ပိုင်ရှင်ဆီသို့
“မောင် ..ယမင်းလေမောင့်မွေးနေ့မှာ ဘုရားမှာပန်းလှူပြီးကုသိုလ်ဒါနပြု ပါတယ်မောင်၊မောင်စိမ်းကားပစ်ခွာ သွားပေမယ့်ယမင်း လေမောင့်ကို ချစ်နေဆဲပါမောင်၊မောင်တစ်ယောက်အသက်ရှည်လို့ဘုန်းကြီးပါစေ၊ သွားလေရာခုလုတ်မထိစူးမငြိပါစေ နဲ့မောင် ရယ်” ဘုရားမှာမောင့်အတွက်ရည်စူးပြီး စပါယ်ပန်းတွေကပ်လှူးရင်းဆု တောင်းကာဦးချကန်တော့ပြီးဘုရား ရင်ပြင်ပေါ်ကနေ ယမင်းတစ် ယောက်ဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။ ဘုရားပေါ်တက်လာတဲ့ဦးအောင် မောင်းတစ်ယောက်ယမင်းကို မြင်ပြီးပြုံးပြီး ကြည့်နေလိုက်ကာ သားအတွက်ဘုရားပန်းနှင့်ဆွမ်းကပ် လှူလိုက်တယ် “မိုက်လိုက်တဲ့သား၊မင်းအတွက် ကလေးမလေးက ဘုရားမှာလာဆု တောင်းနေတယ်သား” မိန်းကလေးအတွက်စိတ်မကောင်း ဖြစ်ကာသားကိုစိတ်ထဲကဒေါသ ထွက်မိတယ်။ဦး အောင်မောင်းဟာ ဒီရွာသား၊ဒီရွာရဲ့သူကြီး ၊အားလုံး ကလေးစားရတဲ့လူ၊အခုတော့သား လုပ်ရပ်ကြောင့်ဦးအောင်မောင်း ယမင်း နှင့်သူမမိခင်ကိုမျက်နှာ ပူနေမိတယ်။
ဦးအောင်မောင်းဟာ ညီဖြစ်သူအစာဆိပ်ဖြစ်ပြီးမျက်စိ ရှေ့မှာသေဆုံးခဲ့တာကိုမြင်ခဲ့ရတဲ့အ တွက် သားဖြစ်သူကိုဆရာဝန်ဖြစ်ရ မယ်ဆိုတဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေနဲ့မလှိုင် မှာသားကိုကျောင်းအိပ်ကျောင်းစား ထားကာပညာသင် စေခဲ့လူ၊မိမိရွာကို တိုက်နယ်အဆင့်အထိဖြစ်အောင် ကြိုးစားပြီးဆေးရုံတစ်ရုံရဖို့ကြိုး စားနေတဲ့လူ၊ရွာသားတိုင်းကဦး အောင် မောင်းရဲ့စေတနာကိုနား လည်တော့လေးစားကြရတယ်။မိမိ ငွေကိုအကုန်ခံပြီးအစိုးရဆီမှာဆေး ရုံရဖို့ကြိုးစားခဲ့တော့အစိုးရရဲ့ စေ တနာနဲ့ဆယ့်ခြောက်ကုတင်ဆန့် ဆေးရုံလေးတစ်ရုံကိုတည်ဆောက် ပြီးဖြစ်ပေမယ့်ဆရာဝန်ကတော့မရှိသေးပါဘူး၊ဆေး ကျောင်းပြီးလာတဲ့ သားကိုရွာကိုပြန်လာခိုင်းပေမယ့် သားလေးခန့်ထက်ကျော်ကအမြဲနေမယ်မပြောတဲ့အခါ၊အလည်တစ် ခေါက် တော့လာဖို့ခေါ်တာကြောင့် သားဖြစ်သူရွာကိုလာခဲ့တယ်။အဲဒီအချိန်မှာပဲယမင်းတစ်ယောက် လှည်းပေါ်ကအဆင်းခြေခေါက်လဲ တာကြောင့်လမ်းမလျောက်နိုင်တဲ့ အခါမှာ “အား ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်” “ဟေ့ယမင်း နင့်ခြေထောက်က အရမ်းရောင်နေတယ်” “အေးဟယ်တင်တင်ရယ်၊ဆေးခန်း ပြ ဖို့ကလဲမြို့ကအဝေးကြီး၊ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိတော့ပါဘူးဟယ်”
“နေဦးယမင်း၊ဘကြီးအောင်မောင်း သားရွာရောက်နေတယ်ဟဲ့၊အဲဒါ ငါသွားခေါ်လိုက်မယ်” “ဘာကြောင့်ဘကြီးဦးအောင်မင်း သားကိုခေါ်ရမှာလဲတင်တင်ရဲ့” “သူကဆရာဝန်လေ” “ဟုတ်လားတင်တင် ဘကြီးအောင်မောင်းမှာသား တစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတော့ယမင်းသိပါတယ်၊ဒါပေမယ့်ဆရာဝန်ဖြစ် မှန်းတော့မသိခဲ့ပါ။ယမင်းတို့အဖေ တပ်မှာတိုက်ပွဲကျတော့အမေကသူ မွေး ဖွားခဲ့ရာဒီရွာလေးမှာပြန်ုပီးအ ခြေချခဲ့တာမို့ဒီရွာလေးကိုရောက်ရှိ ရခြင်းဖြစ်တယ်။ရွာသူဆိုပေမယ့် ယမင်းဟာအလှပဂေးတစ် ယောက် ပါပဲ။လုံးကြီးပေါက်လှပေါ့။ခုခေတ် စကားအရအကိတ်ပါ။သေးတဲ့မ လျော်ညီစွာတင်သားလုံးလုံးကြီး တွေနဲ့အိုးကားပါ တယ်။ရင်သားက တော့အရမ်းမကြီးပါဘူး။ရွာကကာ လသားတွေကြိုက်ကျပေမယ့်အနေ တည်တဲ့ယမင်းကိုမစရဲကြဘူး။မု ဆိုး မသမီးပေမယ့်ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေတဲ့ယမင်းရဲဂုဏ်သတင်း ဟာအစွန်းအထင်းမဲ့ပြီးလေးစားရတဲ့အနေအထားပါပဲ။ “ယမင်း ရေ “ “လာလေတင်တင်” တင်တင်နဲ့အတူအမျိုးသားတစ် ယောက်ပါလာတယ်။ထိုအမျိုးသား ကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ယမင်းရင်ထဲနွေး ထွေးတဲ့ခံစားမှု့တခုကိုရရှိလိုက်ရ တဲ့ယမင်းပါးပြင်မှာရှက်သွေးရယ် ဖြာထွက်မိတော့တယ်။တစ်ခါမှမဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့ချစ် စိတ်ဟာခုမှမြင်ဖူး တဲ့လူတစ်ယောက်အပေါ်ယိုဖိတ်စီး ဆင်းခဲ့ရတယ်။
“ယမင်းရေ၊ဒီမှာဆရာလေး ခန့်ထက်ကျော်ပါလာပြီ” “ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ကြွပါရှင်” “ခြေထောက်နာနေလို့ဆို” “ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ကျနော် ခဏ ကိုင်ကြည့်မယ်နှော်” “အိုး အားနာစရာ” “ဘာမှအားမနာနဲ့ကျနော်ဆရာဝန် ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” ဆရာလေးက ယမင်းရဲ့ခြေထောက် ကိုအသေအချာကိုင်တွယ်စမ်းသပ် ပြီးနောက်တော့ “သိပ်တော့စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး။ ခြေခေါက်လဲပြီး အကြောတွေ ယောင်ရမ်းနေတာ၊ဆေးလိမ်းဆေး သောက်လုပ်ရင်ပျောက်ပါတယ်။ ကျနော်ဆေးလိမ်းပြီးဆေးတွေပေး ခဲ့ပါ့မယ်” ယမင်းမှာတော့ဆရာလေးရဲ့ကိုင် တွယ်စမ်းသတ်မှု့မှာရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာတော့ဆရာလေးမသိအောင် ဟန်ဆောင်ကာနေရ တော့တယ်။ ခြေထောက်ကိုဆေးလိမ်းပြီးပတ် တီးစည်းနှောင်ပေးကာလက်ဆေး ပြီးသောက်ဆေးတွေပေးပါတယ်။
“ကဲကျနော်ပြန်တော့မယ်” “ဆရာရယ်ခြေကြွခလေးယူသွား ပါရှင့်” “နေပါစေဗျာ၊တစ်ရွာတည်းသား ချင်းတွေမယူပါရစေနဲ့” “ကျေးဇူးတင်လို့ပါဆရာရယ်၊ဆရာ့ ကိုမြို့မပြန်ခင်ထမင်းတစ်နပ်တော့ ဖိတ်ကျွေးခွင့်ပြုပါရှင်” “ခြေထောက်သက်သာသွားရင် ကျွေးပါဗျာ” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာလေး” ဆရာလေးအိမ်ပေါ်ကဆင်းသွား တော့ဆရာလေးကျောပြင်ကိုငေး မောကြည့်ကြည့်ပြီးကျန် ခဲ့ရတဲ့ယ မင်းမှာဝေဒနာတစ်ခုခံစားရပြန် တယ်။ဒီလိုနဲ့သုံးရက်လောက်မှာယ မင်းခြေထောက်သက်သာလာတယ်။ “ယမင်း ခြေထောက်သက်သာ ပြီမဟုတ်လား” “အေးတင်တင်” “သက်သာရင်ရွာမှာလုပ်အားပေး ဖို့ခေါ်မလို့” “ဟင် ဘာလုပ်အားပေးရ မှာလဲ” “နင့်ဆရာလေးလေ ခုရွာကလူတွေ ကိုဘကြီးအောင်မောင်းအိမ်ကနေပြီးဆေးကုပေးနေတာ၊လူလိုတယ်” “နင်သွားပြီး လုပ်အားပေးလိုက်လေ” “ငါလဲလုပ်ပေးနေတာ၊နီးနားပတ် ဝန်းကျင်ကလူတွေပါရောက်လာလို့ မနိုင်ဘူး၊အခုဆေးရုံကိုရွှေ့ပြီးကု သပေးနေရတယ်၊အဲဒါနင့်လာခေါ်တာ” “အေးပါဟယ်၊ငါကူညီပါ့မယ်” ယမင်းနှင့်တင်တင်မှာဆေးရုံကိုသွားပြီးအကူအညီသွားပေး ကြရတယ်။
ဘကြီးဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် မျက်နှာမှာအပျော်တွေနဲ့မြင်ရတော့ ယမင်းစိတ်ချမ်းသာမိတယ်။ “ဟာ ယမင်းလိုက်လာ တယ်” “ဟုတ်တယ်ဆရာ၊လူလိုတယ်ဆိုလို့” “ခြေထောက်သက်သာသွားပြီလား” “သက်သာသွားပြီဆရာ” “ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါ ဗျာ” ဆရာဝန်လေးဟာလူနာတွေတစ် ယောက်ပြီးတစ်ယောက်စမ်းသတ် ကုသပေးနေတယ်။ယမင်းတို့က တော့လူနာကို အလှည့်ကျခေါ်ပေး တယ်။ဆရာဝန်လေးပြောတဲ့ဆေး တွေကိုပေးတယ်။နေ့လည်ကျတော့ ခနနားကြတယ်။ဦးအောင်မောင်း အိမ် ကစားစရာတွေလာပေးတော့ စားသောက်ကြရင်း “ယမင်းတို့လာကူညီတော့အားရှိ တယ်ဗျာ။အဖေကသူ့ရွာကိုရောက် တော့ နာတွေဆေးကုပေးခဲ့ပါဆို လို့ကျနော်ကုနေရတာ” “ကုသိုလ်ရပါတယ်ဆရာ” “ကုသိုလ်ရတာတော့မှန်ပါတယ်၊အဖေကရွာမှာနေ စေချင်တယ်၊ဒါပေ မယ့်ကျနော်ကရွာမှာနေရတာအ ဆင်မပြေဘူးဗျာ။ကျနော်ကအထူးကုဖြစ်ချင်တော့ရန်ကုန်မှာပဲအဆင်ပြေ တယ်” “ဟုတ်တာပေါ့ဆရာရယ်၊အခုလိုမျိုး ကျမတို့ရွာမှာဆရာ့လိုစေတနာမေတ္တာနှင့်ကုသပေးမယ့်ဆရာဝန်တစ် ယောက် လိုအပ်နေတာ” “သိပါတယ် ယမင်းရယ်” “ဆရာရွာမှာမပျော်တာမြို့မှာရှိတဲ့ ချစ်သူကိုများလွမ်းနေလို့လား”
“မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ၊ ကျနော်မှာလွမ်းရမယ့်သူမရှိသေးပါဘူး” ယမင်းမေးချင်နေတဲ့မေးခွန်းကိုသိလိုက်ရပြီဖြစ်တဲ့အတွက်ဝမ်းသာမိ တယ်။ဘာကြောင့် မှန်းမသိပါဘူး၊ဆရာလေးအနားနေရတာယမင်းအရမ်းပျော်နေမိတယ်။ဆရာလေးမျက်နှာ ကိုလည်းခနခနငေးမောကြည့်မိတယ်။ “အော်ဆရာရယ် မပြန်ပါနဲ့လား၊ယမင်းဆရာပြန်သွား ရင်လွမ်းနေရတော့မှာ” ရင်ထဲကနေပြီးတွေးနေမိတယ်။ဆ ရာလေးကို ယမင်းချစ်မိနေပြီလေ။ “ယမင်းမနက်ဖြန်ဥပုတ်နေ့လေ၊နင် ဘုရားသွားဦးမလား” “အေးလေသွားမှာပေါ့” “မယမင်းကဥပုတ်နေ့ တိုင်းဘုရား သွားတာလား” “ဟုတ်တယ်ဆရာ” “ဘယ်သူ့အတွက်များဆုတောင်း ပေးနေတာလဲ” “ဆုတောင်းတာတော့မဟုတ် ဘူး ဆရာ၊ဥပုတ်နေ့တိုင်းဘုရားရင်ပြင် ကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်တယ်၊ပန်းဆီမီး ကပ်တာပါ” “အော် ဟုတ်လား” ဒီလိုနဲ့ဆေးခန်းမှာ ဆယ်ရက်ခန့်ဆေး ခန်းထိုင်ပေးပြီးနောက်မှာယမင်းနဲ့ ဆရာလေးတို့တော်တော်ရင်းနီးလာ ကြပြီးဆရာလေးဟာယမင်းထက် တ နှစ်လောက်ငယ်မှန်းသိလာတယ်။
တင်တင်ကယမင်းနဲ့ဆရာလေးစ ကားပြောနေရင်မသိမသာနဲ့ရှောင်ထွက်ပေးတတ်တယ်။တနေ့တော့ “ယမင်းကျနော်ပြန်ရတော့ မယ်ဗျ” “ရှင် ဘာလို့လဲဆရာ” “ကျနော်ရန်ကုန်ကအထူးကုဆေးရုံ ကြီးတစ်ခုမှာအလုပ်လျောက်ထားတာရပြီ” “အော် ..ဆရာ ရယ်” ရင်ထဲဆွေးမြေ့သွားရတဲ့သူက ယမင်းသူဇာရယ်ပါ၊ “ဆရာကတော့ပျော်နေမှာပေါ့နှော်” “ယမင်းရယ် ပျော်ရာမှာမနေရ တော် ရာမှာနေရမယ်မဟုတ်လား၊ကျနော် ဆရာဝန်ကြီးတွေဆီကပညာတွေ ထပ်သင်ရအုံးမယ်လေ” “ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ” “ယမင်းကျနော်စကားတစ်ခုပြော ချင်လို့” “ပြောပါဆရာ၊ယမင်းနားထောင် နေပါတယ်” “ယမင်းကျနော့်ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့နှော်” “ဆရာရယ်ယမင်းဆရာ့ကိုဘာလို့ စိတ်ဆိုးရမှာလဲ” “ကျနော်ပြောမယ့်စကားကိုသေချာ နားထောင်ပေးပါယမင်း” “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ” “ကျနော်ယမင်းကိုချစ်နေတယ်ဗျာ” “ရှင်” ယမင်းအံ့ဩသင့်သွားတယ်။
မည်သို့ အခါကမှချစ်ဟန်မပြခဲ့တဲ့ဆရာက အခု ကျမှယမင်းကိုချစ်တယ်တဲ့လား အရမ်းလဲဝမ်းသာမိတယ်။ “ယမင်းစိတ်ဆိုးသွားပြီလား” “မဆိုးပါဘူးဆရာ” “ဒီလိုဆိုယမင်းရဲ့ သဘောထားကို ပြောပါဦး” “ဆရာရယ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ အခုချစ်ရေးဆို၊အခုအဖြေပေးရ တာတော့မဖြစ်နိုင် ဘူး၊ဒါပေမယ့် ယမင်းကဆရာ့ကိုအရင်ချစ်ခဲ့တာပါ” “ဗျာ..တကယ်နှော်ကျနော်အရမ်း ဝမ်းသာမိတယ်ဗျာ” “ယမင်း” “ရှင် ဆရာ” “ဟာဗျာ အခုထိဆရာပဲလားဗျာ” “ယမင်းကလဲအခေါ်တစ်ခုခုတော့ ပြောင်းသင့်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါမောင်” “ဟာ ချစ် လိုက်တာယမင်းရယ်” မောင်ကယမင်းကိုဖက်ပြီးကျမပါး ပြင်ကိုနမ်းလိုက်တော့ယမင်းရင်ထဲ ဗလောင်ဆူသွားတော့တယ်။မိမိ ချစ်ရတဲ့သူတစ်ယောက်ကမိမိကိုဖက် ုပြီးနမ်းရှိုက်တဲ့အခါမှာအဖိုနဲ့ထိတွေ့ မှု့မရှိတဲ့ယမင်းမှာရင်ထဲတသိမ့်သိမ့် တုန်သွားရတာ ပေါ့။မောင့်အနေနဲ့ ကတော့ထူးခြားမယ်မထင်ပါ။လူ နာအမျိုးသမီးများကိုသူကအကြိမ် ကြိမ်ထိတွေ့ဖူးသူလေ။ပြီးတော့ မမြင်ဝံ့ ဆေးသမားခေါ်တာကိုး ယမင်းမှာဖြင့်ပိပိထဲကတောင်စိုချင် သလိုဖြစ်သွားရတယ်။
“ယမင်း မနက်ဥပုတ်နေ့ဘုရားသွား ဦးမှာလား” “သွားရမှာပေါ့မောင်” “မောင်လဲလိုက်ခဲ့မယ်ယမင်း” “လိုက်ခဲ့လေမောင်” ဘုရားကိုမောင်နဲ့အတူသွားလိုက် ကြတယ်။ပြီးတော့ဆေးခန်းကိုသွား တော့ဥပုတ်နေ့မို့ဘယ်သူမှဆေးခန်း ကိုမလာကြပါဘူး။ မောင်နှင့်ယမင်း နှစ်ယောက်တည်းသာရှိတယ်။တင် တင်ကလည်းလူပါးတဲ့ရက်မို့မလာ ဘူးပြောသွားပြီးသူ့အဖေနှင့်အမေ ဥပုတ် စောင့်မှာမို့ဆွမ်းချက်ပို့ရမှာ လို့ပြောသွားတာကြောင့်ဆေးရုံမှာ မောင်နှင့်ယမင်းသာရှိတယ်။နှစ် ယောက်တည်းရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိ က ယမင်းရင်ထဲတမျိုးဖြစ်မိတယ်။ဒီ ကြားထဲမောင်ကယမင်းကိုဖက်ပြီး “ယမင်း မောင်အရမ်းချစ်တယ်” “အို! မောင်လွှတ်ကွာ၊ ယမင်းမော လှပြီ” “မလွှတ်ဘူးကွာ၊ဒီနေ့မှမောင်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရတာ” “မောင်ကလဲအဆိုးနဲ့ကွာ” “ချစ်လို့ပါယမင်း ရယ်” မောင်ကယမင်းကိုဖက်ပြီးယမင်း နှုတ်ခမ်းကိုလာနမ်းစုပ်တယ်။ယမင်း ရင်ထဲတမျိုးကြီးခံစားရတယ်ရှင်။ တလှိုက်လှိုက် တက်လာတဲ့ရင်ခုန် မှု့နဲ့အတူပိပိအတွင်းသားတွေစိုလာ တယ်။ဘာကြောင့်မှန်းရယ်မသိဘူး မောင့်အနမ်းကိုယမင်းပြန်တုန့်ပြန် မိ တယ်။နောက်တော့မောင်ကဆေးခန်းရဲ့တံခါးကိုပိတ်လိုက်တယ်
“မောင် ဘာလို့ပိတ်တာလဲကွယ်” “တခြားလူတွေမြင်မှာစိုးလို့ပါ” “အာမောင်ကလဲလူတွေလာရင်ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ” “ဒီနေ့မလာပါဘူးယမင်းရယ်” ပြောရင်းနဲ့ယမင်းကိုပွေ့ချီကာ ဆေးခန်းကလူ နာစမ်းသပ်တဲ့ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်ကာအကျႌကြယ်သီး များကိုဖြုတ်ပြီးဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်တယ် “မောင် ယမင်းကြောက် တယ်” “မကြောက်ပါနဲ့ယမင်းရယ်” တစထက်တစအတင့်ရဲလာတဲ့မောင် ကြောင့်ယမင်းမှာအသက်ရှူတာ မမှန်ချင်တော့ပါဘူး။ ပက်လက်က လေးဖြစ်နေတဲ့ယမင်းပေါင်ကြားကို မောင့်ရဲ့လက်ကရောက်လာတယ်။ ယမင်းတားဆီးနေပေမယ့်အားအင် တွေ ကုန်ခမ်းသလိုဖြစ်နေရတယ်။ ပိပိကိုအပေါ်ကနေအုပ်ကိုင်ပြီးပွတ်ပေးနေတော့ယမင်းဘယ်စိတ်ထိန်း ထားသော်လည်းပိပိကတော့ မထိန်း ပါ။သူ့အလုပ်ကိုသူလုပ်ပြီးအရည် များကအတွင်းခံဘောင်းဘီအထိစိုရွှဲလာသည်။မောင်ကအတွင်းခံ ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ် တော့ယမင်း မှာမျက်နှာပူပြီးမျက်နှာကိုလက်ဝါး နှင့်အုပ်လိုက်မိတဲ့ခနမှာမောင်က ယမင်းရဲ့ဆီးခုံကြီးပေါ်ကိုမျက်နှာ အပ်ပြီးနမ်း ရှိုက်လေတော့ “ဟာ မောင်မလုပ်ရဘူးလေ၊ဘုန်းကံ တွေနိမ့်ကုန်ပါ့မယ်” စိုးရိမ်တကြီးတားမြစ်လိုက်ပေမယ့် မောင်ကယမင်းရဲ့ပိ ပိကိုလျှာပြား ကြီးနဲ့အပြားလိုက်ယက်ချလိုက် တယ်။
“အိုး !မောင်မလုပ်ရဘူးလေကွယ်” မည်သို့ပင်တားဆီးစေကာမူမောင့် လျှာဖျားကယမင်းရဲ့အဖုတ်အကွဲ ကြောင်းထဲတိုးချဲ့၍ဝင် လာသည်။ “အာ့ ! အင်းးဟင်းးးဟင်းးး” “အား မောင် မလုပ်နဲ့ကွာ၊အား ကျွတ် ကျွတ်” မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီးအော်လိုက် သည်။ ကြက်သီးထပြီးခါးပါကော့ သွားရတယ်။ပထမဆုံးပိပိယက်ခံရတဲ့ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရပြန်သည်တားမြစ်နေပေမယ့်လုပ်ချင်ရာ လုပ်လုပ်နေသောမောင့်ကိုစိတ်မဆိုးမိပဲအားနာလှ သည်။ဘုန်းနိမ့်မှာလဲစိုးရိမ်သွားပြီး အတင်းပင်ကိုမောင့်လက်ကိုဆွဲယူ လိုက် ရာမောင်ကအလိုက်သင့်ပါပြီးယမင်းရဲ့အပေါ်တက်လာကာ ယမင်းပေါင်နှစ်ဘက်ကိုကားပြီး ဒူးထောက်လိုက်သည်။ထိုနောက့် ယမင်းပိပိအဝကိုတေ့ပြီးအသာဖိ ထည့်တော့ “ဗျစ် ဗျစ်ဗြိ” “အာ့! မောင်နာတယ်” အလိုးခံရပြီဆိုတဲ့အသိကရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ ဝင်လာပြီးအပျိုရည်ပျက် ပြီဆိုပြီးစိတ်ထဲခံစားရပြီးဗိုက်ကြီး မှာလဲစိုးရိမ်သွားရသည်။သို့သော် ဗိုက်မကြီးစေရန်ဆေးခန်းတွင်း အသင့်ရှိနေသောတားဆေးအား သောက်လျှင်ရသည့်အတွက်စိုးရိမ်စိတ်ကလျော့ပါးစေသည်။ထို့အတူ သိပ်ချစ်ရတဲ့မောင့် အတွက်ယမင်း ရဲ့အပျိုစင်ဘဝကိုပေးဆပ်ရတာလဲကျေနပ်ပါတယ်” မောင်ကယမင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ် နမ်းပြန်တယ်။စိတ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်ရသည်ကိုနားမလည်နိုင်ပေ။ စိုးရိမ်စိတ်တို့လျော့ပါးလာပြီးကာမ စိတ်တို့ပြန်သက်ရောက်လာကာ ပြန်ပြီးစုပ်နမ်းမိ တော့တယ်။နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကပိပိထဲမသက်ရောက်တော့ပဲစိတ်လှုပ်ရှားမှု့နဲ့အတူပိပိအ တွင်းသားကစုပ်ယူသလိုလှုပ်ရှား လာ တော့ယမင်းလဲအံ့ဩမိတယ်။
