ခုနစ်ရက်ခုနစ်လီ

ခုနစ်ရက်ခုနစ်လီ

မြန်မာနိုင်ငံ၏ အကြီးဆုံး ဇိမ်ခံသင်္ဘောကြီး ခိုင်ရွှေဝါ။ နိုင်ငံတကာ အဆင့်မီ နည်းပညာများဖြင့် မြန်မာ နိုင်ငံ သီလဝါ သင်္ဘောကျင်းတွင် ဆောက်လုပ်သော သင်္ဘောကြီးဖြစ်သည်။ အင်ဂျင်စွမ်းအား မြင့်မားသဖြင့် မြန် နှုန်းမြင့်မားသည်သာမက သင်္ဘောတွင် ပါဝင်သော ဝန်ဆောင်မှုများကလည်း အလွန်ကောင်းမွန်လှသဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံသားများသာမက နိုင်ငံခြားသားခရီးသည်များပါ လက်မှတ်အလုအယက်ဝယ်ယူ စီးနင်းကြသည့် သင်္ဘောကြီးတစ်စင်းလည်းဖြစ်သည်။ အချို့နိုင်ငံခြားသားများက ကမ္ဘာကျော် တိုင်တန်းနစ် သင်္ဘောကြီး လောက် မကြီးမားစေကာမူ လက်ရှိခေတ်နှင့်လျော်ညီသည့် ခေတ်မီဝန်ဆောင်မှုများကြောင့် တိုင်တန်းနစ်ကိုစီးရ သည်ထက် ပိုကောင်းနိုင်ကြောင်း အမွှမ်းတင်ကြလေသည်။ သူတို့ မွှမ်းမယ်ဆိုလည်း မွှမ်းထိုက်ပေသည်။

သင်္ဘောကြီး၏ တည်ဆောက်ပုံက လှပသေသပ်လှသလို သင်္ဘောကြီး၏ တည်ငြိမ်မှုထိန်းစနစ်ကလည်း ခေတ်မီနည်းပညာကို သုံးထားသဖြင့် ကြမ်းပြင်ကို နားကပ် ထောင်ကြည့်လျှင်ပင် အင်ဂျင်စက်သံ တုန်ခါမှုက ကြားရသည်ဆိုရုံမျှသာ ရှိသည်။ တော်ရုံ လှိုင်းလေလောက်က ခိုင်ရွှေဝါကို မှောက်ဖို့ဝေးစွ တုန်ခါအောင်ပင် မလုပ်နိုင်ချေ။ သင်္ဘောပေါ်တွင် စားသောက်ခန်း၊ ကလေးကစား ကွင်း၊ မီနီဘောလုံးကွင်း၊ မီနီဂေါက်ကွင်း၊ ရေကူးကန်များ မီနီမါးကတ်ကလေးများ ထည့်သွင်းတည်ဆောက်ထား သည်သာမက အထပ်ငါးထပ်၏ အပေါ်ဆုံးနှစ်ထပ်တွင် ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်များတွင်ပေးသည့် ခမ်းနားမှုထက် မညံ့လှသည့် နှစ်ယောက်အိပ်ခန်း၊ မိသားစုအိပ်ခန်းများ၊ တစ်ယောက်ခန်းများလည်း ရှိနေပြန်သည်။

ခေါင်မိုးထက်တွင်မူ လေညှင်းခံရန် ပက်လက်ထိုင်ခုံများ ချပေးထားသည်။ မည်သည့်နေရာကို ရောက်နေသည်ဖြစ်စေ မြန်မာ့ဆက်သွယ်ရေးဂြိုဟ်တုမှ အခပေးငှားရမ်းထားသ ဖြင့် အမ်ပီတီ 4G နက်ဝါ့ခ်ကို သုံးစွဲနိုင်သည့်အပြင် သင်္ဘောမှ အခမဲ့ပေးထားသော မြန်နှုန်းမြင့် ဝိုင်ဖိုင်စနစ်ကို လည်း အခမဲ့ သုံးစွဲနိုင်သေးသည်။ ဝိုင်ဖိုင်ဖြင့် ဖုန်းမှ စာဖတ်နိုင်သလို စာအုပ်ငှားရမ်းဖတ်ရှုလိုပါကလည်း သင်္ဘောလက်မှတ် စမတ်ကတ်ဖြင့် ငှားရမ်းနိုင်သေးသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် အများသူငါ ကြိုက်နှစ်သက်ကြသည် ဖြစ်လိမ့်မည်။

သို့သော် ဇိမ်ခံသင်္ဘော ဖြစ်သဖြင့် ဇိမ်ခံနိုင်လောက်သည့် လူတန်းစားများသာ လိုက်ပါစီးနင်း နိုင် ပေသည်။ ရန်ကုန် ကော့သောင်း အသွားအပြန်ခရီးစဉ်က သင်္ဘောခချည်း တစ်ယောက် ငါးသိန်း ပေးရသည်ကိုး။ အစားအသောက်ကလည်း ကောင်းသလောက် ဈေးနှုန်းမြင့်မားလှသည်။ သင်္ဘောအကြောင်းကို အမွှမ်းတင်ခဲ့သည်မှာ ရှည်လျှားလွန်းနေပြီ။ ထို့ကြောင့် အဓိက ဇာတ်လမ်းပိုင်း ကို ဆက်ကြပါစို့။ သင်္ဘောဆိပ်တွင် လူစည်ကားလွန်းလှသည်။ သင်္ဘောပေါ်တက်သည့်သူ ပြန်ဆင်းသည့်သူများ ပျားပန်း ခတ်မျှ ဖြစ်နေသည်။ သင်္ဘောပေါ်လိုက်သည့် လူများသည်လည်း လူမျိုးပေါင်းစုံ၊ အကြောင်းအရာ ပေါင်းစုံလှ ပေသည်။ အပျော်စီးနင်းသူ၊ အပန်းဖြေလိုသူ၊ စာရေးရန် ကုန်ကြမ်းရှာသူ၊ ပန်းချီဆရာ၊ ဓာတ်ပုံဆရာ စသည် စသည်ဖြင့် မျိုးစုံလှသည်။

ဘော်…… ဆိုသည့် ခန့်ညားထယ်ဝါလှသည့် ဥသြသံကြီး ထွက်ပေါ်လာပြီးနောက် ခရာသံများ တရွှီရွှီ ထွက်လာကာ သင်္ဘော၏ ဦးကြိုး၊ ပဲ့ကြိုး၊ ခါးကြိုး၊ ဂုတ်ကြိုးများအား သင်္ဘောဝန်ထမ်းများမှ ဖြည်နေပြီ။ ထိုစဉ် အထုပ်အပိုး တပွေ့တပိုက်နှင့် အသက် ၂၀ အရွယ် လူငယ်တစ်ဦး ပြေးဆင်းလာသည်။ သင်္ဘောမှာ ကမ်းမှ စခွာရန် တာစူနေပြီဖြစ်ရာ ကုန်းပတ်နှင့် ဗောတံတားမှာ သုံးပေခန့်ကွာနေပြီဖြစ်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ထိုလူငယ်မှာ သင်္ဘောပေါ်သို့ ချောချောမွေ့မွေ့ ခြေချနိုင်လိုက်သည်။ သင်္ဘောပေါ် ရောက်သည်နှင့် သင်္ဘောလုံခြုံရေးဝန်ထမ်းများက လူငယ်၏ လက်မှတ်နှင့် လူငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဖောက်ခွဲရေးပစ္စည်းများ ပါ မပါ စစ်ဆေးနေသည်။ ထို့နောက် လူငယ်အား သူစီးနင်းရမည့် အထပ်သို့ လမ်းညွှန်ပေးလိုက်လေတော့သည်။ ထိုလူငယ်ကား ကျွန်ုပ်၏ ဇာတ်လမ်းတွင် အဓိက သရုပ်ဆောင်မည့် လင်းကိုကို (ခ) ကိုလင်း ဖြစ်ပေတော့သည်။

သင်္ဘော ကပ္ပတိန်ဖြစ်သူ ဦးအောင်မြတ် သူ့အခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး သင်္ဘော၏ ခေါင်မိုး အရှေ့ပိုင်း ရှိ ကယ်ဗင်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ အခန်းထဲတွင် သင်္ဘောမောင်းနှင်သက်တမ်း ၂၀ ကျော်ပြီဖြစ်သော ဦးမိုးကြိုး က ပဲ့ကိုင်ဘီးကို ကျင်လည်စွာကိုင်တွယ်ထိန်းကျောင်းနေသည်။ ကယ်ဗင်ခန်းနှင့် ကပ်လျှက်တွင် ပင်မ ထိန်းချုပ် ခန်း၊ မြေပုံခန်း၊ လမ်းပြအခန်းတို့ရှိကာ သက်ဆိုင်ရာ အင်ဂျင်နီယာများက စက်အားညှိခြင်း၊ လမ်းကြောင်း တွက်ချက်ခြင်းတို့ ဆောင်ရွက်နေကြသည်။ သင်္ဘောကြီးသည်ကား ရန်ကုန်မြစ်ဝသို့ ရောက်နေပေပြီ။ ဦးအောင်မြတ် သူ့သင်္ဘောကြီးအတွက် ဂုဏ်ယူကျေနပ်နေပုံရသည်။

မြစ်ဝရောက်နေပြီဖြစ်သဖြင့် ပင်လယ်ထဲ သို့ဖြတ်သန်းရန် မိုးလေဝသ အင်ဂျင်နီယာအား အခြေအနေမေးလိုက်ရာ အခြေအနေကောင်းကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ဦးအောင်မြတ်က သင်္ဘောကြီးအား စက်ကုန်ဖွင့်မောင်းနှင်ရန် အမိန့်ပေးလိုက်လေတော့ သည်။ လက်ထောက်ကပ္ပတိန် ဦးသော်ဇင်ထွန်းက ကြေးနန်းမောင်းတံကို Full ဆိုသည့်နေရာသို့ ဆွဲချလိုက်ရာ စက်ခန်းအင်ဂျင်နီယာက တစ်နာရီ ရေမိုင် သုံးဆယ်ခန့် မောင်းနှင်နေရာမှ တစ်နာရီ ရေမိုင် ခြောက်ဆယ်သို့ ဒိုင်ခွက်များကို စစ်ဆေးကာ စက်ကုန်ဖွင့်လိုက်တော့သည်။ သင်္ဘော၏ နောက်ခြမ်းဆီမှ ရေမြှုပ်တို့ကလည်း ယခင်ကထက် နှစ်ဆလောက် ဆူပွက်လာကာ သင်္ဘောမြန်နှုန်းမှာ သိသိသာသာ ထိုးတက်လာတော့သည်။ သို့ သော် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပင်လယ်ကြီး ပတ်လည်ဝိုင်းနေသဖြင့် ခရီးသည်များကတော့ မြန်လားနှေးလား မမှန်း တတ်ပေ။ အချို့ကလည်း ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် လမ်းလျှောက်နေကြသည်။

အချို့ကလည်း လေသာဆောင်တွင် လေညှင်းခံနေကြသည်။ ရေကူးကန်တွင်လည်း ဘီကီနီကိုယ်စီ အလှပဂေးလေးများ ရေကူးနေကြပေပြီ။ သင်္ဘောပေါ်မှဟု မထင်ရလောက်အောင် တည်ငြိမ်လွန်းလှသည်။ မနက် ၈ နာရီကနေ စထွက်လာလိုက်သည် မှာ ဘာလိုလိုနှင့် ညနေစောင်းနေပါပြီကော။ နေလုံးကြီးသည်လည်း အနောက်ဂေါယာကျွန်းသို့ ယွန်းလုပြီ။ Sun Set ကို ကြည့်ချင်သူများက အမိုးပေါ်တွင် အပြည့်နေရာယူထားကြသည်။ အချို့ကလည်း ကင်မရာဖြင့်၊ အချို့ကလည်း ပန်းချီဆွဲရန်ပြင်ဆင်နေကြသည်။ နေလုံးနီနီကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်လာရာမှ မိုးကုတ် စက်ဝိုင်းကြီးအောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း ငုပ်လျှိုးသွားလေပြီ။ သင်္ဘောတွင် တပ်ဆင်ထားသော လျှပ်စစ်မီးများမှာ အလင်းရောင်အာရုံခံစနစ် တပ်ဆင်ထားသဖြင့် အလင်းရောင်နည်းသွားသည်နှင့် အလိုလို လင်းလာခြင်း ဖြစ် သည်။

ထိုအချိန်တွင် တစ်နေကုန် တိတ်ဆိတ်နေသော ထမင်းစားဆောင်နှင့် စားသောက်ဆိုင်များမှာ လူစည်ကားသော အဖြစ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလေတော့သည်။ ထမင်းစားသောက်ပြီးနောက် ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် ကြို့တို့ကျဲတဲ သွားလာလမ်းလျှောက်နေကြသည်။ အချို့က သင်္ဘောရုပ်ရှင်ရုံတွင် ရုပ်ရှင် ဝင်ကြည့်ကြသည်။ သင်္ဘော၏ နောက်မြီးပိုင်းတွင် ၁၈ နှစ်အရွယ် မိန်းမချောလေးတစ်ဦး ထိုင်နေသည်။ သူများတကာတွေ အဖော်များနှင့် လျှောက်သွား ပျော်ပါးနေသည်က သူမနှင့် ဆိုင်ပုံမရချေ။ အနောက်တွင် တဖွားဖွားထနေသော ပန်ကာဒလက်ရေစီးကြောင်းများဆီသို့သာ အဓိပ္ပာယ်မဲ့ ငေးကြည့်နေလေသည်။ သူမ၏ အမည်ကား ဖူးပွင့်ဝေ။ သူမတွင် ငယ်စဉ်ကတည်းက တစ်သက်မက ဆယ်သက်ပင်စားမကုန်သည့် စည်းစိမ်ချမ်းသာများကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ သည်။

သူမ၏ ဖခင်က နိုင်ငံတကာတွင် လှည့်လည်နေသည့် ကျောက်မျက်ကုန်သည်ကြီးဖြစ်သလို သူမ၏ မိခင် ကလည်း ရန်ကုန်တွင် နာမည်ကြီးရွှေဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူမလိုချင်သည်ကား ထို စည်းစိမ်ချမ်းသာများ မဟုတ်ချေ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာပင်ဖြစ်သည်။ ရတာမလို လိုတာမရ ဆိုသကဲ့သို့ သူမ၏ ဖခင် ဖြစ်သူမှာ လုပ်ငန်းရှင်ကြီးအချို့၏ သဘောသဘာဝအတိုင်း မိန်းကလေးများ ဝိုင်းဝိုင်းလည်ကာ သမီးဖြစ်သူကို ဂရုမစိုက်နိုင်သလို မိခင်လုပ်သူမှာလည်း လုပ်ငန်းကိုစီမံခန့်ခွဲနေရသည်နှင့် အချိန်ကုန်ရာ သမီးဖြစ်သူမှာ အိမ် တွင်းပုန်းရင်းသာ အချိန်ကုန်နေရလေတော့သည်။ သူမအား စဉ်ဆက်မပြတ် စောင့်ကြပ်နေသည့် မိန်းကလေး လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းများကြောင့် အပြင်ထွက်ရန်လည်း မစွမ်းသာပေ။

သို့နှင့် ဖခင်ဖြစ်သူကို အသည်းအသန်ပူဆာ ရာမှ ဒီသင်္ဘောနှင့် အပန်းဖြေခရီးသွားခွင့်ရရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါတောင် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်ကို အတင်းထည့်ပေးလိုက်သေးသည်။ ကံကောင်းသည်က ထိုဝန်ထမ်းများမှာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးသဖြင့် ဖူးပွင့်ဝေက သူမတို့နှစ်ဦးကို ငွေနှစ်သိန်းစီ ထုတ်ပေးကာ သူမနောက်သို့မလိုက်ရန်နှင့် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှသာ ဆက်သွယ်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ ချော့မော့ထားခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ လူအမျိုးမျိုး သောကအထွေထွေ မဟုတ်ပါလား။ သင်္ဘောကြီး၏ မိုးလေဝသအရာရှိ ကိုဇော်ကြီးတစ်ယောက် မိုးလေဝသခန်းထဲတွင် ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်ငိုက်နေသည်။ ဒီလို မိုးလေဝသကောင်းမွန်သည့်ကာလတွင် ခရီးထွက်ရရာ သူ့အတွက်တော့ ပျင်းစရာကြီး ဖြစ်နေပေသည်။ သူ့ရှေ့တွင် လေတိုက်နှုန်း၊ လေဖိအား၊ ရေစူး အစရှိသည်တို့ ညွှန်ပြသည့် စကရင်နှင့်အတူ ရေပြင်အထက်မှ အရာအားလုံးကို ထောက်လှမ်းနိုင်သည့် ရေဒါစကရင်နှင့် ရေအောက်မှ သင်္ဘောပျက် အစရှိသည့် အရာအားလုံးကို ထောက်လှမ်းနိုင်သည့် ဆိုနာစကရင်တို့က သူ့အလုပ်သူလုပ်နေသည်။ မိုးလေ၀ သ ကောင်းမွန်နေသဖြင့် သူစိတ်ချလက်ချ အိပ်ငိုက်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

ထို့အပြင် ဒီသင်္ဘောကြီးက တော်ရုံတန်ရုံ မုန်တိုင်းလောက်ကို မဖြုံသည်ကိုလည်း သူသိသည်။ သူအိပ်ငိုက်နေစဉ်မှာပင် သင်္ဘောကြီး၏ ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲစေမည့် တစ်စုံတစ်ခုဆီသို့ ဦးတည်နေသည်ကိုကား သူမသိရိုးအမှန်ပါ။ အစိမ်းရောင် မျဉ်းကြောင်းက ပတ်ပတ်လည် လှည့်ပတ်နေရာမှ ဆိုနာစကရင်ပေါ်တွင် ထင်ထင်ရှားရှား အရာတစ်ခု ဗဟိုသို့ ချဉ်းကပ်နေပြီး ရေဒါစကရင်တွင်မူ မှိန်ပြပြ အရာတစ်ခုက ဆိုနာရှိအရာနှင့် တစ်နေရာ တည်းဆီမှ ချည်းကပ်လာနေသည်။ အိပ်ပျော်နေသည့် ကိုဇော်ကြီးကတော့ မသိရှာပေ။ ထိုအရာကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်လိုက်ရသည်က သင်္ဘောရေကြောင်းပြ အင်ဂျင်နီယာ ကိုသန်းစိုး။ ကိုသန်းစိုးလည်း အစက ရှေ့ကို မကြည့်မိပါ။ သင်္ဘောက လမ်းကြောင်းမှန်အတိုင်း သွားနေသည်ကို သံလိုက်အိမ်မြှောင်ဖြင့် စစ်ဆေးပြီး ဖြစ်ရာ စိတ်ချရသည်ပဲ။

သူ့လမ်းပြမျှော်စင် အောက်ဘက်ရှိ ရေကူးကန်တွင် ရေကူးနေကြကုန်သော လှပျိုဖြူများ၏ တင်ပါး၊ ရင်သားများကိုသာ ဘီကီနီထုတ်ချင်းပေါက်မတတ် ဂလုနေလေတော့သည်။ ထိုအချိန် တွင် သူချောင်းနေသည်ကို မြင်သည့် လှပဂေးလေးတစ်ယောက်က နှာဘူးကြီးရေ ဟု လှမ်းအော်စလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ သင်္ဘောဦးဘက်သို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် ဆာ့ချ်လိုက်များ ထိန်နေအောင် ထိုးထားသည့် အလင်းရောင်တွင် ရိပ်ကနဲ တွေ့လိုက်သည်က ဖြူဖြူအရာတစ်ခု။ သေချာအောင် မှန်ပြောင်းနှင့် ရှေ့သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ညကြည့်မှန်ပြောင်းအတွင်း ထင်ထင်ရှားရှားမြင်လိုက်ရသည်က ကျောက်ဆောင်ကြီးတစ်ခု၏ အစွန်းပေတည်း။ ကိုသန်းစိုး ဆံပင်ထောင်သွားသည်။ ကိုက် ၅၀၀ ခန့်သာ လိုတော့သည်လေ။ ဒီနှုန်းထားအတိုင်း ဆက်သွားနေလျှင် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာ ဝင်တိုက်မိတော့မည်။

ကိုသန်းစိုး ကမန်းကတန်း အိုင်ကွန်ဖြင့် လှမ်းအော်ရသည်။ ပဲ့စင်ပေါ်မှ ဦးမိုးကြိုးက ချက်ချင်းတုန့်ပြန်သည်။ သန်းစိုးဘာတွေ့သလဲ တဲ့။ ကျောက်ဆောင် ကျောက်ဆောင် ဘယ်ကွေ့ ဘယ်ကွေ့ဟု အသံကုန် ဟစ်လိုက် သည်။ ဦးမိုးကြိုး ထိတ်လန့်တကြားဖြင့် ပဲ့ထိန်းဘီးကို ဘယ်ဘက်သို့ ကမန်းကတန်း ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ ပါဝါ စတီယာရင် စနစ်ဖြစ်သဖြင့် သုံးပတ်မျှလှည့်ပြီးတော့ ပဲ့ဆုံးသွားပြီ။ သင်္ဘောက သွားနေသည့်အရှိန်များနေ သဖြင့် မကွေ့သေး။ ဦးမိုးကြိုး စက်ခန်းသို့ Reverse Signal ပို့လိုက်သည်။ ကလင်ကလင်ဟုမြည်ကာ မျှားတံ က Reverse နေရာသို့ညွှန်နေသဖြင့် စက်ခန်းအင်ဂျင်နီယာ အံ့သြသွားသည်။ သို့သော် သင်္ဘောသွားနေစဉ် ကပ္ပတိန်အမိန့် ပြီးလျှင် ပဲ့ထိန်းသူ၏ အမိန့်က အရေးကြီးဆုံးမဟုတ်ပါလား။

စက်အားလုံး၏ လောင်စာစနစ် အားလုံး ဖြုတ်ချလိုက်သည်။ သင်္ဘောကြီး၏ စက်မကြီး ပိတ်သွားသည့်အကြောင်း မီးအနီလေးက ပြနေသည်။ မီးအနီလင်းလာသည်နှင့် နောက်ပြန်ဂီယာပြန်ထိုုးကာ စက်ပြန်နှိုးလိုက်ပြီး စက်ကုန်ပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ သို့သော် နောက်ကျသွားပေပြီ။ ပင်လယ်ပြင်တွင် ထီးတည်းထိုးထွက်နေသည့် ကျောက်တောင်အစွန်းက သင်္ဘော၏ ဝမ်းဗိုက်ကို ထိုးခွဲသွားသည်သာမက ပန်ကာရွက်များကိုပါ ဖြတ်ချသွားသဖြင့် နောက်ပြန်မဆုတ် နိုင် တော့ပေ။ ထိန်းချုပ်ခန်းအတွင်း ရေဝင်သည့်သင်္ကေတမီးများ တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး လင်းလာရာ ရေလုံခန်းများ ပိတ်ရန် ခလုတ်များကို အနားရှိမျဉ်းလုံးဖြင့် တပြိုင်တည်းဖိချလိုက်သည်။ မရတော့ပါ။ ရေဝင်သွားသဖြင့် ရေလုံ ခန်းတံခါးအချို့ အလုပ်မလုပ်တော့ချေ။ ရေများက ဝမ်းထဲသို့ ဥဒဟို ဝင်လာတော့သည်။

သင်္ဘောပေါ်မှာ ရေကူးနေသော လှပျိုဖြူကလေးများကလည်း ရေများဘောင်ဘင်ခတ်ကာ အထိတ်တလန့် ဖြစ်ပြီး သက်ဆိုင်ရာ အခန်းများသို့ ဝင်ပြေးကုန်ကြလေပြီ။ လှေများချသူက ချနေပြီ။ တိုင်တန်းနစ်မှာလို လှေမလောက် မှာတော့ ပူစရာမလိုပေ။ သင်္ဘောမထွက်ခင်ကတည်းက သက်ဆိုင်ရာက လာရောက်စစ်ဆေးထားပြီးသားဖြစ် သည်။ လူအင်အားထက် ပိုလျှံသည့် အသက်ကယ်လှေအရေအတွက်ကို ယူဆောင်လာပြီးဖြစ်သည်။ လူအကုန် အသက်ကယ်လှေများဖြင့် လွတ်မြောက်ပြီးနောက် သင်္ဘောကြီးမှာလည်း တဖြည်းဖြည်း နစ်မြုပ်သွားလေတော့သည်။ အပြောကျယ်လှသည့် ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲတွင် ကမ်းမမြင် လမ်းမမြင်လမ်းမမြင် ဘဝကြီးကို ဖြတ်သန်းရမည့် လှေများ မနည်းမနောပါလား။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် လှေများ စုဝေးနေရာမှာ တစ်စီးနှင့် တစ်စီး ဝေးကွာသွားတော့သည်။ လှေများတွင် အသက်ကယ်စားစရာများ အချက်ပြမီးများ ရေများ ထည့်သွင်း ပေးထားပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော် ကံဆိုးပေစွ။ ပင်လယ်ပြင်သည်ကား အမြဲအစိုးရနေသည်မဟုတ်ပေ။

ခုန ကြည် လင်နေသော ပင်လယ်ပြင်ကြီးသည် ရုတ်ချည်းပင် မဲမှောင်လာကာ လှိုင်းကြီးများ ကြီးလာတော့သည်။ လှေပေါ် ရှိ ခရီးသည်များသည်လည်း လှေပေါ်က လွင့်မကျရေး လှေပေါ်ရှိကြိုးများဖြင့် လက်ကောက်ဝတ်ကို ချည်နှောင် ကာ အသက်လုကြလေတော့သည်။ မုန်တိုင်းတိုက်ခတ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ လေပြင်းသာတိုက်ခတ်ခြင်းဖြစ်သဖြင့် နာရီပိုင်းအတွင်းမှာပင် သူမဟုတ်သလို ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားသည့် ပင်လယ်ပြင်ကြီးမှာ ဆန်းကြယ်ပေစွ။ ကိုလင်း ခေါင်းထဲတွင် မူးဝေနောက်ကျိနေသည်။ ပါးစပ်ထဲမှလည်း အလွန်ငံလှသည့် အရသာကြီးက ကြီးစိုးနေသည်။ ကိုယ်တွေလက်တွေတစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေသည်။ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်ကို ရောက်လို့ ရောက် နေမှန်းလည်း မသိ။ လူတစ်ကိုယ်လုံး ပူခြစ်တောက်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ ကောင်းကောင်း သတိရလာ တော့မှ သူ သောင်ပြင်ကြီးတစ်ခုပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေသည်ပဲ။

သေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ ညကလား ဟိုတနေ့ညကလား မသေချာ။ သင်္ဘောမြုပ်သည်။ အသက်ကယ်လှေနှင့် လူအပြည့်ပါလာသည်။ မုန်တိုင်းတိုက်တာလားဘာလားမသိ။ တချို့ ကျကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ တချို့ လှေကိုဖက်တွယ်ထားသည်။ သူတို့တွေရော ဘယ်မှာလည်း မသိ။ ဘေးဘီကို သတိထားကြည့်တော့ ပစ္စည်းတချို့ တစ်စစီ ပြန့်ကျဲနေသည် ကိုသာ တွေ့ရသည်။ အင်း ကျွန်းတစ်ခုခုပေါ် ရောက်နေတာလား၊ ဘယ်နိုင်ငံနယ်နိမိတ်ထဲမှာလဲ၊ ကမ်းရိုးတန်း လား မသေချာ။ လောလောဆယ် ဗိုက်တအားဆာနေသည်။ ဘာစားလို့ရမလဲ စဉ်းစားသည်။ ကျွန်းဆိုတော့ အုန်းပင်ကတော့ ပေါသည်။ အုန်းသီးစားပြီးအသက်ဆက်လို့ ရနိုင်သည်ပဲ။ အသက်တော့ မသေလောက်ပေ။ ဒါနဲ့ပဲ အားယူပြီးထလိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလဲ စုတ်ပြဲပေရေနေပြီ။ အို ကျွန်းပေါ်မှာ လူရှိတော့ လည်း တောင်းဝတ်တာပေါ့၊

မရှိတော့လဲ မဝတ် ဘာဖြစ်တာမှတ်လို့။ ရှက်စရာမရှိတော့ဘူးပေါ့။ ဒီလိုမျိုး တွေး လိုက်သည်။ သူနဲ့အတူ ကျွန်းပေါ်ရောက်လာသည့် ပစ္စည်းများထဲမှ အသုံးဝင်မည့် ပစ္စည်းများ ပါလေမလား လိုက်ရှာကြည့်သည်။ အမှိုက်ကောက်သမားလို ရှိသမျှပစ္စည်း အကုန်ယူသည်။ အသုံးမတည့်လောက်သည့် ဘရာစီယာလိုဟာမျိုးတော့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ဆီမှာ ပစ္စည်းအချို့ပိုင်ဆိုင်သွားသည်။ အသုံးအတည့်ဆုံးက ၉ မမ လူဂါပစ္စတို တစ်လက်နှင့် ကျည်ဆန် ၁၀၀ ခန့် ပါသည့် အိတ်တစ်လုံးဖြစ်သည်။ အိတ်က ရေထဲနစ်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း အသက်ကယ်အင်္ကျ ီ နှင့် ချိတ်နေသဖြင့်သာ လှိုင်းပုတ်ကာ ဒီနေရာသို့ လာတင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဓားမြှောင် တစ်လက်၊ ခပ်စုတ်စုတ် မှန်ပြောင်းတစ်လက်၊ လေပေါက်ထွက်သွားသည့် အသက်ကယ်လှေ တစ်စီးတို့ပင် တည်း။

အသက်ကယ်လှေက တစ်ချိန်ချိန်မှာ အသုံးတည့်လာနိုင်သည်။ အသက်ကယ်လှေတွင် လေအိုးတစ်လုံး တွဲလျက်ပါသော်လည်း လေက တစ်ခါသုံးဖြစ်သဖြင့် ကုန်သွားပေပြီ။ တွဲလျှက် တပ်ဆင်ထားသော Survival Kit အတွင်းမှ စည်သွတ်အလုံပိတ်ထားသည့် သောက်ရေသန့်ဘူးအချို့၊ အရည်ပျော်နေသည့် သကြားလုံး အထုပ် အနည်းငယ်လည်း တွေ့ရသည်။ အသုံးအတည့်ဆုံးမှာ မီးကျည်တွဲ ဖြစ်သည်။ အကယ်လို့သာ အနီးအနားမှ သင်္ဘော တစ်စီးစီး ဖြတ်သန်းသွားသည်ရှိသော် အကောင်းဆုံးမိတ်ဆွေအဖြစ် ရပ်တည်ပေးမည့် ပစ္စည်း တစ်ခု ဖြစ်နေသည်။ စားစရာကတော့ အရေးတကြီး လိုအပ်နေပြီ။ ရှိသမျှအားအင်ကို စုစည်းကာ အုန်းပင်ခြေရင်းသို့ ဒယိမ်း ဒယိုင် လျှောက်သွားလိုက်မိတော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ အုန်းသီးအကြွေများကို တွေ့ရသည်။ ဓားမြှောင်ဖြင့် ဖောက်ကာ တဝကြီး စားပစ်လိုက်ပြီး သဲသောင်ပြင်ပေါ်တွင် အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

အိပ်ရာက နိုးလာတော့ ကိုလင်း အနည်းငယ် လန်းဆန်းလာသည်။ သို့နှင့် ပစ္စတိုကို ကျည်ထိုးကာ ခါး တွင် တပ်လိုက်ပြီး ကျွန်းပတ်လည် လျှောက်ကြည့်မိသည်။ ကျွန်းက အတော်အသင့်ကြီးသည့် ကျွန်း ဖြစ်ဖို့များ သည်။ အပေါ်က စီးမိုးနေသည့် ကျောက်တောင်များကို မြင်ရသည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့် လျှောက်လိုက်ရာ ကမ်းစပ် တွင် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေ့လိုက်သည်။ လူလား ပစ္စည်းတစ်ခုခုလား မသိ။ ထို့ကြောင့် သေနတ်ကို အသင့်ချိန် ကာ အနားကပ်သွားတော့ သေချာစွာ မြင်လိုက်ရသည်က လူ။ အသက် နှစ်ဆယ် မပြည့်လောက်သေးသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်။ အသားအရေက ဖြူနုနေသည်။

ကိုလင်း အသက်ရှူ မှားမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ ထို မိန်းကလေးက ဒူးဆစ်လောက်သာရှိမည့် စကတ်တိုလေးနျင့် အကျၤီ လက်တို လည်ဟိုက်ကို ဝတ်ဆင်ထား သည်။ စကတ်မှာ လေတိုက်သဖြင့် အထက်သို့လန်နေရာ တင်ပါးလုံးလုံးလေးများကို မလုံ့တလုံ ဖုံးထားသည့် ပင်တီ အပြာရောင်လေးကို အထင်းသား မြင်နေရသည်။ အသက်ရောရှိသေးရဲ့လား မသိ ။ သေသွားလျှင် နှမျောစရာ ဂလု။ ကိုလင်း သေချာအောင် နှာခေါင်းနားကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။ လက်ကောက်ဝတ်ကြော ကို စမ်းကြည့်သည်။ အသက်ရှူသေးသည် နှလုံးခုန်သေးသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုမိန်းကလေးကို ကျောတွင်ပိုးကာ သူ့ပစ္စည်းများ စုပုံထားရာနေရာသို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ မိန်းကလေးက သတိမရသေး။ ထို့နောက် မိန်းကလေးကို ရေဘူးထဲမှ ရေဖောက်ကာ ပါးစပ်ထဲသို့ လောင်းချပေးလိုက်သည်။ ရေအေးအေး ပါးစပ်ထဲသို့ ဝင်သွားသောအခါ မိန်းကလေး အနည်းငယ်လူးလွန့်လာသည်။

သူမ သတိ ကောင်းကောင်းရလာသောအခါ သူမဘေးတွင် ထိုင်နေသော ကိုလင်းကို ကြည့်ကာ ထိတ်လန့်တကြားဖြင့် “ဟင် ရှင် ရှင် ဘယ်သူလဲ ရှင် အနားမကပ်နဲ့နော် ကျွန်မ အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မှာ´´ ဟု အော်လေတော့သည်။ ရော် ခက်တော့ ခက်ပေ ပြီ။ သူ့အသက်ကို ကယ်ခဲ့သည်ကိုမှ မထောက်လေခြင်းဟု ကိုလင်း ဒေါဖောင်းသွားသည်။ “ဒီမယ် ဒီမယ် အမိ စွတ်ပြောမနေနဲ့ မင်း ဟိုဘက်နားက ကမ်းစပ်မှာ မေ့နေတာတွေ့လို့ ငါထမ်းလာတာကွ။ ငါက သင်္ဘော နစ်ပြီး ဒီကို ရောက်လာတာ။ မင်းကရော ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ´´ ထိုမိန်းကလေး အနည်းငယ် အချိုး ပြောင်းသွားသည်။ “ အို မသိလို့ပြောမိတာပါရှင် ကျျွန်မလဲ သင်္ဘောနစ်ပြီး ရောက်လာတာပါ၊ သင်္ဘောနစ်ပြီး မုန်တိုင်းကျတာပဲ ကျွန်မမှတ်မိလိုက်တယ်´´ ကိုလင်း အနည်းငယ် သနားသွားသည်။ သူလည်း ဒုက္ခသည် ကိုယ်လည်း ဒုက္ခသည် ဖြစ်နေသည်ကိုး။

“ ဒါဆိုရင် ငါတို့နှစ်ယောက်ပဲ ရှိနေတာလား၊ တခြားလူတွေ ရှိနေ သေးလား မသိဘူး။ လိုက်ရှာကြည့်ရအောင်´´ “ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို ကျွန်မနာမည်က ဖူးပွင့်ဝေပါ ဖူးဖူးလို့ ခေါ်ပါ တယ် အစ်ကို့နာမည်က…´´ “အစ်ကို့နာမည်က လင်းကိုကို အားလုံက ကိုလင်းလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်´´ “ ဟုတ်´´ သူမမျက်နှာမှာတော့ စိုးရိမ်စိတ် အပြည့်နဲ့ပါ။ ကျွန်းတစ်ကျွန်းထဲမှာ ယောကျၤားနဲ့ မိန်းမ နှစ်ယောက် တည်းဆိုတော့ ကြောက်ရှာမှာပေါ့လေ။ သူမကိုယ်သူမ ငုံ့ကြည့်တော့လည်း စကတ်တိုလေးက အောက်နား တွေ စုတ်ပြတ်နေပြီး ပေါင်လယ်အထိ ပေါ်နေပြီ၊ အပေါ်ပိုင်းကတော့ ပြောပလောက်အောင် မဆိုးသေး။ ကိုလင်း ဖောက်ကျွေးသော အုန်းသီးများကို အဝစားလိုက်ကာ ကျွန်းပတ်လည် လိုက်ကြည့်သည်။ ဘာမှ မတွေ့။ အချိန် က ညနေစောင်းနေပြီ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ရာပြင်ရသည်။

