အဆုံးထိလိုးပေး “မိန်းမရေ..အဖေအပီးပြန်လာတော့မယ်တဲ့” မနက်စာစားနေရင်ယောက်ျားဖြစ်သူဆီမှရုတ်တရက်စကားကြားမိ၍..မအိ..တ ယောက်အံသြမိလေသည်… “ဘာလို့လဲမောင်ရဲ့ဟိုမှာအလုပ်အဆင်မပြေလို့လ့” “မဟုတ်ဘူးအိရေ..အိမ်ကိုလွမ်းလာလို့တဲ့လေ”.. မအိအနည်းငယ်ပြုံးလျက်.. “အင်းလေသူလဲအမေ့ကိုလွမ်းနာနေမှာပေါ့”.. ထူးအောင်သက်ပြင်းချပြီး.. “ဘယ်တတ်နိုင်မလဲအိ ရေသူ့သဘောပဲ.. အိမ်ပေါ်ထပ်မှာနေမယ်ပြောတယ်..အိပဲပြင်ဆင်ပေးလိုက်ပါ..မနက်ဖြန်ရောက်မယ်တဲ့..ကဲ..မောင်အလုပ်သွား တော့မယ်”.. .. ယောက်ျားအလုပ်သွားပြီးနောက်.. မအိ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်းယောက်ကထီး.. ဦးထွန်းညိုအကြောင်းစဉ်းစား နေမိသည်.. … ဦးထွန်းညို..အသက်က ၄၈နှစ်သာရှိသေးသည်..၁၈နှစ်မှာအိမ်ထောင်ကျပီး ထွန်းအောင်ကိုမွေးကာ အလုပ်များစွာ ကိုလုပ်ပီးသာသာယာယာနေတတ်သူဖြစ်သည်..စင်ကာပူမှာဆယ်နှစ်လောက်အလုပ်လုပ်ပီးမိမိတို့နေသောအိမ်လေးကိုဝယ်ပေး ထားသူလည်းဖြစ်သည်.. ထွန်းအောင်အမေ နှလုံးရောဂါနှင့်ဆုံးပီးနောက်မြန်မာပြည်ပြန်မလာတာအတော်ကြာနေပီ.. ခုတော့အပီးပြန်လာမယ်ဆိုတော့..အဖေတယောက်ရသလိုခံစားမိနေသည်… … အိအိဖြူ နှင့်ဖြူဖြူအောင်..ညီအမနှစ်ယောက်.အသက်က ၂၅နှစ်နှင့် ၂၀ နှစ်..မိဘနှစ်ဦးဆုံးပါးပီးနောက်..အိအိဖြူမှာညီမဖြစ်သူကို ခေါ်ပီး လင်တော်မောင် ထူးအောင်နောက်လိုက်လာခြင်းဖြစ်သည်.. ဖြူဖြူအောင်..အသားဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေး..တက္ကသိုလ် ဒေးတတ်နေသူ အမဖြစ်သူနှင့်အိမ်မှုကိစ္စဝိုင်းကူလုပ် တချိန်လုံးဖုန်းပွတ်နေတတ်သူ…. …………. ..ဦးထွန်းညိုမိမိအိမ်ရှေ့ရောက် လို့ဘဲလ်တီးလိုက်သည်..တံခါးရုတ်တရက်ပွင့်လာပီး..ပေါင်တဝတ်တိုဘောင်းဘီလေးနှင့်ချက်ပေါ်အင်းကျီအပါးလေးဝတ်ထား သောကောင်မလေးတယောက်… “မမအိရေ..ဧည့်သည်လာတယ်”… ငင့်..င့ကိုဧည်သည်တဲ့..ဘလိုဟာလေးလဲ….ထွန်းညိုသူ့ရှေ့ မှာရပ်နေသောကောင်မလေးရဲ့ပေါင်ဖြူဖြူလေးတွေကိုငေးနေရင်း.. “ဟာ.. အဖေ..မနက်ဖြန်မှလာမှာဆိုပီးတော့ခုရောက်လာ ပီ..”မအိအံသြရင်းပြေထွက်လာသည်.. “ဟုတ်ပ..နင်တို့လာကြိုနေမှာစိုးလို့.. တမင်ပြောတာ.ဒါနဲ့သူလေးကဘသူလဲဟ”.. “သမီးညီမလေးပါ အဖေ့ကိုထွန်းအောင်မပြောဘူးလားအတူနေကြတာ”… […]