လူကြီးဖတ်စာ

ညည်းသံလေး

ညည်းသံလေး

မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။လေညှင်း ရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာအမှန်ပါ။သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့ အပြုံးလို့ပြောရမှာပဲ။ကျွန်တော်နဲ့သူ စ တွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး အလင်းရောင်အောက်မှာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထင်းနေအောင်လှပ တဲ့မိန်းကလေးကို ကျနော်မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ။သူကလည်း ကျွန်တော့် အကြည့်တွေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက် နားလည်ခဲ့ပါတယ်။ရှေုးရေစက်ကောင်းမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်ပေါ့သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး ငယ်တယ်ဗျ။

ကလေးပီပီ ချွဲလိုက်၊ နွဲ့လိုက် ကျွန်တော် စိတ်ညစ်နေတဲ့ အချိန် ရီစရာလေးတွေ ပြောလိုက်။အလိုက်သိပြီး ချစ်ဘို့ကောင်းတဲ့ချစ်သူလေးပါ။ အချိန်စက်ဝန်းရဲ့ သယ်ဆောင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီ။ သူရဲ့ဖြူစင်မှုကလေးကို ကျွန်တော် အခွင့်ရေး မယူရက်ခဲ့ဘူးဗျာ။ မနက် အလုပ်မသွားခင်သူ့အိမ်ရှေ့ဖြတ်လျှောက်၊ ညနေရုံးဆင်းတော့ တစ်ခါဆုံ။ ပိတ်ရက်ကလေးတွေမှာ သူတက်နေတဲ့သင်တန်းလေးတွေ လိုက်ပို့ပြန်ကြို။ အေးချမ်းပြီး အပူပင်မရှိတဲ့ ချစ်သူဘဝလေးပါ။အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမှျှ တွယ်တာမှုကလည်း နက်ရှိုင်းလာသလို တနေ့ထက်တနေ့ဆူဖြိုးဖွံ့ထွားလာနေတဲ့ ချစ်သူလေးကို ယခုထက်ပိုမို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ် လောဘတွေ တက်လာမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မတောင်းဆို ရက်ခဲ့တာတော့အမှန်ပါ။ ဒီညနေကတော့ ကျွန်တော်တို့ဘ၀ အတွက် အမှတ်တရ ဆိုတာထက် ပိုပါတယ်။မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းကလေးတွေကို သူသဘောကျတယ်လေ။

ဒီလို နေ့မျိုးဆို ကျွန်တော်တို့အမြဲ အပြင်သွားဖြစ်တယ်။ လမ်းလျှောက် ထွက်တာတို့၊ စက်ဘီးစီးတာတို့ပေါ့။ ခုလည်း မြို့စွန်က လယ်ကွင်းပြင်တွေဘက် စက်ဘီးစီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ကျွန်တော်ကနင်း သူကစက်ဘီး ဘားတန်းပေါ်မှာထိုင်လို့ ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲ သူ့ကိုယ်လုံးကလေးတိုးဝင်ပြီး တီတီတာတာ စကားလေးတွေပြောလိုက်၊ အသံလွင်လွင်လေး ရယ်လိုက်နဲ့။ တင်ပါးကျော်ကျော်ရှည်တဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကို ဖဲပြားကြိုးနဲ့ ဖွဖွလေးချည်ပြီးပခုံးရှေ့ တစ်ဘက်တည်းကို သိမ်းချထားတယ်။ မွှေးရနံ့တစ်မျိုးလေးသင်းပျံ့နေတဲ့သူ့ခေါင်းကလေးက ကျနော့်မေးဖျားအောက်မှာ။ သူရဲ့ကိုယ်သင်းနံလေးက ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ရိုင်းတွေမွေးဖွားစေတာ အခါခါပါပဲ။စက်ဘီးနင်းရင်း သူဆံပင်လေးပွနေလို့ တချက်ပြန်အသိမ်း သွေးကြောစိမ်းလေးတွေသမ်းနေတဲ့ သူ့လည်ဂုတ်ကလေးကို အနမ်းလေးတချက်ပေးရင်း မနာအောင် ကိုက်လိုက်တယ်။

“ကို… လုပ်နဲ့…ယားလို့…ခိခိ”ကျွန်တော်ကပဲ ချစ်တတ်လွန်းတာလား သူကလေးကပဲ ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းတာလား ဘာရယ်မဟုတ်ပြောလိုက်တဲ့ စကားသံကလေးကအစ ကျွန်တော့်အတွက် နှလုံးသွေးတွေ ပေါက်ထွက်သွားစေသလိုပဲ။“ကို မောပြီလား… လမ်းလှျှောက် ကြမယ်လေ…”“မောပါဘူးငယ်ရယ်… ငယ်လေး လျှောက်ချင်ရင်တော့ လျှောက်မယ်လေကိုက မိုးရွာမှာစိုးလို့ကွ… ထီးလည်း ပါမလာဘူးကော”“ရွာတော့ဘာဖြစ်လဲ ကို ရ မိုးရေချိုးပြန်မှာပေါ့ လျှောက်မယ်လို့… နော်”“ခဏ လျှောက်ချင် လျှောက်လေငယ်၊ မိုးရေတော့မချိုးရဘူး ငယ်လေး မိုးမိတိုင်း ဖျားတတ်တယ်… ဟုတ်”ဒီလိုနဲ့ စက်ဘီးကို လက်တစ်ဘက်ကတွန်း၊ တစ်ဘက်က ချစ်သူ ရဲ့နှုးညံ့တဲ့ လက်ကလေးကိုကိုင်ပြီး လမ်းလျှောက်ဖြစ်ကြတယ်။ သူက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ခိုထားပြီး တချက်တချက် ခေါင်းလေး ငဲ့မှီလိုက်တိုင်း သူ့ရင်သားပြည့်ပြည့်လေးတွေက ကျွန်တော့် လက်မောင်းနဲ့လာလာထိနေတာပေါ့။

တခါတခါ ရှေ့ကို ကလေးတယောက်လို့ ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်ချိန်များ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားတဲ့ သူရဲ့ တင်သားစိုင်တွေက ကျွန်တော့် အတွက်တော့ မီးလောင်ရာလေ ပင့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ခါတိုင်းထက် ပိုထိန်းရခက်နေတယ်ဗျာ။တကယ်က သူနဲ့လက်ထပ်ဘို့ကျွန်တော့်မှာ လုံလောက်တဲ့ ပြင်ဆင်မှုတွေရှိနှင့်ပြီးပါပြီ။ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဘို့မရဲသေးတဲ့ သူ့ကို ကျွန်တော် စောင့်ပေးနေရတာ။သူနဲ့ဆုံလိုက်တိုင်း ရေကုန်ရေခန်း ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့ ကျွန်တော်၊ လက်မထပ်ခင်အခွင့်ရေးယူဘို့ကျတော့လည်း သူလေး စိတ်အနှောက်ယှက် ဖြစ်သွားမလား၊ကျွန်တော့်အချစ်ကို သူအထင်သေးသွားမလားဆိုတဲ့ လားပေါင်းများစွာအတွေးနဲ့ရှေ့တိုးဘို့မရဲခဲ့ဘူး။နောက်တစ်ခုကကျွန်တော်ကမိဘအုပ်ထိန်းသူတွေမရှိတော့ဘဲကိုယ့်ဘဝကိုယ် တစ်ယောက်တည်းရပ်တည်နေတဲ့သူလေ။

ပြောပလောက်တဲ့အားနည်းချက်မျိုး မရှိပေမဲ့ သမီးရှင် တွေ မျက်စိကျလောက်အောင် မချမ်းသာတာတော့အမှန်ပဲ။ အတူနေရဖို့အချိန် ထပ်မဆွဲချင်တော့ဘူး။ဒီညနေတော့ ကျွန်တော် သူ့ကိုလက်ထပ်ကြဘို့ ပြောလိုက်မိတယ်။ “ငယ်လေး ကိုတို့လက်ထပ်ကြရအောင်လေ၊ ကို ငယ်နဲ့ တူတူနေချင်ပြီကွာ၊ငယ့်ဖေဖေနဲ့မေမေကို ကိုလာပြောမယ်လေ…နော်”မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့သူကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။“နော်…ငယ်၊ ကိုလေ တစ်ခါတစ်ခါ ပင်ပန်းလာရင် ငယ်လေးကို ကို့နားမှာအချိန်ပြည့်ရှိနေစေချင်တယ်…”“ကို့ဘဝတစ်ခုလုံး ငယ်လေးကို အပိုင်ပေးချင်တယ်ကွာ၊ ငယ့်ကိုလည်း ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ…နော်”အနူးညံ့ဆုံးဖြစ်မဲ့ စကားလုံးလေးတွေရွေးပြီး တောင်းဆိုလိုက်မိတယ်။“ငယ်မှ ကျောင်းမပြီးသေးတာ ကို ရဲ့၊ မေမေတို့ခွင့်ပြုမယ်မထင်ဘူး၊ငယ်ကြောက်တယ်၊ ဘယ်ကဘယ်လို စ ပြောရမှန်းလည်း မသိဘူးလေ” အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျလာပါတယ်။

“ပြန်ရအောင်နော် ငယ်လေး မိုးမိနေမယ်….လာ စက်ဘီးပေါ်ပြန်တက်” ချစ်သူကို ရင်ခွင်ထဲထားပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး နင်းလာလိုက်ပါတယ်။မိုးနတ်မင်းက အခွင့်ရေးပေးတယ်ပဲ ပြောရမလား ကျွန်တော့်အိမ်ရှေ့နားအရောက်မိုးကဝုန်းကနဲ ရွာချလိုက်ပါရော။ သူတို့အိမ်ကနဲနဲ ဆက်သွားရဦးမယ်လေ။ကျွန်တော်လည်းစက်ဘီးကို အိမ်ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်ပါတယ်။ “ခဏဝင်မိုးခိုရအောင် ငယ်”ကျွန်တော်တို့လည်း အိမ်ထဲ အရောက် မိုးကလည်း သည်းကြီးမဲကြီး ရွာပါလေရော။နဲနဲစိုသွားတဲ့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး“ငယ်လေး အဝတ်လဲချင်လား ” လို့မေးတော့“ရတယ် ကို…သိပ်မစိုပါဘူး…နေပါဦး ကို့မှာ မိန်းကလေး အဝတ်စား ရှိလို့လားငယ်လဲရအောင်..ခိခိ”“အယ် ကို့အကျၤီနဲ့ဘောင်းဘီတစ်ထည် ယူဝတ်လိုက်လို့ ရတယ်ကော လာကိုယူပေးမယ်” အဲဒီလိုပြောရင်း သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို နောက်ကနေ လက်နှစ်ဘက်နဲ့အသာတွန်းပြီး ကျွန်တော့်အိပ်ခန်း ထဲခေါ်သွားလိုက်တယ်။

အဆင်ပြေမယ်ထင်တဲ့ဝတ်စုံတစ်စုံ လိုက်ရှာထုတ်ပေးရင်း စိတ်ထဲကျိတ်ပြီး နောက်တဆင့်တက်ဖို့ အလျှင်အမြန်စဉ်းစားနေတုန်း…“အကျီလဲဝတ်လိုက်တော့ မေမေ မေးရင်ဘယ်လို ပြောမလည်း ကိုရဲ့”“မိုးတိတ်လို့ပြန်တော့ ငယ့်အကျီပြန်ဝတ်ပေါ့ ခုတော့ခဏ လဲဝတ်ထားလေကွာ”“အာ့ဆို ကို အပြင်ထွက်ပေး“ကောင်းပါပြီ သခင်မလေးရယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လဲတော်မူပါ ကျွန်တော်မျိုးအခန်းပေါက်ဝက စောင့်နေပါ့မယ်”ကျွန်တော် သူ့ကိုပြုံးကြည့်ရင်း အလိုက်သင့် ပြန်ပြောပြီး သူအဝတ်လဲတာကိုလှမ်းကြည့်လို့ မြင်နိုင်မဲ့ တံခါးကြားနားမှာ နေရာယူလိုက်မိတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ အပြစ်မကြီးလောက်ဘူးထင်တာပဲ။ကိုယ့်ချစ်သူပဲလေသူဝတ်ထားတာက ရှေ့ကြယ်သီး လှလှလေးတွေပါတဲ့ ဂါဝန်ရှည်ရှည်ပျော့ပျော့လေးဗျ။ မိုးရေနဲနဲစိုထားလို့ လုံးဝန်းတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကအထင်းသား ပေါ်လွင်လို့ ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။