အိပ်စရာ စောင်လည်းမရှိ ခေါင်းအုံးလည်း မရှိ။ ဒါ့ကြောင့် အုန်းလက်ခြောက်တွေကို စုပုံကာ ကျောက်ခဲနှစ်လုံး ခတ် မီးရှို့ရသည်။ မီးရှို့ရသည်ကလည်း လွယ် သည်တော့ မဟုတ်။ နာရီဝက်လောက် ကြိုးစားလိုက်မှ မီးပုံတစ်ပုံ ဖြစ်လာသည်။ မီးပုံဖိုထားသဖြင့် အနားမှ သင်္ဘောများ ဖြတ်သွားလျင်လည်း မြင်သာမည်လေ။ ကျွန်းပေါ်မှာ တောရိုင်းသတ္တဝါများ ရှိလျင်လည်း အကာ အကွယ်ရမည်၊ အနွေးဓာတ်လည်း ရမည်။ ထိုအချိန်ကျမှ ပြဿနာအကြီးအကျယ် တက်တော့သည်။

မီးပုံဘေးမှာက ဖိုနှင့် မ နှစ်ယောက်တည်း။ ဒီနေရာမှာ ကိုလင်းက ဖူးဖူးကို အဓမ္မကြံစည်လိုက်ရင်တောင် ဘာမှမတတ်နိုင်။ မာန်လျှော့ရမည်သာ။ သို့သော် ကိုလင်းက မုဒိန်းသမားမဟုတ်။ ဒီလိုတော့ မလုပ်ဝံ့။ ဒါ့ကြောင့် ဆူဝေလာသည့် သွေးများကို မနည်း အေးအောင် ထိန်းနေရသည်။ ကိုလင်းက ကင်းစောင့်ကာ ဖူးဖူးကို ဘေးတွင် အိပ်စေရသည်။ ဖူးဖူး တော်တော် နှင့် အိပ်မပျော်ပေ။ သို့သော် များမကြာမီ အိပ်ပျော်သွားသည်။ တော်တော်ကြာတော့ ကိုလင်းလည်း မစောင့်နိုင်တော့ ။ ဖူးဖူးဘေးမှာပင် လှဲအိပ်လိုက်ရသည်။ ဖူးဖူး အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလို ဖြစ်နေသည်။ သူမကို လူတစ်ယောက် ဖက်ထားသည်။ သူမ အိပ်ရာမှ လုံးလုံးလျားလျား နိုးလာသည်။ သူမကို ဖက်ထားသည်က ကိုလင်း။ သူက ဖက်ထားရုံမျှမက သူမ၏ ညာဘက် ရင်သားတစ်ဖက်ကို ကိုလင်းလက်က အုပ်ကိုင်ထားသည်။ ပထမ သူမရုန်းမလို့ ကြံစည်သေးသည်။

သို့သော် ကိုလင်းက ကိုင်ရုံသာ ကိုင်ထားပြီး ဟောက်သံထွက်ကာ အိပ်ပျော်နေသူပဲ။ ဒါနဲ့ပဲ သူမ မရုန်းတော့ပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ ဆက်နေလိုက်မိတော့သည်။ သူမရင်ထဲတွင်လည်း ရင်ခုန်သံ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်။ သူမ၏ ဘယ်ဖိုသတ္တဝါမှ မထိဖူးသေးသည့် ရင်သားနုနုလေးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်အုပ်ကိုင်ကာ အိပ်ပျော်နေသူကား သူမ၏ အသက်သခင် ကိုလင်းဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။ ရင်ထဲမှာ အမည်မဖော်ပြနိုင်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်က ကြီးစိုး နေသည်။ သူမ၏ ပေါင်ကြားက မီးတောင်ဝကလေးမှလည်း ချော်ရည်များ တသွင်သွင် စီးဆင်းနေပြီ။ ကိုလင်းကတော့ သိပုံမရ။ သူမ လက်ကလေးကို ပေါင်ကြားထဲထည့်ကာ ပွတ်နေမိသည်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မဟုတ်သဖြင့် အဆင်မပြေလှ။ သူမ တစ်ချက်တစ်ချက် တုန်ခါသွားမိသော်လည်း ကိုလင်း နိုးသွားလျှင် သူမ ဘာလုပ်နေသည်ကိုလည်း သိသွားမည်စိုးရိမ်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ မသိမသာလေးသာ ပွတ်နေမိသည်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုမပွတ်ဖူး။ ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ အမည်ဖော်မရသည့် အရသာတစ်ခုကြီးစိုးနေသည်ကိုတော့ သိသည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ စောစောစီးစီး အုန်းရည်သောက် အုန်းသီးစားလိုက်ကြပြီး ကိုလင်း၏ ဦးဆောင် မှု ဖြင့် ကျောက်တောင် မြင့်မြင့်ကြီးများပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ ကိုလင်းလက်ကို ကိုင်ကာ လိုက်တက်ရသည်။ လွယ်တော့ မလွယ်လှ။ ချော်မကျအောင် မနည်း သတိထားနေရသည်။ မည်မျှပင် သတိထားစေကာမူ တစ်ချက် တော့ ချော်ကျသွားလိုက်သေးသည်။ ကိုလင်းက သတိရှိသည်။ ဖူးဖူးလက်ကို လုံးဝမလွှတ်ဘဲ ချက်ချင်း ဖမ်းဆွဲ လိုက်သည်။ ပြီးနောက် အားယူကာ ဆွဲတင်လိုက်ရာ ကိုလင်းရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သွားတော့သည်။ ကိုလင်းက ခါးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားရာ သူမ၏ ထွားထွားနုနု ရင်သားတစ်စုံနှင့် ကိုလင်း၏ ရင်အုပ်ကားကားကြီးတို့ ရင်တိုက်မှုဖြစ်သွားသည်။ သူမ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်သွားသလို ကိုလင်းမှာလည်း အောက်က တင်းမာလာ တော့သည်။ သို့သော် သူတို့ရောက်နေသည့်နေရာက တောင်ပေါ်ကို ခဲရာခဲဆစ် တက်နေရသည့် လမ်းကြောင်းမှာ။

တဖြည်းဖြည်း တက်သွားရာ တောင်ထိပ်ရောက်သွားတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စီးမိုးကာ မြင်နေ ရသည်။ တောင်မှာ နှစ်ခြမ်းဖြစ်နေပြီး အလယ်မှာ ချောက်တစ်ခု ခံနေသည်။ ကျွန်းသည် သိပ်မကျယ်လှသလို သိပ်လည်း မကျဉ်းလှပေ။ သို့သော် သုံးမိုင်လောက် ရှည်လျားမည့် ကျွန်းတန်းတစ်ခုဖြစ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင် တွင်လည်း ကျွန်းများမတွေ့ရ။ လူရိပ်လူခြေလည်း မမြင်ရ။ တောအုပ်ကဲ့သို့ စိမ်းစိုနေသည့် ဒီရေတောတစ်ခု ရှိ နေသည်။ တောရှိလျင် မျောက် တော့ အနည်းဆုံး ရှိမည်ထင်သည်။ သတိတော့ လက်လွှတ်လို့မရ။ အန္တရာယ် လည်း ရှိနိုင်သည်။ သောက်သုံးရေချိုတော့ ရဖို့မသေချာ။ ပတ်လည်က သောင်ပြင်ဖြစ်နေသည်။ ချောက်ကမ်းပါး အောက်မှာ ရှိနေရင်တော့ မပြောတတ်။ ချောက်ထဲဆင်းရန် လမ်းရှာကြည့်တော့ ကံကောင်း ထောက်မစွာ ချောက်ကမ်းပါးတွင် ပေါက်နေသည့် အပင်များကို တွယ်ဆင်းလျင် ရနိုင်သည်ကို သတိထားမိသွား သည်။ ထို့ကြောင့် ချောက်ကမ်းပါးထဲသို့ တွယ်ကပ် ဆင်းရန် ပြင်ဆင်ရတော့သည်။

ကိုလင်းက ခြေလျင် တောင်တက် အသင်းဝင်ဖူးသူမို့ ပြဿနာမရှိလှ။ ဖူးဖူးက အဆင်ပြေပါ့မလား။ မတတ်နိုင်ပါ။ သူ့ကို တောင် ထိပ်မှာ ထားခဲ့ရအောင်ကလည်း တခုခု ဖြစ်လျှင် သူအမြန်ပြန်တက်ကယ်ဖို့ မလွယ်ကူလှ။ ထို့ကြောင့် သူမကို မရ ရအောင်ခေါ်ရတော့သည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းကြည့်တော့ ချောက်က သိပ်မနက်လှပါ။ ပေ ၇၀ လောက်သာ ရှိသည်။ အောက်ရောက်တော့ အပြင်မှာလောက်တော့ မလင်းပေ။ မြင်ရသည်ဆိုရုံမျှသာ ရှိသည်။ ဖူးဖူးက မှောင်နေသဖြင့် ကြောက်လန့်နေသည်။ ချောက်ထဲသို့ရောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ရှာကြည့်မိသည်။ ဂူပေါက်တစ်ခု။ သေချာအောင်ကြည့် သည်။ ဟုတ်သည်။ ဂူပေါက်တစ်ခု။ ဂူပေါက်ထဲသို့ ဝင်ရန် အလင်းရောင်က မရှိ။ ဒါနဲ့ လှေက ဖြုတ်ယူလာ သော Survival Kit ထဲ ဓာတ်မီးတစ်လက်လောက်များ ပါလေမလား ထပ်ရှာကြည့်သည်။ တွေ့ပါပြီ။ ဓာတ်မီး အပြင် မီးခြစ်နှင့် ရေလုံထုပ်ထားသည့် ရေနံဆီမီးခွက်တစ်ခု။ အင်း အဆင်တော့ပြေပြီ။ ရေနံဆီမီးခွက်ကတော့ ဂူထဲမှာ အောက်စီဂျင်မရလျင် အသုံးမတည့်သည့်အပြင် ဒုက္ခပါ ပေးနိုင်သည်။ မနေ့က အလောတကြီး သေချာ မရှာဘဲ ကျောက်တုံးနှင့် နာရီဝက်လောက် မီးခတ်လိုက်ရသဖြင့် သူ့နဖူး သူရိုက်မိသည်။

ဂူထဲသို့ ဓာတ်မီးဖြင့် ထိုးဝင်လိုက်သည်။ သေနတ်ကိုတော့ အသင့်ချိန်ထားရသည်။ ဘာကောင်တွေ ရှိ နေမည်ဆိုတာ မသေချာ။ ဖူးဖူးက သူ့အကျၤ ီစကို တင်းတင်းဆွဲကာ အနောက်မှ လိုက်လာသည်။ သေချာစွာ သတိထားနေရသည်။ ဂူပေါက်က အဝင်၀ လူတစ်ကိုယ်စာမျှသာ ရှိသော်လည်း အထဲရောက်တော့ အတန်အသင့် ကျယ်ဝန်းလာသည်။ အောက်စီဂျင် ကောင်းစွာရလို့ထင်သည်။ မီးကမငြိမ်း။ ဒါဆို ပြသနာ မရှိ။ ကျယ်ဝန်းသည့်နေရာက မြေပြန့်လေး။ အင်း ဒီနေရာမှာ လူနေလို့ရမလားပဲပေါ့။ ဟိုဘက်ကို ဆက်ထွက်သည့် အပေါက် တစ်ခု ရှိနေသည်။ ထိုအပေါက်ဖက်ကို ဆက်သွားလိုက်သည်။ ကိုင်ထားသည့် မီးခွက်က ဒီအတိုင်းပင်။ သွားရင်း လမ်းပိတ်သွားပြီ။ သို့သော် ဒီအတိုင်း အပိတ်မဟုတ်။ ကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးက ပိတ်ဆို့နေသည်သာ။ ကျောက်တုံးကို တွန်းဖွင့်လျှင် လမ်းရှိလေအုံးမလား။

ကိုလင်း တစ်ချက်တွန်းကြည့်သည်။ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း ထပ်တွန်းကြည့်တော့ အနည်းငယ် လှုပ်သွားသည်။ ကိုလင်း နည်းနည်း အား တက်သွားသည်။ ဖူးဖူးကလည်း ဝိုင်းတွန်းသည်။ တစ်ခါ….. နှစ်ခါ…. သုံးခါ…. ပိုပိုပြီး လှုပ်လာသည်။ ခဏနား လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထပ်တွန်းသည် တစ်ခါ….. နှစ်ခါ….. သုံးခါ….. ….. …. ……… ဆယ့်ငါးခါမြောက်တွင် ကျောက်တုံးကြီးသည် လမ်းအတိုင်း လိမ့်ဆင်းသွားလေတော့သည်။ သြော် ဆင်ခြေလျောပဲ။ ဓာတ်မီးနှင့် ကျောက်တုံးကြီး လိမ့်သွားရာဘက်သို့ လိုက်ထိုးကြည့်နေရင်း လင်းကနဲဖြစ်သွားကာ လေအေးများ ဝုန်းကနဲ ဆောင့်ဝင်လာသည်။ အေးမြသွားသည်။ ကိုလင်း အားတက်သရော ဆင်ခြေလျောအတိုင်း ဆင်းလိုက်သွားရာ ဂူပေါက်ဝမှ ပင်လယ်စပ်သို့ ပြန်ရောက်သွားလေတော့သည်။

ကိုလင်း ထခုန်မတတ် ဝမ်းသာသွားသည်။ ဒီအ ပေါက်ကနေ အပြင်ကို ထွက်လို့ ဝင်လို့ရသည်ပဲ။ နှစ်ယောက်သား အပြင်ရောက်သွားတော့မှ လေအေးအေးကို အဝရှူလိုက်ရတော့သည်။ ရှေ့ဆက် ပြီး ပတ်ကြည့်တော့ နောက်ထပ် ဂူပေါက်တစ်ပေါက် သွားတွေ့သည်။ တကယ့် ဂူပေါက်ပါပဲ။ သို့သော် အထဲသို့ ပေ ငါးဆယ်လောက်သာ ဝင်သည်။ အပိတ်။ ထိုထဲသို့ ပင်လယ်ရေ က ဝင်သည်။ ရေတက် ရေကျ ရှိသည်။ သူ တို့နှစ်ယောက်သား ပင်ပန်းလှပြီ။ ပြန်လာလိုက်သည်။ ဖူးဖူးကို တစ်နေရာတွင် ထိုင်ခိုင်းထားပြီး ကိုလင်းက ရေ စပ်သို့ဆင်းကာ ဂုံးခရုများ ကောက်သည်။ ကြားတော့ ဖူးဖူးပါ မနေနိုင်တော့။ သူမပါ ဝင်ကောက်တော့သည်။ အတော်များများ ရပါသည်။

ဖူးဖူးက ကိုလင်းရှေ့မှ ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ကောက်နေရာ ကိုလင်းလည်း ဝါသနာ အရ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ကြည့်လိုက်သည်။ အောက်စများ ဖွာနေသော စကတ် တိုတိုကြောင့် ကုန်းလိုက်ရာတွင် ပင်တီအပြာရောင်လေးကို ထင်းကနဲ မြင်နေရသည်။ ကိုလင်း စိတ်တွေ ထလာသည်။ သို့သော် ပြန်ထိန်း လိုက်ရသည်။ ဒုက္ခသည် အချင်းချင်းပဲလေ။ ပင်လယ်စပ်မှာပင် ခရုများကိုခွာကာ အုန်းလက်တံများဖြင့် သီပြီး မီးကင်ရသည်။ စားလည်းစားသည်။ နေ့ဖို့ညစာလည်း ချန်ထားသည်။ ပြီးနောက် သူတို့ဆင်းလာသော လမ်းကြောင်းမှ ဂူထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ သည်။ ဂူထဲကို ဝင်တော့ ဓာတ်မီးသုံးစရာ မလိုတော့။

သူတို့ နားနေမည့် အကွေ့လေးထားအထိ လင်းနေ သည်။ အထဲကို ကွေ့ဝင်တော့မှ မီးထိုးရသည်။ ဒီညတော့ မီးခွက်ရှိသည်ပဲ။ မီးပုံဖိုစရာလည်း ထင်းက ပါမလာ။ နောက်နေ့အပြင်ထွက်ရင်တော့ ထင်းပါ ရှာယူရမည်။ အိပ်ရမည့်နေရာ ကြည့်တော့မှ စိတ်ညစ်သွားသည်။ ကျောက်သားဖြစ်သဖြင့် အေးကလည်းအေးသလို ညီညီညာညာလည်း မရှိ။ အိပ်ပျော်မည့်ပုံ မပေါ်။ အောက်ကိုပြန်ဆင်းကာ အုန်းလက်ခြောက်များ နိုင်သလောက် သယ်လာရသည်။ အုန်းလက်များ ထူထူ ခင်းလိုက်တော့မှ အကောင်းစားမွှေ့ရာဖြစ်သွားတော့သည်။ ကိုလင်းက “ ဖူးဖူး ဒီညတော့ ဖူးဖူးဘေးမှာ ကိုလင်း အိပ်မယ်နော်´´ ဟု ပြောရာ ဖူးဖူးက “ ဟွန့် ညကရော မအိပ်တာကျနေတာပဲ´´ ဟု ပြန်ပြောလိုက် သည်။ ကိုလင်း ဖူးဖူးနားတွင် လှဲအိပ်လိုက်သည်။ ဖူးဖူးဘက်သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက်။ ထို့နောက် ဘာမပြော ညာမပြော ဖူးဖူး၏ နာမည်နှင့်လိုက်အောင် လှပအိစက်နေသည့် နှုတ်ခမ်းလှလှကလေးကို စုပ်ကာ နမ်းပစ်လိုက် သည်။ ဖူးဖူး တွန့်သွားသည်။ မထင်မှတ်ထားသည်ပဲလေ။

မျက်လုံးလေး မှေးစင်းသွားသည်။ ပြီးတော့မှ ကိုလင်းကို “ကိုလင်း လွန်ပြီကွာ သူ့ရည်းစားလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ လူကို လာနမ်းနေတယ် မကောင်းဘူး´´ “ချစ် လို့ပါ ဖူးဖူးရယ် ကိုလင်းလေ ဖူးဖူးကို စတွေ့တဲ့နေ့ကတည်းက ချစ်နေမိပြီသိလား၊ ဒုက္ခသည်အချင်းချင်းဆို တော့ ပြောရမှာ အားနာလို့ပါ အခု ပြောပြီနော် ကိုလင်း ဖူးဖူးကိုချစ်တယ်´´ “ကိုလင်းကလည်း ဖူးဖူးကို တွေ့ တာတောင် နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတယ် တန်းပြီး ချစ်သွားရောလား စဉ်းစားပါရစေအုံး´´ “ ဖူးဖူးရယ် ဘယ်လောက် စဉ်းစားအုံးမှာလဲ အခုဆို ဒို့နှစ်ယောက်လုံး လူမရှိသူမရှိ ကျွန်းပေါ်မှာ နှစ်ယောက်တည်းလေ၊

ကိုယ့်ရပ်ဌာနေ ကို ပြန်ဖို့ဆိုတာ စဉ်းစားလို့တောင်မရဘူး ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ မသိသေးဘူး´´ “ကိုလင်းရယ်… ´´ ဖူးဖူး တွေဝေသွားသည်။ ဘယ်နေ့ဘာဖြစ်မယ်မှန်းမှ မသိတာ ဆိုတာထက် ကျွန်းပေါ်မှာ ဘယ်လောက်တောင် သောင်တင်နေအုံးမည်မသိနိုင်သည့် ဖိုနှင့် မ လူသားနှစ်ဦးတည်း ဖြစ်နေတာကို တွေးမိကာ ရင်ခုန်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုလင်းက သူမမျက်နှာကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမ ကိုလင်းကို ပြန်ပြောလိုက်မိ သည်။ “ဒါဆို ကိုလင်း ဖူးဖူးကို ကတိပေးရမယ်နော် ဖူးဖူးအလိုဆန္ဒမပါဘဲ ဖူးဖူးကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိ´´ ။ ကိုလင်းလည်း မြန်မြန်ထက်ထက် ကတိပေးလိုက်သည်။ သူမ အလိုတူရင်တော့ ဖြစ်နိုင်သည်ပဲ။

ဒါနဲ့ပဲ အဲဒီညကတော့ စောစောအိပ်ပျော်အောင်သာ ကြိုးစားရတော့သည်။ သူရော သူမပါ စောစော အိပ်ပျော်လိမ့် မည်တော့ မထင်။ ဖူးဖူးကလည်း သက်ပြင်းများ အကြိမ်ကြိမ်ချလျှက်။ ည သန်းခေါင်ကျော်တော့ နည်းနည်း အေးလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ စောင်မရှိ။ ချမ်းလာသဖြင့် ဖူးဖူးက ကိုလင်းဘက်ကို တိုးလာရာ ကိုလင်း ပေါင်ကြားမှ မာနေသည့် ဒုတ်နှင့် ဖူးဖူး တင်ပါးများ မိတ်ဆက်လေတော့သည်။ ကိုလင်းကလည်း အလောသုံး ဆယ် မလုပ်ရဲ။ ကိုလင်း၏ ဒုတ်က ဖူးဖူး တင်ပါးနှစ်လုံးကြားထဲသို့ ကျကျနန ထောက်မိနေသည်။ အိပ်မပျော် သော ဖူးဖူး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

သို့သော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဒူးကို ရှေ့သို့ ကွေးအိပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ကိုလင်း၏ ညီတော်မောင်မှာ ဖူးဖူး၏ ညီမလေးဆီသို့ ကျကျနန သွားမိတ်ဆက် လေတော့သည်။ စကတ်တစ်ထပ် ပင်တီတစ်ထပ် ခံနေသဖြင့်သာ ဝင်မသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဖူးဖူး အသက်ရှူသံ ပြင်းလာသလို ကိုလင်းလည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ “ကိုလင်း ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ဖူးဖူး မနေတတ်တော့ ဘူးကွာ´´ ဖူးဖူးက ကတုန်ကရင်အသံလေးဖြင့် ပြောလာသည်။ ကိုလင်း နည်းနည်းတော့ရင်ထိတ်သွားသည်။ သူက ဖူးဖူး လက်မခံဘဲနဲ့တော့ အတင်းမလုပ်ချင်။ ဒါနဲ့ “ဖူးဖူးကို ကိုယ် လက်ထပ်ပါရစေ´´ “ကိုလင်းရယ် စဉ်းစားပါအုံး ဒီလို လူမရှိသူမရှိ ကျွန်းကြီးထဲမှာမှ လက်ထပ်ခွင့်လာတောင်းနေသလားလို့´´

“ဖူးဖူးရယ် လက် ထပ်တယ်ဆိုတာ လူကြီးမိဘစုံရာနဲ့ တောင်းရမ်းလက်ထပ်သင့်တာကို ကိုယ်သိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တို့ဘ၀ က ဒီအခက်အခဲက ဘယ်အချိန် လွတ်မြောက်မယ်ဆိုတာ ပြောလို့မရတဲ့အခြေအနေလေ၊ ကိုယ်သိတာက ကိုယ် ဖူးဖူးကို ချစ်မိနေပြီ လက်ထပ်ချင်တယ်ကွာ၊ တကယ်လို့ ကိုယ့်ရပ်ဌာနေ ပြန်ဖြစ်ရင်လည်း မိဘတွေကို ထုတ်ဖော်ပြောပြလိုက်မယ်လေ ခွင့်ပြုပါနော်´´ “ကိုလင်းရယ်…. ´´ “ဖူးဖူးလဲ ကိုလင်းကို ချစ်မိနေပြီဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ် ဒါပေမဲ့ လက်ထပ်ဖို့အထိတော့ မစဉ်းစားမိသေးဘူး ကိုလင်းရယ်´´ “တကယ်လား ပျော်လိုက် တာ ဖူးဖူးရယ် ဖူးဖူးရဲ့အချစ်ကို ရသွားတာ ကိုလင်းကံကောင်းလွန်းတယ်နော်´´“ကဲပါ ကိုလင်းသဘော ဟုတ် ပြီလား လက်ထပ်မယ်နော် ဒါပေမဲ့ ဒီည ဖူးဖူးကို ဘာမှမကျူးလွန်ပါနဲ့နော် ဖူးဖူး အဆင်သင့်မဖြစ်သေးလို့ပါ ပြီး တော့ ဖူးဖူးရော ကိုလင်းပါ ညစ်ပတ်နံစော်နေတာပဲလေ နောက် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းဖြစ်အောင် အရင်လုပ်ပြီးမှ အတူနေကြမယ်နော်´´ ကိုလင်း မျက်နှာကြီး မအီမလည် ဖြစ်သွားသည်။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်လေ။

ဖူးဖူးရဲ့ ဖောင်းအိနေတဲ့ တင်နှစ်လုံးကြားထဲက ထောက်ထားရလို့ ငပဲက မတ်နေအောင် ထောင်နေတာ အေးလေ ရှိစေ တော့ ရှိစေတော့ မနက်ဖြန်ကျမှ တွေ့မယ်။ ဒါနဲ့ ဖူးဖူးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး အိပ်လိုက်သည်။ ဖူးဖူး၏ နှုတ်ခမ်း အိအိလေးကို နမ်းမိသည်၊ ရင်သားနုနုလေးကို ကိုင်မိသည်။ ဘာမှမပြော။

လက်က အောက်ကို ဆက်ဆင်းမယ် ကြံရင် အတင်းပြန်ဖယ်သည်။ ဒီလိုနဲ့သာ မိုးစင်စင်လင်းခဲ့ရသည်တည်း။ မနက်လင်းတော့ ထုံးစံအတိုင်း စားဖို့သောက်ဖို့က အရင်ရှာရသည်။ အုန်းသီးနှင့် အုန်းရည်က ပေါ များလှသည် မှန်သော်လည်း ဘယ်သူမျှ နေ့စဉ်ရက်ဆက် မစားနိုင်။ အသားလေး ငါးလေး ရလိုရငြား လိုက်ရှာ ကြရသည်။ ဟော တွေ့ပါပြီ။ မနေ့က ကြည့်ခဲ့သည့် အပြင်က ဂူပေါက်ထဲက ရေကြည်ကြည်ထဲမှာ ကျောက်ပု ဇွန်များ ကူးခတ်နေသည်။ အကောင်သိပ်မကြီးသော်လည်း စားလို့ဝနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုလင်း သူ့အကျၤ ီ ချွတ်ကာ ပုဇွန်ခပ်သည်။ ပိုက်ကွန်လို မဟုတ်သဖြင့် သိပ်တော့ အဆင်မပြေ။ သို့သော် လေးငါးခါလောက် ကြိုး စားလိုက်လျှင် တစ်ကောင်လောက်တော့ ရသည်။

ဖူးဖူးကတော့ ပုဇွန်တစ်ကောင်ရတိုင်း ကလေးတစ်ယောက် လို ခုန်ပေါက်မြူးတူး အားပေးရှာသည်။ နှစ်နာရီလောက် ကြိုးစားပမ်းစား ဖမ်းလိုက်တော့ ပုဇွန် တော်တော်များ များ ရလိုက်သည်။ ပြန်ထွက်လာရာတွင် ကံဆိုးသည့် ဂဏန်းတစ်ကောင်ပါ ပုဇွန်များနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သွား တော့သည်။ ထိုရှေ့နားတွင် ပုဇွန်နွာခြင်း မီးကင်ခြင်း အလုပ်များကို ဆောင်ရွက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဖူးဖူးက ရေချိုးချင်ကြောင်း ပူဆာသည်။ ရေချိုးတာက ရသည်။ သို့သော် ရေချိုးပြီးလျှင် လဲစရာ အဝတ်က မရှိ။ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ချိုးရန်ကျတော့လည်း ဖူးဖူးက သဘောမတူပြန်။ သို့သော် နောက်ဆုံး တစ်ယောက် ရေချိုးလျှင် တစ်ယောက်က တစ်ဖက်လှည့်နေပေးကြေးဖြင့် အပေးအယူတည့်သွားသည်။ ကိုလင်းကို အရင် ချိုး ခိုင်းသည်။ ကိုလင်းကတော့ ယောကျၤားလေးပဲ ဘာရှက်စရာရှိတာမှတ်လို့။ ပါတဲ့ ဘောင်းဘီချွတ်ပစ်ကာ မိမွေး တိုင်း ဖမွေးတိုင်း ပင်လယ်ထဲ ဆင်းချသွားသည်။

ရေချိုးတော့ ပင်လယ်ဘက်ကိုလှည့်မချိုး၊ ကုန်းပေါ်တွင် တစ် ဖက်လှည့်ရပ်နေသော ဖူးဖူးဘက်သို့ လှည့်ချိုးသည်။ ဖူးဖူး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ကိုလင်းကို စကားပြောရန် လှည့်လိုက်မိသည်။ ကုန်းပေါ်က ဖူးဖူးကို နောက်ကကြည့်ကာ လောင်တီးနေသော ကိုလင်းကို ဘွားဘွားကြီး မြင်လိုက်ရသောအခါ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ကြောင်ကြည့်နေပြီး “အာ ကိုလင်းကွာ အရှက်မရှိဘူး ဟို ဘက် လှည့်ချိုးပါလားလို့´´ ပြောပြောဆိုဆို မျက်နှာကို အတင်းအုပ်ကာ ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေတော့သည်။ “ဟင်း ဘယ်သူက ကြည့်ခိုင်းတာကျလို့ သူ့ဘာသာ ဟိုဘက်မလှည့်ဘဲ လာခိုးကြည့်ပြီး ဟဲဟဲ ကောင်မလေး ကရော် ကရော်´´ ကိုလင်းက မရှက်သည့်အပြင် ကရော်ကရော်ပင် ပြန်လုပ်လိုက်သေးသည်။ ကိုလင်းချိုးပြီး အဝတ်လဲပြီးမှပဲ ဖူးဖူး ရေချိုးရန်ပြင်ဆင်တော့သည်။

ဖူးဖူး အဝတ်ချွတ်နေချိန်တွင် ကိုလင်းက တစ်ဖက်သို့ လှည့်နေပေးသည်။ အကြောင်းရှိသည်။ မလှည့်နေပေးလို့ ရေမချိုးတော့ဘူး လုပ်နေ ရင် ပြဿနာ။ ဖူးဖူး အဝတ်လဲသံ၊ ရေထဲဆင်းသွားသံ၊ ရေထဲမှာ တဘွမ်းဘွမ်းကူးသံကြားတော့ ကိုလင်း လှည့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဖူးဖူးက သူ့အရှိန်နဲ့သူ ရေကူးနေတုန်း။ ကိုလင်းကြည့်နေသည်ကို သတိမရ။ နောက်မှ ကမ်း ပေါ်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ကိုလင်းက သူမကို ကောင်းကောင်း ကြည့်နေသည်။ ဖူးဖူး တအားရှက်သွားသည်။ ကို လင်းကို ရေနှင့် လှမ်းပက်ကာ သူမ၏ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေသော စနေနှစ်ခိုင်နှင့် တြိဂံနယ်မြေကို အသည်း အသန် ကာကွယ်သည်။ လက်သေးသေးလေးက ဘယ်လိုများ လုံနိုင်ပါမည်နည်း။ တစ်ခုဖုံးလျှင် တစ်ခုပေါ် သည်သာ။ ကိုလင်း ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ရေထဲသို့ ဆင်းသွားလိုက်သည်။ ရေထဲတွင် ဟိုဖုံး ဒီဖုံး လုပ်နေ သည့် ဖူးဖူးကို အတင်း ဝင်ဖက်လိုက်သည်။

“ဖူးဖူးရယ် ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ´´ “အို ကိုလင်း ဘာလုပ် တာလဲ မလုပ်ပါနဲ့ ဖူးဖူးရှက်တယ်´´ “ဖူးဖူးရယ် မရှက်ပါနဲ့ ဒီကျွန်းပေါ်မှာ ကိုလင်းနဲ့ ဖူးဖူး နှစ်ယောက်ပဲ ရှိ တာလေ ကိုလင်းက ဖူးဖူးရဲ့ ချစ်သူပဲ ဖူးဖူး ကိုယ့်ကို အလိုမလိုက်ရင် ရေထဲက ပြန်မတက်တော့ဘူးနော်´´ “ ကိုလင်း မဆိုးနဲ့ကွာ နော် နော် ညကျမှ ကိုလင်းသဘော နော်´´ ကိုလင်း အာမခံချက် ရသွားပြီဆိုတော့ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဖူးဖူးလည်း ကြာကြာမချိုးတော့၊ ကမန်းကတန်း ပြန်တက်ပြီး အဝတ်ပြန်ဝတ်တော့ သည်။ ပြီးတော့ အချမ်းပြေ နေဆာလှုံရင်း ပုဇွန်ကင်နှင့် အုံးရည်သောက်ကာ ဇိမ်ကျနေကြသည်။ သို့သော် ပင်လယ်ရေ အစွမ်းပြပြီ။ ဓာတ်ဆားပေါင်းစုံ ပျော်ဝင်နေသော ပင်လယ်ရေက သူတို့အသားအရေကို စေးကပ် ကပ် ဖြစ်နေစေသည်။ အနေရခက်လှသည်။

နေကပူလာတော့ ဆားတွေပါ ပွင့်လာသည်။ မဖြစ်ချေတော့ ရေချို ရှာရတော့မည်။ ဟုတ်ပြီ ချောက်ထဲမှာရေချိုအိုင်များလားပဲ သွားကြည့်အုံးမှပါ။ သူတို့ ရေချိုးဖို့ ရေသောက် ဖို့ ရေချို မဖြစ်မနေ လိုအပ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ဂူထဲ အသည်းအသန်ပြန်ဝင်ကာ ချောက်ဖက်သို့ ပြန်ထွက် သည်။ ချောက်ကြီးထဲရောက်တော့ ရေအိုင်ကို ကမန်းကတမ်းပြေးကာ ပါးစပ်ဖြင့် သောက်ကြည့်သည်။ ရင်ထဲ အေးမြသွားလိုက်သည် ဖြစ်ချင်း။ ရေချိုမှ ရေချိုစစ်စစ်။ သူတို့ ရောက်သည့်အချိန်ကစလို့ အခုထိ အသက်ကယ်အိတ်မှ ရေဘူးများကိုသာ သောက်သုံးနေကြသည်။ အုန်းရည်သောက်နေရတော့ ရေမဆာတာ လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

ရေက ဒီအတိုင်းပဲ အသေလား အရှင်လား ပြန်ကြည့်သည်။ အရှင်ဗျ၊ အရှင်။ မြေကြီးထဲမှ အလိုလို စိမ့်ထွက်နေကာ ဟိုဘက်က ရေထွက်ပေါက်တစ်ပေါက်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းစီးဆင်းနေသည်။ ထို ရေထွက်ပေါက်ကတော့ ဘယ်နေရာနှင့် ဆက်နေသည်လည်း မပြောတတ်ပေ။ ဖူးဖူးရော ကိုလင်းပါ အဆင်ပြေ သွားသည်။ ချိုးရေရော သောက်ရေပါ ရပြီ။ ရောက်ကတည်း ဖောက်ဖောက်သောက်ပြီး လွှင့်ပစ်ထားသော ဘူး ခွံများ အသုံးဝင်ချေတော့မည်။ နောက်နေ့ ပြန်ယူလာပြီး ရေအပြည့် ဖြည့်ထားရမည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဖူးဖူးကို ဦးစားပေးလိုက်သည်။ ဖူးဖူးက အရင်ဆင်းချိုးသည်။ ကိုလင်းပါ လိုက်ဆင်းတော့ ဖူးဖူး ဘာမှမပြောတော့ပေ။ ကိုလင်းကလည်း ဖူးဖူး ညကျရင် ကိုလင်းသဘောဆိုတာကို ယုံစားကာ လောင်တီး နေရုံမှ တပါး ဘာမှ မလုပ်ရဲ။

ညကျမှ လက်မခံတော့ရင် ငတ်မှာစိုးလို့။ နှစ်ဦးသား ရေချိုးလိုက်တော့ လန်းပြီး သန့်ရှင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ရေအဝသောက်ကာ ဂူပေါက်ထဲမှ ဝင်ကာ ကမ်းခြေသို့ ပြန်ဆင်းလာ ခဲ့သည်။ ကမ်းခြေမှာ ဂဏန်းကောက်လိုက်၊ အုန်းရေသောက်လိုက် တော်ကီဖုတ်လိုက်နှင့် အပန်းဖြေခရီးသွား နေရသလို ခံစားလိုက်ကြသည်။ ညနေစောင်းတော့ ကမ်းစပ်မှာပဲ အပေါ့အလေးကိစ္စ ဖြေရှင်းရသည်။ မဟုတ်ရင် အထဲရောက်မှ ပြန်ဆင်းရတာ တော်တော် မလွယ်လှ။ ဟိုတစ်နေ့ညကတော့ ဖူးဖူး ညအိပ်ကာနီးမှ အိမ်သာတက်ချင်သည် ဆို သဖြင့် ပြန်ဆင်းပို့လိုက်ရသည်။ နီးနီးလေးဆိုသော်လည်း အတက်အဆင်းနှင့် အတော်လေး မောသည်။ ကိစ္စ ဝိစ္စများ ပြီးတော့ ဖူးဖူးကို လက်ဆွဲကာ ဂူထဲ ပြန်ဝင်သွားလိုက်သည်။

အိပ်ရာထဲ ရောက်ကာနီးတော့ ဖူးဖူး တွန့် ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် အတင်းတော့ မရုန်းပါ။ ထွက်ပြေးလို့ မရသောကြောင့်လည်း ဖြစ်ပေ လိမ့်မည်။ နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာထဲ နေရာယူပြီးချိန်မှာ ဖူးဖူးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ကိုလင်း ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ အသာ စုပ်ယူလိုက်သည်။ ဖူးဖူး ကိုလင်း လက်မောင်းကို အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ထားသည်။ သို့သော် တုန့်ပြန် ကာ စုပ်ယူရုံမှတပါး လျှာ မကစားတတ်သေး။ ကိုလင်း သင်ပေးရအုံးမည်။ ပါးစပ်ခြင်း တိုက်စစ်ဆင်နေရာမှ ကို လင်း လက်တစ်ဖက်က ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ လျှောဆင်းသွားသည်။ သူမ၏ အကျၤ ီလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။

ဖူးဖူး မငြင်းဆန်တော့ပေ။ အလိုက်သင့်ပင် လက်ကလေး မြှောက်ပေးသည်။ ကိုလင်း အားတက်သွားသည်။ သို့သော် ဘရာစီယာလေးကို ချွတ်မှပင် ပြဿနာ တက်တော့သည်။ ကိုလင်း ဘရာစီယာချိတ်ကို ရှာမတွေ့။ ခက်တော့ နေချေပြီ။ ဖူးဖူးက ကျောလေးကြွပေးသည်။ အဆင်မပြေသေး။ ဖူးဖူးက တမင်ညစ်ကာ ချွတ်မပေး ဘဲ တခစ်ခစ် ရယ်နေသည်။ ကိုလင်း စိတ်ညစ်သွားသည်။ နောက်တော့မှ လက်လျှော့လေဟန် ချွတ်ရန်မကြိုး စားဘဲ အပေါ်မှသာ အုတ်ကိုင်တော့သည်။ ဖူးဖူး သနားသွားပုံရသည်။ သူ့ဘာသာ ချွတ်ပေးတော့လည်း လွယ် လွယ်လေးပဲ။

အခုအချိန်ထိ ကိုလင်း၏ လုပ်ဆောင်ချက်အားလုံးကို တစ်ခုမှ မတားမြစ်သေး။ အင်း ဖူးဖူးလည်း အတွေ့အကြုံများပုံရသည်။ ကိုလင်း စကတ်ကိုတော့ မချွတ်တော့ဘဲ လှန်လိုက်ကာ ပင်တီလေးကိုသာ ပေါင်မှ လိပ်ကာလိပ်ကာဖြင့် ချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်ဖြင့် ရွှေကြိဂံနယ်မြေကို ကျူးကျော်တော့သည်။ ဖူးဖူး၏ အဖုတ်ကလေးမှာ ဖောင်းတင်းနေကာ အမွှေးအမြှင်လည်း ခပ်ပါးပါး နူးနူးညံ့ညံ့လေး ဖြစ်နေသည်။ အကွဲကြောင်းထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေပြီကော။ ဖူးဖူး စိတ်တွေထနေပုံရသည်။ အကွဲကြောင်း လေးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖျားဖြင့် စုန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးတော့မှ ကြောင်ညည်းသလို ညည်းသံလေး ထွက်လာ သည်။ လက်ကလည်း ကိုလင်း လက်မောင်းကို တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ ကိုလင်းက အတွေ့အကြုံ များပြီးသားပါ။

လိုက်ဖျက်ဆီးသူ မဟုတ်သော်ငြား ထားဖူးသမျှ ရည်းစားတိုင်းသည် နယ်လွန်ပြီးကာမှ အသစ်တွေ့ရမည့် ဇာတာရှင်ဖြစ်သဖြင့် အဖုတ်နှင့် ဒုတ် စိမ်းသူမဟုတ်ပေ။ ထပ်ပြီး အစေ့လေးကို ရှာဖွေကာ ထိုးစစ်ဆင်လိုက်သည်။ ဖူးဖူး၏ ညည်းသံ ပိုကျယ်လောင်လာသည်။ အရည်တွေလည်း ပိုရွှဲလာသည်။ ကိုလင်း လက်ခလယ်ကို အကွဲကြောင်းထဲသို့ နည်းနည်း ထိုးထည့်ကြည့်တော့ ဖူးဖူး ကိုလင်းကို တအားကုတ်ဖဲ့ကာ အသားကုန်ညည်းသည်။ ဂူထဲဆိုတော့ ညည်းသံ အသက်ရှူသံများက ဟိန်းထွက်နေသည်။ ကြပ်လှချည်လား။ အတွေ့အကြုံရှိရင်တောင်မှ အတော်လေး အကြိမ်ရေနည်းပါးမည်ထင်သည်။ အရည်တွေ တအား ထွက်လာကာ ကိုလင်း လက်ကို ပေပွနေတော့သည်။

ကိုလင်း လုပ်ငန်းဆက်သင့်နေပြီ။ ဖူးဖူးခြေထောက်ကို ကားထုတ်လိုက်ပြီးမှ တက်ခွလိုက်သည်။ ကိုလင်း လီးက တအားတောင်နေပြီဖြစ်ရာ ဖူးဖူး၏ စောက်ပတ် အ၀ လေးကို တေ့ကာတေ့ကာနှင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ အစေ့လေးကို လီးထိပ်ဖျားနှင့် လေးငါးချက်လောက် ထိုးဆွပေးလိုက်သည်။ ဖူးဖူးမှာတော့ လူးလွန့်ကော့ပျံနေရှာလေပြီ။ ကိုလင်း အလစ်အငိုက်ယူကာ ဒစ်အဖျားကို စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အား ကိုကို နာလိုက်တာ´´ ဖူးဖူး ခပ်တိုးတိုးလေး အော်သည်။ ခဏ အနားပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ရှေ့ ကို ဆက်ထိုးလိုက်ရာ တစ်ခုခုနှင့် ပိတ်ဆို့ကာ ဒုတ်ကနဲရပ်သွားပြီး ဖူးဖူးလဲ အီးကနဲ အော်သွားသည်။

ကိုလင်း ထင်မြင်ချက် တက်တက်စင်အောင် လွဲလေပြီ။ ဖူးဖူးက အပျိုစင်စစ်စစ်ကလေးပါလား။ ဒါဆို ကိုယ့်ကို ချစ်လွန်း လို့ ဘာမှ မငြင်းဆန်ဘဲ အကုန် လိုက်လျောနေခြင်းဖြစ်နေတာပေါ့။ ကိုလင်း ဝမ်းသာသွားသည်။ နောက်ကို တစ်ချက် ဆုတ်လိုက်ပြီး အားကုန် ထိုးသွင်းလိုက်ရာ ထုတ်ကနဲ အထိအတွေ့နှင့်အတူ တစ်ဆုံးဝင်သွားတော့ သည်။ “အား….. ကိုကို .. ကိုကို.. နာလိုက်တာကိုကိုရဲ့…. အီးဟီး…. ဖူးဖူးဟာလေး ပြဲသွားပြီလားမသိဘူး´´ ဖူးဖူး၏ အာခေါင်ခြစ်ငိုယိုသံက ဂူထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်သွားတော့သည်။

ကိုလင်း ခဏငြိမ်နေပေးလိုက်သည်။ ဖူးဖူး မျက်လုံး အောက်ခမ်းစပ်ကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်လိုက်ရာ မျက်ရည်များ စီးကျနေသည်။ သြော် အပျိုစင် စစ်စစ် ကလေးဆိုတော့လည်း နာရှာမည်ပေါ့လေ။ အတော်လေးကြာတော့ ဖူးဖူး အငိုတိတ်သွားသည်။ “ဖူး နာသေးလား´´ “ဟင့်အင်း နာတော့ဘူး ကိုကို အထဲမှာ ကြပ်ပြီး တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်နေတယ်´´ “အာ့ဆို ကိုယ် နည်းနည်းလောက် လှုပ်ကြည့်မယ်နော် ဖူးဖူး မနာအောင်လုပ်ပေးမယ် အစမို့ပါ နောက်ဆို မနာတော့ ပါဘူး´´ ဖူးဖူး ကိုယ်လေး ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် ခေါင်းငြှိမ့်လိုက်သည် ဖြစ်မည်။ အမှောင်ထဲမို့မမြင်ရ။ ကျွန်တော်တို့ ယောကျၤားတွေက ဒီလိုပါပဲ။ ဒါမျိုးကျ ကိုယ်လိုရာဆွဲတွေးတတ်တာပေါ့ ဟဲဟဲ။ အဲဒါနဲ့ နည်းနည်း အထုတ်အသွင်း လုပ်ကြည့်သည်။ ကြပ်ထုပ်နေသည်။

ဖူးဖူးကလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ညှစ်ထားတာက ပို ကြပ်နေသလိုပါ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရည်တွေ ထွက်လာတော့ ဖူးဖူးလည်း သိပ်မနာတော့။ နာတာကို ကောင်း တာက ဖုံးသွားလေပြီ။ တစ်ချက်ဆောင့် တစ်ချက်ညည်း ဖြစ်လာသည်။ ပထမ ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ပေးရာမှ နည်းနည်း အရှိန်တင်လိုက်သည်။ ဖူးဖူး ဘာမှ မကန့်ကွက်။ ညည်းသံသာစိတ်လာသည်။ အမြန်နှုန်း တဖြည်း ဖြည်း မြင့်လာသည်။ ဖူးဖူးသည်း ကိုလင်း ကျောကို လက်ဖြင့် အသားကုန် ဖက်ထားသည်။ ဖက်ထားရာမှ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်လာပြီး “ကိုလင်း ကိုလင်း ဘယ်လိုကြီးဖြစ်လာလဲ မသိဘူး အား အာ့ဟာ အား…. အမေ့….. ရှီး….. အင်းးး အ အား………… ´´ အော်သံနှင့်အတူ စောက်ဖုတ်ကလေးက လီးကို တဇစ်ဇစ်နှင့် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ညှစ်ကာ ကော့တက်လာပြီးနောက် ငြိမ်ကျသွားလေတော့သည်။ ကို လင်းလည်း ဖူးဖူးပြီးသွားမှန်းသိသဖြင့် သုက်ရည်များကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ဒရဟော ပန်းထည့်ပေးလိုက် ရာ ဖူးဖူးမှာ အရသာကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မေ့မျောမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။

ထိုညတော့ ငတ်မပြေသည့် ကာမ ဆားငံရေကို တက်ညီလက်ညီ သောက်လိုက်ကြသည်မှာ သုံးခါ လေးခါပင် မကတော့။ ဖူးဖူးလည်း စောက်ပတ်ပူထူလာပြီး ကိုလင်းလည်း လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျိန်းလာသဖြင့် သာ အိပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အိပ်တော့လည်း တွင်းစိမ်ရင်း အိပ်ရသည်မှာ ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်ပေ။ မိုးလင်းကာ နီးတော့ တွင်းထဲမှ မြွေက ခေါင်းထောင်နေသဖြင့် လင်းဆွဲလေးတော့ ဆွဲလိုက်သေးသည်။ မနက်မိုးလင်းတော့ ရေချိုအိုင်သို့သွားကာ ကိုယ်လက်ဆေးကြော မျက်နှာသစ်လုပ်ရသည်။ မလုပ် လို့ မဖြစ်။ တစ်ညလုံး ဗွက်ပေါက်သွားရာ မလုပ်လျှင် ခြောက်ကပ်ကုန်တော့မည်။ ပြီးနောက် ထုံးစံအတိုင်း ကမ်းစပ် ဆင်းသွားကြတော့သည်။ ကမ်းစပ်သို့ ရောက်သောအခါ ထူးခြားမှုကို တွေ့ရသည်။ ဧည့်သည်တွေ ရောက်နေ ချေပြီ။ ကမ်းစပ်သို့ သေနတ်အသင့်ချိန်ကာ သွားကြည့်လိုက်သည်။

ရာဘာလှေတစ်စီး၊ အကောင်းပကတိ၊ လှေ ထဲတွင် ကြည့်လိုက်တော့ လူတစ်ယောက်၊ အသက်တော့ မရှိတော့ချေ။ ပုတ်စော်ပင် နံနေပြီ။ သရဲကြောက် တတ်သူဆိုလျင် လိပ်ပြာလွင့်နိုင်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ငါးစားလို့ ကုန်ပြီ၊ အပုတ်ရည်တွေ တတောက် တောက် စီးကျကာလှေဘေးသို့ တွဲလောင်းကျနေသည်။ ကိုလင်း လှေထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ လှေထဲတွင် ဖိနပ်က သုံးရံ၊ လှေ၏ ဖောင်းကြားတွင် ညပ်နေသည်။ ဒါဆို လူလေးငါးယောက် စီးလာသည့် အသက်ကယ်လှေမှ ကျန်သူများ ပင်လယ်ထဲတွင် အကြောင်း အမျိုးမျိုးနှင့် ကျကျန်ခဲ့လေပြီ။ ဒီလူကလည်း ကျမကျန်ခဲ့ဘဲ လှေပေါ်မှာ အသက်ကုန်သွားပုံ ရ သည်။ ကိုလင်း မကြောက်နိုင်တော့။ လှေပေါ်သို့ တက်ကာ အသုံးဝင်သည့် ပစ္စည်း ရှာယူလိုက်သည်။

ရေစို အဝတ်အစားများပါသော အထုပ်နှစ်ထုပ်၊ စောင်ထူတစ်ထည်၊ ဆေးဝါးများ ပါသည့် အိတ်တစ်အိတ်၊ ဓာတ်မီး တစ်လက်နှင့် လက်ပတ်နာရီတစ်လုံး တွေ့ရသည်။ လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်တော့ အမျိုးအစား သိပ် အကောင်း ကြီး မဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ ရေလုံနေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ဝမ်းသာသွားသည်။ ဒီကျွန်းပေါ်မှာ နာရီ မလိုအပ်သော် လည်း ရက်စွဲများကြည့်နိုင်သေးသည်လေ။ လိုတာတွေ အကုန် ယူပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထိုအလောင်း ကြီးကို ပင်လယ်ထဲ မျှောဖို့ စဉ်းစားသည်။ မဖြစ်နိုင်။ ဒီနေရာမှာတင် ဝဲလည်ဝဲလည်ဖြစ်နေမည်။ လှေကို အကောင်းအတိုင်း ရသဖြင့် ပြန်သုံးလို့ ရနိုင်သေးသည်ပဲ။ လိုရမယ်ရ လေလျှော့ပြီး သိမ်းထားရမည်။ ဒါလဲ မဟုတ်သေး။ ဒီလှေအမျိုးအစားက လေလျှော့လို့မရ။ ရသော်လည်း ပြန်ဖြည့်မရ။ လှေတွင် ကပ်လျက်ပါသော လေအိုးက တစ်ခါသုံးလေအိုး။ ဒီအတိုင်းပဲ ဟိုဂူပေါက်ထဲမှာ ထည့်ထားရမည်။

သဲပေါ်မှာ ထားရင်တော့ သဲကိုက်သွားမည်။ အုန်းလက်ဖြင့် ကျင်းတစ်ကျင်း တူးလိုက်သည်။ သိပ်အကျယ်ကြီးလည်း မတူးနိုင်။ အုန်းလက်ဖြင့် တူး ရတော့ သဲသောင်ပြင်ဖြစ်သော်လည်း ခရီးမတွင်။ ကြိုးစာပမ်းစားတူးလိုက်တော့မှ ကျင်းတစ်ကျင်း ဖြစ်လာသည်။ ခုနက လှေပေါ်က ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်အတူ ဖိနပ်များကို မြှုပ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကိုယ့်ဘာသာ သရဏဂုံ တင်ပေးလိုက်သည်။ သေသူတွေကတော့ ဘယ်ဘာသာဝင်တွေလဲမသိ။ ဖူးဖူးက ကြောက်လို့ ဟိုးဝေးဝေးမှာ ထိုင်နေသည်။ တစ်ဖက်ကို လှည့်ထားသည်။ သူမ မကြည့်ရဲသောကြောင့် ဖြစ်မည်။ ကိစ္စများ ပြီးတော့မှ ဖူးဖူးကို ခေါ်ကာ ကျွန်းကမ်းခြေတစ်လျှောက် လျှောက်ကြည့်သည်။ ရေစီးကြောင်း သင့်သဖြင့် ရောက်လာသည့် ပစ္စည်းအချို့ တွေ့ရသည်။ အချို့ကလည်း ရေဝင် ပျက်စီးသွားပြီ။ ရေမဝင် မပျက်စီးသည့်အရာများကို တစ်နေရာကိုပုံထားကာ ဂူဝသို့ ကဲ့ယူရသည်။ သိပ်များများစားစားလည်း မဟုတ်ပါ။ အဖိုးဘယ်လောက်တန်တန် ဒီနေရာမှာ အသုံးမတည့်ရင် တန်ဖိုးမရှိပါ။

ရွှေလိုမျိုးဟာဆို တစ်မျိုးပေါ့။ ကံကောင်း လို့ ကုန်းပေါ်ပြန်နိုင်ရင် သုံးလို့ရနိုင်သည်။ တစ်ခြားဟာတွေကတော့ သိပ်မမက်မောလှ။ သယ်လာသော ပစ္စည်းများထဲမှ ကောင်းနိုးရာရာ ရွေးထုတ်ကြည့်သည်။ ပစ္စတို တစ်လက် ကျည်အပြည့်ဖြင့် ပါလာသောကြောင့် ဖူးဖူးကို ပေးထားသည်။ အကြောင်းရှိရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်လို့ ရ အောင်လို့။ ကိုလင်းသေနတ်ကကျည်နှင့်က မတူ။ ဒါ့ကြောင့် ကျည်အပိုပါမလာသည့် ဖူးဖူးသေနတ်ကို မသုံးဘဲ ကိုလင်းက သူ့သေနတ်ကိုသုံးကာ ဖူးဖူးကို သေနတ်ပစ်နည်း သင်ပေးသည်။ ပစ္စတိုဆိုသည့် အမျိုးက သေသေ ချာချာ လေ့ကျင့်သားမဝထားရင် ထိမှန်ဖို့မလွယ်လှသဖြင့် ကျည်ထိုး ကျည်ထုတ်တတ်ရုံ၊ ပစ်တတ်ရုံသာ သင် ပေးထားရသည်။ ပထမဆုံးကျည်တစ်တောင့်က သဲပြင်ပေါ်က လေးပေလောက် ဝိုင်းထားသည့်နေရာကို ပစ်ခိုင်း ရာ ဘာမဆီညာမဆိုင် ရှေ့လှမ်းလှမ်းက အုန်းသီးခိုင်ကို ထိကာ ကြွေကျသွားသဖြင့် ရယ်ရသေးသည်။

စနစ် တကျ ပြလိုက်တော့လည်း လက်ဖြောင့်သည်မဟုတ်တောင် ပေ သုံးဆယ်လေးဆယ်လောက်တော့ ထိအောင် ပစ်နိုင်သွားသည်။ ကျည်ငါးတောင့်တော့ ဖြုန်းလိုက်ရသည်။ မတတ်နိုင်ပါ။ ကိုလင်းသေနတ်က ၉ မမ ကျည် ဖြစ်နေသဖြင့် ကံကောင်းရင် ထပ်ရနိုင်သေးသဖြင့်သာ သုံးပစ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖူးဖူးအတွက်များ ဝတ်စရာအပိုလေးရမလား ရှာကြည့်သည်။ ကလေး အကျၤ ီတွေ။ ဖူးဖူးက မချိသွားဖြဲ လေး လုပ်ပြသည်။ ဆပ်ပြာမှုန့်လို ဆပ်ပြာဘူးလိုမျိုး တိုလီထွာလီတွေလည်း ပါသည်။ လက်ဖြင့်လှည့်ရသည့် မီးအိမ်တစ်ခု အကောင်းပကတိပါလာသည်က ကံကောင်းပေစွ။

ညကျရင်တော့ အသုံးတည့်ပြီပေါ့လေ။ ပစ္စည်းတွေ သိမ်းပြီးတော့ ဖူးဖူးနှင့်အတူ ဂူထဲ ပြောင်းထည့်သည်။ ဆပ်ပြာမှုန့် ရရင်ဖြင့် ဖူးဖူးအဝတ်တွေ လျှော်၊ ကိုလင်းအဝတ်တွေလည်း လျှော်ပေါ့။ ပစ္စည်းတွေ ဂူထဲထည့်ပြီးတော့ အဝတ်လျှော်ချင်လျှော်ရအောင် ဖူးဖူးကို ပြောရသည်။ ဖူးဖူးကလည်း လျှော်ချင်နေသည်။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားက ငပိစော်နံနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေ လျှော်ထားတုန်း ဘာသွားဝတ်မလဲ။ နောက်ဆုံးတော့ ဖူးဖူးက ညကတည်းက ရှိသမျှအရှက်တွေ ပေးလိုက်ပြီပဲ ကိုကိုရယ် ချွတ်လိုက်ပါ တော့။ ဖူးတို့နှစ်ယောက်ကို မြင်မဲ့သူလဲ မရှိပါဘူး။ ဒီအတိုင်းသာ နေကြတာပေါ့ ဟုပြောလိုက်ရာ ကိုလင်း အကြီးအကျယ် အံ့သြသွားရတော့သည်။ ညကမှ အပျိုစင်ဘဝလေးကို စွန့်ပေးခဲ့သည့် သူ့ချစ်သူတဖြစ်လည်း ဇနီးအသစ်စက်စက်ကလေးက ဒီလိုမျိုး ပြောသည်ဆိုတော့ အံ့ဖွယ်သရဲပေပ။ နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်ဗလာနှင့် ဖူးဖူးက နှစ်ယောက်လုံးစာ အဝတ်ကို လျှော်ကာ သောင်ပြင်မှာ အုန်းလက်ခင်း လှန်းထားရ သည်။

အခုမှပဲ အာဒမ်နှင့် ဧ၀ လိုလို၊ ကျောက်ခေတ်လူသားလိုလို ဖြစ်ရတော့သည်။ ပထမတော့ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ကြည့်ကာ ရယ်ချင်သလိုလို ဖြစ်ဖြစ်လာသည်။ သို့သော်လည်း ဖူးဖူး၏ ချစ်စဖွယ် စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကလေးကို မြင်ရသည့် ကိုလင်းက ခဏခဏ လောင်တီးနေသလို ဖူးဖူးကလည်း စိတ်တွေ နိုးကြား နေသည်သာ။ အဝတ်တွေလှန်းပြီးတော့ ဂူထဲပြန်ဝင်ကာ နှစ်ယောက်သား ချစ်ပွဲဆင်ကြသည်။ တရေးအိပ်ကြသည်။ ညနေကျတော့ လှန်းထားသည့် အဝတ်တွေ ပြန်သွားရုပ်ရင်း ညစာရှာဖို့မေ့သွားသဖြင့် အုန်းသီး၀၀စားကာ ပြန် ဝင်ရတော့သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျေနပ်ကြသည်လေ။

ညဘက်ရောက်တော့ ကိုလင်းက အိပ်ရာထဲရောက် ရောက်ချင်း “ဖူးလေး ကိုကိုတို့နှစ်ယောက်မှာ အဝတ်က ဒီတစ်စုံပဲ ရှိတာနော်၊ ဒါချည်းပဲ လျှော်လိုက် ဝတ် လိုက်ဆိုရင် ကြာရင် စုတ်ပြတ်သတ်ကုန်မှာ ကယ်မဲ့သူရှိရင်တောင် အဝတ်မပါရင် ရှက်စရာကြီး၊ ဒို့နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတုန်း အဝတ်မဝတ်ဘဲ နေကြရင် မကောင်းဘူးလားလို့´´ “အင် ကိုကိုကလည်း ဉာဏ်ကြီးပဲနော် ဖူးဟာကို တစ်ချိန်လုံးမြင်ချင်တိုင်း မသိတာကျလို့ ကောင်းပါပြီရှင် ကိုကို့သဘောပါ ဟုတ်လား´´ “အဲဒါကြောင့် ဖူး လေးကို ချစ်ရတာ သိလား´´ အိပ်ရာထဲရောက်တော့ ကိုလင်းက ဖူးဖူးကို အရင်လိုပဲ လုပ်ပေးလိုက် ပြီးနောက် မသိမသာ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းနှစ်လိုက်က ဖူးဖူး၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံပစ်လိုက် သည်။

ဖူးဖူး ထင်မှတ်မထားသဖြင့် လန့်ဖြပ်ကာ ကိုလင်း ခေါင်းကို အတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ “အို ကိုလင်း အဲဒါဘာလုပ်တာလဲ ဘုန်းတွေ နိမ့်ကုန်ပါ့မယ် မလုပ်ပါနဲ့ အို အို ပြောလို့လဲမရဘူး ခက်တော့တာပဲနော်´´ ကိုလင်းကတော့ ဖူးဖူး ဘယ်လိုပင်တားစေကာမူ လုံးဝဂရုမစိုက် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ သူ့လျှာ ကြီးကိုသာ ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် ထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်စိလေးကို လျှာနှင့်ထိုးလိုက်၊ စုပ်ယူလိုက်နှင့် လုပ်ချင် သလို လုပ်နေသည်။ ဖူးဖူးမှာ တားချိန်ပင်မရ၊ သူ့ဘာသာသူ အသက်ရှူတွေမှားကာ ကော့ပျံလန်နေတော့ သည်။

နောက်ဆုံးတော့ ကိုလင်း၏ လျှာစွမ်းအောက်တွင် အညံ့ခံကာ ဖူးဖူး၏ ညီမလေးမှာ မျက်ရည်တောက် တောက်ကျအောင် ငိုရသည့်အနေအထားသို့ ရောက်သွားတော့သည်။ ဖူးဖူးကို တစ်ချီပြီးအောင် မှုတ်လိုက်ရာ အရည်များ ရွှဲနေသဖြင့် ကိုလင်း လီးတစ်ချောင်းလုံးသွင်းတာတောင် မအော်တော့ပေ။ ညည်းရုံသာ ညည်းပြီး ကော့ကော့ခံနေတော့သည်။ “ဖူးလေး ပြီးကာနီးရင် ပြောနော် ကိုကိုနဲ့ ဖူးနဲ့ အတူတူပြီးရအောင်´´ “အင် ကိုုကို ဘာပြီးတာလဲ´´ သြော် ဒီငတိမလေးကလည်း ပြီးသာပြီးသွားတယ် ပြီးတယ်ဆိုတာဘာလဲ မသိသေး။ “ ဖူးလေး ခုနက ဖြစ်သလို တအားကောင်းသွားတာ ပြီးတာပေါ့ ဖူးလေးရဲ့´´ ရှင်းပြပြီးနောက် ကိုလင်း ရပ်တန့် သွားသော အရှိန်ကို ပြန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။ ကိုလင်းလည်း တအားကောင်းနေသလို ဖူးဖူးလဲ သေမတတ် ကောင်းလွန်းနေသည်။ ဖူးဖူး ပြီးကာနီးတော့ ကိုလင်းစကား နားထောင်သည်။

ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ် ဆို သည်နှင့် ကိုလင်း အားကုန် အရှိန်မြှင့်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ “အာ့ အာ့…. ´´ဆိုသည့်အသံလေးကြားသည် နှင့် ကိုလင်း သုက်ရည်နွေးနွေးများကို ဖူးဖူး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ပန်းထုတ်လိုက်ရာ “အား… ကိုကို့….. အိ….. အား ကောင်းလိုက်တာ အား……..´´ ဆိုသည့်အသံနှင့်အတူ ပြီးသွားလေတော့သည်။ ကိုလင်းကလည်း သူပြီးပြီးချင်း မရပ်ပစ်ဘဲ ကျန်နေသေးသည့် မာကျောမှုလေးဖြင့် ဆက်ပြီး ဆောင့်ပေးလိုက်သဖြင့် ဖူးဖူး တအား ကောင်းသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ချစ်စခင်စ ကြင်နာစ လင်မယားဆိုတော့လည်း ဒီထဲကကို မထွက်နိုင်လောက်အောင် အလုပ်များကြ သည်သာ။ တစ်ညလုံး ချစ်ရည်လူးကြသည်။ သူတို့နေသည့်ဂူထဲမှာ သုက်ရည်ရော စောက်ရည်နံ့များဖြင့် လှိုင် နေသည်။

သူတို့ကတော့ ဒီအနံ့ရလေ တဏှာကြွလေဆိုတော့ ခပ်ကောင်းကောင်းပဲပေါ့လေ။ ဒီလိုနှင့်သာ ညဆိုလည်း နှစ်ချီသုံးချီ နေ့ဘက်လည်း တစ်ချီလောက်တော့ ဆွဲဖြစ်ကြသည်။ အစက သူတို့အိပ်သည့်နေရာကိုသာ သွားသည်။ လိုးကြသည်။ နောက်တော့ အိမ်ထောင်သက်က လေး ရက်ပိုင်းမျှရှိလာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကလွဲရင် ရှက်စရာလူ တစ်ယောက်မှ မရှိသဖြင့် နေ့ဘက် လီးတောင် စောက်ပတ်ယားလာလျှင်လည်း ဂူထဲသို့ ပြန်မဝင်ဖြစ်တော့။ အဆင်ပြေသည့်နေရာတွင်သာ လိုး ကြသည်။ တစ်ခါတရံလည်း ပင်လယ်ထဲ ရေကူးရင်းနဲ့ မတ်တပ်ဆော်ပြစ်သည်။ တစ်ခါတရံလည်း သောင်ပြင် ပေါ်မှာ ဗျင်းကြသည်။ သောင်ပြင်ပေါ်မှာက သိပ်အဆင်မပြေလှ။ အောက်ကခံရသည့် ဖူးဖူးက ဖင်ကြားထဲ သဲ ဝင်သဖြင့် ကြမ်းရှရှ၊ အပေါ်က ကိုလင်းကလည်း ဒူးက သဲပွန်းသဖြင့် ကြာကြာမလုပ်နိုင်။

နောက်ဆုံးတော့ အကောင်းဆုံးနေရာ သွားတွေ့သည်။ သူတို့လှေဖွက်ထားသည့်ဂူပေါက်ထဲရောက်မှ နေရာကောင်းတွေ့သွား ခြင်း ဖြစ်သည်။ လှေက ရာဘာလှေဖြစ်သဖြင့် မွှေ့ယာသဖွယ် ဇိမ်ကျလှသည်။ သို့သော် ညဘက်တော့ မအိပ် နိုင်ချေ။ ပင်လယ်လေတဟူးဟူးနှင့် အေးလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ကျွန်းပေါ်သို့ရောက်သည်မှာ သုံးပတ်ခန့်ရှိသည်။ ဒီနားပတ်လည် လမ်းလျှောက်လိုက်ကြ၊ ဟိုနားဒီနား သွားလိုက်ကြ၊ ကျွန်းအနှံ့ မရောက်သေး။ တစ်ရက်တော့ တောထဲ ဝင်ကြည့်သည်။ တောက သိပ်နက်လှသည် မဟုတ်ပေမဲ့ သစ်ပင်တော့ထူထပ်သည်။ တောထဲရောက်တော့မှ တောငှက်ပျောများ၊ အခြားအမည်မသိ အပင် များ ပေါက်ရောက်သည်ကို သတိထားမိသည်။ တိရစ္ဆာန်က တစ်ခြားတော့ မတွေ့။ တစ်ခါတလေ မြွှေတွေ့သည်။ မျောက်များလည်း တခါတရံ တွေ့သည်။ မြွှေကိုတော့ တော်ရုံတန်ရုံ မသတ်ပါ။

တစ်ခါတော့ ဖူးဖူးရပ်နေသည့် အပင်ပေါ်မှ လျှောဆင်းလာသည့် မြွေတစ်ကောင် တွေ့သဖြင့် မလွဲမရှောင်သာ ပစ်ချလိုက် ရသည်။ မြွေသားကင်တော့ ဖူးဖူးက မစားရဲသဖြင့် မစား၊ မျောက်သားတော့ စားသည်။ မျောက်ဖျက်သည့် အချိန်တွင် အနားမှာ မနေတော့။ လူကလေးနှင့် တူသဖြင့် သနားလို့တဲ့။ တောထဲ လေးငါးရက် လျှောက်သွားကြည့်တော့ လမ်းဖြစ်လာသည်။ နေရာတွေလည်း မှတ်မိလာသည် ဘယ်နားဘာအကောင်ရှိတတ်တာလည်း သိလာသည်။ ကိုလင်း တောထဲထွက်တိုင်း ဖူးဖူးက အမြဲတမ်း ပါသည်။ တောထဲတွင် အမဲပစ်လိုက်၊ စိတ်ထန်လာလျှင် တွေ့တဲ့နေရာတွင် မိုးတိုးမတ်တပ်ရော ပိုးလိုးပက်လက်ပါ လိုးလိုက် ဆော်လိုက်နှင့် သာယာနေကြသည်။ အိမ်ပြန်ချင်စိတ်ပင် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်လာတော့သည်။

ဖူးဖူးလည်း အတော်များများ ကျွမ်းလာသည်။ တစ်ရက်တော့ ဖူးဖူးက တောထဲသွားနေရင်း “ကိုကို ခဏမျက်စိမှိတ်ပေးနော်´´ ဟု ထူးထူးဆန်းဆန်း ဆိုလာသဖြင့် မျက်စိ မှိတ် ပေးလိုက်သည်။ ဖူးဖူးက ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကိုလင်း ဒုတ်ကို ထောင်လာအောင် ဆွပေးသည်။ ဒါဆို ကိုလင်းသဘော ပေါက်လိုက်သည်။ ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဖူးဖူးက တောင်လာသောလီးကို လက် ဖြင့် အရင်းမှ ကိုင်ကာ ဒစ်ကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံလိုက်သည်။ အိုး…. ကောင်းလိုက်သည့်အရသာ။

ဖူးဖူးက ကိုလင်း ရှုံ့ မဲ့သွားသော မျက်နှာကို မျက်လုံးလှန်ကြည့်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်တော့သည်။ သိပ်ကြာကြာ မခံလိုက်။ ပြီးချင် လာသည်။ ပြီးတော့မယ်ဆိုတော့လည်း ပါးစပ်ထဲကပြန်မထုတ်ပေး။ ထွက်လာသမျှ အကုန်လုံးကို မျိုချ လိုက် တော့သည်။ ပြီးသွားတော့မှ “ကိုကိုက ဖူးဟာလေးကို ညတိုင်း လျက်ပေးတယ်၊ စုပ်ပေးတယ်၊ အရမ်းကောင်း တယ် ကိုကိုရယ်၊ ကိုကို့ကို ပြန်လုပ်ပေးချင်တာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတာ၊ လုပ်လဲ မလုပ်ရဲဘူး၊ အခု တော့ ဖူး ကောင်းသလို ကိုကိုလည်း ကောင်းမလားလို့ လုပ်ပေးကြည့်တာ ကောင်းလားဟင်´´တဲ့။ ကိုလင်း အလွန် ကြည်နူးသွားသည်။ သူ ဖူးဖူးကို စပြီးပါကင်ဖောက်သည့် နောက်နေ့မှစကာ နေ့တိုင်း ဂျာပေးသော် လည်း ဖူးဖူးကို မစုပ်ခိုင်းရက်။ သူမကိုသာ ကောင်းစေချင်သည်လေ။ နောက်တော့ ညတိုင်းလိုလို သူမက အရင် စုပ်ပေးသည်။ ကိုလင်းကလည်း ဂျာပေးသည်။ ပြီးတော့မှ လိုးကြသည်။

အချိန်မရွေး လိုးနိုင်သည့် အနေအထားမို့ လောဘတကြီး တစ်ည လေးငါးချီ မလုပ်ဖြစ်ကြ တော့။ တစ်ည နှစ်ချီလောက်သာ လုပ်ဖြစ်တော့သည်။ မိုးလင်းကာနီး လင်းဆွဲလေးလည်း တစ်ခါတစ်ရံ ဆွဲဖြစ်သည်။ “ဖူးလေ ကိုကိုတို့လေ မြောက်ကျွန်းကိုများရောက်နေလားမသိဘူးနော်´´လို့ ကိုလင်းကပြောတော့ ဖူးဖူးက နားမလည်သောအကြည့်နှင့် “ဘာမြောက်ကျွန်းလဲ ကိုကို ဖူး တကယ်မသိဘူးနော်´´ဟု ပြန်ပြောသည်။ ကိုလင်းက “ဒီလိုလေ ဖူးရဲ့၊ ဟိုးအရင်တုန်းက ကမ္ဘာကြီးက ပြားတယ်လို့ ယူဆတုန်းက ကျွန်းကြီးလေးကျွန်း ပဲရှိတယ်တဲ့။ အဲဒီထဲမှာမှ မြောက်ကျွန်းမှာ ပဒေသာပင်ဆိုတာရှိတယ်တဲ့၊ အဲဒီပဒေသာပင်ကနေ လိုသမျှ အကုန် ခူးယူစားသုံးနိုင်တယ်တဲ့၊ ဘယ်သူကမှ လောဘမတက်ကြဘူးတဲ့၊ ပြီးတော့ အဲဒီမြောက်ကျွန်းမှာ ကာမ ဆက်ဆံချင်ရင် လိုးချင်ရင် ဘယ်နေရာမှာမဆို လိုးလို့ရတယ်တဲ့၊ အဲဒီနေရာမှာ ခုနစ်ရက်ခုနစ်လီ လိုးကြတယ် တဲ့။

အဲဒီအချိန်ကျ သူတို့ဘေးပတ်လည်ကနေ သစ်ပင်တွေက အုပ်မိုးပေးထားတယ်တဲ့၊ အခုလည်း ကိုကိုတို့ အဲလို ဖြစ်နေသလိုပဲလေ၊ လိုးချင်တဲ့အချိန်လိုးတယ်၊ စားချင်တဲ့အချိန် စားချင်တဲ့ဟာယူစားတယ် ဘာထူးလဲ နော့´´ “သိဘူးကိုကိုရယ် ဖူးကတော့ ကိုကိုနဲ့အတူနေရတာ ပျော်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ အိမ်ကိုလည်း ပြန်ချင် တယ်။ ကိုကိုနဲ့ ဖူးနဲ့ အိမ်မှာ ပျော်ပျော်နေကြရရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ´´ ဖူးဖူးက ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေး ပြောတော့ ကိုလင်းလည်း အိမ်ကိုသတိရသွားသည် ဖူးဖူးကိုလည်းသနားသွားသည်။ သူတို့ ရောက်ခဲ့သည်မှာ နှစ်လကျော်ခဲ့ပြီ။ တစ်ရက်တော့ ဖူးဖူးက ကိုကို့ကို ပြောစရာရှိလို့ ဆိုကာ ဘယ်သူမှမရှိသည်ကိုသိသိနှင့် နားနားကို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောသည်။ ဖူးမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီတဲ့။ ကိုလင်း တအား ပျော်သွားသည်။

ဒါဆို သားလေးရတော့မယ်ပေါ့။ ဟုတ်သေးပါဘူး။ သမီးလေးလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဖြစ် ချင်တာဖြစ် သားဖြစ်ဖြစ် သမီးဖြစ်ဖြစ် ချစ်မှာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သားလေးမွေးမွေး သမီးလေးမွေးမွေး ဒီကျွန်းပေါ်မှာ အဆင်ပြေပြေ မွေးနိုင်ပါ့မလား။ ဆရာဝန်မရှိ၊ ဆေးမရှိ။ သို့ပေသိ ကျောက်ခေတ်တုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ မွေးကြ တာပါပဲလေဟုသာ စိတ်ဖြေလိုက်ရသည်။

မိခင်လောင်းဖြစ်သည့် ဖူးဖူးက အပျော်ဆုံးပါပဲ။ အဲဒီနေ့ကစလို့ သုံး လ ရှောင်ရသည်ဆိုသဖြင့် စိတ်ကို ချုပ်တည်းရသည်။ ဖူးဖူးက အလိုက်သိသည်။ ပါးစပ်ဖြင့် နေ့တိုင်း လုပ်ပေး သည်။ လက်ဖြင့်လည်း လုပ်ပေးသည်။ အလိုက်သိတတ်လွန်းသော ဇနီးလေးကို အချစ်ပိုရသည်။ သူမကို အာဟာရဖြစ်အောင် တတ်နိုင်သမျှ ကျွေးရတော့သည်။ ငှက်ဥလည်း နှိုက်ကျွေးသည်။ ခရု၊ ငါး၊ ပုဇွန် ပေါပေါများများ ရအောင် ရှာကျွေးသည် ။ မိခင် ကျန်းမာရေးဒေါင်ဒေါင်မြည်မှ ကလေးကို ဆရာဝန်မဲ့ မွေး နိုင်မည် မဟုတ်ပါလား။ သုံးလလောက်နေတော့ တစ်ခါတစ်ရံ လုပ်ဖြစ်ကြသေးသည်။ သို့သော်လည်း အရင်လို နည်းပေါင်းစုံ မလုပ်တော့။ အညင်သာဆုံးနည်းဖြင့် လိုးကြသည်။ ကိုယ်ဝန်ရင့်မာလာတော့ မလုပ်ဖြစ်တော့ပါ။

မိန်းမ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ပြီဆိုတော့ လင်လုပ်သူ ကိုလင်း စုရဆောင်းရပြီ၊ ကလေးအဝတ်ကလေးတွေက အသုံးဝင်လာသည်။ မိဘတွေ အဝတ်မဝတ်ဘဲနေရင်တောင် ကလေးကိုတော့ နွေးအောင်ထားရမည်။ ဒီလိုနှင့် ကိုးလ လွယ်လို့ ဆယ်လ ဖွားမည့်အချိန်သို့ ရောက်လာသည်။ တစ်ရက်တော့ ဗိုက်နာသည် ဆိုသဖြင့် ပင်လယ်စပ်မှာ မွေးလို့မဖြစ်နိုင်လို့ ချောက်အတွင်းမှ ရေချိုအိုင်သို့ ထမ်းပြေးရသည်။ ရေချိုအိုင်နား မှာ သစ်ရွက်ထူထူ ခင်းပေးရသည်။ ဖူးဖူးက တစ်ခါမှ ကိုယ်ဝန်မဆောင်ဖူးသဖြင့် အတင်းညှစ်နေသည်။ တအား နာမှ ညှစ်ရန်လည်း ပြောပေးရသေးသည်။ တကယ်တော့ ကိုလင်း လက်တွေ့မမြင်ဖူးပါ။ အရင် တုန်းက You Tube မှ စပ်စပ်စုစု လျှောက်ကြည့်ထားသည့် ကလေးမွေးသည့်ဗီဒီယိုများက အသုံးတည့်နေသည်။

ကိုလင်း စိတ်တအား ပူနေသည်။ အဆင်မှ ပြေပါ့မလား။ မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ဖူးဖူး ဒုက္ခဖြစ်ရင် ကိုလင်းတစ် ယောက်တည်း ကျွန်းပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့မှာ။ ဒါဆိုရင်တော့ အသက်မရှင်လိုတော့။ ပစ္စတိုဖြင့် အဆုံးစီရင်ပြီး ဖူးဖူး နောက် လိုက်မည် စသည်ဖြင့် တောင်တောင်အီအီ လျှောက်တွေးနေသည်။

ဖူးဖူး၏ အော်သံ တအားကျယ် လာပြီ။ ကိုလင်းလက်ကို ကိုင်ထားသည်။ လက်ကို ပြတ်ထွက်မတတ် ညှစ်ထားသည်မှာ သူမ ဝေဒနာကို ဖော် ကျူးနေသည့်နှယ်။ တစ်ချက်တော့ တအား ညှစ်လိုက်သည်။ ကံကောင်းပေစွ။ အနေအထား မပျက်ယွင်းသည့် ကလေးငယ်သည် ယောနိဝမှ ခေါင်းပြူလာသည်။တစ်ကိုယ်လုံးထွက်လာပြီးနောက် အချင်းပါ ထွက်ကျ လာသည်။ ရေမွှာတောင် မပေါက်လိုက်သေးသည်လားမသိ။ မဟုတ်နိုင်ပါ။ ရေမွှာမပေါက်ဘဲ ကလေးမွေးစရာ မရှိ။ ရေမွှာရည်မရှိဘဲ ကလေးအသက်မရှင်နိုင်။ ခုနက သူထမ်းပြေးတုန်းက ရွှဲကုန်သည်မှာ ရေမွှာပေါက်သည် ဖြစ်လိမ့်မည်။ နာလွန်းလို့ သေးပေါက်ချသည်ထင်လိုက်သောကြောင့် သတိမထားမိခြင်းဖြစ်သည်။ ချက်ကြိုးကို ဖြတ်ရန် ဓားကို ပြင်ပြီးမှ သတိရသဖြင့် မီးဖြင့် ဓားတစ်ချောင်းလုံးကို ကင်လိုက်ပြီးမှ အေး အောင် ရေနှင့် အမြန်စိမ်ကာ ချက်ကြိုးဖြတ်ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ထုံးလိုက်သည်။

ဖူးဖူးကတော့ အားအင်ကုန် ခမ်းကာ ယဲ့ယဲ့မျှသာ ရှိတော့သည်။ ကလေးက သမီးလေး။ သြော် သမီးလေး ကံကောင်းပေစွ။ လူမရှိသူမရှိ ကျွန်းပေါ်မှာ ဒီလို အဆင်ပြေပြေ မွေးနိုင်သည်မှာ နည်းသည့်ကုသိုလ်မဟုတ်။ သမီးလေး၏ အသံစာစာလေး ကြောင့် မှိန်းနေသော သူ့အမေ ခေါင်းထောင်ကြည့်သည်။ အားယူ ထထိုင်လိုက်ပြီး သမီးလေးအား နို့ချို တိုက် ကျွေးလိုက်သည်။ အိမ်မှာသာဆို ဆေးရုံမှာ လူနာလာကြည့်သူတွေ စည်ကားနေရော့မည်။ သမီးလေးမျက်နှာ ကို မြင်ရသည့် မိခင်လုပ်သူ ဖူးဖူး မျက်နှာမှာ ခုနက ပင်ပန်းနာကျင်မှုတွေ တစ်စက်မျှပင် မရှိလေတော့။ သွေးနုသားနု မိခင်များ ရှောင်ကျဉ်ရမည့်အရာများ ကိုလတ်က ဆရာလုပ်သည်။ နနွင်းတက်လည်း မရှူ နိုင်၊ နွားမြီးလည်း ပြုတ်မတိုက်နိုင်၊ မီးတွင်းလည်း မဝင်နိုင်၊ သို့သော် ကံတရား၏ ဖေးမမှုဖြင့် သမီးလေး ကျန်း မာပါသည်။

သမီးလေး ခုနစ်ရက်သမီးအရွယ်တွင် ကိုလင်းက ကင်ပွန်းတပ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုနေ့တွင် အုန်း သီးများ စိတ်ကာ တောထဲမှ မျောက်များကို သွားဝေသည်ဆိုပဲ။ မျောက်ကတော့ မြင်တာနဲ့ပြေးသည်ပေါ့။ ကို လင်းကတော့ သမီးကင်ပွန်းတပ် အလှူလုပ်သည်ဆိုကာ မျောက်ကို အုန်းသီးစိတ် သွားကျွေးခြင်းဖြစ်သည်။ နာမည်ကိုတော့ အဏ္ဏဝါဟုသာ ပေးလိုက်သည်။ မွေးရပ်ဇာတိနှင့် လိုက်ဖက်ညီသည်သာမက နာမည်လည်း လှပါသည်။ သမီးလေး လေးဆယ့်ငါးရက်ပြည့်တော့ ကိုလင်းကပင် တောင်းဆိုစရာမလို၊ ဖူးဖူးက အလိုက်တသိ ပင် တောင်းဆိုလာပါသည်။ သမီးကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက ကောင်းကောင်းမလုပ်ရတာကြာနေပြီကိုကိုရယ် ဖူး စိတ်တွေတအားလာနေတယ်တဲ့။

ဒါနဲ့ သမီးကို အရိပ်အောက်မှာ ထားပြီး နှစ်ယောက်သား လှေပေါ်မှာ သွား လိုးကြတော့သည်။ ငတ်နေလို့လားမသိ ချိုနေတာပဲ၊ အဲ မဟုတ်ပါဘူး အရသာရှိတာကို ပြောတာ။ နှစ်ချီ သုံးချီ ဆက်တိုက်ဆွဲလိုက်တယ်။ သမီးတစ်ယောက် မွေးထားပေမဲ့ ကျယ်မသွားပါဘူး။ မဆိုသလောက် ညှစ်အား လျော့သွားပေမဲ့ အရင်လို ကောင်းတုန်းပါပဲ။ နောက်တော့ သမီးလေး နှစ်လသမီးအရွယ်လောက် ရောက်တော့ ကိုလင်းက တောစပ်မှာ အိမ်လေး တစ်လုံး ဆောက်သည်။ တောထဲမှရသည့် သစ်၊ မျော၊ ဝါးများဖြင့် လုပ်ထားရာ အိမ်ကလေးကတော့ သေးသေး လေးပေမဲ့ ကိုလင်းတို့ လင်မယားအတွက်တော့ နတ်ဘုံနတ်နန်းလေးပါပဲ။ ဂူထဲကို သိပ်မသွားဖြစ်တော့။ တစ်ခါ တစ်လေ မိုးသည်း လေထန်ရင်တော့ ဂူထဲပြေးရသည်။

လေကတော့ ကာပါသည်။ ကျောက်ဆောင်အကွယ်ထဲ ဆိုတော့ လေတိုက်ရိုက်မခတ်နိုင်ပါ။ လေဆင်နှာမောင်းဆိုရင်တော့ မတတ်နိုင်။ အလုံးလိုက်ကျွတ်သွားမှာပဲ။ ဘာဖြစ်လဲ ပြန်ဆောက်မှာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ရက်တွေ လတွေ တစ်လပြီး တစ်လ ဖြတ်ကျော်လာသည်။ သူတို့ကို ကယ်ဆယ်မည့်သူ မပေါ် သေး။ သမီးလေးလည်း စကားမပြောတတ်သေးတာတောင် ဟိုဆွဲ ဒီဆွဲ လုပ်တတ်လာသည်။ ဝူးဝါးဝူးဝါး စကား ပြောသင်နေပြီ။ တစ်ခါတစ်ခါလည်း စိတ်အားငယ်မိသည်။ သမီးလေးမျက်နှာက ခွန်အားဖြည့်ဆေးဖြစ်သည်။ မိဘတောင် စိတ်အားငယ်မှတော့ သားသမီးက ဘယ်လိုအားရှိပါ့မလဲဟု ကိုလင်းက စိတ်ကိုတင်းထားနိုင်သည်။ ဖူးဖူးကတော့ တခါတရံငိုသည်။ ဖူးဖူးငိုလျှင် သမီးလေး အဏ္ဏဝါက လိုက်ငိုသည်။ ကိုလင်းက ပြန်ချော့ရသည်။ တစ်နှစ်ကျော်လာခဲ့ပြီပဲ။ တစ်ရက်တော့ ဖူးဖူးက ကိုကို ဒီနေ့ ဖူးရောကိုကိုရော အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ကြည့်ရင် ကောင်းမယ်၊ ညဘက်သာ တခါတခါ အေးလို့ဝတ်ဖြစ်တာ၊ သိပ်မဝတ်ဖြစ်ဘူး။ ဒီနေ့ အဝတ်ဝတ်ချင်စိတ် ပေါက်နေတယ် ဟုပြောလာသည်။

သူစိတ်ချမ်းသာအောင် အဝတ်တွေ ဂူထဲသွားယူကာ ဝတ်လိုက်ကြသည်။ ဖူး ဖူးကလည်း အရင်လို စကတ်ကလေးနဲ့ အပျိုလေးနဲ့ပြန်တူသွားသည်ဟု ကိုလင်းကပြောသဖြင့် ဖူးဖူးက တခစ် ခစ်ရယ်တော့ သမီးလေးက ဘုမသိဘမသိ လိုက်ရယ်သည်။ ကိုလင်းလည်း ရယ်နေရင်း ပင်လယ်ဘက် အမှတ် မထင် လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းအောက်မှာ မီးခိုးတန်းတစ်ခု၊ ကိုလင်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ် သွားသည်။ ဂူထဲသို့ ဝင်ကာ မှန်ပြောင်းပြေးယူသည်။ မှန်ပြောင်းဖြင့် သေချာစွာကြည့်သည်။ ပင်လယ်ကူး သင်္ဘောတစ်စင်းများလား။ ထပ်ကြည့်သည်။ ဟုတ်သည်။ သင်္ဘောတစ်စင်း။ သူတို့ဘက်ကို ဦးတည် လာနေ သည်တော့ မဟုတ်ပေ။ ကိုလင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ဂူထဲတွင် သိမ်းထားသော မီးကျည်များ သွားယူသည်။ မီးကျည် အဖြူတစ်လုံး ပစ်ဖောက်သည်။ ဖောင်းကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး ထိန်သွား သည်။ သမီးလေးက လန့်ငိုသည်။ မထူးခြား။ မီးကျည် အဖြူဆိုတော့ မြင်ပုံမရ။

မီးကျည် အနီက ခြောက်လုံး တည်းသာ ပါသည်။ တစ်လုံး ဖောက်လိုက်သည်။ ရွှီးကနဲ တက်သွားကာ ကောင်းကင်ယံတွင် နီရဲ တောက်ပစွာ ပေါက်ကွဲသည်။ တစ်လုံး မထူးခြားသေး။ နှစ်လုံး မထူးခြားသေး။ သုံးလုံးမြောက်တွင် သင်္ဘောမှ မီးကျည် အစိမ်း တစ်လုံး တက်လာသည်။ ကိုလင်းရော ဖူးဖူးပါ အတိုင်းမသိ ပျော်သွားသည်။ ဖူးဖူး ဒီနေ့ အဝတ်တွေ ဝတ်ကြည့် ချင်သည်မှာ ဒီနိမိတ်များလား မသိတော့ချေ။ ကိုလင်း မှန်ပြောင်းနှင့် ထပ်ကြည့်သည်။ သေချာပြီ။ သင်္ဘောဦး ပြန်လှည့်လာချေပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးသထက်နီးလာရာ သင်္ဘောမှာ မြန်မာနိုင်ငံက သင်္ဘောတော့ မဟုတ်။ ငါးဖမ်းသင်္ဘောလည်း မဟုတ်။ ကျွန်း နှင့် ခပ်ဝေးဝေးမှာ ကျောက်ချကာ ကျွန်းဘက်သို့ ရာဘာလှေဖြင့် ကူးလာသည်။

ကိုလင်းရော ဖူးဖူးပါ ကျန်ခဲ့ သည့် ပစ္စည်းများကို ပြန်ယူရန် စိတ်မကူးတော့။ ရာဘာလှေကလေး ကမ်းသို့ကပ်လာရာ လှေပေါ်တွင် ယောကျၤားနှစ်ယောက်နှင့် မိန်းမတစ်ယောက်ပါသည်။ ဌာနဆိုင်ရာဝန်ထမ်းများဖြစ်ဖို့များသည်။ တူညီဝတ်စုံ များနှင့် ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးက ဖူးဖူးနှင့် သမီးကို လက်ဖြင့် ကူညီဆွဲတင်သည်။ ယောကျၤားတစ်ယောက်က ကိုလင်းကို ဆွဲတင်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားများက လျှော်ထားသဖြင့် သန့်ရှင်းနေသော်လည်း စုတ်ပြတ် နေပေပြီ။ သင်္ဘောကြီးပေါ်တက်လိုက်တော့ ကပ္ပတိန်က စောင့်နေသည်။ တက်လာသော သူတို့နှစ်ယောက် ကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကာ နှစ်လိုဖွယ် အပြုံးဖြင့် ဆီးကြိုကာ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် နှုတ်ဆက်သည်။ ကိုလင်းက အင်္ဂလိပ်လို အနည်းငယ်ပြောတတ်သဖြင့် ကံကောင်းသွားသည်။ ကိုလင်းက ပြန်နှုတ်ဆက်ကာ အကြောင်းစုံ ပြောပြသည်။ မြန်မာလူမျိုးမှန်းသိသွားသောအခါ ကပ္ပတိန်က သင်္ဘောသားထဲတွင် မြန်မာလူမျိုးတစ်ယောက်ပါ သည်ဟုဆိုကာ ခေါ်ပေးသည်။

သူမနာမည်က ဒေါ်နှင်းပွင့်ဝေ။ အရပ်ရှည်ရှည် အသက်(၃၀)လောက် ရှိမည်။ သူမက ဖက်လှဲတကင်း မိတ်ဆက်သည်။ နောက်တော့ စားစရာသောက်စရာများ ချကျွေးသည်။ အဝတ်အစား များလည်း ထုတ်ပေးသည်။ နောက်ဆုံးမှ သိရသည်မှာ သူတို့ကိုလာကယ်သည့် သင်္ဘောသည် NGO တစ်ခုမှ သင်္ဘောဖြစ်ပြီး လွန်ခဲ့သည့် ရက်ပိုင်းလောက်က ပျောက်ဆုံးသွားသည့် သင်္ဘောကို ရှာဖွေရင် ဒီနားသို့ ရောက်လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ ကျွန်းကို မြင်ရသော်လည်း လူမနေဟု ယူဆက ပြန်လှည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြောင်း၊ မီးကျည်ဖောက်ပြလို့သာ လူရှိမှန်းသိသဖြင့် လှည့်လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ သူမတို့လည်း ခရီးစဉ်ပြီးဆုံးသဖြင့် ပြန် မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ သူမတို့အဖွဲ့က စင်ကာပူနိုင်ငံ အခြေစိုက်ဖြစ်ပြီး စင်္ကာပူသို့ သွားရမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ စင်ကာပူ ရောက်လျှင် မြန်မာသံရုံးသို့ အပ်နှံပြီး မြန်မာနိုင်ငံပြန်ရောက်သည်အထိ ဆောင်ရွက်ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောတော့သည်။

ဒီကျွန်းသည် စင်္ကာပူနိုင်ငံ ရေပိုင်နက်အတွင်းရှိ ကျွန်းတစ်ကျွန်းဖြစ်ပြီး မြေပုံပေါ်တွင် မပါရှိကြောင်း သင်္ဘောများ ဒီလမ်းကြောင်းမှလည်း တော်ရုံ ဖြတ်လေ့မရှိကြောင်း ပြောပြသည်။ တစ်နေကုန် သင်္ဘောကုန်းပတ်ပေါ်တွင်နေရင် ကျွန်းပေါ်တွင် ဖြတ်သန်းရသမျှ ဘဝအတွေ့အကြုံများ ကို ပြောကြသည်။ ဒေါ်နှင်းပွင့်ဝေအပါအဝင် ကျန်သည့် သင်္ဘောသား တော်တော်များများလည်း လာနားထောင် ကြသည်။ သမီးလေး အဏ္ဏဝါကို မွေးနိုင်ခဲ့သည့် ဖူးဖူး၏ သတ္တ္တိကို ချီးကျူး မဆုံးတော့ပေ။ ကိုလင်းကိုလည်း ချီး ကျူးသည်။ မြင်ဖူးသမျှ ဒုက္ခသည်များသည် ဒီလိုမျိုးမဟုတ်၊ ပိန်လှီခြောက်ကပ်ကာ အရိုးုပေါ်အရေတင်ဖြစ်နေ သော်လည်း အခု ကယ်ခဲ့ရသည့် မိသားစုမှာ လူမရှိ သူမရှိ ကျွန်းပေါ်တွင် တစ်နှစ်ကျော် နေလာခဲ့ရသော်လည်း ဝဖြိုးစိုပြေနေသည်မှာ ယောကျၤားလုပ်သူ၏ ကိုယ်စွမ်းဉာဏ်စွမ်းရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်ဟူ။ ဖူးဖူးက ကြည်နူး ပြုံး ပြုံးသည်။

ကိုလင်းက ရှက်ပြုံးပြုံးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် နှစ်ယောက်အိပ်ခန်းတစ်ခန်း ပေးထားသည်။ ပင်လယ်ထဲက ကျွန်းပေါ်မှာ အခြေကျလာသော သူတို့နှစ်ယောက်အဖို့ သင်္ဘောပေါ်မှ အိပ်ခန်းကပင် အနည်းငယ် စိမ်းနေသည်။ နွေးထွေး သလိုတော့ ခံစားရသည်။ သမီးတော်ကလည်း နေရာသစ်ဆိုတော့ တော်တော်နှင့် မအိပ်၊ သူ့အအိပ်ကို စောင့် ရသေးသည်။ သမီးလေး အိပ်သွားတော့ လုပ်ငန်းစတော့သည်။ ဖူးဖူးက သင်္ဘောက ပေးသည့် ပစ္စည်းများကို သုံးက အပြတ် ရွှိုင်းထားပြီးပြီလေ။ ကိုလင်း ရေသွားချိုးသည်။ ပြန်လာတော့ ဖူးဖူးက စပန့်သား ဂါဝန် အပျော့ လေးကို ဝတ်ထားသည်။ ကိုလင်း ဖူးဖူး တစ်ကိုယ်လုံးကို တပ်မက်မောစွာ ကြည့်သည်။ ဂါဝန်လေး ပေါက်ထွက် မတတ်ပင်။

ကိုလင်း အိပ်ယာပေါ်တက်လိုက်သည်။ မွှေ့ယာက စပရိန်မွှေ့ယာဖြစ်သဖြင့် အိစက်ညက်ညော လှသည်။ ဖူးဖူး၏ ဂါဝန်လေးကို ခေါင်းမှ လျှိုကာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသော ဖူးဖူး၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာစုပ်နမ်းလိုက်ကာ လက်တစ်ဖက်မှ ဖူးဖူး၏ ရင်သားလေးများကို ရွရွလေး ကိုင် တွယ် ဆော့ကစားပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖူးဖူးပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ခေါင်းဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ကလေးကို အသာလေး လျှာနှင့် တို့ ကြည့်လိုက်သည်။ ဆပ်ပြာတိုက်ထားသဖြင့် မွှေးပျံ့နေသည်။ လျှာပြားလိုက် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကို စုန်လျက်လိုက်ပြီး အစေ့လေးကို လျှာထိပ်ဖျားဖြင့် ဖိကာ ပွတ်လိုက်သည်။ ဖူးဖူး အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေပြီ။ လုပ် ငန်း စချိန် တန်ပြီ။ ခါးတွင်ပတ်ထားသော မွေးပွတံဘက်ကြီးကို ဖြေထုတ်လိုက်ရာ ဒုံးပျံကြီးမှာ ပစ်ရန်အသင့် အနေအထားသို့ ရောက်နေပြီ။ ဖူးဖူး၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ တအိအိ ဝင်သွားသော အရသာကို ကိုလင်းခံစားနေလိုက်သည်။

ဖူးဖူးလည်း ထို့အတူပင် ငြိမ်ငြိမ်လေး ဇိမ်ခံနေလိုက်သည်။ ထို့နောက် အသွင်းအထုတ်ကို နှေးတခါ မြန်တ လှည့် လုပ်ပေးနေရာမှ ဖူးဖူး ပြီးကာနီးဖြစ်ကာ တုန်တက်လာသဖြင့် ဆက်တိုက် အားကုန်ဆောင့်တော့သည်။ ဖူးဖူးကလည်း တက်ကြွစွာ တုန့်ပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုလင်း သုက်ရည်ပူပူများကို သားအိမ်အတွင်း သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း ပန်းထုတ်လိုက်ချိန်မှာပင် ဖူးဖူးလည်း ပြီးသွားရလေတော့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စပြီး ချစ် ခဲ့ချိန်မှ ကလေးတစ်ယောက်ရသည့်အချိန်အထိ ဒီအချိန်က အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။ ဘာ စိတ်ဖိအားမှ မရှိ။ အိမ်အပြန်ခရီးလေ။ သုံးရက်လောက်သွားတော့ စင်္ကာပူကို ရောက်သည်။ စင်္ကာပူမှာ ဒေါ်နှင်းပွင့်ဝေက အကုန်လိုက်ပို့ သည်။ သြော် သင်္ဘောနစ်လိုက်ကာမှ စင်္ကာပူကို လေ့လာရေးခရီးတောင် သွားနေရပါပေါ့လား။

ပြီးတော့ သံရုံးကို လိုက်ပို့သည်။ သံရုံးကလဲ ဖော်ရွေစွာ ဆက်ဆံသည်။ နောက်တစ်ပတ်လောက် သံရုံးမှာ အောင်းနေရ ပြီးမှ မြန်မာနိုင်ငံသို့ လေကြောင်းခရီးဖြင့် ပြန်လာခဲ့သည်။ လေဆိပ်တွင် ကြိုမဲ့သူ မရှိ။ ဖူးဖူးက ကိုလင်းအိမ်ကို အရင်ပြန်ပါဟု ပြောသည်။ ကိုလင်းအိမ်က ပုဇွန်တောင်မှာ။ မြို့ထဲသို့ ဘတ်စ်ကား စီးလာခဲ့သည်။ အရင်လို တော့ မဟုတ်တော့။ YBS စနစ်က အကောင်အထည်ပေါ်နေပြီဖြစ်ရာ အားရပါးရတက်စီးလာခဲ့သည်။ သိပ်တော့ လဲ မထူးပါ။ စပယ်ယာတွေကလဲ ဟောက်မြဲပါပဲ။ ကားတွေကလည်း လု မောင်းဆဲပါပဲ။ မော်တော်ပီကယ်ကလဲ ဖမ်းဆဲပါပဲ။

ပုံးထဲ ငွေထည့်ရတာနှင့် စပယ်ယာလာကောက်တာတော့ ကွာသည်။ အိမ်ရောက်တော့ ကိုလင်း မိဘတွေရော နှမတွေပါ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကြောင်ကြည့်ကာ တစ်မိ နစ်လောက် စကားမပြောနိုင်။ ပြီးတော့မှ ကိုလင်းတို့ကို အိမ်ထဲသို့ ခေါ်သွင်းသည်။ အမေလုပ်သူက သူ့သား သေရွာပြန်ကြီးကို ပြန်တွေ့ရလို့ ငိုတော့သည်။ အဖေလုပ်သူကတော့ ကြည်နူးနေသည်။ ကိုလင်းက ဖူးဖူးနှင့် သမီးကို ပြကာ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ အကြောင်းစုံကိုလည်း ရှင်းပြလိုက်တော့ သဘောပေါက်သွားကြ သည်။ မြေးကိုရော ချွေးမကိုပါ ချစ်ကြသည်။ ဖူးဖူးကို မေးတော့မှ ပိုအဆင်ပြေသွားသည်။ ဖူးဖူး၏ အဖေက ကိုလင်းအဖေနှင့် သင်တန်းတစ်ခု အတူတက်ခဲ့ဖူးသည်။ ဘီယာသောက်ဖော်များဖြစ်သည်။ အိမ်မှာတစ်ရက်နားခိုင်းကာ နောက်နေ့ကျမှ ကိုလင်းအဖေက ကားဖြင့် ဖူးဖူးတို့အိမ် လိုက်ပို့သည်။ ဖူးဖူးတို့အိမ်က မြောက်ဥက္ကလာမှာ။ ရောက်တော့ ကိုလင်းမိဘတွေလိုပင် ကြောင်ကြည့်နေကြသည်။

နောက် မှ ဆွမ်းသွပ်ပြီးတာ တစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ သမီးရယ် ဟုပြောကာ ငိုကြလေတော့သည်။ နှစ်ယောက်လုံးငိုကြခြင်း ဖြစ် သည်။ နောက်မှ ကိုလင်းအဖေက ဦးဆောင်ကာ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလေရာ ဖူးဖူး၏ ဖခင်ရော မိခင်ပါ ကျေနပ်သွားသည်။ သူ့သမီး မင်္ဂလာမဆောင်ဘဲ ယောကျၤားရသွားသည်ကိုလည်း စိတ်မဆိုးကြတော့ပါ။ သူတို့ သာဆိုရင် ဒီလို သမီးလေးတစ်ယောက် ကျန်းကျန်းမာမာ မွေးနိုင်မည်မထင်ကြောင်းပြောကာ ဖူးဖူးကိုရော ကိုလင်းကိုပါ ချီးကျူးသည်။ ထို့နောက် ကိုလင်းလက်ထဲသို့ သော့နှစ်ချောင်း ထည့်ပေးသည်။ လိပ်စာကဒ် တစ်ကဒ် ထည့်ပေးသည်။ ကိုလင်း ပထမတော့ ဘာမှန်းမသိ။ နောက်တော့မှ ဗဟန်းမှာ အိမ်တစ်လုံးရှိသည်တဲ့။ ထိုအိမ်ကို လက်ဖွဲ့သည်၊ အိမ်မှာ ကားဂိုထောင်ထဲ ကားတစ်စီးရှိသည်။

နောက်သော့တစ်ချောင်းက အဲဒီ ကားသော့ ဖြစ်သည်။ ကိုလင်း မယူလိုပါ။ သို့သော် ကိုလင်းအဖေက ယူလိုက်ပါသား အဖေ့သူငယ်ချင်းက အဲဒီ လောက်နဲ့ စီးပွားမပျက်လောက်ပါဘူးဟု ရယ်ကျဲကျဲပြောသဖြင့် ယူလိုက်ရသည်။ ဖူူးဖူးအဖေက ကိုလင်းအဖေ ကို လက်သီးထောင်ပြသည်။ သြော် ကြည်နူးစရာကောင်းသော ဘဝတစ်ခုပါလား။ ကိုလင်း မိဘများကို ကိုလင်းကိုရော ဖူးဖူးကိုပါ သူတို့ပိုင်သော ကုမ္ပဏီတွင် အလုပ်တစ်ခုစီပေးသည်။ ရှယ်ယာတွေလည်း ခွဲပေးသည်။ ကိုလင်းတို့မှာ အိမ်ပိုင်ယာပိုင်ကားပိုုင် ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ကျွန်းပေါ်မှာ တုန်းကလို လိုချင်တာ ချက်ချင်း မရနိုင်တော့ပေ။ ဝယ်ရသည်။ မှာယူရသည်။ ကျွန်းပေါ်က အရသာနှင့်တော့ မတူပါ။

ကျွန်းပေါ်မှာ အလိုဆန္ဒတွေ သိပ်မရှိလှ။ စားလို့နေလို့ရ တော်ပြီပေါ့။ ဒီရောက်တော့ မရတော့။ ကျား ကြီးလာလေလေ ခြေရာကြီးလာလေလေ ဖြစ်နေပါပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံး ကျွန်းပေါ်တွင် အဝတ်ဗလာဖြင့် ကြိုက် တဲ့အချိန် ကြိုက်သလိုနေနိုင်သည့် အရိုင်းဆန်သည့် ဘဝလေးကို တစ်ခါတရံ ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့ ပြောဖြစ်ကြ သည်။ သမီးလေး အရွယ်ရောက်လာပြီ။ နောက်ထပ် သမီးလေးတစ်ယောက် ထပ်ထွန်းကားသည်။ သမီးငယ် ကိုတော့ ကောင်းကင်မေ ဟု ပေးလိုက်သည်။ အဏ္ဏဝါရဲ့အဖော်က ကောင်းကင် ဖြစ်ရမည်မဟုတ်ပါလား။ လုပ်ငန်းများအောင်မြင်လာတော့ သူဖြစ်ချင်တာကို အကောင်အထည်ဖော်ခွင့်ရသည်။ ကျွန်းကလေးကို တစ် ခေါက်ပြန်သွားချင်သည်။ စင်္ကာပူကို မိသားစုလိုက်ချီတက်သွားသည်။ လွယ်တော့မလွယ်။