မောင်ကတော့စုပ်နမ်းပြီးနောက် မှာဆတ်ကနဲ့လှုပ်ရှားပြီးဖိသွင်း လိုက်တယ် “ဗျစ် ဗျစ် ဖောက် ဗျိ” “အာ့! အိုး အင်းဟင်းးဟင်း” တိုးဝင်လာတဲ့လီးကြောင့်အပျိုမှေး ဖောက်သွားတာကိုသိလိုက်ပြီးယ မင်းမှာစပ်ဖျင်းဖျင်းဝေဒနာကိုခံစား လိုက်ရသလို ထူးဆန်း တဲ့အရသာ တမျိုးကိုပါပူးတွဲသိလိုက်ရတယ်။ ဆက်ပြီးလိုးမှာကိုလဲကြောက်နေတယ်။မောင်ကတော့ဆက်ပြီးမလှုပ် ရှားပဲလီးကို အဆုံးထိသွင်းထားပြီး ယမင်းနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းနေပြန် တယ်။မောင့်ကြောင့်နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကိုကျေနပ်စွာခံယူမိပြီးမောင်တ စ်ယောက်အဆင်ပြေစေဖို့သာတွေးမိတော့တယ်။ တင်းကျပ်ကျပ်တစ်ဆို့ဆို့ဝေဒနာနှင့်အတူပိပိအတွင်းသားလှုပ်ရှား လာပြီးအရည် တွေပိုထွက်သလိုခံ စားရလာတယ်။တကယ်တမ်းတော့ ယမင်းလဲခံနိုင်ပါပြီသို့သော်မောင်ကဆက်မလှုပ်ရှားပဲယမင်းရဲ့နို့တွေကိုပါ ပွတ်သပ်ပေးတဲ့အခါအလိုလို ညည်းမိတယ်။ညည်းသံထွက်မှ မောင်ကလီးကိုတဖြေးဖြေးနှင့်နှုတ် ယူပြီးဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအ ထုတ် လုပ်တော့တယ်။အစေ့ကိုလဲထိသလိုအတွင်းနှုတ်ခမ်းသားများကိုပွတ် ဆွဲသွားတဲ့မောင့်လီးကြောင့်ပိပိကအရသာတမျိုးကို ပါခံစားလိုက်ရ သည်။
“ဖွတ်!ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်” ဆီးခုံချင်းတဖတ်ဖတ်ရိုက်မိနေသလို လီးကတဇွိ ဇွိ တဗျိဗျိ ဝင်နေတော့ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီးညည်းမိ တော့ တယ်။နည်းနည်းမြန်လေအရသာ တွေ့လေပိုညည်းမိတော့တယ်။ “ဗျစ်! ဘွတ် !ဖတ်! ဖတ် ဖန်းဖန်းးး” “အင့်! အိုးးအင်းးဟ င်းးဟင်းး” ဘယ်လိုသဘောကြောင့်ရယ်ယမင်းမသိတော့မောင့်ခါးကိုသာအတင်း ဖက်ထားပြီး နေချင်တော့တယ်။ ခါးကိုလှမ်း ဖက်တော့လိုးတဲ့အရှိန် နှေးချိန်မှာတော့ယမင်းအား မရတော့ပေ။ခါးကိုလွှတ်လိုက်ပြီး မြန်မြန်ဆောင့်စေဖို့သာခါးကိုလှမ်းဆွဲပြန် တွန်းတဲ့အမှု့ကိုမသိစိတ်ထဲကလုပ်ပေးနေမိပြီးမောင်မြန်လာ သည်နှင့်အမျှ “ဖွတ် ဖတ် ဗျိ ..ဗျစ်ဖန်းးးဖန်းဖန်း” “အာ့!ရှီးးရှီးးး အိုးး အားအင်းဟင်းး” ကြားဖူးနေသောကာမအမှု့ပြီးတယ် ဆိုတာကိုသတိရလိုက်ပြီးအထွဋ်အထိပ်သို့ရောက်နေပြီဆိုတာသိလိုက် ရ တော့တယ်။
“ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်း” “အားရှီးးရှီးးအိုးးး” ပိပိအတွင်းလှုပ်ရှားမှု့များနှင့်အတူ ယမင်းမှာအရည်တွေစီးဆင်းသွားသလို ခံစားလိုက်တယ်။ဆက်လက် မညည်းနိုင်တော့လောက်အောင် အားအင်ကုန်ခမ်းသလိုဖြစ်သွားပြီး ငြိမ်သွားရတယ်။မောင် ကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီးဆက်လုပ်ရာ ယမင်းလဲသူပြီးအောင်လုပ်ပါစေ ဆိုပြီးလွှတ် ထားလိုက်တယ်။ယမင်းပြီးပြီး ငါးမိနစ် ခန့်ကြာသောအခါမှာတော့ မောင်ဆီက “အင်းးအားးး ရှီးးးရှီး ဟားးး” တနှာသံထွက်လာပြီးအတင်းလိုး တော့တယ်။မကြာပါဘူး၊ ပိပိထဲပူ နွေးနွေးသုတ်တွေဝင်လာပြီးမောင်ကသူ့လီးကြီးကိုအဆုံးထိသွင်းပြီး နောက်ကော့ပြီးပန်းထည့်လိုက်ရာအဖုတ်ထဲသုတ် ရည်တို့ပြည့်လျှံသွားတော့တယ် ထိုနောက်တော့မောင်ကယမင်းကို နမ်းကာ “ယမင်းနာသွားလားဟင်” “အရမ်းနာတယ်မောင်” “ဟုတ်တယ်နာမှာယမင်း၊မောင် ယမင်းသက်သာအောင်ဆေးပေး လိုက်မယ်” “အရေးကြီးတာကယမင်းအရှက်ကွဲ မှာပဲ ကြောက်တယ်မောင်” “အဲဒီအတွက်လဲမပူပါနဲ့ယမင်း၊ဒီမှာ ဆေးတွေရှိပါတယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါမောင်” ဆေးတွေတိုက်တော့ယမင်း သောက် လိုက်တယ်။ညနေစောင်းတော့ယ မင်းတို့အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
နောက်ရက်တော့မောင်ရန်ကုန်ပြန် သွားတော့လွမ်းရသူမှာ ယမင်းဖြစ် သည်။လွမ်းရတိုင်းမောင့်အတွက် ရည်စူးပြီးဘုရားတွင်ပန်း လှူပြီး မောင်တစ်ယောက်သွားလေရာ ခလုတ်မထိစူးမငြိစေကြောင်းအခါ ခါဆုတောင်းမိသည်။ “ယမင်းရေ” “လာဟေ့ တင် တင်” “လွမ်းနေတာလား” “ဘာကိုလွမ်းရမှာလဲ” “ကောင်မ ငါမသိတာကျလို့” ယမင်းထိတ်လန့်သွားသည်။ ဘာတွေများတင် တင်သိနေသလဲဟူ၍ပင် “နင်လေ ဆရာလေးကိုချစ်နေတာ မဟုတ်လား” “ကိုယ်ကသာချစ်ရပေမယ့်သူက ကိုယ့်ကိုသတိတောင် ရပါ့မလား၊ မြို့သူအချောအလှတွေနဲ့ပျော်နေ မှာပါဟယ်” “အင်းလေ” “သူကချစ်တယ်ဆိုပါဦးတော့၊ဘကြီးအောင်မောင်းကရော ငါလိုမုဆိုးမ သမီးနှင့်သဘောတူနိုင်ပါ့မလား” “ဒီမှာယမင်း၊ဘကြီးအောင်မောင်း ကသူ့သားသာရွာသူတစ်ယောက် ယောက်နဲ့ ကြိုက်ပြီးသူ့သားရွာမှာအ ခြေချတာကိုလိုလားတယ်သိလား” “ရွာမှာလည်းပိုက်ဆံရှိအသိုင်းအ ဝိုင်းတွေပေါတယ်လေ” “အမ လေးသူ့သားသာတကယ်ချစ်လို့ကတော့ကြိုက်တဲ့သူနဲ့ပေးစား ချင်နေတာဟ” “ဟုတ်ရဲ့လားတင်တင်ရယ်၊မိဘဆိုတာသားသမီးကို ဆင်စီးလို့မြင်းရံ တာပဲမြင်ချင်ကြတာလေ”
“အေးနှော် အဲဒါလဲဟုတ်သားပဲ” တကယ်တမ်းမှာရင်မောရသူက ယမင်းပါ။ဘဝမှာမောင့်တစ်ယောက်တည်းချစ်မိပြီးမောင့်ကိုပဲတ သက်လုံးပြုစုစောင့်ရှောက်ချင် တယ်။မိမိကိုမချစ်လို့ပစ်ခွာသွား လည်းမိမိအပျိူစင်ဘဝကိုယူသွား တဲ့မောင့်ကိုအပြစ်မမြင် တဲ့အချစ်နဲ့ ဆက်ချစ်သွားမှာပါ “မောင်ရယ် ယမင်းအရမ်းလွမ်းရ တယ်ကွာ” ဒီလိုနဲ့သုံးလလောက်အထိမောင်က ရွာကို အဆက်အသွယ်မလုပ်ပဲ နေလာခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်လဲယမင်း ကတော့ဥပုတ်နေ့တိုင်းမောင့်ကိုရည် စူးပြီးဘုရားမှာပန်းလှူနေဆဲပါ။တနေ့တော့ “ယမာဒဒဒးရေ “ဘာလဲတင်တင်” “ငါရန်ကုန်ကိုခနသွားချင်တာ၊ငါ့ တို့ဒေါ်လေးနေမကောင်းလို့တဲ့လှမ်း ခေါ်တယ်၊ ငါတစ်ယောက်တည်းလဲ မသွားရဲဘူး၊နင်အဖော်လိုက်ခဲ့ပေး ပါလားဟယ်” ယမင်းလဲမောင့်ကိုတွေ့ချင်နေတာ နှင့် “ငါအမေ့ကို ပြောရဦးမယ်” “ငါလဲကူပြောပေးပါ့မယ်ယမင်း” တင်တင်အဒေါ်နေမကောင်းတာယ
မင်းအမေသိလို့ယမင်းအားတင် တင်နဲ့အတူ ရန်ကုန်ကိုလွှတ်ပါတယ်။ ရန်ကုန်ကိုရောက်ပြီးတင်တင်အဒေါ် တက်နေတဲ့ဆေးရုံကိုရောက်ခဲ့တယ်။တင်တင့်အဒေါ်အတွက်ဆေး ယူနေ စဉ်မှာဂျူတီကုတ်နဲ့ဆရာဝန်နှစ် ယောက်အပြင်ထွက်သွားတာကိုသ တိထားမိတဲ့တင်တင်က “ယမင်းဟိုမှာဆရာလေး မဟုတ် လား” “ဘယ်မှာလဲ” “ဟိုမှာလေ၊ကားပါကင်ဘက်သွား နေတာ” ယမင်းလှမ်းကြည့်လိုက်တော့မောင် မှမောင်အစစ် ဖြစ်နေတယ် မောင်ကဆရာဝန်မလေးတစ်ယောက်လက်ကိုကိုင်ပြီးကားပါကင်ကို သွားနေတယ်။ပြီးတော့ကားတံခါး ကိုဖွင့်ပြီး မောင်းသူဘေးကထိုင်ကာ ဟိုဆရာဝန်မလေးကမောင်းသူ ဘက်ကထိုင်ကာမောင်းထွက်သွား တော့တယ်။
ရင်ထဲမှာမချိအောင်နာမိတယ်။မျက် ရည်တွေတလိမ့်လိမ့်ကျလာတော့ “ယမင်းစိတ်ထိန်းလေယမင်း” “ငါဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟာ” “တောက်..လုပ်ရက်တာဟာ” “ထားလိုက်ပါတင်တင်ရယ်” “နင်ကသာထားလိုက်ပါ၊ငါရွာပြန် ရောက်ရင်ဘကြီးအောင်မောင်း ကို ပြောရမှာ” “ထားလိုက်ပါတင်တင်၊ငါ့ကိစ္စကို ငါရှင်းပါ့မယ်” “အေးပါသူငယ်ချင်းရယ်” ယမင်းကဆေးခန်းရှေ့ကစုံစမ်းရေး ကောင်တာကိုသွားပြီး “ညီမလေး ဒေါက်တာခန့်ထက် ကျော်ကဒီဆေးရုံမှာလုပ်တာလား” “ဘာဖြစ်လို့လဲမမ” “ခုနကတွေ့လိုက် လို့” “မမနဲ့ဘာတော်လို့လဲ” “မမကသူတို့ရွာကရပ်ဆွေရပ်မျိုး တွေပါညီမလေး” “အော် ဟုတ်လား မမ” “ခုနကသူနဲ့အတူပါသွား တဲ့ဒေါက် တာကရော” “သူတို့ကချစ်သူတွေလေမမ” “အော်” “မမက်မဘာကူညီရမလဲ” “ရပါတယ်ညီမလေး၊ကျေးဇူးပါ ညီမ လေး” ပိုသေချာသွားပြီ၊ယမင်းကိုချစ်တယ် ဆိုတဲ့မောင်ကယမင်းအပြင်နောက် တစ်ယောက်ထားနေတာပဲ နောက်တနေ့တော့ ယမင်းမောင့်ကို မပြောမဖြစ်ပြောမှဖြစ်မယ်ဆိုပြီး မောင်ရှိရာကိုရှာလိုက်တယ်။
မောင့် ကိုမောင့်ကောင်မလေးနဲ့တွေ့တယ် “မောင်” “ဟင်ယမင်း” “ဘာ ဘာလာလုပ်တာလဲယမင်း” “မောင့်ကိုသတိရလို့လွမ်းလို့မောင့် ကိုလာတွေ့တာပါ” “ကိုကိုအဲဒါ ဘယ်သူလဲ” “ဒေါက်တာ မောင်ကအမရဲ့ချစ်သူ ပါ” “ယမင်း မင်းးမင်းးဘာတွေပြောနေ တာလဲ” “ယမင်းအမှန်အတိုင်းပြောတာ ပါ ဒေါက်တာ” “ယမင်း မင်းကွာ” မအော်စဖူးအော်ငေါက်နေတဲ့မောင့် ကိုကြည့်ကာယမင်းမျက်ရည်ဝဲလာ တယ်” “မောင် ယမင်းကိုမေ့နိုင်ပြီမဟုတ် လား၊မေ့လိုက်ပါမောင်၊ယမင်းက မောင်ချစ်ခဲ့တဲ့အညတရတောသူပါ မောင်ရယ်။မောင်တို့နဲ့ အဆင့်အတန်းတူတဲ့သူကိုရွေးချယ်တာမောင်မှန် ပါတယ်။မောင့်ကိုယမင်းမမုန်းရက် နိုင်ပါဘူးမောင်” ယမင်းပြောပြီးထွက်ခဲ့ တယ်။ဒါပေ မယ့်နောက်ကအသံတွေကိုကြားနေ ရဆဲပါ။
“ဒီမှာကိုကို ၊ကိုကိုဘာတွေရှုပ်ခဲ့တာ လဲ၊ရွှေဇင့်ကိုတမင်များအရှက်ခွဲ နေ တာလားကိုကို၊ဒါမျိုးတော့လာမကျောနဲ့ကိုကို၊ကိုကိုရွှေဇင့်ကိုရွေးမှာ လာ၊ဒါမှမဟုတ်အဲဒီတောသူကိုရွေး မှာလား၊ပြတ်ပြတ် သားသားလုပ်၊ အဲဒီတောသူကိုရွေးချင်ရင်လိုက် သွား၊ရွှေဇင့်အတွက်ယောက်ျားမရှားဘူး” “ရွှေဇင် ရွှေဇင်” ယမင်းနောက်က မောင်လိုက်မလာခဲ့ ပါ။ဒါပေမယ့်ယမင်းကျေနပ်ပါတယ်လေ။ယမင်းရွာပြန်ခဲ့တယ်။ မောင့်ကိုမုန်းမရတဲ့အပြင်ပိုလို့တောင်လွမ်းမိ တယ်။ဆရာဝန်မရှိတဲ့ဆေးရုံရွှေရောက်တိုင်းပေါ့။တနှစ်တောင် ကြာခဲ့ပြီလေ။အခုလဲမောင့်အတွက် မောင့်မွေးနေ့မှာရည်စူးပြီး ဘုရား မှာပန်းလှူပြီးပြန်ခဲ့တယ်။အမေက ရိပ်မိပြီးဘာမှမပြောတော့ပေ။ ညကိုးနာရီခန့်ရောက်တော့ “ဟေ့ခင်လှ ခင်လှ” ဘကြီးအောင်မောင်းကအမေ့နာ မည်ကိုခြံရှေ့ကခေါ်တယ် “လာပြီ၊လာပြီကိုကြီးအောင်မောင်း၊ဘာကိစ္စများအရေးတကြီးရှိလို့ည ကြီးမင်းကြီး” တံခါးဖွင့်ရင်းအမေကမေးတယ်
“အေးအရေးကြီးတယ်၊ဘယ်မှာလဲ နင့်သမီးယမင်းသူဇာ” “ရှင် ဘကြီးသမီး ရှိတယ်” “ခနလာခဲ့ဦးသမီး” “ဟုတ်ကဲ့ဘကြီး” ယမင်းသူဇာ ခြံဝဘက်ကိုထွက် လိုက်ပြီးဘကြီးကိုတွေ့တယ်။ “မခင်လှ” “ရှင် ကိုအောင်မောင်း” “ငါတစ်ခုပြောမယ်၊နင့်ကိုအားမနာ လို့မဟုတ်ဘူးနှော်” “ရှင်ဘာများဖြစ်လို့လဲကိုအောင် မောင်း” “ငါလူဆိုး ဖမ်းလာတယ်” “ဟင်ဘယ်မှာလဲလူဆိုး” အထိတ်တလန့်နဲ့မေးလိုက်တယ် “ဟေ့ကောင်လာခဲ့စမ်း” “ဟုတ်ကဲ့အဖေ” ဘကြီး နောက်ကအသံထွက်လာပြီး အိတ်တစ်လုံးနှင့်မောင့်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။မောင့်ပုံကညင်းသိုးသိုးပုံ ဖြစ်ပြီးဆံပင်များပင်ရှည်နေ တယ်။
“ဟင် မောင်” “မခင်လှဖြစ်သမျှအကြောင်းကို ငါနင့်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်။နောက် မှလူကြီးစုံရာနှင့်လာတောင်းပန်ပါ့ မယ်” “ဟုတ်ဟုတ်” ဘာမှန်းမသိပဲအမေကတဟုတ်ဟုတ်ဖြစ်နေရှာတယ်။ “သမီးယမင်း၊ဒီကောင်အရက်သ မားဖြစ်နေပြီသိလား၊အ ရင်ကအ ကြောင်းတွေကိုခွင့်လွှတ်ပြီးငါ့သား ကိုပြုပြင်ပေးဖို့သမီးဆီငါအပ်တယ်၊ ဟေ့ကောင်သမီးကိုတောင်းပန်လိုက်” “ဟုတ်ကဲ့ပါအဖေ” “မခင်လှ ငါ့သားကိုဒီမှာပဲသိပ်လိုက် တော့မနက်ဖြန်ငါရွာကရပ်မိရပ်ဖ တွေကိုပြောပြီးမင်္ဂလာရက်မြန်းမယ်” “ရှင်” “အမလေးကိုအောင်မောင်း၊ဒီကိစ္စ ဆိုတာဟင်းရွက်ကန်စွန်းရွက်ဝယ် သလိုမျိူးမဟုတ်ဘူးနှော်၊သမီးသ ဘောထားကိုမေး ဦး” “ယမင်းသမီးသဘောထားက ဘယ်လိုလဲ” “သမီးမောင့်ကိုချစ်တယ်မေမေ” “အေးပြီးရော၊ရပြီကိုအောင်မောင်း၊ မနက်ဖြန်သာလူကြီးစုံရာနဲ့လာခဲ့ ကျမပြင်ဆင်ထားလိုက်ပါ့မယ်” “အေးကျေးဇူးပါမခင်လှ၊ငါစိတ်ချ လက်ချထားခဲ့ပြီ” ဦး အောင်မောင်းကထွက်သွားတော့ ခြံဝမှာသုံးယောက်သားကျန်ခဲ့တယ် “သမီး အိမ်ထဲဝင်” “ဟုတ်ကဲ့မေမေ” ယမင်းစိတ်မချစွာ မောင့်ကိုကြည့် နေတော့ “သားလဲလိုက်သွားလေ” “ဟုတ်ကဲ့အမေ” အိမ်ထဲရောက်တော့ “သားထမင်းစားပြီးပြီလား” “မစားရ သေးဘူးအမေ”
“သမီးနင်ယောက်ျားရပြီ၊နင့်ကိစ္စ နင်ရှင်းတော့ငါတော့အိပ်ပြီ” အမေ့ကိုယမင်းမျက်နှာပူမိတယ်။ အမေကလဲရိပ်မိပုံပေါ်ပါတယ်။ ဒါ ကြောင့်စောစောစီးစီးအိပ်ရာထဲဝင်သွားတော့တယ်။ “မောင်ရေချိုးလေ” “ဘယ်မှာချိုးရမလဲယမင်း” “ယမင်းပြမယ်” ယမင်း မောင်ရေချိုးမယ့်နေရာကို လိုက်ပြတော့ “ယမင်းမောင့်ကိုစိတ်မဆိုးဘူးလား” “မဆိုးပါဘူးမောင်ရယ်” “မောင့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ ယမင်း၊မောင် လေယမင်းအပေါ်သစ္စာရှိစွာနဲ့တ သက်လုံးရိုးမြေကျချစ်သွားပါ့မယ်” “ယမင်းယုံပါတယ်မောင်၊ရေအရင် ချိုးလိုက် နှော်မောင်၊မြန်မြန်ချိုးအ အေးမိမယ်၊ယမင်းမောင့်အတွက် တမင်းပွဲပြင်လိုက်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါယမင်း” မောင်ရေချိုးပြီးရင်စား ထမင်းပွဲ ပြင်လိုက်တယ်။မောင်ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲကာထမင်းစား တယ်။ထမင်းစားပြီးတော့ “အိပ်ကြမယ်ယမင်း” “ဟုတ်ကဲ့မောင်” ယမင်းအိပ်ခန်းထဲကိုပဲမောင့်ကိုခေါ် လိုက်တော့မောင်ကပြုံးပြီးတစ်ခါမှမပိတ်ဖူးသောယမင်းအိပ်ခန်းတံခါး ကို ပိတ်ပြီးမီးမှိတ်လိုက်တော့တယ်။ (ကျန်တဲ့အပိုင်းကိုယ့်ဟာကိုယ်တွေး)
Zawgyi
ပိုင္ရွင္ဆီသို႔
“ေမာင္ ..ယမင္းေလေမာင့္ေမြးေန႔မွာ ဘုရားမွာပန္းလႉၿပီးကုသိုလ္ဒါနျပဳ ပါတယ္ေမာင္၊ေမာင္စိမ္းကားပစ္ခြာ သြားေပမယ့္ယမင္း ေလေမာင့္ကို ခ်စ္ေနဆဲပါေမာင္၊ေမာင္တစ္ေယာက္အသက္ရွည္လို႔ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သြားေလရာခုလုတ္မထိစူးမၿငိပါေစ နဲ႔ေမာင္ ရယ္” ဘုရားမွာေမာင့္အတြက္ရည္စူးၿပီး စပါယ္ပန္းေတြကပ္လႉးရင္းဆု ေတာင္းကာဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးဘုရား ရင္ျပင္ေပၚကေန ယမင္းတစ္ ေယာက္ဆင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘုရားေပၚတက္လာတဲ့ဦးေအာင္ ေမာင္းတစ္ေယာက္ယမင္းကို ျမင္ၿပီးၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္ကာ သားအတြက္ဘုရားပန္းႏွင့္ဆြမ္းကပ္ လႉလိုက္တယ္ “မိုက္လိုက္တဲ့သား၊မင္းအတြက္ ကေလးမေလးက ဘုရားမွာလာဆု ေတာင္းေနတယ္သား” မိန္းကေလးအတြက္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ကာသားကိုစိတ္ထဲကေဒါသ ထြက္မိတယ္။ဦး ေအာင္ေမာင္းဟာ ဒီ႐ြာသား၊ဒီ႐ြာရဲ႕သူႀကီး ၊အားလုံး ကေလးစားရတဲ့လူ၊အခုေတာ့သား လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ဦးေအာင္ေမာင္း ယမင္း ႏွင့္သူမမိခင္ကိုမ်က္ႏွာ ပူေနမိတယ္။
ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ ညီျဖစ္သူအစာဆိပ္ျဖစ္ၿပီးမ်က္စိ ေရွ႕မွာေသဆုံးခဲ့တာကိုျမင္ခဲ့ရတဲ့အ တြက္ သားျဖစ္သူကိုဆရာဝန္ျဖစ္ရ မယ္ဆိုတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔မလႈိင္ မွာသားကိုေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားကာပညာသင္ ေစခဲ့လူ၊မိမိ႐ြာကို တိုက္နယ္အဆင့္အထိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေဆး႐ုံတစ္႐ုံရဖို႔ႀကိဳး စားေနတဲ့လူ၊႐ြာသားတိုင္းကဦး ေအာင္ ေမာင္းရဲ႕ေစတနာကိုနား လည္ေတာ့ေလးစားၾကရတယ္။မိမိ ေငြကိုအကုန္ခံၿပီးအစိုးရဆီမွာေဆး ႐ုံရဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့အစိုးရရဲ႕ ေစ တနာနဲ႔ဆယ့္ေျခာက္ကုတင္ဆန႔္ ေဆး႐ုံေလးတစ္႐ုံကိုတည္ေဆာက္ ၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ဆရာဝန္ကေတာ့မရွိေသးပါဘူး၊ေဆး ေက်ာင္းၿပီးလာတဲ့ သားကို႐ြာကိုျပန္လာခိုင္းေပမယ့္ သားေလးခန႔္ထက္ေက်ာ္ကအၿမဲေနမယ္မေျပာတဲ့အခါ၊အလည္တစ္ ေခါက္ ေတာ့လာဖို႔ေခၚတာေၾကာင့္ သားျဖစ္သူ႐ြာကိုလာခဲ့တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲယမင္းတစ္ေယာက္ လွည္းေပၚကအဆင္းေျခေခါက္လဲ တာေၾကာင့္လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ “အား ကြၽတ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္” “ေဟ့ယမင္း နင့္ေျခေထာက္က အရမ္းေရာင္ေနတယ္” “ေအးဟယ္တင္တင္ရယ္၊ေဆးခန္း ျပ ဖို႔ကလဲၿမိဳ႕ကအေဝးႀကီး၊ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ပါဘူးဟယ္”
“ေနဦးယမင္း၊ဘႀကီးေအာင္ေမာင္း သား႐ြာေရာက္ေနတယ္ဟဲ့၊အဲဒါ ငါသြားေခၚလိုက္မယ္” “ဘာေၾကာင့္ဘႀကီးဦးေအာင္မင္း သားကိုေခၚရမွာလဲတင္တင္ရဲ႕” “သူကဆရာဝန္ေလ” “ဟုတ္လားတင္တင္ ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းမွာသား တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ယမင္းသိပါတယ္၊ဒါေပမယ့္ဆရာဝန္ျဖစ္ မွန္းေတာ့မသိခဲ့ပါ။ယမင္းတို႔အေဖ တပ္မွာတိုက္ပြဲက်ေတာ့အေမကသူ ေမြး ဖြားခဲ့ရာဒီ႐ြာေလးမွာျပႏ္ုပီးအ ေျခခ်ခဲ့တာမို႔ဒီ႐ြာေလးကိုေရာက္ရွိ ရျခင္းျဖစ္တယ္။႐ြာသူဆိုေပမယ့္ ယမင္းဟာအလွပေဂးတစ္ ေယာက္ ပါပဲ။လုံးႀကီးေပါက္လွေပါ့။ခုေခတ္ စကားအရအကိတ္ပါ။ေသးတဲ့မ ေလ်ာ္ညီစြာတင္သားလုံးလုံးႀကီး ေတြနဲ႔အိုးကားပါ တယ္။ရင္သားက ေတာ့အရမ္းမႀကီးပါဘူး။႐ြာကကာ လသားေတြႀကိဳက္က်ေပမယ့္အေန တည္တဲ့ယမင္းကိုမစရဲၾကဘူး။မု ဆိုး မသမီးေပမယ့္ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေနတဲ့ယမင္းရဲဂုဏ္သတင္း ဟာအစြန္းအထင္းမဲ့ၿပီးေလးစားရတဲ့အေနအထားပါပဲ။ “ယမင္း ေရ “ “လာေလတင္တင္” တင္တင္နဲ႔အတူအမ်ိဳးသားတစ္ ေယာက္ပါလာတယ္။ထိုအမ်ိဳးသား ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ယမင္းရင္ထဲေႏြး ေထြးတဲ့ခံစားမႈ႕တခုကိုရရွိလိုက္ရ တဲ့ယမင္းပါးျပင္မွာရွက္ေသြးရယ္ ျဖာထြက္မိေတာ့တယ္။တစ္ခါမွမျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတဲ့ခ်စ္ စိတ္ဟာခုမွျမင္ဖူး တဲ့လူတစ္ေယာက္အေပၚယိုဖိတ္စီး ဆင္းခဲ့ရတယ္။
“ယမင္းေရ၊ဒီမွာဆရာေလး ခန႔္ထက္ေက်ာ္ပါလာၿပီ” “ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ႂကြပါရွင္” “ေျခေထာက္နာေနလို႔ဆို” “ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” “က်ေနာ္ ခဏ ကိုင္ၾကည့္မယ္ေႏွာ္” “အိုး အားနာစရာ” “ဘာမွအားမနာနဲ႔က်ေနာ္ဆရာဝန္ ပါ” “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” ဆရာေလးက ယမင္းရဲ႕ေျခေထာက္ ကိုအေသအခ်ာကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ ၿပီးေနာက္ေတာ့ “သိပ္ေတာ့စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး။ ေျခေခါက္လဲၿပီး အေၾကာေတြ ေယာင္ရမ္းေနတာ၊ေဆးလိမ္းေဆး ေသာက္လုပ္ရင္ေပ်ာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေဆးလိမ္းၿပီးေဆးေတြေပး ခဲ့ပါ့မယ္” ယမင္းမွာေတာ့ဆရာေလးရဲ႕ကိုင္ တြယ္စမ္းသတ္မႈ႕မွာရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာေတာ့ဆရာေလးမသိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ကာေနရ ေတာ့တယ္။ ေျခေထာက္ကိုေဆးလိမ္းၿပီးပတ္ တီးစည္းေႏွာင္ေပးကာလက္ေဆး ၿပီးေသာက္ေဆးေတြေပးပါတယ္။
“ကဲက်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္” “ဆရာရယ္ေျခႂကြခေလးယူသြား ပါရွင့္” “ေနပါေစဗ်ာ၊တစ္႐ြာတည္းသား ခ်င္းေတြမယူပါရေစနဲ႔” “ေက်းဇူးတင္လို႔ပါဆရာရယ္၊ဆရာ့ ကိုၿမိဳ႕မျပန္ခင္ထမင္းတစ္နပ္ေတာ့ ဖိတ္ေကြၽးခြင့္ျပဳပါရွင္” “ေျခေထာက္သက္သာသြားရင္ ေကြၽးပါဗ်ာ” “ဟုတ္ကဲ့ဆရာေလး” ဆရာေလးအိမ္ေပၚကဆင္းသြား ေတာ့ဆရာေလးေက်ာျပင္ကိုေငး ေမာၾကည့္ၾကည့္ၿပီးက်န္ ခဲ့ရတဲ့ယ မင္းမွာေဝဒနာတစ္ခုခံစားရျပန္ တယ္။ဒီလိုနဲ႔သုံးရက္ေလာက္မွာယ မင္းေျခေထာက္သက္သာလာတယ္။ “ယမင္း ေျခေထာက္သက္သာ ၿပီမဟုတ္လား” “ေအးတင္တင္” “သက္သာရင္႐ြာမွာလုပ္အားေပး ဖို႔ေခၚမလို႔” “ဟင္ ဘာလုပ္အားေပးရ မွာလဲ” “နင့္ဆရာေလးေလ ခု႐ြာကလူေတြ ကိုဘႀကီးေအာင္ေမာင္းအိမ္ကေနၿပီးေဆးကုေပးေနတာ၊လူလိုတယ္” “နင္သြားၿပီး လုပ္အားေပးလိုက္ေလ” “ငါလဲလုပ္ေပးေနတာ၊နီးနားပတ္ ဝန္းက်င္ကလူေတြပါေရာက္လာလို႔ မႏိုင္ဘူး၊အခုေဆး႐ုံကိုေ႐ႊ႕ၿပီးကု သေပးေနရတယ္၊အဲဒါနင့္လာေခၚတာ” “ေအးပါဟယ္၊ငါကူညီပါ့မယ္” ယမင္းႏွင့္တင္တင္မွာေဆး႐ုံကိုသြားၿပီးအကူအညီသြားေပး ၾကရတယ္။
ဘႀကီးဦးေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမွာအေပ်ာ္ေတြနဲ႔ျမင္ရေတာ့ ယမင္းစိတ္ခ်မ္းသာမိတယ္။ “ဟာ ယမင္းလိုက္လာ တယ္” “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊လူလိုတယ္ဆိုလို႔” “ေျခေထာက္သက္သာသြားၿပီလား” “သက္သာသြားၿပီဆရာ” “ဟုတ္ကဲ့ေက်းဇူးပါ ဗ်ာ” ဆရာဝန္ေလးဟာလူနာေတြတစ္ ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္စမ္းသတ္ ကုသေပးေနတယ္။ယမင္းတို႔က ေတာ့လူနာကို အလွည့္က်ေခၚေပး တယ္။ဆရာဝန္ေလးေျပာတဲ့ေဆး ေတြကိုေပးတယ္။ေန႔လည္က်ေတာ့ ခနနားၾကတယ္။ဦးေအာင္ေမာင္း အိမ္ ကစားစရာေတြလာေပးေတာ့ စားေသာက္ၾကရင္း “ယမင္းတို႔လာကူညီေတာ့အားရွိ တယ္ဗ်ာ။အေဖကသူ႔႐ြာကိုေရာက္ ေတာ့ နာေတြေဆးကုေပးခဲ့ပါဆို လို႔က်ေနာ္ကုေနရတာ” “ကုသိုလ္ရပါတယ္ဆရာ” “ကုသိုလ္ရတာေတာ့မွန္ပါတယ္၊အေဖက႐ြာမွာေန ေစခ်င္တယ္၊ဒါေပ မယ့္က်ေနာ္က႐ြာမွာေနရတာအ ဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။က်ေနာ္ကအထူးကုျဖစ္ခ်င္ေတာ့ရန္ကုန္မွာပဲအဆင္ေျပ တယ္” “ဟုတ္တာေပါ့ဆရာရယ္၊အခုလိုမ်ိဳး က်မတို႔႐ြာမွာဆရာ့လိုေစတနာေမတၱာႏွင့္ကုသေပးမယ့္ဆရာဝန္တစ္ ေယာက္ လိုအပ္ေနတာ” “သိပါတယ္ ယမင္းရယ္” “ဆရာ႐ြာမွာမေပ်ာ္တာၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ခ်စ္သူကိုမ်ားလြမ္းေနလို႔လား”
“မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္မွာလြမ္းရမယ့္သူမရွိေသးပါဘူး” ယမင္းေမးခ်င္ေနတဲ့ေမးခြန္းကိုသိလိုက္ရၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ဝမ္းသာမိ တယ္။ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိပါဘူး၊ဆရာေလးအနားေနရတာယမင္းအရမ္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။ဆရာေလးမ်က္ႏွာ ကိုလည္းခနခနေငးေမာၾကည့္မိတယ္။ “ေအာ္ဆရာရယ္ မျပန္ပါနဲ႔လား၊ယမင္းဆရာျပန္သြား ရင္လြမ္းေနရေတာ့မွာ” ရင္ထဲကေနၿပီးေတြးေနမိတယ္။ဆ ရာေလးကို ယမင္းခ်စ္မိေနၿပီေလ။ “ယမင္းမနက္ျဖန္ဥပုတ္ေန႔ေလ၊နင္ ဘုရားသြားဦးမလား” “ေအးေလသြားမွာေပါ့” “မယမင္းကဥပုတ္ေန႔ တိုင္းဘုရား သြားတာလား” “ဟုတ္တယ္ဆရာ” “ဘယ္သူ႔အတြက္မ်ားဆုေတာင္း ေပးေနတာလဲ” “ဆုေတာင္းတာေတာ့မဟုတ္ ဘူး ဆရာ၊ဥပုတ္ေန႔တိုင္းဘုရားရင္ျပင္ ကိုသန႔္ရွင္းေရးလုပ္တယ္၊ပန္းဆီမီး ကပ္တာပါ” “ေအာ္ ဟုတ္လား” ဒီလိုနဲ႔ေဆးခန္းမွာ ဆယ္ရက္ခန႔္ေဆး ခန္းထိုင္ေပးၿပီးေနာက္မွာယမင္းနဲ႔ ဆရာေလးတို႔ေတာ္ေတာ္ရင္းနီးလာ ၾကၿပီးဆရာေလးဟာယမင္းထက္ တ ႏွစ္ေလာက္ငယ္မွန္းသိလာတယ္။
တင္တင္ကယမင္းနဲ႔ဆရာေလးစ ကားေျပာေနရင္မသိမသာနဲ႔ေရွာင္ထြက္ေပးတတ္တယ္။တေန႔ေတာ့ “ယမင္းက်ေနာ္ျပန္ရေတာ့ မယ္ဗ်” “ရွင္ ဘာလို႔လဲဆရာ” “က်ေနာ္ရန္ကုန္ကအထူးကုေဆး႐ုံ ႀကီးတစ္ခုမွာအလုပ္ေလ်ာက္ထားတာရၿပီ” “ေအာ္ ..ဆရာ ရယ္” ရင္ထဲေဆြးေျမ့သြားရတဲ့သူက ယမင္းသူဇာရယ္ပါ၊ “ဆရာကေတာ့ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေႏွာ္” “ယမင္းရယ္ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ ရာမွာေနရမယ္မဟုတ္လား၊က်ေနာ္ ဆရာဝန္ႀကီးေတြဆီကပညာေတြ ထပ္သင္ရအုံးမယ္ေလ” “ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ” “ယမင္းက်ေနာ္စကားတစ္ခုေျပာ ခ်င္လို႔” “ေျပာပါဆရာ၊ယမင္းနားေထာင္ ေနပါတယ္” “ယမင္းက်ေနာ့္ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေႏွာ္” “ဆရာရယ္ယမင္းဆရာ့ကိုဘာလို႔ စိတ္ဆိုးရမွာလဲ” “က်ေနာ္ေျပာမယ့္စကားကိုေသခ်ာ နားေထာင္ေပးပါယမင္း” “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ” “က်ေနာ္ယမင္းကိုခ်စ္ေနတယ္ဗ်ာ” “ရွင္” ယမင္းအံ့ဩသင့္သြားတယ္။
မည္သို႔ အခါကမွခ်စ္ဟန္မျပခဲ့တဲ့ဆရာက အခု က်မွယမင္းကိုခ်စ္တယ္တဲ့လား အရမ္းလဲဝမ္းသာမိတယ္။ “ယမင္းစိတ္ဆိုးသြားၿပီလား” “မဆိုးပါဘူးဆရာ” “ဒီလိုဆိုယမင္းရဲ႕ သေဘာထားကို ေျပာပါဦး” “ဆရာရယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခုခ်စ္ေရးဆို၊အခုအေျဖေပးရ တာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး၊ဒါေပမယ့္ ယမင္းကဆရာ့ကိုအရင္ခ်စ္ခဲ့တာပါ” “ဗ်ာ..တကယ္ေႏွာ္က်ေနာ္အရမ္း ဝမ္းသာမိတယ္ဗ်ာ” “ယမင္း” “ရွင္ ဆရာ” “ဟာဗ်ာ အခုထိဆရာပဲလားဗ်ာ” “ယမင္းကလဲအေခၚတစ္ခုခုေတာ့ ေျပာင္းသင့္တယ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါေမာင္” “ဟာ ခ်စ္ လိုက္တာယမင္းရယ္” ေမာင္ကယမင္းကိုဖက္ၿပီးက်မပါး ျပင္ကိုနမ္းလိုက္ေတာ့ယမင္းရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူသြားေတာ့တယ္။မိမိ ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ကမိမိကိုဖက္ ုၿပီးနမ္းရႈိက္တဲ့အခါမွာအဖိုနဲ႔ထိေတြ႕ မႈ႕မရွိတဲ့ယမင္းမွာရင္ထဲတသိမ့္သိမ့္ တုန္သြားရတာ ေပါ့။ေမာင့္အေနနဲ႔ ကေတာ့ထူးျခားမယ္မထင္ပါ။လူ နာအမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုသူကအႀကိမ္ ႀကိမ္ထိေတြ႕ဖူးသူေလ။ၿပီးေတာ့ မျမင္ဝံ့ ေဆးသမားေခၚတာကိုး ယမင္းမွာျဖင့္ပိပိထဲကေတာင္စိုခ်င္ သလိုျဖစ္သြားရတယ္။
“ယမင္း မနက္ဥပုတ္ေန႔ဘုရားသြား ဦးမွာလား” “သြားရမွာေပါ့ေမာင္” “ေမာင္လဲလိုက္ခဲ့မယ္ယမင္း” “လိုက္ခဲ့ေလေမာင္” ဘုရားကိုေမာင္နဲ႔အတူသြားလိုက္ ၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ေဆးခန္းကိုသြား ေတာ့ဥပုတ္ေန႔မို႔ဘယ္သူမွေဆးခန္း ကိုမလာၾကပါဘူး။ ေမာင္ႏွင့္ယမင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းသာရွိတယ္။တင္ တင္ကလည္းလူပါးတဲ့ရက္မို႔မလာ ဘူးေျပာသြားၿပီးသူ႔အေဖႏွင့္အေမ ဥပုတ္ ေစာင့္မွာမို႔ဆြမ္းခ်က္ပို႔ရမွာ လို႔ေျပာသြားတာေၾကာင့္ေဆး႐ုံမွာ ေမာင္ႏွင့္ယမင္းသာရွိတယ္။ႏွစ္ ေယာက္တည္းရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိ က ယမင္းရင္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္မိတယ္။ဒီ ၾကားထဲေမာင္ကယမင္းကိုဖက္ၿပီး “ယမင္း ေမာင္အရမ္းခ်စ္တယ္” “အို! ေမာင္လႊတ္ကြာ၊ ယမင္းေမာ လွၿပီ” “မလႊတ္ဘူးကြာ၊ဒီေန႔မွေမာင္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ရတာ” “ေမာင္ကလဲအဆိုးနဲ႔ကြာ” “ခ်စ္လို႔ပါယမင္း ရယ္” ေမာင္ကယမင္းကိုဖက္ၿပီးယမင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုလာနမ္းစုပ္တယ္။ယမင္း ရင္ထဲတမ်ိဳးႀကီးခံစားရတယ္ရွင္။ တလႈိက္လႈိက္ တက္လာတဲ့ရင္ခုန္ မႈ႕နဲ႔အတူပိပိအတြင္းသားေတြစိုလာ တယ္။ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိဘူး ေမာင့္အနမ္းကိုယမင္းျပန္တုန႔္ျပန္ မိ တယ္။ေနာက္ေတာ့ေမာင္ကေဆးခန္းရဲ႕တံခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္
“ေမာင္ ဘာလို႔ပိတ္တာလဲကြယ္” “တျခားလူေတြျမင္မွာစိုးလို႔ပါ” “အာေမာင္ကလဲလူေတြလာရင္ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ” “ဒီေန႔မလာပါဘူးယမင္းရယ္” ေျပာရင္းနဲ႔ယမင္းကိုေပြ႕ခ်ီကာ ေဆးခန္းကလူ နာစမ္းသပ္တဲ့ကုတင္ေပၚတင္လိုက္ကာအက်ႌၾကယ္သီး မ်ားကိုျဖဳတ္ၿပီးေဘာ္လီခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္တယ္ “ေမာင္ ယမင္းေၾကာက္ တယ္” “မေၾကာက္ပါနဲ႔ယမင္းရယ္” တစထက္တစအတင့္ရဲလာတဲ့ေမာင္ ေၾကာင့္ယမင္းမွာအသက္ရႉတာ မမွန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ပက္လက္က ေလးျဖစ္ေနတဲ့ယမင္းေပါင္ၾကားကို ေမာင့္ရဲ႕လက္ကေရာက္လာတယ္။ ယမင္းတားဆီးေနေပမယ့္အားအင္ ေတြ ကုန္ခမ္းသလိုျဖစ္ေနရတယ္။ ပိပိကိုအေပၚကေနအုပ္ကိုင္ၿပီးပြတ္ေပးေနေတာ့ယမင္းဘယ္စိတ္ထိန္း ထားေသာ္လည္းပိပိကေတာ့ မထိန္း ပါ။သူ႔အလုပ္ကိုသူလုပ္ၿပီးအရည္ မ်ားကအတြင္းခံေဘာင္းဘီအထိစို႐ႊဲလာသည္။ေမာင္ကအတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္ ေတာ့ယမင္း မွာမ်က္ႏွာပူၿပီးမ်က္ႏွာကိုလက္ဝါး ႏွင့္အုပ္လိုက္မိတဲ့ခနမွာေမာင္က ယမင္းရဲ႕ဆီးခုံႀကီးေပၚကိုမ်က္ႏွာ အပ္ၿပီးနမ္း ရႈိက္ေလေတာ့ “ဟာ ေမာင္မလုပ္ရဘူးေလ၊ဘုန္းကံ ေတြနိမ့္ကုန္ပါ့မယ္” စိုးရိမ္တႀကီးတားျမစ္လိုက္ေပမယ့္ ေမာင္ကယမင္းရဲ႕ပိ ပိကိုလွ်ာျပား ႀကီးနဲ႔အျပားလိုက္ယက္ခ်လိုက္ တယ္။
“အိုး !ေမာင္မလုပ္ရဘူးေလကြယ္” မည္သို႔ပင္တားဆီးေစကာမူေမာင့္ လွ်ာဖ်ားကယမင္းရဲ႕အဖုတ္အကြဲ ေၾကာင္းထဲတိုးခ်ဲ႕၍ဝင္ လာသည္။ “အာ့ ! အင္းးဟင္းးးဟင္းးး” “အား ေမာင္ မလုပ္နဲ႔ကြာ၊အား ကြၽတ္ ကြၽတ္” မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီးေအာ္လိုက္ သည္။ ၾကက္သီးထၿပီးခါးပါေကာ့ သြားရတယ္။ပထမဆုံးပိပိယက္ခံရတဲ့ေဝဒနာကိုခံစားလိုက္ရျပန္သည္တားျမစ္ေနေပမယ့္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လုပ္ေနေသာေမာင့္ကိုစိတ္မဆိုးမိပဲအားနာလွ သည္။ဘုန္းနိမ့္မွာလဲစိုးရိမ္သြားၿပီး အတင္းပင္ကိုေမာင့္လက္ကိုဆြဲယူ လိုက္ ရာေမာင္ကအလိုက္သင့္ပါၿပီးယမင္းရဲ႕အေပၚတက္လာကာ ယမင္းေပါင္ႏွစ္ဘက္ကိုကားၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ထိုေနာက့္ ယမင္းပိပိအဝကိုေတ့ၿပီးအသာဖိ ထည့္ေတာ့ “ဗ်စ္ ဗ်စ္ၿဗိ” “အာ့! ေမာင္နာတယ္” အလိုးခံရၿပီဆိုတဲ့အသိကရင္ထဲ လႈိက္ကနဲ ဝင္လာၿပီးအပ်ိဳရည္ပ်က္ ၿပီဆိုၿပီးစိတ္ထဲခံစားရၿပီးဗိုက္ႀကီး မွာလဲစိုးရိမ္သြားရသည္။သို႔ေသာ္ ဗိုက္မႀကီးေစရန္ေဆးခန္းတြင္း အသင့္ရွိေနေသာတားေဆးအား ေသာက္လွ်င္ရသည့္အတြက္စိုးရိမ္စိတ္ကေလ်ာ့ပါးေစသည္။ထို႔အတူ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ေမာင့္ အတြက္ယမင္း ရဲ႕အပ်ိဳစင္ဘဝကိုေပးဆပ္ရတာလဲေက်နပ္ပါတယ္” ေမာင္ကယမင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္ နမ္းျပန္တယ္။စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္ရသည္ကိုနားမလည္ႏိုင္ေပ။ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ေလ်ာ့ပါးလာၿပီးကာမ စိတ္တို႔ျပန္သက္ေရာက္လာကာ ျပန္ၿပီးစုပ္နမ္းမိ ေတာ့တယ္။နာက်င္ျခင္းေဝဒနာကပိပိထဲမသက္ေရာက္ေတာ့ပဲစိတ္လႈပ္ရွားမႈ႕နဲ႔အတူပိပိအ တြင္းသားကစုပ္ယူသလိုလႈပ္ရွား လာ ေတာ့ယမင္းလဲအံ့ဩမိတယ္။
ေမာင္ကေတာ့စုပ္နမ္းၿပီးေနာက္ မွာဆတ္ကနဲ႔လႈပ္ရွားၿပီးဖိသြင္း လိုက္တယ္ “ဗ်စ္ ဗ်စ္ ေဖာက္ ဗ်ိ” “အာ့! အိုး အင္းဟင္းးဟင္း” တိုးဝင္လာတဲ့လီးေၾကာင့္အပ်ိဳေမွး ေဖာက္သြားတာကိုသိလိုက္ၿပီးယ မင္းမွာစပ္ဖ်င္းဖ်င္းေဝဒနာကိုခံစား လိုက္ရသလို ထူးဆန္း တဲ့အရသာ တမ်ိဳးကိုပါပူးတြဲသိလိုက္ရတယ္။ ဆက္ၿပီးလိုးမွာကိုလဲေၾကာက္ေနတယ္။ေမာင္ကေတာ့ဆက္ၿပီးမလႈပ္ ရွားပဲလီးကို အဆုံးထိသြင္းထားၿပီး ယမင္းႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္နမ္းေနျပန္ တယ္။ေမာင့္ေၾကာင့္နာက်င္ျခင္းေဝဒနာကိုေက်နပ္စြာခံယူမိၿပီးေမာင္တ စ္ေယာက္အဆင္ေျပေစဖို႔သာေတြးမိေတာ့တယ္။ တင္းက်ပ္က်ပ္တစ္ဆို႔ဆို႔ေဝဒနာႏွင့္အတူပိပိအတြင္းသားလႈပ္ရွား လာၿပီးအရည္ ေတြပိုထြက္သလိုခံ စားရလာတယ္။တကယ္တမ္းေတာ့ ယမင္းလဲခံႏိုင္ပါၿပီသို႔ေသာ္ေမာင္ကဆက္မလႈပ္ရွားပဲယမင္းရဲ႕ႏို႔ေတြကိုပါ ပြတ္သပ္ေပးတဲ့အခါအလိုလို ညည္းမိတယ္။ညည္းသံထြက္မွ ေမာင္ကလီးကိုတေျဖးေျဖးႏွင့္ႏႈတ္ ယူၿပီးေျဖးေျဖးခ်င္းအသြင္းအ ထုတ္ လုပ္ေတာ့တယ္။အေစ့ကိုလဲထိသလိုအတြင္းႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကိုပြတ္ ဆြဲသြားတဲ့ေမာင့္လီးေၾကာင့္ပိပိကအရသာတမ်ိဳးကို ပါခံစားလိုက္ရ သည္။
“ဖြတ္!ဖတ္..ဖတ္..ဖတ္” ဆီးခုံခ်င္းတဖတ္ဖတ္႐ိုက္မိေနသလို လီးကတဇြိ ဇြိ တဗ်ိဗ်ိ ဝင္ေနေတာ့ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီးညည္းမိ ေတာ့ တယ္။နည္းနည္းျမန္ေလအရသာ ေတြ႕ေလပိုညည္းမိေတာ့တယ္။ “ဗ်စ္! ဘြတ္ !ဖတ္! ဖတ္ ဖန္းဖန္းးး” “အင့္! အိုးးအင္းးဟ င္းးဟင္းး” ဘယ္လိုသေဘာေၾကာင့္ရယ္ယမင္းမသိေတာ့ေမာင့္ခါးကိုသာအတင္း ဖက္ထားၿပီး ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ ခါးကိုလွမ္း ဖက္ေတာ့လိုးတဲ့အရွိန္ ေႏွးခ်ိန္မွာေတာ့ယမင္းအား မရေတာ့ေပ။ခါးကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေစဖို႔သာခါးကိုလွမ္းဆြဲျပန္ တြန္းတဲ့အမႈ႕ကိုမသိစိတ္ထဲကလုပ္ေပးေနမိၿပီးေမာင္ျမန္လာ သည္ႏွင့္အမွ် “ဖြတ္ ဖတ္ ဗ်ိ ..ဗ်စ္ဖန္းးးဖန္းဖန္း” “အာ့!ရွီးးရွီးးး အိုးး အားအင္းဟင္းး” ၾကားဖူးေနေသာကာမအမႈ႕ၿပီးတယ္ ဆိုတာကိုသတိရလိုက္ၿပီးအထြဋ္အထိပ္သို႔ေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္ ရ ေတာ့တယ္။
“ဘြတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဖန္း ဖန္းးဖန္း” “အားရွီးးရွီးးအိုးးး” ပိပိအတြင္းလႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားႏွင့္အတူ ယမင္းမွာအရည္ေတြစီးဆင္းသြားသလို ခံစားလိုက္တယ္။ဆက္လက္ မညည္းႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အားအင္ကုန္ခမ္းသလိုျဖစ္သြားၿပီး ၿငိမ္သြားရတယ္။ေမာင္ ကေတာ့ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီးဆက္လုပ္ရာ ယမင္းလဲသူၿပီးေအာင္လုပ္ပါေစ ဆိုၿပီးလႊတ္ ထားလိုက္တယ္။ယမင္းၿပီးၿပီး ငါးမိနစ္ ခန႔္ၾကာေသာအခါမွာေတာ့ ေမာင္ဆီက “အင္းးအားးး ရွီးးးရွီး ဟားးး” တႏွာသံထြက္လာၿပီးအတင္းလိုး ေတာ့တယ္။မၾကာပါဘူး၊ ပိပိထဲပူ ေႏြးေႏြးသုတ္ေတြဝင္လာၿပီးေမာင္ကသူ႔လီးႀကီးကိုအဆုံးထိသြင္းၿပီး ေနာက္ေကာ့ၿပီးပန္းထည့္လိုက္ရာအဖုတ္ထဲသုတ္ ရည္တို႔ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့တယ္ ထိုေနာက္ေတာ့ေမာင္ကယမင္းကို နမ္းကာ “ယမင္းနာသြားလားဟင္” “အရမ္းနာတယ္ေမာင္” “ဟုတ္တယ္နာမွာယမင္း၊ေမာင္ ယမင္းသက္သာေအာင္ေဆးေပး လိုက္မယ္” “အေရးႀကီးတာကယမင္းအရွက္ကြဲ မွာပဲ ေၾကာက္တယ္ေမာင္” “အဲဒီအတြက္လဲမပူပါနဲ႔ယမင္း၊ဒီမွာ ေဆးေတြရွိပါတယ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါေမာင္” ေဆးေတြတိုက္ေတာ့ယမင္း ေသာက္ လိုက္တယ္။ညေနေစာင္းေတာ့ယ မင္းတို႔အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ရက္ေတာ့ေမာင္ရန္ကုန္ျပန္ သြားေတာ့လြမ္းရသူမွာ ယမင္းျဖစ္ သည္။လြမ္းရတိုင္းေမာင့္အတြက္ ရည္စူးၿပီးဘုရားတြင္ပန္း လႉၿပီး ေမာင္တစ္ေယာက္သြားေလရာ ခလုတ္မထိစူးမၿငိေစေၾကာင္းအခါ ခါဆုေတာင္းမိသည္။ “ယမင္းေရ” “လာေဟ့ တင္ တင္” “လြမ္းေနတာလား” “ဘာကိုလြမ္းရမွာလဲ” “ေကာင္မ ငါမသိတာက်လို႔” ယမင္းထိတ္လန႔္သြားသည္။ ဘာေတြမ်ားတင္ တင္သိေနသလဲဟူ၍ပင္ “နင္ေလ ဆရာေလးကိုခ်စ္ေနတာ မဟုတ္လား” “ကိုယ္ကသာခ်စ္ရေပမယ့္သူက ကိုယ့္ကိုသတိေတာင္ ရပါ့မလား၊ ၿမိဳ႕သူအေခ်ာအလွေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေန မွာပါဟယ္” “အင္းေလ” “သူကခ်စ္တယ္ဆိုပါဦးေတာ့၊ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းကေရာ ငါလိုမုဆိုးမ သမီးႏွင့္သေဘာတူႏိုင္ပါ့မလား” “ဒီမွာယမင္း၊ဘႀကီးေအာင္ေမာင္း ကသူ႔သားသာ႐ြာသူတစ္ေယာက္ ေယာက္နဲ႔ ႀကိဳက္ၿပီးသူ႔သား႐ြာမွာအ ေျခခ်တာကိုလိုလားတယ္သိလား” “႐ြာမွာလည္းပိုက္ဆံရွိအသိုင္းအ ဝိုင္းေတြေပါတယ္ေလ” “အမ ေလးသူ႔သားသာတကယ္ခ်စ္လို႔ကေတာ့ႀကိဳက္တဲ့သူနဲ႔ေပးစား ခ်င္ေနတာဟ” “ဟုတ္ရဲ႕လားတင္တင္ရယ္၊မိဘဆိုတာသားသမီးကို ဆင္စီးလို႔ျမင္းရံ တာပဲျမင္ခ်င္ၾကတာေလ”
“ေအးေႏွာ္ အဲဒါလဲဟုတ္သားပဲ” တကယ္တမ္းမွာရင္ေမာရသူက ယမင္းပါ။ဘဝမွာေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းခ်စ္မိၿပီးေမာင့္ကိုပဲတ သက္လုံးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ တယ္။မိမိကိုမခ်စ္လို႔ပစ္ခြာသြား လည္းမိမိအပ်ိဴစင္ဘဝကိုယူသြား တဲ့ေမာင့္ကိုအျပစ္မျမင္ တဲ့အခ်စ္နဲ႔ ဆက္ခ်စ္သြားမွာပါ “ေမာင္ရယ္ ယမင္းအရမ္းလြမ္းရ တယ္ကြာ” ဒီလိုနဲ႔သုံးလေလာက္အထိေမာင္က ႐ြာကို အဆက္အသြယ္မလုပ္ပဲ ေနလာခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္လဲယမင္း ကေတာ့ဥပုတ္ေန႔တိုင္းေမာင့္ကိုရည္ စူးၿပီးဘုရားမွာပန္းလႉေနဆဲပါ။တေန႔ေတာ့ “ယမာဒဒဒးေရ “ဘာလဲတင္တင္” “ငါရန္ကုန္ကိုခနသြားခ်င္တာ၊ငါ့ တို႔ေဒၚေလးေနမေကာင္းလို႔တဲ့လွမ္း ေခၚတယ္၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းလဲ မသြားရဲဘူး၊နင္အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပး ပါလားဟယ္” ယမင္းလဲေမာင့္ကိုေတြ႕ခ်င္ေနတာ ႏွင့္ “ငါအေမ့ကို ေျပာရဦးမယ္” “ငါလဲကူေျပာေပးပါ့မယ္ယမင္း” တင္တင္အေဒၚေနမေကာင္းတာယ
မင္းအေမသိလို႔ယမင္းအားတင္ တင္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကိုလႊတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ၿပီးတင္တင္အေဒၚ တက္ေနတဲ့ေဆး႐ုံကိုေရာက္ခဲ့တယ္။တင္တင့္အေဒၚအတြက္ေဆး ယူေန စဥ္မွာဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာဝန္ႏွစ္ ေယာက္အျပင္ထြက္သြားတာကိုသ တိထားမိတဲ့တင္တင္က “ယမင္းဟိုမွာဆရာေလး မဟုတ္ လား” “ဘယ္မွာလဲ” “ဟိုမွာေလ၊ကားပါကင္ဘက္သြား ေနတာ” ယမင္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ေမာင္ မွေမာင္အစစ္ ျဖစ္ေနတယ္ ေမာင္ကဆရာဝန္မေလးတစ္ေယာက္လက္ကိုကိုင္ၿပီးကားပါကင္ကို သြားေနတယ္။ၿပီးေတာ့ကားတံခါး ကိုဖြင့္ၿပီး ေမာင္းသူေဘးကထိုင္ကာ ဟိုဆရာဝန္မေလးကေမာင္းသူ ဘက္ကထိုင္ကာေမာင္းထြက္သြား ေတာ့တယ္။