ကလေးမက အပေါ်ပိုင်း ကြယ်သီးလေးတွေကို ဖြုတ်ပြီးကျွန်တော့်ရှပ်အကျီကိုအရင်ဝတ်ဘို့ပြင်တယ်… ပြီးမှ အောက်က ဘောင်းဘီကို စွတ်ပြီး သူ့ဂါဝန်တစ်ထည်လုံးကို လျှောချမယ်ထင်ပါရဲ့။ သူူကရပ်နေတာက အပေါက်ဝကို ကျောပေးထားတော့ ကျွန်တော်လည်း နောက်ကျောလေးပဲ မြင်ခွင့်ရတာပေါ့။ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး အကျီကိုပခုံးကနေ အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကိုယ့်မျက်လုံးတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်အောင်ပဲ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားမိတယ်။ ဝင်းဝါတဲ့ အသားရေနဲ့တင်းတင်းရစ်ရစ် ကျောပြင်ကလေးကို ဖျတ်ခနဲလက်သွားတဲ့ လျှပ်စီးရောင်ကြောင့် ဖွေးကနဲ မြင်လိုက်ရတာ ကျွန်တော့် အသက်ရှုသံတွေ ကမောက်ကမ ကိုဖြစ်ကရော။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်အရမ်းကို ကံကောင်းသွားတယ်။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချနေတဲ့မိုးက ချစ်သူကို ပြန်ချောင်းနေရတဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝကို သနားသွားတယ် ထင်ပါရဲ့ မျက်စိကျိန်းလုမတတ် လျှပ်ပျက်ပြီး ဂျိန်း…ဂျလိန်း ဆိုမိုးကြိုးပါ ပစ်ချ လိုက်ပါရော။ ရုတ်တရက် လန့်သွားတဲ့ ချစ်သူလည်း အခန်းထဲက ယောင်ယမ်းလန့်ဖြန့် ပြေးထွက်လာပြီး ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ အပြေးလေး တိုးဝင်လာပါတယ်။

အဲ့အချိန် သူ့ကိုယ်လုံးကလေးပေါ်မှာ ချွတ်လက်စ ဂါဝန်လေးက တစ်ဝက်တန်းလန်း။ အပေါ်ပိုင်းမှာ အတွင်းခံဘော်လီလေးနဲ့၊ အောက်ပိုင်းက ကြယ်သီးတွေ ကုန်အောင်မဖြုတ်ရသေးတော့ ဂါဝန်လေးက သူ့တင်ပါး ကားကားစွင့်စွင့်လေးပေါ်မှာ ကပိုကရို ချိတ်တင်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မိုးနတ်မင်းပေးတဲ့ မဟာအခွင့်အရေးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလည်း လေသံမိုးသံတွေနဲ့ဆူညံနေပါတယ်။ဒါပေမဲ့ အဲဒီလေသံမိုးသံတွေဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဆာလောင်မှု တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် ပေါက်ထွက်မတတ် ခုန်နေတဲ့ နှလုံးသားရဲ့ ဟစ်ကြွေးသံတွေကို မမှီတာအမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှ မစောင့်စည်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ ကိုယ်လုံးအိအိ ကလေးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ သူလည်း အသက်ရှုသံတွေမြန်ပြီး နှလုံးသားရဲ့ခုန်ပေါက်လှုပ်ရှားနေမှုက ရွှေရင်အစုံကို နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်လာတဲ့အထိပါပဲ။

ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထနေတဲ့ အရိုင်းပန်းကလေးကို အသက်ရှုမှားအောင် ဆွဲဆောင်ဘို့ကျွန်တော် ခြေလှမ်း စ လိုက်တယ်။ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားတာကို နည်းနည်း ဖြေလျှော့ပြီး ငုံ့ထားတဲ့ သူ့ခေါင်းကလေးကို မေးဖျားကနေ အသာ ဆွဲမော့ယူလိုက်တယ်။ ဆံနုလေးတွေ ကပိုကယိုကျနေတဲ့ နှဖူးပြင်၊ စိမ်းညို့နေတဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်က မျက်တောင်ကော့ကော့တွေနဲ့ ချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေ၊ အဖျားလုံးလုံးကလေးနဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ နှာတံကလေး၊ သွေးကြောကလေးတွေ ယှက်ဖြာနေတဲ့ ပန်းနုရောင်ပါးပြင်ပေါ်မှာ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးက မထိတထိ စိုသွားတဲ့ မိုးစက်တွေကြောင့် တစ်ဝက်တစ်ပျက်ပဲ ကျန်တော့တယ်၊ ချစ်စရာ မေးချိုင့်ကလေးအပေါ်က ထူထူပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ.. ရင်ခုန်သံ စည်းချက်ကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးက ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။

အရင်ဆုံး သူ့နှဖူးပြင်လေးကို အနမ်းဖွဖွလေး ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ခေါင်းကို အသာပြန်မတ်လိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်း လေးတွေနဲ့မော့ကြည့်တယ်လေ။ကျွန်တော် အသာ ပြန်ပြုံးပြပြီး နှာခေါင်းချင်းထိတို့ကျီစယ်လိုက်တယ်။ သူသဘောကျတတ်တဲ့ အပြုအမူလေးပေါ့ဗျာ။“ငယ်….ချစ်လား”ဟုတ်”မေးစေ့လေးကို ပင့်ကိုင်ရင်း မေးလိုက်တယ်။ တိုးတိုးလေပြောရင်း ခေါင်းလေးအသာငြိမ့်ပြတယ်။“ရဝူး..ပါးစပ်ကပြောကွာ ချစ်တယ် လို့”ကိုကလည်း အမြဲပဲ မေးနေတာကို ခေါင်းငြိမ့်ပြတာလဲ ဖြေတာပဲလေ”“ငယ်ရယ်..ကြားချင်လို့မေးတာလေကွာ”ကို့ငယ်လေး ပါးစပ်ကပြောတာ ကြားချင်တာပေါ့…ဘာလဲ မပြောချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား…ရပါတယ် မဖြေချင်လည်းနေပါ”“အယ်…တွေ့လား သူ့ကျ စ တာလေးတောင် မခံနိုင်ဘူး ဦးကောက်တေးကြီး… ချစ်တယ် ချစ်တယ် အခါတစ်ရာ ချစ်တယ်..ကဲ” “ချစ်တယ် ငယ်ရယ် အတူနေချင်ပြီကွာ”အဲဒီလို ကလေးဆန်ဆန် ပြောဟန်လေးတွေက ကျွန်တော့်သွေးသားတွေကို ပိုမိုဆူပွက်လာအောင် တွန်းအား ပေးနေသလိုပဲ။ သူ့နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းလေး၊ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ကျွန်တော် အသာအယာ စုပ်နမ်းမိတော့တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင်ထားရင်း ကျန်တစ်ဘက်က သူ့ခါးလေးကို ကိုင်ထားရာကတဆင့် ကျောပြင်တစ်လျှောက် စုံဆန်ပွတ်သပ်ပေး နေမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရင်း တချက်တချက် သူ့ပါးစပ်ထဲလျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက် ကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကခွါပြီး လည်တိုင်ဆီကို ရွှေ့လိုက်ပါတယ်။ သိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကလည်း ခါးကျင်ကျင်ကလေးအောက်က ဖွံ့ထွားတဲ့ တင်သားစိုင်တွေပေါ် တရွေ့ရွေ့ပွတ်သပ်လို့ပေါ့။ “အို…ကို ဘာတွေ…”စကားဆက်ခွင့်မပေးတော့ပဲ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ တရစပ် ပေးလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်က သူ့ရင်သားမို့မို့လေးတွေကို ဘော်လီအကျီပေါ်ကတဆင့် ဆုပ်နယ်လိုက်တော့ ချစ်သူရဲ့တုန်ရီနေတဲ့ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရတယ်လေ။ “ကို..ဘာလုပ်မလို့လည်းဟင်”“ငယ်ကြောက်တယ် မလုပ်ပါနဲ့နော်..ငယ့်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးပါ ကိုရယ် နော်…”ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ တောင်းပန်သလို သူပြောတော့ ကျွန်တော် တကယ် စိတ်ထိခိုက်မိတယ်ဗျာ။

“ငယ်ရယ်..ကို အခွင့်ရေးသမားမဟုတ်တာ ငယ်သိပါတယ် ချစ်လို ပါကွာ။ ငယ့်ကို ချစ်လို့ပါ ငယ်လေးမကြိုက်ရင် ကိုဘာမှ မလုပ်ပါဘူး… ငိုတော့မငိုပါနဲ့ငယ်ရယ်.. ကို့ဘက်ကိုလည်း တစ်ချက်လောက် နားလည်ပေးစေချင်တယ်..နော်…”ကျွန်တော်သူ့ကို အပျော့ဆွဲနဲ့သိမ်းသွင်းစကား ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ရင်ထဲကခံစားရတဲ့အတိုင်း ပြောလိုက်တာပါ။ ဒါကိုသူလည်း နားလည်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို အလိုက်သင့်လေး ပြန်တိုးဝင်လာပါတယ်။ “ငယ်နဲ့ကို့ကြားမှာ စည်းလေးတစ်ခုခြားနေသလို ကို ခံစားမိတယ်…ငယ်နဲ့တစ်သားထဲ ထပ်တူကျတဲ့ဘဝမျိုးလိုချင်မိတယ် ငယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်ကွာ“ဒါပေမဲ့ ငယ်ရယ်.. ငယ်လေးသဘောမတူပဲ ကို ဘာမှ ဇွတ်အတင်းမတောင်းဆိုပါဘူး.. တကယ်လို့ပြောမိတယ် ဆိုရင်တောင် ကို့ စိတ်သက်သက်ပါ…ငယ့်ဆီက တစ်ခုခု တောင်းဆိုတာ မဟုတ်ပါဘူး.. နော်ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါမှမပြောဘူးတဲ့ ကျွန်တော့် ခံစားချက်တွေကို သူ့ကိုပြောပြမိပါတော့တယ်

မျှော်လင့်ချက် တစ်စုံတစ်ရာမပါတဲ့ ကျွန်တော့်စကားတွေက သူ့ကြောက်စိတ်ကို အနိုင်ယူသွားတယ်ထင်ရဲ့။“ကို..မျက်စိမှိတ်၊ ခေါင်းနဲနဲငုံ့”ကျွန်တော့် လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ပြန်သိုင်းဖက်ပြီး သူပြောတယ်။ သခင်မလေးရဲ့အမိန့်ကို ရင်ခုန်စွာနဲ့နာခံလိုက်မိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေကို သူနမ်းလိုက်တယ်လေ။“ငယ်ရယ်.. ကို့ကိုစိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလည်း ဆိုးလိုက်တော့ကွာ”ရင်ထဲက တီးတိုးရေရွတ်ရင်း သူ့ကိုဆတ်ကနဲ တင်းတင်းဆွဲဖက်.. မျက်နှာ တစ်ခုလုံးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ဗုန်းကျဲသလို အငမ်းမရ နမ်းပစ်လိုက်မိတော့တယ်။ သူလည်းကျွန်တော့်ကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းရင်း တုန့်ပြန်ရှာပါတယ်။ရာသီဥတုက ကိုယ့်ဘက်ပါလာတော့လည်း ယောကျ်ားပဲဗျာ။ နောက်မဆုတ်တမ်းပေါ့။ “ငယ်.. အခန်းထဲ သွားရအောင်.. နော်”“ကို.. ငယ်နဲနဲတော့ ကြောက်တယ်နော်”သူအသာအယာပဲ ခေါင်းလေးညိမ့်ပြပြီး ကတုန်ကရီပြောလာပေမဲ့ ကျွန်တော့် အပေါ်ငြင်းဆန်တဲ့ အရိပ်အယောင် မပါတာတော့ သေချာပါတယ်။

“ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဘို့မှ မလိုပဲ ငယ်ရဲ့”“ကြောက်စရာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ငယ့်ကို သက်သေပြမယ်လေ…ဘယ်လိုလည်း”ပြုံးစိစိနဲ့ကျွန်တော်ပြောတော့ သူ မျက်စောင်းလေး ထိုးတယ်ဗျ။ အဲဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး အချစ်နန်းတော်သို့ ပထမဆုံး အလည်တစ်ခေါက် ခရီးကို စတင် ချီတက်လိုက်တယ် ဆိုပါတော့။ ရင်ခုန်သံတွေ ရထားတစ်စင်းလို မရပ်မနားခုတ်မောင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာချစ်သူဟာ ပန်းလေးတစ်ပွင့်လို အလိုက်သင့်ပါလာပါတယ်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်အကျီကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ မျက်နှာလေးကိုလည်းကျွန်တော့်ရင်ဘတ်နဲ့တိုးကပ်ပြီး ဖွက်ထားလိုက်သေးတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့သူ့ကို ကုတင်ပေါ်အသာလေး ချလိုက်တယ်။ ပက်လက်အနေထားရှိနေတဲ့သူကိုယ်လေးပေါ်ကို ကျွန်တော် အသာအယာ အုပ်မိုးပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ပါးနှစ်ဘက်ကို တစ်ချက်စီအနမ်းပေးပြီး မေးဖျားလေးကို ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်တယ်။လက်တစ်ဘက်ကနှဖူးပေါ်က ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ရင်း ကျန်တစ်ဘက်ကရင်သားဖုဖုတင်းတင်းလေးတွေကို ဘော်လီအကျီပေါ်ကနေ အသာအယာပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် ချေမွနေမိတယ်။

ချစ်သူရဲ့ ပြင်းပြင်းပြပြ အသက်ရှုသံတွေကကျွန်တော့်စိတ်ကို ပိုမိုတွန်းအား ပေးနေပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် တစ်ဆင့်တက်ပြီး သူ့ဘော်လီအကျီကို ချွတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အထိအတွေ့မှာခဏတာနစ်မြောနေတဲ့ သူ့ဆီက“ကို.. ဘာလုပ်မို့လဲဟင်… ငယ်ကြောက်တယ်နော်…”“ငယ်ရယ် ကိုပြောပြီးပြီကော…ချစ်တယ်ဆိုတာ ကြောက်ဖို့မဟုတ်ဘူးလေ.. ငယ်လေး စိတ်ကိုလျှော့ထား…နော်”ကျွန်တော် ချော့ပြောတော့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရှာတယ်လေ။ မျက်စိကိုစုံမှိတ် အံကျိတ်လို့ပေါ့။ ကျွန်တော်ရိုးသားစွာ ဝန်ခံပါတယ် သူကကျွန်တော့်အတွက် ပထမဆုံးမိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ သူ့အတွက်တော့ ကျွန်တော်က ပထမဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် ချစ်သူရဲ့ တုန့်ပြန်မှုတွေကို အကဲခတ်မိတဲ့ ကျွန်တော်လည်း အချိန်သိပ်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့ကျောအောက်ကို လက်လျှိသွင်းပြီး ဘော်လီချိတ်တွေကို ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဖြုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ လည်ပင်းတစ်လှျှောက်နဲ့မျက်နှာအနှံ့ကို အဆက်မပြတ် အနမ်းတွေပေးရင်းပေါ့။ ဘော်လီလေး ဖယ်ထုတ်လိုက်မှ အိကနဲ ထွက်လာတဲ့ ရင်သားမို့မို့လေးတွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း၊ ပန်းနုသွေးရောင် သီးလုံးလေးတွေက လုံးဝန်းပြီး ချစ်စရာလေးတွေပါ။ကျွန်တော့်အနမ်းတွေကို နေရာရွှေ့လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ လှပညီညာတဲ့ ရင်နှစ်မွှာ ကိုပေါ့။ လက်နဲ့အသာအယာ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း သီးလုံးကလေးတွေကို လျှာဖျားနဲ့ကလိပေးလိုက်။တချက်တချက် အသာစုပ်လိုက်၊ သွားနဲ့မနာရုံလောက်လေး ဖွဖွကိုက်ပေးလိုက်ပေါ့။

အဲဒီမှာ သူကလေးလည်း ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့လေးနဲ့ခါးလေးကို ကော့ပေးလာပါရော။ ကျွန်တော်ခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ရပ်ဝန်းကို သူအလိုက်သင့် ပါလာပြီဆိုတာ ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ နို့ကလေးတွေ့စို့ပေးနေရင်းတစ်ဘက်က ကျန်နေသေးတဲ့ သူ့ဂါဝန်အောက်ပိုင်းကို ချွတ်ဘို့ကျွန်တော် ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ ကိုယ်ကို အောက်ဘက် လျှောချပြီး နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ သူ့ဗိုက်သားအိအိလေးကို အသာအယာ နမ်းရှိုက် လိုက်တယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက ချစ်သူ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွှေးညင်း ထစေခဲ့ပြီလေ။ ကြယ်သီးလေးတွေ ခပ်သွက်သွက် ဖြုတ်အပြီးမှာတော့ ကျွန်တော့် အသက်ရှုသံတွေကို ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားစေတဲ့ အသားရောင် ပင်တီကလေးကို မြင်ခွင့် ရလိုက်ပါပြီ။ ပင်တီလေးအောက်က ဖုဖုဖောင်းဖောင်း ဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူရဲ့ရတနာလေးက ကျွန်တော့် ချစ်ခြင်းတွေကို ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းရင်း သူ့ရဲ့ ပင်တီကို ချွတ်ဘို့ကြိုးစားစဉ်မှာပဲ ကျွန်တော့်လက်ကို သူလှမ်းဆွဲတယ်။

ကျွန်တော် အသာ ပြန်မော့ကြည့်တော့ လက်ကိုပြန်လွှတ်ပေးရှာပါတယ်။ ပင်တီလေးကို ညင်ညင်သာသာ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော် သိလိုက်ရတာက ကျွန်တော့်ရဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို သူကလေး အသေအချာ လွင့်မြော လိုက်ပါလာတယ် ဆိုတာကိုပါ။ ပင်တီကလေးမှာ ချစ်ဝတ်ရည်လေးတွေ စိုကွက်နေတယ်လေ။ သူ့ပေါင်တံဖြူဖြူကလေးနှစ်ဘက်ကို အသာ ဆွဲထောင်ကား လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သန့်ရှင်းစင်ကြယ် နေတဲ့ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ရတနာကလေးကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထိတွေ့ခွင့်ရလိုက်ပြီပေါ့။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက ပန်ချီဆေးချက်တစ်ခုလို ပိရိသေသပ်နေတယ်။ ကျစ်လစ်နေတဲ့ အရိုင်းပန်း အဖူးလေး တစ်ပွင့်လိုပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်လက်နဲ့အသာအယာတို့ထိပွတ်သပ်လိုက်တော့သူ့ဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကလေး ထွက်လာတယ်လေ။ ခါးကလေးလည်း အသာကော့တက်လာပြီ။ အခြေနေကောင်းနေမှန်း ရိပ်မိလိုက်တဲ့ကျွန်တော် သူ့ပိပိကလေးပေါ်ကို အနမ်းတွေ ချွေဘို့ ကျွန်တော်မျက်နှာ အပ်လိုက်စဉ်မှာပဲ သူအတင်းကုန်းရုန်းထပြီး…“ကို.. ဟင့်အင်း မလုပ်နဲ့..နော်”“ဘာလို့လဲငယ်ရယ်… ကို့ကိုချစ်တယ်ဆို… ခွင့်ပြုမယ်မှတ်လားဟင်”“အွန်းလေ ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုကြီး မဟုတ်ဘူးလေ ကို”“ဘာကို အဲ့လိုကြီးမဟုတ်တာလဲ ငယ်လေးရဲ့။

ကို မနမ်းရဘူးလား”“ဟင့်အင်း မနမ်းရဘူး နမ်းရမဲ့နေရာမှ မဟုတ်ပဲ…ငယ်ငရဲကြီးမှာပေါ့လို့… ကိုလည်း ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ် နော်…လုပ်နဲ့”“ငယ်ကလည်းကွာ ကြံကြံဖန်ဖန် ချစ်တဲ့အချိန်မှာ ဘုန်းနိမ့်တာတွေမြင့်တာတွေ မရှိပါဘူးကလေးရဲ့ ပြီးတော့ငရဲလည်းမရှိဘူး အိုကေ..?”ကျွန်တော်ပြောလည်းပြော လက်ကလည်း သူ့ကို ပက်လက်အနေထား ပြန်ရောက်အောင် အသာဖိချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တဖန်ပြန် ဆွဲကားလိုက်တယ်။ ငြင်းဆန်ဘို့အခွင့်အရေး လုံးဝမပေးတော့ပဲ ချစ်သူကောင်းစားရေး စီမံကိန်းကို လက်တွေ့အကောင်ထည်ဖော်လိုက်တော့တာပေါ့။ စောစောက စစ်ဆင်ရေး တွေကြောင့် စိုစွတ်နေတဲ့ သူ့ညီမလေးကို အနမ်းတစ်ချက် အရင်ဆုံးပေးလိုက်တယ်။ နောက်ပြီး လက်တစ်ဘက်နဲ့ပန်းကလေးရဲ့ ပွင့်ချပ်လွှာနှစ်ဘက်ကို အသာဟလိုက်ပြီး ပန်းသွေးရောင် အတွင်းသားတွေကို လှျှာနဲ့တစ်ချက်သပ်တင်လိုက်တယ်။ ခဲတံခဲဖျက်သာသာ အဖုလေးကိုလည်း သွက်သွက်လေး ကလိပေးလိုက်တယ်။

ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သားမို့မို့လေးတွေကို အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက် သီးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကိုလက်ညှိုးလက်မနဲ့ ညှပ်ချေပေးလိုက်ပေါ့။ ပန်းဖူးလေးအတွင်းကပွင့်ချပ်လွှာလေး ၂ ဖတ်ကို စွဲစုပ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ…“အ.. အ ကို ရှီးးး.တော်ပြီ တော်ပြီ..အာာာ….ကို့…ကိုရေ…”“ဟင့် အင့် ကို… တော်ပါတော့ နော်…ငယ်မနေတတ်တော့ဘူး”“ကို…ငို မှာ နော်…ငယ် ရှုးရှုးပေါက်ချင်လာပြီ ဖယ်ပေးပါလို့…နော်”“ငယ်…ပေါက်ချင် ပေါက်ချလိုက်လေ”“အာာာ…ကို နော် ဖယ် ပေး ပါ အင့် ဟင့် ဟင့်”“ငယ်လေး မသိလို့ကွ အာ့ ရှုရှုးပေါက်ချင်တာ ဟုတ်ဘူး”“ဟင့် အင်း သိဘူး တော်ဘီ လို့အာာ….အ…အ…ကိုးးး”ပြောနေရင်း သူ့ခါးလေး အရမ်းကော့တက်လာပြီး တကိုယ်လုံးလည်း ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့် အတွေ့အကြုံအရ သူ့ခံစားမှုအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားမှန်း သိလိုက်တယ်…“မောသွားလား ငယ် ဟင်… ကြောက်စရာကောင်းလား ကလေးလေး”“ဟင့်အင်း သိဘူး”“ဟဟ ဘာလေးလည်းကွ”ကျွန်တော် သူ့ဘေးမှာ အသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံး အိအိကလေးကို ထွေးပွေ့ရင်းပေါ့။