သူလိုက်ပါလာသည့် သင်္ဘော ပိုင်ဆိုင်သည့် NGO ကို ရှာရသည်။ တွေ့တော့ သူတို့ပါလာသည့် သင်္ဘောက ယခု မသုံးနိုင်တော့။ ဒါနဲ့ သင်္ဘော၏ အချက်အလက်များကို ရှာဖွေပေးဖို့ အကူအညီတောင်းရသည်။ သူလိုချင်သည်က ထိုရက်စွဲ တွင် မှတ်တမ်းတင်ခဲ့သည့် ခရီးစဉ် အိမ်မြှောင်ညွှန်း။ ရခဲ့ပါသည်။ ငွေကုန်ခံနိုင်တော့ ကံလဲကောင်းလွန်းတော့ လိုချင်တာကို ရအောင်ယူနိုင်ခဲ့သည်။ သင်္ဘောတစ်စီး စင်းလုံးငှားရသည်။ ထို့နောက် ထိုကျွန်းကို တစ်ခေါက် ပြန်သွားသည်။ ဒီဘက်ခေတ် သင်္ဘောတွေ မြန်ဆန်လာသည်။ သုံးရက်လောက် မောင်းပြန်လာရသည့် ခရီးကို တစ်ရက် စွန်းစွန်းဖြင့် ရောက်သွားသည်။ ကျွန်းကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ရတော့ အံ့သြသွားမိသည်။ ထိုကျွန်းတွင် ယခင်က သူတို့နှစ်ယောက်တည်းသာ။

အခုတော့ ကျွန်းပေါ်တွင် အိမ်ကလေးများ အစီအရီ။ သင်္ဘောလမ်းပြကြီးကို မေးကြည့်တော့ ဒီကျွန်းက ယခင်က လူမနေ။ နောက်တော့ လူနေအိမ်များ ရှိလာသည်။ အစိုးရ၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် ရှိနေပြီ။ ဥပဒေစိုးမိုးမှုလည်း ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ ကျွန်းပေါ်သို့ တက်သွားတော့ လုံခြုံရေး တပ်ဖွဲ့ဝင်များက သင်္ဘောပေါ်သို့ တက်စစ်သည်။ ကိုလင်း(ခ) ဦးလင်းကိုကိုက စင်္ကာပူသံရုံးမှ ထောက်ခံပေးလိုက်သော ထောက်ခံစာကို အပ်နှံလိုက်တော့မှ ကျွန်းပေါ်သို့ အသာတကြည် ခေါ် သွားသည်။

ကျွန်းက သေးသေးလေး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်းပေါ်မှာ လူနေအိမ်ကလေးများ လှလှပပ ဆောက်ထားကြ သည်။ သစ်တောကြီးလည်း မရှိတော့။ တောင်ကြီးကတော့ ရှိနေသေးသည်။ ကိုလင်းက သူ ဒီထဲက ဂူထဲမှာ တစ်နှစ်လောက် နေဖူးကြောင်း၊ အထဲမှာ ချောက်ကြီးရှိကြောင်း၊ ဟိုဘက်မှာ ဂူပေါက်တစ်ပေါက် ရှိကြောင်း ပြောသည့်အခါမှ ကျွန်းစောင့်ရဲများ သြချယူရတော့သည်။ သူတို့ဒီထဲကို ရောက်တော့ ပစ္စည်းအချို့ တွေ့သည်။ တစ်ချိန်တုန်းက လူနေခဲ့သည်ကို တွေ့သည်။ ဟောင်းနွမ်းစုတ်ပြတ်နေသည်ဟုပြောသည်။ ထိုပစ္စည်းပိုင်ရှင်ကို အရှင်လတ်လတ် တွေ့ရသဖြင့် အံ့အား သင့်ကုန်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ကျွန်းစောင့်ရဲများနှင့် စကား ဖောင်ဖောင်ပြောရင် ကျွန်းပေါ်လှည့်ပတ်ပြသည်။

သြော် ဒီနေရာက ဘာလုပ်ခဲ့သည့်နေရာ၊ စသည်ဖြင့် ဇနီးသည်ကို တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောတော့ ဇနီးသည် ဖူးဖူး ရှက်သွေးဖြာရသည်။ သမီးကြီး အသက် နှစ်ဆယ် ကျော်ပြီဖြစ်ရာ သူလည်း လေးဆယ်စွန်းစွန်း ဖြစ်နေပြီမဟုတ်ပါလား။ သမီးတို့ကိုလည်း သူတို့နေခဲ့သည့် နေရာများ၊ ရေထွက်အိုင်တို့ကို လိုက်ပြသည်။ ကျွန်းပေါ်မှာ တစ်ညနေရာ ကျွန်းစောင့်ရဲအဖွဲ့က ပင်လယ်စာများ ဖြင့် ကောင်းကောင်း ဧည့်ခံသဖြင့် တဝကြီး တွယ်လိုက်ကြသေးသည်။ နောက်တစ်နေ့ မနက်မိုးလင်းတော့မှ စင်္ကာပူသို့ ပြန်လာကာ ထိုမှတဆင့် မြန်မာနိုင်ငံသို့ ပြန်လာ ကြ တော့သည်။ နောင်တစ်ချိန် အဏ္ဏဝါနှင့် ကောင်းကင်မေက သူတို့ညီအစ်မ ဒီကျွန်းကို ရောက်အောင် ပြန်လာ အုံးမည်ဟု ပြောကြသည်။ သူတို့ သွားနိုင်ကြမှာပါ။ ကိုလင်းနှင့် ဖူးဖူးတို့ သားသမီးနှစ်ယောက် ထက်မြက်ကြ ပါသည်။ သမီးကြီးဖြစ်သူရော သမီးငယ်ဖြစ်သူပါ အိမ်ထောင်မပြုကြဘဲ အပျိုကြီးများဘဝဖြင့်သာ မိဘနှင့် အတူ နေကြရင်း ဘဝကို ပျော်ရွှင်စွာ ဖြတ်သန်းလာခဲ့သည်….ပြီး။

 

Zawgyi

 

ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆုံး ဇိမ္ခံသေဘၤာႀကီး ခိုင္ေ႐ႊဝါ။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ နည္းပညာမ်ားျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ သီလဝါ သေဘၤာက်င္းတြင္ ေဆာက္လုပ္ေသာ သေဘၤာႀကီးျဖစ္သည္။ အင္ဂ်င္စြမ္းအား ျမင့္မားသျဖင့္ ျမန္ ႏႈန္းျမင့္မားသည္သာမက သေဘၤာတြင္ ပါဝင္ေသာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားကလည္း အလြန္ေကာင္းမြန္လွသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသာမက ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသည္မ်ားပါ လက္မွတ္အလုအယက္ဝယ္ယူ စီးနင္းၾကသည့္ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းလည္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ကမာၻေက်ာ္ တိုင္တန္းနစ္ သေဘၤာႀကီး ေလာက္ မႀကီးမားေစကာမူ လက္ရွိေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီသည့္ ေခတ္မီဝန္ေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ တိုင္တန္းနစ္ကိုစီးရ သည္ထက္ ပိုေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း အမႊမ္းတင္ၾကေလသည္။ သူတို႔ မႊမ္းမယ္ဆိုလည္း မႊမ္းထိုက္ေပသည္။

သေဘၤာႀကီး၏ တည္ေဆာက္ပုံက လွပေသသပ္လွသလို သေဘၤာႀကီး၏ တည္ၿငိမ္မႈထိန္းစနစ္ကလည္း ေခတ္မီနည္းပညာကို သုံးထားသျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို နားကပ္ ေထာင္ၾကည့္လွ်င္ပင္ အင္ဂ်င္စက္သံ တုန္ခါမႈက ၾကားရသည္ဆို႐ုံမွ်သာ ရွိသည္။ ေတာ္႐ုံ လႈိင္းေလေလာက္က ခိုင္ေ႐ႊဝါကို ေမွာက္ဖို႔ေဝးစြ တုန္ခါေအာင္ပင္ မလုပ္ႏိုင္ေခ်။ သေဘၤာေပၚတြင္ စားေသာက္ခန္း၊ ကေလးကစား ကြင္း၊ မီနီေဘာလုံးကြင္း၊ မီနီေဂါက္ကြင္း၊ ေရကူးကန္မ်ား မီနီမါးကတ္ကေလးမ်ား ထည့္သြင္းတည္ေဆာက္ထား သည္သာမက အထပ္ငါးထပ္၏ အေပၚဆုံးႏွစ္ထပ္တြင္ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မ်ားတြင္ေပးသည့္ ခမ္းနားမႈထက္ မညံ့လွသည့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း၊ မိသားစုအိပ္ခန္းမ်ား၊ တစ္ေယာက္ခန္းမ်ားလည္း ရွိေနျပန္သည္။

ေခါင္မိုးထက္တြင္မူ ေလညႇင္းခံရန္ ပက္လက္ထိုင္ခုံမ်ား ခ်ေပးထားသည္။ မည္သည့္ေနရာကို ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးၿဂိဳဟ္တုမွ အခေပးငွားရမ္းထားသ ျဖင့္ အမ္ပီတီ 4G နက္ဝါ့ခ္ကို သုံးစြဲႏိုင္သည့္အျပင္ သေဘၤာမွ အခမဲ့ေပးထားေသာ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ဝိုင္ဖိုင္စနစ္ကို လည္း အခမဲ့ သုံးစြဲႏိုင္ေသးသည္။ ဝိုင္ဖိုင္ျဖင့္ ဖုန္းမွ စာဖတ္ႏိုင္သလို စာအုပ္ငွားရမ္းဖတ္ရႈလိုပါကလည္း သေဘၤာလက္မွတ္ စမတ္ကတ္ျဖင့္ ငွားရမ္းႏိုင္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ားသူငါ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ဇိမ္ခံသေဘၤာ ျဖစ္သျဖင့္ ဇိမ္ခံႏိုင္ေလာက္သည့္ လူတန္းစားမ်ားသာ လိုက္ပါစီးနင္း ႏိုင္ ေပသည္။ ရန္ကုန္ ေကာ့ေသာင္း အသြားအျပန္ခရီးစဥ္က သေဘၤာခခ်ည္း တစ္ေယာက္ ငါးသိန္း ေပးရသည္ကိုး။ အစားအေသာက္ကလည္း ေကာင္းသေလာက္ ေဈးႏႈန္းျမင့္မားလွသည္။ သေဘၤာအေၾကာင္းကို အမႊမ္းတင္ခဲ့သည္မွာ ရွည္လွ်ားလြန္းေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဓိက ဇာတ္လမ္းပိုင္း ကို ဆက္ၾကပါစို႔။ သေဘၤာဆိပ္တြင္ လူစည္ကားလြန္းလွသည္။ သေဘၤာေပၚတက္သည့္သူ ျပန္ဆင္းသည့္သူမ်ား ပ်ားပန္း ခတ္မွ် ျဖစ္ေနသည္။ သေဘၤာေပၚလိုက္သည့္ လူမ်ားသည္လည္း လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၊ အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းစုံလွ ေပသည္။ အေပ်ာ္စီးနင္းသူ၊ အပန္းေျဖလိုသူ၊ စာေရးရန္ ကုန္ၾကမ္းရွာသူ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဓာတ္ပုံဆရာ စသည္ စသည္ျဖင့္ မ်ိဳးစုံလွသည္။

ေဘာ္…… ဆိုသည့္ ခန႔္ညားထယ္ဝါလွသည့္ ဥၾသသံႀကီး ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ခရာသံမ်ား တ႐ႊီ႐ႊီ ထြက္လာကာ သေဘၤာ၏ ဦးႀကိဳး၊ ပဲ့ႀကိဳး၊ ခါးႀကိဳး၊ ဂုတ္ႀကိဳးမ်ားအား သေဘၤာဝန္ထမ္းမ်ားမွ ျဖည္ေနၿပီ။ ထိုစဥ္ အထုပ္အပိုး တေပြ႕တပိုက္ႏွင့္ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ လူငယ္တစ္ဦး ေျပးဆင္းလာသည္။ သေဘၤာမွာ ကမ္းမွ စခြာရန္ တာစူေနၿပီျဖစ္ရာ ကုန္းပတ္ႏွင့္ ေဗာတံတားမွာ သုံးေပခန႔္ကြာေနၿပီျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ထိုလူငယ္မွာ သေဘၤာေပၚသို႔ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျခခ်ႏိုင္လိုက္သည္။ သေဘၤာေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ သေဘၤာလုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမ်ားက လူငယ္၏ လက္မွတ္ႏွင့္ လူငယ္၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္းမ်ား ပါ မပါ စစ္ေဆးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လူငယ္အား သူစီးနင္းရမည့္ အထပ္သို႔ လမ္းၫႊန္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုလူငယ္ကား ကြၽႏ္ုပ္၏ ဇာတ္လမ္းတြင္ အဓိက သ႐ုပ္ေဆာင္မည့္ လင္းကိုကို (ခ) ကိုလင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

သေဘၤာ ကပၸတိန္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ျမတ္ သူ႔အခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး သေဘၤာ၏ ေခါင္မိုး အေရွ႕ပိုင္း ရွိ ကယ္ဗင္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ သေဘၤာေမာင္းႏွင္သက္တမ္း ၂၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးမိုးႀကိဳး က ပဲ့ကိုင္ဘီးကို က်င္လည္စြာကိုင္တြယ္ထိန္းေက်ာင္းေနသည္။ ကယ္ဗင္ခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္တြင္ ပင္မ ထိန္းခ်ဳပ္ ခန္း၊ ေျမပုံခန္း၊ လမ္းျပအခန္းတို႔ရွိကာ သက္ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားက စက္အားညႇိျခင္း၊ လမ္းေၾကာင္း တြက္ခ်က္ျခင္းတို႔ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကသည္။ သေဘၤာႀကီးသည္ကား ရန္ကုန္ျမစ္ဝသို႔ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ဦးေအာင္ျမတ္ သူ႔သေဘၤာႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနပုံရသည္။

ျမစ္ဝေရာက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ပင္လယ္ထဲ သို႔ျဖတ္သန္းရန္ မိုးေလဝသ အင္ဂ်င္နီယာအား အေျခအေနေမးလိုက္ရာ အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဦးေအာင္ျမတ္က သေဘၤာႀကီးအား စက္ကုန္ဖြင့္ေမာင္းႏွင္ရန္ အမိန႔္ေပးလိုက္ေလေတာ့ သည္။ လက္ေထာက္ကပၸတိန္ ဦးေသာ္ဇင္ထြန္းက ေၾကးနန္းေမာင္းတံကို Full ဆိုသည့္ေနရာသို႔ ဆြဲခ်လိုက္ရာ စက္ခန္းအင္ဂ်င္နီယာက တစ္နာရီ ေရမိုင္ သုံးဆယ္ခန႔္ ေမာင္းႏွင္ေနရာမွ တစ္နာရီ ေရမိုင္ ေျခာက္ဆယ္သို႔ ဒိုင္ခြက္မ်ားကို စစ္ေဆးကာ စက္ကုန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။ သေဘၤာ၏ ေနာက္ျခမ္းဆီမွ ေရျမႇဳပ္တို႔ကလည္း ယခင္ကထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ဆူပြက္လာကာ သေဘၤာျမန္ႏႈန္းမွာ သိသိသာသာ ထိုးတက္လာေတာ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ပင္လယ္ႀကီး ပတ္လည္ဝိုင္းေနသျဖင့္ ခရီးသည္မ်ားကေတာ့ ျမန္လားေႏွးလား မမွန္း တတ္ေပ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။

အခ်ိဳ႕ကလည္း ေလသာေဆာင္တြင္ ေလညႇင္းခံေနၾကသည္။ ေရကူးကန္တြင္လည္း ဘီကီနီကိုယ္စီ အလွပေဂးေလးမ်ား ေရကူးေနၾကေပၿပီ။ သေဘၤာေပၚမွဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ မနက္ ၈ နာရီကေန စထြက္လာလိုက္သည္ မွာ ဘာလိုလိုႏွင့္ ညေနေစာင္းေနပါၿပီေကာ။ ေနလုံးႀကီးသည္လည္း အေနာက္ေဂါယာကြၽန္းသို႔ ယြန္းလုၿပီ။ Sun Set ကို ၾကည့္ခ်င္သူမ်ားက အမိုးေပၚတြင္ အျပည့္ေနရာယူထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ကင္မရာျဖင့္၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း ပန္းခ်ီဆြဲရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေနလုံးနီနီႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာရာမွ မိုးကုတ္ စက္ဝိုင္းႀကီးေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ငုပ္လွ်ိဳးသြားေလၿပီ။ သေဘၤာတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားမွာ အလင္းေရာင္အာ႐ုံခံစနစ္ တပ္ဆင္ထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္နည္းသြားသည္ႏွင့္ အလိုလို လင္းလာျခင္း ျဖစ္ သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေနကုန္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ထမင္းစားေဆာင္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွာ လူစည္ကားေသာ အျဖစ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေနာက္ ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ႀကိဳ႕တို႔က်ဲတဲ သြားလာလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က သေဘၤာ႐ုပ္ရွင္႐ုံတြင္ ႐ုပ္ရွင္ ဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ သေဘၤာ၏ ေနာက္ၿမီးပိုင္းတြင္ ၁၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ သူမ်ားတကာေတြ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္သြား ေပ်ာ္ပါးေနသည္က သူမႏွင့္ ဆိုင္ပုံမရေခ်။ အေနာက္တြင္ တဖြားဖြားထေနေသာ ပန္ကာဒလက္ေရစီးေၾကာင္းမ်ားဆီသို႔သာ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနေလသည္။ သူမ၏ အမည္ကား ဖူးပြင့္ေဝ။ သူမတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက တစ္သက္မက ဆယ္သက္ပင္စားမကုန္သည့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ သည္။

သူမ၏ ဖခင္က ႏိုင္ငံတကာတြင္ လွည့္လည္ေနသည့္ ေက်ာက္မ်က္ကုန္သည္ႀကီးျဖစ္သလို သူမ၏ မိခင္ ကလည္း ရန္ကုန္တြင္ နာမည္ႀကီးေ႐ႊဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမလိုခ်င္သည္ကား ထို စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ား မဟုတ္ေခ်။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပင္ျဖစ္သည္။ ရတာမလို လိုတာမရ ဆိုသကဲ့သို႔ သူမ၏ ဖခင္ ျဖစ္သူမွာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးအခ်ိဳ႕၏ သေဘာသဘာဝအတိုင္း မိန္းကေလးမ်ား ဝိုင္းဝိုင္းလည္ကာ သမီးျဖစ္သူကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္သလို မိခင္လုပ္သူမွာလည္း လုပ္ငန္းကိုစီမံခန႔္ခြဲေနရသည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ရာ သမီးျဖစ္သူမွာ အိမ္ တြင္းပုန္းရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ေနရေလေတာ့သည္။ သူမအား စဥ္ဆက္မျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္ မိန္းကေလး လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ရန္လည္း မစြမ္းသာေပ။

သို႔ႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူကို အသည္းအသန္ပူဆာ ရာမွ ဒီသေဘၤာႏွင့္ အပန္းေျဖခရီးသြားခြင့္ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို အတင္းထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ကံေကာင္းသည္က ထိုဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသျဖင့္ ဖူးပြင့္ေဝက သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို ေငြႏွစ္သိန္းစီ ထုတ္ေပးကာ သူမေနာက္သို႔မလိုက္ရန္ႏွင့္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွသာ ဆက္သြယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ေခ်ာ့ေမာ့ထားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာကအေထြေထြ မဟုတ္ပါလား။ သေဘၤာႀကီး၏ မိုးေလဝသအရာရွိ ကိုေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ မိုးေလဝသခန္းထဲတြင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အိပ္ငိုက္ေနသည္။ ဒီလို မိုးေလဝသေကာင္းမြန္သည့္ကာလတြင္ ခရီးထြက္ရရာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာႀကီး ျဖစ္ေနေပသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ေလတိုက္ႏႈန္း၊ ေလဖိအား၊ ေရစူး အစရွိသည္တို႔ ၫႊန္ျပသည့္ စကရင္ႏွင့္အတူ ေရျပင္အထက္မွ အရာအားလုံးကို ေထာက္လွမ္းႏိုင္သည့္ ေရဒါစကရင္ႏွင့္ ေရေအာက္မွ သေဘၤာပ်က္ အစရွိသည့္ အရာအားလုံးကို ေထာက္လွမ္းႏိုင္သည့္ ဆိုနာစကရင္တို႔က သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနသည္။ မိုးေလ၀ သ ေကာင္းမြန္ေနသျဖင့္ သူစိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ငိုက္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ ဒီသေဘၤာႀကီးက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ မုန္တိုင္းေလာက္ကို မၿဖဳံသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ သူအိပ္ငိုက္ေနစဥ္မွာပင္ သေဘၤာႀကီး၏ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲေစမည့္ တစ္စုံတစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္ေနသည္ကိုကား သူမသိ႐ိုးအမွန္ပါ။ အစိမ္းေရာင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းက ပတ္ပတ္လည္ လွည့္ပတ္ေနရာမွ ဆိုနာစကရင္ေပၚတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား အရာတစ္ခု ဗဟိုသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေနၿပီး ေရဒါစကရင္တြင္မူ မွိန္ျပျပ အရာတစ္ခုက ဆိုနာရွိအရာႏွင့္ တစ္ေနရာ တည္းဆီမွ ခ်ည္းကပ္လာေနသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုေဇာ္ႀကီးကေတာ့ မသိရွာေပ။ ထိုအရာကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လိုက္ရသည္က သေဘၤာေရေၾကာင္းျပ အင္ဂ်င္နီယာ ကိုသန္းစိုး။ ကိုသန္းစိုးလည္း အစက ေရွ႕ကို မၾကည့္မိပါ။ သေဘၤာက လမ္းေၾကာင္းမွန္အတိုင္း သြားေနသည္ကို သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ျဖင့္ စစ္ေဆးၿပီး ျဖစ္ရာ စိတ္ခ်ရသည္ပဲ။

သူ႔လမ္းျပေမွ်ာ္စင္ ေအာက္ဘက္ရွိ ေရကူးကန္တြင္ ေရကူးေနၾကကုန္ေသာ လွပ်ိဳျဖဴမ်ား၏ တင္ပါး၊ ရင္သားမ်ားကိုသာ ဘီကီနီထုတ္ခ်င္းေပါက္မတတ္ ဂလုေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ သူေခ်ာင္းေနသည္ကို ျမင္သည့္ လွပေဂးေလးတစ္ေယာက္က ႏွာဘူးႀကီးေရ ဟု လွမ္းေအာ္စလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သေဘၤာဦးဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ဆာ့ခ်္လိုက္မ်ား ထိန္ေနေအာင္ ထိုးထားသည့္ အလင္းေရာင္တြင္ ရိပ္ကနဲ ေတြ႕လိုက္သည္က ျဖဴျဖဴအရာတစ္ခု။ ေသခ်ာေအာင္ မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ညၾကည့္မွန္ေျပာင္းအတြင္း ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လိုက္ရသည္က ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးတစ္ခု၏ အစြန္းေပတည္း။ ကိုသန္းစိုး ဆံပင္ေထာင္သြားသည္။ ကိုက္ ၅၀၀ ခန႔္သာ လိုေတာ့သည္ေလ။ ဒီႏႈန္းထားအတိုင္း ဆက္သြားေနလွ်င္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာ ဝင္တိုက္မိေတာ့မည္။

ကိုသန္းစိုး ကမန္းကတန္း အိုင္ကြန္ျဖင့္ လွမ္းေအာ္ရသည္။ ပဲ့စင္ေပၚမွ ဦးမိုးႀကိဳးက ခ်က္ခ်င္းတုန႔္ျပန္သည္။ သန္းစိုးဘာေတြ႕သလဲ တဲ့။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ေဆာင္ ဘယ္ေကြ႕ ဘယ္ေကြ႕ဟု အသံကုန္ ဟစ္လိုက္ သည္။ ဦးမိုးႀကိဳး ထိတ္လန႔္တၾကားျဖင့္ ပဲ့ထိန္းဘီးကို ဘယ္ဘက္သို႔ ကမန္းကတန္း ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ပါဝါ စတီယာရင္ စနစ္ျဖစ္သျဖင့္ သုံးပတ္မွ်လွည့္ၿပီးေတာ့ ပဲ့ဆုံးသြားၿပီ။ သေဘၤာက သြားေနသည့္အရွိန္မ်ားေန သျဖင့္ မေကြ႕ေသး။ ဦးမိုးႀကိဳး စက္ခန္းသို႔ Reverse Signal ပို႔လိုက္သည္။ ကလင္ကလင္ဟုျမည္ကာ မွ်ားတံ က Reverse ေနရာသို႔ၫႊန္ေနသျဖင့္ စက္ခန္းအင္ဂ်င္နီယာ အံ့ၾသသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သေဘၤာသြားေနစဥ္ ကပၸတိန္အမိန႔္ ၿပီးလွ်င္ ပဲ့ထိန္းသူ၏ အမိန႔္က အေရးႀကီးဆုံးမဟုတ္ပါလား။

စက္အားလုံး၏ ေလာင္စာစနစ္ အားလုံး ျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ သေဘၤာႀကီး၏ စက္မႀကီး ပိတ္သြားသည့္အေၾကာင္း မီးအနီေလးက ျပေနသည္။ မီးအနီလင္းလာသည္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္ဂီယာျပန္ထိုုးကာ စက္ျပန္ႏႈိးလိုက္ၿပီး စက္ကုန္ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားေပၿပီ။ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ထီးတည္းထိုးထြက္ေနသည့္ ေက်ာက္ေတာင္အစြန္းက သေဘၤာ၏ ဝမ္းဗိုက္ကို ထိုးခြဲသြားသည္သာမက ပန္ကာ႐ြက္မ်ားကိုပါ ျဖတ္ခ်သြားသျဖင့္ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ ထိန္းခ်ဳပ္ခန္းအတြင္း ေရဝင္သည့္သေကၤတမီးမ်ား တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး လင္းလာရာ ေရလုံခန္းမ်ား ပိတ္ရန္ ခလုတ္မ်ားကို အနားရွိမ်ဥ္းလုံးျဖင့္ တၿပိဳင္တည္းဖိခ်လိုက္သည္။ မရေတာ့ပါ။ ေရဝင္သြားသျဖင့္ ေရလုံ ခန္းတံခါးအခ်ိဳ႕ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေခ်။ ေရမ်ားက ဝမ္းထဲသို႔ ဥဒဟို ဝင္လာေတာ့သည္။

သေဘၤာေပၚမွာ ေရကူးေနေသာ လွပ်ိဳျဖဴကေလးမ်ားကလည္း ေရမ်ားေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ အထိတ္တလန႔္ ျဖစ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အခန္းမ်ားသို႔ ဝင္ေျပးကုန္ၾကေလၿပီ။ ေလွမ်ားခ်သူက ခ်ေနၿပီ။ တိုင္တန္းနစ္မွာလို ေလွမေလာက္ မွာေတာ့ ပူစရာမလိုေပ။ သေဘၤာမထြက္ခင္ကတည္းက သက္ဆိုင္ရာက လာေရာက္စစ္ေဆးထားၿပီးသားျဖစ္ သည္။ လူအင္အားထက္ ပိုလွ်ံသည့္ အသက္ကယ္ေလွအေရအတြက္ကို ယူေဆာင္လာၿပီးျဖစ္သည္။ လူအကုန္ အသက္ကယ္ေလွမ်ားျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ သေဘၤာႀကီးမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း နစ္ျမဳပ္သြားေလေတာ့သည္။ အေျပာက်ယ္လွသည့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲတြင္ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ဘဝႀကီးကို ျဖတ္သန္းရမည့္ ေလွမ်ား မနည္းမေနာပါလား။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလွမ်ား စုေဝးေနရာမွာ တစ္စီးႏွင့္ တစ္စီး ေဝးကြာသြားေတာ့သည္။ ေလွမ်ားတြင္ အသက္ကယ္စားစရာမ်ား အခ်က္ျပမီးမ်ား ေရမ်ား ထည့္သြင္း ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးေပစြ။ ပင္လယ္ျပင္သည္ကား အၿမဲအစိုးရေနသည္မဟုတ္ေပ။

ခုန ၾကည္ လင္ေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မဲေမွာင္လာကာ လႈိင္းႀကီးမ်ား ႀကီးလာေတာ့သည္။ ေလွေပၚ ရွိ ခရီးသည္မ်ားသည္လည္း ေလွေပၚက လြင့္မက်ေရး ေလွေပၚရွိႀကိဳးမ်ားျဖင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ ကာ အသက္လုၾကေလေတာ့သည္။ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေလျပင္းသာတိုက္ခတ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူမဟုတ္သလို ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးမွာ ဆန္းၾကယ္ေပစြ။ ကိုလင္း ေခါင္းထဲတြင္ မူးေဝေနာက္က်ိေနသည္။ ပါးစပ္ထဲမွလည္း အလြန္ငံလွသည့္ အရသာႀကီးက ႀကီးစိုးေနသည္။ ကိုယ္ေတြလက္ေတြတစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ကို ေရာက္လို႔ ေရာက္ ေနမွန္းလည္း မသိ။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ပူျခစ္ေတာက္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေကာင္းေကာင္း သတိရလာ ေတာ့မွ သူ ေသာင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ပဲ။

ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ညကလား ဟိုတေန႔ညကလား မေသခ်ာ။ သေဘၤာျမဳပ္သည္။ အသက္ကယ္ေလွႏွင့္ လူအျပည့္ပါလာသည္။ မုန္တိုင္းတိုက္တာလားဘာလားမသိ။ တခ်ိဳ႕ က်က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ ေလွကိုဖက္တြယ္ထားသည္။ သူတို႔ေတြေရာ ဘယ္မွာလည္း မသိ။ ေဘးဘီကို သတိထားၾကည့္ေတာ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ တစ္စစီ ျပန႔္က်ဲေနသည္ ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ အင္း ကြၽန္းတစ္ခုခုေပၚ ေရာက္ေနတာလား၊ ဘယ္ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ထဲမွာလဲ၊ ကမ္း႐ိုးတန္း လား မေသခ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ ဗိုက္တအားဆာေနသည္။ ဘာစားလို႔ရမလဲ စဥ္းစားသည္။ ကြၽန္းဆိုေတာ့ အုန္းပင္ကေတာ့ ေပါသည္။ အုန္းသီးစားၿပီးအသက္ဆက္လို႔ ရႏိုင္သည္ပဲ။ အသက္ေတာ့ မေသေလာက္ေပ။ ဒါနဲ႔ပဲ အားယူၿပီးထလိုက္သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလဲ စုတ္ၿပဲေပေရေနၿပီ။ အို ကြၽန္းေပၚမွာ လူရွိေတာ့ လည္း ေတာင္းဝတ္တာေပါ့၊

မရွိေတာ့လဲ မဝတ္ ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႔။ ရွက္စရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳး ေတြး လိုက္သည္။ သူနဲ႔အတူ ကြၽန္းေပၚေရာက္လာသည့္ ပစၥည္းမ်ားထဲမွ အသုံးဝင္မည့္ ပစၥည္းမ်ား ပါေလမလား လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ အမႈိက္ေကာက္သမားလို ရွိသမွ်ပစၥည္း အကုန္ယူသည္။ အသုံးမတည့္ေလာက္သည့္ ဘရာစီယာလိုဟာမ်ိဳးေတာ့ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ပိုင္ဆိုင္သြားသည္။ အသုံးအတည့္ဆုံးက ၉ မမ လူဂါပစၥတို တစ္လက္ႏွင့္ က်ည္ဆန္ ၁၀၀ ခန႔္ ပါသည့္ အိတ္တစ္လုံးျဖစ္သည္။ အိတ္က ေရထဲနစ္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္ကယ္အက်ၤ ီ ႏွင့္ ခ်ိတ္ေနသျဖင့္သာ လႈိင္းပုတ္ကာ ဒီေနရာသို႔ လာတင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဓားေျမႇာင္ တစ္လက္၊ ခပ္စုတ္စုတ္ မွန္ေျပာင္းတစ္လက္၊ ေလေပါက္ထြက္သြားသည့္ အသက္ကယ္ေလွ တစ္စီးတို႔ပင္ တည္း။

အသက္ကယ္ေလွက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အသုံးတည့္လာႏိုင္သည္။ အသက္ကယ္ေလွတြင္ ေလအိုးတစ္လုံး တြဲလ်က္ပါေသာ္လည္း ေလက တစ္ခါသုံးျဖစ္သျဖင့္ ကုန္သြားေပၿပီ။ တြဲလွ်က္ တပ္ဆင္ထားေသာ Survival Kit အတြင္းမွ စည္သြတ္အလုံပိတ္ထားသည့္ ေသာက္ေရသန႔္ဘူးအခ်ိဳ႕၊ အရည္ေပ်ာ္ေနသည့္ သၾကားလုံး အထုပ္ အနည္းငယ္လည္း ေတြ႕ရသည္။ အသုံးအတည့္ဆုံးမွာ မီးက်ည္တြဲ ျဖစ္သည္။ အကယ္လို႔သာ အနီးအနားမွ သေဘၤာ တစ္စီးစီး ျဖတ္သန္းသြားသည္ရွိေသာ္ အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြအျဖစ္ ရပ္တည္ေပးမည့္ ပစၥည္း တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ စားစရာကေတာ့ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ။ ရွိသမွ်အားအင္ကို စုစည္းကာ အုန္းပင္ေျခရင္းသို႔ ဒယိမ္း ဒယိုင္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္မိေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အုန္းသီးအေႂကြမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဓားေျမႇာင္ျဖင့္ ေဖာက္ကာ တဝႀကီး စားပစ္လိုက္ၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။

အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ကိုလင္း အနည္းငယ္ လန္းဆန္းလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ပစၥတိုကို က်ည္ထိုးကာ ခါး တြင္ တပ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္းပတ္လည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္းက အေတာ္အသင့္ႀကီးသည့္ ကြၽန္း ျဖစ္ဖို႔မ်ား သည္။ အေပၚက စီးမိုးေနသည့္ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန႔္ ေလွ်ာက္လိုက္ရာ ကမ္းစပ္ တြင္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္သည္။ လူလား ပစၥည္းတစ္ခုခုလား မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသနတ္ကို အသင့္ခ်ိန္ ကာ အနားကပ္သြားေတာ့ ေသခ်ာစြာ ျမင္လိုက္ရသည္က လူ။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ မျပည့္ေလာက္ေသးသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ အသားအေရက ျဖဴႏုေနသည္။

ကိုလင္း အသက္ရႉ မွားမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ ထို မိန္းကေလးက ဒူးဆစ္ေလာက္သာရွိမည့္ စကတ္တိုေလးန်င့္ အက်ၤီ လက္တို လည္ဟိုက္ကို ဝတ္ဆင္ထား သည္။ စကတ္မွာ ေလတိုက္သျဖင့္ အထက္သို႔လန္ေနရာ တင္ပါးလုံးလုံးေလးမ်ားကို မလုံ႔တလုံ ဖုံးထားသည့္ ပင္တီ အျပာေရာင္ေလးကို အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ အသက္ေရာရွိေသးရဲ႕လား မသိ ။ ေသသြားလွ်င္ ႏွေမ်ာစရာ ဂလု။ ကိုလင္း ေသခ်ာေအာင္ ႏွာေခါင္းနားကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။ လက္ေကာက္ဝတ္ေၾကာ ကို စမ္းၾကည့္သည္။ အသက္ရႉေသးသည္ ႏွလုံးခုန္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းကေလးကို ေက်ာတြင္ပိုးကာ သူ႔ပစၥည္းမ်ား စုပုံထားရာေနရာသို႔ ေခၚသြားလိုက္သည္။ မိန္းကေလးက သတိမရေသး။ ထို႔ေနာက္ မိန္းကေလးကို ေရဘူးထဲမွ ေရေဖာက္ကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေလာင္းခ်ေပးလိုက္သည္။ ေရေအးေအး ပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေသာအခါ မိန္းကေလး အနည္းငယ္လူးလြန႔္လာသည္။

သူမ သတိ ေကာင္းေကာင္းရလာေသာအခါ သူမေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ကိုလင္းကို ၾကည့္ကာ ထိတ္လန႔္တၾကားျဖင့္ “ဟင္ ရွင္ ရွင္ ဘယ္သူလဲ ရွင္ အနားမကပ္နဲ႔ေနာ္ ကြၽန္မ အသက္ခ်င္းလဲပစ္လိုက္မွာ´´ ဟု ေအာ္ေလေတာ့သည္။ ေရာ္ ခက္ေတာ့ ခက္ေပ ၿပီ။ သူ႔အသက္ကို ကယ္ခဲ့သည္ကိုမွ မေထာက္ေလျခင္းဟု ကိုလင္း ေဒါေဖာင္းသြားသည္။ “ဒီမယ္ ဒီမယ္ အမိ စြတ္ေျပာမေနနဲ႔ မင္း ဟိုဘက္နားက ကမ္းစပ္မွာ ေမ့ေနတာေတြ႕လို႔ ငါထမ္းလာတာကြ။ ငါက သေဘၤာ နစ္ၿပီး ဒီကို ေရာက္လာတာ။ မင္းကေရာ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ´´ ထိုမိန္းကေလး အနည္းငယ္ အခ်ိဳး ေျပာင္းသြားသည္။ “ အို မသိလို႔ေျပာမိတာပါရွင္ က်ြၽန္မလဲ သေဘၤာနစ္ၿပီး ေရာက္လာတာပါ၊ သေဘၤာနစ္ၿပီး မုန္တိုင္းက်တာပဲ ကြၽန္မမွတ္မိလိုက္တယ္´´ ကိုလင္း အနည္းငယ္ သနားသြားသည္။ သူလည္း ဒုကၡသည္ ကိုယ္လည္း ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနသည္ကိုး။

“ ဒါဆိုရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိေနတာလား၊ တျခားလူေတြ ရွိေန ေသးလား မသိဘူး။ လိုက္ရွာၾကည့္ရေအာင္´´ “ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို ကြၽန္မနာမည္က ဖူးပြင့္ေဝပါ ဖူးဖူးလို႔ ေခၚပါ တယ္ အစ္ကို႔နာမည္က…´´ “အစ္ကို႔နာမည္က လင္းကိုကို အားလုံက ကိုလင္းလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္´´ “ ဟုတ္´´ သူမမ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ကြၽန္းတစ္ကြၽန္းထဲမွာ ေယာက်ၤားနဲ႔ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ တည္းဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရွာမွာေပါ့ေလ။ သူမကိုယ္သူမ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့လည္း စကတ္တိုေလးက ေအာက္နား ေတြ စုတ္ျပတ္ေနၿပီး ေပါင္လယ္အထိ ေပၚေနၿပီ၊ အေပၚပိုင္းကေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မဆိုးေသး။ ကိုလင္း ေဖာက္ေကြၽးေသာ အုန္းသီးမ်ားကို အဝစားလိုက္ကာ ကြၽန္းပတ္လည္ လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ မေတြ႕။ အခ်ိန္ က ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ရာျပင္ရသည္။

အိပ္စရာ ေစာင္လည္းမရွိ ေခါင္းအုံးလည္း မရွိ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အုန္းလက္ေျခာက္ေတြကို စုပုံကာ ေက်ာက္ခဲႏွစ္လုံး ခတ္ မီးရႈိ႕ရသည္။ မီးရႈိ႕ရသည္ကလည္း လြယ္ သည္ေတာ့ မဟုတ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ႀကိဳးစားလိုက္မွ မီးပုံတစ္ပုံ ျဖစ္လာသည္။ မီးပုံဖိုထားသျဖင့္ အနားမွ သေဘၤာမ်ား ျဖတ္သြားလ်င္လည္း ျမင္သာမည္ေလ။ ကြၽန္းေပၚမွာ ေတာ႐ိုင္းသတၱဝါမ်ား ရွိလ်င္လည္း အကာ အကြယ္ရမည္၊ အေႏြးဓာတ္လည္း ရမည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္ တက္ေတာ့သည္။

မီးပုံေဘးမွာက ဖိုႏွင့္ မ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဒီေနရာမွာ ကိုလင္းက ဖူးဖူးကို အဓမၼႀကံစည္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ မာန္ေလွ်ာ့ရမည္သာ။ သို႔ေသာ္ ကိုလင္းက မုဒိန္းသမားမဟုတ္။ ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ဝံ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆူေဝလာသည့္ ေသြးမ်ားကို မနည္း ေအးေအာင္ ထိန္းေနရသည္။ ကိုလင္းက ကင္းေစာင့္ကာ ဖူးဖူးကို ေဘးတြင္ အိပ္ေစရသည္။ ဖူးဖူး ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ သို႔ေသာ္ မ်ားမၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုလင္းလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ ။ ဖူးဖူးေဘးမွာပင္ လွဲအိပ္လိုက္ရသည္။ ဖူးဖူး အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလို ျဖစ္ေနသည္။ သူမကို လူတစ္ေယာက္ ဖက္ထားသည္။ သူမ အိပ္ရာမွ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ႏိုးလာသည္။ သူမကို ဖက္ထားသည္က ကိုလင္း။ သူက ဖက္ထား႐ုံမွ်မက သူမ၏ ညာဘက္ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ကိုလင္းလက္က အုပ္ကိုင္ထားသည္။ ပထမ သူမ႐ုန္းမလို႔ ႀကံစည္ေသးသည္။

သို႔ေသာ္ ကိုလင္းက ကိုင္႐ုံသာ ကိုင္ထားၿပီး ေဟာက္သံထြက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူမ မ႐ုန္းေတာ့ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ ဆက္ေနလိုက္မိေတာ့သည္။ သူမရင္ထဲတြင္လည္း ရင္ခုန္သံ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည္။ သူမ၏ ဘယ္ဖိုသတၱဝါမွ မထိဖူးေသးသည့္ ရင္သားႏုႏုေလးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္အုပ္ကိုင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကား သူမ၏ အသက္သခင္ ကိုလင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ရင္ထဲမွာ အမည္မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္က ႀကီးစိုး ေနသည္။ သူမ၏ ေပါင္ၾကားက မီးေတာင္ဝကေလးမွလည္း ေခ်ာ္ရည္မ်ား တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနၿပီ။ ကိုလင္းကေတာ့ သိပုံမရ။ သူမ လက္ကေလးကို ေပါင္ၾကားထဲထည့္ကာ ပြတ္ေနမိသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္သျဖင့္ အဆင္မေျပလွ။ သူမ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုန္ခါသြားမိေသာ္လည္း ကိုလင္း ႏိုးသြားလွ်င္ သူမ ဘာလုပ္ေနသည္ကိုလည္း သိသြားမည္စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ မသိမသာေလးသာ ပြတ္ေနမိသည္။ တစ္ခါမွ ဒီလိုမပြတ္ဖူး။ က်င္ကနဲ က်င္ကနဲ အမည္ေဖာ္မရသည့္ အရသာတစ္ခုႀကီးစိုးေနသည္ကိုေတာ့ သိသည္။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေစာေစာစီးစီး အုန္းရည္ေသာက္ အုန္းသီးစားလိုက္ၾကၿပီး ကိုလင္း၏ ဦးေဆာင္ မႈ ျဖင့္ ေက်ာက္ေတာင္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးမ်ားေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ ကိုလင္းလက္ကို ကိုင္ကာ လိုက္တက္ရသည္။ လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ ေခ်ာ္မက်ေအာင္ မနည္း သတိထားေနရသည္။ မည္မွ်ပင္ သတိထားေစကာမူ တစ္ခ်က္ ေတာ့ ေခ်ာ္က်သြားလိုက္ေသးသည္။ ကိုလင္းက သတိရွိသည္။ ဖူးဖူးလက္ကို လုံးဝမလႊတ္ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆြဲ လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အားယူကာ ဆြဲတင္လိုက္ရာ ကိုလင္းရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ကိုလင္းက ခါးကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားရာ သူမ၏ ထြားထြားႏုႏု ရင္သားတစ္စုံႏွင့္ ကိုလင္း၏ ရင္အုပ္ကားကားႀကီးတို႔ ရင္တိုက္မႈျဖစ္သြားသည္။ သူမ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္သြားသလို ကိုလင္းမွာလည္း ေအာက္က တင္းမာလာ ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ေနရာက ေတာင္ေပၚကို ခဲရာခဲဆစ္ တက္ေနရသည့္ လမ္းေၾကာင္းမွာ။

တျဖည္းျဖည္း တက္သြားရာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္သြားေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စီးမိုးကာ ျမင္ေန ရသည္။ ေတာင္မွာ ႏွစ္ျခမ္းျဖစ္ေနၿပီး အလယ္မွာ ေခ်ာက္တစ္ခု ခံေနသည္။ ကြၽန္းသည္ သိပ္မက်ယ္လွသလို သိပ္လည္း မက်ဥ္းလွေပ။ သို႔ေသာ္ သုံးမိုင္ေလာက္ ရွည္လ်ားမည့္ ကြၽန္းတန္းတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တြင္လည္း ကြၽန္းမ်ားမေတြ႕ရ။ လူရိပ္လူေျခလည္း မျမင္ရ။ ေတာအုပ္ကဲ့သို႔ စိမ္းစိုေနသည့္ ဒီေရေတာတစ္ခု ရွိ ေနသည္။ ေတာရွိလ်င္ ေမ်ာက္ ေတာ့ အနည္းဆုံး ရွိမည္ထင္သည္။ သတိေတာ့ လက္လႊတ္လို႔မရ။ အႏၲရာယ္ လည္း ရွိႏိုင္သည္။ ေသာက္သုံးေရခ်ိဳေတာ့ ရဖို႔မေသခ်ာ။ ပတ္လည္က ေသာင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေအာက္မွာ ရွိေနရင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ ေခ်ာက္ထဲဆင္းရန္ လမ္းရွာၾကည့္ေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတြင္ ေပါက္ေနသည့္ အပင္မ်ားကို တြယ္ဆင္းလ်င္ ရႏိုင္သည္ကို သတိထားမိသြား သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို႔ တြယ္ကပ္ ဆင္းရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။

ကိုလင္းက ေျခလ်င္ ေတာင္တက္ အသင္းဝင္ဖူးသူမို႔ ျပႆနာမရွိလွ။ ဖူးဖူးက အဆင္ေျပပါ့မလား။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူ႔ကို ေတာင္ ထိပ္မွာ ထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း တခုခု ျဖစ္လွ်င္ သူအျမန္ျပန္တက္ကယ္ဖို႔ မလြယ္ကူလွ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကို မရ ရေအာင္ေခၚရေတာ့သည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာက္က သိပ္မနက္လွပါ။ ေပ ၇၀ ေလာက္သာ ရွိသည္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ အျပင္မွာေလာက္ေတာ့ မလင္းေပ။ ျမင္ရသည္ဆို႐ုံမွ်သာ ရွိသည္။ ဖူးဖူးက ေမွာင္ေနသျဖင့္ ေၾကာက္လန႔္ေနသည္။ ေခ်ာက္ထဲသို႔ေရာက္ေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ဂူေပါက္တစ္ခု။ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ သည္။ ဟုတ္သည္။ ဂူေပါက္တစ္ခု။ ဂူေပါက္ထဲသို႔ ဝင္ရန္ အလင္းေရာင္က မရွိ။ ဒါနဲ႔ ေလွက ျဖဳတ္ယူလာ ေသာ Survival Kit ထဲ ဓာတ္မီးတစ္လက္ေလာက္မ်ား ပါေလမလား ထပ္ရွာၾကည့္သည္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ ဓာတ္မီး အျပင္ မီးျခစ္ႏွင့္ ေရလုံထုပ္ထားသည့္ ေရနံဆီမီးခြက္တစ္ခု။ အင္း အဆင္ေတာ့ေျပၿပီ။ ေရနံဆီမီးခြက္ကေတာ့ ဂူထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္မရလ်င္ အသုံးမတည့္သည့္အျပင္ ဒုကၡပါ ေပးႏိုင္သည္။ မေန႔က အေလာတႀကီး ေသခ်ာ မရွာဘဲ ေက်ာက္တုံးႏွင့္ နာရီဝက္ေလာက္ မီးခတ္လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔နဖူး သူ႐ိုက္မိသည္။

ဂူထဲသို႔ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးဝင္လိုက္သည္။ ေသနတ္ကိုေတာ့ အသင့္ခ်ိန္ထားရသည္။ ဘာေကာင္ေတြ ရွိ ေနမည္ဆိုတာ မေသခ်ာ။ ဖူးဖူးက သူ႔အက်ၤ ီစကို တင္းတင္းဆြဲကာ အေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ ေသခ်ာစြာ သတိထားေနရသည္။ ဂူေပါက္က အဝင္၀ လူတစ္ကိုယ္စာမွ်သာ ရွိေသာ္လည္း အထဲေရာက္ေတာ့ အတန္အသင့္ က်ယ္ဝန္းလာသည္။ ေအာက္စီဂ်င္ ေကာင္းစြာရလို႔ထင္သည္။ မီးကမၿငိမ္း။ ဒါဆို ျပသနာ မရွိ။ က်ယ္ဝန္းသည့္ေနရာက ေျမျပန႔္ေလး။ အင္း ဒီေနရာမွာ လူေနလို႔ရမလားပဲေပါ့။ ဟိုဘက္ကို ဆက္ထြက္သည့္ အေပါက္ တစ္ခု ရွိေနသည္။ ထိုအေပါက္ဖက္ကို ဆက္သြားလိုက္သည္။ ကိုင္ထားသည့္ မီးခြက္က ဒီအတိုင္းပင္။ သြားရင္း လမ္းပိတ္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒီအတိုင္း အပိတ္မဟုတ္။ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးက ပိတ္ဆို႔ေနသည္သာ။ ေက်ာက္တုံးကို တြန္းဖြင့္လွ်င္ လမ္းရွိေလအုံးမလား။

ကိုလင္း တစ္ခ်က္တြန္းၾကည့္သည္။ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ခပ္ျပင္းျပင္း ထပ္တြန္းၾကည့္ေတာ့ အနည္းငယ္ လႈပ္သြားသည္။ ကိုလင္း နည္းနည္း အား တက္သြားသည္။ ဖူးဖူးကလည္း ဝိုင္းတြန္းသည္။ တစ္ခါ….. ႏွစ္ခါ…. သုံးခါ…. ပိုပိုၿပီး လႈပ္လာသည္။ ခဏနား လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထပ္တြန္းသည္ တစ္ခါ….. ႏွစ္ခါ….. သုံးခါ….. ….. …. ……… ဆယ့္ငါးခါေျမာက္တြင္ ေက်ာက္တုံးႀကီးသည္ လမ္းအတိုင္း လိမ့္ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။ ေၾသာ္ ဆင္ေျခေလ်ာပဲ။ ဓာတ္မီးႏွင့္ ေက်ာက္တုံးႀကီး လိမ့္သြားရာဘက္သို႔ လိုက္ထိုးၾကည့္ေနရင္း လင္းကနဲျဖစ္သြားကာ ေလေအးမ်ား ဝုန္းကနဲ ေဆာင့္ဝင္လာသည္။ ေအးျမသြားသည္။ ကိုလင္း အားတက္သေရာ ဆင္ေျခေလ်ာအတိုင္း ဆင္းလိုက္သြားရာ ဂူေပါက္ဝမွ ပင္လယ္စပ္သို႔ ျပန္ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။

ကိုလင္း ထခုန္မတတ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒီအ ေပါက္ကေန အျပင္ကို ထြက္လို႔ ဝင္လို႔ရသည္ပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ေရာက္သြားေတာ့မွ ေလေအးေအးကို အဝရႉလိုက္ရေတာ့သည္။ ေရွ႕ဆက္ ၿပီး ပတ္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဂူေပါက္တစ္ေပါက္ သြားေတြ႕သည္။ တကယ့္ ဂူေပါက္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ အထဲသို႔ ေပ ငါးဆယ္ေလာက္သာ ဝင္သည္။ အပိတ္။ ထိုထဲသို႔ ပင္လယ္ေရ က ဝင္သည္။ ေရတက္ ေရက် ရွိသည္။ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ပင္ပန္းလွၿပီ။ ျပန္လာလိုက္သည္။ ဖူးဖူးကို တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ကိုလင္းက ေရ စပ္သို႔ဆင္းကာ ဂုံးခ႐ုမ်ား ေကာက္သည္။ ၾကားေတာ့ ဖူးဖူးပါ မေနႏိုင္ေတာ့။ သူမပါ ဝင္ေကာက္ေတာ့သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ရပါသည္။

ဖူးဖူးက ကိုလင္းေရွ႕မွ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ေကာက္ေနရာ ကိုလင္းလည္း ဝါသနာ အရ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအာက္စမ်ား ဖြာေနေသာ စကတ္ တိုတိုေၾကာင့္ ကုန္းလိုက္ရာတြင္ ပင္တီအျပာေရာင္ေလးကို ထင္းကနဲ ျမင္ေနရသည္။ ကိုလင္း စိတ္ေတြ ထလာသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ထိန္း လိုက္ရသည္။ ဒုကၡသည္ အခ်င္းခ်င္းပဲေလ။ ပင္လယ္စပ္မွာပင္ ခ႐ုမ်ားကိုခြာကာ အုန္းလက္တံမ်ားျဖင့္ သီၿပီး မီးကင္ရသည္။ စားလည္းစားသည္။ ေန႔ဖို႔ညစာလည္း ခ်န္ထားသည္။ ၿပီးေနာက္ သူတို႔ဆင္းလာေသာ လမ္းေၾကာင္းမွ ဂူထဲ ျပန္ဝင္သြားေတာ့ သည္။ ဂူထဲကို ဝင္ေတာ့ ဓာတ္မီးသုံးစရာ မလိုေတာ့။

သူတို႔ နားေနမည့္ အေကြ႕ေလးထားအထိ လင္းေန သည္။ အထဲကို ေကြ႕ဝင္ေတာ့မွ မီးထိုးရသည္။ ဒီညေတာ့ မီးခြက္ရွိသည္ပဲ။ မီးပုံဖိုစရာလည္း ထင္းက ပါမလာ။ ေနာက္ေန႔အျပင္ထြက္ရင္ေတာ့ ထင္းပါ ရွာယူရမည္။ အိပ္ရမည့္ေနရာ ၾကည့္ေတာ့မွ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ေက်ာက္သားျဖစ္သျဖင့္ ေအးကလည္းေအးသလို ညီညီညာညာလည္း မရွိ။ အိပ္ေပ်ာ္မည့္ပုံ မေပၚ။ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းကာ အုန္းလက္ေျခာက္မ်ား ႏိုင္သေလာက္ သယ္လာရသည္။ အုန္းလက္မ်ား ထူထူ ခင္းလိုက္ေတာ့မွ အေကာင္းစားေမႊ႕ရာျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ကိုလင္းက “ ဖူးဖူး ဒီညေတာ့ ဖူးဖူးေဘးမွာ ကိုလင္း အိပ္မယ္ေနာ္´´ ဟု ေျပာရာ ဖူးဖူးက “ ဟြန႔္ ညကေရာ မအိပ္တာက်ေနတာပဲ´´ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ သည္။ ကိုလင္း ဖူးဖူးနားတြင္ လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွ်က္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ဖူးဖူး၏ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ လွပအိစက္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းလွလွကေလးကို စုပ္ကာ နမ္းပစ္လိုက္ သည္။ ဖူးဖူး တြန႔္သြားသည္။ မထင္မွတ္ထားသည္ပဲေလ။

မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုလင္းကို “ကိုလင္း လြန္ၿပီကြာ သူ႔ရည္းစားလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူကို လာနမ္းေနတယ္ မေကာင္းဘူး´´ “ခ်စ္ လို႔ပါ ဖူးဖူးရယ္ ကိုလင္းေလ ဖူးဖူးကို စေတြ႕တဲ့ေန႔ကတည္းက ခ်စ္ေနမိၿပီသိလား၊ ဒုကၡသည္အခ်င္းခ်င္းဆို ေတာ့ ေျပာရမွာ အားနာလို႔ပါ အခု ေျပာၿပီေနာ္ ကိုလင္း ဖူးဖူးကိုခ်စ္တယ္´´ “ကိုလင္းကလည္း ဖူးဖူးကို ေတြ႕ တာေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတယ္ တန္းၿပီး ခ်စ္သြားေရာလား စဥ္းစားပါရေစအုံး´´ “ ဖူးဖူးရယ္ ဘယ္ေလာက္ စဥ္းစားအုံးမွာလဲ အခုဆို ဒို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး လူမရွိသူမရွိ ကြၽန္းေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းေလ၊

ကိုယ့္ရပ္ဌာေန ကို ျပန္ဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရဘူး ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မသိေသးဘူး´´ “ကိုလင္းရယ္… ´´ ဖူးဖူး ေတြေဝသြားသည္။ ဘယ္ေန႔ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမွ မသိတာ ဆိုတာထက္ ကြၽန္းေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာင္တင္ေနအုံးမည္မသိႏိုင္သည့္ ဖိုႏွင့္ မ လူသားႏွစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေနတာကို ေတြးမိကာ ရင္ခုန္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုလင္းက သူမမ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ကိုလင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္မိ သည္။ “ဒါဆို ကိုလင္း ဖူးဖူးကို ကတိေပးရမယ္ေနာ္ ဖူးဖူးအလိုဆႏၵမပါဘဲ ဖူးဖူးကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိ´´ ။ ကိုလင္းလည္း ျမန္ျမန္ထက္ထက္ ကတိေပးလိုက္သည္။ သူမ အလိုတူရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သည္ပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီညကေတာ့ ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ သူေရာ သူမပါ ေစာေစာ အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္ မည္ေတာ့ မထင္။ ဖူးဖူးကလည္း သက္ျပင္းမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်လွ်က္။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့ နည္းနည္း ေအးလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ ေစာင္မရွိ။ ခ်မ္းလာသျဖင့္ ဖူးဖူးက ကိုလင္းဘက္ကို တိုးလာရာ ကိုလင္း ေပါင္ၾကားမွ မာေနသည့္ ဒုတ္ႏွင့္ ဖူးဖူး တင္ပါးမ်ား မိတ္ဆက္ေလေတာ့သည္။ ကိုလင္းကလည္း အေလာသုံး ဆယ္ မလုပ္ရဲ။ ကိုလင္း၏ ဒုတ္က ဖူးဖူး တင္ပါးႏွစ္လုံးၾကားထဲသို႔ က်က်နန ေထာက္မိေနသည္။ အိပ္မေပ်ာ္ ေသာ ဖူးဖူး တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဒူးကို ေရွ႕သို႔ ေကြးအိပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုလင္း၏ ညီေတာ္ေမာင္မွာ ဖူးဖူး၏ ညီမေလးဆီသို႔ က်က်နန သြားမိတ္ဆက္ ေလေတာ့သည္။ စကတ္တစ္ထပ္ ပင္တီတစ္ထပ္ ခံေနသျဖင့္သာ ဝင္မသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖူးဖူး အသက္ရႉသံ ျပင္းလာသလို ကိုလင္းလည္း အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ “ကိုလင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ဖူးဖူး မေနတတ္ေတာ့ ဘူးကြာ´´ ဖူးဖူးက ကတုန္ကရင္အသံေလးျဖင့္ ေျပာလာသည္။ ကိုလင္း နည္းနည္းေတာ့ရင္ထိတ္သြားသည္။ သူက ဖူးဖူး လက္မခံဘဲနဲ႔ေတာ့ အတင္းမလုပ္ခ်င္။ ဒါနဲ႔ “ဖူးဖူးကို ကိုယ္ လက္ထပ္ပါရေစ´´ “ကိုလင္းရယ္ စဥ္းစားပါအုံး ဒီလို လူမရွိသူမရွိ ကြၽန္းႀကီးထဲမွာမွ လက္ထပ္ခြင့္လာေတာင္းေနသလားလို႔´´

“ဖူးဖူးရယ္ လက္ ထပ္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးမိဘစုံရာနဲ႔ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္သင့္တာကို ကိုယ္သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ဘ၀ က ဒီအခက္အခဲက ဘယ္အခ်ိန္ လြတ္ေျမာက္မယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မရတဲ့အေျခအေနေလ၊ ကိုယ္သိတာက ကိုယ္ ဖူးဖူးကို ခ်စ္မိေနၿပီ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ကြာ၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ရပ္ဌာေန ျပန္ျဖစ္ရင္လည္း မိဘေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပလိုက္မယ္ေလ ခြင့္ျပဳပါေနာ္´´ “ကိုလင္းရယ္…. ´´ “ဖူးဖူးလဲ ကိုလင္းကို ခ်စ္မိေနၿပီဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္ ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႔အထိေတာ့ မစဥ္းစားမိေသးဘူး ကိုလင္းရယ္´´ “တကယ္လား ေပ်ာ္လိုက္ တာ ဖူးဖူးရယ္ ဖူးဖူးရဲ႕အခ်စ္ကို ရသြားတာ ကိုလင္းကံေကာင္းလြန္းတယ္ေနာ္´´“ကဲပါ ကိုလင္းသေဘာ ဟုတ္ ၿပီလား လက္ထပ္မယ္ေနာ္ ဒါေပမဲ့ ဒီည ဖူးဖူးကို ဘာမွမက်ဴးလြန္ပါနဲ႔ေနာ္ ဖူးဖူး အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ပါ ၿပီး ေတာ့ ဖူးဖူးေရာ ကိုလင္းပါ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲေလ ေနာက္ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီးမွ အတူေနၾကမယ္ေနာ္´´ ကိုလင္း မ်က္ႏွာႀကီး မအီမလည္ ျဖစ္သြားသည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ေလ။

ဖူးဖူးရဲ႕ ေဖာင္းအိေနတဲ့ တင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲက ေထာက္ထားရလို႔ ငပဲက မတ္ေနေအာင္ ေထာင္ေနတာ ေအးေလ ရွိေစ ေတာ့ ရွိေစေတာ့ မနက္ျဖန္က်မွ ေတြ႕မယ္။ ဒါနဲ႔ ဖူးဖူးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး အိပ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး၏ ႏႈတ္ခမ္း အိအိေလးကို နမ္းမိသည္၊ ရင္သားႏုႏုေလးကို ကိုင္မိသည္။ ဘာမွမေျပာ။

လက္က ေအာက္ကို ဆက္ဆင္းမယ္ ႀကံရင္ အတင္းျပန္ဖယ္သည္။ ဒီလိုနဲ႔သာ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ရသည္တည္း။ မနက္လင္းေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စားဖို႔ေသာက္ဖို႔က အရင္ရွာရသည္။ အုန္းသီးႏွင့္ အုန္းရည္က ေပါ မ်ားလွသည္ မွန္ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ် ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မစားႏိုင္။ အသားေလး ငါးေလး ရလိုရျငား လိုက္ရွာ ၾကရသည္။ ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ။ မေန႔က ၾကည့္ခဲ့သည့္ အျပင္က ဂူေပါက္ထဲက ေရၾကည္ၾကည္ထဲမွာ ေက်ာက္ပု ဇြန္မ်ား ကူးခတ္ေနသည္။ အေကာင္သိပ္မႀကီးေသာ္လည္း စားလို႔ဝႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုလင္း သူ႔အက်ၤ ီ ခြၽတ္ကာ ပုဇြန္ခပ္သည္။ ပိုက္ကြန္လို မဟုတ္သျဖင့္ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ သို႔ေသာ္ ေလးငါးခါေလာက္ ႀကိဳး စားလိုက္လွ်င္ တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ ရသည္။

ဖူးဖူးကေတာ့ ပုဇြန္တစ္ေကာင္ရတိုင္း ကေလးတစ္ေယာက္ လို ခုန္ေပါက္ျမဴးတူး အားေပးရွာသည္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ဖမ္းလိုက္ေတာ့ ပုဇြန္ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ရလိုက္သည္။ ျပန္ထြက္လာရာတြင္ ကံဆိုးသည့္ ဂဏန္းတစ္ေကာင္ပါ ပုဇြန္မ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြား ေတာ့သည္။ ထိုေရွ႕နားတြင္ ပုဇြန္ႏြာျခင္း မီးကင္ျခင္း အလုပ္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖူးဖူးက ေရခ်ိဳးခ်င္ေၾကာင္း ပူဆာသည္။ ေရခ်ိဳးတာက ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးလွ်င္ လဲစရာ အဝတ္က မရွိ။ ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ခ်ိဳးရန္က်ေတာ့လည္း ဖူးဖူးက သေဘာမတူျပန္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးလွ်င္ တစ္ေယာက္က တစ္ဖက္လွည့္ေနေပးေၾကးျဖင့္ အေပးအယူတည့္သြားသည္။ ကိုလင္းကို အရင္ ခ်ိဳး ခိုင္းသည္။ ကိုလင္းကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးပဲ ဘာရွက္စရာရွိတာမွတ္လို႔။ ပါတဲ့ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ပစ္ကာ မိေမြး တိုင္း ဖေမြးတိုင္း ပင္လယ္ထဲ ဆင္းခ်သြားသည္။

ေရခ်ိဳးေတာ့ ပင္လယ္ဘက္ကိုလွည့္မခ်ိဳး၊ ကုန္းေပၚတြင္ တစ္ ဖက္လွည့္ရပ္ေနေသာ ဖူးဖူးဘက္သို႔ လွည့္ခ်ိဳးသည္။ ဖူးဖူး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ကိုလင္းကို စကားေျပာရန္ လွည့္လိုက္မိသည္။ ကုန္းေပၚက ဖူးဖူးကို ေနာက္ကၾကည့္ကာ ေလာင္တီးေနေသာ ကိုလင္းကို ဘြားဘြားႀကီး ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီး “အာ ကိုလင္းကြာ အရွက္မရွိဘူး ဟို ဘက္ လွည့္ခ်ိဳးပါလားလို႔´´ ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္ႏွာကို အတင္းအုပ္ကာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေတာ့သည္။ “ဟင္း ဘယ္သူက ၾကည့္ခိုင္းတာက်လို႔ သူ႔ဘာသာ ဟိုဘက္မလွည့္ဘဲ လာခိုးၾကည့္ၿပီး ဟဲဟဲ ေကာင္မေလး ကေရာ္ ကေရာ္´´ ကိုလင္းက မရွက္သည့္အျပင္ ကေရာ္ကေရာ္ပင္ ျပန္လုပ္လိုက္ေသးသည္။ ကိုလင္းခ်ိဳးၿပီး အဝတ္လဲၿပီးမွပဲ ဖူးဖူး ေရခ်ိဳးရန္ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။

ဖူးဖူး အဝတ္ခြၽတ္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုလင္းက တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ေနေပးသည္။ အေၾကာင္းရွိသည္။ မလွည့္ေနေပးလို႔ ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူး လုပ္ေန ရင္ ျပႆနာ။ ဖူးဖူး အဝတ္လဲသံ၊ ေရထဲဆင္းသြားသံ၊ ေရထဲမွာ တဘြမ္းဘြမ္းကူးသံၾကားေတာ့ ကိုလင္း လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖူးဖူးက သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ ေရကူးေနတုန္း။ ကိုလင္းၾကည့္ေနသည္ကို သတိမရ။ ေနာက္မွ ကမ္း ေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုလင္းက သူမကို ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ေနသည္။ ဖူးဖူး တအားရွက္သြားသည္။ ကို လင္းကို ေရႏွင့္ လွမ္းပက္ကာ သူမ၏ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ စေနႏွစ္ခိုင္ႏွင့္ ႀတိဂံနယ္ေျမကို အသည္း အသန္ ကာကြယ္သည္။ လက္ေသးေသးေလးက ဘယ္လိုမ်ား လုံႏိုင္ပါမည္နည္း။ တစ္ခုဖုံးလွ်င္ တစ္ခုေပၚ သည္သာ။ ကိုလင္း ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ေရထဲသို႔ ဆင္းသြားလိုက္သည္။ ေရထဲတြင္ ဟိုဖုံး ဒီဖုံး လုပ္ေန သည့္ ဖူးဖူးကို အတင္း ဝင္ဖက္လိုက္သည္။

“ဖူးဖူးရယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ´´ “အို ကိုလင္း ဘာလုပ္ တာလဲ မလုပ္ပါနဲ႔ ဖူးဖူးရွက္တယ္´´ “ဖူးဖူးရယ္ မရွက္ပါနဲ႔ ဒီကြၽန္းေပၚမွာ ကိုလင္းနဲ႔ ဖူးဖူး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိ တာေလ ကိုလင္းက ဖူးဖူးရဲ႕ ခ်စ္သူပဲ ဖူးဖူး ကိုယ့္ကို အလိုမလိုက္ရင္ ေရထဲက ျပန္မတက္ေတာ့ဘူးေနာ္´´ “ ကိုလင္း မဆိုးနဲ႔ကြာ ေနာ္ ေနာ္ ညက်မွ ကိုလင္းသေဘာ ေနာ္´´ ကိုလင္း အာမခံခ်က္ ရသြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးလည္း ၾကာၾကာမခ်ိဳးေတာ့၊ ကမန္းကတန္း ျပန္တက္ၿပီး အဝတ္ျပန္ဝတ္ေတာ့ သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်မ္းေျပ ေနဆာလႈံရင္း ပုဇြန္ကင္ႏွင့္ အုံးရည္ေသာက္ကာ ဇိမ္က်ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္လယ္ေရ အစြမ္းျပၿပီ။ ဓာတ္ဆားေပါင္းစုံ ေပ်ာ္ဝင္ေနေသာ ပင္လယ္ေရက သူတို႔အသားအေရကို ေစးကပ္ ကပ္ ျဖစ္ေနေစသည္။ အေနရခက္လွသည္။

ေနကပူလာေတာ့ ဆားေတြပါ ပြင့္လာသည္။ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ ေရခ်ိဳ ရွာရေတာ့မည္။ ဟုတ္ၿပီ ေခ်ာက္ထဲမွာေရခ်ိဳအိုင္မ်ားလားပဲ သြားၾကည့္အုံးမွပါ။ သူတို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရေသာက္ ဖို႔ ေရခ်ိဳ မျဖစ္မေန လိုအပ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဂူထဲ အသည္းအသန္ျပန္ဝင္ကာ ေခ်ာက္ဖက္သို႔ ျပန္ထြက္ သည္။ ေခ်ာက္ႀကီးထဲေရာက္ေတာ့ ေရအိုင္ကို ကမန္းကတမ္းေျပးကာ ပါးစပ္ျဖင့္ ေသာက္ၾကည့္သည္။ ရင္ထဲ ေအးျမသြားလိုက္သည္ ျဖစ္ခ်င္း။ ေရခ်ိဳမွ ေရခ်ိဳစစ္စစ္။ သူတို႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္ကစလို႔ အခုထိ အသက္ကယ္အိတ္မွ ေရဘူးမ်ားကိုသာ ေသာက္သုံးေနၾကသည္။ အုန္းရည္ေသာက္ေနရေတာ့ ေရမဆာတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ေရက ဒီအတိုင္းပဲ အေသလား အရွင္လား ျပန္ၾကည့္သည္။ အရွင္ဗ်၊ အရွင္။ ေျမႀကီးထဲမွ အလိုလို စိမ့္ထြက္ေနကာ ဟိုဘက္က ေရထြက္ေပါက္တစ္ေပါက္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးဆင္းေနသည္။ ထို ေရထြက္ေပါက္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာႏွင့္ ဆက္ေနသည္လည္း မေျပာတတ္ေပ။ ဖူးဖူးေရာ ကိုလင္းပါ အဆင္ေျပ သြားသည္။ ခ်ိဳးေရေရာ ေသာက္ေရပါ ရၿပီ။ ေရာက္ကတည္း ေဖာက္ေဖာက္ေသာက္ၿပီး လႊင့္ပစ္ထားေသာ ဘူး ခြံမ်ား အသုံးဝင္ေခ်ေတာ့မည္။ ေနာက္ေန႔ ျပန္ယူလာၿပီး ေရအျပည့္ ျဖည့္ထားရမည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖူးဖူးကို ဦးစားေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးက အရင္ဆင္းခ်ိဳးသည္။ ကိုလင္းပါ လိုက္ဆင္းေတာ့ ဖူးဖူး ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ ကိုလင္းကလည္း ဖူးဖူး ညက်ရင္ ကိုလင္းသေဘာဆိုတာကို ယုံစားကာ ေလာင္တီး ေန႐ုံမွ တပါး ဘာမွ မလုပ္ရဲ။

