အရင်းအနှီး ဦးမြတ်ကျော်ထိုင်နေသောနှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးမှာ မီမီကျော်က လာကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး“အဖေ–မနက်ဖြန်သမီးမွေးနေ့လေ–ဘာလက်ဆောင်ပေးမှာလဲ” “သမီးက ဘာလိုချင်လို့လဲ” “စိန်နားကပ်လေးလိုချင်တယ်” “စိန်နားကပ်?” “ဟုတ်တယ်အဖေရဲ့–ရုံးမှာ မိုးမိုးခိုင်က ကျောက်စိမ်းနားကပ်လေးဝတ်လာပြီးလာလာကြွားနေတာ–သမီးကမဝယ်နိုင်တော့မျက်နှာငယ်တာပေါ့–ဝယ်ပေးနော် အဖေ နော်–အရမ်းအများကြီးထဲကမဟုတ်ပါဘူး–ငါးသိန်းတန်လောက်ဆိုတော်ပါပြီ–နော်အဖေ့”ပြောရင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော် လက်မောင်းကို သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာလှုပ်ရမ်းရင်း နို့အုံဖြင့်မသိမသာထိလိုက်သည်။ ရုံးသွားရန်ပြင်ဆင်ထားပြီး သော လှပမွှေးကြိုင်နေသည့် မီမီခိုင်က တမင်လာထိမှန်းသိလိုက်သော အသက်လေးဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ် သန်မာဆဲဦးမြတ် ကျော်၏လီးက ချက်ချင်းမာချင်လာသည်။မိန်းကလေးကတောင် စ သေးတာ ဘာဖြစ်လဲကွာ ဟူသောအတွေးရိုင်းတို့ဝင်လာသည်။ သေချာအောင်စူးစမ်းဖို့တော့လိုသည်။ “အဲ့ဒါဆိုသမီးက ဘာပြန်ကျွေးမှာလဲ” “အဖေစားချင်တာကျွေးမယ်လေ”လက်မောင်းကို ရင်သားထိပ်လေးဖြင့်ထိထားရာမှ အိကနဲ ဖိကပ်လိုက်ပြီး မခို့တရို့အပြုံးလေးဖြင့်မော့ကြည့်နေသောမီမီကျော့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ချင်စိတ်ပင်ပေါက်သွားသည်။မဖြစ်သေး။ “သမီးတကယ်သေချာတယ်နော်” “အဖေသာဝယ်ပေး–အဖေစားချင်တာသမီးတကယ်ကျွေးမယ်” “အင်း–အဲ့ဒါဆိုဒီနေ့ဝယ်ထား လိုက်မယ်” “ဟေး–အာ့ကြောင့်အဖေ့ကိုချစ်တာ” မီမီခိုင်က အပျော်မျက်နှာလေးဖြင့်ပြောလိုက်ပြီး မချင့်မရဲဟန်လေးဖြင့် ဦးမြတ် ကျော်လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်တော့ ခုနက မာချင်ချင်ဖြစ်နေသောလီးက ငေါက်ကနဲမတ်လာသည်။ပေါင်နှင့်ညှပ်ထားဖို့ ပင်အချိန်မရလိုက်။မီမီကျော်က စားပွဲပေါ်တင်ထားသောဆွဲခြင်းလေးကိုယူကာ အခန်းဝသို့သုတ်ကနဲထပြေးရင်းနောက်ကိုတချက် ပြန်လှည့်ကာ“အာ့ဆိုသမီးရုံးသွားတော့မယ်နော်–တာ့တာ” […]