ချစ်သူလေးခမျာ ခုထိကြက်သီးမွှေးညင်းလေးတွေ ထ နေတုန်း။ သူ့ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ရင်သား မို့မို့တွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေပေးရင်း၊တစ်ချက်တစ်ချက် ကျောပြင်ကို လက်သည်းထိပ်လေးနဲ့ဖိဆိတ် ပေးလိုက်တော့.သူ တွန့် သွားပြီး..“အာ ကို့.. ယားတယ် မလုပ်နဲ့”“ဘယ်နားက ယားတာလည်းငယ်၊ ပြောကြည့်”“သိဘူး.. ကိုနော် ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေမှန်း မသိဘူး…သွား”“ဟဟ ငယ်လေး.. ကို ဘာမှ မလုပ်ရ သေးဘူးကော ”“ခုမှ လုပ်မယ် ကြံကာရှိသေးးး.. ဟင်.. ငယ်လေး လုပ်ရမားး”“သိ ဘူး”အခြေနေ ကောင်းနေတယ်လို့ပြောလို့ရတယ်ပေါ့နော့။ ဒီမောင်လည်း ဘယ်နေလိမ့်မလည်း ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ခပ်သွက်သွက် ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးအဝိုင်းသား နဲ့ငေးကြည့်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ် အသာမှောက်ပြီး တံတောင်နှစ်ဘက်ကို မွှေ့ယာပေါ်ထောက်၊ လက်ဝါးနှစ်ဘက်နဲ သူ့ပါးဖောင်းဖောင်း နှစ်ဘက်ကို ဆွဲညှစ် စူထွက်လာတဲ့ သူ့နှတ်ခမ်းလေး ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ မြန်မြန်ပဲ ချီတက်လိုက်တော့တယ်။

ဘာလို့ဆို ကျွန်တော့် ချာတိတ်က ပါးပြင်းထောင်နေပြီလေ။ ကိုယ်ကို အောက်လျှောချပြီး မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က သီးလုံးလေးတွေကို ညှစ်နယ်ဆုပ်ချေပေးလိုက်တယ်။ ကျန်လက်တစ်ဘက်က သူ့ရဲ့ ရှုရှုးဖင်ကလေးကို ကလိဘို့ပြင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ စောစောက ဖိုးပလေးကြောင့်လား၊ အခုနောက်ထပ် တိုက်ပွဲခေါ်သံကြောင့်လား ရှုရှုးဖင်ကလေး မျက်ရည်ယို နေပြန်တာသိလိုက်ရတယ်။ အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ကျွန်တော့်ချာတိတ်ကို ပန်းဖူးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဝမှာ ခေါင်းတည်ပေးလိုက်တယ်။ “ကို.. ”“ပြောလေ ငယ် ဘာပြောချင်လို့လဲ” “ဟိုလေ.. နာ မှာလား လို့”“နာပါဘူး ငယ်ရယ် ကို က ငယ်လေးကို နာအောင်လုပ်ပါ့မလား ဖြေးဖြေးပဲလေ.. နော်”“ဟုတ်….”“ကို့ လက်မောင်းကို ကိုင်ထားလေ.. စိတ်ကိုလျှော့ထား.. နာရင် ကို့လက်ကို ညှစ်လိုက်လေ နော်”“ဟုတ် ဖြေးဖြေးနော်.. ကို”ကျွန်တော်လည်း ချာတိတ်ကို ခေါင်းမြုပ်ရုံလောက် အသာအယာထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဝတ်ရည်စို့နေတဲ့ ပန်းဖူးကလေးက စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှတယ်။

အားရပါးရ ထိုးသွင်းလိုက်ချင်ပေမဲ့ သူလေးနာသွားမှာစိုးရိမ်လို့ စိတ်ကို မနည်းရှည်အောင် ထားနေရတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်က တစ်ပတ်နွမ်း တွေကိုသာ ကြုံခဲ့ဘူးတာ။ အသစ်စက်စက်ကို ခုမှစ ထိတွေ့ရမှာဆိုတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း လက်မရဲတာ အမှန်ပဲ။ နဲနဲလး အားထပ်ထည့်ပြီး သုံးပုံတစ်ပုံလောက် ဝင်အောင် သွင်းလိုက်တယ် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းရင်းပေါ့။ အဲဒီမှာတင် ကျွန်တော့် ချာတိတ်ရဲ့ ထိပ်ဖျားက တစ်စုံတစ်ခုနဲ့ခလုတ်တိုက်မိသွားတာ သိလိုက်ရတယ်။ အပျိုမှေး ဆိုတာဖြစ်မယ်.. ကျွန်တော် ပြောမပြတတ်တဲ့ ခံစားမှုမျိုးရလိုက်တယ်ဗျာ။ ချစ်သူရဲ့ အပျိုစင်ပန်းကလေးကို ကျွန်တော် ဆွတ်ခူးခွင့် ရလိုက်ပြီ ဆိုတာကို အတိုင်းမသိ ကြည်နူးခြင်းတွေနဲ့ သိခွင့်ရလိုက်တယ်။

သူကလေး တကယ်ပဲ နာတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကလည်း ဝင်လာတယ်။ နောက်ဆုတ်ဘို့.. ရပ်တန့်ဘို့စိတ်ကူး ပေါ်မလာတာကတော့ ကျွန်တော့် စိတ်က အရမ်းထန်နေလို့လား.. ယောကျာ်း တစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တလားဆိုတာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် မသိတော့ပါဘူး။ သူ့နားရွက်ဖျားလေးကို လျှာနဲ့ကလိရင်း လက်ကလည်း သီးလုံးလေးတွေကို အဆက်မပြတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ မကြာခင်ကြုံရမယ့် နာကျင်မှုဆီ အာရုံမရောက်အောင်ပါ။ အဲဒီအချိန်သူ့ခါးလေး ကော့တက်လာပြီး ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့လေး ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မဆိုင်းမတွပဲ ချာတိတ်ကို ပိပိလေးထဲ တဝက်ကျော်ကျော်ဝင်တဲ့ထိ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။

ဖောက်ကနဲခံစားချက်နဲ့အတူ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို သူတင်းတင်း ညှစ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ သိလိုက်ရတယ်။ နည်းနည်းသည်းခံပါ ကလေးရယ် လို့စိတ်ထဲကတောင်းပန်ရင်း တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ သူ့ဆီက အသံရှည်ရှည် ညည်းညူသံလေးတစ်ချက်ကြားလိုက်ရတယ်။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး ကျွန်တော့် လက်မောင်းကိုလည်း တအား ဆုပ်ညှစ်ထားတယ်။“အာာာ.. ကို့ အင်းးး ဟင်းးး”“နာသွားလား ငယ်” “ရှီးး ဟုတ် နဲနဲ”“စိတ်လျှော့ထားနော် ကလေးလေး နောက်ထပ်မနာစေရဘူး ကို့ကိုဖက်ထား… နော်”“အင်းပါ ရတယ်”ကျွန်တော် အောက်ပိုင်းလှုပ်ရှားမှုကို ရပ်ပြီး အနမ်းတွေပေး၊ ရင်သားလေးတွေ ချေမွရင်း သူအနာသက်သာအောင် အာရုံ ပြောင်းပေးလိုက်တယ်။ ချာတိတ်ကို အထဲမှာစိမ်ထားရင်း လက်တစ်ဘက်က ရသာဖုလေးကို ကလိပေးနေလိုက်တယ် တော်တန်ရုံ စိတ်နည်းတဲ့ မိန်းကလေးတွေတောင် အဲဒီနေရာကိုထိရင် စိတ်ပါလာတတ်တယ်လို့ ကြားဘူးထားလို့ပါ။

ခဏကြာတော့ သူ့ခါးကလေး ကော့တက်လာတယ်။ “အင်းး ဟင်းး….. ကို.. ငယ်မနေတတ်တော့ဘူး”“ဘာဖြစ်လို့လဲငယ်.. နာနေသေးလို့လား ကလေးလေး”နားနားကပ်ပြီး လေသံလေးနဲ့တိုးတိုးပြောရင်း ချာတိတ်ကိုလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ဆွဲ ထုတ်လိုက်တယ်။ သူ ကျွန်တော့်ခါးကို ပြန်ဆွဲဖိချပြီး “ဟင့်အင်း နာတော့ဘူး ကို.. ဟိုလေ… ”“အိုကေ.. ကိုတို့ စ ကြတော့မလား ငယ်..ဟင်”“ဟုတ်.. ကို ဖြေးဖြေးနော်…”ကျွန်တော်လည်း ပါးကလေး ကို ရွှတ်ကနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း တကယ့်တိုက်ပွဲဆီကို ချီတက်လိုက်တော့တယ်။ သူ့ပေါင်ကလေး နှစ်ဘက်ကို နေသားတကျ ဆွဲထောင်ကားလိုက်ပြီးကျွန်တော့် လက်နှစ်ဘက်က သူ့ချိုင်းအောက်ကို လျှိုသွင်းပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းလေးအပေါ်ကနေ လက်ဝါးနှစ်ဘက်နဲ့ထိန်းကိုင်ထားပြီး ရှုရှုးဖင်ကလေးထဲ ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျွန်တော့်ချာတိတ်ကို ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ဘို့ ဆော်အောလိုက်တယ်။ ခါးအားကိုသုံးပြီး တစ်ချက်ချင်း ညင်ညင်သာသာ ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်သွင်းလိုက်ပေါ့။ ချစ်သူလည်းနာကျင်မှုအားလုံး ပျောက်သွားပြီထင်ပါရဲ့ကျွန်တော့်ကျောကုန်းကို ကုတ်ဆွဲထားပြီး ခါးလေးကို မသိမသာလေး ကော့ကော့ပေးတယ်။

“အား ရှီးး ကောင်းလိုက်တာ ငယ်ရယ် အင်းး ဟင်းး”“ငယ်လေး ပိပိလေးက စီးပိုင်နေတာပဲကွာ”“အင်းး ဟင်းး ကို.. ကို.. မြန်မြန်..အား ရှီးးစ်”“အင်းး ငယ် ကိုလည်း ပြီးချင်လာပြီ ငယ်လေး ပိပိလေးကို ညှစ်ထားပေး”“အာာားးး ကို.. တော်ပြီးးး အ.. အ”ပြောရင်း သူခါးလေး ကော့တက်လာတယ် အကြောဆွဲသလို တဆတ်ဆတ် တွန့်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေကိုတော့ အပြင်ကိုပဲ ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ် အသာ မှောက်ချလိုက်ပြီး အမော ဖြေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဘေးကို အသာလှိမ့်ချလိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့် လက်မောင်းပေါ် အသာ ဆွဲတင် အုံးပေးရင်း ချစ်သူကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး သူ့ကျောပြင်လေးကို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်ပေး နေလိုက်တယ်။

သူလည်း ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး လူကလေးကတော့ တုန်နေတုန်း ရင်တွေလည်းခုန်နေတုန်း ထင်ပါရဲ့။သူ့နှဘူးလေးကို ဖွဖွနမ်းရင်း “ငယ်.. မောသွားလား.. ကြောက်ကော ကြောက်သေးလား ကလေးလေး”“……….”“အရမ်းနာသွားလား ငယ်လေး”“………”“ကို မေးတာလေးပြန်ဖြေဦးလေကွာ စိတ်ဆိုးတာလားငယ်လေးရယ်.. ဟင်”“ကို.ငယ့်ကို တကယ် လက်ထပ်မှာပါနော်“အာ.. ငယ် ရယ်… ကဲ.. အခုဒီညက စ ပြီး ကို တို့တူတူနေကြမယ်.. ငယ်လေး အိမ်မပြန်နဲ့တော့ နော်”“………”“နောက်နေ့ မနက်မှ အိမ်ပြန်ပို့မယ်.. ပြီးရင် တရားရုံးမှာ လက်မှတ်ထိုးမယ် ကိုတို့ အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ကြမယ်.. အိုကေ..လားး”သူ့မျက်နှာကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဒီယုန်မြင်လို့ဒီခြုံထွင်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ သူနဲ့အမြန်ဆုံး နီးစပ်ခွင့် ရဘို့က ကျွန်တော့် မျှော်လင့်ခြင်းပဲလေ။ သူလည်း ကျွန်တော့် ကို မျက်လုံး အဝိုင်းသားနဲ့ ပြန်ကြည့် နေပါတယ်။ အချိန်ကလည်း ည ၈ နာရီနီးနေပြီ။

တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့တွဲနေကြတာကို သူ့မိဘ အသိုင်းဝိုင်းတွေ မသိကြပါဘူး။ ညနေခင်း အပြင်ထွက်ဖြစ်ကြတိုင်း ၆နာရီ မခွဲခင် သူ့ကို လမ်းထိပ်ထိ ကျွန်တော် ပြန်ပို့ပေးနေကျလေ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရောက်လာတယ်။ တံခါးခေါက်သံကြောင့် ကျွန်တော် ပုဆိုးအမြန်ကောက်ဝတ်ပြီး အပြင်ကို ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူ့အိမ်ကစိတ်ပူလို့လိုက်ရှာနေကြောင်း သူငယ်ချင်းက လာပြောတာပါ။ ကျွန်တော်လည်း အိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး သူ့ကို ပြောပြ မယ် ကြံတုန်း အိပ်ခန်းပေါက်၀ ကနေ သူထွက်လာတယ်။

ကျွန်တော်တို့ပြောနေကြတာ ကြားသွားပုံရတယ် မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်ဥလေးတွေနဲ့လေ။ ကျွန်တော်သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ “ငယ် ကြောက်တယ် ကို.. ဘာလုပ်ကြမလဲဟင်”“ငယ်လေး ကို့ကို ယုံတယ်မှတ်လားဟင်… ကိုယ်တို့အမြန်ဆုံးဒီကနေ ရှောင်နေကြရအောင်နော်”“……”“ခဏ。ပါပဲငယ်ရယ် ကိုလေ ငယ့် ကိုမျက်နှာမငယ်စေရပါဘူး နောင်တလည်း မရ စေရဘူး.. နော်”ကျွန်တော် သူ့ကို အတူစွန့်စားကြဘို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကျွန်တော့် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေး အသာကိုက်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြရှာတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လက်ချင်းယှက်တွဲပြီး ဘဝတစ်ခု တူတူ တည်ဆောက်ဘို့ ခြေလှမ်း စလိုက် ကြပါတော့တယ်။ ယုံကြည်မှု.. ကြင်နာမှု.. အပြန်အလှန် နားလည်မှု.. အားပေးယုယမှုတွေ ပြည့်နဲ့ပါ။နှစ်ယောက်တစ်ဘ၀ ဖြစ်ခွင့်ရဘို့က ချစ်ကြသူတို့ရဲ့ မျှော်လင့်ခြင်းပဲ မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ မျှော်လင့်ခြင်းတွေ ဆုံဆည်းခွင့် ရပြီပေါ့။

 

Zawgyi

 

ညည္းသံေလး

မိုး႐ြာၿပီးစ ညေနခင္းေလးတစ္ခုပါ။စိမ္းစိုေနတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြကို ေလႏုေအးက ညင္ညင္သာသာ ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာေပၚမွာ ေရာင္စုံသက္တန္႔နဲ႔အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕အလွက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုမို သစ္လြင္ေစပါတယ္။ေလညႇင္း ရဲ႕ေအးျမတဲ့ ထိေတြ႕မႈကလည္း စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစတာအမွန္ပါ။သာယာေအးျမတဲ့ ညေနေလးကို ပိုၿပီး ျပည့္စုံသြားေစတာကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ အၿပဳံးလို႔ေျပာရမွာပဲ။ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူ စ ေတြ႕ျဖစ္တာ ေမြးေန႔ပြဲ တစ္ခုမွာေပါ့။ ညမီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ရႈိက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ထင္းေနေအာင္လွပ တဲ့မိန္းကေလးကို က်ေနာ္ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တာ။သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ေရႈးေရစက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္ေပါ့သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္တယ္ဗ်။

ကေလးပီပီ ခြၽဲလိုက္၊ ႏြဲ႕လိုက္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ရီစရာေလးေတြ ေျပာလိုက္။အလိုက္သိၿပီး ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတဲ့ခ်စ္သူေလးပါ။ အခ်ိန္စက္ဝန္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီ။ သူရဲ႕ျဖဴစင္မႈကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္ေရး မယူရက္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ မနက္ အလုပ္မသြားခင္သူ႔အိမ္ေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ညေန႐ုံးဆင္းေတာ့ တစ္ခါဆုံ။ ပိတ္ရက္ကေလးေတြမွာ သူတက္ေနတဲ့သင္တန္းေလးေတြ လိုက္ပို႔ျပန္ႀကိဳ။ ေအးခ်မ္းၿပီး အပူပင္မရွိတဲ့ ခ်စ္သူဘဝေလးပါ။အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွွ် တြယ္တာမႈကလည္း နက္ရႈိင္းလာသလို တေန႔ထက္တေန႔ဆူၿဖိဳးဖြံ႕ထြားလာေနတဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ယခုထက္ပိုမို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ ေလာဘေတြ တက္လာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေတာင္းဆို ရက္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ။ ဒီညေနကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘ၀ အတြက္ အမွတ္တရ ဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္။မိုး႐ြာၿပီးစ ညေနခင္းကေလးေတြကို သူသေဘာက်တယ္ေလ။

ဒီလို ေန႔မ်ိဳးဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔အၿမဲ အျပင္သြားျဖစ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တာတို႔၊ စက္ဘီးစီးတာတို႔ေပါ့။ ခုလည္း ၿမိဳ႕စြန္က လယ္ကြင္းျပင္ေတြဘက္ စက္ဘီးစီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္ကနင္း သူကစက္ဘီး ဘားတန္းေပၚမွာထိုင္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲ သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးတိုးဝင္ၿပီး တီတီတာတာ စကားေလးေတြေျပာလိုက္၊ အသံလြင္လြင္ေလး ရယ္လိုက္နဲ႔။ တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ဖဲျပားႀကိဳးနဲ႔ ဖြဖြေလးခ်ည္ၿပီးပခုံးေရွ႕ တစ္ဘက္တည္းကို သိမ္းခ်ထားတယ္။ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳးေလးသင္းပ်ံ႕ေနတဲ့သူ႔ေခါင္းကေလးက က်ေနာ့္ေမးဖ်ားေအာက္မွာ။ သူရဲ႕ကိုယ္သင္းနံေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္႐ိုင္းေတြေမြးဖြားေစတာ အခါခါပါပဲ။စက္ဘီးနင္းရင္း သူဆံပင္ေလးပြေနလို႔ တခ်က္ျပန္အသိမ္း ေသြးေၾကာစိမ္းေလးေတြသမ္းေနတဲ့ သူ႔လည္ဂုတ္ကေလးကို အနမ္းေလးတခ်က္ေပးရင္း မနာေအာင္ ကိုက္လိုက္တယ္။

“ကို… လုပ္နဲ႔…ယားလို႔…ခိခိ”ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ခ်စ္တတ္လြန္းတာလား သူကေလးကပဲ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတာလား ဘာရယ္မဟုတ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံကေလးကအစ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏွလုံးေသြးေတြ ေပါက္ထြက္သြားေစသလိုပဲ။“ကို ေမာၿပီလား… လမ္းေလွွ်ာက္ ၾကမယ္ေလ…”“ေမာပါဘူးငယ္ရယ္… ငယ္ေလး ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္မယ္ေလကိုက မိုး႐ြာမွာစိုးလို႔ကြ… ထီးလည္း ပါမလာဘူးေကာ”“႐ြာေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ကို ရ မိုးေရခ်ိဳးျပန္မွာေပါ့ ေလွ်ာက္မယ္လို႔… ေနာ္”“ခဏ ေလွ်ာက္ခ်င္ ေလွ်ာက္ေလငယ္၊ မိုးေရေတာ့မခ်ိဳးရဘူး ငယ္ေလး မိုးမိတိုင္း ဖ်ားတတ္တယ္… ဟုတ္”ဒီလိုနဲ႔ စက္ဘီးကို လက္တစ္ဘက္ကတြန္း၊ တစ္ဘက္က ခ်စ္သူ ရဲ႕ႏႈးညံ့တဲ့ လက္ကေလးကိုကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ခိုထားၿပီး တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းေလး ငဲ့မွီလိုက္တိုင္း သူ႔ရင္သားျပည့္ျပည့္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႔လာလာထိေနတာေပါ့။

တခါတခါ ေရွ႕ကို ကေလးတေယာက္လို႔ ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္ခ်ိန္မ်ား တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါသြားတဲ့ သူရဲ႕ တင္သားစိုင္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မီးေလာင္ရာေလ ပင့္ေနသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုထိန္းရခက္ေနတယ္ဗ်ာ။တကယ္က သူနဲ႔လက္ထပ္ဘို႔ကြၽန္ေတာ့္မွာ လုံေလာက္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြရွိႏွင့္ၿပီးပါၿပီ။ မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာဘို႔မရဲေသးတဲ့ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေပးေနရတာ။သူနဲ႔ဆုံလိုက္တိုင္း ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္၊ လက္မထပ္ခင္အခြင့္ေရးယူဘို႔က်ေတာ့လည္း သူေလး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္သြားမလား၊ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကို သူအထင္ေသးသြားမလားဆိုတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာအေတြးနဲ႔ေရွ႕တိုးဘို႔မရဲခဲ့ဘူး။ေနာက္တစ္ခုကကြၽန္ေတာ္ကမိဘအုပ္ထိန္းသူေတြမရွိေတာ့ဘဲကိုယ့္ဘဝကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ေနတဲ့သူေလ။

ေျပာပေလာက္တဲ့အားနည္းခ်က္မ်ိဳး မရွိေပမဲ့ သမီးရွင္ ေတြ မ်က္စိက်ေလာက္ေအာင္ မခ်မ္းသာတာေတာ့အမွန္ပဲ။ အတူေနရဖို႔အခ်ိန္ ထပ္မဆြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။ဒီညေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုလက္ထပ္ၾကဘို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ “ငယ္ေလး ကိုတို႔လက္ထပ္ၾကရေအာင္ေလ၊ ကို ငယ္နဲ႔ တူတူေနခ်င္ၿပီကြာ၊ငယ့္ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ကိုလာေျပာမယ္ေလ…ေနာ္”မ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔သူကြၽန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။“ေနာ္…ငယ္၊ ကိုေလ တစ္ခါတစ္ခါ ပင္ပန္းလာရင္ ငယ္ေလးကို ကို႔နားမွာအခ်ိန္ျပည့္ရွိေနေစခ်င္တယ္…”“ကို႔ဘဝတစ္ခုလုံး ငယ္ေလးကို အပိုင္ေပးခ်င္တယ္ကြာ၊ ငယ့္ကိုလည္း ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၿပီ…ေနာ္”အႏူးညံ့ဆုံးျဖစ္မဲ့ စကားလုံးေလးေတြေ႐ြးၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္မိတယ္။“ငယ္မွ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတာ ကို ရဲ႕၊ ေမေမတို႔ခြင့္ျပဳမယ္မထင္ဘူး၊ငယ္ေၾကာက္တယ္၊ ဘယ္ကဘယ္လို စ ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူးေလ” အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မိုးဖြဲေလးေတြ က်လာပါတယ္။

“ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ငယ္ေလး မိုးမိေနမယ္….လာ စက္ဘီးေပၚျပန္တက္” ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲထားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး နင္းလာလိုက္ပါတယ္။မိုးနတ္မင္းက အခြင့္ေရးေပးတယ္ပဲ ေျပာရမလား ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕နားအေရာက္မိုးကဝုန္းကနဲ ႐ြာခ်လိုက္ပါေရာ။ သူတို႔အိမ္ကနဲနဲ ဆက္သြားရဦးမယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ္လည္းစက္ဘီးကို အိမ္ၿခံဝင္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္ပါတယ္။ “ခဏဝင္မိုးခိုရေအာင္ ငယ္”ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ထဲ အေရာက္ မိုးကလည္း သည္းႀကီးမဲႀကီး ႐ြာပါေလေရာ။နဲနဲစိုသြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး“ငယ္ေလး အဝတ္လဲခ်င္လား ” လို႔ေမးေတာ့“ရတယ္ ကို…သိပ္မစိုပါဘူး…ေနပါဦး ကို႔မွာ မိန္းကေလး အဝတ္စား ရွိလို႔လားငယ္လဲရေအာင္..ခိခိ”“အယ္ ကို႔အက်ၤီနဲ႔ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ ယူဝတ္လိုက္လို႔ ရတယ္ေကာ လာကိုယူေပးမယ္” အဲဒီလိုေျပာရင္း သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို ေနာက္ကေန လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔အသာတြန္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ခန္း ထဲေခၚသြားလိုက္တယ္။

အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ဝတ္စုံတစ္စုံ လိုက္ရွာထုတ္ေပးရင္း စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီး ေနာက္တဆင့္တက္ဖို႔ အလွ်င္အျမန္စဥ္းစားေနတုန္း…“အက်ီလဲဝတ္လိုက္ေတာ့ ေမေမ ေမးရင္ဘယ္လို ေျပာမလည္း ကိုရဲ႕”“မိုးတိတ္လို႔ျပန္ေတာ့ ငယ့္အက်ီျပန္ဝတ္ေပါ့ ခုေတာ့ခဏ လဲဝတ္ထားေလကြာ”“အာ့ဆို ကို အျပင္ထြက္ေပး“ေကာင္းပါၿပီ သခင္မေလးရယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လဲေတာ္မူပါ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအခန္းေပါက္ဝက ေစာင့္ေနပါ့မယ္”ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုၿပဳံးၾကည့္ရင္း အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာၿပီး သူအဝတ္လဲတာကိုလွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္ႏိုင္မဲ့ တံခါးၾကားနားမွာ ေနရာယူလိုက္မိတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အျပစ္မႀကီးေလာက္ဘူးထင္တာပဲ။ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲေလသူဝတ္ထားတာက ေရွ႕ၾကယ္သီး လွလွေလးေတြပါတဲ့ ဂါဝန္ရွည္ရွည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးဗ်။ မိုးေရနဲနဲစိုထားလို႔ လုံးဝန္းတဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွကအထင္းသား ေပၚလြင္လို႔ ဆန႔္က်င္ဘက္ကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။

ကေလးမက အေပၚပိုင္း ၾကယ္သီးေလးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ရွပ္အက်ီကိုအရင္ဝတ္ဘို႔ျပင္တယ္… ၿပီးမွ ေအာက္က ေဘာင္းဘီကို စြတ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္တစ္ထည္လုံးကို ေလွ်ာခ်မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူူကရပ္ေနတာက အေပါက္ဝကို ေက်ာေပးထားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေက်ာေလးပဲ ျမင္ခြင့္ရတာေပါ့။ ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ၿပီး အက်ီကိုပခုံးကေန အသာခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတာင္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ေအာင္ပဲ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဝင္းဝါတဲ့ အသားေရနဲ႔တင္းတင္းရစ္ရစ္ ေက်ာျပင္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲလက္သြားတဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေၾကာင့္ ေဖြးကနဲ ျမင္လိုက္ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံေတြ ကေမာက္ကမ ကိုျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းကို ကံေကာင္းသြားတယ္။ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာခ်ေနတဲ့မိုးက ခ်စ္သူကို ျပန္ေခ်ာင္းေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို သနားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ မ်က္စိက်ိန္းလုမတတ္ လွ်ပ္ပ်က္ၿပီး ဂ်ိန္း…ဂ်လိန္း ဆိုမိုးႀကိဳးပါ ပစ္ခ် လိုက္ပါေရာ။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားတဲ့ ခ်စ္သူလည္း အခန္းထဲက ေယာင္ယမ္းလန႔္ျဖန႔္ ေျပးထြက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ အေျပးေလး တိုးဝင္လာပါတယ္။

အဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုယ္လုံးကေလးေပၚမွာ ခြၽတ္လက္စ ဂါဝန္ေလးက တစ္ဝက္တန္းလန္း။ အေပၚပိုင္းမွာ အတြင္းခံေဘာ္လီေလးနဲ႔၊ ေအာက္ပိုင္းက ၾကယ္သီးေတြ ကုန္ေအာင္မျဖဳတ္ရေသးေတာ့ ဂါဝန္ေလးက သူ႔တင္ပါး ကားကားစြင့္စြင့္ေလးေပၚမွာ ကပိုက႐ို ခ်ိတ္တင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မိုးနတ္မင္းေပးတဲ့ မဟာအခြင့္အေရးကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္း ေလသံမိုးသံေတြနဲ႔ဆူညံေနပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလသံမိုးသံေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဆာေလာင္မႈ တစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္မတတ္ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ ဟစ္ေႂကြးသံေတြကို မမွီတာအမွန္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မေစာင့္စည္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ ကိုယ္လုံးအိအိ ကေလးကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း သူ႔ေက်ာျပင္ကေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ သူလည္း အသက္ရႈသံေတြျမန္ၿပီး ႏွလုံးသားရဲ႕ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေနမႈက ေ႐ႊရင္အစုံကို နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္လာတဲ့အထိပါပဲ။

ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထေနတဲ့ အ႐ိုင္းပန္းကေလးကို အသက္ရႈမွားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဘို႔ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္း စ လိုက္တယ္။ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားတာကို နည္းနည္း ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး ငုံ႔ထားတဲ့ သူ႔ေခါင္းကေလးကို ေမးဖ်ားကေန အသာ ဆြဲေမာ့ယူလိုက္တယ္။ ဆံႏုေလးေတြ ကပိုကယိုက်ေနတဲ့ ႏွဖူးျပင္၊ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေတြနဲ႔ ခ်စ္ရည္႐ႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြ၊ အဖ်ားလုံးလုံးကေလးနဲ႔ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ႏွာတံကေလး၊ ေသြးေၾကာကေလးေတြ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ပါးျပင္ေပၚမွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးက မထိတထိ စိုသြားတဲ့ မိုးစက္ေတြေၾကာင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ခ်စ္စရာ ေမးခ်ိဳင့္ကေလးအေပၚက ထူထူျပည့္ျပည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ.. ရင္ခုန္သံ စည္းခ်က္ေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ အနမ္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။

အရင္ဆုံး သူ႔ႏွဖူးျပင္ေလးကို အနမ္းဖြဖြေလး ေပးလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းကို အသာျပန္မတ္လိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္း ေလးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္တယ္ေလ။ကြၽန္ေတာ္ အသာ ျပန္ၿပဳံးျပၿပီး ႏွာေခါင္းခ်င္းထိတို႔က်ီစယ္လိုက္တယ္။ သူသေဘာက်တတ္တဲ့ အျပဳအမူေလးေပါ့ဗ်ာ။“ငယ္….ခ်စ္လား”ဟုတ္”ေမးေစ့ေလးကို ပင့္ကိုင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။ တိုးတိုးေလေျပာရင္း ေခါင္းေလးအသာၿငိမ့္ျပတယ္။“ရဝူး..ပါးစပ္ကေျပာကြာ ခ်စ္တယ္ လို႔”ကိုကလည္း အၿမဲပဲ ေမးေနတာကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပတာလဲ ေျဖတာပဲေလ”“ငယ္ရယ္..ၾကားခ်င္လို႔ေမးတာေလကြာ”ကို႔ငယ္ေလး ပါးစပ္ကေျပာတာ ၾကားခ်င္တာေပါ့…ဘာလဲ မေျပာခ်င္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား…ရပါတယ္ မေျဖခ်င္လည္းေနပါ”“အယ္…ေတြ႕လား သူ႔က် စ တာေလးေတာင္ မခံႏိုင္ဘူး ဦးေကာက္ေတးႀကီး… ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ အခါတစ္ရာ ခ်စ္တယ္..ကဲ” “ခ်စ္တယ္ ငယ္ရယ္ အတူေနခ်င္ၿပီကြာ”အဲဒီလို ကေလးဆန္ဆန္ ေျပာဟန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေသြးသားေတြကို ပိုမိုဆူပြက္လာေအာင္ တြန္းအား ေပးေနသလိုပဲ။ သူ႔နားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး၊ ခ်စ္စရာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာ စုပ္နမ္းမိေတာ့တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္တစ္ဘက္က သူ႔ခါးေလးကို ကိုင္ထားရာကတဆင့္ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ စုံဆန္ပြတ္သပ္ေပး ေနမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းရင္း တခ်က္တခ်က္ သူ႔ပါးစပ္ထဲလွ်ာကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကခြါၿပီး လည္တိုင္ဆီကို ေ႐ႊ႕လိုက္ပါတယ္။ သိုင္းဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကလည္း ခါးက်င္က်င္ကေလးေအာက္က ဖြံ႕ထြားတဲ့ တင္သားစိုင္ေတြေပၚ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ပြတ္သပ္လို႔ေပါ့။ “အို…ကို ဘာေတြ…”စကားဆက္ခြင့္မေပးေတာ့ပဲ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းေတြ တရစပ္ ေပးလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္က သူ႔ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြကို ေဘာ္လီအက်ီေပၚကတဆင့္ ဆုပ္နယ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕တုန္ရီေနတဲ့ ညည္းသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရတယ္ေလ။ “ကို..ဘာလုပ္မလို႔လည္းဟင္”“ငယ္ေၾကာက္တယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္..ငယ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ ကိုရယ္ ေနာ္…”ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္သလို သူေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္ဗ်ာ။

“ငယ္ရယ္..ကို အခြင့္ေရးသမားမဟုတ္တာ ငယ္သိပါတယ္ ခ်စ္လို ပါကြာ။ ငယ့္ကို ခ်စ္လို႔ပါ ငယ္ေလးမႀကိဳက္ရင္ ကိုဘာမွ မလုပ္ပါဘူး… ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႔ငယ္ရယ္.. ကို႔ဘက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ နားလည္ေပးေစခ်င္တယ္..ေနာ္…”ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႔သိမ္းသြင္းစကား ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲကခံစားရတဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တာပါ။ ဒါကိုသူလည္း နားလည္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို အလိုက္သင့္ေလး ျပန္တိုးဝင္လာပါတယ္။ “ငယ္နဲ႔ကို႔ၾကားမွာ စည္းေလးတစ္ခုျခားေနသလို ကို ခံစားမိတယ္…ငယ္နဲ႔တစ္သားထဲ ထပ္တူက်တဲ့ဘဝမ်ိဳးလိုခ်င္မိတယ္ ငယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ကြာ“ဒါေပမဲ့ ငယ္ရယ္.. ငယ္ေလးသေဘာမတူပဲ ကို ဘာမွ ဇြတ္အတင္းမေတာင္းဆိုပါဘူး.. တကယ္လို႔ေျပာမိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကို႔ စိတ္သက္သက္ပါ…ငယ့္ဆီက တစ္ခုခု ေတာင္းဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး.. ေနာ္ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမေျပာဘူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို သူ႔ကိုေျပာျပမိပါေတာ့တယ္

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြက သူ႔ေၾကာက္စိတ္ကို အႏိုင္ယူသြားတယ္ထင္ရဲ႕။“ကို..မ်က္စိမွိတ္၊ ေခါင္းနဲနဲငုံ႔”ကြၽန္ေတာ့္ လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ျပန္သိုင္းဖက္ၿပီး သူေျပာတယ္။ သခင္မေလးရဲ႕အမိန္႔ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔နာခံလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူနမ္းလိုက္တယ္ေလ။“ငယ္ရယ္.. ကို႔ကိုစိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလည္း ဆိုးလိုက္ေတာ့ကြာ”ရင္ထဲက တီးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း သူ႔ကိုဆတ္ကနဲ တင္းတင္းဆြဲဖက္.. မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံးေပၚကို အနမ္းေတြ ဗုန္းက်ဲသလို အငမ္းမရ နမ္းပစ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူလည္းကြၽန္ေတာ့္ကို အလိုက္သင့္ျပန္နမ္းရင္း တုန္႔ျပန္ရွာပါတယ္။ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဘက္ပါလာေတာ့လည္း ေယာက်္ားပဲဗ်ာ။ ေနာက္မဆုတ္တမ္းေပါ့။ “ငယ္.. အခန္းထဲ သြားရေအာင္.. ေနာ္”“ကို.. ငယ္နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္ေနာ္”သူအသာအယာပဲ ေခါင္းေလးညိမ့္ျပၿပီး ကတုန္ကရီေျပာလာေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚျငင္းဆန္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ မပါတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

“ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဘို႔မွ မလိုပဲ ငယ္ရဲ႕”“ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငယ့္ကို သက္ေသျပမယ္ေလ…ဘယ္လိုလည္း”ၿပဳံးစိစိနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးတယ္ဗ်။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ခ်ီၿပီး အခ်စ္နန္းေတာ္သို႔ ပထမဆုံး အလည္တစ္ေခါက္ ခရီးကို စတင္ ခ်ီတက္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ရင္ခုန္သံေတြ ရထားတစ္စင္းလို မရပ္မနားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာခ်စ္သူဟာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္လို အလိုက္သင့္ပါလာပါတယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ လက္ကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္အက်ီကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္းကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔တိုးကပ္ၿပီး ဖြက္ထားလိုက္ေသးတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့သူ႔ကို ကုတင္ေပၚအသာေလး ခ်လိုက္တယ္။ ပက္လက္အေနထားရွိေနတဲ့သူကိုယ္ေလးေပၚကို ကြၽန္ေတာ္ အသာအယာ အုပ္မိုးၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။ပါးႏွစ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္စီအနမ္းေပးၿပီး ေမးဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္တယ္။လက္တစ္ဘက္ကႏွဖူးေပၚက ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ရင္း က်န္တစ္ဘက္ကရင္သားဖုဖုတင္းတင္းေလးေတြကို ေဘာ္လီအက်ီေပၚကေန အသာအယာပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ ေခ်မြေနမိတယ္။

ခ်စ္သူရဲ႕ ျပင္းျပင္းျပျပ အသက္ရႈသံေတြကကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ပိုမိုတြန္းအား ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး သူ႔ေဘာ္လီအက်ီကို ခြၽတ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အထိအေတြ႕မွာခဏတာနစ္ေျမာေနတဲ့ သူ႔ဆီက“ကို.. ဘာလုပ္မို႔လဲဟင္… ငယ္ေၾကာက္တယ္ေနာ္…”“ငယ္ရယ္ ကိုေျပာၿပီးၿပီေကာ…ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေလ.. ငယ္ေလး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား…ေနာ္”ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ့ေျပာေတာ့ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရွာတယ္ေလ။ မ်က္စိကိုစုံမွိတ္ အံက်ိတ္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံပါတယ္ သူကကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆုံးမိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ပထမဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ႕ တုန႔္ျပန္မႈေတြကို အကဲခတ္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔ေက်ာေအာက္ကို လက္လွ်ိသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျဖဳတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လည္ပင္းတစ္ေလွွ်ာက္နဲ႔မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကို အဆက္မျပတ္ အနမ္းေတြေပးရင္းေပါ့။ ေဘာ္လီေလး ဖယ္ထုတ္လိုက္မွ အိကနဲ ထြက္လာတဲ့ ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြက မႀကီးလြန္း မေသးလြန္း၊ ပန္းႏုေသြးေရာင္ သီးလုံးေလးေတြက လုံးဝန္းၿပီး ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းေတြကို ေနရာေ႐ႊ႕လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လွပညီညာတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ ကိုေပါ့။ လက္နဲ႔အသာအယာ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း သီးလုံးကေလးေတြကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔ကလိေပးလိုက္။တခ်က္တခ်က္ အသာစုပ္လိုက္၊ သြားနဲ႔မနာ႐ုံေလာက္ေလး ဖြဖြကိုက္ေပးလိုက္ေပါ့။

အဲဒီမွာ သူကေလးလည္း ညည္းညဴသံ သဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ခါးေလးကို ေကာ့ေပးလာပါေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ေခၚေဆာင္ရာ အခ်စ္ရပ္ဝန္းကို သူအလိုက္သင့္ ပါလာၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ႏို႔ကေလးေတြ႕စို႔ေပးေနရင္းတစ္ဘက္က က်န္ေနေသးတဲ့ သူ႔ဂါဝန္ေအာက္ပိုင္းကို ခြၽတ္ဘို႔ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို ေအာက္ဘက္ ေလွ်ာခ်ၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ အနမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ဗိုက္သားအိအိေလးကို အသာအယာ နမ္းရႈိက္ လိုက္တယ္။ ပူေႏြးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြက ခ်စ္သူ႔ တစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထေစခဲ့ၿပီေလ။ ၾကယ္သီးေလးေတြ ခပ္သြက္သြက္ ျဖဳတ္အၿပီးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရႈသံေတြကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားေစတဲ့ အသားေရာင္ ပင္တီကေလးကို ျမင္ခြင့္ ရလိုက္ပါၿပီ။ ပင္တီေလးေအာက္က ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ရတနာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ဖိတ္ေခၚေနၿပီ။ဗိုက္သားေလးေတြကို နမ္းရင္း သူ႔ရဲ႕ ပင္တီကို ခြၽတ္ဘို႔ႀကိဳးစားစဥ္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို သူလွမ္းဆြဲတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အသာ ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လက္ကိုျပန္လႊတ္ေပးရွာပါတယ္။ ပင္တီေလးကို ညင္ညင္သာသာ ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို သူကေလး အေသအခ်ာ လြင့္ေျမာ လိုက္ပါလာတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ပင္တီကေလးမွာ ခ်စ္ဝတ္ရည္ေလးေတြ စိုကြက္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ေပါင္တံျဖဴျဖဴကေလးႏွစ္ဘက္ကို အသာ ဆြဲေထာင္ကား လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ေနတဲ့ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ရတနာကေလးကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ထိေတြ႕ခြင့္ရလိုက္ၿပီေပါ့။ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးက ပန္ခ်ီေဆးခ်က္တစ္ခုလို ပိရိေသသပ္ေနတယ္။ က်စ္လစ္ေနတဲ့ အ႐ိုင္းပန္း အဖူးေလး တစ္ပြင့္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္နဲ႔အသာအယာတို႔ထိပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့သူ႔ဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ကေလး ထြက္လာတယ္ေလ။ ခါးကေလးလည္း အသာေကာ့တက္လာၿပီ။ အေျခေနေကာင္းေနမွန္း ရိပ္မိလိုက္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ပိပိကေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေခြၽဘို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ သူအတင္းကုန္း႐ုန္းထၿပီး…“ကို.. ဟင့္အင္း မလုပ္နဲ႔..ေနာ္”“ဘာလို႔လဲငယ္ရယ္… ကို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆို… ခြင့္ျပဳမယ္မွတ္လားဟင္”“အြန္းေလ ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ ကို”“ဘာကို အဲ့လိုႀကီးမဟုတ္တာလဲ ငယ္ေလးရဲ႕။

ကို မနမ္းရဘူးလား”“ဟင့္အင္း မနမ္းရဘူး နမ္းရမဲ့ေနရာမွ မဟုတ္ပဲ…ငယ္ငရဲႀကီးမွာေပါ့လို႔… ကိုလည္း ဘုန္းနိမ့္လိမ့္မယ္ ေနာ္…လုပ္နဲ႔”“ငယ္ကလည္းကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်စ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုန္းနိမ့္တာေတြျမင့္တာေတြ မရွိပါဘူးကေလးရဲ႕ ၿပီးေတာ့ငရဲလည္းမရွိဘူး အိုေက..?”ကြၽန္ေတာ္ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း သူ႔ကို ပက္လက္အေနထား ျပန္ေရာက္ေအာင္ အသာဖိခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို တဖန္ျပန္ ဆြဲကားလိုက္တယ္။ ျငင္းဆန္ဘို႔အခြင့္အေရး လုံးဝမေပးေတာ့ပဲ ခ်စ္သူေကာင္းစားေရး စီမံကိန္းကို လက္ေတြ႕အေကာင္ထည္ေဖာ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ေစာေစာက စစ္ဆင္ေရး ေတြေၾကာင့္ စိုစြတ္ေနတဲ့ သူ႔ညီမေလးကို အနမ္းတစ္ခ်က္ အရင္ဆုံးေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္တစ္ဘက္နဲ႔ပန္းကေလးရဲ႕ ပြင့္ခ်ပ္လႊာႏွစ္ဘက္ကို အသာဟလိုက္ၿပီး ပန္းေသြးေရာင္ အတြင္းသားေတြကို လွွ်ာနဲ႔တစ္ခ်က္သပ္တင္လိုက္တယ္။ ခဲတံခဲဖ်က္သာသာ အဖုေလးကိုလည္း သြက္သြက္ေလး ကလိေပးလိုက္တယ္။

က်န္တဲ့ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သားမို႔မို႔ေလးေတြကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ သီးလုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကိုလက္ညႇိဳးလက္မနဲ႔ ညႇပ္ေခ်ေပးလိုက္ေပါ့။ ပန္းဖူးေလးအတြင္းကပြင့္ခ်ပ္လႊာေလး ၂ ဖတ္ကို စြဲစုပ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ…“အ.. အ ကို ရွီးးး.ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ..အာာာ….ကို႔…ကိုေရ…”“ဟင့္ အင့္ ကို… ေတာ္ပါေတာ့ ေနာ္…ငယ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး”“ကို…ငို မွာ ေနာ္…ငယ္ ရႈးရႈးေပါက္ခ်င္လာၿပီ ဖယ္ေပးပါလို႔…ေနာ္”“ငယ္…ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ခ်လိုက္ေလ”“အာာာ…ကို ေနာ္ ဖယ္ ေပး ပါ အင့္ ဟင့္ ဟင့္”“ငယ္ေလး မသိလို႔ကြ အာ့ ရႈရႈးေပါက္ခ်င္တာ ဟုတ္ဘူး”“ဟင့္ အင္း သိဘူး ေတာ္ဘီ လို႔အာာ….အ…အ…ကိုးးး”ေျပာေနရင္း သူ႔ခါးေလး အရမ္းေကာ့တက္လာၿပီး တကိုယ္လုံးလည္း ဓါတ္လိုက္သလို တဆတ္ဆတ္တုန္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကဳံအရ သူ႔ခံစားမႈအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားမွန္း သိလိုက္တယ္…“ေမာသြားလား ငယ္ ဟင္… ေၾကာက္စရာေကာင္းလား ကေလးေလး”“ဟင့္အင္း သိဘူး”“ဟဟ ဘာေလးလည္းကြ”ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ေဘးမွာ အသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္လုံး အိအိကေလးကို ေထြးေပြ႕ရင္းေပါ့။

ခ်စ္သူေလးခမ်ာ ခုထိၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြ ထ ေနတုန္း။ သူ႔ကို တင္းတင္းေလး ဖက္ထားရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းေနလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ရင္သား မို႔မို႔ေတြကို ပြတ္သပ္ ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း၊တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းထိပ္ေလးနဲ႔ဖိဆိတ္ ေပးလိုက္ေတာ့.သူ တြန႔္ သြားၿပီး..“အာ ကို႔.. ယားတယ္ မလုပ္နဲ႔”“ဘယ္နားက ယားတာလည္းငယ္၊ ေျပာၾကည့္”“သိဘူး.. ကိုေနာ္ ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး…သြား”“ဟဟ ငယ္ေလး.. ကို ဘာမွ မလုပ္ရ ေသးဘူးေကာ ”“ခုမွ လုပ္မယ္ ႀကံကာရွိေသးးး.. ဟင္.. ငယ္ေလး လုပ္ရမားး”“သိ ဘူး”အေျခေန ေကာင္းေနတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္ေပါ့ေနာ့။ ဒီေမာင္လည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလည္း ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြ အကုန္ခပ္သြက္သြက္ ခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္လုံးအဝိုင္းသား နဲ႔ေငးၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚ အသာေမွာက္ၿပီး တံေတာင္ႏွစ္ဘက္ကို ေမႊ႕ယာေပၚေထာက္၊ လက္ဝါးႏွစ္ဘက္နဲ သူ႔ပါးေဖာင္းေဖာင္း ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲညႇစ္ စူထြက္လာတဲ့ သူ႔ႏွတ္ခမ္းေလး ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ျမန္ျမန္ပဲ ခ်ီတက္လိုက္ေတာ့တယ္။