ညက်မွ လက္မခံေတာ့ရင္ ငတ္မွာစိုးလို႔။ ႏွစ္ဦးသား ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လန္းၿပီး သန႔္ရွင္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေရအဝေသာက္ကာ ဂူေပါက္ထဲမွ ဝင္ကာ ကမ္းေျခသို႔ ျပန္ဆင္းလာ ခဲ့သည္။ ကမ္းေျခမွာ ဂဏန္းေကာက္လိုက္၊ အုန္းေရေသာက္လိုက္ ေတာ္ကီဖုတ္လိုက္ႏွင့္ အပန္းေျဖခရီးသြား ေနရသလို ခံစားလိုက္ၾကသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ ကမ္းစပ္မွာပဲ အေပါ့အေလးကိစၥ ေျဖရွင္းရသည္။ မဟုတ္ရင္ အထဲေရာက္မွ ျပန္ဆင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္လွ။ ဟိုတစ္ေန႔ညကေတာ့ ဖူးဖူး ညအိပ္ကာနီးမွ အိမ္သာတက္ခ်င္သည္ ဆို သျဖင့္ ျပန္ဆင္းပို႔လိုက္ရသည္။ နီးနီးေလးဆိုေသာ္လည္း အတက္အဆင္းႏွင့္ အေတာ္ေလး ေမာသည္။ ကိစၥ ဝိစၥမ်ား ၿပီးေတာ့ ဖူးဖူးကို လက္ဆြဲကာ ဂူထဲ ျပန္ဝင္သြားလိုက္သည္။

အိပ္ရာထဲ ေရာက္ကာနီးေတာ့ ဖူးဖူး တြန႔္ ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အတင္းေတာ့ မ႐ုန္းပါ။ ထြက္ေျပးလို႔ မရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ယာထဲ ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာ ဖူးဖူးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ကိုလင္း ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံကာ အသာ စုပ္ယူလိုက္သည္။ ဖူးဖူး ကိုလင္း လက္ေမာင္းကို အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ တုန႔္ျပန္ ကာ စုပ္ယူ႐ုံမွတပါး လွ်ာ မကစားတတ္ေသး။ ကိုလင္း သင္ေပးရအုံးမည္။ ပါးစပ္ျခင္း တိုက္စစ္ဆင္ေနရာမွ ကို လင္း လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ သူမ၏ အက်ၤ ီေလးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။

ဖူးဖူး မျငင္းဆန္ေတာ့ေပ။ အလိုက္သင့္ပင္ လက္ကေလး ေျမႇာက္ေပးသည္။ ကိုလင္း အားတက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘရာစီယာေလးကို ခြၽတ္မွပင္ ျပႆနာ တက္ေတာ့သည္။ ကိုလင္း ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ရွာမေတြ႕။ ခက္ေတာ့ ေနေခ်ၿပီ။ ဖူးဖူးက ေက်ာေလးႂကြေပးသည္။ အဆင္မေျပေသး။ ဖူးဖူးက တမင္ညစ္ကာ ခြၽတ္မေပး ဘဲ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည္။ ကိုလင္း စိတ္ညစ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့ေလဟန္ ခြၽတ္ရန္မႀကိဳး စားဘဲ အေပၚမွသာ အုတ္ကိုင္ေတာ့သည္။ ဖူးဖူး သနားသြားပုံရသည္။ သူ႔ဘာသာ ခြၽတ္ေပးေတာ့လည္း လြယ္ လြယ္ေလးပဲ။

အခုအခ်ိန္ထိ ကိုလင္း၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလုံးကို တစ္ခုမွ မတားျမစ္ေသး။ အင္း ဖူးဖူးလည္း အေတြ႕အႀကဳံမ်ားပုံရသည္။ ကိုလင္း စကတ္ကိုေတာ့ မခြၽတ္ေတာ့ဘဲ လွန္လိုက္ကာ ပင္တီေလးကိုသာ ေပါင္မွ လိပ္ကာလိပ္ကာျဖင့္ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ျဖင့္ ေ႐ႊႀကိဂံနယ္ေျမကို က်ဴးေက်ာ္ေတာ့သည္။ ဖူးဖူး၏ အဖုတ္ကေလးမွာ ေဖာင္းတင္းေနကာ အေမႊးအျမႇင္လည္း ခပ္ပါးပါး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ျဖစ္ေနသည္။ အကြဲေၾကာင္းထဲမွာ အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနၿပီေကာ။ ဖူးဖူး စိတ္ေတြထေနပုံရသည္။ အကြဲေၾကာင္း ေလးကို လက္ခလယ္ထိပ္ဖ်ားျဖင့္ စုန္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေတာ့မွ ေၾကာင္ညည္းသလို ညည္းသံေလး ထြက္လာ သည္။ လက္ကလည္း ကိုလင္း လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္လာသည္။ ကိုလင္းက အေတြ႕အႀကဳံ မ်ားၿပီးသားပါ။

လိုက္ဖ်က္ဆီးသူ မဟုတ္ေသာ္ျငား ထားဖူးသမွ် ရည္းစားတိုင္းသည္ နယ္လြန္ၿပီးကာမွ အသစ္ေတြ႕ရမည့္ ဇာတာရွင္ျဖစ္သျဖင့္ အဖုတ္ႏွင့္ ဒုတ္ စိမ္းသူမဟုတ္ေပ။ ထပ္ၿပီး အေစ့ေလးကို ရွာေဖြကာ ထိုးစစ္ဆင္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး၏ ညည္းသံ ပိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ အရည္ေတြလည္း ပို႐ႊဲလာသည္။ ကိုလင္း လက္ခလယ္ကို အကြဲေၾကာင္းထဲသို႔ နည္းနည္း ထိုးထည့္ၾကည့္ေတာ့ ဖူးဖူး ကိုလင္းကို တအားကုတ္ဖဲ့ကာ အသားကုန္ညည္းသည္။ ဂူထဲဆိုေတာ့ ညည္းသံ အသက္ရႉသံမ်ားက ဟိန္းထြက္ေနသည္။ ၾကပ္လွခ်ည္လား။ အေတြ႕အႀကဳံရွိရင္ေတာင္မွ အေတာ္ေလး အႀကိမ္ေရနည္းပါးမည္ထင္သည္။ အရည္ေတြ တအား ထြက္လာကာ ကိုလင္း လက္ကို ေပပြေနေတာ့သည္။

ကိုလင္း လုပ္ငန္းဆက္သင့္ေနၿပီ။ ဖူးဖူးေျခေထာက္ကို ကားထုတ္လိုက္ၿပီးမွ တက္ခြလိုက္သည္။ ကိုလင္း လီးက တအားေတာင္ေနၿပီျဖစ္ရာ ဖူးဖူး၏ ေစာက္ပတ္ အ၀ ေလးကို ေတ့ကာေတ့ကာႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ အေစ့ေလးကို လီးထိပ္ဖ်ားႏွင့္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ထိုးဆြေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးမွာေတာ့ လူးလြန႔္ေကာ့ပ်ံေနရွာေလၿပီ။ ကိုလင္း အလစ္အငိုက္ယူကာ ဒစ္အဖ်ားကို ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ “အား ကိုကို နာလိုက္တာ´´ ဖူးဖူး ခပ္တိုးတိုးေလး ေအာ္သည္။ ခဏ အနားေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေရွ႕ ကို ဆက္ထိုးလိုက္ရာ တစ္ခုခုႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ကာ ဒုတ္ကနဲရပ္သြားၿပီး ဖူးဖူးလဲ အီးကနဲ ေအာ္သြားသည္။

ကိုလင္း ထင္ျမင္ခ်က္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေလၿပီ။ ဖူးဖူးက အပ်ိဳစင္စစ္စစ္ကေလးပါလား။ ဒါဆို ကိုယ့္ကို ခ်စ္လြန္း လို႔ ဘာမွ မျငင္းဆန္ဘဲ အကုန္ လိုက္ေလ်ာေနျခင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကိုလင္း ဝမ္းသာသြားသည္။ ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ ဆုတ္လိုက္ၿပီး အားကုန္ ထိုးသြင္းလိုက္ရာ ထုတ္ကနဲ အထိအေတြ႕ႏွင့္အတူ တစ္ဆုံးဝင္သြားေတာ့ သည္။ “အား….. ကိုကို .. ကိုကို.. နာလိုက္တာကိုကိုရဲ႕…. အီးဟီး…. ဖူးဖူးဟာေလး ၿပဲသြားၿပီလားမသိဘူး´´ ဖူးဖူး၏ အာေခါင္ျခစ္ငိုယိုသံက ဂူထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္သြားေတာ့သည္။

ကိုလင္း ခဏၿငိမ္ေနေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူး မ်က္လုံး ေအာက္ခမ္းစပ္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ ေၾသာ္ အပ်ိဳစင္ စစ္စစ္ ကေလးဆိုေတာ့လည္း နာရွာမည္ေပါ့ေလ။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဖူးဖူး အငိုတိတ္သြားသည္။ “ဖူး နာေသးလား´´ “ဟင့္အင္း နာေတာ့ဘူး ကိုကို အထဲမွာ ၾကပ္ၿပီး တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္ေနတယ္´´ “အာ့ဆို ကိုယ္ နည္းနည္းေလာက္ လႈပ္ၾကည့္မယ္ေနာ္ ဖူးဖူး မနာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ အစမို႔ပါ ေနာက္ဆို မနာေတာ့ ပါဘူး´´ ဖူးဖူး ကိုယ္ေလး ၿငိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ေခါင္းျငႇိမ့္လိုက္သည္ ျဖစ္မည္။ အေမွာင္ထဲမို႔မျမင္ရ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေယာက်ၤားေတြက ဒီလိုပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးက် ကိုယ္လိုရာဆြဲေတြးတတ္တာေပါ့ ဟဲဟဲ။ အဲဒါနဲ႔ နည္းနည္း အထုတ္အသြင္း လုပ္ၾကည့္သည္။ ၾကပ္ထုပ္ေနသည္။

ဖူးဖူးကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ညႇစ္ထားတာက ပို ၾကပ္ေနသလိုပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရည္ေတြ ထြက္လာေတာ့ ဖူးဖူးလည္း သိပ္မနာေတာ့။ နာတာကို ေကာင္း တာက ဖုံးသြားေလၿပီ။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ တစ္ခ်က္ညည္း ျဖစ္လာသည္။ ပထမ ျဖည္းျဖည္း ေဆာင့္ေပးရာမွ နည္းနည္း အရွိန္တင္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး ဘာမွ မကန႔္ကြက္။ ညည္းသံသာစိတ္လာသည္။ အျမန္ႏႈန္း တျဖည္း ျဖည္း ျမင့္လာသည္။ ဖူးဖူးသည္း ကိုလင္း ေက်ာကို လက္ျဖင့္ အသားကုန္ ဖက္ထားသည္။ ဖက္ထားရာမွ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္လာၿပီး “ကိုလင္း ကိုလင္း ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္လာလဲ မသိဘူး အား အာ့ဟာ အား…. အေမ့….. ရွီး….. အင္းးး အ အား………… ´´ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ေစာက္ဖုတ္ကေလးက လီးကို တဇစ္ဇစ္ႏွင့္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ညႇစ္ကာ ေကာ့တက္လာၿပီးေနာက္ ၿငိမ္က်သြားေလေတာ့သည္။ ကို လင္းလည္း ဖူးဖူးၿပီးသြားမွန္းသိသျဖင့္ သုက္ရည္မ်ားကို ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ ဒရေဟာ ပန္းထည့္ေပးလိုက္ ရာ ဖူးဖူးမွာ အရသာေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ေမ့ေမ်ာမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။

ထိုညေတာ့ ငတ္မေျပသည့္ ကာမ ဆားငံေရကို တက္ညီလက္ညီ ေသာက္လိုက္ၾကသည္မွာ သုံးခါ ေလးခါပင္ မကေတာ့။ ဖူးဖူးလည္း ေစာက္ပတ္ပူထူလာၿပီး ကိုလင္းလည္း လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး က်ိန္းလာသျဖင့္ သာ အိပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိပ္ေတာ့လည္း တြင္းစိမ္ရင္း အိပ္ရသည္မွာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ေပ။ မိုးလင္းကာ နီးေတာ့ တြင္းထဲမွ ေႁမြက ေခါင္းေထာင္ေနသျဖင့္ လင္းဆြဲေလးေတာ့ ဆြဲလိုက္ေသးသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေရခ်ိဳအိုင္သို႔သြားကာ ကိုယ္လက္ေဆးေၾကာ မ်က္ႏွာသစ္လုပ္ရသည္။ မလုပ္ လို႔ မျဖစ္။ တစ္ညလုံး ဗြက္ေပါက္သြားရာ မလုပ္လွ်င္ ေျခာက္ကပ္ကုန္ေတာ့မည္။ ၿပီးေနာက္ ထုံးစံအတိုင္း ကမ္းစပ္ ဆင္းသြားၾကေတာ့သည္။ ကမ္းစပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထူးျခားမႈကို ေတြ႕ရသည္။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေန ေခ်ၿပီ။ ကမ္းစပ္သို႔ ေသနတ္အသင့္ခ်ိန္ကာ သြားၾကည့္လိုက္သည္။

ရာဘာေလွတစ္စီး၊ အေကာင္းပကတိ၊ ေလွ ထဲတြင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္၊ အသက္ေတာ့ မရွိေတာ့ေခ်။ ပုတ္ေစာ္ပင္ နံေနၿပီ။ သရဲေၾကာက္ တတ္သူဆိုလ်င္ လိပ္ျပာလြင့္ႏိုင္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ငါးစားလို႔ ကုန္ၿပီ၊ အပုတ္ရည္ေတြ တေတာက္ ေတာက္ စီးက်ကာေလွေဘးသို႔ တြဲေလာင္းက်ေနသည္။ ကိုလင္း ေလွထဲသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ေလွထဲတြင္ ဖိနပ္က သုံးရံ၊ ေလွ၏ ေဖာင္းၾကားတြင္ ညပ္ေနသည္။ ဒါဆို လူေလးငါးေယာက္ စီးလာသည့္ အသက္ကယ္ေလွမွ က်န္သူမ်ား ပင္လယ္ထဲတြင္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ က်က်န္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီလူကလည္း က်မက်န္ခဲ့ဘဲ ေလွေပၚမွာ အသက္ကုန္သြားပုံ ရ သည္။ ကိုလင္း မေၾကာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေလွေပၚသို႔ တက္ကာ အသုံးဝင္သည့္ ပစၥည္း ရွာယူလိုက္သည္။

ေရစို အဝတ္အစားမ်ားပါေသာ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္၊ ေစာင္ထူတစ္ထည္၊ ေဆးဝါးမ်ား ပါသည့္ အိတ္တစ္အိတ္၊ ဓာတ္မီး တစ္လက္ႏွင့္ လက္ပတ္နာရီတစ္လုံး ေတြ႕ရသည္။ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ အမ်ိဳးအစား သိပ္ အေကာင္း ႀကီး မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရလုံေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒီကြၽန္းေပၚမွာ နာရီ မလိုအပ္ေသာ္ လည္း ရက္စြဲမ်ားၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္ေလ။ လိုတာေတြ အကုန္ ယူပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအေလာင္း ႀကီးကို ပင္လယ္ထဲ ေမွ်ာဖို႔ စဥ္းစားသည္။ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒီေနရာမွာတင္ ဝဲလည္ဝဲလည္ျဖစ္ေနမည္။ ေလွကို အေကာင္းအတိုင္း ရသျဖင့္ ျပန္သုံးလို႔ ရႏိုင္ေသးသည္ပဲ။ လိုရမယ္ရ ေလေလွ်ာ့ၿပီး သိမ္းထားရမည္။ ဒါလဲ မဟုတ္ေသး။ ဒီေလွအမ်ိဳးအစားက ေလေလွ်ာ့လို႔မရ။ ရေသာ္လည္း ျပန္ျဖည့္မရ။ ေလွတြင္ ကပ္လ်က္ပါေသာ ေလအိုးက တစ္ခါသုံးေလအိုး။ ဒီအတိုင္းပဲ ဟိုဂူေပါက္ထဲမွာ ထည့္ထားရမည္။

သဲေပၚမွာ ထားရင္ေတာ့ သဲကိုက္သြားမည္။ အုန္းလက္ျဖင့္ က်င္းတစ္က်င္း တူးလိုက္သည္။ သိပ္အက်ယ္ႀကီးလည္း မတူးႏိုင္။ အုန္းလက္ျဖင့္ တူး ရေတာ့ သဲေသာင္ျပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခရီးမတြင္။ ႀကိဳးစာပမ္းစားတူးလိုက္ေတာ့မွ က်င္းတစ္က်င္း ျဖစ္လာသည္။ ခုနက ေလွေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္အတူ ဖိနပ္မ်ားကို ျမႇဳပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ဘာသာ သရဏဂုံ တင္ေပးလိုက္သည္။ ေသသူေတြကေတာ့ ဘယ္ဘာသာဝင္ေတြလဲမသိ။ ဖူးဖူးက ေၾကာက္လို႔ ဟိုးေဝးေဝးမွာ ထိုင္ေနသည္။ တစ္ဖက္ကို လွည့္ထားသည္။ သူမ မၾကည့္ရဲေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ကိစၥမ်ား ၿပီးေတာ့မွ ဖူးဖူးကို ေခၚကာ ကြၽန္းကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေရစီးေၾကာင္း သင့္သျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေရဝင္ ပ်က္စီးသြားၿပီ။ ေရမဝင္ မပ်က္စီးသည့္အရာမ်ားကို တစ္ေနရာကိုပုံထားကာ ဂူဝသို႔ ကဲ့ယူရသည္။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားလည္း မဟုတ္ပါ။ အဖိုးဘယ္ေလာက္တန္တန္ ဒီေနရာမွာ အသုံးမတည့္ရင္ တန္ဖိုးမရွိပါ။

ေ႐ႊလိုမ်ိဳးဟာဆို တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကံေကာင္း လို႔ ကုန္းေပၚျပန္ႏိုင္ရင္ သုံးလို႔ရႏိုင္သည္။ တစ္ျခားဟာေတြကေတာ့ သိပ္မမက္ေမာလွ။ သယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားထဲမွ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေ႐ြးထုတ္ၾကည့္သည္။ ပစၥတို တစ္လက္ က်ည္အျပည့္ျဖင့္ ပါလာေသာေၾကာင့္ ဖူးဖူးကို ေပးထားသည္။ အေၾကာင္းရွိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္လို႔ ရ ေအာင္လို႔။ ကိုလင္းေသနတ္ကက်ည္ႏွင့္က မတူ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ည္အပိုပါမလာသည့္ ဖူးဖူးေသနတ္ကို မသုံးဘဲ ကိုလင္းက သူ႔ေသနတ္ကိုသုံးကာ ဖူးဖူးကို ေသနတ္ပစ္နည္း သင္ေပးသည္။ ပစၥတိုဆိုသည့္ အမ်ိဳးက ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္သားမဝထားရင္ ထိမွန္ဖို႔မလြယ္လွသျဖင့္ က်ည္ထိုး က်ည္ထုတ္တတ္႐ုံ၊ ပစ္တတ္႐ုံသာ သင္ ေပးထားရသည္။ ပထမဆုံးက်ည္တစ္ေတာင့္က သဲျပင္ေပၚက ေလးေပေလာက္ ဝိုင္းထားသည့္ေနရာကို ပစ္ခိုင္း ရာ ဘာမဆီညာမဆိုင္ ေရွ႕လွမ္းလွမ္းက အုန္းသီးခိုင္ကို ထိကာ ေႂကြက်သြားသျဖင့္ ရယ္ရေသးသည္။

စနစ္ တက် ျပလိုက္ေတာ့လည္း လက္ေျဖာင့္သည္မဟုတ္ေတာင္ ေပ သုံးဆယ္ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ထိေအာင္ ပစ္ႏိုင္သြားသည္။ က်ည္ငါးေတာင့္ေတာ့ ျဖဳန္းလိုက္ရသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကိုလင္းေသနတ္က ၉ မမ က်ည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကံေကာင္းရင္ ထပ္ရႏိုင္ေသးသျဖင့္သာ သုံးပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖူးဖူးအတြက္မ်ား ဝတ္စရာအပိုေလးရမလား ရွာၾကည့္သည္။ ကေလး အက်ၤ ီေတြ။ ဖူးဖူးက မခ်ိသြားၿဖဲ ေလး လုပ္ျပသည္။ ဆပ္ျပာမႈန႔္လို ဆပ္ျပာဘူးလိုမ်ိဳး တိုလီထြာလီေတြလည္း ပါသည္။ လက္ျဖင့္လွည့္ရသည့္ မီးအိမ္တစ္ခု အေကာင္းပကတိပါလာသည္က ကံေကာင္းေပစြ။

ညက်ရင္ေတာ့ အသုံးတည့္ၿပီေပါ့ေလ။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးေတာ့ ဖူးဖူးႏွင့္အတူ ဂူထဲ ေျပာင္းထည့္သည္။ ဆပ္ျပာမႈန႔္ ရရင္ျဖင့္ ဖူးဖူးအဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ ကိုလင္းအဝတ္ေတြလည္း ေလွ်ာ္ေပါ့။ ပစၥည္းေတြ ဂူထဲထည့္ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ခ်င္ေလွ်ာ္ရေအာင္ ဖူးဖူးကို ေျပာရသည္။ ဖူးဖူးကလည္း ေလွ်ာ္ခ်င္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားက ငပိေစာ္နံေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ေလွ်ာ္ထားတုန္း ဘာသြားဝတ္မလဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖူးဖူးက ညကတည္းက ရွိသမွ်အရွက္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီပဲ ကိုကိုရယ္ ခြၽတ္လိုက္ပါ ေတာ့။ ဖူးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္မဲ့သူလဲ မရွိပါဘူး။ ဒီအတိုင္းသာ ေနၾကတာေပါ့ ဟုေျပာလိုက္ရာ ကိုလင္း အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသသြားရေတာ့သည္။ ညကမွ အပ်ိဳစင္ဘဝေလးကို စြန႔္ေပးခဲ့သည့္ သူ႔ခ်စ္သူတျဖစ္လည္း ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးက ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာသည္ဆိုေတာ့ အံ့ဖြယ္သရဲေပပ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္ဗလာႏွင့္ ဖူးဖူးက ႏွစ္ေယာက္လုံးစာ အဝတ္ကို ေလွ်ာ္ကာ ေသာင္ျပင္မွာ အုန္းလက္ခင္း လွန္းထားရ သည္။

အခုမွပဲ အာဒမ္ႏွင့္ ဧ၀ လိုလို၊ ေက်ာက္ေခတ္လူသားလိုလို ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖူးဖူး၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းကေလးကို ျမင္ရသည့္ ကိုလင္းက ခဏခဏ ေလာင္တီးေနသလို ဖူးဖူးကလည္း စိတ္ေတြ ႏိုးၾကား ေနသည္သာ။ အဝတ္ေတြလွန္းၿပီးေတာ့ ဂူထဲျပန္ဝင္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်စ္ပြဲဆင္ၾကသည္။ တေရးအိပ္ၾကသည္။ ညေနက်ေတာ့ လွန္းထားသည့္ အဝတ္ေတြ ျပန္သြား႐ုပ္ရင္း ညစာရွာဖို႔ေမ့သြားသျဖင့္ အုန္းသီး၀၀စားကာ ျပန္ ဝင္ရေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္ၾကသည္ေလ။

ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းက အိပ္ရာထဲေရာက္ ေရာက္ခ်င္း “ဖူးေလး ကိုကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အဝတ္က ဒီတစ္စုံပဲ ရွိတာေနာ္၊ ဒါခ်ည္းပဲ ေလွ်ာ္လိုက္ ဝတ္ လိုက္ဆိုရင္ ၾကာရင္ စုတ္ျပတ္သတ္ကုန္မွာ ကယ္မဲ့သူရွိရင္ေတာင္ အဝတ္မပါရင္ ရွက္စရာႀကီး၊ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတုန္း အဝတ္မဝတ္ဘဲ ေနၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔´´ “အင္ ကိုကိုကလည္း ဉာဏ္ႀကီးပဲေနာ္ ဖူးဟာကို တစ္ခ်ိန္လုံးျမင္ခ်င္တိုင္း မသိတာက်လို႔ ေကာင္းပါၿပီရွင္ ကိုကို႔သေဘာပါ ဟုတ္လား´´ “အဲဒါေၾကာင့္ ဖူး ေလးကို ခ်စ္ရတာ သိလား´´ အိပ္ရာထဲေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းက ဖူးဖူးကို အရင္လိုပဲ လုပ္ေပးလိုက္ ၿပီးေနာက္ မသိမသာ ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းႏွစ္လိုက္က ဖူးဖူး၏ ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံပစ္လိုက္ သည္။

ဖူးဖူး ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ လန႔္ျဖပ္ကာ ကိုလင္း ေခါင္းကို အတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ “အို ကိုလင္း အဲဒါဘာလုပ္တာလဲ ဘုန္းေတြ နိမ့္ကုန္ပါ့မယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ အို အို ေျပာလို႔လဲမရဘူး ခက္ေတာ့တာပဲေနာ္´´ ကိုလင္းကေတာ့ ဖူးဖူး ဘယ္လိုပင္တားေစကာမူ လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးထဲသို႔ သူ႔လွ်ာ ႀကီးကိုသာ ဝင္ႏိုင္သမွ်ဝင္ေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္၊ ေစာက္စိေလးကို လွ်ာႏွင့္ထိုးလိုက္၊ စုပ္ယူလိုက္ႏွင့္ လုပ္ခ်င္ သလို လုပ္ေနသည္။ ဖူးဖူးမွာ တားခ်ိန္ပင္မရ၊ သူ႔ဘာသာသူ အသက္ရႉေတြမွားကာ ေကာ့ပ်ံလန္ေနေတာ့ သည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုလင္း၏ လွ်ာစြမ္းေအာက္တြင္ အညံ့ခံကာ ဖူးဖူး၏ ညီမေလးမွာ မ်က္ရည္ေတာက္ ေတာက္က်ေအာင္ ငိုရသည့္အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ဖူးဖူးကို တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ မႈတ္လိုက္ရာ အရည္မ်ား ႐ႊဲေနသျဖင့္ ကိုလင္း လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးသြင္းတာေတာင္ မေအာ္ေတာ့ေပ။ ညည္း႐ုံသာ ညည္းၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံေနေတာ့သည္။ “ဖူးေလး ၿပီးကာနီးရင္ ေျပာေနာ္ ကိုကိုနဲ႔ ဖူးနဲ႔ အတူတူၿပီးရေအာင္´´ “အင္ ကိုုကို ဘာၿပီးတာလဲ´´ ေၾသာ္ ဒီငတိမေလးကလည္း ၿပီးသာၿပီးသြားတယ္ ၿပီးတယ္ဆိုတာဘာလဲ မသိေသး။ “ ဖူးေလး ခုနက ျဖစ္သလို တအားေကာင္းသြားတာ ၿပီးတာေပါ့ ဖူးေလးရဲ႕´´ ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ကိုလင္း ရပ္တန႔္ သြားေသာ အရွိန္ကို ျပန္ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။ ကိုလင္းလည္း တအားေကာင္းေနသလို ဖူးဖူးလဲ ေသမတတ္ ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ဖူးဖူး ၿပီးကာနီးေတာ့ ကိုလင္းစကား နားေထာင္သည္။

ၿပီးေတာ့မယ္ ၿပီးေတာ့မယ္ ဆို သည္ႏွင့္ ကိုလင္း အားကုန္ အရွိန္ျမႇင့္ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ “အာ့ အာ့…. ´´ဆိုသည့္အသံေလးၾကားသည္ ႏွင့္ ကိုလင္း သုက္ရည္ေႏြးေႏြးမ်ားကို ဖူးဖူး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ရာ “အား… ကိုကို႔….. အိ….. အား ေကာင္းလိုက္တာ အား……..´´ ဆိုသည့္အသံႏွင့္အတူ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ ကိုလင္းကလည္း သူၿပီးၿပီးခ်င္း မရပ္ပစ္ဘဲ က်န္ေနေသးသည့္ မာေက်ာမႈေလးျဖင့္ ဆက္ၿပီး ေဆာင့္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဖူးဖူး တအား ေကာင္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစ လင္မယားဆိုေတာ့လည္း ဒီထဲကကို မထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားၾက သည္သာ။ တစ္ညလုံး ခ်စ္ရည္လူးၾကသည္။ သူတို႔ေနသည့္ဂူထဲမွာ သုက္ရည္ေရာ ေစာက္ရည္နံ႔မ်ားျဖင့္ လႈိင္ ေနသည္။

သူတို႔ကေတာ့ ဒီအနံ႔ရေလ တဏွာႂကြေလဆိုေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲေပါ့ေလ။ ဒီလိုႏွင့္သာ ညဆိုလည္း ႏွစ္ခ်ီသုံးခ်ီ ေန႔ဘက္လည္း တစ္ခ်ီေလာက္ေတာ့ ဆြဲျဖစ္ၾကသည္။ အစက သူတို႔အိပ္သည့္ေနရာကိုသာ သြားသည္။ လိုးၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္က ေလး ရက္ပိုင္းမွ်ရွိလာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ရွက္စရာလူ တစ္ေယာက္မွ မရွိသျဖင့္ ေန႔ဘက္ လီးေတာင္ ေစာက္ပတ္ယားလာလွ်င္လည္း ဂူထဲသို႔ ျပန္မဝင္ျဖစ္ေတာ့။ အဆင္ေျပသည့္ေနရာတြင္သာ လိုး ၾကသည္။ တစ္ခါတရံလည္း ပင္လယ္ထဲ ေရကူးရင္းနဲ႔ မတ္တပ္ေဆာ္ျပစ္သည္။ တစ္ခါတရံလည္း ေသာင္ျပင္ ေပၚမွာ ဗ်င္းၾကသည္။ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာက သိပ္အဆင္မေျပလွ။ ေအာက္ကခံရသည့္ ဖူးဖူးက ဖင္ၾကားထဲ သဲ ဝင္သျဖင့္ ၾကမ္းရွရွ၊ အေပၚက ကိုလင္းကလည္း ဒူးက သဲပြန္းသျဖင့္ ၾကာၾကာမလုပ္ႏိုင္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေကာင္းဆုံးေနရာ သြားေတြ႕သည္။ သူတို႔ေလွဖြက္ထားသည့္ဂူေပါက္ထဲေရာက္မွ ေနရာေကာင္းေတြ႕သြား ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလွက ရာဘာေလွျဖစ္သျဖင့္ ေမႊ႕ယာသဖြယ္ ဇိမ္က်လွသည္။ သို႔ေသာ္ ညဘက္ေတာ့ မအိပ္ ႏိုင္ေခ်။ ပင္လယ္ေလတဟူးဟူးႏွင့္ ေအးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကြၽန္းေပၚသို႔ေရာက္သည္မွာ သုံးပတ္ခန႔္ရွိသည္။ ဒီနားပတ္လည္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ၾက၊ ဟိုနားဒီနား သြားလိုက္ၾက၊ ကြၽန္းအႏွံ႔ မေရာက္ေသး။ တစ္ရက္ေတာ့ ေတာထဲ ဝင္ၾကည့္သည္။ ေတာက သိပ္နက္လွသည္ မဟုတ္ေပမဲ့ သစ္ပင္ေတာ့ထူထပ္သည္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့မွ ေတာငွက္ေပ်ာမ်ား၊ အျခားအမည္မသိ အပင္ မ်ား ေပါက္ေရာက္သည္ကို သတိထားမိသည္။ တိရစာၦန္က တစ္ျခားေတာ့ မေတြ႕။ တစ္ခါတေလ ႁမႊေေတြ႕သည္။ ေမ်ာက္မ်ားလည္း တခါတရံ ေတြ႕သည္။ ႁမႊေကိုေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ မသတ္ပါ။

တစ္ခါေတာ့ ဖူးဖူးရပ္ေနသည့္ အပင္ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာသည့္ ေႁမြတစ္ေကာင္ ေတြ႕သျဖင့္ မလြဲမေရွာင္သာ ပစ္ခ်လိုက္ ရသည္။ ေႁမြသားကင္ေတာ့ ဖူးဖူးက မစားရဲသျဖင့္ မစား၊ ေမ်ာက္သားေတာ့ စားသည္။ ေမ်ာက္ဖ်က္သည့္ အခ်ိန္တြင္ အနားမွာ မေနေတာ့။ လူကေလးႏွင့္ တူသျဖင့္ သနားလို႔တဲ့။ ေတာထဲ ေလးငါးရက္ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ေတာ့ လမ္းျဖစ္လာသည္။ ေနရာေတြလည္း မွတ္မိလာသည္ ဘယ္နားဘာအေကာင္ရွိတတ္တာလည္း သိလာသည္။ ကိုလင္း ေတာထဲထြက္တိုင္း ဖူးဖူးက အၿမဲတမ္း ပါသည္။ ေတာထဲတြင္ အမဲပစ္လိုက္၊ စိတ္ထန္လာလွ်င္ ေတြ႕တဲ့ေနရာတြင္ မိုးတိုးမတ္တပ္ေရာ ပိုးလိုးပက္လက္ပါ လိုးလိုက္ ေဆာ္လိုက္ႏွင့္ သာယာေနၾကသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ပင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ဖူးဖူးလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ကြၽမ္းလာသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ဖူးဖူးက ေတာထဲသြားေနရင္း “ကိုကို ခဏမ်က္စိမွိတ္ေပးေနာ္´´ ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆိုလာသျဖင့္ မ်က္စိ မွိတ္ ေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုလင္း ဒုတ္ကို ေထာင္လာေအာင္ ဆြေပးသည္။ ဒါဆို ကိုလင္းသေဘာ ေပါက္လိုက္သည္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဖူးဖူးက ေတာင္လာေသာလီးကို လက္ ျဖင့္ အရင္းမွ ကိုင္ကာ ဒစ္ကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံလိုက္သည္။ အိုး…. ေကာင္းလိုက္သည့္အရသာ။

ဖူးဖူးက ကိုလင္း ရႈံ႕ မဲ့သြားေသာ မ်က္ႏွာကို မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္ကာ ခပ္ျပင္းျပင္းစုပ္ေတာ့သည္။ သိပ္ၾကာၾကာ မခံလိုက္။ ၿပီးခ်င္ လာသည္။ ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း ပါးစပ္ထဲကျပန္မထုတ္ေပး။ ထြက္လာသမွ် အကုန္လုံးကို မ်ိဳခ် လိုက္ ေတာ့သည္။ ၿပီးသြားေတာ့မွ “ကိုကိုက ဖူးဟာေလးကို ညတိုင္း လ်က္ေပးတယ္၊ စုပ္ေပးတယ္၊ အရမ္းေကာင္း တယ္ ကိုကိုရယ္၊ ကိုကို႔ကို ျပန္လုပ္ေပးခ်င္တာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ လုပ္လဲ မလုပ္ရဲဘူး၊ အခု ေတာ့ ဖူး ေကာင္းသလို ကိုကိုလည္း ေကာင္းမလားလို႔ လုပ္ေပးၾကည့္တာ ေကာင္းလားဟင္´´တဲ့။ ကိုလင္း အလြန္ ၾကည္ႏူးသြားသည္။ သူ ဖူးဖူးကို စၿပီးပါကင္ေဖာက္သည့္ ေနာက္ေန႔မွစကာ ေန႔တိုင္း ဂ်ာေပးေသာ္ လည္း ဖူးဖူးကို မစုပ္ခိုင္းရက္။ သူမကိုသာ ေကာင္းေစခ်င္သည္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ညတိုင္းလိုလို သူမက အရင္ စုပ္ေပးသည္။ ကိုလင္းကလည္း ဂ်ာေပးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ လိုးၾကသည္။