ရင္ထဲမွာမခ်ိေအာင္နာမိတယ္။မ်က္ ရည္ေတြတလိမ့္လိမ့္က်လာေတာ့ “ယမင္းစိတ္ထိန္းေလယမင္း” “ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ” “ေတာက္..လုပ္ရက္တာဟာ” “ထားလိုက္ပါတင္တင္ရယ္” “နင္ကသာထားလိုက္ပါ၊ငါ႐ြာျပန္ ေရာက္ရင္ဘႀကီးေအာင္ေမာင္း ကို ေျပာရမွာ” “ထားလိုက္ပါတင္တင္၊ငါ့ကိစၥကို ငါရွင္းပါ့မယ္” “ေအးပါသူငယ္ခ်င္းရယ္” ယမင္းကေဆးခန္းေရွ႕ကစုံစမ္းေရး ေကာင္တာကိုသြားၿပီး “ညီမေလး ေဒါက္တာခန႔္ထက္ ေက်ာ္ကဒီေဆး႐ုံမွာလုပ္တာလား” “ဘာျဖစ္လို႔လဲမမ” “ခုနကေတြ႕လိုက္ လို႔” “မမနဲ႔ဘာေတာ္လို႔လဲ” “မမကသူတို႔႐ြာကရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ေတြပါညီမေလး” “ေအာ္ ဟုတ္လား မမ” “ခုနကသူနဲ႔အတူပါသြား တဲ့ေဒါက္ တာကေရာ” “သူတို႔ကခ်စ္သူေတြေလမမ” “ေအာ္” “မမက္မဘာကူညီရမလဲ” “ရပါတယ္ညီမေလး၊ေက်းဇူးပါ ညီမ ေလး” ပိုေသခ်ာသြားၿပီ၊ယမင္းကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ေမာင္ကယမင္းအျပင္ေနာက္ တစ္ေယာက္ထားေနတာပဲ ေနာက္တေန႔ေတာ့ ယမင္းေမာင့္ကို မေျပာမျဖစ္ေျပာမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ေမာင္ရွိရာကိုရွာလိုက္တယ္။
ေမာင့္ ကိုေမာင့္ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႕တယ္ “ေမာင္” “ဟင္ယမင္း” “ဘာ ဘာလာလုပ္တာလဲယမင္း” “ေမာင့္ကိုသတိရလို႔လြမ္းလို႔ေမာင့္ ကိုလာေတြ႕တာပါ” “ကိုကိုအဲဒါ ဘယ္သူလဲ” “ေဒါက္တာ ေမာင္ကအမရဲ႕ခ်စ္သူ ပါ” “ယမင္း မင္းးမင္းးဘာေတြေျပာေန တာလဲ” “ယမင္းအမွန္အတိုင္းေျပာတာ ပါ ေဒါက္တာ” “ယမင္း မင္းကြာ” မေအာ္စဖူးေအာ္ေငါက္ေနတဲ့ေမာင့္ ကိုၾကည့္ကာယမင္းမ်က္ရည္ဝဲလာ တယ္” “ေမာင္ ယမင္းကိုေမ့ႏိုင္ၿပီမဟုတ္ လား၊ေမ့လိုက္ပါေမာင္၊ယမင္းက ေမာင္ခ်စ္ခဲ့တဲ့အညတရေတာသူပါ ေမာင္ရယ္။ေမာင္တို႔နဲ႔ အဆင့္အတန္းတူတဲ့သူကိုေ႐ြးခ်ယ္တာေမာင္မွန္ ပါတယ္။ေမာင့္ကိုယမင္းမမုန္းရက္ ႏိုင္ပါဘူးေမာင္” ယမင္းေျပာၿပီးထြက္ခဲ့ တယ္။ဒါေပ မယ့္ေနာက္ကအသံေတြကိုၾကားေန ရဆဲပါ။
“ဒီမွာကိုကို ၊ကိုကိုဘာေတြရႈပ္ခဲ့တာ လဲ၊ေ႐ႊဇင့္ကိုတမင္မ်ားအရွက္ခြဲ ေန တာလားကိုကို၊ဒါမ်ိဳးေတာ့လာမေက်ာနဲ႔ကိုကို၊ကိုကိုေ႐ႊဇင့္ကိုေ႐ြးမွာ လာ၊ဒါမွမဟုတ္အဲဒီေတာသူကိုေ႐ြး မွာလား၊ျပတ္ျပတ္ သားသားလုပ္၊ အဲဒီေတာသူကိုေ႐ြးခ်င္ရင္လိုက္ သြား၊ေ႐ႊဇင့္အတြက္ေယာက္်ားမရွားဘူး” “ေ႐ႊဇင္ ေ႐ႊဇင္” ယမင္းေနာက္က ေမာင္လိုက္မလာခဲ့ ပါ။ဒါေပမယ့္ယမင္းေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ယမင္း႐ြာျပန္ခဲ့တယ္။ ေမာင့္ကိုမုန္းမရတဲ့အျပင္ပိုလို႔ေတာင္လြမ္းမိ တယ္။ဆရာဝန္မရွိတဲ့ေဆး႐ုံေ႐ႊေရာက္တိုင္းေပါ့။တႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။အခုလဲေမာင့္အတြက္ ေမာင့္ေမြးေန႔မွာရည္စူးၿပီး ဘုရား မွာပန္းလႉၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။အေမက ရိပ္မိၿပီးဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ ညကိုးနာရီခန႔္ေရာက္ေတာ့ “ေဟ့ခင္လွ ခင္လွ” ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းကအေမ့နာ မည္ကိုၿခံေရွ႕ကေခၚတယ္ “လာၿပီ၊လာၿပီကိုႀကီးေအာင္ေမာင္း၊ဘာကိစၥမ်ားအေရးတႀကီးရွိလို႔ည ႀကီးမင္းႀကီး” တံခါးဖြင့္ရင္းအေမကေမးတယ္
“ေအးအေရးႀကီးတယ္၊ဘယ္မွာလဲ နင့္သမီးယမင္းသူဇာ” “ရွင္ ဘႀကီးသမီး ရွိတယ္” “ခနလာခဲ့ဦးသမီး” “ဟုတ္ကဲ့ဘႀကီး” ယမင္းသူဇာ ၿခံဝဘက္ကိုထြက္ လိုက္ၿပီးဘႀကီးကိုေတြ႕တယ္။ “မခင္လွ” “ရွင္ ကိုေအာင္ေမာင္း” “ငါတစ္ခုေျပာမယ္၊နင့္ကိုအားမနာ လို႔မဟုတ္ဘူးေႏွာ္” “ရွင္ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲကိုေအာင္ ေမာင္း” “ငါလူဆိုး ဖမ္းလာတယ္” “ဟင္ဘယ္မွာလဲလူဆိုး” အထိတ္တလန႔္နဲ႔ေမးလိုက္တယ္ “ေဟ့ေကာင္လာခဲ့စမ္း” “ဟုတ္ကဲ့အေဖ” ဘႀကီး ေနာက္ကအသံထြက္လာၿပီး အိတ္တစ္လုံးႏွင့္ေမာင့္ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ေမာင့္ပုံကညင္းသိုးသိုးပုံ ျဖစ္ၿပီးဆံပင္မ်ားပင္ရွည္ေန တယ္။
“ဟင္ ေမာင္” “မခင္လွျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကို ငါနင့္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္။ေနာက္ မွလူႀကီးစုံရာႏွင့္လာေတာင္းပန္ပါ့ မယ္” “ဟုတ္ဟုတ္” ဘာမွန္းမသိပဲအေမကတဟုတ္ဟုတ္ျဖစ္ေနရွာတယ္။ “သမီးယမင္း၊ဒီေကာင္အရက္သ မားျဖစ္ေနၿပီသိလား၊အ ရင္ကအ ေၾကာင္းေတြကိုခြင့္လႊတ္ၿပီးငါ့သား ကိုျပဳျပင္ေပးဖို႔သမီးဆီငါအပ္တယ္၊ ေဟ့ေကာင္သမီးကိုေတာင္းပန္လိုက္” “ဟုတ္ကဲ့ပါအေဖ” “မခင္လွ ငါ့သားကိုဒီမွာပဲသိပ္လိုက္ ေတာ့မနက္ျဖန္ငါ႐ြာကရပ္မိရပ္ဖ ေတြကိုေျပာၿပီးမဂၤလာရက္ျမန္းမယ္” “ရွင္” “အမေလးကိုေအာင္ေမာင္း၊ဒီကိစၥ ဆိုတာဟင္း႐ြက္ကန္စြန္း႐ြက္ဝယ္ သလိုမ်ိဴးမဟုတ္ဘူးေႏွာ္၊သမီးသ ေဘာထားကိုေမး ဦး” “ယမင္းသမီးသေဘာထားက ဘယ္လိုလဲ” “သမီးေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္ေမေမ” “ေအးၿပီးေရာ၊ရၿပီကိုေအာင္ေမာင္း၊ မနက္ျဖန္သာလူႀကီးစုံရာနဲ႔လာခဲ့ က်မျပင္ဆင္ထားလိုက္ပါ့မယ္” “ေအးေက်းဇူးပါမခင္လွ၊ငါစိတ္ခ် လက္ခ်ထားခဲ့ၿပီ” ဦး ေအာင္ေမာင္းကထြက္သြားေတာ့ ၿခံဝမွာသုံးေယာက္သားက်န္ခဲ့တယ္ “သမီး အိမ္ထဲဝင္” “ဟုတ္ကဲ့ေမေမ” ယမင္းစိတ္မခ်စြာ ေမာင့္ကိုၾကည့္ ေနေတာ့ “သားလဲလိုက္သြားေလ” “ဟုတ္ကဲ့အေမ” အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ “သားထမင္းစားၿပီးၿပီလား” “မစားရ ေသးဘူးအေမ”
“သမီးနင္ေယာက္်ားရၿပီ၊နင့္ကိစၥ နင္ရွင္းေတာ့ငါေတာ့အိပ္ၿပီ” အေမ့ကိုယမင္းမ်က္ႏွာပူမိတယ္။ အေမကလဲရိပ္မိပုံေပၚပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ေစာေစာစီးစီးအိပ္ရာထဲဝင္သြားေတာ့တယ္။ “ေမာင္ေရခ်ိဳးေလ” “ဘယ္မွာခ်ိဳးရမလဲယမင္း” “ယမင္းျပမယ္” ယမင္း ေမာင္ေရခ်ိဳးမယ့္ေနရာကို လိုက္ျပေတာ့ “ယမင္းေမာင့္ကိုစိတ္မဆိုးဘူးလား” “မဆိုးပါဘူးေမာင္ရယ္” “ေမာင့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ယမင္း၊ေမာင္ ေလယမင္းအေပၚသစၥာရွိစြာနဲ႔တ သက္လုံး႐ိုးေျမက်ခ်စ္သြားပါ့မယ္” “ယမင္းယုံပါတယ္ေမာင္၊ေရအရင္ ခ်ိဳးလိုက္ ေႏွာ္ေမာင္၊ျမန္ျမန္ခ်ိဳးအ ေအးမိမယ္၊ယမင္းေမာင့္အတြက္ တမင္းပြဲျပင္လိုက္မယ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါယမင္း” ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီးရင္စား ထမင္းပြဲ ျပင္လိုက္တယ္။ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲကာထမင္းစား တယ္။ထမင္းစားၿပီးေတာ့ “အိပ္ၾကမယ္ယမင္း” “ဟုတ္ကဲ့ေမာင္” ယမင္းအိပ္ခန္းထဲကိုပဲေမာင့္ကိုေခၚ လိုက္ေတာ့ေမာင္ကၿပဳံးၿပီးတစ္ခါမွမပိတ္ဖူးေသာယမင္းအိပ္ခန္းတံခါး ကို ပိတ္ၿပီးမီးမွိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ (က်န္တဲ့အပိုင္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြး)