ဘာလို႔ဆို ကြၽန္ေတာ့္ ခ်ာတိတ္က ပါးျပင္းေထာင္ေနၿပီေလ။ ကိုယ္ကို ေအာက္ေလွ်ာခ်ၿပီး မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚက သီးလုံးေလးေတြကို ညႇစ္နယ္ဆုပ္ေခ်ေပးလိုက္တယ္။ က်န္လက္တစ္ဘက္က သူ႔ရဲ႕ ရႈရႈးဖင္ကေလးကို ကလိဘို႔ျပင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေစာေစာက ဖိုးပေလးေၾကာင့္လား၊ အခုေနာက္ထပ္ တိုက္ပြဲေခၚသံေၾကာင့္လား ရႈရႈးဖင္ကေလး မ်က္ရည္ယို ေနျပန္တာသိလိုက္ရတယ္။ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ခ်ာတိတ္ကို ပန္းဖူးေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဝမွာ ေခါင္းတည္ေပးလိုက္တယ္။ “ကို.. ”“ေျပာေလ ငယ္ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ” “ဟိုေလ.. နာ မွာလား လို႔”“နာပါဘူး ငယ္ရယ္ ကို က ငယ္ေလးကို နာေအာင္လုပ္ပါ့မလား ေျဖးေျဖးပဲေလ.. ေနာ္”“ဟုတ္….”“ကို႔ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားေလ.. စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား.. နာရင္ ကို႔လက္ကို ညႇစ္လိုက္ေလ ေနာ္”“ဟုတ္ ေျဖးေျဖးေနာ္.. ကို”ကြၽန္ေတာ္လည္း ခ်ာတိတ္ကို ေခါင္းျမဳပ္႐ုံေလာက္ အသာအယာထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ဝတ္ရည္စို႔ေနတဲ့ ပန္းဖူးကေလးက စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွတယ္။

အားရပါးရ ထိုးသြင္းလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ သူေလးနာသြားမွာစိုးရိမ္လို႔ စိတ္ကို မနည္းရွည္ေအာင္ ထားေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ပတ္ႏြမ္း ေတြကိုသာ ႀကဳံခဲ့ဘူးတာ။ အသစ္စက္စက္ကို ခုမွစ ထိေတြ႕ရမွာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လက္မရဲတာ အမွန္ပဲ။ နဲနဲလး အားထပ္ထည့္ၿပီး သုံးပုံတစ္ပုံေလာက္ ဝင္ေအာင္ သြင္းလိုက္တယ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းရင္းေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်ာတိတ္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားက တစ္စုံတစ္ခုနဲ႔ခလုတ္တိုက္မိသြားတာ သိလိုက္ရတယ္။ အပ်ိဳေမွး ဆိုတာျဖစ္မယ္.. ကြၽန္ေတာ္ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးရလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ခ်စ္သူရဲ႕ အပ်ိဳစင္ပန္းကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ဆြတ္ခူးခြင့္ ရလိုက္ၿပီ ဆိုတာကို အတိုင္းမသိ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြနဲ႔ သိခြင့္ရလိုက္တယ္။

သူကေလး တကယ္ပဲ နာေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကလည္း ဝင္လာတယ္။ ေနာက္ဆုတ္ဘို႔.. ရပ္တန္႔ဘို႔စိတ္ကူး ေပၚမလာတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္က အရမ္းထန္ေနလို႔လား.. ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱလားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူ႔နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို လွ်ာနဲ႔ကလိရင္း လက္ကလည္း သီးလုံးေလးေတြကို အဆက္မျပတ္ေခ်ေပးလိုက္တယ္။ မၾကာခင္ႀကဳံရမယ့္ နာက်င္မႈဆီ အာ႐ုံမေရာက္ေအာင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္သူ႔ခါးေလး ေကာ့တက္လာၿပီး ညည္းညဴသံ သဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မဆိုင္းမတြပဲ ခ်ာတိတ္ကို ပိပိေလးထဲ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္တဲ့ထိ ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။

ေဖာက္ကနဲခံစားခ်က္နဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို သူတင္းတင္း ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာ သိလိုက္ရတယ္။ နည္းနည္းသည္းခံပါ ကေလးရယ္ လို႔စိတ္ထဲကေတာင္းပန္ရင္း တဆုံးထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီက အသံရွည္ရွည္ ညည္းညဴသံေလးတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရတယ္။ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကိုလည္း တအား ဆုပ္ညႇစ္ထားတယ္။“အာာာ.. ကို႔ အင္းးး ဟင္းးး”“နာသြားလား ငယ္” “ရွီးး ဟုတ္ နဲနဲ”“စိတ္ေလွ်ာ့ထားေနာ္ ကေလးေလး ေနာက္ထပ္မနာေစရဘူး ကို႔ကိုဖက္ထား… ေနာ္”“အင္းပါ ရတယ္”ကြၽန္ေတာ္ ေအာက္ပိုင္းလႈပ္ရွားမႈကို ရပ္ၿပီး အနမ္းေတြေပး၊ ရင္သားေလးေတြ ေခ်မြရင္း သူအနာသက္သာေအာင္ အာ႐ုံ ေျပာင္းေပးလိုက္တယ္။ ခ်ာတိတ္ကို အထဲမွာစိမ္ထားရင္း လက္တစ္ဘက္က ရသာဖုေလးကို ကလိေပးေနလိုက္တယ္ ေတာ္တန္႐ုံ စိတ္နည္းတဲ့ မိန္းကေလးေတြေတာင္ အဲဒီေနရာကိုထိရင္ စိတ္ပါလာတတ္တယ္လို႔ ၾကားဘူးထားလို႔ပါ။

ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ခါးကေလး ေကာ့တက္လာတယ္။ “အင္းး ဟင္းး….. ကို.. ငယ္မေနတတ္ေတာ့ဘူး”“ဘာျဖစ္လို႔လဲငယ္.. နာေနေသးလို႔လား ကေလးေလး”နားနားကပ္ၿပီး ေလသံေလးနဲ႔တိုးတိုးေျပာရင္း ခ်ာတိတ္ကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ဆြဲ ထုတ္လိုက္တယ္။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို ျပန္ဆြဲဖိခ်ၿပီး “ဟင့္အင္း နာေတာ့ဘူး ကို.. ဟိုေလ… ”“အိုေက.. ကိုတို႔ စ ၾကေတာ့မလား ငယ္..ဟင္”“ဟုတ္.. ကို ေျဖးေျဖးေနာ္…”ကြၽန္ေတာ္လည္း ပါးကေလး ကို ႐ႊတ္ကနဲ တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ရင္း တကယ့္တိုက္ပြဲဆီကို ခ်ီတက္လိုက္ေတာ့တယ္။ သူ႔ေပါင္ကေလး ႏွစ္ဘက္ကို ေနသားတက် ဆြဲေထာင္ကားလိုက္ၿပီးကြၽန္ေတာ့္ လက္ႏွစ္ဘက္က သူ႔ခ်ိဳင္းေအာက္ကို လွ်ိဳသြင္းၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။ ေခါင္းေလးအေပၚကေန လက္ဝါးႏွစ္ဘက္နဲ႔ထိန္းကိုင္ထားၿပီး ရႈရႈးဖင္ကေလးထဲ ဇိမ္ခံေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ခ်ာတိတ္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း အသြင္းအထုတ္လုပ္ဘို႔ ေဆာ္ေအာလိုက္တယ္။ ခါးအားကိုသုံးၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ညင္ညင္သာသာ ဆြဲထုတ္လိုက္၊ ျပန္သြင္းလိုက္ေပါ့။ ခ်စ္သူလည္းနာက်င္မႈအားလုံး ေပ်ာက္သြားၿပီထင္ပါရဲ႕ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာကုန္းကို ကုတ္ဆြဲထားၿပီး ခါးေလးကို မသိမသာေလး ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။

“အား ရွီးး ေကာင္းလိုက္တာ ငယ္ရယ္ အင္းး ဟင္းး”“ငယ္ေလး ပိပိေလးက စီးပိုင္ေနတာပဲကြာ”“အင္းး ဟင္းး ကို.. ကို.. ျမန္ျမန္..အား ရွီးးစ္”“အင္းး ငယ္ ကိုလည္း ၿပီးခ်င္လာၿပီ ငယ္ေလး ပိပိေလးကို ညႇစ္ထားေပး”“အာာားးး ကို.. ေတာ္ၿပီးးး အ.. အ”ေျပာရင္း သူခါးေလး ေကာ့တက္လာတယ္ အေၾကာဆြဲသလို တဆတ္ဆတ္ တြန္႔ၿပီး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခံစားမႈ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သုတ္ရည္ေတြကိုေတာ့ အျပင္ကိုပဲ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးေပၚ အသာ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး အေမာ ေျဖလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေဘးကို အသာလွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းေပၚ အသာ ဆြဲတင္ အုံးေပးရင္း ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကို ခပ္ဖြဖြ ပုတ္ေပး ေနလိုက္တယ္။

သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး လူကေလးကေတာ့ တုန္ေနတုန္း ရင္ေတြလည္းခုန္ေနတုန္း ထင္ပါရဲ႕။သူ႔ႏွဘူးေလးကို ဖြဖြနမ္းရင္း “ငယ္.. ေမာသြားလား.. ေၾကာက္ေကာ ေၾကာက္ေသးလား ကေလးေလး”“……….”“အရမ္းနာသြားလား ငယ္ေလး”“………”“ကို ေမးတာေလးျပန္ေျဖဦးေလကြာ စိတ္ဆိုးတာလားငယ္ေလးရယ္.. ဟင္”“ကို.ငယ့္ကို တကယ္ လက္ထပ္မွာပါေနာ္“အာ.. ငယ္ ရယ္… ကဲ.. အခုဒီညက စ ၿပီး ကို တို႔တူတူေနၾကမယ္.. ငယ္ေလး အိမ္မျပန္နဲ႔ေတာ့ ေနာ္”“………”“ေနာက္ေန႔ မနက္မွ အိမ္ျပန္ပို႔မယ္.. ၿပီးရင္ တရား႐ုံးမွာ လက္မွတ္ထိုးမယ္ ကိုတို႔ အျမန္ဆုံး လက္ထပ္ၾကမယ္.. အိုေက..လားး”သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီယုန္ျမင္လို႔ဒီၿခဳံထြင္တာ မဟုတ္ေပမဲ့ သူနဲ႔အျမန္ဆုံး နီးစပ္ခြင့္ ရဘို႔က ကြၽန္ေတာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပဲေလ။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ကို မ်က္လုံး အဝိုင္းသားနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ ေနပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ည ၈ နာရီနီးေနၿပီ။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔တြဲေနၾကတာကို သူ႔မိဘ အသိုင္းဝိုင္းေတြ မသိၾကပါဘူး။ ညေနခင္း အျပင္ထြက္ျဖစ္ၾကတိုင္း ၆နာရီ မခြဲခင္ သူ႔ကို လမ္းထိပ္ထိ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ပို႔ေပးေနက်ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ပုဆိုးအျမန္ေကာက္ဝတ္ၿပီး အျပင္ကို ခပ္သြက္သြက္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ကစိတ္ပူလို႔လိုက္ရွာေနေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းက လာေျပာတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး သူ႔ကို ေျပာျပ မယ္ ႀကံတုန္း အိပ္ခန္းေပါက္၀ ကေန သူထြက္လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာေနၾကတာ ၾကားသြားပုံရတယ္ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ဥေလးေတြနဲ႔ေလ။ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ “ငယ္ ေၾကာက္တယ္ ကို.. ဘာလုပ္ၾကမလဲဟင္”“ငယ္ေလး ကို႔ကို ယုံတယ္မွတ္လားဟင္… ကိုယ္တို႔အျမန္ဆုံးဒီကေန ေရွာင္ေနၾကရေအာင္ေနာ္”“……”“ခဏ。ပါပဲငယ္ရယ္ ကိုေလ ငယ့္ ကိုမ်က္ႏွာမငယ္ေစရပါဘူး ေနာင္တလည္း မရ ေစရဘူး.. ေနာ္”ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အတူစြန္႔စားၾကဘို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး အသာကိုက္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းယွက္တြဲၿပီး ဘဝတစ္ခု တူတူ တည္ေဆာက္ဘို႔ ေျခလွမ္း စလိုက္ ၾကပါေတာ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈ.. ၾကင္နာမႈ.. အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ.. အားေပးယုယမႈေတြ ျပည့္နဲ႔ပါ။ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ ျဖစ္ခြင့္ရဘို႔က ခ်စ္ၾကသူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ဆုံဆည္းခြင့္ ရၿပီေပါ့။

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *