက မ်က္ေထာက္နီႀကီးနဲ႔..သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး…။ မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ဝင္ေျပာရတာလဲ..ေဟာေကာင္။ဒါငါ့မိန္းမ..ငါ႐ိုက္ခ်င္ရင္႐ိုက္မယ္။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္း..အေျပာၾကာင့္..သူနည္းနည္းေဒါသထြက္သြားသည္..။ ဒီမွာ…မလတ္ကက်ဳပ္အမဗ်..ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ့.. ေျပာကာမွပိုဆိုးလာသည္…ဟက္ဟက္ အရမ္းခ်စ္ၾကတာဘဲေနာ္.. ေမာင္နဲ႔အမက…မသိရင္သမီးရီးစားက်ေနတာဘဲ…ထြီ.. ခင္ဗ်ား…ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔…ခင္ဗ်ားစိတ္မ်ားမွတ္ေနလား..။

သူအရမ္းစိတ္ဆိုးသြားသျဖင့္ ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကိုရန္ျပဳမည္ႀကံစဥ္ မလတ္က ၾကားထဲမွဝင္ပါလာသည္။ ေတာ္ေတာ့ေမာင္ေလး…ကိုတင္ေမာင္ထြန္း..ရွင္လဲေတာ္ေတာ့.. ေမေမ့ကိုသနားၾကပါဦး.. တကယ္တန္းက်ေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကလူေၾကာက္တစ္ေယာက္ပင္…။ သူတကယ္လုပ္မည္ႀကံေတာ့႐ြံ႕ေနသည္…။ အဲ့ဒါဆိုရင္..ငါသြားမယ္…ညမိုးခ်ဳပ္မွျပန္လာမယ္..ဒီအိမ္မွာေနရတာစိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္.. ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကားေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ပင္..အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ပင္ ဆင္းသြားသည္။ စကားမ်ားေနသံကို အိပ္ယာမွ ႏိုးလာေသာ ေဒၚျဖဴျပာလင္းတစ္ေယာက္. ေကာင္းေကာင္းႀကီးၾကားေနရပါတယ္…. အင္း…ငါမွားၿပီ…ငါမွားၿပီ..လို႔လဲသူမကိုယ္သူမအျပစ္တင္ေနပါတယ္။ သမီးလတ္စိတ္ဆင္းရဲေနရတာ သူမေၾကာင့္ပါလား… ေၾသာ္..သမီးရယ္…ေမေမ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါကြယ္… မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ မ်က္ရည္စေလးမ်ားကား ေခါင္းအုံးေပၚကို က်သြားပါတယ္။

သားငယ္သူမအခန္းထဲဝင္လာတာေၾကာင့္..သူမအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ပါတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ႏွလုံးေတြကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္နာက်င္ၿပီး ေမာလာပါတယ္။ ညကလဲ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းျပန္မလာ..မလတ္ေဒါသထြက္သလိုလိုျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းျပန္မလာတာကိုပင္သူမေက်နပ္သလိုလို။ ျပန္လာတိုင္းလည္း မူးလို႔ဆိုေတာ့စိတ္ညစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာေကာင္မတစ္ေကာင္ေကာင္နဲ႔ေပ်ာ္ေနတုန္းေနမွေသခ်ာသည္။ မခ်စ္မႏွစ္သက္ဘဲလက္ထပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူမဇနီးေကာင္းပီသေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူကလည္း သူမကိုစက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုသေဘာထားေနသည္။

