တန်ပြန် (အစ/အဆုံး) ဂျူးဂျူး မောင်နှမလေးယောက်မှာအငယ်ဆုံး။မိန်းက လေးကတစ်ယောက်တည်း။အထွေးဆုံးမို့အားလုံးကအလိုလိုက်ချစ်ကြ တယ်။။အကိုသုံး ယောက်ကလည်းရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်ဗလတောင့် တောင့်။အကြီးဆုံးကမင်းမဟာ၊အကိုလတ်ကမင်းခ၊ကိုငယ်က မင်းမြတ်တဲ့။အားလုံးက အလိုလိုက်ပေမယ့်မဆိုးရှာဘူး။ဂျူးဂျူးလေးဆယ်တန်းအောင်လို့သင်တန်းတွေတောင် တက်တဲ့ အရွယ်ရောက်တော့ဖူးပွင့်စပန်း လေးလိုအလှတွေပြည့်စုံလာတယ်။အသား လေးဖြူဖြူ၊နှုတ်ခမ်းလေးနီတာရဲလေး။ဆေးမချယ်ပဲ လှနေတဲ့နှုတ်ခမ်း၊ရွှေရင်အစုံမို့မောက်အအရှိုက်တွေနဲ့တင်သားကားကားနဲ့အရမ်းလှတဲ့ဂျူးဂျူးအရွယ်ကလည်းဆယ်ကျော်သစ်အ ရွယ်ကလေးလေ။အသိကမကြွယ်ဘူး။လေ တိုက်လို့သစ်ရွက်လှုပ်ရင်တောင်ရယ်တတ်တဲ့အရွယ်။ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကလေး။ ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကိုရင်ခုန်တတ်အောင်သင်ပေးတာကအာကာမင်းမင်း၊အသားဖြူဖြူအရပ် ရှည်ရှည်ရုပ်ကတော့ကိုးရီးယား မင်းသားလေးလိုပါပဲ။မိဘကနယ်မှာဆိုပေမယ့်သားတော်မောင်သင်တန်းတက်စေဖို့ရန်ကုန်မှာတိုက်ခန်းဝယ်ပေးပြီးလွတ်လပ်စွာနေ ခိုင်းခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်အာကာကငရှုပ်ကလေး။စားနေကြကြောင်ပါး။စားတာမှအနုအရွမနူးမနပ်လေးတွေသာမကရသမျှဖမ်းစား တာ။ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမ ပြောဘူးမိန်းကလေးတွေအကြိုက်ပြောတတ်ဆိုတတ်တယ်။အဲဒါကြောင့်မို့နှတ်ခမ်းနီမလေးတွေအ သဲစွဲလိုဖြစ်နေတာ။အာကာကမနူးမနပ်အရွယ်ဆိုပိုကြိုက်။အသက်ကြီးရင်သူ့ကို ထောင်ခြောက်ဆင်ကျူံးသွင်းခံရမှာကြောက် တယ်။မိန်းမမလိုချင်ဘူး။ယူရင်တစ်ယောက်ပဲလေ။မယူပဲအခုလိုရုပ်ခံနှင့်လုပ်ကြံရင်အဆင် ပြေသမျှအကုန်ဝါးလို့ရတယ်။ ဒီတော့လည်းမနူးမနပ်ကလေးတွေကသင်တန်းတွေမှာတပုံကြီး။ဒါကြောင့်သင်တန်းမျိုးစုံ လှည့်တက်ရင်းသားကောင်ရှာတဲ့အခါ ဂျူးဂျူးလေးကိုတွေ့တယ်။သင်တန်းမျိုးစုံတက်နေ တော့လူရည်ကလည်တယ်။မိန်းကလေးအထာ နပ်တယ်။အခန်းထဲကြည့်ရင်း ရိုးရိုးယဉ်ယဉ် လေးဝတ်ထားတဲ့ဂျူးဂျူးကိုတွေ့တော့သား