အခ်ိန္မေ႐ြး လိုးႏိုင္သည့္ အေနအထားမို႔ ေလာဘတႀကီး တစ္ည ေလးငါးခ်ီ မလုပ္ျဖစ္ၾက ေတာ့။ တစ္ည ႏွစ္ခ်ီေလာက္သာ လုပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိုးလင္းကာနီး လင္းဆြဲေလးလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆြဲျဖစ္သည္။ “ဖူးေလ ကိုကိုတို႔ေလ ေျမာက္ကြၽန္းကိုမ်ားေရာက္ေနလားမသိဘူးေနာ္´´လို႔ ကိုလင္းကေျပာေတာ့ ဖူးဖူးက နားမလည္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ “ဘာေျမာက္ကြၽန္းလဲ ကိုကို ဖူး တကယ္မသိဘူးေနာ္´´ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ကိုလင္းက “ဒီလိုေလ ဖူးရဲ႕၊ ဟိုးအရင္တုန္းက ကမာၻႀကီးက ျပားတယ္လို႔ ယူဆတုန္းက ကြၽန္းႀကီးေလးကြၽန္း ပဲရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီထဲမွာမွ ေျမာက္ကြၽန္းမွာ ပေဒသာပင္ဆိုတာရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီပေဒသာပင္ကေန လိုသမွ် အကုန္ ခူးယူစားသုံးႏိုင္တယ္တဲ့၊ ဘယ္သူကမွ ေလာဘမတက္ၾကဘူးတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျမာက္ကြၽန္းမွာ ကာမ ဆက္ဆံခ်င္ရင္ လိုးခ်င္ရင္ ဘယ္ေနရာမွာမဆို လိုးလို႔ရတယ္တဲ့၊ အဲဒီေနရာမွာ ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ လိုးၾကတယ္ တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္က် သူတို႔ေဘးပတ္လည္ကေန သစ္ပင္ေတြက အုပ္မိုးေပးထားတယ္တဲ့၊ အခုလည္း ကိုကိုတို႔ အဲလို ျဖစ္ေနသလိုပဲေလ၊ လိုးခ်င္တဲ့အခ်ိန္လိုးတယ္၊ စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္ စားခ်င္တဲ့ဟာယူစားတယ္ ဘာထူးလဲ ေနာ့´´ “သိဘူးကိုကိုရယ္ ဖူးကေတာ့ ကိုကိုနဲ႔အတူေနရတာ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကိုလည္း ျပန္ခ်င္ တယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ဖူးနဲ႔ အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ´´ ဖူးဖူးက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး ေျပာေတာ့ ကိုလင္းလည္း အိမ္ကိုသတိရသြားသည္ ဖူးဖူးကိုလည္းသနားသြားသည္။ သူတို႔ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ တစ္ရက္ေတာ့ ဖူးဖူးက ကိုကို႔ကို ေျပာစရာရွိလို႔ ဆိုကာ ဘယ္သူမွမရွိသည္ကိုသိသိႏွင့္ နားနားကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသည္။ ဖူးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီတဲ့။ ကိုလင္း တအား ေပ်ာ္သြားသည္။

ဒါဆို သားေလးရေတာ့မယ္ေပါ့။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ သမီးေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ ခ်င္တာျဖစ္ သားျဖစ္ျဖစ္ သမီးျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သားေလးေမြးေမြး သမီးေလးေမြးေမြး ဒီကြၽန္းေပၚမွာ အဆင္ေျပေျပ ေမြးႏိုင္ပါ့မလား။ ဆရာဝန္မရွိ၊ ေဆးမရွိ။ သို႔ေပသိ ေက်ာက္ေခတ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေမြးၾက တာပါပဲေလဟုသာ စိတ္ေျဖလိုက္ရသည္။

မိခင္ေလာင္းျဖစ္သည့္ ဖူးဖူးက အေပ်ာ္ဆုံးပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ သုံး လ ေရွာင္ရသည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းရသည္။ ဖူးဖူးက အလိုက္သိသည္။ ပါးစပ္ျဖင့္ ေန႔တိုင္း လုပ္ေပး သည္။ လက္ျဖင့္လည္း လုပ္ေပးသည္။ အလိုက္သိတတ္လြန္းေသာ ဇနီးေလးကို အခ်စ္ပိုရသည္။ သူမကို အာဟာရျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေကြၽးရေတာ့သည္။ ငွက္ဥလည္း ႏႈိက္ေကြၽးသည္။ ခ႐ု၊ ငါး၊ ပုဇြန္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရေအာင္ ရွာေကြၽးသည္ ။ မိခင္ က်န္းမာေရးေဒါင္ေဒါင္ျမည္မွ ကေလးကို ဆရာဝန္မဲ့ ေမြး ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။ သုံးလေလာက္ေနေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ လုပ္ျဖစ္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္လို နည္းေပါင္းစုံ မလုပ္ေတာ့။ အညင္သာဆုံးနည္းျဖင့္ လိုးၾကသည္။ ကိုယ္ဝန္ရင့္မာလာေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

မိန္းမ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီဆိုေတာ့ လင္လုပ္သူ ကိုလင္း စုရေဆာင္းရၿပီ၊ ကေလးအဝတ္ကေလးေတြက အသုံးဝင္လာသည္။ မိဘေတြ အဝတ္မဝတ္ဘဲေနရင္ေတာင္ ကေလးကိုေတာ့ ေႏြးေအာင္ထားရမည္။ ဒီလိုႏွင့္ ကိုးလ လြယ္လို႔ ဆယ္လ ဖြားမည့္အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ဗိုက္နာသည္ ဆိုသျဖင့္ ပင္လယ္စပ္မွာ ေမြးလို႔မျဖစ္ႏိုင္လို႔ ေခ်ာက္အတြင္းမွ ေရခ်ိဳအိုင္သို႔ ထမ္းေျပးရသည္။ ေရခ်ိဳအိုင္နား မွာ သစ္႐ြက္ထူထူ ခင္းေပးရသည္။ ဖူးဖူးက တစ္ခါမွ ကိုယ္ဝန္မေဆာင္ဖူးသျဖင့္ အတင္းညႇစ္ေနသည္။ တအား နာမွ ညႇစ္ရန္လည္း ေျပာေပးရေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုလင္း လက္ေတြ႕မျမင္ဖူးပါ။ အရင္ တုန္းက You Tube မွ စပ္စပ္စုစု ေလွ်ာက္ၾကည့္ထားသည့္ ကေလးေမြးသည့္ဗီဒီယိုမ်ားက အသုံးတည့္ေနသည္။

ကိုလင္း စိတ္တအား ပူေနသည္။ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား။ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း ဖူးဖူး ဒုကၡျဖစ္ရင္ ကိုလင္းတစ္ ေယာက္တည္း ကြၽန္းေပၚမွာ က်န္ခဲ့မွာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အသက္မရွင္လိုေတာ့။ ပစၥတိုျဖင့္ အဆုံးစီရင္ၿပီး ဖူးဖူး ေနာက္ လိုက္မည္ စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေတြးေနသည္။

ဖူးဖူး၏ ေအာ္သံ တအားက်ယ္ လာၿပီ။ ကိုလင္းလက္ကို ကိုင္ထားသည္။ လက္ကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ညႇစ္ထားသည္မွာ သူမ ေဝဒနာကို ေဖာ္ က်ဴးေနသည့္ႏွယ္။ တစ္ခ်က္ေတာ့ တအား ညႇစ္လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေပစြ။ အေနအထား မပ်က္ယြင္းသည့္ ကေလးငယ္သည္ ေယာနိဝမွ ေခါင္းျပဴလာသည္။တစ္ကိုယ္လုံးထြက္လာၿပီးေနာက္ အခ်င္းပါ ထြက္က် လာသည္။ ေရမႊာေတာင္ မေပါက္လိုက္ေသးသည္လားမသိ။ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ ေရမႊာမေပါက္ဘဲ ကေလးေမြးစရာ မရွိ။ ေရမႊာရည္မရွိဘဲ ကေလးအသက္မရွင္ႏိုင္။ ခုနက သူထမ္းေျပးတုန္းက ႐ႊဲကုန္သည္မွာ ေရမႊာေပါက္သည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ နာလြန္းလို႔ ေသးေပါက္ခ်သည္ထင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သတိမထားမိျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်က္ႀကိဳးကို ျဖတ္ရန္ ဓားကို ျပင္ၿပီးမွ သတိရသျဖင့္ မီးျဖင့္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ကင္လိုက္ၿပီးမွ ေအး ေအာင္ ေရႏွင့္ အျမန္စိမ္ကာ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ထုံးလိုက္သည္။

ဖူးဖူးကေတာ့ အားအင္ကုန္ ခမ္းကာ ယဲ့ယဲ့မွ်သာ ရွိေတာ့သည္။ ကေလးက သမီးေလး။ ေၾသာ္ သမီးေလး ကံေကာင္းေပစြ။ လူမရွိသူမရွိ ကြၽန္းေပၚမွာ ဒီလို အဆင္ေျပေျပ ေမြးႏိုင္သည္မွာ နည္းသည့္ကုသိုလ္မဟုတ္။ သမီးေလး၏ အသံစာစာေလး ေၾကာင့္ မွိန္းေနေသာ သူ႔အေမ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။ အားယူ ထထိုင္လိုက္ၿပီး သမီးေလးအား ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ ေကြၽးလိုက္သည္။ အိမ္မွာသာဆို ေဆး႐ုံမွာ လူနာလာၾကည့္သူေတြ စည္ကားေနေရာ့မည္။ သမီးေလးမ်က္ႏွာ ကို ျမင္ရသည့္ မိခင္လုပ္သူ ဖူးဖူး မ်က္ႏွာမွာ ခုနက ပင္ပန္းနာက်င္မႈေတြ တစ္စက္မွ်ပင္ မရွိေလေတာ့။ ေသြးႏုသားႏု မိခင္မ်ား ေရွာင္က်ဥ္ရမည့္အရာမ်ား ကိုလတ္က ဆရာလုပ္သည္။ နႏြင္းတက္လည္း မရႉ ႏိုင္၊ ႏြားၿမီးလည္း ျပဳတ္မတိုက္ႏိုင္၊ မီးတြင္းလည္း မဝင္ႏိုင္၊ သို႔ေသာ္ ကံတရား၏ ေဖးမမႈျဖင့္ သမီးေလး က်န္း မာပါသည္။

သမီးေလး ခုနစ္ရက္သမီးအ႐ြယ္တြင္ ကိုလင္းက ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုေန႔တြင္ အုန္း သီးမ်ား စိတ္ကာ ေတာထဲမွ ေမ်ာက္မ်ားကို သြားေဝသည္ဆိုပဲ။ ေမ်ာက္ကေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ေျပးသည္ေပါ့။ ကို လင္းကေတာ့ သမီးကင္ပြန္းတပ္ အလႉလုပ္သည္ဆိုကာ ေမ်ာက္ကို အုန္းသီးစိတ္ သြားေကြၽးျခင္းျဖစ္သည္။ နာမည္ကိုေတာ့ အဏၰဝါဟုသာ ေပးလိုက္သည္။ ေမြးရပ္ဇာတိႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီသည္သာမက နာမည္လည္း လွပါသည္။ သမီးေလး ေလးဆယ့္ငါးရက္ျပည့္ေတာ့ ကိုလင္းကပင္ ေတာင္းဆိုစရာမလို၊ ဖူးဖူးက အလိုက္တသိ ပင္ ေတာင္းဆိုလာပါသည္။ သမီးကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ရတာၾကာေနၿပီကိုကိုရယ္ ဖူး စိတ္ေတြတအားလာေနတယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔ သမီးကို အရိပ္ေအာက္မွာ ထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေလွေပၚမွာ သြား လိုးၾကေတာ့သည္။ ငတ္ေနလို႔လားမသိ ခ်ိဳေနတာပဲ၊ အဲ မဟုတ္ပါဘူး အရသာရွိတာကို ေျပာတာ။ ႏွစ္ခ်ီ သုံးခ်ီ ဆက္တိုက္ဆြဲလိုက္တယ္။ သမီးတစ္ေယာက္ ေမြးထားေပမဲ့ က်ယ္မသြားပါဘူး။ မဆိုသေလာက္ ညႇစ္အား ေလ်ာ့သြားေပမဲ့ အရင္လို ေကာင္းတုန္းပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သမီးေလး ႏွစ္လသမီးအ႐ြယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းက ေတာစပ္မွာ အိမ္ေလး တစ္လုံး ေဆာက္သည္။ ေတာထဲမွရသည့္ သစ္၊ ေမ်ာ၊ ဝါးမ်ားျဖင့္ လုပ္ထားရာ အိမ္ကေလးကေတာ့ ေသးေသး ေလးေပမဲ့ ကိုလင္းတို႔ လင္မယားအတြက္ေတာ့ နတ္ဘုံနတ္နန္းေလးပါပဲ။ ဂူထဲကို သိပ္မသြားျဖစ္ေတာ့။ တစ္ခါ တစ္ေလ မိုးသည္း ေလထန္ရင္ေတာ့ ဂူထဲေျပးရသည္။

ေလကေတာ့ ကာပါသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္ထဲ ဆိုေတာ့ ေလတိုက္႐ိုက္မခတ္ႏိုင္ပါ။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းဆိုရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္။ အလုံးလိုက္ကြၽတ္သြားမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ ျပန္ေဆာက္မွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြ လေတြ တစ္လၿပီး တစ္လ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ သူတို႔ကို ကယ္ဆယ္မည့္သူ မေပၚ ေသး။ သမီးေလးလည္း စကားမေျပာတတ္ေသးတာေတာင္ ဟိုဆြဲ ဒီဆြဲ လုပ္တတ္လာသည္။ ဝူးဝါးဝူးဝါး စကား ေျပာသင္ေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း စိတ္အားငယ္မိသည္။ သမီးေလးမ်က္ႏွာက ခြန္အားျဖည့္ေဆးျဖစ္သည္။ မိဘေတာင္ စိတ္အားငယ္မွေတာ့ သားသမီးက ဘယ္လိုအားရွိပါ့မလဲဟု ကိုလင္းက စိတ္ကိုတင္းထားႏိုင္သည္။ ဖူးဖူးကေတာ့ တခါတရံငိုသည္။ ဖူးဖူးငိုလွ်င္ သမီးေလး အဏၰဝါက လိုက္ငိုသည္။ ကိုလင္းက ျပန္ေခ်ာ့ရသည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ ဖူးဖူးက ကိုကို ဒီေန႔ ဖူးေရာကိုကိုေရာ အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္၊ ညဘက္သာ တခါတခါ ေအးလို႔ဝတ္ျဖစ္တာ၊ သိပ္မဝတ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႔ အဝတ္ဝတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္ ဟုေျပာလာသည္။

သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အဝတ္ေတြ ဂူထဲသြားယူကာ ဝတ္လိုက္ၾကသည္။ ဖူး ဖူးကလည္း အရင္လို စကတ္ကေလးနဲ႔ အပ်ိဳေလးနဲ႔ျပန္တူသြားသည္ဟု ကိုလင္းကေျပာသျဖင့္ ဖူးဖူးက တခစ္ ခစ္ရယ္ေတာ့ သမီးေလးက ဘုမသိဘမသိ လိုက္ရယ္သည္။ ကိုလင္းလည္း ရယ္ေနရင္း ပင္လယ္ဘက္ အမွတ္ မထင္ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေအာက္မွာ မီးခိုးတန္းတစ္ခု၊ ကိုလင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ သြားသည္။ ဂူထဲသို႔ ဝင္ကာ မွန္ေျပာင္းေျပးယူသည္။ မွန္ေျပာင္းျဖင့္ ေသခ်ာစြာၾကည့္သည္။ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာတစ္စင္းမ်ားလား။ ထပ္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ သေဘၤာတစ္စင္း။ သူတို႔ဘက္ကို ဦးတည္ လာေန သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကိုလင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဂူထဲတြင္ သိမ္းထားေသာ မီးက်ည္မ်ား သြားယူသည္။ မီးက်ည္ အျဖဴတစ္လုံး ပစ္ေဖာက္သည္။ ေဖာင္းကနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး ထိန္သြား သည္။ သမီးေလးက လန႔္ငိုသည္။ မထူးျခား။ မီးက်ည္ အျဖဴဆိုေတာ့ ျမင္ပုံမရ။

မီးက်ည္ အနီက ေျခာက္လုံး တည္းသာ ပါသည္။ တစ္လုံး ေဖာက္လိုက္သည္။ ႐ႊီးကနဲ တက္သြားကာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ နီရဲ ေတာက္ပစြာ ေပါက္ကြဲသည္။ တစ္လုံး မထူးျခားေသး။ ႏွစ္လုံး မထူးျခားေသး။ သုံးလုံးေျမာက္တြင္ သေဘၤာမွ မီးက်ည္ အစိမ္း တစ္လုံး တက္လာသည္။ ကိုလင္းေရာ ဖူးဖူးပါ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္သြားသည္။ ဖူးဖူး ဒီေန႔ အဝတ္ေတြ ဝတ္ၾကည့္ ခ်င္သည္မွာ ဒီနိမိတ္မ်ားလား မသိေတာ့ေခ်။ ကိုလင္း မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ထပ္ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာၿပီ။ သေဘၤာဦး ျပန္လွည့္လာေခ်ၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးသထက္နီးလာရာ သေဘၤာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက သေဘၤာေတာ့ မဟုတ္။ ငါးဖမ္းသေဘၤာလည္း မဟုတ္။ ကြၽန္း ႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေက်ာက္ခ်ကာ ကြၽန္းဘက္သို႔ ရာဘာေလွျဖင့္ ကူးလာသည္။

ကိုလင္းေရာ ဖူးဖူးပါ က်န္ခဲ့ သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ယူရန္ စိတ္မကူးေတာ့။ ရာဘာေလွကေလး ကမ္းသို႔ကပ္လာရာ ေလွေပၚတြင္ ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါသည္။ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ တူညီဝတ္စုံ မ်ားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးက ဖူးဖူးႏွင့္ သမီးကို လက္ျဖင့္ ကူညီဆြဲတင္သည္။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္က ကိုလင္းကို ဆြဲတင္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားမ်ားက ေလွ်ာ္ထားသျဖင့္ သန႔္ရွင္းေနေသာ္လည္း စုတ္ျပတ္ ေနေပၿပီ။ သေဘၤာႀကီးေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ကပၸတိန္က ေစာင့္ေနသည္။ တက္လာေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ကာ ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပဳံးျဖင့္ ဆီးႀကိဳကာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ကိုလင္းက အဂၤလိပ္လို အနည္းငယ္ေျပာတတ္သျဖင့္ ကံေကာင္းသြားသည္။ ကိုလင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္ကာ အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွန္းသိသြားေသာအခါ ကပၸတိန္က သေဘၤာသားထဲတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ပါ သည္ဟုဆိုကာ ေခၚေပးသည္။

သူမနာမည္က ေဒၚႏွင္းပြင့္ေဝ။ အရပ္ရွည္ရွည္ အသက္(၃၀)ေလာက္ ရွိမည္။ သူမက ဖက္လွဲတကင္း မိတ္ဆက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ စားစရာေသာက္စရာမ်ား ခ်ေကြၽးသည္။ အဝတ္အစား မ်ားလည္း ထုတ္ေပးသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ သိရသည္မွာ သူတို႔ကိုလာကယ္သည့္ သေဘၤာသည္ NGO တစ္ခုမွ သေဘၤာျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ ရက္ပိုင္းေလာက္က ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ သေဘၤာကို ရွာေဖြရင္ ဒီနားသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္းကို ျမင္ရေသာ္လည္း လူမေနဟု ယူဆက ျပန္လွည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မီးက်ည္ေဖာက္ျပလို႔သာ လူရွိမွန္းသိသျဖင့္ လွည့္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမတို႔လည္း ခရီးစဥ္ၿပီးဆုံးသျဖင့္ ျပန္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမတို႔အဖြဲ႕က စင္ကာပူႏိုင္ငံ အေျခစိုက္ျဖစ္ၿပီး စကၤာပူသို႔ သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စင္ကာပူ ေရာက္လွ်င္ ျမန္မာသံ႐ုံးသို႔ အပ္ႏွံၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္သည္အထိ ေဆာင္႐ြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့သည္။

ဒီကြၽန္းသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံ ေရပိုင္နက္အတြင္းရွိ ကြၽန္းတစ္ကြၽန္းျဖစ္ၿပီး ေျမပုံေပၚတြင္ မပါရွိေၾကာင္း သေဘၤာမ်ား ဒီလမ္းေၾကာင္းမွလည္း ေတာ္႐ုံ ျဖတ္ေလ့မရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ တစ္ေနကုန္ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚတြင္ေနရင္ ကြၽန္းေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းရသမွ် ဘဝအေတြ႕အႀကဳံမ်ား ကို ေျပာၾကသည္။ ေဒၚႏွင္းပြင့္ေဝအပါအဝင္ က်န္သည့္ သေဘၤာသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လာနားေထာင္ ၾကသည္။ သမီးေလး အဏၰဝါကို ေမြးႏိုင္ခဲ့သည့္ ဖူးဖူး၏ သတၱၱိကို ခ်ီးက်ဴး မဆုံးေတာ့ေပ။ ကိုလင္းကိုလည္း ခ်ီး က်ဴးသည္။ ျမင္ဖူးသမွ် ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္၊ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ကာ အ႐ိုးုေပၚအေရတင္ျဖစ္ေန ေသာ္လည္း အခု ကယ္ခဲ့ရသည့္ မိသားစုမွာ လူမရွိ သူမရွိ ကြၽန္းေပၚတြင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနလာခဲ့ရေသာ္လည္း ဝၿဖိဳးစိုေျပေနသည္မွာ ေယာက်ၤားလုပ္သူ၏ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူ။ ဖူးဖူးက ၾကည္ႏူး ၿပဳံး ၿပဳံးသည္။

ကိုလင္းက ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ေပးထားသည္။ ပင္လယ္ထဲက ကြၽန္းေပၚမွာ အေျခက်လာေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ သေဘၤာေပၚမွ အိပ္ခန္းကပင္ အနည္းငယ္ စိမ္းေနသည္။ ေႏြးေထြး သလိုေတာ့ ခံစားရသည္။ သမီးေတာ္ကလည္း ေနရာသစ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္၊ သူ႔အအိပ္ကို ေစာင့္ ရေသးသည္။ သမီးေလး အိပ္သြားေတာ့ လုပ္ငန္းစေတာ့သည္။ ဖူးဖူးက သေဘၤာက ေပးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သုံးက အျပတ္ ႐ႊိုင္းထားၿပီးၿပီေလ။ ကိုလင္း ေရသြားခ်ိဳးသည္။ ျပန္လာေတာ့ ဖူးဖူးက စပန႔္သား ဂါဝန္ အေပ်ာ့ ေလးကို ဝတ္ထားသည္။ ကိုလင္း ဖူးဖူး တစ္ကိုယ္လုံးကို တပ္မက္ေမာစြာ ၾကည့္သည္။ ဂါဝန္ေလး ေပါက္ထြက္ မတတ္ပင္။

ကိုလင္း အိပ္ယာေပၚတက္လိုက္သည္။ ေမႊ႕ယာက စပရိန္ေမႊ႕ယာျဖစ္သျဖင့္ အိစက္ညက္ေညာ လွသည္။ ဖူးဖူး၏ ဂါဝန္ေလးကို ေခါင္းမွ လွ်ိဳကာ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေသာ ဖူးဖူး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အသာစုပ္နမ္းလိုက္ကာ လက္တစ္ဖက္မွ ဖူးဖူး၏ ရင္သားေလးမ်ားကို ႐ြ႐ြေလး ကိုင္ တြယ္ ေဆာ့ကစားေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖူးဖူးေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ေခါင္းဝင္ကာ ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို အသာေလး လွ်ာႏွင့္ တို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာတိုက္ထားသျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။ လွ်ာျပားလိုက္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးကို စုန္လ်က္လိုက္ၿပီး အေစ့ေလးကို လွ်ာထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ဖိကာ ပြတ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနၿပီ။ လုပ္ ငန္း စခ်ိန္ တန္ၿပီ။ ခါးတြင္ပတ္ထားေသာ ေမြးပြတံဘက္ႀကီးကို ေျဖထုတ္လိုက္ရာ ဒုံးပ်ံႀကီးမွာ ပစ္ရန္အသင့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ဖူးဖူး၏ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္ကာ ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ တအိအိ ဝင္သြားေသာ အရသာကို ကိုလင္းခံစားေနလိုက္သည္။

ဖူးဖူးလည္း ထို႔အတူပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဇိမ္ခံေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသြင္းအထုတ္ကို ေႏွးတခါ ျမန္တ လွည့္ လုပ္ေပးေနရာမွ ဖူးဖူး ၿပီးကာနီးျဖစ္ကာ တုန္တက္လာသျဖင့္ ဆက္တိုက္ အားကုန္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ဖူးဖူးကလည္း တက္ႂကြစြာ တုန႔္ျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုလင္း သုက္ရည္ပူပူမ်ားကို သားအိမ္အတြင္း သို႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း ပန္းထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ဖူးဖူးလည္း ၿပီးသြားရေလေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စၿပီး ခ်စ္ ခဲ့ခ်ိန္မွ ကေလးတစ္ေယာက္ရသည့္အခ်ိန္အထိ ဒီအခ်ိန္က အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ ဘာ စိတ္ဖိအားမွ မရွိ။ အိမ္အျပန္ခရီးေလ။ သုံးရက္ေလာက္သြားေတာ့ စကၤာပူကို ေရာက္သည္။ စကၤာပူမွာ ေဒၚႏွင္းပြင့္ေဝက အကုန္လိုက္ပို႔ သည္။ ေၾသာ္ သေဘၤာနစ္လိုက္ကာမွ စကၤာပူကို ေလ့လာေရးခရီးေတာင္ သြားေနရပါေပါ့လား။

ၿပီးေတာ့ သံ႐ုံးကို လိုက္ပို႔သည္။ သံ႐ုံးကလဲ ေဖာ္ေ႐ြစြာ ဆက္ဆံသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ သံ႐ုံးမွာ ေအာင္းေနရ ၿပီးမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေလေၾကာင္းခရီးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္တြင္ ႀကိဳမဲ့သူ မရွိ။ ဖူးဖူးက ကိုလင္းအိမ္ကို အရင္ျပန္ပါဟု ေျပာသည္။ ကိုလင္းအိမ္က ပုဇြန္ေတာင္မွာ။ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဘတ္စ္ကား စီးလာခဲ့သည္။ အရင္လို ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ YBS စနစ္က အေကာင္အထည္ေပၚေနၿပီျဖစ္ရာ အားရပါးရတက္စီးလာခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့ လဲ မထူးပါ။ စပယ္ယာေတြကလဲ ေဟာက္ၿမဲပါပဲ။ ကားေတြကလည္း လု ေမာင္းဆဲပါပဲ။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကလဲ ဖမ္းဆဲပါပဲ။

ပုံးထဲ ေငြထည့္ရတာႏွင့္ စပယ္ယာလာေကာက္တာေတာ့ ကြာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္း မိဘေတြေရာ ႏွမေတြပါ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ေၾကာင္ၾကည့္ကာ တစ္မိ နစ္ေလာက္ စကားမေျပာႏိုင္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုလင္းတို႔ကို အိမ္ထဲသို႔ ေခၚသြင္းသည္။ အေမလုပ္သူက သူ႔သား ေသ႐ြာျပန္ႀကီးကို ျပန္ေတြ႕ရလို႔ ငိုေတာ့သည္။ အေဖလုပ္သူကေတာ့ ၾကည္ႏူးေနသည္။ ကိုလင္းက ဖူးဖူးႏွင့္ သမီးကို ျပကာ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ အေၾကာင္းစုံကိုလည္း ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၾက သည္။ ေျမးကိုေရာ ေခြၽးမကိုပါ ခ်စ္ၾကသည္။ ဖူးဖူးကို ေမးေတာ့မွ ပိုအဆင္ေျပသြားသည္။ ဖူးဖူး၏ အေဖက ကိုလင္းအေဖႏွင့္ သင္တန္းတစ္ခု အတူတက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘီယာေသာက္ေဖာ္မ်ားျဖစ္သည္။ အိမ္မွာတစ္ရက္နားခိုင္းကာ ေနာက္ေန႔က်မွ ကိုလင္းအေဖက ကားျဖင့္ ဖူးဖူးတို႔အိမ္ လိုက္ပို႔သည္။ ဖူးဖူးတို႔အိမ္က ေျမာက္ဥကၠလာမွာ။ ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းမိဘေတြလိုပင္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။

ေနာက္ မွ ဆြမ္းသြပ္ၿပီးတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ သမီးရယ္ ဟုေျပာကာ ငိုၾကေလေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးငိုၾကျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေနာက္မွ ကိုလင္းအေဖက ဦးေဆာင္ကာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပေလရာ ဖူးဖူး၏ ဖခင္ေရာ မိခင္ပါ ေက်နပ္သြားသည္။ သူ႔သမီး မဂၤလာမေဆာင္ဘဲ ေယာက်ၤားရသြားသည္ကိုလည္း စိတ္မဆိုးၾကေတာ့ပါ။ သူတို႔ သာဆိုရင္ ဒီလို သမီးေလးတစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ေမြးႏိုင္မည္မထင္ေၾကာင္းေျပာကာ ဖူးဖူးကိုေရာ ကိုလင္းကိုပါ ခ်ီးက်ဴးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုလင္းလက္ထဲသို႔ ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္း ထည့္ေပးသည္။ လိပ္စာကဒ္ တစ္ကဒ္ ထည့္ေပးသည္။ ကိုလင္း ပထမေတာ့ ဘာမွန္းမသိ။ ေနာက္ေတာ့မွ ဗဟန္းမွာ အိမ္တစ္လုံးရွိသည္တဲ့။ ထိုအိမ္ကို လက္ဖြဲ႕သည္၊ အိမ္မွာ ကားဂိုေထာင္ထဲ ကားတစ္စီးရွိသည္။

ေနာက္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းက အဲဒီ ကားေသာ့ ျဖစ္သည္။ ကိုလင္း မယူလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုလင္းအေဖက ယူလိုက္ပါသား အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီ ေလာက္နဲ႔ စီးပြားမပ်က္ေလာက္ပါဘူးဟု ရယ္က်ဲက်ဲေျပာသျဖင့္ ယူလိုက္ရသည္။ ဖူူးဖူးအေဖက ကိုလင္းအေဖ ကို လက္သီးေထာင္ျပသည္။ ေၾသာ္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ ဘဝတစ္ခုပါလား။ ကိုလင္း မိဘမ်ားကို ကိုလင္းကိုေရာ ဖူးဖူးကိုပါ သူတို႔ပိုင္ေသာ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္တစ္ခုစီေပးသည္။ ရွယ္ယာေတြလည္း ခြဲေပးသည္။ ကိုလင္းတို႔မွာ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ကားပိုုင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္းေပၚမွာ တုန္းကလို လိုခ်င္တာ ခ်က္ခ်င္း မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဝယ္ရသည္။ မွာယူရသည္။ ကြၽန္းေပၚက အရသာႏွင့္ေတာ့ မတူပါ။

ကြၽန္းေပၚမွာ အလိုဆႏၵေတြ သိပ္မရွိလွ။ စားလို႔ေနလို႔ရ ေတာ္ၿပီေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့ မရေတာ့။ က်ား ႀကီးလာေလေလ ေျခရာႀကီးလာေလေလ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကြၽန္းေပၚတြင္ အဝတ္ဗလာျဖင့္ ႀကိဳက္ တဲ့အခ်ိန္ ႀကိဳက္သလိုေနႏိုင္သည့္ အ႐ိုင္းဆန္သည့္ ဘဝေလးကို တစ္ခါတရံ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ေျပာျဖစ္ၾက သည္။ သမီးေလး အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ထြန္းကားသည္။ သမီးငယ္ ကိုေတာ့ ေကာင္းကင္ေမ ဟု ေပးလိုက္သည္။ အဏၰဝါရဲ႕အေဖာ္က ေကာင္းကင္ ျဖစ္ရမည္မဟုတ္ပါလား။ လုပ္ငန္းမ်ားေအာင္ျမင္လာေတာ့ သူျဖစ္ခ်င္တာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရသည္။ ကြၽန္းကေလးကို တစ္ ေခါက္ျပန္သြားခ်င္သည္။ စကၤာပူကို မိသားစုလိုက္ခ်ီတက္သြားသည္။ လြယ္ေတာ့မလြယ္။

သူလိုက္ပါလာသည့္ သေဘၤာ ပိုင္ဆိုင္သည့္ NGO ကို ရွာရသည္။ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔ပါလာသည့္ သေဘၤာက ယခု မသုံးႏိုင္ေတာ့။ ဒါနဲ႔ သေဘၤာ၏ အခ်က္အလက္မ်ားကို ရွာေဖြေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရသည္။ သူလိုခ်င္သည္က ထိုရက္စြဲ တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည့္ ခရီးစဥ္ အိမ္ေျမႇာင္ၫႊန္း။ ရခဲ့ပါသည္။ ေငြကုန္ခံႏိုင္ေတာ့ ကံလဲေကာင္းလြန္းေတာ့ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ သေဘၤာတစ္စီး စင္းလုံးငွားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုကြၽန္းကို တစ္ေခါက္ ျပန္သြားသည္။ ဒီဘက္ေခတ္ သေဘၤာေတြ ျမန္ဆန္လာသည္။ သုံးရက္ေလာက္ ေမာင္းျပန္လာရသည့္ ခရီးကို တစ္ရက္ စြန္းစြန္းျဖင့္ ေရာက္သြားသည္။ ကြၽန္းကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထိုကြၽန္းတြင္ ယခင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ။

အခုေတာ့ ကြၽန္းေပၚတြင္ အိမ္ကေလးမ်ား အစီအရီ။ သေဘၤာလမ္းျပႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီကြၽန္းက ယခင္က လူမေန။ ေနာက္ေတာ့ လူေနအိမ္မ်ား ရွိလာသည္။ အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ရွိေနၿပီ။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈလည္း ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကြၽန္းေပၚသို႔ တက္သြားေတာ့ လုံၿခဳံေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားက သေဘၤာေပၚသို႔ တက္စစ္သည္။ ကိုလင္း(ခ) ဦးလင္းကိုကိုက စကၤာပူသံ႐ုံးမွ ေထာက္ခံေပးလိုက္ေသာ ေထာက္ခံစာကို အပ္ႏွံလိုက္ေတာ့မွ ကြၽန္းေပၚသို႔ အသာတၾကည္ ေခၚ သြားသည္။

ကြၽန္းက ေသးေသးေလး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္းေပၚမွာ လူေနအိမ္ကေလးမ်ား လွလွပပ ေဆာက္ထားၾက သည္။ သစ္ေတာႀကီးလည္း မရွိေတာ့။ ေတာင္ႀကီးကေတာ့ ရွိေနေသးသည္။ ကိုလင္းက သူ ဒီထဲက ဂူထဲမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနဖူးေၾကာင္း၊ အထဲမွာ ေခ်ာက္ႀကီးရွိေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္မွာ ဂူေပါက္တစ္ေပါက္ ရွိေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါမွ ကြၽန္းေစာင့္ရဲမ်ား ၾသခ်ယူရေတာ့သည္။ သူတို႔ဒီထဲကို ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ေတြ႕သည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက လူေနခဲ့သည္ကို ေတြ႕သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနသည္ဟုေျပာသည္။ ထိုပစၥည္းပိုင္ရွင္ကို အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕ရသျဖင့္ အံ့အား သင့္ကုန္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္းေစာင့္ရဲမ်ားႏွင့္ စကား ေဖာင္ေဖာင္ေျပာရင္ ကြၽန္းေပၚလွည့္ပတ္ျပသည္။

ေၾသာ္ ဒီေနရာက ဘာလုပ္ခဲ့သည့္ေနရာ၊ စသည္ျဖင့္ ဇနီးသည္ကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာေတာ့ ဇနီးသည္ ဖူးဖူး ရွက္ေသြးျဖာရသည္။ သမီးႀကီး အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ရာ သူလည္း ေလးဆယ္စြန္းစြန္း ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ သမီးတို႔ကိုလည္း သူတို႔ေနခဲ့သည့္ ေနရာမ်ား၊ ေရထြက္အိုင္တို႔ကို လိုက္ျပသည္။ ကြၽန္းေပၚမွာ တစ္ညေနရာ ကြၽန္းေစာင့္ရဲအဖြဲ႕က ပင္လယ္စာမ်ား ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္း ဧည့္ခံသျဖင့္ တဝႀကီး တြယ္လိုက္ၾကေသးသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မိုးလင္းေတာ့မွ စကၤာပူသို႔ ျပန္လာကာ ထိုမွတဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာ ၾက ေတာ့သည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အဏၰဝါႏွင့္ ေကာင္းကင္ေမက သူတို႔ညီအစ္မ ဒီကြၽန္းကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာ အုံးမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သူတို႔ သြားႏိုင္ၾကမွာပါ။ ကိုလင္းႏွင့္ ဖူးဖူးတို႔ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ထက္ျမက္ၾက ပါသည္။ သမီးႀကီးျဖစ္သူေရာ သမီးငယ္ျဖစ္သူပါ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကဘဲ အပ်ိဳႀကီးမ်ားဘဝျဖင့္သာ မိဘႏွင့္ အတူ ေနၾကရင္း ဘဝကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္….ၿပီး။