ေငြျဖင့္ ဝယ္ခံရေသာအ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုပင္သူမဘဝက။ ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ေသာ္လည္း အေစာႀကီးႏိုးခဲ့သည္။ ေမာင္ေလးအခန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေမာင္ေလးမရွိ။ အျပင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္တူသည္။ ေမေမ့အခန္းမွာေတာ့ ေမေမအိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲပင္။ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေဖာ္မေလးကလဲမရွိ ေဈးသြားသည္ႏွင့္တူသည္။ ကလင္..ကလင္ ဧည့္ခန္းမွ စားပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္းမည္လာသည္။ သူမဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္သည္….။ ဟဲလို..ေျပာပါရွင္… ေဒၚျဖဴျပာလင္းတို႔အိမ္ကပါလား….။ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္…။ ေဒၚျဖဴျပာလင္းမ်ားရွိပါသလားခင္ဗ်…။ ေမေမေနမေကာင္းလို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္ရွင့္..ကြၽန္မကိုေျပာလို႔ရပါတယ္.. ကြၽန္မသူ႔သမီးပါ….။ ေၾသာ္…ေျပာရမွာေတာ့စိတ္မေကာင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ..ဦးက..(xx)ၿမိဳ႕ကရဲစခန္းကစခန္းမႉးပါ..။ ဦးေဝမင္းတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ သူ႔ကားနဲ႔ကုန္တင္ကားတစ္စီးနဲ႔ တိုက္မိၿပီး အခင္းျဖစ္ေနရာမွာဘဲ…ပြဲခ်င္းၿပီးဆုံးသြားပါတယ္…အဲ့ဒါကာယကံရွင္မိသားစုေတြသိဖို႔… ရွင္…ေဖေဖဆုံးၿပီ….. ဟဲလို…ဟဲလို….ဆက္ေျပာေသာ စခန္းမႉး၏ဖုန္းထဲမွအသံမ်ားကို မလတ္မၾကားေတာ့…။

မ်က္ရည္မ်ားက သူမပါးေပၚကိုပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ ဆို႔နင့္လာေသာ ရင္ဘတ္ထဲမွ အလုံးႀကီးက ရင္ေခါင္းထဲအထိတက္လာသည္။ မ်က္လုံးမ်ားျပာေဝလာၿပီးေနရာတင္ဘဲေခြလဲက်သြားသည္။ အျပင္မွ ျပန္လာေသာေဝလင္းလည္း ၾကားလိုက္ရေသာ မလတ္၏အသံႏွင့္ ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေၾကာင္အႀကီးေငးၾကည့္ေနသည္…။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ေနရတာၿငီးေငြ႕လာေသာ ေဒၚျဖဴျပာလင္းတစ္ေယာက္လဲ ေယာက်ၤားျဖစ္သူ ကိုေဝမင္းဆုံးၿပီဆိုေသာ အသံကိုၾကားလိုက္သျဖင့္ ႏွလုံးက မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ စူးေအာင့္လာၿပီး… သူမနားထဲမွာေနာက္ဆုံးၾကားလိုက္တာကေတာ့ ေဈးဝယ္ရာမွ ျပန္လာတဲ့ အိမ္ေဖာ္မေလးရဲ႕အသံ…. လုပ္ၾကပါဦး…ေမေမႀကီးဘာျဖစ္သြားတာလဲမသိဘူး…ဆိုတဲ့အသံ။

သူမအတြက္တစ္ေလာကလုံးအေမွာင္အတိက်သြားပါတယ္။ အလင္းတန္းတစ္ခုေပၚလာပါတယ္…..အလင္းတန္းထဲမွာကိုေဝမင္းပါလား… ၿပဳံးလို႔႐ႊင္လို႔….သူမဆီကို ကိုေဝမင္းကလက္ကမ္းေပးတာကိုေတြ႕သည္…။ သူမႏႈတ္မွအသံမထြက္လာ..ကိုေဝမင္းရဲ႕လက္ေတြဆီကို သူမလက္ေတြကိုေပးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူမ စိတ္ေတြေႏြးေထြးလုံၿခဳံသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကိုေဝမင္းလက္ကိုဆြဲၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚကိုတက္သြားသလိုခံစားရသည္။ သူမကိုယ္သူမအပ်ိဳဘဝတုန္းကလိုခံစားရတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာကိုေဝမင္းရယ္…ကြၽန္မမွာေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြေပ်ာက္ဆုံးေနတာၾကာၿပီ….. အခုမွဘဲျပန္ရေတာ့တယ္…ရွင့္ကိုေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြယ္…။ ေမေမႏွင့္ေဖေဖ၏ ရက္လည္ဆြမ္းေကြၽးပြဲေလးကား ၿပီးဆုံးေတာ့မည္။ အမွ်…အမွ်ေဖေဖနဲ႔ေမေမရယ္…ေရာက္ရာအရပ္ကသာဓုေခၚပါေတာ့…။

သားေနာင္ဘဝက်ရင္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ႕ သားအရင္းျဖစ္ပါရေစေဖေဖနဲ႔ေမေမရယ္။ သားကိုခြင့္လြတ္ပါေတာ့. ေဝလင္းကား က်ဆင္းလာေသာမ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခုံျဖင့္သုတ္လိုက္ၿပီး ဆိုလိုက္ပါတယ္။ မလတ္ကေတာ့ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနသည္။ ကိုကိုႀကီးႏွင့္ မမႀကီးကေတာ့ လူႀကီးပိုင္းရင့္က်က္တည္ၿငိမ္သူေတြမို႔ထင္သည္။ ခံစားေနရတာကမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပၚလြင္ေနေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတာ့မက်ေအာင္ထိန္းထားႏိုင္တာေတြ႕ရသည္။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ ေရစက္ခ်သည့္ေနရာပင္ မလာသူ႔အခန္းထဲမွာ ေသာက္ေနၿပီ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမေရ အမွ်အမွ်အမွ်…. မလတ္တစ္ေယာက္ အမွ်ေဝရင္းလဲက်သြားတာကို သူျမင္လိုက္သည္။ ဟဲ့ဟဲ့..လုပ္ၾကပါဦး…ေျခမကိုခ်ိဳး.. ဆူညံသြားေသာ အသံမ်ားႏွင့္အတူ…မလတ္ကိုသတိလည္လာေစရန္ဝိုင္းဝန္းျပဳစုေနၾကသည္။ ရႈိက္သံမ်ားႏွင့္အတူ မလတ္သတိရလာသည္။ ကဲကဲ…လတ္လတ္ကိုအခန္းထဲလိုက္ပို႔လိုက္ၾက…ဘယ္သူေျပာမွန္းပင္မသိလိုက္။ မမႀကီးက မလတ္ကိုတြဲေနသည္…။

ဒါေပမဲ့ မမႀကီးကမလတ္ကိုတြဲရာမွာ မလတ္ကမမႀကီးထက္ထြားေနသျဖင့္မမႀကီးယိုင္သြားသည္။ ေဝလင္းလည္း ျမင္မေကာင္းေတာ့သျဖင့္သူဝင္ထိန္းလိုက္သည္…။ မမႀကီးဖယ္လိုက္ေတာ့…ေမာင္တြဲမယ္… ေဝလင္းက မလတ္ကို ခ်ိဳင္းေအာက္မဝင္ထမ္းၿပီး တြဲေခၚသြားသည္။ အေပၚထပ္ကိုတက္ေသာ ေလွခါးမ်ားကျမင့္ေနသလိုလို… ယိုင္နဲ႔ေနေသာမလတ္ခႏၶာကိုယ္က သူ႔အေပၚမွီတြယ္ေနသည္.. မလတ္၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို သူ႔ႏွာေခါင္းဝေလးမွာရေနသည္…။ သနပ္ခါးပင္ မလိမ္းထားေသာ မလတ္၏ ရနံ႔ေလးက သူ႔ရင္ကို တုန္သြားေစသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ မလတ္ကားသူမတို႔လင္မယားအိပ္ေသာ အခန္းေရွ႕ကိုေရာက္လာၿပီ။ မလတ္က သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္သည္…။သူႏွင့္ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္သည္။ ျပန္ေတာ့ေမာင္ေလး….မမအခန္းထဲဝင္ေတာ့မယ္…။ မလတ္၏ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္ခြံေဖာင္းေဖာင္းေလးမ်ားကေသြးေၾကာစိမ္းေလးမ်ားပင္ျမင္ရသည္။

မ်က္လုံးေလးမ်ားက ရဲတြတ္ေနသည္။ မ်က္ရည္ဥေလးကမလတ္မ်က္ဝန္းေထာင့္မွ စီးက်လာသည္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲျဖစ္သြားသည္ အရမ္းကိုဝမ္းနည္းလာမိသလိုလိုဘဲ။ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အခန္းတံခါးကပြင့္လာသည္…ကိုတင္ေမာင္ထြန္း…။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို မသကၤာေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။ မလတ္မူးလဲသြားလို႔ လိုက္ပို႔တာလို႔သူေျပာလိုက္တယ္… ေအာ္..ေအး..ဆိုၿပီးျပန္ေျပာတယ္လို႔ထင္တာဘဲ…. သူလည္း တိတ္ဆိတ္စြာဘဲ…ေအာက္ထပ္ကိုျပန္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့အတြက္ အေမြကိုမလတ္ကိုဘဲေပးလိုက္ပါ…ကြၽန္ေတာ္မယူခ်င္ဘူး… ကိုတင္ေမာင္ထြန္း မ်က္ႏွာဝင္းလက္သြားသလိုဘဲ။ ကိုကိုႀကီးႏွင့္မမႀကီးက…။ မရဘူး..ေမာင္ေလး…နင္ယူကိုယူရမယ္…ႏို႔မို႔ဆိုနင္ဘာလုပ္စားမွာလဲ…။

ေဖေဖနဲ႔ေမေမကလည္းဒီလိုလုံးဝျဖစ္ေစခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မလတ္ကလည္းသူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ။ မလတ္ကလည္းျပတ္သားသည္…။ မလတ္လုံးဝမယူဘူးေနာ္ေမာင္ေလး….အားလုံးအညီအမွ်ခြဲေပးထားတာ…ေမာင္ေလးယူကိုယူရမယ္။ ကိုကိုႀကီးကလည္း.. ငါ့ညီရာ မင္း..ကိုႀကီးတို႔မႀကီးတို႔ကို ေမာင္ႏွမလိုသေဘာထားတယ္ဆိုယူပါ…လို႔တိုက္တြန္းပါတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းကေတာ့ သူရမဲ့ေငြထုပ္ႀကီးကို အလြယ္တကူလက္လြတ္လိုက္ရလို႔ သိပ္မၾကည္ပါဘူး။ အေမြစာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြအကုန္လုံးေရွ႕ေနႀကီးနဲ႔ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေရွ႕မွာလက္မွတ္ထိုးၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့…။ ေရွ႕ေနႀကီးနဲ႔ အရပ္လူႀကီးမ်ားေရွ႕မွာ ကြၽန္မတစ္ခုေျပာခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး.. မလတ္က စာခ်ဳပ္တစ္ခုကိုေရွ႕ကိုခ်လိုက္ပါတယ္။ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္တစ္ခုပါ…။

မမႀကီးနဲ႔သူကေတာ့ မလတ္ကိုနားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မကိုကြာေပးပါ..ကိုတင္ေမာင္ထြန္း….. ကိုတင္ေမာင္ထြန္းေရာ ထိုင္ေနတဲ့သူေတြအားလုံးအံ့အားသင့္သြားပါတယ္။ ရွင္နဲ႔ ကြၽန္မက မိဘေတြေပးစားလို႔ယူခဲ့တာ..ဒီေတာ့ေဖေဖေမေမလဲဆုံးၿပီ…။ ရွင္နဲ႔ကြာဖို႔ဘဲက်န္ေတာ့တယ္…ရွင္ကြၽန္မရမဲ့အေမြထဲက ဒီအိမ္ႀကီးကလြဲရင္ႀကိဳက္တာယူသြားႏိုင္တယ္..။ အေရးႀကီးတာက ရွင္နဲ႔မေပါင္းရရင္ၿပီးေရာ။ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းမ်က္ႏွာနီသြားပါတယ္…ဒါေပမဲ့သူလည္းေယာက်ၤားဘဲေလ… မလတ္ဆီကေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့စကားကိုၾကားေပမဲ့ ႀကိဳက္တာယူသြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို သူေက်နပ္သြားဟန္တူတယ္။ ဒါဆို..မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ရၿပီးမွ ဝယ္ထားတဲ့ ကားကိုငါယူသြားမယ္။ေက်နပ္တယ္ေနာ္… မမႀကီးနဲ႔ကိုကိုႀကီးေရာ အရပ္လူႀကီးေတြဘာဘာမွဝင္ေျပာခ်ိန္ကို မရလိုက္ပါဘူး။ မလတ္ပုံစံက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုျပတ္သားမဲ့ပုံစံ။ ကားကသိန္း(၁၀၀၀)ေက်ာ္ေလာက္တန္တဲ့ကားပါ…ဒီကားကေဖေဖေမေမတို႔ဝယ္ေပးထားတာပါ မလတ္ကေတာ့မႈဟန္မတူပါဘူး..။

ကိုကိုႀကီးကေတာ့ စိတ္မြန္းက်ပ္လာဟန္တူပါတယ္။ အျပင္ကိုထသြားတယ္…သူလည္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္လာတာေၾကာင့္ လိုက္သြားပါတယ္။ ၿခံေရွ႕မွကိုကိုႀကီးကစီးကရက္တစ္လိပ္ကို သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကထုတ္ၿပီး ဖြာရင္းေငးေနပါတယ္။ သူေရာက္သြားေတာ့ ကိုကိုႀကီးကဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔ကိုေဆးလိပ္တစ္လိပ္ထုတ္ေပးတယ္။ သူလည္း ေဆးလိပ္ကိုမီးညႇိလို႔ရႈိက္ဖြာရင္း လမ္းမဘက္ကို ေတာင္စဥ္ေရရာမရအေတြးေတြနဲ႔အတူ ေငးေမာေနပါေတာ့တယ္။ ကိုကိုႀကီးႏွင့္ မမႀကီးလည္းနယ္ကိုျပန္သြားၿပီ။ အိမ္ေဖာ္မေလးကလည္း သူမနယ္ျပန္သြားၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွ အထုပ္မ်ားကိုဆြဲကာ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းဆင္းလာၿပီ။ သူမကို မထီတထီၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အခုေတာ့..မင္းဘဂၤလားေမာင္နဲ႔…မင္းနဲ႔ဘဲက်န္ေတာ့တယ္ေနာ္…ဟက္ဟက္… ခနဲ႔တဲ့တဲ့အေျပာကို မလတ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္ပက္လိုက္ပါသည္… ဒါရွင့္အပူမပါပါဘူး…. ေအးေပါ့ေလ…ေအးေပါ့….ဟက္ဟက္ ကိုတင္ေမာင္ထြန္းက မထီတရီအၿပဳံးျဖင့္ သူမကိုၾကည့္ကာ ခနဲ႔ရယ္ရယ္ၿပီ သူ႔အထုပ္မ်ားကိုကားေပၚတင္သည္။

ကားတံခါးကို တမင္သက္သက္ ဒုန္းခနဲ အသံမက်ယ္က်ယ္ေအာင္ပိတ္လိုက္ေသးသည္။ ကားစက္ကို တဗ်ည္းဗ်ည္းျမည္ေအာင္လုပ္ေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး ၾကမ္းတမ္းစြာေမာင္းထြက္သြားသည္။ လြတ္ၿပီ..ကြၽတ္ၿပီဟု မလတ္ဝမ္းသာစြာေရ႐ြက္လိုက္သည္။ သူမစိတ္ေတြကေဒါင္းမေလးတစ္ေကာင္လို ျမဴးႂကြေနသည္..။ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းစြာ သူမအခန္းထဲကို ဝင္ကာ အိမ္ယာေပၚပက္လက္လွန္ပစ္လဲခ်လိုက္သည္ မ်က္လုံးမ်ားကိုေမွးမွိတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ခဏပင္ မအိပ္ႏိုင္…စိတ္ေတြကလႈပ္ရွားလာသျဖင့္မွန္တင္ခုံေရွ႕ကိုသြားလိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ႀကီးေရွ႕ကထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ကာ ဆံပင္မ်ားကိုသူမေသခ်ာစြာၿဖီးေနသည္။ မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္ပါးပါးေလးဖို႔လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနီပါးပါးေလးဆိုးလိုက္သည္။ ေၾသာ္…ဒီေန႔မွ ဘာေၾကာင့္မ်ားအလွျပင္ခ်င္ေနပါလိမ့္ကြယ္… သူမကိုယ္သူမပင္နားမလည္ႏိုင္။ စိတ္ေတြကလန္းဆန္းတက္ႂကြေနလို႔ထင္သည္။

သူမဒီလိုမေနျဖစ္ခဲ့တာၾကာၿပီ…. အဝတ္ဘီ႐ိုကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ဝတ္စုံမ်ားကိုတစ္စုံၿပီးတစ္စုံထုတ္ဝတ္ၾကည့္သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ တစ္ကိုယ္လုံးကိုလွည့္ပတ္ၿပီး သူမလွမလွၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အပ်ိဳေတြပင္ရႈံးေလာက္ေအာင္လွေနေသာ သူမကိုယ္လုံးအလွကိုၾကည့္ၿပီး သူမ ခစ္ခနဲရီလိုက္ေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ…ေမာင္ေလးကို သူမလွမလွေမးခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာမိတယ္။ အခုမွသတိရတယ္..ေမာင္ေလးဘာလုပ္ေနပါလိမ့္… မနက္ကတည္းက အခန္းထဲကလဲထြက္မလာဘူးဟု သူမေတြးမိသည္..။ သူမသိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းမရေတာ့ ေမာင္ေလးေဝလင္းရဲ႕ အခန္းဘက္သို႔ သူမကိုယ္သူမမသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက တေ႐ႊ႕ေ႐ႊ႕ လွမ္းသြားေလေတာ့သည္။ ေဝလင္းက စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္သည္…။

အေမြလြဲစာခ်ဳပ္…မလတ္ကိုသူ႔ရလိုက္ေသာ အေမြေတြအားလုံးကို လြဲေပးလိုက္ေသာစာခ်ဳပ္။ ဘယ္ကိုသြားရမွန္းေတာ့ သူမသိေသး။ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ သူဆက္မေနခ်င္ေတာ့။ ယခုတေလာ မလတ္မ်က္ႏွာကို သူေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲတာေတာ့အမွန္။ သူ႔ အိတ္ကိုဆြဲလိုက္သည္……စားပြဲေပၚမွာေတာ့ မလတ္ကိုႏႈတ္ဆက္သည့္စာႏွင့္စာခ်ဳပ္ကို ပန္းအိုးျဖင့္ဖိလိုက္သည္။ ဒါဘာ.လုပ္တာလဲေမာင္ေလး…. အခန္းတံခါးကပြင့္ေနသျဖင့္ မလတ္ဝင္လာတာကို သူမသိလိုက္…။ သူတစ္ခ်က္တုန္သြားသည္…။ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္..မလတ္…သူ႔အသံကတုန္ယင္စြာထြက္ေပၚလာသည္…။ မလတ္ထံမွရႈိက္သံကထြက္ေပၚလာသည္ မလတ္ငိုေနသည္…။

မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကိုေက်ာခိုင္းလိုက္သည္…။ ေနဦးေမာင္ေလး…မလတ္ေမးစရာရွိတယ္… မလတ္ကိုေက်ာေပးရပ္ေနရင္းစကားကိုသူနားေထာင္ေနလိုက္သည္…။ ေမာင္ေလးမလတ္ကိုတစ္ေယာက္ထဲဒီအိမ္ႀကီးမွာထားခဲ့ေတာ့မွာေပါ့.. ထားႏိုင္ခဲ့တယ္ေပါ့…ေမာင္ေလး… မလတ္ကရႈိက္သံတစ္ဝက္ပါေသာ အသံတုန္တုန္ေလးျဖင့္ေမးေနသည္။ ဟုတ္…ဟုတ္…တယ္..သူ႔အသံကလည္းတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ေျဖလိုက္သည္… မင္း..မလတ္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ႀကီးၿပီးေျဖပါေမာင္ေလး… မလတ္သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံကိုၾကားရသည္… သူလွည့္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မလတ္က သူ႔ေနာက္နားအရပ္ဆိုေတာ့… မလတ္ႏွင့္သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သြားသည္။

ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးထားေသာ မလတ္၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္..။ မလတ္ရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို သူရေနၿပီ။ သူမလတ္ကို ေၾကာက္ေနသလိုလို ခံစားရတယ္။ မလတ္ကသူ႔မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ဝန္းေထာင့္ကမ်က္ရည္ေတြက်လာပါတယ္။ ေဝလင္းသူ႔ကိုယ္သူ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိလိုက္ခင္မွာဘဲ မလတ္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေထာင့္က မ်က္ရည္ေလးကို သူ႔လက္မနဲ႔ ယုယစြာသုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္… မငိုပါနဲ႔…မလတ္ရယ္…ဆိုၿပီး ဘယ္လိုကေနဘာေတြသူလုပ္လိုက္တယ္မသိပါဘူး…. မလတ္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္ပါတယ္။ ေပြ႕ဖက္ခံလိုက္ရေသာ မလတ္လဲ ေမာင္ေလးရဲ႕ အနမ္းေတြကို ၾကည္ျဖဴစြာခံယူေနသည္။ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေမာင္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတ့ာ သူမစိတ္ေတြ အရမ္းကိုလႈပ္ရွားလာၿပီး ေမာင္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို သူမအငမ္းမရျပန္စုပ္ေနပါတယ္။

အသက္ရႈသံေတြလဲျပင္းလာပါတယ္။ ေမာင္ေလးကႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္ၿပီး သူမကိုယ္လုံးေလးကို ခ်ိဳင္းကလက္တစ္ဖက္ကမ တံေကာက္ေကြးနားကေနတစ္ဖက္ကမၿပီး ေစြ႕ခနဲေပြ႕ခ်ီကာ အနမ္းမိုးေတြ႐ြာလိုက္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ရင္သားေတြကလည္း ေမာင္ေလးရဲ႕ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးမွာ ပိျပားေနပါတယ္။ သူမကိုယ္လုံးေလးကို ေမာင္ေလးကကုတင္ေပၚ တင္လိုက္ၿပီး အေပၚကေနသူမကို ထပ္လို႔ အတင္းကိုအနမ္းမိိုးေတြ႐ြာပါေတာ့တယ္။ မလတ္စိတ္ထဲမွာၾကည္ျဖဴစြာပါဘဲ..ကိုတင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔တုန္းကဒီလိုမ်ိဳးသူမစိတ္ေတြတစ္ခါမွ သူမမျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတာအမွန္ပါ.။ သူမအက််ီၾကယ္သီးေတြကို ေမာင္ေလးလက္က တစ္ျဗဳတ္ျဗဳတ္နဲ႔ ဆြဲျဖဳတ္ကုန္ပါၿပီ။ ျမန္ဆန္လြန္းလွပါတယ္.။