ကောင်နံ့ရတဲ့သားရဲပမာသားကောင်ခြေလှမ်း စောင့်ကြည့်တော့ တယ်။ဂျူးဂျူးလေးအလာကိုစောင့်တယ်။ရှေ့ကငေးမောကြည့်တယ်။ အပျိုရိုင်းလေးဂျူးဂျူးမှာ အာကာမင်းမင်းရဲ့အကြည့်တွေ ကြောင့်ခြေ လှမ်းတွေအမှားမှား ရွှေရင်အစုံခုန်နေမိတယ်။ မျက်လုံးချင်းအဆုံမှာမျက်လွှလေးအသာချ ရင်းရှက်သွေးလေးဖြာရတာအကြိမ်ကြိမ်ပေါ့။ တနေ့တော့ဂျုးဂျူးလေးသင်တန်း အလာမှာ တော့လှေကားအကွယ်မှာစောင့်နေတဲ့အာကာမင်းမင်း ဂျူးဂျူးလေးကိုတိုက်မိသလိုလုပ်ရင်း “ဗုန်း” “အွတ်….အ မေ့”အရှိန်နှင့်တိုက်လိုက်တဲ့အတွက်ဂျူးဂျူးလေးအာမေဋိတ်သံလေးပေးရင်းလူကယိုင်သလိုဖြစ်သွားရာအာကာမင်းမင်းကလှမ်း ဖက်ထားထားလိုက်တယ် “ဆောရီး …ဂျူး.” […]
Tag: တန်ပြန်
တန်ပြန်
တန်ပြန် ဂျူးဂျူး မောင်နှမလေးယောက်မှာအငယ်ဆုံး။မိန်းက လေးကတစ်ယောက်တည်း။အထွေးဆုံးမို့အားလုံးကအလိုလိုက်ချစ်ကြ တယ်။။အကိုသုံး ယောက်ကလည်းရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်ဗလတောင့် တောင့်။အကြီးဆုံးကမင်းမဟာ၊အကိုလတ်ကမင်းခ၊ကိုငယ်က မင်းမြတ်တဲ့။အားလုံးက အလိုလိုက်ပေမယ့်မဆိုးရှာဘူး။ဂျူးဂျူးလေးဆယ်တန်းအောင်လို့သင်တန်းတွေတောင် တက်တဲ့ အရွယ်ရောက်တော့ဖူးပွင့်စပန်း လေးလိုအလှတွေပြည့်စုံလာတယ်။အသား လေးဖြူဖြူ၊နှုတ်ခမ်းလေးနီတာရဲလေး။ဆေးမချယ်ပဲ လှနေတဲ့နှုတ်ခမ်း၊ရွှေရင်အစုံမို့မောက်အအရှိုက်တွေနဲ့တင်သားကားကားနဲ့အရမ်းလှတဲ့ဂျူးဂျူးအရွယ်ကလည်းဆယ်ကျော်သစ်အ ရွယ်ကလေးလေ။အသိကမကြွယ်ဘူး။လေ တိုက်လို့သစ်ရွက်လှုပ်ရင်တောင်ရယ်တတ်တဲ့အရွယ်။ ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကလေး။ ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကိုရင်ခုန်တတ်အောင်သင်ပေးတာကအာကာမင်းမင်း၊အသားဖြူဖြူအရပ် ရှည်ရှည်ရုပ်ကတော့ကိုးရီးယား မင်းသားလေးလိုပါပဲ။မိဘကနယ်မှာဆိုပေမယ့်သားတော်မောင်သင်တန်းတက်စေဖို့ရန်ကုန်မှာတိုက်ခန်းဝယ်ပေးပြီးလွတ်လပ်စွာနေ ခိုင်းခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်အာကာကငရှုပ်ကလေး။စားနေကြကြောင်ပါး။စားတာမှအနုအရွမနူးမနပ်လေးတွေသာမကရသမျှဖမ်းစား တာ။ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမ ပြောဘူးမိန်းကလေးတွေအကြိုက်ပြောတတ်ဆိုတတ်တယ်။အဲဒါကြောင့်မို့နှတ်ခမ်းနီမလေးတွေအသဲ စွဲလိုဖြစ်နေတာ။အာကာကမနူးမနပ်အရွယ်ဆိုပိုကြိုက်။အသက်ကြီးရင်သူ့ကို ထောင်ခြောက်ဆင်ကျူံးသွင်းခံရမှာကြောက်တယ်။ မိန်းမမလိုချင်ဘူး။ယူရင်တစ်ယောက်ပဲလေ။မယူပဲအခုလိုရုပ်ခံနှင့်လုပ်ကြံရင်အဆင် ပြေသမျှအကုန်ဝါးလို့ရတယ်။ ဒီတော့လည်းမနူးမနပ်ကလေးတွေကသင်တန်းတွေမှာတပုံကြီး။ဒါကြောင့်သင်တန်းမျိုးစုံ လှည့်တက်ရင်းသားကောင်ရှာတဲ့အခါ ဂျူးဂျူးလေးကိုတွေ့တယ်။သင်တန်းမျိုးစုံတက်နေ တော့လူရည်ကလည်တယ်။မိန်းကလေးအထာ နပ်တယ်။အခန်းထဲကြည့်ရင်း ရိုးရိုးယဉ်ယဉ် လေးဝတ်ထားတဲ့ဂျူးဂျူးကိုတွေ့တော့သား ကောင်နံ့ရတဲ့သားရဲပမာသားကောင်ခြေလှမ်း စောင့်ကြည့်တော့ တယ်။ဂျူးဂျူးလေးအလာကိုစောင့်တယ်။ရှေ့ကငေးမောကြည့်တယ်။ အပျိုရိုင်းလေးဂျူးဂျူးမှာ အာကာမင်းမင်းရဲ့အကြည့်တွေ ကြောင့်ခြေ လှမ်းတွေအမှားမှား ရွှေရင်အစုံခုန်နေမိတယ်။ မျက်လုံးချင်းအဆုံမှာမျက်လွှလေးအသာချ ရင်းရှက်သွေးလေးဖြာရ တာအကြိမ်ကြိမ်ပေါ့။ တနေ့တော့ဂျုးဂျူးလေးသင်တန်းအလာမှာ တော့လှေကားအကွယ်မှာစောင့်နေတဲ့အာကာမင်းမင်း ဂျူးဂျူး လေးကိုတိုက်မိသလိုလုပ်ရင်း “ဗုန်း” “အွတ်….အမေ့”အရှိန်နှင့်တိုက်လိုက်တဲ့အတွက်ဂျူးဂျူးလေးအာမေဋိတ်သံလေးပေးရင်းလူ ကယိုင်သလိုဖြစ်သွားရာအာကာမင်းမင်းကလှမ်းဖက်ထားထားလိုက်တယ် “ဆောရီး …ဂျူး.” “ဟုတ် […]
တန်ပြန်
တန်ပြန် ဂျူးဂျူး မောင်နှမလေးယောက်မှာအငယ်ဆုံး။မိန်းက လေးကတစ်ယောက်တည်း။အထွေးဆုံးမို့အားလုံးကအလိုလိုက်ချစ်ကြ တယ်။။အကိုသုံး ယောက်ကလည်းရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်ဗလတောင့် တောင့်။အကြီးဆုံးကမင်းမဟာ၊အကိုလတ်ကမင်းခ၊ကိုငယ်က မင်းမြတ်တဲ့။အားလုံးက အလိုလိုက်ပေမယ့်မဆိုးရှာဘူး။ဂျူးဂျူးလေးဆယ်တန်းအောင်လို့သင်တန်းတွေတောင် တက်တဲ့ အရွယ်ရောက်တော့ဖူးပွင့်စပန်း လေးလိုအလှတွေပြည့်စုံလာတယ်။အသား လေးဖြူဖြူ၊နှုတ်ခမ်းလေးနီတာရဲလေး။ဆေးမချယ် ပဲလှနေတဲ့နှုတ်ခမ်း၊ရွှေရင်အစုံမို့မောက်အအရှိုက်တွေနဲ့တင်သားကားကားနဲ့အရမ်းလှတဲ့ဂျူးဂျူးအရွယ်ကလည်းဆယ်ကျော်သစ် အ ရွယ်ကလေးလေ။အသိကမကြွယ်ဘူး။လေ တိုက်လို့သစ်ရွက်လှုပ်ရင်တောင်ရယ်တတ်တဲ့အရွယ်။ရင်ခုန်တတ်စအရွယ် ကလေး။ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကိုရင်ခုန်တတ်အောင်သင်ပေးတာကအာကာမင်းမင်း၊အသားဖြူဖြူအရပ် ရှည်ရှည်ရုပ်ကတော့ကိုး ရီးယားမင်းသားလေးလိုပါပဲ။ မိဘကနယ်မှာဆိုပေမယ့်သားတော်မောင်သင်တန်းတက်စေဖို့ရန်ကုန်မှာတိုက်ခန်းဝယ်ပေးပြီးလွတ်လပ်စွာနေခိုင်းခဲ့တယ်။ဒါပေ မယ့်အာကာကငရှုပ်ကလေး။စားနေကြကြောင်ပါး။စားတာမှအနုအရွမနူးမနပ်လေးတွေသာမကရသမျှဖမ်းစားတာ။ကြမ်း ကြမ်းတမ်းတမ်းမ ပြောဘူးမိန်းကလေးတွေအကြိုက်ပြောတတ်ဆိုတတ်တယ်။အဲဒါကြောင့်မို့နှတ်ခမ်းနီမလေးတွေအသဲစွဲလိုဖြစ် နေတာ။အာကာကမနူးမနပ်အရွယ်ဆိုပိုကြိုက်။အသက်ကြီးရင်သူ့ကို ထောင်ခြောက်ဆင်ကျူံးသွင်းခံရမှာကြောက်တယ်။မိန်းမမ လိုချင်ဘူး။ယူရင်တစ်ယောက်ပဲလေ။မယူပဲအခုလိုရုပ်ခံနှင့်လုပ်ကြံရင်အဆင် ပြေသမျှအကုန်ဝါးလို့ရတယ်။ ဒီတော့လည်းမနူးမနပ်ကလေးတွေကသင်တန်းတွေမှာတပုံကြီး။ဒါကြောင့်သင်တန်းမျိုးစုံ လှည့်တက်ရင်းသားကောင်ရှာတဲ့အခါ ဂျူးဂျူးလေးကိုတွေ့တယ်။သင်တန်းမျိုးစုံတက်နေ တော့လူရည်ကလည်တယ်။မိန်းကလေးအထာ နပ်တယ်။အခန်းထဲကြည့်ရင်း ရိုးရိုးယဉ်ယဉ် လေးဝတ်ထားတဲ့ဂျူးဂျူးကိုတွေ့တော့သား ကောင်နံ့ရတဲ့သားရဲပမာသားကောင်ခြေလှမ်း စောင့်ကြည့်တော့ တယ်။ဂျူးဂျူးလေးအလာကိုစောင့်တယ်။ရှေ့ကငေးမောကြည့်တယ်။ အပျိုရိုင်းလေးဂျူးဂျူးမှာ အာကာမင်းမင်းရဲ့အကြည့်တွေ ကြောင့်ခြေ လှမ်းတွေအမှားမှား ရွှေရင်အစုံခုန်နေမိတယ်။ မျက်လုံးချင်းအဆုံမှာမျက်လွှလေးအသာချ ရင်းရှက်သွေးလေးဖြာရ တာအကြိမ်ကြိမ်ပေါ့။ တနေ့တော့ဂျုးဂျူးလေးသင်တန်းအလာမှာ တော့လှေကားအကွယ်မှာစောင့်နေတဲ့အာကာမင်းမင်း ဂျူးဂျူး လေးကိုတိုက်မိသလိုလုပ်ရင်း “ဗုန်း” “အွတ်….အမေ့”အရှိန်နှင့်တိုက်လိုက်တဲ့အတွက်ဂျူးဂျူးလေးအာမေဋိတ်သံလေးပေးရင်း လူကယိုင်သလိုဖြစ်သွားရာအာကာမင်းမင်းကလှမ်းဖက်ထားထားလိုက်တယ် “ဆောရီး …ဂျူး.” […]