ေမာင္ေလးေဝလင္းရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းက မလတ္ရဲ႕ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာေရာက္ေနၿပီး ေမာင္ေလးရဲ႕ ပုဆိုးေအာက္ကမာေက်ာေနတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြးအေခ်ာင္းႀကီးက သူမရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳတ္ေလးအေျမာင္းမွာ ပြတ္သပ္ေနတာေၾကာင့္ သူမရင္ခုန္သံေတြကလဲ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ျမည္ေနပါတယ္။ စကားတစ္လုံးမွ မေျပာၾကဘဲ ေမာင္ေလးရဲ႕လက္ကသူမထမိန္ကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမလက္ကလည္းေမာင္ေလးရဲ႕ ပုဆိုးကိုခြၽတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေမာင္ေလးရဲ႕ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို သူမကဘဲ အနမ္းျခင္းဖလွယ္ရင္းဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေလးေဝလင္းရဲ႕ ဒုတ္ႀကီးကလည္းေပၚလာပါတယ္။ ေမာင္ေလးရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကိုသူမလက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီး သူမေ႐ႊၾကဳတ္အဝေလးနဲ႔ေတ့ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ ေမာင္ေလးက လည္း အငမ္းမရ အတင္းကိုထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဒုတ္ခနဲ အရင္းထိေထာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အင့္ခနဲသူမအသံထြက္ၿပီး ေမာင္ေလးရဲ႕ ေကာ်ျပင္ႀကီးကို ေမာင္ေလးခ်ိဳင္းေအာက္ကေနလက္ရႈိလို႔ဖက္ထားပါတယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္းေမာင္ေလးရဲ႕ခါးကို ခ်ိန္လိုက္ပါတယ္။

ေမာင္ေလးလက္ေတြက ေမြ႕ယာေပၚေထာက္ၿပီး မလတ္ကိုအပီႀကဳံးေတာ့တာပါဘဲ။ မလတ္ကလည္း ယုယၾကည္ျဖဴစြာနဲ႔ သူမေမာင္ေလးေဝလင္းရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကို သူမရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳတ္အတြင္းသားေလးေတြနဲ႔ဖမ္းဖမ္းညႇစ္ကာ သူမခါးကိုေကာ့ေကာ့ေပးေနပါတယ္။ အင့္အင့္.ဆိုတဲံအသံေလးက မလတ္ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ သူမလက္ေတြကလည္း ေဝလင္းကိုလႊတ္ထြက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား အတင္းကိုဖက္ထားပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ေဝလင္းတစ္ေယာက္ မလတ္ရဲ႕ေ႐ႊၾကဳတ္ႀကီးထဲကို သူ႔ဒုတ္ကိုထည့္ၿပီး သြင္းထုတ္လုပ္တဲ့အခါမွာ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကက်င္တက္ၿပီး စိမ့္လာသလိုလိုျဖစ္လာပါတယ္…ထိုအခ်ိန္မွမလတ္မ်က္ႏွာကလည္းတစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သြားၿပီး မလတ္ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ သူ႔ေက်ာကို အတင္းကုတ္လို႔ ေကာ့ေကာ့ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ဒုတ္ထဲကေန ျပစ္ခနဲျပစ္ခနဲပန္းထြက္သြားတဲ့ အခ်စ္ေရေတြဟာ မလတ္ရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳတ္အတြင္းသားနံရံေတြကိုပန္းထြက္သြားသလို…

မလတ္ရဲ႕ေ႐ႊၾကဳတ္ထဲ ကထြက္က်လာတဲ့ အရည္ေတြနဲ႔သူ႔အရည္ေတြဟာ သူ႔ဒုတ္ႀကီးစိုက္ထားတာကို ႏႈတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မလတ္ရဲ႕ေ႐ႊၾကဳတ္ထဲက ယိုဖိတ္က်လာက မလတ္ရဲ႕ဖင္ၾကားထဲကို လိမ့္ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။ သူလည္းမလတ္ကိုယုယစြာျဖင့္ အေပၚက ေနထပ္ၿပီး မလတ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေန႔ ေတ့ကာ နမ္းရင္း…အေမာေျဖေနပါေတာ့တယ္.. မလတ္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႔လိုဘဲၾကည္ႏူးဝမ္းသာမႈ ခ်စ္ခင္စုံမက္မႈကို အေသအခ်ာခံစားေနရမယ္ဆိုတာ စကားတစ္ခြန္းမွေျပာစရာမလိုဘဲသိလိုက္ပါၿပီေလ… ေၾသာ္…မလတ္ရယ္…တကယ္ေတာ့..ကြၽန္ေတာ္ဟာ ..မလတ္အနားကေနဘယ္ကိုမွမသြားႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိလိုက္ပါၿပီေလ…..ၿပီးပါၿပီ။